του Τάκη Φωτόπουλου
Η σημασία της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ
ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Η Δύση (δηλαδή ΝΑΤΟ, ΕΕ και κoμπανία), όπως βέβαια αναμενόταν,
ξέσπασε σε πανηγυρισμούς με την πτώση του «τυραννικού» καθεστώτος Άσαντ
και τη δήθεν «δημοκρατικοποίηση» της Συρίας. Και, φυσικά, οι
«ανεξάρτητες» δυτικές τηλεοράσεις (που έχουν σήμερα εργολαβικά αναλάβει-
και πολύ αποτελεσματικά- τον ρόλο της μαζικής πλύσης εγκεφάλου των
λαών!) έχουν επιδοθεί τώρα σε ένα όργιο «αποκαλύψεων» για το «τυραννικό»
καθεστώς στη Συρία, σε αντίθεση βέβαια με τα «σουπερ-δημοκρατικά»
δυτικά καθεστώτα! Όμως, τι σημαίνει στην πραγματικότητα η πτώση του
καθεστώτος Άσαντ και οι αντίστοιχοι (όχι τυχαίοι!) δυτικοί πανηγυρισμοί; ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
H πτώση του καθεστώτος Άσαντ δεν ήταν βέβαια απλώς το αποτέλεσμα της άμεσης ή έμμεσης ΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά του καθεστώτος, αλλά -εξίσου σημαντικά- και της βαθμιαίας αποχώρησης από τη Μέση Ανατολή της Ρωσίας. Η αποχώρηση αυτή ήταν συνέπεια της ρωσικής οικονομικής κρίσης που οδήγησε στην αδυναμία της Ρωσίας να συνεχίσει να στηρίζει μαζικά τα αντι-δυτικά (εθνικο-απελευθερωτικά κ.λπ.) καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν, όπως θα προσπαθήσω να δείξω σύντομα, η μετατροπή ολόκληρης της Μεσογείου, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Β’ ΠΠ), σε μια Pax Americana, δηλαδή σε μια περιοχή απόλυτα ελεγχόμενη, πολιτικο-στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ, και οικονομικά από την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, την οποία ελέγχουν οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία κ.λπ.).
H διαδικασία της Αμερικανοποίησης της Μεσογείου είναι βέβαια το τελικό στάδιο της «Αμερικανοποίησης» της Ευρώπης, που ξεκίνησε μεν με τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ολοκληρώθηκε μόνο στο τέλος του. Δηλαδή, όταν η μεν Δυτική Ευρώπη συνενώθηκε, μέσω της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης (πολιτικής και οικονομικής στο πλαίσιο της ΕΕ), ενώ η Μέση Ανατολή αφέθηκε για ένα διάστημα (όπως αποδείχτηκε) έρμαιο των ορέξεων των Μεγάλων Δυνάμεων.
Έτσι, μια σειρά δήθεν ανεξάρτητων κρατών ιδρύθηκαν στην Αίγυπτο, τη Συρία, το Ιράν, το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο κ.λπ., τα οποία υποτίθεται ήταν ανεξάρτητα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν, στην πλειοψηφία τους, Δυτικά εξαρτήματα (αν όχι δυτικά προτεκτοράτα). Εκτός, φυσικά, από το Ισραήλ που δεν ήταν εξάρτημα κανενός, ούτε των Δυτικών, αλλά ούτε και των Ανατολικών, αποτελώντας τον αυθεντικό εκφραστή του διεθνούς Σιωνισμού και του Παγκόσμιου Σιωνιστικού κεφαλαίου. Με αυτή την έννοια, το Ισραήλ είναι σήμερα ο αυθεντικός εκφραστής των βουλήσεων της Υπερεθνικής Ελίτ στον Μεσανατολικό χώρο.
