Η Ελλάδα χρειάζεται μια φρέσκια πολιτική πρόταση, με αναθεωρητική γεωπολιτική ματιά και αυτήν ετούτη η Κεντροαριστερά, σε όποια συσκευασία, δεν μπορεί να της τη δώσει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
H έκπτωση του Στέφανου Κασσελάκη από τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν αφορά μόνον τα εσωκομματικά της παραπαίουσας Αριστεράς. Θα αποτελέσει απαρχή εξελίξεων στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορεί να επηρεάζουν την κεντροδεξιά παράταξη και τα κόμματα που κινούνται στα δεξιά της. Πρόκειται για ντόμινο και ιδού γιατί.
Μέχρι προχθές γνωρίζαμε ότι το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογές για εκλογή νέου αρχηγού και ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε καταστατικό συνέδριο. Τα συμφέροντα των κυρίων Ανδρουλάκη και Κασσελάκη συνέπιπταν αντικειμενικά. Η διατήρησή τους στην αρχηγία των κομμάτων τους διευκολυνόταν από το πάγωμα των εξελίξεων για κόμμα-ομπρέλα της Κεντροαριστεράς με τη συνένωση δυνάμεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά. Τα δεδομένα όμως τώρα αλλάζουν και είναι τα εξής: Τώρα θα έχουμε εκλογή αρχηγού και στα δύο κόμματα. Και στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα προηγηθεί το ΠΑΣΟΚ και θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ θα επηρεάσει προφανώς και την εκλογή του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ένα κόμμα θα συμπαρασύρει το άλλο. Η δυναμική του ενός θα επηρεάσει τη δυναμική του άλλου. Αν δεχθούμε την υπόθεση ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου «τα λένε» καλά τις κρύες νύχτες του χειμώνα στο Στρασβούργο ως βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης και ευνοούν την εκλογή «παπανδρεϊκού» και «τσιπρικού» αρχηγού στα δύο κόμματα αντιστοίχως, με προοπτική τη «συνένωση» τους, τότε πρέπει να διερευνήσουμε τις πιθανότητες επιτυχίας του σχεδίου που εκπόνησαν οι δύο «πατριάρχες» εκεί στα ξένα. Αν οι εξελίξεις αποκτήσουν δυναμική, δεδομένου ότι ο Κυριάκος έδειξε ότι έμεινε από βενζίνη στη ΔΕΘ (πρώτη φορά από το 2016 δεν είχε αφήγημα) και ότι τα ποσοστά της Ν.Δ. υποχωρούν στις μετρήσεις, τότε ας μην εκπλαγεί κανείς αν αρχίσουν να ξεχωρίζουν οι «παπανδρεϊκοί» Γερουλάνος και Δούκας στο ΠΑΣΟΚ (κυρίως ο πρώτος) και οι μεταβατικοί «τσιπρικοί» Παππάς και Φαραντούρης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος θα αναζητήσει τον θεωρητικά ικανότερο να αντιπαρατεθεί με τον κ. Μητσοτάκη. Γράφω «θεωρητικά», γιατί στο βάθος του τούνελ κρύβεται ο ανυπόμονος για «εκδίκηση» Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος σχεδιάζει να επανεμφανιστεί στον «μπερντέ» το 2025.
Αν βεβαίως νικήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος έχει δείξει μέχρι τώρα στοιχεία ισχυρής ανθεκτικότητας, πολύ δε περισσότερο η Αννα Διαμαντοπούλου, το σενάριο αυτό αλλάζει. Στην πολιτική και στη ζωή πρέπει όμως να πορεύεσαι με το καλύτερο και με το χειρότερο σενάριο. Οχι να κάθεσαι πάνω σε ροζ συννεφάκι. Το οποίο σημαίνει ότι η Ν.Δ. πρέπει να είναι έτοιμη για την περίπτωση που συνενωθούν το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απίθανο σήμερα, αλλά όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα. Η απόφαση του Κασσελάκη να αφαιρέσει τον προσδιορισμό «ριζοσπαστική» από το όνομα της Αριστεράς δεν ήταν τυχαία.
