Η επιτάχυνση της κλιματικής αλλαγής επιβεβαιώθηκε το 2023. Φέτος σημειώθηκε ένα νέο και ανησυχητικό ρεκόρ για την παγκόσμια θερμοκρασία, με αύξηση 1,45 βαθμών Κελσίου σε σχέση με την προβιομηχανική περίοδο. Τα ακραία κλιματικά φαινόμενα έχουν αυξηθεί. Προκάλεσαν 74.000 θανάτους και 250 δισεκατομμύρια δολάρια σε ζημιές. Ταυτόχρονα, η κατάρρευση της βιοποικιλότητας αυξάνεται, με μείωση κατά 73% των πληθυσμών άγριων ζώων τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Την παραμονή του COP 29 που συνεδριάζει τον Νοέμβριο στο Μπακού - που δεν μπορεί να μην προκαλέσει σκεπτικισμό - η κλιματική έκτακτη ανάγκη είναι προφανής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει μειώσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά 32% από το 1990, έχει πάρει το προβάδισμα στην κούρσα της μετάβασής. Ωστόσο, η επιβολή της ατζέντας από τα οικολογικά κόμματα αποδεικνύεται καταστροφική για την ανταγωνιστικότητά της, για την ασφάλειά της και για την κυριαρχία της. Το «Green Deal» μετατρέπεται σε «Green Death».
Το «Green Deal» φιλοδοξεί να καθιερώσει ουδετερότητα άνθρακα στην Ένωση το 2050 και να επιτύχει μείωση 55% στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου το 2030 σε σύγκριση με το 1990. Μέσα από περίπου εξήντα κείμενα, κλονίζει το οικονομικό μοντέλο πολλών τομέων - όπως η γεωργία ( "From farme to fork"), την ενέργεια, τις μεταφορές ή τον χρηματοπιστωτικό τομέα - και υποβάλλει όλες τις εταιρείες σε νέους, πολύ περιοριστικούς και δαπανηρούς ρυθμιστικούς περιορισμούς μέσω των οδηγιών CRDS (εξωχρηματοοικονομική λογιστική) και CS3D (καθήκον επαγρύπνησης) ή της ταξινόμησης που ορίζει ποιες είναι οι «πράσινες» δραστηριότητες.
Αντί να αναπτύξει ένα πλαίσιο για την απαλλαγή της οικονομίας από τον άνθρακα, αναθέτοντας σε οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες την ευθύνη προσαρμογής σε αυτήν, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να διαμορφώσει a priori την προσφορά και τη ζήτηση βασικών τομέων στον ορίζοντα του 2050 και να αναγκάσει τις εταιρείες να συμμορφωθούν με αυτό μέσω ενός αυστηρού μανδύα προτύπων, φόρων και κυρώσεων. Και αυτό χωρίς καμία αξιολόγηση των οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών και στρατηγικών επιπτώσεων τους. Αυτός ο αυθαίρετος, αυταρχικός και συγκεντρωτικός σχεδιασμός χρεοκοπεί την Ευρώπη, όπως ακριβώς προκάλεσε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ενεργειακή χρεοκοπία. Η Ένωση, υπό την πίεση της Γερμανίας, δεν επέλεξε την ενέργεια χωρίς άνθρακα που συνδέεται με την τεχνολογική ουδετερότητα αλλά μια απόλυτη προτεραιότητα υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας - που συνεπάγεται την έξοδο από την πολιτική πυρηνική ενέργεια αλλά και τη στρατιωτική που είναι αδιαχώριστη από αυτήν. Δημιουργεί έτσι μια διαρθρωτική έλλειψη ενέργειας, η συνέπεια της οποίας είναι το πενταπλάσιο κόστος των Ηνωμένων Πολιτειών και διπλάσιο έως τριπλάσιο από αυτό της Ασίας. Αποδυναμώνει τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας και δημιουργεί κινδύνους συσκότισης εξαλείφοντας τις ελεγχόμενες πηγές ενέργειας προς όφελος των διακοπτόμενων. Τέλος, περιορίζει την χρήσιμη καινοτομία για την επιδότηση χιμαιρικών προγραμμάτων όπως το αεροπλάνο, το τρένο ή το αυτοκίνητο υδρογόνου.
