Ο Ολοκληρωτισμός της... "Παγκόσμιας Διακυβέρνησης"!

Του Θανάση Κ.
H λεγόμενη «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» είναι το κορυφαίο ιδεολόγημα του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού!
Ή, αν θέλετε, είναι το όνομα του Ολοκληρωτισμού στην εποχή της «Παγκοσμιοποίησης»...

Γιατί εκείνο που πάντα επικαλείται ο Ολοκληρωτισμός είναι ότι προασπίζεται, λέει, το «ΟΛΟΝ» σε αντίθεση με τα «επί μέρους».
Τη συνολικότητα σε αντίθεση με την μερικότητα ή την επιτοπιότητα.
Την απόλυτη «ΕΠΙΒΟΛΗ» του ΟΛΟΥ - σε όλους...
Στα αγγλικά το Totalitarianism στηρίζεται στο Total που σημαίνει «συνολικό», αλλά υπονοεί και το «απόλυτο».
-- Είτε Απόλυτη Αλήθεια είναι η υποτιθέμενη «φυλετική ανωτερότητα των Αρίων» κατά τον Ναζισμό,
-- Είτε είναι η «σιδερένια νομοτέλεια των ταξικών αγώνων και της τελικής – αναπόφευκτης – επικράτησης του Κομμουνισμού...
-- Είτε είναι οι "ελέω Θεού Μοναρχίες" των προηγούμενων αιώνων και του λεγόμενου ancient regime…
-- Είτε είναι ο "Καθεστωτικός Χριστιανισμός" του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα - όπου, όποιος διαφωνούσε ήταν "αιρετικός" ή "υπηρέτης του διαβόλου".
Είτε με θρησκευτικό μανδύα, είτε με κοσμικό μανδύα, ο Ολοκληρωτισμός πάντα ευαγγελίζεται τη "νεωτερικότητα", που θα "σώσει" τον κόσμο - εν ανάγκη χωρίς τη θέληση του.
Φέροντας την «απόλυτη αλήθεια» - και επιβάλλοντάς την, εν ανάγκη δια πυρός και σιδήρου...
* Στις αρχές του 19ου Αιώνα, μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα, το αίτημα της "Παγκόσμιας Διακυβέρνησης" είχε πάρει τη μορφή της, αλήστου μνήμης, «Ιεράς Συμμαχία» στην Ευρώπη. Με διακηρυγμένο στόχο να πολεμήσει "τους δίδυμους δαίμονες της Δημοκρατίας και του Εθνικισμού"! Δηλαδή να εξουδετερώσει τα κινήματα εθνικής αφύπνισης και πολιτικής χειραφέτησης όλων των λαών. Και να διαιωνίσει την κυριαρχία των Αυτοκρατοριών μέσα από "υψηλές συνεννοήσεις" μεταξύ τους...
Τελικά η "Ιερά Συμμαχία", παρ' ό,τι "Ιερά" και παρ' ό,τι πανίσχυρη στην εποχή της, συνετρίβη κι αυτή!
Και σήμερα η «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» επιδιώκει κάτι παρόμοιο: να ξεπεράσει τον «κατακερματισμό» του κόσμου σε διαφορές εθνότητες που επιμένουν να «αυτο-κυβερνώνται»! Άκουσον-άκουσον...
Είναι εναντίον των εθνών και - κυρίως - εναντίον της ΑΥΤΟκυβέρνησης των εθνών... (blogger: βλέπε σχετικά εδώ)
Μπορεί να "ανεχθεί" εθνικές ομάδες ως "πολιτιστικά υπολείμματα" του παρελθόντος, μέσα σε ευρύτερες διοικητικές ενώσεις, αλλά όχι ως αυθύπαρκτες ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ: οντότητες που αυτό-κυβερνώνται.
Κι ενώ είναι αλήθεια ότι όποιος μιλάει στο όνομα ενός «έθνους» είναι πιθανό να είναι και ολίγον... "δικτάτορας", από την άλλη πλευρά είναι ΒΕΒΑΙΟ, ότι όποιος θέλει να καταργήσει τα έθνη και την αυτοκυβέρνησή τους είναι ΣΙΓΟΥΡΑ τύραννος!
Ή έχει στο μυαλό του να επιβάλλει μια παγκόσμια Τυραννία...
Πράγμα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση και με το σύγχρονο διεθνές σύστημα και το Διεθνές Δίκαιο, που είναι «ΕΘΝΟΚΕΝΤΡΙΚΟ».
Και ο Οργανισμός που εκπροσωπεί όλους τους λαούς της γής ονομάζεται ΟΗΕ, δηλαδή Οργανισμός Ηνωμένων ΕΘΝΩΝ!

