“Και μας χάλασαν τα μοναστήρια και τις εκκλησιές μας!

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 

Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1833, επί βαυαρικής αντιβασιλείας, ένα βασιλικό διάταγμα υπογεγραμμένο από τον ανήλικο Όθωνα διέτασσε το κλείσιμο όλων των ορθόδοξων μοναστηριών με λιγότερους από έξι μοναχούς, επέβαλε τον υποχρεωτικό αποσχηματισμό των καλογραιών κάτω των σαράντα ετών και ζητούσε την απομάκρυνση από τις μονές όλων των δοκίμων. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Kαθόρισε ειδικά μέτρα για τις μετακινήσεις των μοναχών, απαγόρευε τις συνηθισμένες δωρεές υπέρ της εκκλησίας και δέσμευε τη μοναστηριακή κτηματική περιουσία, τα λατρευτικά ιερά σκεύη, τις εικόνες, τα άμφια, τα λειτουργικά βιβλία, τα έπιπλα και δέσμευε παράλληλα ό,τι άλλο χρήσιμο βρίσκονταν στις μονές που θα σφραγίζονταν ως “λάφυρο”. Ό,τι πάλι θεωρούνταν “άχρηστο” ρίχνονταν στη φωτιά – «με τους μοναχούς να θρηνούν ολόγυρα» (τα μοναστήρια των Ρωμαιοκαθολικών έμειναν βεβαίως άθικτα, όπως και οι περιουσίες τους).

Το διάταγμα για τα μοναστήρια

Με το διάταγμα αυτό, το βαυαρικό χτύπημα κατά της ορθοδοξίας και της βυζαντινής πνευματικής μας παράδοσης ήταν τεράστιο, αμέσως μετά την “πραξικοπηματική” ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελλαδικής Εκκλησίας.

Από τα 545 ανδρικά μοναστήρια και τα 18 γυναικεία που υπήρχαν στο “κουτσουρεμένο” μετεπαναστατικό κρατίδιο διατηρήθηκαν μόνο 148, ενώ στα τρία γυναικεία που διασώθηκαν συγκεντρώθηκαν με τη βία όλες οι μοναχές. Όσες ορθόδοξες μονές παρέμειναν ανοιχτές, έχασαν κάθε διοικητική αυτονομία και υποχρεώθηκαν να πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους. Oi πατροπαράδοτοι δεσμοί με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έπρεπε να διαρραγούν και η Ελληνική Εκκλησία να υπαχθεί στην κρατική εξουσία.

Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Τούρκοι κατακτητές για 400 χρόνια το έκαναν οι Βαυαροί “διαφωτιστές” με τη συνδρομή των καθολικών μισσιονάριων και τις “θρησκευτικές αυθαιρεσίες” των θρησκευτικά αλλοτριωμένων Ελλήνων Κοραϊστών, που ανέλαβαν τη διοίκηση του νεοσύστατου κράτους. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες εκτυλίχτηκαν ατιμωτικές σκηνές ντροπής, λεηλασίας και βανδαλισμού μοναστηριών που η Ελλάδα δεν είχε γνωρίσει «ούτε στις εισβολές ποικίλων κατακτητών που είχαν κατά καιρούς καταλάβει ελληνικά εδάφη» (Χρ. Γιανναράς). Μερικά χρόνια αργότερα έγραφε δεικτικά ο ποιητής Παναγιώτης Σούτσος: «Εις της μεταλήψεως την αργυράν φυάλην, μεθά ο κλέπτης Έφορος μ΄ ανέδειαν μεγάλην!»