H κατάρρευση επομένως του καθεστώτος Άσαντ απλά σηματοδοτεί την ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη ΝΔΤ της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης στον 21ο αιώνα, όπως ακριβώς ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος σηματοδότησε την ενσωμάτωση της Ευρώπης στην ίδια ΝΔΤ.
Με άλλα λόγια, ο Β’ ΠΠ είχε στόχο την ενσωμάτωση καταρχήν της Ευρώπης στη Νέα αυτή Τάξη και η σύγκρουση μεταξύ του Άξονα και των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης αντιπροσώπευε στην πραγματικότητα τη σύγκρουση μεταξύ των κύριων μορφών του κεφαλαίου (Γερμανο-Ιταλικό κεφάλαιο έναντι του Αγγλοσαξονικού καπιταλισμού στην Ευρώπη —που ήταν το κύριο πεδίο της μάχης όπου κρίθηκε η τύχη του Β’ ΠΠ) ενώ η Γερμανο-Σοβιετική σύγκρουση αποτελούσε ουσιαστικά μια παρέκκλιση, αφού βέβαια όσο αντισοβιετικός ήταν ο Χίτλερ, ήταν αντίστοιχα αντισοβιετικός και ο Τσώρτσιλ! Επομένως, η «ανίερη συμμαχία» μεταξύ Σοβιετικής Ρωσίας και Αγγλίας ήταν μια αναγκαστική συμμαχία για να καταπολεμηθεί η παγκόσμια ηγεμονία του Άξονα! Γι’ αυτό, άλλωστε, η συμμαχία αυτή ήταν εντελώς βραχύβια και διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, αμέσως μετά τη συντριβή του…
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Το βασικό ερώτημα είναι: Ποιες είναι οι προοπτικές για την ΝΔΤ;
–Δεδομένου ότι η Ρωσία αναγκάστηκε μεν σε υποχώρηση στην Μέση Ανατολή, αλλά ο αγώνας στην Ουκρανία συνεχίζεται, η τελική τύχη της Ρωσίας θα κριθεί από την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία.
Όμως, με δεδομένη την ολομέτωπη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, μετά την υποχώρηση στην Συρία ποια είναι τα πιθανά σενάρια;
Κατά τη γνώμη μου δυο είναι τα πιθανά σενάρια:
α) Συντριβή των φασιστών του Ζελένσκι, που είναι όμως πιθανή μόνο εάν οι
Δυτικοί δεν συμφωνήσουν σε κάποιο συμβιβασμό με τη Ρωσία,
διακινδυνεύοντας ακόμη και πυρηνικό πόλεμο.
β) συμβιβασμός με τη Δύση που μπορεί να μην περιλαμβάνει και τον Ζελένσκι.
Συμπερασματικά, η Νέα Διεθνής Τάξη εισέρχεται σε αχαρτογράφητα νερά διότι μπορεί μεν, όπως συνήθως, να καταλήξει στη εξεύρεση κάποιου modus vivendi για την ίδια την επιβίωση της Νέας Διεθνούς Τάξης, αλλά τίποτα βέβαια δεν αποκλείει και ένα νέο Αρμαγεδδώνα…
Τάκης Φωτόπουλος, 13/12/2024
========================
Maria Nikolakaki
Η Τελική Πράξη του Άσαντ: η αντίσταση σε ένα σταυροδρόμι
Οι ισραηλινές ειδικές δυνάμεις πραγματοποίησαν πρόσφατα μια βάναυση επιχείρηση στην περιοχή Qalamoun της Συρίας (το διεθνές δίκαιο είναι καταραμένο), στοχεύοντας τις μεγαλύτερες κρυψώνες πυραύλων της Χεζμπολάχ κρυμμένες σε οχυρωμένες τοποθεσίες. Όταν οι αεροπορικές επιδρομές και οι βόμβες που έσπασαν τα καταφύγια απέτυχαν, τα ισραηλινά στρατεύματα διείσδυσαν, κατεδαφίζοντας στρατηγικούς πυραύλους με συγκλονιστική ευκολία. Παρόμοια χτυπήματα έπληξαν την Κουνέιτρα, καταστρέφοντας όπλα που είχαν επιζήσει πάνω από μια δεκαετία βομβαρδισμού. Κατά τη διάρκεια αρκετών ημερών, 580 αεροπορικές επιδρομές εξαπέλυσαν περισσότερες από 1.800 βόμβες, παραλύοντας την πυραυλική "μονάδα Γκολάν" της Χεζμπολάχ - ένα κρίσιμο πλεονέκτημα που κατέστη ανενεργό από την άρνηση του Άσαντ να εμπλακεί σε κρίσιμες στιγμές.