Οι σύμμαχοι αγαπούν τα κεντρώα κόμματα και όχι τα radical. Μισούν τον ριζοσπαστισμό του απρόβλεπτου. Αγαπούν τους φρόνιμους. Και μολονότι δεν «πέρασε» η πρόταση Κασσελάκη λόγω συγκυρίας, κατ’ ουσίαν αποτελεί τον πυρήνα των εξελίξεων γύρω από την Κεντροαριστερά. Το νέο σχεδιαζόμενο ενιαίο κόμμα πρέπει να είναι κεντρώο, όχι ριζοσπαστικό, για να μην «τρομάζει» τα πλήθη, όπως ο παλαιός ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ των capital controls και της υποστήριξης των τρομοκρατών. Θα πάρει αυτό ευλογία από τον ξένο παράγοντα; Κατά τη γνώμη μου, θα πάρει, γιατί έτσι μόνο θα έχει ελπίδες να αναστηλωθεί ο παλαιός δικομματισμός και θα διευκολυνθούν οι επανασυσπειρώσεις εκατέρωθεν.
Θα επιτύχει όμως το εγχείρημα για την ανάσταση της παλαιάς αρχιτεκτονικής της Μεταπολίτευσης; Εχω πολλές αμφιβολίες. Από τη μία, θα έχουμε έναν πρωθυπουργό χωρίς βενζίνη, που θα σκέφτεται αν πρέπει να επιμείνει «κεντρώα» ή να πάρει και ελαφρά δεξιά κλίση, και, από την άλλη, θα έχουμε τους Παπανδρέου και Τσίπρα, που για μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος είναι «πατριάρχες» last year. Ξεπερασμένοι. Κυρίως ο πρώτος. Η Ελλάδα χρειάζεται μια φρέσκα πολιτική πρόταση, με αναθεωρητική γεωπολιτική ματιά, και αυτήν ετούτη η Κεντροαριστερά, σε όποια συσκευασία (για να μην πω και άλλοι από την από δω πλευρά), δεν μπορεί να της τη δώσει. Εχει μεγάλες δουλείες η σκέψη της. Οπότε, το «καλύτερο» σενάριο για την τύχη του πολιτικού μας συστήματος είναι η «μεταμφίεσή» του σε νέο, η αναβολή της «εκτέλεσής» του και η παράταση του αδιεξόδου.
====================
Δημήτρης Μπελαντής
Γιατί η τεράστια αδυναμία της Κεντροαριστεράς δεν δημιουργεί ως τώρα "αριστερό" ρήγμα,
Το να είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκροτηθεί μαζικά ένας χώρος στα "αριστερά" της πολιτικής σκηνής την στιγμή που η Κεντροαριστερά έχει τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ η σε μικρότερο βαθμό και του ΠΑΣΟΚ δείχνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι το πρόβλημα και στην Ελλάδα και διεθνώς είναι πολύ βαθύ κοινωνικά και όχι επιφανειακο .Ειδικά όμως στην Ελλάδα. Επίσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ ότι το ΚΚΕ ,η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η άλλα υπαρκτά σχήματα,ακόμη και συμπαθή, μπορούν να καλύψουν στοιχειωδώς αυτήν την ανάγκη. Διατυπώνω ορισμένες εξηγητικες σκέψεις, χωρίς καμία βεβαιότητα. Και με το επίθετο " αριστερός" σε πολλά εισαγωγικά.
- Η ύπαρξη ενός αριστερού η φιλοκοινωνικου σχεδίου προϋποθέτει ότι το έθνος συγκροτημένο σε κρατική οντότητα έχει μιαν βεβαιότητα η ασφάλεια μελλοντικής ύπαρξης και μάλιστα σχετικά ανεξαρτητης.Αυτο δεν ισχύει πια για την Ελλάδα. Μειώνονται σταδιακά οι ελάχιστες προϋποθέσεις και υποδομές για κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα διχάζεται ως εικαζόμενο υποθετικό μέλλον ανάμεσα σε έναν αμερικανοισραηλινό δορυφόρο η σε έναν τουρκικό δορυφόρο. Μόνο η ρήξη με την συλλογική Δύση μπορεί να ανοίξει μια τρίτη δυνατότητα ανεξαρτησίας. Το κοινωνικό χωρίς εθνικό πλαίσιο είναι αδύνατο. Για οποιοδήποτε έθνος.
