Σήμερα,
Ελλάδα και Κύπρος γιορτάζουμε το μεγαλειώδες ΟΧΙ. ΟΧΙ στην υποταγή
(αλλά, αναγκαστικά, και ΝΑΙ στα όποιας μορφής δεινά απορρέουν από το
ανεξάρτητο ΟΧΙ).
Το ΟΧΙ είναι δηλωτικό της ελεύθερης σκέψης, της ανεξαρτησίας, της
πρωτοβουλίας, της υπερηφάνειας, της αξιοπρέπειας, της συνέχειας, της
υπεροχής, της προσωπικότητας, της ύπαρξης επιλογών, της εξασφάλισης του
μέλλοντος. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Αντιθέτως, το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ είναι δηλωτικό της ανυπαρξίας όλων των παραπάνω.
Η κάθε επέτειος του ΟΧΙ αποτελεί την ευκαιρία να ξαναζήσουμε νοητικά τις
ηρωικές ημέρες του 40, με την σημαία μας να κυματίζει παντού και να
μιλά μια ιδιαίτερα συγκινητική και μοναδική γλώσσα στις ψυχές μας, με τη
σκέψη μας στους δικούς μας ήρωες να πολεμούν για εθνική ανεξαρτησία και
ελευθερία, με τα τραγούδια της αξέχαστης Βέμπο να γεμίζουν την
ατμόσφαιρα, με τις καμπάνες να χτυπούν αναγγέλοντας τη μία μετά την άλλη
τις νίκες του ελληνικού στρατού, με τον κόσμο να γιορτάζει τις νίκες
στους δρόμους, αλλά και με την αγωνία για το πως θα ξημερώσει η επόμενη
μέρα στον τόπο μας.
Αυτό το ΟΧΙ, που έγινε ένα μοναδικό αποτύπωμα
των Ελλήνων και Κυπρίων απανταχού στην υφήλιο, δεν θα έπρεπε να μας
εγκαταλείπει στιγμή. Γιατί, γιγαντώνει τη γεωγραφικά μικρή μας πατρίδα,
της προσδίδει θεϊκό φως και απέραντη υπόσταση. Αυτό το ΟΧΙ κάνει τη χώρα
μας άτρωτη, να μην τη σκιάζει φοβέρα καμιά.
Ας μπούμε ξανά στη
μαγεία του ΟΧΙ, ενωμένοι και όχι διχασμένοι, και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ας
βροντοφωναξουμε όλοι με μια φωνή ένα βροντερό ΟΧΙ, που να αντηχήσει στα
πέρατα του κόσμου. ΟΧΙ στα παραμύθια της γαλάζιας πατρίδας. ΟΧΙ σε αυτής
της υφής τα Μνημόνια, που στέρεψαν την ύπαρξή μας. ΟΧΙ σε κάποιους που
προσποιούνται ότι είναι φίλοι, απαιτώντας την καταβολή των δικών μας
χρεών, ενώ οι ίδιοι αρνούνται επί 83 χρόνια, να καταβάλουν τα δικά του
υπέρογκα χρέη, που επιπλέον συνδέονται με πράξεις απέραντης
βαρβαρότητας. ΟΧΙ στην ΕΕ που οπλίζει τους εχθρούς μας για να μας
καταστρέψουν. Και, βέβαια, ΌΧΙ στις προσπάθειες παραχάραξης της
ιστορίας.
Ω, ναι, το μπορούμε ή, ορθότερα, πρέπει να το μπορούμε. Γιατί, χωρίς βροντερό ΟΧΙ ΤΩΡΑ, δεν θα υπάρξει ΜΕΤΑ για την Ελλάδα μας.
ΖΗΤΩ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΟΧΙ. Αυτού του ΟΧΙ, που συνδέεται ΆΡΡΗΚΤΑ με το 1821. Αλλά
και αυτού του ΟΧΙ, που προσπάθησε , ανάμεσα και σε όλα τα άλλα, να
συμπληρώσει την ελευθερία που μας εξασφάλισε το 1821, με την
ανεξαρτησία, που δυστυχώς δεν συμπληρώθηκε ούτε με το 1821, αλλά και δεν
εμπεδώθηκε ούτε με το ΟΧΙ. ΤΩΡΑ αυτή η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ απαιτείται
περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή του παρελθόντος.