Ο Ελάιτζα Μαγκνιέ δικαίως αφηγήθηκε πώς η υπολογισμένη αδράνεια του Άσαντ έσπασε την κάποτε συνεκτική αντίσταση. Με την παρακράτηση της εξουσιοδότησης για επιχειρήσεις εναντίον του Ισραήλ, ακόμη και μετά την υπαρξιστική "επιχείρηση Αλ-Άκσα" της 7ης Οκτωβρίου, ο Άσαντ σηματοδότησε ουδετερότητα, ελπίζοντας ότι αυτό θα αγόραζε ασφάλεια από τους εχθρούς του. Το Ιράν, ο σταθερός σύμμαχος της Συρίας, μείωσε την παρουσία του, απογοητευμένο από την άρνηση του Άσαντ να ανταποδώσει εναντίον των ισραηλινών επιθέσεων σε ιρανικές θέσεις. Η Χεζμπολάχ, παρά την ηρωική της αντίσταση στο νότιο Λίβανο, αντιμετώπισε την υλικοτεχνική απομόνωση καθώς ο Άσαντ έδωσε προτεραιότητα στην επιβίωση του καθεστώτος έναντι της συντονισμένης άμυνας.
Η εκστρατεία του Ισραήλ να διαλύσει τα περιουσιακά στοιχεία της Χεζμπολάχ και να διαταράξει τις οδούς υλικοτεχνικής υποστήριξης από τη Συρία στο Λίβανο σηματοδότησε μια στρατηγική καμπή. Πάνω από 580 αεροπορικές επιδρομές στόχευαν τις αποθήκες της Χεζμπολάχ, τις στρατιωτικές βιομηχανίες και τις εγκαταστάσεις παραγωγής πυραύλων. Ενώ αυτές οι επιθέσεις αποδυνάμωσαν την εφοδιαστική της Χεζμπολάχ, απέτυχαν να επιφέρουν το συντριπτικό πλήγμα που επιδίωκε ο Νετανιάχου. Οι δυνάμεις της Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο παραμένουν ανέπαφες, εμποδίζοντας τις ισραηλινές προόδους νότια του ποταμού Λιτάνι. Ωστόσο, η ζημιά στις αμυντικές δυνατότητες της Συρίας είναι καταστροφική. Οι ισραηλινές δυνάμεις βρίσκονται τώρα 17 χιλιόμετρα από τη Δαμασκό.
Αυτή είναι η ζοφερή κληρονομιά των λαθών του Άσαντ. Κάποτε ο άξονας της αντίστασης, η Συρία είναι τώρα θρυμματισμένη. Η εξάρτηση του Άσαντ από τη διπλωματία των ΗΑΕ και της Σαουδικής Αραβίας για την "κανονικοποίηση" των κρίσιμων συμβουλών από το Ιράν και τη Ρωσία εξέθεσε την ανικανότητά του να αντιμετωπίσει τις πιέσεις της αυτοκρατορικής πολιορκίας. Η αποτυχία του να αντιμετωπίσει το Ισραήλ ή να εμπλακεί με τη νόμιμη εγχώρια αντιπολίτευση της Συρίας σφράγισε τη μοίρα του καθεστώτος του. Οι πόλεις έπεσαν καθώς ο αποθαρρυμένος και κακοπληρωμένος συριακός στρατός υποχώρησε, αφήνοντας τη χώρα κατακερματισμένη και ευάλωτη. Το Ιράν, κάποτε βαθιά ενσωματωμένο στις ταξιαρχίες της Συρίας, μείωσε την παρουσία του, απογοητευμένο από την άρνηση του Άσαντ να εμπλακεί με το Ισραήλ ή να υποστηρίξει την περιφερειακή αντίσταση. Αντί να ενώσει τους υπερασπιστές της Συρίας, η πολιτική στασιμότητα του Άσαντ επέτρεψε στις αυτοκρατορικές δυνάμεις να απομονώσουν τη Δαμασκό.