- Η έννοια της Αριστεράς έχει βαθύτερα συνδεθεί πια διεθνώς με την πολιτική ορθότητα και την λεγόμενη woke κουλτούρα καθως και με έναν επιφανειακό μοδάτο " αντιφασισμο".Οταν την κουλτούρα αυτήν την προωθεί το ίδιο το κράτος επίσημα και η ΕΕ, ποιος ο λόγος ύπαρξης διακριτης Αριστεράς; για να επαναλαμβάνει το κράτος; Σίγουρα, το κράτος έχει αντιφάσεις, έχει και αντιwoke, ακροδεξιές,ρατσιστικές η εθνικιστικές όψεις κλπ .Όμως, η όψη της πολιτικής ορθότητας, λόγω εξάρτησης από την ΕΕ ,γίνεται όλο και πιο ισχυρή εντός του κράτους και διεισδύει σε όλους τους χώρους.Σε μεγάλο βαθμό, και δεν είμαι ο πρώτος που το λέω, τα υπαρκτά κόμματα είναι μηχανισμοί του κράτους,του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ιδεολογικά και υλικά.
- Η υπερτεχνολογικη κουλτούρα διαχωρίζει έντονα το βιωμένο από το φαινόμενο.Η σύγχρονη " Αριστερά" είναι εκστασιασμένη με την υπερτεχνολογικη κουλτούρα και το Θεαμα.Γι αυτό και το ενδιαφέρον της για την φύση είναι τελικά πλαστό. Και καταλήγει στην " πράσινη ανάπτυξη" που και αυτή αποδεδειγμένα πια καταστρέφει την φύση. Η ιδέα όχι βέβαια της κατάργησης αλλα της θεσης ισχυρών ορίων στην τεχνολογία αν διατυπωθεί καθαρά - που οφείλει να γίνει - θα χαρακτηριστεί δεξιά, ανορθολογική,λουδιτικη κλπ Ενώ η ιδέα να γίνουμε σαν μηχανές είναι η Υπερπροοδος; Αυτό έχουμε καταλάβει από τον Διαφωτισμό,μόνο την σκοτεινή όψη του;
- Οι αναγκαίες τομές για ένα γνήσιο " αριστερό" πρόγραμμα θέλουν πλέον μεγάλες κοινωνικές και προσωπικές Θυσίες και όχι απλά μεγαλοστομίες. Πχ η έξοδος από τις δυτικές ολοκληρώσεις είναι όλο και πιο αναγκαία αλλά σημαίνει μεγάλες ανατροπές στην ζωή όλων μας, αν επιχειρηθεί,ακόμη και τον πιθανό κίνδυνο θανατου. Άσε που η τωρινή υπαρκτή Αριστερά δεν το διανοείται στην πραγματικότητα καν. Το να λες μεγαλοστομίες εδώ η αλλου δεν έχει κόστος, την στιγμή μάλιστα που όταν/αν εμφανιστεί κάτι καινούριο οι ίδιοι θα πουν σχεδόν αμέσως ( βλ. Βαγκενκνεχτ) ότι είναι η ρεφορμιστικο η ακροδεξιό η αντιδικαιωματικο η ξενοφοβο η ψεκασμενο κλπ
Τέλος, χρειάζεται μια καθοδηγητική κοινωνική δύναμη, αυτό που παραδοσιακά οριζόταν ως νέα ηγεμονική τάξη με κοινωνικό σχεδιο, στην Αριστερά αυτό ήταν η εργατική τάξη. Από το σημείο να υπάρχουν πρακτικές καθημερινής ταξικής πάλης - που σίγουρα υπάρχουν - ως το σημείο οι εργαζόμενοι να αισθάνονται ότι ανήκουν πολιτικά σε μια διακριτή τάξη η απόσταση είναι μεγάλη και σήμερα ακόμη αβυσσαλεα θα ελεγα .Πόσο μάλλον που η νέα ηγεμονική τάξη πρέπει να τραβήξει μαζί της και πολλές δυνάμεις από άλλες πληττομενες τάξεις και ομάδες η και θεματικοτητες. Και να αναπτυχθούν πρακτικές αλληλεγγύης και κοινωνικής συνεργασίας που σήμερα είναι ακόμη αόρατες ως αχνές.Πρεπει το πρόσωπο να υπερβεί το γυμνό άτομο, κάτι που είναι ο πιο δύσκολος αγώνας από όλους και ο πιο θεμελιώδης.