Αναγνωρίζοντας πλήρως τα δικαιώματα όλων των εθνών σε αυτοδιάθεση και αυτοκυβέρνηση...
Η Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι μια προσπάθεια επιβολής εξουσίας από τα πάνω! Οι λαοί και τα κράτη θα έχουν περιορισμένες αρμοδιότητες αυτο-ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, όχι αυτο-ΔΙΑΘΕΣΗΣ ή αυτο-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
Θα είναι, στην καλύτερη, τοπικές αυτοδιοικητικές "Νομαρχίες". Θα μπορούν να εφαρμόζουν διεθνείς νόρμες, όχι να τις αμφισβητούν, όχι να τις αλλάζουν, όχι να τις ανατρέπουν...
Κι όσο πιο «μακριά» είναι οι λαοί από το «κέντρο» της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» κι όσο πιο δύσκολο είναι να παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν τη μοίρα τους, τόσο πιο εύκολο θα είναι να επηρεάζονται τα μεγάλα κέντρα αποφάσεων από τους λιγους και ισχυρούς.
Ένας δυστοπικός Οργουελλιανός κόσμος, διοικητικά κατακερματισμένος και Πολιτικά Μονοπολικός - Απρόσιτος για τους πολλούς και Τυραννικός για όλους.
* Το βασικό επιχείρημα που επικαλούνται οι σύγχρονοι Ολοκληρωτιστές της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» είναι ότι η «νεωτερικότητα» δηλαδή τα ευρωπαϊκά κινήματα που έβγαλαν τον δυτικό κόσμο απο το Μεσαίωνα, έσπασαν τον μεσαιωνικό κατακερματισμό και ένωσαν τους «πληθυσμούς» σε μεγαλύτερες ενότητες.
Άρα, όσο η τεχνολογία εξελίσσεται και η επικοινωνία μικραίνει τις αποστάσεις και πυκνώνει τις επαφές των ανθρώπων, τόσο η τάση για ενοποίηση των πληθυσμών σε μεγαλύτερα πολιτικά σύνολα προχωράει. Με όριο τελικά: την ένωση Ολόκληρου του πληθυσμού της γής σε μια «Παγκόσμια Διακυβέρνηση»...
Αυτά όμως, είναι μόνον η μισή αλήθεια.
Κι ως γνωστόν, η μισή αλήθεια είναι συνήθως ολόκληρο ΨΕΜΑ...
Γιατί ενώ είναι σωστό ότι ο έξοδος της Ευρώπης από το Μεσαίωνα έσπασε τον κατακερματισμό και την απομόνωση των τοπικών πληθυσμών και τους ένωσε σε ευρύτερες ενότητες, η ένωση αυτή έγινε με δημιουργία Εθνών! Δηλαδή ενώθηκαν στη βάση κοινής "αίσθησης του ανήκειν", κοινής πολιτιστικής ταυτότητας   (Γλώσσας, Θρησκείας, αίσθησης καταγωγής) - αλλά και στη βάση κοινής ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑΣ με άλλα έθνη που δημιουργήθηκαν παραδίπλα...
Η νεωτερικότητα προέκυψε όταν δημιουργήθηκαν (ή αναγεννήθηκαν) σύγχρονα ΕΘΝΗ! Κι αυτά με τη σειρά τους:
πρώτον, διέλυσαν τις παλαιές αυτοκρατορίες,
δεύτερον, πολέμησαν και μεταξύ τους
και τρίτον, άρχισαν να διεκδικούν στο εσωτερικό τους δικαιώματα δημοκρατικής διακυβέρνησης...
Η νεωτερικότητα δημιούργησε σύγχρονα έθνη, τα οποία σταδιακά εξελίχθηκαν σε εθνικά κράτη.
Οι μεγάλες δημοκρατικές επαναστάσεις του 18ου και κυρίως του 19ου Αιώνα ήταν επαναστάσεις εθνικής αυτοδιάθεσης και δημοκρατικής διεκδίκησης.
Κι αυτά τα δύο - το εθνικό και το δημοκρατικό - ήταν αλληλένδετα.
Και αξεχώριστα!
Ακόμα κι όπου το "εθνικό" δεν ήταν τόσο προφανές - όπως στη Επανάσταση της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας - ωστόσο κι εκεί ήταν κίνημα Αυτοδιάθεσης, δηλαδή αποκοπής από την "Παγκοσμιοποίηση" που αντιπροσώπευε στα μάτια τους η Βρετανική Αυτοκρατορία.
Τα δημοκρατικά κινήματα παντού στον κόσμο ήταν πρωτίστως κινήματα Αυτοδιάθεσης που στρέφονταν ΚΑΤΑ της Παγκοσμιοποίησης της εποχής τους. Δηλαδή κατά των Αυτοκρατοριών ή των Αποικιοκρατικών δυνάμεων μέσα στις οποίες ήταν παγιδευμένα και το ζυγό των οποίων προσπαθούσαν να αποτινάξουν.
Η νεωτερικότητα κινήθηκε αμφισβητώντας την "Παγκοσμιοποίηση"!
Ενώνοντας υποταγμένα έθνη, ώστε να διεκδικήσουν την Ελευθερία τους.  
Και κυρίως, διαλύοντας παλαιές Αυτοκρατορίες!
Αυτή η κίνηση ανάδειξης Εθνών δεν σταμάτησε ποτέ!
-- Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκαν τα εθνικά κράτη, καθώς κατέρρευσαν παλαιές αυτοκρατορίες στην Ευρώπη.
-- Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκαν πολύ περισσότερο τα εθνικά κράτη (από 50 περίπου, όταν δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ έφτασαν τα 150 περίπου μέχρι το 1992), καθώς κατέρρευσαν αποικιοκρατικές δυνάμεις και δημιουργήθηκαν νέα εθνικά κράτη (ως επί το πλείστον) στον Τρίτο Κόσμο.
-- Και μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τα κομμουνιστικά καθεστώτα διαλύθηκαν στις εθνικές τους συνιστώσες και εθνικά κράτη πήραν τη θέση τους. Κι έτσι τα κράτη μέλη του ΟΗΕ έχουν φτάσει σήμερα τα 192...
Η νεωτερικότητα κινήθηκε δημιουργώντας συνεχώς εθνικά κράτη.
  • * Η παγκόσμια διακυβέρνηση επιδιώκει να ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΕΙ την κυρίαρχη ιστορική τάση της νεωτερικότητας, να καταργήσει τα εθνικά κράτη, ή τουλάχιστον να τα υποτάξει. Και μαζί να ακυρώσει και τα επιτεύγματά τους. Γιατί η δημοκρατική ελευθερία άνθισε και ευδοκίμησε μόνον όπου υπήρξαν κοινωνίες με συνοχή, πολιτιστική ταυτότητα και ισχυρά ένστικτα αυτοδιάθεσης.
Μέσα σε παγκοσμιοποιημένες αυτοκρατορίες η δημοκρατία απλώς εξαφανίστηκε...
Σήμερα λοιπόν, ο απώτερος στόχος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης εμφανίζεται με διάφορες μορφές:
-- Ανοίγουν τα σύνορα και φέρνουν μιλιούνια παράνομων μεταναστών, επιδιώκοντας να αλλάξουν την εθνική και πολιτιστική σύνθεση σταθερών κοινωνιών...
-- Επιδιώκουν, στη συνέχεια, να τους δώσουν πολιτικά δικαιώματα, μέχρι και δικαίωμα ψήφου, ώστε να αλλοιώσουν το εκλογικό σώμα.
-- Διαλύουν τον κοινωνικό ιστό αμφισβητώντας την οικογένεια και υποκινώντας ισχυρά ενοχικά σύνδρομα, ιδιαίτερα στις κοινωνίες της Δύσης, και ιδιαίτατα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους. Να ντρέπονται για τους γονείς τους, να ντρέπονται για την ιστορία του λαού τους, να ντρέπονται για το φύλο τους (εκτός κι αν το έχουν... αλλάξει!) Το λεγόμενο woke culture.
Οι άνωθεν υποκινούμενες αυτές εκστρατείες ιδεολογικής μετάλλαξης των δυτικών κοινωνιών, ήδη προκαλούν τρομερές αντιδράσεις, αποτυγχάνουν και σταδιακά εγκαταλείπονται. Αλλά σε κάποιες χώρες τη ζημιά την έχουν ήδη κάνει...
Και το πιο εμφανές πλέον:
Προσπαθούν να εγκαταστήσουν ανίσχυρα ανθρωπάκια σε κυβερνητικές θέσεις, για να τα έχουν του χεριού τους - ενώ αντιπαθούν ισχυρούς ηγέτες εθνικών κρατών. Το έλλειμμα ηγεσίας που παρατηρείται σήμερα στη Δύση δεν είναι εντελώς "συμπτωματικό"...
Το να εκλέγεται στις ΗΠΑ ως Πρόεδρος ένας αποδυναμωμένος πνευματικά γέρος, που προσπάθησαν μάλιστα να τον... επανεκλέξουν, ή το να κυβερνούν τη Γερμανία άτομα όπως ο Σόλτς και η Μπέρμποκ, ή το να εκλέγεται με μεγάλη πλειοψηφία ο Στάρμερ στη Βρετανία (και λίγους μήνες μετά να καταρρέει δημοσκοπικά), το να προσπαθούν να εκλέξουν στις ΗΠΑ την Κάμαλα Χάρρις, την οποία το ίδιο το επιτελείο του Μπάϊντεν τη θεωρούσε εντελώς ανεπαρκή και ανυπόφορη (και την είχαν απομακρύνει από το Λευκό Οίκο κατά διαστήματα!) - όλα αυτά δεν είναι πια εντελώς "συμπτωματικά"...
Δεν θέλουν απλώς να καταργήσουν τα εθνικά κράτη και το δικαίωμα των εθνών στην αυτοκυβέρνηση..
Επιδιώκουν να εγκαταστήσουν αχυρανθρώπους σε ηγετικές θέσεις, υπάκουους και αναλώσιμους...
Κι ενώ είναι αλήθεια ότι ισχυροί ηγέτες είναι κάποιες φορές επιρρεπείς σε αυταρχικές συμπεριφορές, οι αχυράνθρωποι σε ηγετικές θέσεις είναι ΠΑΝΤΑ συνταγή υποταγής των κοινωνιών σε τυραννίες...
* Όπου υπάρχουν ισχυροί θεσμοί, οι δημοκρατίες ΔΕΝ κινδυνεύουν από ισχυρούς ηγέτες. Κινδυνεύουν από έλλειψη ηγεσίας.
-- Ιστορικά, πρώτη δημοκρατία ήταν η αρχαία Αθήνα, που έφτασε το υψηλότερο σημείο της ακμής της επί Περικλή - και τότε ήταν "ενός ανδρός αρχή".
-- Η Αμερικανική Δημοκρατία θεμελιώθηκε από χαρισματικούς ηγέτες, όπως ο Ουάσιγκτων, ο Τζέφερσον, ο Άνταμς ακόμα και ο Χάμιλτον. Κι αργότερα ο Αβραάμ Λίνκολν.
Στο πρώτο μισό του 20ου Αιώνα έφτασε στην ακμή της με ηγέτη τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Ο οποίος έσωσε τις ΗΠΑ από το χάος της Μεγάλης Κρίσης και τις αναμόρφωσε από τα θεμέλια...
Και στο δεύτερο μισό, με ηγέτη τον Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Επί των ημερών του οποίου οι ΗΠΑ κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο χωρίς να πέσει τουφεκιά...
Όλοι αυτοί στην εποχή τους κατηγορήθηκαν από τους αντιπάλους τους ως ...τύραννοι!
Ο δολοφόνος του Λίνκολν, όταν τον πυροβόλησε κραύγαζε Sic Semper tyrannis - Έτσι αρμόζει Πάντα στους Τυράννους!
Τον Ρούσβελτ, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος 22 χρόνια (εξελέγη για πέντε διαδοχικές θητείες, χωρίς να ολοκληρώσει την τελευταία), οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν για τα πάντα: "πολεμοκάπηλο", "επικίνδυνο Βοναπαρτιστή", ακόμα και... "Μπολσεβίκο"!
Και τον Ρέιγκαν τον ελεεινολογούσαν ως "ακροδεξιό", "φασίστα", "αποτυχημένο ηθοποιό", "πολεμοχαρή" και "ανάλγητο"...
Όλες αυτές οι ανοησίες έχουν προ πολλού ξεχαστεί.
Γιατί οι δημοκρατίες επιβιώνουν μόνον όσο αναδεικνύουν ισχυρούς ηγέτες.
Και η συστηματική απαξίωση των ηγετών στη Δύση, με παράλληλα ανάδειξη ...μικρομεσαίων νάνων μιάς χρήσεως, δεν είναι απλώς σύμπτωμα παρακμής της Δύσης.
Είναι κυρίως παρέμβαση χειραγώγησης της Δύσης και αποδυνάμωσης όλων των επιτευγμάτων της.
Η "Παγκόσμια διακυβέρνηση" είναι ο απώτερος στόχος.
Όπου δεν θα υπάρχουν ισχυρά κράτη και δημοκρατικές κοινωνίες,
δεν θα υπάρχουν ισχυροί και υπεύθυνοι ηγέτες,
θα έχουν αντικατασταθεί από διοικητικές υποδιαιρέσεις ενός κόσμου αποδυναμωμένου, με κατακερματισμένες "διοικήσεις" και με σπιθαμιαίους βλαχοδήμαρχους να εναλλάσσονται σε θέσεις χωρίς πραγματική εξουσία.
Αυτή η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΔΕΝ θα συμβεί!
Ενώ η τάση σήμερα είναι για ένα Πολυ-πολικό κόσμο, προσπαθούν να εγκαταστήσουν μια Μονο-Πολική Τυραννία.
Ενώ η τάση είναι για Multipolarism, επιδιώκουν να εγκαταστήσουν μια αδιαφανή και ανεξέλεγκτη "Παγκόσμια Διακυβέρνηση"...
Από τον Μαρξιστικής εμπνεύσεως "Προλεταριακό Διεθνισμό" που αποδείχθηκε φενάκη και κατέρρευσε με πάταγο πριν τριανταπέντε χρόνια, φτάσαμε τώρα στη - "νεοφιλελεύθερης κοπής" - "Παγκόσμια Διακυβέρνηση".
Διαφορετικό όνομα και διαφορετικής προέλευσης παρόμοια φενάκη...  
Και η Δυστοπία αυτή θα ηττηθεί και θα καταρρεύσει...
Ήδη ηττάται!

