Βηρυτός...

 Νικόλας Κοσματόπουλος. Καθηγητής Πολιτικής και Ανθρωπολογίας στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Βηρυτού:
""Κε Κοσματόπουλε, εσείς ζείτε την κόλαση, πείτε μας πώς νιώθουν οι Έλληνες στην Βυρηττό" η δημοσιογράφος στην άλλη άκρη του τηλεφώνου στην άλλη μεριά της θάλασσας. Μόνιμη επωδός, "πώς είναι οι Έλληνες" κάθε φορά από τις λίγες που επικοινώνησαν τα ελληνικά κανάλια με τον μοναδικό έλληνα καθηγητή πολιτικής στον Λίβανο και στην Μέση Ανατολή γενικά. καμία ερώτηση για τους Λιβανέζους. Καμία για τους Παλαιστινίους. Καμία για την χώρα όλη. Καμία για την ιστορία. Καμία για τον θύτη. Καμία για εκείνον που οπλίζει τον θύτη.
"Εσείς πείτε μου πώς νιώθουν οι Έλληνες στην Ελλάδα, ειδικά εκείνοι που ψήφισαν την κυβέρνηση" ανταπαντώ. Αρνούμαι να της δώσω την δόση που ζητά, την επιμέρους "ελληνικότητα" του πόνου, να συντελέσω στο πατριωτικό φίλτρο σε ένα πανανθρώπινο έγκλημα. Αρνούμαι να αποτελέσω το τέλειο θύμα.
Εκείνο που θα κάνει να λυπηθούν οι ανθρωπιστές, εκείνο για το οποίο θα χαρούν οι βρικόλακες στην Ελλάδα. Δεν είμαστε θύματα για έλεος, δεν είμαστε βιτρίνες για "έξυπνα όπλα", όταν ευφυία σημαίνει πια ετοιμότητα να σκοτώσεις τυφλά και μαζικά άοπλους σε αστικό ιστό.  
Ναι είμαστε υπό πολιορκία. Πάνω από τα κεφάλια μας συνέχεια πετάνε δρονοι οπλισμένοι με ρουκέτες και έτοιμοι να σπείρουν θάνατο σε γυναίκες, παιδιά, περαστικούς. Σκότωσαν τον Νασράλα και μαζί του 300 ακόμα. Οι Θερμοπύλες ήταν πάντα εδώ. όχι εκεί που τις προσκυνάτε.
Ναι είμαστε υπό πολιορκία. Κλεισμένοι στα σπίτια, σχολεία κλειστά και γεμάτα από εκτοπισμένους, κολλημένοι στις ειδήσεις. Ένας γνώριμος πια ήχος διαπερνάει τον αέρα, σε δέκατα σείεται όλο το κτίριο, "το άκουσες αυτό?" κοιταζόμαστε χωρίς άλλη λέξη. Το άκουσαν οι μικρές άραγε? Η αμέσως επόμενη σκέψη. Πας στο δωμάτιο με ελαφρά βήματα, το μισό κεφάλι στην πόρτα, παίζουν. Ίσως να το άκουσαν και να μην θέλουν να το ξέρεις. Ξέρουν ότι ανησυχείς. Εχουν μάθει να στο κρύβουν. Έχουν μάθει να κρυφακούν όταν λες στην δημοσιογράφο "δεν θα σας δώσω την εικόνα του αποκομμένου θύματος" για να χαρούν οι βρικόλακες που νομίζουν ότι είστε μακριά και ασφαλείς. Δεν είστε μακριά. δεν είστε ασφαλείς. Και σίγουρα, δεν είστε αθώοι. Να είστε σίγουροι για αυτό.
Σε δυο λεπτά μετά τον ήχο έχεις εικόνα. τελεγκραμ. Αλλη μια βομβαρδισμένη πολυκατοικία στην μέση του αστικού ιστού. Αυτήν την φορά ένα ιατρικό κέντρο. Δολοφόνησαν ανθρώπους στα κρεβάτια του πόνου μαζί με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες τους. Δεν είστε ασφαλείς, δεν είστε αθώοι.
Ναι είμαστε υπό πολιορκία. Αλλά δεν είμαστε υπό πανικό. Eίμαστε υπό περηφάνια. Λέγεται αυτό? Εκτοπισμένοι από τον Νότο συρρέουν στην πόλη, στο βουνό, στην Συρία. Η χτεσινή προσφυγική αιμορραγία σήμερα αλλάζει ρότα. Πίσω μπρος ένα αέναο καραβάνι πόνου και περηφάνειας σε αυτήν την γη από τότε που πάτησε το πόδι του ο σταυροφόρος ξανά. Οικογένειες χυμένες στα πεζοδρόμια, στις σκιές, στην παραλία. Χυμένες είπα? Λάθος. Στεντόριες έπρεπε να πω. Όρθιες, ευθυτενείς, κάθετες από αξιοπρέπεια. Καμία βία. Καμία κλοπή. Καμία φωνή.
Μόνο ένα μόνιμο βλέμμα άδειο. Ολοι, όλες - ακόμα και τα παιδιά. Τα μάτια ψάχνουν. Κοιτάζουν γύρω σαν χαμένα. Γυρευουν το γελαστό του πρόσωπο, την καθησυχαστική του φωνή, το σηκωμένο δάκτυλο στο τέρας στα νότια σύνορα. Αλλά δεν τον βρίσκουν. Αυτός μόνο λείπει. Αυτή η απώλεια σκοτεινιάζει τα πρόσωπα, μαραίνει τα μάτια, αδειάζει το βλέμμα. "Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς αυτόν?" ρωτάει το βλέμμα χωρίς να ανοίγει το στόμα.