================
...αριστερά, ποιά "αριστερά"; Αυτή που αντικατέστησε το πατριωτικό, λαϊκό με τον δικαιωματισμό και τον ανερμάτιστο διεθνισμό;
Δηλαδή ούτε το δεύτερο αλλά ούτε και το τρίτο κόμμα είναι σε θέση να ασκήσει σοβαρή κριτική στις αστοχίες της κυβέρνησης και να προτείνει κάποια εναλλακτική λύση. Γεγονός που ο καθένας αντιλαμβάνεται είναι τεράστιο πλήγμα για την δημοκρατία και αποτελεί τροχοπέδη στην πρόοδο της χώρας.
Ο εφησυχασμός της κυβερνώσας παράταξης – που ούτε αυτή διανύει τις καλύτερες ημέρες της- φάνηκε τόσο από την εντελώς άνευρη ομιλία του κ. Μητσοτάκη στο Βελλίδειο, αλλά και την μικρή κινητοποίηση στελεχών να δώσουν το παρών στην Θεσσαλονίκη για να στηρίξουν το αφήγημα της κυβέρνησης. Αντιθέτως είναι διάχυτη η γκρίνια αρκετών στελεχών της ΝΔ για την πασοκοποίηση της κεντροδεξιάς παράταξης, την περιθωριοποίησή τους αλλά και την απομάκρυνση της από τις δεξιές της ρίζες, την οποία άλλωστε επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στην συνέντευξη Τύπου, στοχεύοντας και πάλι προς το κέντρο. Τα μείζονα εθνικά θέματα που βρίσκονται σε εκκρεμότητα έλαμψαν δια της απουσίας τους αυτό το διήμερο σαν να υπήρχε κάποια κάποια απαγόρευση αναφοράς στις λέξεις «τουρκικές προκλήσεις», «διασύνδεση Ελλάδος-Κύπρου», «Κυπριακό», «Σκόπια». Και αυτό παρ ότι οι απώλειες της ΝΔ προς τα δεξιά συνεχώς διευρύνονται. Πέρα από την ενισχυμένη Ελληνική Λύση και την σταθερή Νίκη, το κόμμα Φωνή της Λογικής σημειώνει ανοδική πορεία, με τις δημοσκοπήσεις να το δίδουν μέσα στην Βουλή, αν διεξάγονταν σήμερα εκλογές. Ο κ. Μητσοτάκης πάντως λέει ότι δεν ανησυχεί και επιμένει ότι η ΝΔ μπορεί να ξανακερδίσει την αυτοδυναμία παρ ότι τα ποσοστά της ΝΔ μειώνονται συνεχώς. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της MRB, η ΝΔ έχει υποχωρήσει στο 27,7% με αναγωγή και 21,6% χωρίς. Δεν το λες και ενθαρρυντικό για την συνέχεια.
Ενδεικτικό της κρίσης που διέρχεται το πολιτικό σύστημα είναι ότι τα τρία κόμματα εξουσίας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνουν μόλις το 40% στην πρόθεση ψήφου των πολιτών χωρίς αναγωγή, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της MRB. Κάτι που σημαίνει ότι έχουν απολέσει την εμπιστοσύνη του μέσου πολίτη. Κοινώς η πλειονότητα των Ελλήνων δεν τους πιστεύει πια. Και αν γινόντουσαν σήμερα εκλογές είναι σχεδόν βέβαιο ότι η χώρα θα οδηγούνταν είτε σε ακυβερνησία είτε οι Έλληνες θα έρχονταν αντιμέτωποι με κάποιο εκβιαστικό δίλημμα.
Σχόλια