Κι όσοι ταυτίζονται μαζί της, θα ηττηθούν επίσης...
Εδώ, στα καθ' ημάς, ο Γιώργος Παπανδρέου ευαγγελίστηκε για πρώτη φορά τη "Παγκόσμια Διακυβέρνηση" το 2011.
Μετά από λίγο πέρασε στην αφάνεια...
Τώρα, ξαφνικά, το θυμήθηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης...

 Όχι, δεν έγινε ξαφνικά οπαδός του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού ο ΓΑΠ το 2011. Ούτε βέβαια, ο Κυριάκος σήμερα.
Απλώς δεν κατάλαβαν.
..
Δυστυχώς.

=============

 

 --------------------------

Παρωδία σε στημένο σκηνικό, με χορηγούς τον Σόρος, τη Siemens και τη Pfizer στην εκδήλωση του Ατλαντικού Συμβουλίου. Για γέλια η αιτιολογία της απονομής του «Global Citizen»

Οι φωτογραφίες έδειχναν χθες τον Κυριάκο Μητσοτάκη να παραλαμβάνει με
λαμπερό χαμόγελο το βραβείο «Global Citizen», στην εκδήλωση του Ατλαντικού Συμβουλίου στη Νέα Υόρκη. Θα ήταν πράγματι ένα ωραίο σκηνικό, τιμητικό για κάθε Ελληνα πρωθυπουργό, αν δεν έμοιαζε κακοφορμισμένο, αν όχι υπερβολικά στημένο, σε βαθμό που να προκαλεί ακόμα και γέλιο.

