Πριν από εννέα χρόνια κατήγγειλα για πρώτη φορά τον Ντόναλντ Τραμπ ως «ένα μεγαλόστομο χυδαίο τύπο που απευθύνεται σε πιο αθόρυβους χυδαίους». Από τότε αποκαλώ τον εαυτό μου Never Trump συντηρητικό ακόμη και όταν κατά καιρούς συμφωνούσα με τις πολιτικές του. Επίσης ήμουν απέναντι του και σε αυτήν την προεκλογική καμπάνια.
Θα μπορούσε η δεύτερη θητεία του να είναι τόσο κακή όσο φοβούνται οι πιο ένθερμοι επικριτές του;
Ναί. Μήπως όμως είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τη βαριά ηθικολογία και την κινδυνολογία που χαρακτήριζε το κίνημα Never Trump– και που το κατέστησε πολιτικά ανίσχυρο ; Yes, please.
Ποιος και τι είναι ο Τραμπ ; Είναι ένας τραχύς αλλά χαρισματικός, αδαής αλλά με φοβερή διαίσθηση, ανέντιμος αλλά αυθεντικός άντρας και σύμβολο ενός κινήματος. Το κίνημα του είναι φωνακλάδικο αλλά πατριωτικό.
Μέρος αυτού του θυμού είναι ο θυμός των ξεπερασμένων από την εποχή και τα πράγματα ανθρώπων. Αυτή η πλευρά του θυμού τραβάει το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής των μέσων ενημέρωσης. Ωστόσο, μέρος αυτού του θυμού, ορθά απευθύνεται σε μια αυτάρεσκη ελίτ που νομίζει ότι πάντα αυτή γνωρίζει καλύτερα είτε το θέμα είναι οι περιορισμοί του Covid, η μεταναστευτική πολιτική ή πώς να κάνουμε τους συμμάχους μας να πληρώσουν περισσότερα για την άμυνά τους.
Είναι η μεγαλοπρεπής περιφρόνηση του Τραμπ για αυτήν την ελίτ - η άρνησή του να υποταχθεί στους κανόνες της ή να υποκύψει στην περιφρόνηση της και η προθυμία του να υπογραμμίζει την υποκρισία της - που τον κάνει ήρωα για τους οπαδούς του. Ενδεικτικές περιπτώσεις : Πώς γίνεται τόσοι πολλοί που καταγγέλλουν τον Τραμπ ως σεξουαλικό αρπακτικό να ήταν, 20 χρόνια νωρίτερα, οι σταθεροί υπερασπιστές του Μπιλ Κλίντον ; Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που ζητούσαν έρευνες για κάθε πτυχή των επιχειρηματικών συναλλαγών της οικογένειας Τραμπ να ήταν τόσο αδιάφοροι για τις συναλλαγές της οικογένειας Μπάιντεν, όπως και για τις περίεργα υψηλές τιμές για τους πίνακες του Χάντερ ;
Οι Never Trumpers - συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου σε αυτό το κατηγορία – προσπεράσαμε αυτά τα σημεία. Δεν ήταν ότι είχαμε ξεχάσει τα σκάνδαλα της Κλίντον ή ότι αγνοούσαμε τους ισχυρισμούς για τους Μπάιντεν. Είναι γιατί πιστεύαμε ότι ο Τραμπ υποβάθμιζε τις αξίες που υποτίθεται ότι υποστήριζαν οι συντηρητικοί. Θεωρούσαμε επίσης ότι ο Τραμπ αντιπροσώπευε μια μορφή ανελευθερισμού που ήταν αντίθετη με το σύνθημα του συντηρητισμού μας «ελεύθεροι άνθρωποι, ελεύθερες αγορές, ελεύθερος κόσμος» και αναπόφευκτα θα οδηγούσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σε έναν σκοτεινό δρόμο.