Οικονομική χρεοκοπία. Η «Πράσινη Συμφωνία» σχεδιάζει την ευθανασία των ευρωπαϊκών τομέων αριστείας, μετά την εκκαθάριση του κλάδου των τηλεπικοινωνιών που κυριάρχησε στον κόσμο το 2000. Το «Farm to fork», σχεδιάζει μείωση της χρήσης φυτοφαρμάκων κατά 50% και χημικών λιπασμάτων κατά 20% έως το 2030, με αγρανάπαυση του 10% της γης, αναγκάζοντας το μερίδιο της βιολογικής παραγωγής να αυξηθεί από 8,5% σε 25% παρόλο που δεν έχει αγορά, καταστρέφει την ευρωπαϊκή γεωργία και οργανώνει την εξάρτηση από εισαγωγές που δεν εφαρμόζουν κανένα ευρωπαϊκό πρότυπο. Η απαγόρευση της θερμικής μηχανής το 2035 σχεδιάζει την καταστροφή των 17.000 εταιρειών στην ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία που απασχολούν 13,8 εκατομμύρια ανθρώπους, ή το 8% των θέσεων εργασίας στην Ένωση. Θα πρέπει να πληρώσουν 15 δισεκατομμύρια σε ποινές από το 2025 ή να μειώσουν την παραγωγή τους κατά 25% για να συμμορφωθούν με την υποχρέωση να κατασκευάζουν το 20% των ηλεκτρικών οχημάτων - παρόλο που αντιπροσωπεύουν μόνο το 12,5% της αγοράς και οι πωλήσεις τους μειώθηκαν κατά 11% σε σχέση με ένα χρόνο λόγω της χαμηλής αυτονομίας τους, της αμφισβητήσιμης αξιοπιστίας τους, της απουσίας δικτύου φόρτισης και του απαγορευτικού κόστους τους.
Στρατηγική χρεοκοπία. Το «Green Deal » οργανώνει τη μετεγκατάσταση της γεωργίας σε μεγάλες αναδυόμενες χώρες και της βιομηχανίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως βλέπουμε στη χημεία. Προσφέρει τις αγορές ενέργειας και αυτοκινήτων στην Κίνα, η οποία, χάρη στη μαζική δημόσια βοήθεια, έχει δημιουργήσει σχεδόν μονοπωλιακές θέσεις στα ηλεκτρικά οχήματα, τις μπαταρίες, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα κρίσιμα υλικά και τη διύλισή τους.
Πολιτική χρεοκοπία. Όπως είδαμε με την εξέγερση των αγροτών, το «Green Deal» λειτουργεί ως μηχανή καταστροφής της ευρωπαϊκής προσφοράς και απασχόλησης καθώς και για τη φτωχοποίηση του πληθυσμού. Αποτελεί πλέον, μετά τη μετανάστευση, τον πιο ισχυρό φορέα ακροδεξιάς ψήφου στην ήπειρό μας.
Σταματήστε να μπερδεύετε τον σκοπό με τα μέσα
Η μετατόπιση της οικολογικής μετάβασης στην Ευρώπη έρχεται σε αντίθεση με τις επιτυχίες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας. Ο αμερικανικός IRA, με την τόνωση της προσφοράς από τα κάτω, συνδυάζει την επανεκβιομηχάνιση, την υποστήριξη της καινοτομίας, την κλιματική μετάβαση και τη σταθεροποίηση της μεσαίας τάξης. Η Κίνα πάντρεψε την ανταγωνιστικότητα και τον ιμπεριαλισμό σχεδιάζοντας για είκοσι χρόνια την εξάρτηση του υπόλοιπου κόσμου από την παραγωγή προϊόντων, πρώτων υλών και εξοπλισμού ζωτικής σημασίας για την απεξάρτηση της οικονομίας από τον άνθρακα.
Η οικολογική μετάβαση παραμένει επιτακτική ανάγκη και δυνητικό πλεονέκτημα για την Ένωση. Αλλά υπό την προϋπόθεση να το ξανασκεφτούμε, όπως προτείνει ο Μάριο Ντράγκι, από την πλευρά της προσφοράς, των επενδύσεων και της καινοτομίας. Με την επανατοποθέτησή του στον ανταγωνισμό των μπλοκ που δομούν το γεωπολιτικό σύστημα. Με την επανευθυγράμμιση κρατών, επιχειρήσεων και πολιτών. Ξεφεύγοντας από μη ρεαλιστικούς στόχους και χρονοδιαγράμματα. Με την επανεισαγωγή της ευελιξίας στις τεχνολογικές επιλογές. Με την απελευθέρωση χρηματοδότησης μέσω της αναθεώρησης των οδηγιών Basel 3, Solvency 2, CSRD και CS3D και της ταξινόμησης - από την οποία πρέπει να εξαιρεθεί η άμυνα. Με την αξιολόγηση και αντιστάθμιση του οικονομικού και κοινωνικού του κόστους. Υποβάλλοντάς το στην επιταγή της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και της υπεράσπισης της ελευθερίας. Εν ολίγοις, με το να σταματήσουμε να συγχέουμε το σκοπό και τα μέσα για να συμφιλιωθεί επιτέλους η οικολογία με την ανταγωνιστικότητα, την αλληλεγγύη και την ασφάλεια.
Le Figaro
21/10/24
via Babis Georges Petrakis
============
============
Σχόλια