  • Από τον Βασίλη Γαλούπη

Και μόνο το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης βραβεύτηκε επειδή το αμερικανικό think tank αναγνώρισε την «εξαιρετική του πορεία τόσο στη Δημόσια Διοίκηση όσο και στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και τις ηγετικές του ικανότητες στη διακυβέρνηση της Ελλάδας, με σημαντική συμβολή στις διατλαντικές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες υποθέσεις» ακούγεται σαν ανέκδοτο.

Ποια είναι και πότε υπήρξε αυτή η εξαιρετική πορεία του Μητσοτάκη στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να αξίζει και βραβεία; Ο πρωθυπουργός εργάστηκε όταν αποφοίτησε για έναν χρόνο στην Chase Investment Bank, λίγο πάνω από χρόνο στη McKinsey στο Λονδίνο, και το 1999 σε μια εταιρία-φάντασμα της Εθνικής Τράπεζας, όπου ως διευθύνων σύμβουλος οδήγησε στο φαλιμέντο μετά από τέσσερα χρόνια «την Εθνική Επιχειρηματικών Συμμετοχών». Τότε, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, μπήκε από τον Σημίτη στην Εθνική επί Καρατζά, ύστερα από παρέμβαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Για να καταλάβουμε τι αξία έχουν βραβεία σαν το χθεσινό, ο Μητσοτάκης το 2003 είχε βραβευτεί για τη θέση του στην εταιρία της Εθνικής από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ως «παγκόσμιος ηγέτης τού αύριο». Λίγο μετά διαπιστώθηκε ότι είχαν δοθεί παράνομες επιδοτήσεις και η εταιρία του διευθύνοντος συμβούλου Μητσοτάκη τέθηκε σε εκκαθάριση. Ο ανακριτής ζήτησε την άρση της ασυλίας του, αλλά η Βουλή απέρριψε το αίτημα.

Το δεύτερο αλλόκοτο σκηνικό είναι ότι το βραβείο στον Μητσοτάκη παρέδωσε ο Μπουρλά, ο επικεφαλής της Pfizer, που ελέγχεται από τις ευρωπαϊκές Αρχές μαζί με τη Φον ντερ Λάιεν για τα κρυφά -όσο και υπέρογκα- deals στα εμβόλια για τον κορονοϊό. Η σκανδαλώδης δράση της Γερμανίδας «πρωθυπουργού» της Ευρώπης, προσωπικής φίλης και συντουρίστριας του Μητσοτάκη, ζημίωσε τους Ευρωπαίους φορολογουμένους. Η Pfizer, επίσης, είναι μια από τις εταιρίες που χρηματοδοτούν το Ατλαντικό Συμβούλιο.

Το Ατλαντικό Συμβούλιο ακούγεται σαν επίσημο κρατικό όργανο των ΗΠΑ. Είναι, όμως, ένα think tank, στην πραγματικότητα μία ακόμα ΜΚΟ. Ιδρύθηκε το 1961 και εδρεύει στην Ουάσινγκτον. Χρηματοδοτείται από δωρεές από 1.000 έως 1 εκατ. δολάρια, με τις λίστες των δωρητών να αναρτώνται κάθε χρόνο στο σάιτ του έπειτα από ειδική εκδήλωση.

Στους δωρητές του 2022 και του 2023 βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέροντα ονόματα εταιριών και ΜΚΟ με ελληνικό ενδιαφέρον. Εντοπίσαμε τρεις διαφορετικές ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος – η μία εξ αυτών αποτελεί το κεντρικό παράρτημα στην Αλβανία.

Χρηματοδότησαν ακόμα το Ατλαντικό Συμβούλιο η Pfizer του Μπουρλά, με τα πανάκριβα εμβόλια που πούλησε στην Ευρώπη εξαιτίας των μυστικών συμφωνιών με τη Φον ντερ Λάιεν, η BioNTech, που έκανε τη συμπαραγωγή με τη Pfizer, η Siemens Energy, με τη μητρική Siemens να βγαίνει «λάδι» για τις μίζες και τα δωράκια στην Ελλάδα από τις δικαστικές Αρχές, η Thales Group, που έχει συμμετοχή στις φρεγάτες Belharra τις οποίες αγοράζει η χώρα μας, η κατασκευάστρια των F35 Lockheed Martin κ.ά..


 

... με τα πεπραγμένα στη Ν.Υ. - προσμετρώντας και την  την διαγραφή Σαλμά - είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Κυριάκος έχει προσωπική  αντζέντα   και  ο ελληνικός λαός αντιμετίζεται ως ενόχληση στα ...μεγάλα σχέδιά του...Αν λειτουργούσε η ανακλητότητα, τότε παραυτα θα επέστρεφε για να οδηγηθεί σε δίκη για τα περαιτέρω...

 "Και ο πρωθυπουργός μας βραβεύεται από Μπουρλά και Σβαμπ ως επιφανής Global Citizen («παγκόσμιος πολίτης») και ψελλίζει πως «υπάρχει το παγκόσμιο συμφέρον που διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». Φράση κλειδί: ποιανού «παγκόσμιο συμφέρον» είναι υπέρτερο των μεμονωμένων κρατών; Είμαστε επαρχία μιας αυτοκρατορίας και δεν το ξέρουμε; Μας το λένε ωμά και κυνικά: «ΝΑΤΟϊκά εδάφη, θάλασσες, νησιά». Και ένα μεγάλο νησί, η Κύπρος, αναφέρεται όχι με το όνομά της αλλά με γεωγραφικές συντεταγμένες!"  Ρούντι Ρινάλντι

