ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Οι φωταδιστές της Δύσης ψάχνουν να βρουν
ένα νέο όνομα δημοκρατίας για να εντάξουν το νέο καθεστώς της Συρίας. Με
γρήγορες διαδικασίες αναζητούν να βαφτίσουν τους τζιχαντιστές
δημοκράτες. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Εξάλλου όπως έγραφε ένας μουσουλμάνος διανοούμενος, ο Μοχάμεντ Άσαντ, στο βιβλίο του “The Principles of State and Government in Islam”, η Δυτική Δημοκρατία είναι απολύτως συμβατή με το Ισλάμ. Υποστήριζε ότι: «…Η δημοκρατία όπως συλλαμβάνεται στη σύγχρονη Δύση είναι απείρως πιο κοντά στην ισλαμική παρά στην αρχαία ελληνική έννοια της ελευθερίας. Και αυτό γιατί το Ισλάμ υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κοινωνικά ίσοι. Και ως εκ τούτου, πρέπει να τους δοθούν οι ίδιες ευκαιρίες ανάπτυξης και έκφρασης».
O Α. Αλί Χαν καθηγητής Νομικής Σχολής στο πανεπιστήμιο του Πλίνμπερν
και αναλυτής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, αναφορικά με το
μουσουλμανικό κόσμο, τονίζει ότι το Ισλάμ είναι πλήρως συμβατό με τη
δημοκρατία. Στο βιβλίο του, “A Theory of Universal Democracy“,
ο Α. Αλί Χαν κάνει μια κριτική της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της
κοσμικότητας παρουσιάζοντας έτσι την έννοια της “σύντηξης” μεταξύ
θρησκείας και κράτους, εκτιμώντας ότι οι αντιφάσεις μεταξύ κράτους και
θρησκείας είναι πλαστές και αντιπροσωπεύουν την περιορισμένη γνώση που
έχουμε. Κατά τον Α. Αλί Χαν και σύμφωνα με το Κοράνι και τη θεοπνευστία
της Σούννα, οι μουσουλμάνοι είναι πλήρως ικανοί να διατηρούν ταυτόχρονα
τόσο την πνευματικότητα, όσο και την αυτοδιοίκηση.
Ενώ ο Γάλλος καθηγητής Ολιβιέ Ρουά του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου (υπερασπιστής της Αραβικής Άνοιξης) σε άρθρο του στο Foreign Policy, περιέγραφε το πολιτικό Ισλάμ ως ολοένα και περισσότερο αλληλεξαρτώμενο με τη δημοκρατία και αυτό γιατί ο κόσμος αλληλοπεριχωρείται.
Έχει χάσει τα ερείσματά της η δυτική δημοκρατία;
Με άλλα λόγια η Δημοκρατία είναι μια υπόθεση – σύμφωνα με τους παραπάνω θεωρητικούς – η οποία στηρίζεται σε μοντέλα κοινωνικής δραστηριότητας τα οποία ποικίλουν σε μεγάλο βαθμό και προσδιορίζονται από εθνικά, περιφερειακά και τοπικά δεδομένα και συνθήκες και όχι στην ελεύθερη βούληση (liberum arbitrium).
Μήπως όμως η δυτική Δημοκρατία έχει χάσει όλα τα ερείσματα της; Γιατί εκείνο που διαφαίνεται είναι ότι τα αντιπροσωπευτικά σώματα ούτε νομοθετούν, αλλά ούτε και ελέγχουν. Και εκείνο το οποίο κάνουν είναι να επικυρώνουν τις αποφάσεις ή προτάσεις των κυβερνήσεων, συζητώντας τα ζητήματα-θέματα, εφόσον εκείνα έχουν εξαντληθεί και ψηφιστεί εξάγοντας έτσι συμπεράσματα χωρίς συνέχεια και αλληλουχία μέσα από τεχνικά διαφοροποιημένες απόψεις. Εξάλλου στη Δυτική Δημοκρατία τα μεγάλα ζητήματα λύνονται εξωκοινοβουλευτικά.
Όσον αφορά τον πολυκομματισμό και πλουραλισμό της Δυτικής Δημοκρατίας, εκεί οι γνώμες, οι απόψεις, δηλαδή η πολυφωνία, εισέρχεται στη χειραγώγηση, έτσι ώστε ο πλουραλισμός να μην είναι τίποτε περισσότερο από την ηχώ της μονότονης φωνής των αφεντικών του κόσμου, ή των παραγγελμάτων που δίνονται από μια παγκόσμιας ατζέντας που πρέπει να εφαρμοστεί με κάθε τρόπο. Αν προσθέσουμε και την έλλειψη της ανακλητότητας από τη δυτική Δημοκρατία, ε, τότε δεν μιλάμε για πολίτευμα Δημοκρατίας στη Δύση, αλλά για καθεστώς.
Μήπως πάμε ολοταχώς να συναντήσουμε τα μουσουλμανικά καθεστώτα και κυρίως την Ισλαμική Δημοκρατία της Μαυριτανίας; Γιατί άραγε τόση βιασύνη τους χθεσινούς τζιχαντιστές της Συρίας και μισθοφόρους της Τουρκίας, να τους χαιρετήσουμε ως απελευθερωτές; Γιατί βιάζονται στη Δύση να ξεπλύνουν τους τζιχαντιστές της Συρίας από τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει;
Τελικά οι ευρωατλαντικοί κηδεύουν μεγαλόπρεπα την έννοια της Δημοκρατίας και μέσα από την κοπιαστική αβελτηρία τους, μεταμορφώνουν τη δημοκρατική δομή σε σοβαρή απειλή.
Σχόλια