Το όραμα της Ευρώπης στην παγίδα του μεταναστευτικού
Μέχρι να συμπεριλάβω τον Πωλ Βαλερύ στα φοιτητικά μου αναγνώσματα ως Ευρωπαίο στοχαστή πέρα από συμβολιστή ποιητή, έβλεπα την Ελλάδα ανεξάρτητα απ’ την στρατηγική επιλογή της να γίνει μέλος της Ενωμένης Ευρώπης (πρώην ΕΟΚ) –σαν την αρχή και το τέλος του κόσμου, σαν το πιο πολυσύνθετο φαινόμενο χώρας της οποίας η επιρροή διακτινιζόταν στο παρελθόν και το μέλλον ταυτόχρονα: στον κόσμο που πέρασε και σ’ αυτόν που ερχόταν.
Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, θυμάμαι πως έβρισκα γοητευτικό το αντιφατικό στοιχείο της ύπαρξής της. Έβρισκα θελκτικό δηλαδή το γεγονός ότι ανήκε σε δύο αντίθετους κόσμους (τον παρελθοντικό και τον μελλοντικό, ο οποίος την αθανάτιζε), την ίδια στιγμή που πατούσε με το ένα πόδι στην Ανατολή και με το άλλο στη Δύση.
Η αγάπη μου για την Ανατολή ήταν δεδομένη όχι τόσο λόγω των
σπουδών μου, όσο γιατί οι ”Χαμένες Πατρίδες” της Μικρασίας κυλούσαν στο
αίμα μου μαζί με τα νανουρίσματα της γιαγιάς μου, τις αθεράπευτες
αναπολήσεις της, τα τραγούδια, τα φαγητά και τις μνήμες από αλλοτινές
ζωές που κουβαλούσε εγκιβωτισμένες σε λέξεις της παλιάς πατρίδας της.
Λέξεις που έκρυβαν πόνο ψυχής, συγκίνηση και νοσταλγία. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Σχόλια