----------------------

Periklis Bozinakis

Αλλαξοβραβευσιές. Νέα Υόρκη. Ο διεθνής τεχνο-ναζιστικός υπόκοσμος βραβεύει τις μαριονέτες του, κι αυτές βραβεύουν η μία την άλλη. Το κρατικοδίαιτο παράσιτο, μπροστά, για ποιο ακριβώς αντικείμενο βραβεύτηκε από τους εργοδότες του; Για κατάλυση πολιτεύματος; Για λαθρεμπόριο; Οργανωμένη καταστροφή φυσικών πόρων; Εξαιρετικά επιτυχή εκτεταμένη δολιοφθορά εις βάρος της Ελλάδας και του λαού της; Εσχάτη προδοσία κατά συρροή; Μεθόδευση γενοκτονίας; Χαμέρπεια; Σφουγγοκωλαρισμό; Όλα μαζί. Άξιος. Οι δωσιλογικές, αδιανόητες δηλώσεις συνεργίας με το Τουρκικό παρακράτος που ξεστόμισε αυτός ο κοινωνιοπαθής που παριστάνει τον "πρωθυπουργό" της Ελλάδας, ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Στο λογίδριο που έβγαλε έκλεισε τις παραληρηματικές ασυναρτησίες του ξεστομίζοντας δημοσίως το εκπληκτικό: "Το παγκόσμιο συμφέρον υπερέχει του εθνικού" (!!!)
Παρεμπιπτόντως, τα παράσιτα είναι αγχωμένα. Ψήφισαν άρον άρον το Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο του ΟΗΕ, που κάτω απ' τη βιτρίνα σημαίνει εν δυνάμει δυνατότητα παγκόσμιας διακυβέρνησης εις βάρος των χωρών-κρατών. Όχι "παγκοσμιοποίηση" απλώς. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Τρέχουν και δεν φτάνουν, ό,τι προλάβουν πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ...
Ταυτοχρόνως έλαβε χώρα άλλη μία βράβευση, πραγματικά εξωφρενική: Golden Plate Award στον Ζελένσκι, τον κλόουν του ΝΑΤΟ, εγκληματία πολέμου και αρχηγό της αγέλης των Ναζιστικών ταγμάτων του Ουκρανικού Καθεστώτος. Το γενοκτόνο ανδρείκελο βραβεύτηκε από το "δημοκρατικό" καθεστώς των ΗΠΑ για την υποστήριξή του στην... Αμερικανική Πολεμική Βιομηχανία!!! Και εμμέσως για τις υπηρεσίες του στη Blackrock δηλαδή, που κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό μετοχών σε ΟΛΕΣ τις εταιρίες όπλων και ΟΛΕΣ τις πολυεθνικές του Δυτικού κόσμου. Ούτε καν τα προσχήματα, ούτε καν προσπάθεια εκλογίκευσης, δικαιολογίας - χαρακτηριστικό της ψυχοπαθολογίας που είναι άτρωτη στην απέχθεια των άλλων. Πολεμοκαπηλεία σε βαθμό πλήρους αποκτήνωσης.

==========

 Lavrentzos Anastasios

Και βέβαια προέχει η «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην παγκόσμια διακυβέρνηση»!
Για εθνική διακυβέρνηση δεν γεννάται θέμα. Αυτή υπάρχει μόνον στο μυαλό κάποιων αφελών που νομίζουν ότι ψηφίζουν κυβέρνηση για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους.

 

 ===================

Μητσοτάκης ο προβλέψιμος

Παναγιώτης Λιάκος
Παναγιώτης Λιάκος

Μπορεί στην Ελλάδα να φοβάται μην τυχόν και λάβει το βραβείον της ανοιχτής παλάμης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του (και γι’ αυτό διέγραψε προς παραδειγματισμό τον βουλευτή Μάριο Σαλμά), αλλά έξω πάει καλά!

  • Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Στη Νέα Υόρκη ο Μπουρλάς της Pfizer τού απένειμε το βραβείο Global Citizen για το 2024 από το Atlantic Council (Ατλαντικό Συμβούλιο μεταφράζεται και είναι ντιπ-καταντίπ αμερικάνικος οργανισμός που βράβευσε και τον Ζελένσκι). Ο Μητσοτάκης, επειδή θέλει να ξαναπάρει βραβείο made in USA, μόλις άρχισε την ομιλία του, μπήκε στο ψητό. Είπε: «Πιστεύω ότι η ελληνική εμπειρία μπορεί να έχει σημασία για άλλες χώρες και γιατί αυτό που πετύχαμε μπορεί να έχει απήχηση πέρα από τα σύνορά μας. Οχι μόνο για γεωπολιτικούς λόγους – διότι είναι σημαντικό ότι η Ελλάδα είναι πλέον ένας σταθερός και προβλέψιμος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών».

Τους το είπε ξεκάθαρα για να ησυχάσουν: είμαστε προβλέψιμοι, είμαστε «ναι σε όλα», τα καλά και πειθήνια παιδιά που ευγνωμονούμε όλους όσοι διαγουμίζουν τη χώρα επειδή μας… προτίμησαν. Στη διπλωματική γλώσσα, στις διεθνείς σχέσεις, στις επιχειρήσεις και σε πάμπολλες ανθρώπινες δραστηριότητες, αν θεωρηθείς προβλέψιμος, αντιμετωπίζεσαι ως μ@λ@κ@ς – και στην καλύτερη περίπτωση σαν κορόιδο. Αν το διαφημίζεις κιόλας, πας καρφί για… μπάρκο. ∆εν θα απομείνει ούτε ίχνος από την προβλέψιμη και καλοφάγωτη σάρκα σου.

Το κακό με τον Μητσοτάκη είναι πως δηλώνει (και είναι) προβλέψιμος ο ίδιος, αλλά για λογαριασμό της Ελλάδας. Αυτός καλοπιάνει τις ΗΠΑ, αλλά με έξοδα του λαού, του έθνους και του κράτους. Πάντως, στην εντύπωση που έκανε στους διπλωμάτες η σημαντική ατάκα Μητσοτάκη για την προβλέψιμη συμπεριφορά της Ελλάδας να προσθέσουμε και την αίσθηση που προκαλεί η προσπάθεια ορισμένων ΜΜΕ να ωραιοποιήσουν τη φράση. Για παράδειγμα, ο ΑΝΤ1. Το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων την αγγλική λέξη predictable (προβλέψιμος) την απέδωσε ως «συνεπής». Ομως στην επίσημη ιστοσελίδα του πρωθυπουργού η λέξη predictable μεταφράζεται ορθά: προβλέψιμος.

Αυτά τα ολίγα συμβαίνουν εις τας ΗΠΑ…

Και μια ερώτηση για το τέλος: Οι απρόβλεπτοι, όπως η Τουρκία, τι ακριβώς έχουν πάθει από τους Αμερικανούς; Μήπως τους βομβάρδισαν για να αποχωρήσουν από το κομμάτι της Κύπρου που παρανόμως κατέχουν;