Ένας Σαουδάραβας - στην χρυσοποίκιλτη κελεμπία του έξω από την πρεσβεία - φώναξε σε εκτοπισμένους από τον Νότο να του αδειάσουν την γωνιά, μας λέει ο Γιάσερ, σε ένα μείγμα δακρύων από οργή και πόνο. Είδες πώς άρχισαν ήδη να σηκώνουν κεφάλι? Τώρα είμαστε αβοήθητοι, απροφύλακτοι, μόνοι. Χάσαμε έναν γονιό, έναν πατέρα, έναν ήρωα.
Ναι, είμαστε υπό πολιορκία, αλλά είμαστε κι "υπό αλληλεγγύη". Οι ταβέρνες μαγειρεύουν γεύματα για εκτοπισμένους - 300, 400 την ημέρα. Κουζίνες κοινωνικές παντού. Τα άδεια σπίτια - πολλά πολυτελή διαμερίσματα αγορασμένα από Σαουδάραβες - απαλλοτριώνονται από την Χεζμπολάχ και τις συμμάχους τις σε συνοπτικές διαδικασίες για τους πρόσφυγες από τον Νότο. καταλήψεις στέγης, χωρίς χιπστερ χωρίς πολλά πολλά. Απλά και αυτονόητα. Άδειο σπίτι σημαίνει κατάληψη για πρόσφυγες. ήδη στην γειτονιά έχουν γίνει τρεις σε έναν δρόμο. Σκέφτομαι τους δυτικούς αναρχικούς και τον ρατσισμό τους. Δεν είστε ασφαλείς, δεν είστε αθώοι.  
Στον δρόμο συναντώ τον παλιό μου φοιτητή. Λαμπρό μυαλό, πληβεία καταγωγή, γεμάτος γλύκα, καλοσύνη, όνειρα για τον κόσμο. Χαμογελάει όταν μου λέει ότι μένει τώρα σε ένα ξενοδοχείο εδώ, αφού αναγκάστηκε να φύγει από την γειτονιά του την περίφημη Νταχιε, που τα δυτικά σκυλιά της ενημέρωσης ανάγουν σε προπύργιο της Χεζμπολάχ. Το σπίτι σου στέκει τον ρωτάω? Δεν ξέρω μου απαντά. Χαμντουλιλα, προσθέτει, όλα θα φτιαχτούν. Διακρίνω μια σκιά όμως στα μάτια του, ξέρω από πού προέρχεται, ξέρω τι ψάχνει και ξέρω ποιον δεν βρίσκει.   
Δεν θα σας πω πώς νιώθουν οι Έλληνες αν δεν συμπεριλάβετε στην απάντηση ότι αυτός εδώ ο Έλληνας, με ονοματεπώνυμο, καθηγητής πανεπιστημίου στην Βυρηττό, δημόσια δηλώνει ότι ο έλληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είναι συνένοχοι σε εγκλήματα πολέμου. Ο Μητσοτάκης ανήκει στην Χάγη μαζί με τον Μπαιντεν και τον Σουλτς. "Δεν ξέρω αν θα μου το αφήσουν αυτό - εγώ είμαι μαζί σας" μου λέει η δημοσιογράφος. Αν δεν μπει κι αυτό δεν θα μπει τίποτα άλλο, της λέω.  
Κλείνω το τηλέφωνο. Μια μυρωδιά από αίμα, σίδερο και φώσφορο διαπερνάει τα ρουθούνια μου. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να την μεταφέρω στην Ελλάδα όλη μέσα από αυτό το καλώδιο. Πόσο θα ήθελα να τους δω να τρέχουν να κρυφτούν από τις βόμβες που οι ίδιοι στέλνουν, που οι ίδιοι χειροκροτούν. Νομίζουν ότι δεν θα γίνει ποτέ. Θεωρούν ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους άλλους, τους μελαμψούς, τους μουσουλμάνους. Αυτή η απόσταση είναι η πεμπτουσία του δολοφονικού ρατσισμού. Η απόσταση ασφαλείας. Η απόσταση που επιτρέπει να γελούν χαιρέκακα όταν σκάνε βομβητές σε νοσοκομεία, να συνεχίζουν την ζωή τους ενώ σφάζονται παιδιά, να περνάς από τον νυσταλέο Προκρούστη σου τα κινήματα που αντιστέκονται στο τέρας και να τα βρίσκεις λειψά.
Αυτή η απόσταση που μεγαλώνει - νομίζεις - με τείχη που σκοτώνουν, βάρκες που πνίγουν, ειδικούς που εξηγούν την "τρομοκρατία" ή την "αστική Χεζμπολάχ", είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζεις.Είσαι πολύ πιο μπλεγμένος από όσο θες να παραδεχτείς. Είσαι ήδη μέρος του πολέμου. Το χειρότερο όμως δεν στο είπα ακόμα. Σε αντίθεση με αυτούς εδώ, με τους οποίους κάποιοι (κρυφό)χαμογελάνε όταν πολιουρκούνται, εσύ δεν είσαι έτοιμος για αυτό που θα έρθει. Δεν είσαι έτοιμος για την στιγμή που θα σβήσει η απόσταση ασφαλείας και θα κληθείς να γίνεις κρέας. Ισως ανταυτού να προτιμήσεις να γίνεις τέρας όπως οι πρετεντέρηδες αυτού του κόσμου που νομίζουν ότι έτσι μεγαλώνουν κι άλλο την απόσταση ασφαλείας. Είναι όμως ήδη βρικόλακες και το ξέρουν. Τρέφονται με αίμα. Τώρα το δικό μας, αύριο το δικό σου.
Δεν είστε ασφαλείς, δεν είστε αθώοι, δεν είστε έτοιμοι."

via  Χάρης Χαμηλοθώρης

------------------------

----------------------------

 

--------------------------