Αποκαλύψεις...

Του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

Άρθρο του πρώην διευθυντή της εφημερίδας Το ΒΗΜΑ, Α. Καρακούση, στο σημερινό φύλλο της περιγράφει το «είδος» της ολιγαρχικής και παρακρατικής «δημοκρατίας» που έχει η Ελλάδα επί διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Η προσέγγιση είναι αταβιστική, καθώς θεωρεί ότι το πρόβλημα είναι η επανεμφάνιση κυβερνητικών πρακτικών του πατέρα Μητσοτάκη και επί διακυβέρνησης του υιού Κυριάκου. Ο αρθρογράφος ανακαλύπτει δίκτυα φίλων, παρακολουθήσεις αντιπάλων αλλά και «φίλων», τη διαπλοκή με πολλά ΜΜΕ, τον εύκολο πλουτισμό των ιδιοκτητών τους  και το πανελλαδικό δίκτυο «προσβολής και κατασυκοφάντησης» όσων τολμούν την παραμικρή κριτική στον πρωθυπουργό.

Το ερώτημα είναι γιατί τώρα η κριτική; Την απάντηση είχε δώσει προ ημερών ο αρθρογράφος, Μ. Κοττάκης, ο οποίος έγραψε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης "δεν είναι πια εγγυητής της δίκαιης μοιρασιάς μεταξύ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και γι’ αυτό κινδυνεύει εκ των έσω", όχι από την αντιπολίτευση αλλά από τους Ολιγάρχες. Δηλαδή από το ίδιο το «σύστημα εξουσίας» που τον ανέδειξε…

Εδώ αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας της σημερινής «δημοκρατίας», η οποία δεν είναι παρά μία δημοκρατία για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και ότι η ρουσωική αντίληψη «για μία κυβέρνηση του λαού από το λαό για το λαό» στη σημερινή εποχή είναι μέγας μύθος…

Πηγή: artinews.gr
=====================
 .... ουδεμία έκπληξις....

Blogger: .... απάντηση:

Αγνόησε παντελώς τις κριτικές των “δύο” ο Κυριάκος

 ...  ο Κυριάκος και η συν αυτώ δεν ακούνε κανένα!. Ως ιδεοληπτικοί εκτελούν μια αποστολή στην οποία είναι ταγμένοι. Όλοι οι αντιφρονούντες είναι γι' αυτούς τουλάχιστον ηλίθιοι που δεν μπορούν να καταλάβουν τη σύνθετη πραγματικότητα. https://www.liberal.gr/politiki/ta-aorata-nimata-karamanli-samara

Ο Κυριάκος και η παρέα του μιλάει τώρα με διεθνείς  όρους και δεν χρειάζεται το κέλυφος κόμμα. Αν χρειασθεί θα κατέβει με δικό του κόμμα (Ποιος δεν θυμάται πως ο Μακρόν πήρε την εξουσία στη Γαλλία). Το πολιτικό παίγνιο με όρους κομμάτων είναι παρωχημένο, έτσι εξηγείται η αγνόηση και η προσβολή όλων των θεσμών ... δεν τους χρειάζεται πια. Αλλού είναι οι πηγές εξουσίας.

Έχει τους λόγους τους να αγνοεί το κόμμα και τον λαό. Δεν χρειάζεται αμφότερους ήδη έχει διαλέξει. 

Αν σ' αυτά προσθέσει κανείς και την πλήρη ταύτιση  με τον ξένο παράγοντα, που συνάμα κάνει και μπίζνες - βάσιμα ο Π/Θ νοιώθει άτρωτος.... εκτός εάν.... κάτι στραβώσει δραματικά...

 
==============

Του Πέτρου Πιζάνια

Αν, παρά τις πολλές κυβερνητικές αθλιότητες, αποκαλέσει κανείς τη ΝΔ φασιστικό κόμμα (και αντιστοίχως τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη), θα ήταν μεγάλη υπερβολή. Μονολεκτικός όρος, ο οποίος θα απέδιδε τον τρόπο άσκησης κυβερνητικής εξουσίας από τον σημερινό πρωθυπουργό και τη σημερινή Δεξιά δεν υπάρχει. Στην πράξη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να ανασυνθέσει όλα τα χαρακτηριστικά στην άσκηση εξουσίας, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά την πτώση της χούντας το 1974. Για την ακρίβεια, τα έχει εξακοντίσει στα άκρα, προσθέτοντας τα δικά του στοιχεία.

Πρώτα από όλα είναι η σιωπηρή απογείωση της προσωπικής εξουσίας του πρωθυπουργού που έχει ουσιαστικά ακυρώσει το σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου, φτάνοντας έως και την ακύρωση όλων των αρμόδιων κρατικών επιτροπών για οποιοδήποτε ζήτημα προκύψει, εφόσον αυτό ενδιαφέρει τον ίδιο τον πρωθυπουργό ή κάποιον σύμμαχό του στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Ακολούθως, είναι η λαϊκή κυριαρχία, η καταβαράθρωση της οποίας είναι συλλογικό έργο του πολιτικού προσωπικού, αρχής γενόμενης από το 2009 έως το δημοψήφισμα του 2015. Σ’ αυτό το διάστημα, ό,τι και να ψήφιζαν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες πολίτες το αποτέλεσμα ήταν πάντα “Μνημόνιο”. Το μόνο που απομένει σήμερα από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι η υποτυπώδης αρχή της πλειοψηφίας, όχι ασφαλώς στην κοινωνία, αλλά μόνο ως δεδηλωμένη πλειοψηφία στη Βουλή, η οποία δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Προς ώρας τουλάχιστον.

 Αντίθετα, προσωπικό έργο του Κυριάκου Μητσοτάκη συνιστά η πλήρης υποκατάσταση του κράτους – όχι από το κόμμα του όπως παλαιά – αλλά από τον ίδιο και τον στενό του κύκλο. Επιπλέον επί των ημερών του η υποκατάσταση αυτή εμπλουτίστηκε με τη δημιουργία προσωπικών “παρακρατικών” μηχανισμών υπό τη διεύθυνση ή την ανοχή του ίδιου. Σήμερα οι “παρακρατικοί” μηχανισμοί παραλλάσσουν εκείνους που υπήρχαν μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Αλλά στις μέρες μας οι “παρακρατικοί” μηχανισμοί έχουν την ειδοποιό διαφορά ότι δεν οργανώθηκαν έξω από το κράτος ή στις παρυφές του.

Πηγή : SLpress

 ===================

Σχόλια