“Διαλύσαν τα μοναστήρια”

Να πως είδε όμως μέσα σ΄ ένα γενικευμένο κλίμα λαϊκής αγανάκτησης και ταπείνωσης γι αυτήν την “δολερή μπαυαρέζικη πολιτική” ο στρατηγός Μακρυγιάννης: «Διάλυσαν τα μοναστήρια ˙ συνφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά (ιερά) εις το παζάρι ˙ και τα ζωντανά διά δίχως τίποτα. Παίρναν οι τοιούτοι … Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλόγεροι όπου αφανιστήκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, όπου αυτά τα μοναστήρια ήταν προπύργια της επανάστασής μας.(…) Ήφεραν οι φωτισμένοι  άνθρωποι της Ευρώπης το κοπίδι να κόψουν τους άγριους Έλληνες (…) Εις τον καιρόν της Τουρκιάς μίαν πέτραν δεν πείραζαν από τα παλιοκκλήσια ˙ κι αυτοίνοι οι απατεώνες σύνδεσαν τα συμφέροντά τους με τους μολεμένους, Φαναργιώτες κι άλλους τοιούτους, όπου ήταν εις την Ευρώπη μόλεμα, και μας χάλασαν τα μοναστήρια και τις εκκλησιές μας – μαγαρίζουν μέσα κι άλλες έγιναν αχούρια».

Γι  αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο που από το 1833 (εξέγερση στη Τήνο) μέχρι το 1852 (εξέγερση Παπουλάκου στη νότια Πελοπόννησο) σημειώθηκαν συνολικά 21 λαϊκές εξεγέρσεις που είχαν στο επίκεντρό τους μεταξύ άλλων και την προάσπιση της ορθοδοξίας, της εκκλησιαστικής παράδοσης και της πίστης των Ελλήνων, που τόσο βάναυσα προκαλούσαν “οι λουθηροκαλβίνοι που μας κυβερνούσαν”, Έλληνες και ξένοι. Οι Βαυαροί (και οι πρεσβείες Αγγλίας και Γαλλίας που ουσιαστικά κυβερνούσαν) «ένοιωθαν να απειλούνται από τις δραστηριότητες των μοναχών ˙ τους θεωρούσαν συνδέσμους συνωμοσιών οπαδούς της Ρωσίας, λαοπλάνους και δημεγέρτες».

Παρά τις έντονες λαϊκές αντιδράσεις όμως ο “εξ άνωθεν” εκδυτικισμός του κρατιδίου «που γεννήθηκε με ευρωπαϊκό εμβρυουλκό» (Κωστής Παπαγιώργης) είχε ήδη ξεκινήσει από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής του. Τα θεμέλια του “ανήκομεν εις την Δύσην” είχαν τεθεί από έναν προτεστάντη, τον Βαυαρό Μάουρερ και από έναν κοραϊστή, τον Φαρμακίδη.

==========

 Isidora Pasalidou

Αν !και όταν η Ελληνική εκκλησία κατατάξει στους Αγίους μας τόν Ιωάννη Καποδίστρια(όπως η Ρωσική εκκλησία έπραξε για τον ναύαρχο Θεόδωρο Ουσακόφ και τον Αλέξανδρο Νιεφσκι)τότε θα γίνω θρησκευόμενη !!!

Γιατί στην συνείδηση του Ελληνικού λαού , είναι Άγιος ο Καποδίστριας !!!

 

 ---------------

Nα θυμηθούμε τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον πρώτο Κυβερνήτη....

Αν κοιτούσες έξω από ένα παράθυρο, θα διέκρινες καμένη γη. Στους δρόμους, θα διέκρινες σκιές από ληστές και αγράμματους φτωχούς. Ο λαός ήταν πεινασμένος και εξουθενωμένος από τα χρόνια της σκλαβιάς, αλλά και από τους μικροεμφυλίους που εξυπηρετούσαν ιδιωτικά συμφέροντα και όχι αυτά της νεοσύστατης Ελλάδας. Έφερε την πατάτα, που κανείς δεν ήθελε και ίσως, κανείς από τους εχθρούς του δεν γνώριζε. Ίδρυσε σχολεία, ορφανοτροφεία, έκοψε νόμισμα, θεμελίωσε τη Σχολή Ευελπίδων, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και έδωσε δικαίωμα ψήφου.

