Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, Τζορτζ Κλούνεϊ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Χάρισον Φορντ, Μπιγιονσέ, Τέιλορ Σουίφτ, Μπρους Σπρίνγκστιν, Τζένιφερ Λόπεζ, Γουίλ Φέρελ… Για αρκετές εβδομάδες, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα πιο διάσημα πρόσωπα της showbiz έπαιρναν τη σειρά τους στα social media και δίκτυα, με λιγότερη ή μεγαλύτερη ευτυχία, για να μιλήσουν για τη κόλαση που περίμενε την Αμερική σε περίπτωση νίκης του Ντόναλντ Τραμπ.
Καμάλα Χάρις ή χάος. Και, όπως και το 2016, αλλά με ακόμη πιο αμείλικτο τρόπο οι ψηφοφόροι αδιαφόρησαν για το μήνυμα τους.
Σημάδι, ένα ακόμη, της σχεδόν ολικής απόρριψης της στρατηγικής «all show» που προτιμούσε το στρατόπεδο των Δημοκρατικών – μια επιλογή που αποδείχτηκε ήδη καταστροφική πριν από οκτώ χρόνια, με την Χίλαρι Κλίντον απέναντι στον Τραμπ.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι οι πολλοί λόγοι για αυτή τη δεύτερη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ ξεπερνούν το απλό γεγονός ότι οι ψηφοφόροι έχουν βαρεθεί τα κηρύγματα των διασημοτήτων, να βιντεοσκοπούν τον εαυτό τους όλο χαμόγελο ή με μια σοβαρή έκφραση από τις βίλες τους στους λόφους του Χόλιγουντ. Πώς μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε το μερίδιο ευθύνης τους σε αυτό το φιάσκο, να πιστεύουν ότι η γνώμη τους μπορεί πραγματικά να επηρεάσει τους εργαζόμενους τους Μίσιγκαν ή τους αγρότες του Κάνσας ;
Το πλαίσιο δεν ήταν καθόλου ευνοϊκό για την Αντιπρόεδρο των Δημοκρατικών η οποία θα έπρεπε να μυριστεί πόσο κακή ιδέα ήταν να τα κάνει όλα show εις βάρος της ουσίας. Το χειρότερο από όλα ήταν οι «δραματικές εκκλήσεις» ηθοποιών που αγαπήσαμε, όπως ο Χάρισον Φορντ, να μας λένε ότι ο Τραμπ θα στερούσε από τους Αμερικανούς το δικαίωμα να διαφωνούν μαζί του.
Le Point
6/11/24
via Babis Georges Petrakis
==================
Blogger:
... στα καθ' υμάς: Το πρόβλημά μας είναι ακόμα σοβαρό, αφού ...η μετατροπή της χώρας σε μπανανία, εξίσωσε πολιτικούς με celebrities. Έχουμε καταντήσει χώρα (μάλλον χώρος) χωρίς Πολιτικούς, αφού η διαρκής υπόκλισή τους στα συμφέροντα (ντόπια και ξένα) τους κατέστησε ευλύγιστες μαζορέτες άξιες για τα καρναβάλια. Ο "χοντρός" άξεστος λαός δεν αξίζει της προσοχής κανενός, αφού με τα προβλήματά του βγάζει από την μακαριότητά τους πολιτικούς. ("Που ακούστηκε να μην μπορεί να πληρώσει το ρεύμα! Ας το κόψει! Τέτοια άχρηστα υποκείμενα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν....")
Υ. Γ. κάποιοι το τερμάτισαν με την χειραγώγηση μέσω των ΜΜΕ, με την αξιοποίηση των celebrities που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία - ομιλούσες κεφαλές.
Ξέχασαν όμως τον κανόνα που λέει, ότι: όσο χρησιμοποιείς ένα εργαλείο για αξαπάτηση, άλλο τόσο αυτό απαξιώνεται και έρχεται η στιγμή που απαξιώνεται εντελώς. Η πραγματικότητα δεν κατασκευάζεται και εν τέλει εκδικείται. Ρωτήστε τον Αλέξη (Παπαχελά) που μετέδιδε τα αποτελέσματα των Εκλογών....
Αυτό
βέβαια δεν εμποδίζει τον Κούλη να συνεχίζει αμέριμνος... (Θα σταματήσει
μόνο αν του το σφυρίξει ο έτερος Αλέξης. Πράγμα απίθανο, αφού ως νιόπαντρος έχει αλλού το μυαλό του...)
=================
ΚΒ Κωνσταντίνος
Βαγγελης Θεοδωρουλακης
Μετακινούν πλήθη σε όλο τον κόσμο. Αλλά η υποστήριξη της Beyoncé ή ακόμα και της Taylor Swift δεν βοήθησε θα επέτρεψε την Κάμαλα Χάρις να νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ που εξελέγη για άλλη μια φορά Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια παράδοση τν Δημοκρατικών, αυτή η χιονοστιβάδα των αστεριών, δείχνει τα όριά της.
