ΚΟΛΜΕΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Ένα παλαιό είδος πολέμου επανήλθε στο προσκήνιο: Η επιλεκτική δολοφονία δευτεραγωνιστών στις εχθροπραξίες κι όχι επί του πεδίου μάχης αλλά στα μετόπισθεν.
Η δολοφονία μ’ εκρηκτικά του Ρώσου στρατηγού
Κιρίλωφ και του βοηθού του Πολισκάρπωβ, στην είσοδο του σπιτιού του στην
Μόσχα, φέρει στην ιστορική μνήμη το περσικό τάγμα δολοφόνων
(Assαssins), που συνεστήθη από τον Χασάν-ί-Μπασάν κι έδρασε μεταξύ 1090
και 1275 μ.Χ. στην Μέση Ανατολή, σκοτώνοντας με εγχειρίδιο πλήθος από
στρατηγικούς αντιπάλους των Σιιτών μουσουλμάνων, όπως Αββασίδες,
Σελτζούκους και Χριστιανούς της Συρίας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Το δολοφονικό αυτό Τάγμα κατελύθη από τους Μογγόλους του Τζένγκις Χάν
και ιστορήθηκε στην Ευρώπη από τον εξερευνητή Μάρκο Πόλο. Ο Ρώσος
στρατηγός που δολοφονήθηκε προχθές στην Μόσχα από Ουκρανούς, ήταν
επικεφαλής της Υπηρεσίας Ακτινοβολιών, Χημικών και Βιολογικών όπλων της
Ρωσίας.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο αγών μεταξύ αντιπάλων κρατών ή και φατριών αντίστασης στην Παλαιστίνη, διεξάγεται με δολοφονίες ηγετικών στελεχών. Το Ισραήλ έχει κατ’ επανάληψιν δολοφονήσει στρατιωτικούς ηγέτες της Χαμάς και Χεζμπολάχ, μακράν του πολεμικού μετώπου, αλλά κι η Αμερική έχει εξοντώσει, με “χειρουργικό τρόπο”, Ιρανούς κι άλλους αξιωματούχους που ευθύνονταν για φόνους Αμερικανών στρατιωτικών. Γενικά οι δολοφονίες στην Εγγύς Ανατολή, από του Ιράκ, Περσίας, Συρίας και Λιβάνου μέχρις Τουρκίας, είναι καθημερινή ενασχόληση των αντιπάλων μυστικών υπηρεσιών.
Πρώτη διδάξασα στην δυτική Ευρώπη των “στρατηγικών δολοφονιών”
βεβαίως ήταν Βυζαντινή αυτοκρατορία του Μιχαήλ Παλαιολόγου (1223-1288)
που χρηματοδότησε τον μαζικό σκοτωμό στρατιωτών του Γάλλου βασιλιά της
Σικελίας Καρόλου, που ετοιμάζετο ν’ ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη,
μετά την εκδίωξη των Φράγκων, απ’ τους Βυζαντινούς του Πόντου και της
Νικαίας (*).
Την πολιτική φόνων, μακράν των πεδίων των μαχών, υιοθέτησαν οι
μεσαιωνικοί κυβερνήτες Ιταλικών πόλεων όπως οι Βοργίες – ακόμη και το
Παπικόν κράτος.
Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ως αφορμήν την δολοφονία του Αυστριακού διαδόχου του θρόνου των Αψβούργων στο Σαράγιεβο από Σέρβους πατριώτες και στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο “Τσωρτσίλιος ασύμβατος πόλεμος” ξεκίνησε το 1941 με την δολοφονία του διαβόητου Ναζί Ράϊνχαρντ Χάϊντριχ, γκάουλαϊτερ της Τσεχίας, από δύο ηρωικούς Τσέχους αγωνιστές, που είχε στείλει ο Ουϊστον Τσώρτσιλ, απ’ το Λονδίνο.
Από την Ελλάδα στον Κιρίλωφ
Στην Ελλάδα, πολιτικές δολοφονίες ηγετών είχαμε αρκετές, από του βασιλιά Γεωργίου Α’, στην Θεσσαλονίκη το 1913 απ’ τον Σχινά και την Αυστριακή κυβέρνηση έως του Ίωνος Δραγούμη από οπαδούς του κόμματος, των Φιλελευθέρων με επικεφαλής τον Μακεδονομάχο Παύλο Γύπαρη, όταν δύο Έλληνες αξιωματικοί επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο Παρίσι, την επαύριο της υπογραφής της Συνθήκης των Σεβρών τον Ιούλιο 1920, με την οποία ο μεγάλος Κρής επεξέτεινε την Ελλάδα στις “δύο ηπείρους και πέντε θάλασσες”!
Σημειωτέον, η επέκταση της Ελλάδας περιλάμβανε Ασία κι Ευρώπη και το Αιγαίον, Ιόνιον, Μυρτώον, Λυβικόν πέλαγος και την Αδριατική με την νήσο Σασών κι ίσως, ολίγον ενωρίτερον με΄Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα αν προσχωρούσε στην Αντάντ στον Μεγάλο Πόλεμο, οπότε θα ήταν άκυρη η σημερινή “Γαλάζια Θάλασσα” του Ερντογάν.
Ευτυχώς, τα εμφύλια πολιτικά πάθη έληξαν στην Ελλάδα μετά την μαζικές δολοφονίες στα Δεκεμβριανά το 1944. Έκτοτε η μάταια θυσία τόσων Ελλήνων δίδαξε ότι με τους φόνους αθώων δεν κερδίζονται οι ιδεολογικοί πόλεμοι. Το αυτό ισχύει και σήμερα παγκοσμίως. Μόνον στρατιώτες επί του πεδίου μάχης κερδίζουν “πολέμους εξουσίας” κι όχι με Assassins, όπως δίδαξε ο Μέγας Αλέξανδρος.
(*) Σχετική η όπερα του Βέρντι “Σικελικοί Εσπερινοί”.
================
==================
Σχόλια