 ============

Maria Denaxa

📌Η Ιστορία μάς διδάσκει (πάντα να μελετάτε την Ιστορία) ότι για να γίνει ένας πόλεμος, 4 στοιχεία είναι απαραίτητα:
🔴 1. Πανίσχυροι παράγοντες που κερδίζουν από την αιματοχυσία
🔴 2. Διεφθαρμένοι και ψυχοπαθείς ηγέτες γιουσουφάκια που εφαρμόζουν κατά γράμμα την ατζέντα των πανίσχυρων.
🔴 3. Συνεργαζόμενα Μέσα Ενημέρωσηςπου αποκρύπτουν τα παραπάνω
🔴4. Οι μάζες που αγνοούν τα 3 πρώτα σημεία
🔴 Η μόνη διαφορά είναι το διαδίκτυο και αρκετοί μοναχικοί άνθρωποι που σπεύδουν να τους χαρακτηρίσουν αιρετικούς, συνωμοσιολόγους, ψεκ μόνο και μόνο επειδή αφυπνίζουν.
🔴 Γι’ αυτό θέλουν να μας λογοκρίνουν και να μας φιμώσουν…
Σιγά που θα τους φοβηθούμε! Συνεχίζουμε! 👉 https://www.newsbreak.gr/.../gi-039-ayto-theloyn-na-mas.../
===============
Μετά την πρόσφατη δημοσιοποίηση ότι τα τελευταία χρόνια οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου διπλασίασαν την έτσι κι αλλιώς «αμύθητη» περιουσία τους και ότι το 1% της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ (76 εκατομμύρια άνθρωποι) κατέχει το 32% του παγκόσμιου πλούτου, το ερώτημα «παγκοσμιοποίηση ή δημοκρατία» αποτελεί ίσως το πλέον «ακανθώδες ερώτημα» της «μεταδημοκρατικής» εποχής μας.
Μια ουσιαστική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνεται στο ογκώδες κι εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο : «Μεταξύ παγκοσμιοποίησης και δημοκρατίας. Πολιτική οικονομία στον απερχόμενο νεοφιλελευθερισμό» ("Zwischen Globalismus und Demokratie. Politische Ökonomie im ausgehenden Neoliberalismus"), του Γερμανού οικονομικού κοινωνιολόγου και ομότιμου διευθυντή του Ινστιτούτου Max Planck για τη «Μελέτη των Κοινωνιών» Wolfgang Streeck. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό έργο, με μια καταπληκτική σε βάθος και «λεπτής ειρωνείας» ανάλυση για την δημοκρατία, το έθνος-κράτος και τις «εντελώς δημοκρατικά» παγκόσμιες αλληλεξαρτήσεις και ασύλληπτες διαπλοκές μεταξύ πολιτικής και οικονομίας της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στις τελευταίες δεκαετίες.
Ήδη, από την αρχή του βιβλίου καταδεικνύεται με σαφήνεια το κύριο πρόβλημα της εποχής μας: «Στην εποχή της ακμής του νεοφιλελευθερισμού, η παγκοσμιοποίηση θεωρούνταν αναπόφευκτη και η αναδιανεμητική δημοκρατία ξεπερασμένη. Η αυξανόμενη ευημερία για όλους ήταν η υπόσχεση, όμως το αποτέλεσμα είναι η αυξανόμενη ανικανότητα να δαμάσει την καπιταλιστική μηχανή της ανισότητας. Μια συνέπεια αυτής της εξέλιξης είναι να καταρρέουν κυρίαρχα λαϊκά κόμματα, τα συνδικάτα να συρρικνώνονται και να προκύπτουν τεράστιες αμφιβολίες για την αποδοτικότητα των δημοκρατικών θεσμών».
Στον πρόλογο του βιβλίου υπενθυμίζεται στους αναγνώστες ότι οι ποικίλες σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού διαλαλούσαν «ότι η μετατόπιση από την πολιτική και τη δημοκρατία σε ένα μελλοντικό παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης, που δεν καθιερώθηκε ακόμη, θα κάνει όλους τους ανθρώπους αδέρφια», που θα έφερνε την «αποεθνικοποίηση» και που θα οδηγούσε αμετάκλητα σε μια «παγκόσμια ή ηπειρωτική κυβέρνηση» και στην «απαλλαγή της πολιτικής και της πολιτικής οικονομίας από την δημοκρατία».
Η διαπίστωση όμως του συγγραφέα ότι η παγκοσμιοποίηση αποτυγχάνει ή θα αποτύχει και τελικά «δεν θα επιτευχθεί», ειδικά για το λόγο ότι δεν «υπολογίζει τους ποικίλους εθνικούς συμβιβασμούς» στις δημοκρατίες, αλλά και λόγω της «αντίστασης των μικρών ανθρώπων». Και ακόμη, γιατί η αντίφαση μεταξύ της υποτιθέμενης «ελεύθερης οικονομίας» και του «ισχυρού κράτους» είναι όντως κραυγαλέα, αφού το τελευταίο χρειάζεται «καταναγκαστικά κρατικά μέτρα» για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τον νεοφιλελευθερισμό.
Κεντρικό ρόλο για να καμφθεί η δηλωμένη «αντίσταση των μικρών ανθρώπων» αναλαμβάνουν οι ελίτ σε διάφορες χώρες: «Οι ελίτ, που βλέπουν τη νομιμότητά τους να απειλείται, μπορούν να χρησιμοποιήσουν το πολιτικό και πολιτιστικό τους κεφάλαιο, καθώς και να ασκήσουν τον έλεγχό τους στα θεσμοθετημένα κανάλια του δημόσιου λόγου για να σκηνοθετήσουν τη σύγκρουση με τους αντιπάλους τους ως πολιτισμική-ηθική σύγκρουση». Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, που ο στιγματισμός όλων όσων βλέπουν αυτές τις παγκοσμιοποιητικές εξελίξεις με κριτική ματιά παίρνει τη μορφή απαξιωτικών και υποτιμητικών χαρακτηρισμών (π.χ. "climate deniers", "corona deniers" ή ακόμη και «ναζί» επειδή επικρίνουν π.χ. την κυβερνητική πολιτική των ανοιχτών συνόρων στο μεταναστευτικό). Εξυπακούεται πως όλες αυτές οι «ψεκασμένες» ομάδες πολιτών αποκλείονται ηθικά, κοινωνικά, αλλά και υπαρξιακά από την «πολύχρωμη» παγκόσμια κοινότητα, «όπλο» της οποίας είναι μια ανελέητη «κουλτούρα της ακύρωσης» (Cancel Culture), με στόχο τους ποικίλους «αποσυνάγωγους» εχθρούς της παγκοσμιοποίησης. Κι αυτό συμβαίνει, όπως θεωρεί ο συγγραφέας, με καίρια ευθύνη της Αριστεράς που πλέον έχει υποκλιθεί κι ενσωματωθεί στην παγκοσμιοποίηση, αφήνοντας την αντιπαγκοσμιοποιητική διαμαρτυρία και κριτική κυρίως στην Δεξιά και την Ακροδεξιά.
Στο πρώτο από τα πέντε κεφάλαια («Καπιταλιστική Οικονομία, δημοκρατική πολιτική: Η διπλή κρίση του Νεοφιλελευθερισμού»), ο Streeck βλέπει το τρέχον οικονομικό σύστημα να φτάνει στα όριά του λόγω κυρίως της στασιμότητας. Αυτό αντανακλάται στο γεγονός ότι τα επίπεδα χρέους των κρατών, των εταιρειών, αλλά και εκατομμυρίων νοικοκυριών αυξάνονται και τα διαθέσιμα κεφάλαια δύσκολα μπορούν να βρεθούν σε κερδοφόρες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων, παρά τα μηδενικά ή και τ΄ αρνητικά επιτόκια. Μια συνέπεια από αυτό είναι ό,τι η «ενσωμάτωση των αγορών στα κράτη» οδήγησε σε μια «αποσύνδεση της δημοκρατίας από τον καπιταλισμό» με αποτέλεσμα σήμερα να μιλάμε μόνο για μια «δημοκρατία πρόσοψης».
Στο δεύτερο κεφάλαιο («Κράτη και κρατικά συστήματα: ολοκλήρωση και διαφοροποίηση») ο συγγραφέας βασίζεται στον πολιτικό οικονομολόγο Karl Polanyi. Σε αυτό αναγνωρίζεται πως ακόμα και στην τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση υπάρχει ένα «ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας», τουλάχιστον να γίνει μια προσπάθεια να επανέλθει η οικονομία υπό «δημοκρατικό έλεγχο» και ν΄ αντιμετωπιστεί με επιτυχία το «καντιανικού» τύπου μοραλιστικό «παγκόσμιο κράτος». Προφανώς μια αισιόδοξη άποψη, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη η ισχυρή επιρροή του «Big Money», της «Big Tech» ή της «Big Pharma» και των διάφορων λομπιστών στην πολιτική και στα ΜΜΕ.
Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο («Με επιτυχία προς την κορυφή; Το υπερκράτος και τα όριά του»), ο Streeck δείχνει τις «αντιφάσεις και τα όρια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της παγκοσμιοποίησης». Για τον Streeck, οι πολύκροτες προσεγγίσεις της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» αποδεικνύονται συνώνυμες μιας «φιλελεύθερης αυτοκρατορίας» - με επίκεντρο τις ΗΠΑ.
Το προτελευταίο κεφάλαιο («Ευρώπη: αποτυχημένο υπερκράτος, αυτοκρατορία σε διαδικασία αποτυχίας») διευκρινίζει τις προσεγγίσεις που περιγράφηκαν σε προηγούμενα κεφάλαια χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η θέση του Streeck είναι ότι ένα υπερεθνικό «νεοφιλελεύθερο οικονομικό καθεστώς», το οποίο διοικείται από τεχνοκράτες με ελάχιστη δημοκρατική νομιμότητα και το οποίο στην προσπάθειά του να καταστεί ακόμα πιο συγκεντρωτικό, αργά ή γρήγορα θα διαβρωθεί. Μια πιθανή διέξοδος θα ήταν να γίνουν ένα ή περισσότερα βήματα προς τα πίσω, για παράδειγμα σε μια «ένωση κυρίαρχων εθνικών κρατών». Για τον συγγραφέα είναι σαφές ότι αληθινή δημοκρατία για όλους μπορεί να υπάρξει μόνο στα όρια του έθνους κράτους και όχι σε υπερεθνικά «κατασκευάσματα», όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση ή ακόμα χειρότερα με μια παγκόσμια διακυβέρνηση.
Το πώς θα μπορούσε να μοιάζει αυτό, περιγράφεται στο τελευταίο κεφάλαιο («Έξοδος προς τα κάτω: Μικρά κράτη και οι δυνατότητές τους»). Σ΄ αυτό ο Streck επανέρχεται στον Αμερικανό κοινωνικό επιστήμονα Herbert A. Simons και στο έργο του : «Αποσυναρμολόγηση της πολυπλοκότητας» σε έναν «παγκόσμια αλληλεξαρτώμενο κόσμο» και στον Βρετανό οικονομολόγο, πολιτικό και μαθηματικό John M. Keynes για την «εθνική αυτονομία». Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο στόχος είναι και πάλι το «ανακτημένο κράτος» μέσα σ΄ ένα σταθερό οικονομικό και εδαφικό πλαίσιο. Και είναι σημαντικό, πως αυτό το κράτος πρέπει να νομιμοποιηθεί δημοκρατικά προκειμένου να προστατεύονται όλοι οι κάτοικοί του από τις αρνητικές συνέπειες της υπερπαγκοσμιοποίησης. Και μάλιστα οι κοινωνίες πρέπει «να δικτυωθούν συνεργατικά αντί αυτοκρατορικά» σε «κυρίαρχα γειτονικά κράτη», γιατί μόνο τότε «μπορεί να αμύνονται σθεναρά ενάντια στους παγκοσμιοποιητές βασανιστές τους».
Βέβαια, το ζητούμενο - και για τον συγγραφέα - είναι πως μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο η παγκόσμια ελίτ των μεγιστάνων του πλούτου, που τα δύο τελευταία χρόνια δεν διεύρυναν υπέρογκα μόνο την οικονομική ισχύ τους αλλά και την μιντιακή (παγκόσμια προπαγάνδα). Για πολλούς αναλυτές είναι πλέον σαφές πάντως ότι παγκοσμιοποίηση και δημοκρατία αλληλοαποκλείονται. Αρκεί να δει κανείς τις ανακοινώσεις στο οικονομικό φόρουμ του Νταβός!
ΥΓ. Καλό θα ήταν να υπάρχουν τέτοια βιβλία και στην ελληνική γλώσσα. Φαίνεται όμως ότι ένα τόσο σοβαρό υπαρξιακό ερώτημα δεν απασχολεί και τόσο την ελληνική κοινωνία.
=======================