Ο Ντόναλντ Τραμπ έπρεπε να προχωρήσει χωρίς την αίγλη του Χόλιγουντ. Εμφανιζόμενος όμως με αθλητές και άλλους αρρενωπούς influencers, χτύπησε ένα ορισμένο εκλογικό σώμα. Ούτε ο George Clooney, η Jennifer Lopez ή η Lady Gaga, όλοι στο πλευρό της Κάμαλα Χάρις Kamala Harris, δεν έκαναν τη διαφορά. «Όχι για αυτές τις εκλογές, είναι ξεκάθαρο! », σημειώνει ο Laurence Maslon, καθηγητής τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. «Οι άνθρωποι πιθανώς συνειδητοποιούν ότι η Beyoncé και ο George Clooney δεν χρειάζεται να ανησυχούν για την τιμή του φυσικού αερίου ή των αυγών», είπε στο AFP.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερο από ό,τι στις περισσότερες άλλες χώρες, ο συνδυασμός σταρ και πολιτικών προσώπων έχει καθιερωθεί από την εποχή του Frank Sinatra που συγκέντρωσε την ομάδα του Rat Pack για να υποστηρίξει τον John F. Kennedy το 1960. Φέτος, οι έρανοι στο Χόλιγουντ συγκέντρωσαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να χρηματοδοτήσουν την καμπάνια της Κάμαλα Χάρις που έσπασε ρεκόρ.
Αλλά αυτή η στρατηγική «δεν μπορεί ποτέ να είναι το μαγικό φίλτρο που περιμένουν όλοι», σημειώνει στο AFP Margaretha Bentley, καθηγήτρια στο κρατικό πανεπιστήμιο της Αριζόνα, η οποία διδάσκει κυρίως ένα μάθημα δημοσίων υποθέσεων αφιερωμένο στην Taylor Swift.
Για την ερευνήτρια, η αποτυχία των Δημοκρατικών θα πρέπει να τους οδηγήσει σε «μια βαθιά αυτοανάλυση» για να αναρωτηθούν «τι θα μπορούσε να εξασφαλίσει την επιτυχία», συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης των διασημοτήτων.
Ο Τραμπ προτιμά τους αθλητές
Συγγραφέας ενός βιβλίου για την πολιτική ανάμειξη των σταρ, ο Mark Harvey πιστεύει επίσης ότι κανείς «δεν πρέπει να εκπλαγεί πολύ». «Η ιδέα ότι οι διασημότητες μπορούν να επηρεάσουν τους ανθρώπους στην ψήφο τους για υποψηφίους δεν υποστηρίζεται πραγματικά από επιστημονικά δεδομένα», υπενθυμίζει στο AFP. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο αντίκτυπός τους περιορίζεται σε τομείς στους οποίους αυτά τα αστέρια έχουν πραγματική εμπειρία ή εξειδίκευση.
Τι θα γινόταν αν η πολιτική ήταν περισσότερο ρινγκ παρά σκηνή συναυλιών;
Ο Ντόναλντ Τραμπ περιβάλλεται από μεγάλα ονόματα από τον κόσμο του αθλητισμού, όπως το βράδυ της νίκης του, από τον επικεφαλής του UFC, (που ασχολείται με τις ΄πολεμικές τέχνες) Ντάνα Γουάιτ, έναν «σκληρό» άνθρωπο και έναν «αριθμό της κόλασης» σύμφωνα με τον ίδιο. Όσο για τον παίκτη του γκολφ Bryson DeChambeau, ο Τραμπ τον περιγράφει ως «φανταστικό» και μάλιστα ότι χτυπά την μπάλα «λίγο πιο μακριά» από αυτόν, καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ είναι λάτρης αυτού του αθλήματος με το δικό του κλαμπ στη Φλόριντα.
Και μέσα στο χειροκρότημα του κοινού, πολλοί έπαινοι αφιερώθηκαν στον πλουσιότερο υποστηρικτή της, τον δισεκατομμυριούχο Έλον Μασκ. Ο Ντόναλντ Τραμπ έλαβε επίσης την υποστήριξη του Τζο Ρόγκαν, οικοδεσπότη με επιρροή ενός από τα πιο δημοφιλή podcast στον κόσμο, ιδιαίτερα μεταξύ των νεαρών ανδρών.
Πικρή ήττα του Χόλιγουντ
Σε μια εκλογή «που κυριαρχούνταν σε μεγάλο βαθμό από πολιτιστικά ζητήματα, ένα από τα πιο ισχυρά ήταν αυτή του ανδρισμού», επισημαίνει ο Mark Harvey. «Αυτή η ιδέα του να είσαι ο «σκληρός τύπος», ο «φαύλος» Τραμπ, είναι το είδος με το οποίο παίζει ο Τζο Ρόγκαν όλη την ώρα», προσθέτει.
Αλλά «η αξία και ο αντίκτυπος των προτιμήσεων διασημοτήτων για τους υποψηφίους» είναι πράγματι αντικείμενο «προβληματισμού», λέει η Ashley Spillane, επικεφαλής μιας εταιρείας συμβούλων που ειδικεύεται στην επιρροή των σταρ στην κοινωνία.