 ==================

• Στη μνήμη του Κυβερνήτη μας

Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ο άνθρωπος που έστειλε ο Θεός όταν αποφάσισε να ελευθερώσει το έθνος των Ελλήνων από τα δεσμά του οθωμανικού τάφου. Και τον σκότωσαν...

Παναγιώτης Λιάκος

Σαν σήμερα, το 1831, οι ξένες δυνάμεις χρησιμοποίησαν ελληνόφωνα ενεργούμενα για να «φρενάρουν» την ελληνική κούρσα προς τα πεπρωμένα της φυλής μας, δολοφονώντας τον Ιωάννη Καποδίστρια. Εμείς δεν ξεχνάμε. Τιμούμε τη μνήμη των ηρώων και των μαρτύρων του Γένους μας. Με λόγια, με έργα, προσευχές, ικεσίες και κείμενα.

Σαν σήμερα το 1831 οι ξένοι μπόρεσαν, πρόσκαιρα, να αναχαιτίσουν την έφοδο του ελληνικού έθνους προς το μέλλον που του αξίζει. Το θαύμα της Εθνεγερσίας, που τόσο τρομοκράτησε Ανατολή και (κυρίως) ∆ύση, στεφανώθηκε μ’ έναν άνθρωπο. Τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η εξουσία που απονεμήθηκε σ’ αυτόν τον διαλεχτό της πίστης ήταν δωρεά Κυρίου προς το Γένος μας, ως αναγνώριση των θυσιών μας υπέρ πίστεως και πατρίδος. Ήρθε εδώ, πόνεσε για τα βάσανά μας, πείνασε μαζί μας και έκλαψε για την ένδεια και την παραφροσύνη που είχε απλωθεί σ’ αυτό το μικρό-πικρό και θείο κομμάτι γης, που κατόρθωσε, με τη βοήθεια του Κυρίου, να ξεφύγει από τα δεσμά του οθωμανικού τάφου. Μας ενταφίασαν και αποδράσαμε, με τη βοήθεια του Θεού, που αποφάσισε τα πρώτα βήματά μας να τα κάνουμε με την καθοδήγηση ενός ανεπανάληπτου Έλληνα. Από την πορεία αυτού του αγίου της πολιτικής και της διπλωματίας πολλά πρέπει να συγκρατήσουμε. Ένα απ’ αυτά είναι εκείνο που είπε για τους προδότες που γουστάρουν τις ξένες προσταγές, στη συνομιλία που είχε το 1828, στην Αίγινα, με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, τον μετέπειτα δολοφόνο του: «Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύη την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος μόνο το αίσθημα το ελληνικό ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».

Έν έτει 2024 καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι εννοούσε ο Καποδίστριας. Το άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του αγίου της φυλής μας.

 =================

Ο Εδουάρδος Μάσον ήταν Εβραίος Βρετανός υπήκοος που ήρθε στην Ελλάδα το 1824 ως γραμματέας του Κόχραν. Διετέλεσε δικηγόρος και εισαγγελέας του ελληνικού κράτους. Τον συναντάμε σε δύο υποθέσεις. Ήταν συνήγορος υπεράσπισης του δολοφόνου του Καποδίστρια, Γεωργίου Μαυρομιχάλη και δημόσιος κατήγορος στη δίκη του Κολοκοτρώνη, ζητώντας την θανατική καταδίκη των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, αναγκάζοντας δια των όπλων την υπογραφή της καταδίκης από τον Τερτσέτη και Πολυζωίδη.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

(Και ο πρώτος Εισαγγελέας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, κόρη του η Μπέσσυ Μέισον,της οποίας η θεία ονόματη Κ. Χιλλ είναι ιδρύτρια της σχολής Χιλλ που στέλνουν ακόμα και σήμερα πολλοί πολιτικοί τα παιδάκια τους....)