Μέρα που είναι, αξίζει να θυμηθούμε και τον ποιητή Γιώργο Σαραντάρη, ο οποίος, εμφορούμενος από συναισθήματα φιλοπατρίας συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού μετώπου, όπου αρρώστησε από τύφο. Πέθανε ύστερα από την επιστροφή του στην Αθήνα το 1941.
Δια στόματος Οδυσσέα Ελύτη:
«…Ήταν η πιο άδικη απώλεια. ….. Όμως θέλω τη στιγμή αυτή, απροκάλυπτα, να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πως, κατάφερε να κρατήσει στα Γραφεία και στις Επιμελητείες όλο τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό κι ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο που μόλις στεκότανε στα πόδια του, που είχε όμως προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της.
Ήταν σχεδόν μια δολοφονία. Ο Γιώργος Σαραντάρης ήταν διπλωματούχος ιταλικού πανεπιστημίου- ο μόνος ίσως σε ολόκληρο το στράτευμα-, θα μπορούσε να ‘ναι περιζήτητος σε οποιαδήποτε από τις Υπηρεσίες που είχαν αναλάβει την αντικατασκοπεία, ή την ανάκριση των Ιταλών αιχμαλώτων. Αλλά όχι. Έπρεπε να φορτωθεί το γυλιό και τον οπλισμό των τριάντα οκάδων, για να χαθεί παραπατώντας μέσα στα χιονισμένα φαράγγια ένας ακόμη ποιητής, ένας ακόμη αθώος στο δρόμο του μαρτυρίου.
Φαίνεται ότι πέρασε φριχτές ώρες. Τα χοντρά μυωπικά του γυαλιά, που χωρίς αυτά δεν μπορούσε να κάνει βήμα, τα ‘χασε μέσα στην παραζάλη…. Απόμεινε σαν το κατατρεγμένο πουλί μέσα στην παγωνιά. Χωρίς να βαρυγκομήσει. Χωρίς να ξεστομίσει ένα πικρό λόγο. Περήφανος, μ’ ένα σώμα ελάχιστο και μια μεγάλη ψυχή, που τον κράτησε όσο που να τραγουδήσει ακόμη λίγο: «εγώ που οδοιπόρησα με τους ποιμένες της Πρεμετής»- κι ύστερα ν’ ανεβεί Στους τόπους “που αναγγέλλουν τον ουρανό και συνομιλούν με τον ήλιο”…».
Και το ποίημα που του αφιέρωσε:
Γιώργος Σαραντάρης
Θ’ ανάψω δάφνες να φλομώσει ο ουρανός
μήπως και μυριστείς πατρίδα και γυρίσεις
μέσ’ απ’ τα δέντρα που σε γνώριζαν και που γι’ αυτό
τη στιγμή του θανάτου σου άξαφνα τινάξανε άνθος
Εμάς τους γύφτους άσε μας
τους «οικούντας εν τοις κοίλοις»
τι δε νογάμε από γιορτή
Και τα πουλιά δε βάνουμε προσάναμμα
μα στον ύπνο μας καθώς μας είχες μυήσει
δώθε από τη φθορά πλέκουμε τους κισσούς
μακριά σου πιο κι απ’ το Α του Κενταύρου
«Ως εν τινι φρουρά εσμέν»
μαργωμένοι μες στο χρόνο
κι από τραγούδι αμάθητοι
Μόνος εσύ ο αιρετικός της ύλης αλλ’
ομόθρησκος των αετών το ύστερο άλμα
τόλμησες. Κι οι ποιμένες σ’ είδανε της Πρεμετής
μες στης άλλης χαράς το φως να οδοιπορείς πιο νέος
Τι κι αν ο κόσμος μάταιος
έχεις μιλήσει ελληνικά
ως «εις τον έπειτα χρόνον»
κι από την ομιλία σου ακόμη
βγάνουν θυμίαμα οι θαλασσινοί κρίνοι
και κάποιες θρυλικές κοπέλες κατά σε
μυστικά στρέφουνε τον καθρέφτη του ήλιου.
1955 [από Τα Ετεροθαλή – Εκδόσεις Ίκαρος, 2007]
_________
Φωτο: Κώστας Μπαλάφας – Ο φωτογράφος του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης με την ποιητική και ουμανιστική ματιά @ https://bit.ly/3SK0dWx
Σχόλια