Σύμφωνα με αυτήν, υπάρχουν «ισχυρές ενδείξεις ότι οι διασημότητες έχουν πραγματικό αντίκτυπο στην προώθηση της συμμετοχής ανέντακτων κομματικά πολιτών γενικότερα», όπως η έκκληση της Τέιλορ Σουίφτ να ψηφίσουν που οδήγησε 400.000 άτομα να προσέλθουν σε έναν ιστότοπο εγγραφής ψηφοφόρων.
Παρά την ήττα της Κάμαλα Χάρις , το Χόλιγουντ δεν σιωπά, όπως η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός Jamie Lee Curtis ή ο ηθοποιός John Cusack που ήδη έχουν χαρακτηρίσει τον Ντόναλντ Τραμπ ως «φασίστα, αυταρχικό».
Ο μυθιστοριογράφος Στίβεν Κινγκ, από την πλευρά του, χρησιμοποίησε μια μεταφορά για να καταγγείλει την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ: «Συχνά υπάρχει μια ταμπέλα στα καταστήματα που πωλούν όμορφα και εύθραυστα αντικείμενα: «αν το σπάσεις, πληρώνεις γι’ αυτό». Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τη δημοκρατία. »
Με πληροφορίες από lefigaro.fr
Καλό να σε στηρίζουν οι διάσημοι. Ακόμα καλύτερο να σε υποστηρίζει ο λαός
Οι Μικ Τζάγκερ, Μαντόνα, Χάρισον Φορντ, Λεμπρόν Τζέιμς, Τζένιφερ Άνιστον, Λέιντι Γκάγκα, Ριάνα, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Ρίτσαρντ Γκιρ, Στίβι Γουόντερ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μπρους Σπρίνγκστιν, Τζένιφερ Λόπεζ, Μπιγιονσέ, Σερ, Τζον Μπον Τζόβι, Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, Αλάνις Μόρισετ, Κριστίνα Αγκιλέρα, Τζούλια Ρόμπερτς, Κέιτι Πέρι και άλλες/οι, ων ουκ έστι αριθμός, «πήγαν κουβά».
Οι εκπρόσωποι του βαθύτατου χολιγουντιανού, μουσικού και εν γένει καλλιτεχνικού κράτους στήριξαν με πάθος και ανοιχτά την Κάμαλα Χάρις, η οποία κατόρθωσε να ολοκληρώσει προεκλογική καμπάνια χωρίς να πει ούτε μισή συγκεκριμένη κουβέντα, χωρίς να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα, χωρίς να τοποθετηθεί πολιτικά και να αρθρώσει συγκροτημένα επιχειρήματα. Ο Τραμπ, λαϊκιστής – ξελαϊκιστής, απάντησε χωρίς δισταγμό σε ερωτήματα – με τα περισσότερα από αυτά να ηχούν άβολα. ∆εν υπάρχει μέχρι σήμερα υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ που να δέχτηκε να απαντήσει ζωντανά σε… τρίωρη (!) συνέντευξη, όπως έκανε ο Τραμπ στη διαδικτυακή εκπομπή του Joe Rogan (την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη εδώ: https://youtu.be/ hBMoPUAeLnY).
Όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να μας κάνουν να λησμονούμε το σημαντικότερο: Ο Τραμπ δεν περιφρόνησε τους Αμερικανούς. ∆εν αποκάλεσε «σκουπίδια» τους ψηφοφόρους της Κάμαλα, όπως ο πρόεδρος Μπάιντεν αποκάλεσε τους οπαδούς του Τραμπ. ∆εν είπε «αξιοθρήνητους» τους ∆ημοκρατικούς, όπως χαρακτήρισε η Χίλαρι όλους τους Ρεπουμπλικάνους.
Ο Τραμπ απευθύνθηκε στους πολλούς, στους ανθρώπους του λαού, εκείνους που περιφρονούν οι ελιτιστές, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που κάθε τόσο «στολίζει» μεγάλα κομμάτια της λαϊκής πλειοψηφίας με χαρακτηρισμούς, όπως «ψεκασμένοι» και «τζαμπατζήδες». Οι αστέρες, διάττοντες και μη, είναι μεν γνωστοί, αλλά έχουν μόνο μία ψήφο – και αρκετοί απ’ αυτούς δεν θέλουν να ξεβολευτούν ούτε καν για λίγη ώρα, μέχρι να πάνε στο εκλογικό τμήμα για να ψηφίσουν.
Ηθικό δίδαγμα: Αν πολιτεύεστε, να έχετε άποψη δική σας, όχι δανεική. Στηριχτείτε στους πολλούς και καλοδεχτείτε τη βοήθεια των λίγων – πάντα με τους δικούς σας όρους. Μη διστάζετε να απαντάτε σε «καυτές» και «αντιπαθητικές» ερωτήσεις. Και το σημαντικότερο όλων: Mη βρίζετε τον λαό, θα σας αντιγυρίσει τη… χάρη.
Σχόλια