Σε αυτό δεν κάναμε λάθος : Υπάρχουν πολλές αντιπάθειες και φόβοι για τον Τραμπ από μια παραδοσιακά συντηρητική σκοπιά. Αλλά οι Never Trumpers υπερεκτίμησαν επίσης το μήνυμα τους και αναπόφευκτα ηττήθηκαν. Γιατί ;
Προειδοποιήσαμε ότι ο Τραμπ θα ήταν ένας απερίσκεπτος πρόεδρος που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν μη τι άλλο, η εξωτερική του πολιτική στην πρώτη του θητεία ήταν, στην πράξη, συχνά επικίνδυνη. Υπερβάλαμε ωστόσο για την εγγύτητα του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι υποτιθέμενες σχέσεις του με την Ρωσία ήταν μια συκοφαντία και η πολιτική του Τραμπ για τη Ρωσία - είτε ήταν η αντίθεσή του στον αγωγό Nord Stream 2 είτε η κρυφή βοήθειά του στην Ουκρανία - ήταν πολύ πιο σκληρή από εκείνη του Μπαράκ Ομπάμα ή (τουλάχιστον μέχρις ότου η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία) ή του Προέδρου Μπάιντεν.
Προβλέπαμε ότι η ρητορική του Τραμπ θα κατέστρεφε τις πιθανότητες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να κερδίσει τις εκλογικές περιφέρειες που το κόμμα είχε προσδιορίσει, μετά το 2012, ως κλειδί για το μέλλον του. Αλλά παραβλέψαμε ότι η επιρροή του στην εργατική τάξη, ακόμα και στις μειονότητες της - το 48 % των Λατίνων ανδρών ψηφοφόρων που ψήφισαν υπέρ του τον περασμένο μήνα - θα ήταν σαρωτική. Και μας ανησύχησε ο προστατευτισμός του Τραμπ και οι δαπανηρές πολιτικές του. Αλλά η οικονομία άνθισε κυρίως στις μέρες του, τουλάχιστον μέχρι την πανδημία.
Μιλήσαμε πολύ και για δημοκρατία. Αυτό είναι σημαντικό : Η ανάμνηση της 6ης Ιανουαρίου και τα ψέματα για τις εκλογές του Τραμπ το 2020 ήταν οι κύριοι λόγοι που ψήφισα την Καμάλα Χάρις. Αλλά αν η δημοκρατία σημαίνει κάτι, είναι ότι οι απλοί άνθρωποι, όχι οι ελίτ, αποφασίζουν πόσο σημαντικό είναι για αυτούς ένα γεγονός όπως η 6η Ιανουαρίου. Αποδεικνύεται, όχι τόσο πολύ.
Αυτό που ενδιέφερε πραγματικά τους απλούς ανθρώπους ήταν το υψηλό κόστος ζωής και το χάος στα σύνορα. Γιατί ο Τραμπ —που τόσο συχνά υποτιμάται από τους επικριτές του ως τυχερός ανόητος— το καταλάβαινε τόσο καλά, ενώ εμείς συνεχίζαμε απερίσκεπτα την ρητορική μας για την ψυχή του έθνους ;
Τι άλλο δεν εκτιμήσαμε επαρκώς ; Ότι, όσο και να έλεγε ψέματα ο Τραμπ, οι Αμερικανοί αισθάνονταν ότι τα ψέματα από την αριστερά ήταν χειρότερα - ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τη συγκάλυψη της σωματικής και ψυχικής παρακμής του Μπάιντεν από τον Λευκό Οίκο. Ότι, όσο φανατισμό και να βλέπει κανείς στον κόσμο του MAGA, βλέπει ακόμα χειρότερο φανατισμό στην αριστερά — κυρίως στον χείμαρρο του αντισημιτισμού που επέδειξε μετά τις 7 Οκτωβρίου. Οσο και να φοβηθήκαμε ότι ο Τραμπ θα μπορούσε να καταστρέψει ορισμένους από τους θεσμούς μας, είτε πρόκειται για την τριτοβάθμια εκπαίδευση είτε για το FBI πολλοί από αυτούς τους θεσμούς είναι ήδη κατεστραμμένοι και μπορεί να χρειαστεί να επανασχεδιαστούν ή να αντικατασταθούν.
Ας του ευχηθούμε λοιπόν καλή επιτυχία στο έργο και ας κοιτάξουμε πως θα διορθώσουμε την δική μας παράνοια.
The New York Times
Bret Stephens
18/12/24
VIA Babis Georges Petrakis
=================
Blogger:... Σκληρή η πραγματικότητα. Μπράβο στον συγγραφέα. Θέλει αρκετή εξυπνάδα να αποδεχθείς το λάθος και ν' αλλάξεις άποψη. Πάντως εμείς είμασταν απ' την αρχή στην πλευρά Τραμπ. Δεν κατάπιαμε την "προοδευτική"δηθενιά των Δημοκρατικών...
Σχόλια