Αυτό το χτύπημα στην αντίσταση αντιπροσωπεύει μια κολοσσιαία προδοσία των συμμάχων της Συρίας και του λαού της. Η αδράνεια του Άσαντ επέτρεψε στο Ισραήλ να ξαναγράψει τον χάρτη του Λεβάντε, προχωρώντας ανεξέλεγκτα ενώ οι δυνάμεις αντίστασης ήταν διχασμένες. Το πιο καταδικαστικό κατηγορητήριο για την κυριαρχία του Άσαντ δεν είναι η απομάκρυνσή του, αλλά το κενό που αφήνει πίσω του, ένα συντετριμμένο έθνος χωρίς υποδομές, χωρίς αποτροπή και χωρίς ενιαίο όραμα για την ανάκτηση της κυριαρχίας.
Η στρατηγική του Ισραήλ είναι σαφής: να εκμεταλλευτεί την διστακτικότητα μέσα στην αντίσταση, να εξουδετερώσει τις απειλές μέσω αμείλικτων απεργιών και να εδραιώσει την κυριαρχία σε ολόκληρο το Λεβάντε. Το Ιράν, η Χεζμπολάχ, ακόμη και η Ρωσία θα μπορούσαν να κάνουν τόσα πολλά χωρίς ένα ενωμένο Συριακό μέτωπο. Η αποτυχία να ενεργήσει ως ένα έδωσε στο Ισραήλ ελεύθερο έλεγχο για να μετατρέψει τη Συρία σε πεδίο δοκιμών για τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του, με βάναυσες συνέπειες για την περιοχή.
Η αντίσταση πρέπει να μάθει από αυτές τις αποτυχίες. Δεν πρόκειται πλέον μόνο για τη Συρία, αλλά για την ίδια την επιβίωση της αντίστασης ως έννοια. Από τη Δαμασκό ως τη Γάζα, από την κοιλάδα Μπεκάα ως την Τεχεράνη, η αντίσταση πρέπει να αναγνωρίσει ότι το διακύβευμα είναι υπαρξιακό. Δεν είναι ώρα για υποχώρηση ή ημίμετρα. Κάθε κάταγμα είναι μια νίκη για τον ηγεμόνα, κάθε δισταγμός μια πρόσκληση για περαιτέρω κατάκτηση.
Τώρα είναι η ώρα για την αντίσταση να αυξηθεί ως ένα, να θάψει μικρές διαιρέσεις και να αντιμετωπίσει την Ύδρα μαζί. Ο άξονας δεν μπορεί να παραμείνει μια συλλογή κατακερματισμένων προσπαθειών, πρέπει να γίνει μια μοναδική, ανυποχώρητη δύναμη.
- Τζέρι Νόλαν
Για να συζητήσει τις εξελίξεις στη Συρία και την περιοχή, η Ράνια Χαλέκ συνοδεύεται από τον βετεράνο πολεμικό ανταποκριτή και αναλυτή Ελάιτζα Μαγκνιέ για ένα ειδικό ζωντανό επεισόδιο των Dispatches
https://www.youtube.com/watch?v=HBbR5fkru5w&t=2140s
Σχόλια