Όθων Κουμαρέλλας


“Παγκόσμιος Πολίτης” ο πρωθυπουργός, ή, απλά, πράκτορας των συμφερόντων του πολέμου;
Ανακοίνωση της Π.Γ. του ΕΠΑΜ
 
«Το Βραβείο του Παγκοσμίου Πολίτη (Global Citizen Award) του Atlantic Council παρέλαβε χθες από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Pfizer, δρ. Αλμπερτ Μπουρλά, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Πρόκειται για μια διεθνή διάκριση και ανώτατη τιμή του Atlantic Council, η οποία απονέμεται σε επιλεγμένες προσωπικότητες». Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάστηκε από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, το «κατόρθωμα» του Κ. Μητσοτάκη να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις “εξέχουσες” προσωπικότητες που βραβεύει ετησίως το εν λόγω ίδρυμα. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μια απλή εξαπάτηση, αλλά για την πλήρη απόκρυψη και συγκάλυψη, αφ’ ενός του ρόλου και της πολιτικής υπόστασης που χαρακτηρίζει το “ευαγές” ίδρυμα με την επωνυμία Atlantic Council -τον βίο και πολιτεία του- και αφ’ ετέρου, το τι νοηματοδοτούν οι επιλογές των «διακρίσεων» του.
Τι είναι το Atlantic Council;
Πρόκειται για την μεγαλύτερη ψυχροπολεμική δεξαμενή σκέψης (think tank), ένα μεταπολεμικό ίδρυμα, δημιούργημα της CIA με χαρακτήρα Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, που έλαβε την τελική του μορφή το 1961 στις ΗΠΑ.
Κύριοι εμπνευστές του, μεταξύ άλλων, ο γνωστός Aμερικανός πολιτικός και διπλωμάτης Dean Acheson, με κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του δόγματος Τρούμαν και την δημιουργία του ΝΑΤΟ, περισσότερο γνωστός στους Έλληνες για την προσπάθεια κατάλυσης της ανεξαρτησίας της Κύπρου υπέρ της Τουρκίας την δεκαετία του ’60 (σχέδιο Άτσεσον), καθώς και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (1953-1959) John Foster Dulles, θαυμαστής του Χίτλερ, ταγμένος ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, με ενεργή πολιτική δράση στην δημιουργία πραξικοπημάτων στο Ιράν, την Γουατεμάλα και τους πολέμους στην Κορέα, στον πρώτο πόλεμο στο Βιετνάμ και αλλού. Με τον αδελφό του, Allen Dulles, διευθυντή της CIA, εκλείπει κάθε αμφιβολία για την διαπλοκή του Αtlantic Council, με το αμερικανικό “βαθύ κράτος”.
Βασικός στόχος του Αtlantic Council, είναι η εμβάθυνση και ολοκλήρωση του ελέγχου των ΗΠΑ στην πολιτική και οικονομία των χωρών που εντάσσονταν στην Βορειοατλαντική Συμμαχία. Δημιουργήθηκε για να προωθεί το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο εμπλοκής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σε πολέμους ανά τον πλανήτη, με κύριο αντίπαλο την τότε ΕΣΣΔ, σήμερα την Ρωσσία αλλά και κάθε χώρας που τολμούσε ή τολμά να αμφισβητεί ή να μην συντάσσεται με την προσπάθεια επιβολής της αμερικανικής ηγεμονίας.
Το Αtlantic Council χαρακτηρίζεται από την απουσία και του παραμικρού δισταγμού στις επιδιώξεις του. Υπέρμαχο της πυρηνικής απειλής γενικά, είναι χαρακτηριστικές οι παραινέσεις του για πυρηνικά πλήγματα ήδη από τον πόλεμο της Κορέας, συνυπεύθυνο για την μεθόδευση και υιοθέτηση του πρώτου πυρηνικού πλήγματος στο αμερικανικό αμυντικό δόγμα, αποτελεί το πλέον ακραίο think tank άσκησης επιρροής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων τους. Η ανάμειξή του σε όλους τους πολέμους που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και οι πρόθυμοι της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας ανά την υφήλιο, είναι εκ προοιμίου δεδομένη.
Παρά την πολυδιαφημιζόμενη διαφάνεια και ανεξαρτησία του, η χρηματοδότησή του είναι σκανδαλώδης. Η γενναία χρηματοδότηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ και 25 κυβερνήσεων δυτικών κυρίως χωρών, μαρτυρούν την υποκρισία του φληναφήματος περί Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Η παράλληλη χρηματοδότηση από εταιρείες του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος (Rayethon, Locheed Martin…), τραπεζικών και επενδυτικών ομίλων (Goldman Suchs, JP Morgan, Black Rock…), υπερεθνικών εταιρειών (BP, Exon M., Boeing…), των Soros και Rockfeller Foundation, της Burisma Holdings, της εταιρείας ενέργειας και φυσικού αερίου ολιγαρχών στην Ουκρανία, που εμπλέκεται με το σκάνδαλο του υιού Μπάιντεν, είναι μερικά μόνο από τα ακράδαντα στοιχεία που αναδεικνύουν την ιδιαιτερότητα των άνομων συμφερόντων του.
Περιττεύουν τα σχόλια δε, αν ρίξει κανείς μια ματιά στο καστ μερικών από τα πολιτικά και διεθνούς εμβέλειας πρόσωπα που έχουν βραβευθεί με το «Global Citizen Awards». Περιβόητες προσωπικότητες, όχι βέβαια για τις καλές υπηρεσίες τους στη διεθνή κοινότητα. Ενίοτε δε και για τις δικτατορικές τους κυβερνήσεις: Μεταξύ άλλων οι Klaus Schwab, Ηenry Kissinger, Petro Porosenko, Mario Draghi, Christine Lagarde, Volodymyr Zelenskyy, ο δικτάτορας της Γκαμπόν Ali Bongo Ondimba, όπως και ο τέως πρόεδρος της Χιλής και νοσταλγός του Πινοσέτ, Sebastian Piniera.
Ιδιαίτερες σχέσεις ανέπτυξε επίσης το Αtlantic Council, με τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας Σαακασβίλι, υπεύθυνο για την πορτοκαλί επανάσταση στη χώρα του υπέρ των ΗΠΑ, και τον Αρσένι Γιάτσενιουκ, πρωθυπουργό της Ουκρανίας που επιδίωξε την διάλυση του κοινοβουλίου της Κριμαίας, την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με κρίσιμο ρόλο στο πραξικόπημα του Μαϊντάν, στις αρχές της κρίσης την περίοδο του 2014.
Να γιατί οι επιλογές των πολιτικών προσώπων για τις περίφημες βραβεύσεις μέσω του κοσμοπολίτικου θεσμού «Global Citizen Awards», αποκαλύπτουν χωρίς προσχήματα, ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα εξυπηρετούν στο έπακρο τα συμφέροντα του βαθέος κράτους των ΗΠΑ, της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Μετά την συγκεκριμένη βράβευση, αμείλικτο τίθεται πλέον το ερώτημα για τον λαό και τη χώρα μας: τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο Κυρ. Μητσοτάκης και η πολιτική του; Εξυπηρετεί ο Κ. Μητσοτάκης τα εθνικά συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού, ή λειτουργεί υπέρ άλλων, πρακτορεύοντας ξένης και αλλότριας δύναμης τα συμφέροντα; Τι λένε γι’ αυτό τα κόμματα που, στο Ευρωκοινοβούλιο, τάχθηκαν υπέρ της κλιμάκωσης του πολέμου στην Ουκρανία; Τι λένε οι παλληκαράδες του ψευτοπατριωτισμού που κιότεψαν να καταψηφίσουν την γενίκευση των συγκρούσεων στα όρια του πυρηνικού ολοκαυτώματος;
Για το ΕΠΑΜ, δεν χρειάζεται η βράβευση από το Atlantic Council, για να καταδειχθεί το τι εξυπηρετεί ο Κ. Μητσοτάκης σε κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο. Η πολιτική του στο σύνολό της, για όποιον παρακολουθεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του στα εθνικά, δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Απλά τώρα, επιβραβεύονται οι υπηρεσίες του στα αφεντικά του!
Με αισθήματα αποτροπιασμού ακούσαμε ότι ο Κ. Μητσοτάκης αφιέρωσε το εν λόγω Βραβείο στον ελληνικό λαό… Σε ό,τι μας αφορά, του το επιστρέφουμε!
Αθήνα, 26 Σεπτεμβρίου 2024
 

Σχόλια