Οι δημοσιογράφοι πάντα είχαν την τάση να είναι αριστεροί και ίσως να είναι έτσι για πολύ καιρό ακόμα αλλά είχαν επίσης μια πολύ αυστηρή αντίληψη του ρόλου τους και της επαγγελματικής δεοντολογίας. Η δουλειά τους συνίστατο στο να είναι αμερόληπτοι διαιτητές και να αναφέρουν τα τρέχοντα γεγονότα χωρίς φόβο και χωρίς να ευνοούν κανέναν. Αυτό σήμαινε να κάνουν δυσάρεστες ερωτήσεις σε όλους και σε κάθε θέμα. Και για να το κάνουν αυτό, έπρεπε να καλλιεργήσουν έναν ισχυρό ανιχνευτή λάθους και απάτης υποθέτοντας ότι όλοι με τους οποίους μιλούσαν είχαν τη δική τους, πολύ προσωπική εκδοχή κάθε ιστορίας. Σίγουρα, η δημοσιογραφία, ακόμη και στη χρυσή της εποχή, ποτέ δεν ανταποκρίθηκε ιδανικά στον ρόλο της αλλά και μόνο η απλή ύπαρξη των δεοντολογικών κανόνων επέτρεπε να διατηρείται ένα ελάχιστο ποσοστό εμπιστοσύνης στα mainstream ειδησεογραφικά μέσα.
Όλα αυτά ξεχάστηκαν όταν ο Ντόναλντ Τραμπ μπήκε στην πολιτική. Πολιτικοί αναλυτές ισχυρίζονταν ότι οι αυταρχικοί λαϊκιστές θα μπορούσαν να αποτελέσουν πραγματικό κίνδυνο για τη δημοκρατία ενώ πολλοί ισχυρίστηκαν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει απλώς να θεωρείται φασίστας. Αντιμέτωποι με αυτό που έβλεπαν ως πραγματική έκτακτη ανάγκη, πολλοί νέοι, προοδευτικοί δημοσιογράφοι πίστευαν ότι έπρεπε να ανατρέψουν την παραδοσιακή αντίληψη για την αποστολή του επαγγέλματός τους. Αντί να απορρίπτουν τον κομματισμό, άρχισαν να υποστηρίζουν ανοιχτά και να παίρνουν το μέρος του "Καλού". Και αντί να προσφέρουν στους αναγνώστες τους αντικειμενικότητα, αποφάσισαν να προσφέρουν στους αναγνώστες τους «ηθική διαύγεια».
Τους τελευταίους μήνες, άκουγα από αρκετούς Ευρωπαίους διπλωμάτες ότι η έκταση των δυσκολιών του Τζο Μπάιντεν ήταν από καιρό γνωστή. Κατά τη διάρκεια συναντήσεων με αρχηγούς κρατών, ο Αμερικανός πρόεδρος επαναλάμβανε διαρκώς τα ίδια ανέκδοτα ή φαινόταν μπερδεμένος, και αυτό ήδη από το 2021. Πως ήταν δυνατόν οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι να μην μπορούσαν να ανακαλύψουν ένα γεγονός γνωστό για τόσο καιρό στις πρωτεύουσες όλης της Ευρώπης – ένα γεγονός που για δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς ψηφοφόρους ήταν θέμα σοβαρής ανησυχίας σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις ;
Η πικρή αλήθεια είναι ότι, ως επί το πλείστον, οι δημοσιογράφοι απλά δεν ήθελαν να ασχοληθούν με αυτές τις πληροφορίες. Μέρος αυτής της απροθυμίας μπορεί να έχει τις ρίζες του σε μια κατανοητή (αν και λανθασμένη) αίσθηση ευπρέπειας. Αλλά ένα άλλο είχε τις ρίζες του στον φόβο ότι το να θέσουν το θέμα δημόσια θα κατέληγε με κάποιο τρόπο να λειτουργήσει υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ.
Η απόκρυψη της αλήθειας από τους αναγνώστες κατέληξε να πετύχει ακριβώς το αντίθετο από τον επιθυμητό στόχο. Επέτρεψε στον Τζο Μπάιντεν να παραμείνει στην κούρσα αρκετό καιρό ώστε να κάνει ολόκληρο το Δημοκρατικό κατεστημένο συνένοχο στην κάλυψη της πραγματικής κατάστασης της ψυχικής του υγείας. Η ως λογικό επακόλουθο πανωλεθρία των Δημοκρατικών ήταν η πανωλεθρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Yascha Mounk
Le Point
19/11/24
via Babis Georges Petrakis
---------------
LA CHRONIQUE DE YASCHA MOUNK. Les journalistes qui confondent information et militantisme ne font que saper les institutions démocratiques.
Σχόλια