Γιατί η Δύση πρέπει να χάσει στην Ουκρανία

Κωστής Μηλολιδάκης

Ένα αφιέρωμα του Russia Today στον «βάρβαρα δολοφονημένο από τους κομμουνιστάς Αυτοκράτορα» Άγιο (μεγάλη η χάρη του) Νικόλαο τον Β γίνεται η αφορμή να επιβεβαιώσουμε τους λόγους για τους οποίους η Δύση πρέπει να ηττηθεί στην Ουκρανία. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

H προμετωπίδα του αφιερώματος του Russia Today. Στη φωτογραφία βλέπουμε πορτραίτο
του αυτοκράτορα αγίου Νικολάου του Β, στο μοναστήρι της Ganina Yama,
εκτεθειμένο σε προσκύνημα κατά τη διάρκεια των “Βασιλικών Ημερών”.

Κοιτάζω ένα αφιέρωμα (σαλόνι, όπως το λένε οι δημοσιογράφοι) στο Russia Today για τον τελευταίο Τσάρο της Ρωσίας και την Αγία Οικογένειά του. Το τελευταίο δεν είναι ειρωνικό, το αφιέρωμα επισημαίνει ότι η Αυτοκρατορική Οικογένεια έχουν αναγορευτεί όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά σε Αγίους.

Ο τίτλος του αφιερώματος είναι: “Ο τελευταίος τσάρος: Πώς η Ρωσία τιμά τη μνήμη της βάρβαρα δολοφονημένης από τους κομμουνιστές οικογένειας του Αυτοκράτορα Νικόλαου του ΙΙ” και ο υπότιτλος είναι: “Πριν από 103 χρόνια οι Μπολσεβίκοι έσπασαν μια βασιλική γραμμή που είχε διαρκέσει πάνω από τρεις αιώνες”.

Από ό,τι φαίνεται, το Russia Today θρηνεί επειδή, εξ αιτίας των αιμοβόρων μπολσεβίκων, η Ρωσία έχασε την ευκαιρία να διαθέτει αυτοκράτορα αντίστοιχης γαλαζοαίματης γραμμής με την Βρετανία. Ίσως όμως να παρηγορηθούν αναλογιζόμενοι ότι οι βασιλιάδες της Αγγλίας ποτέ δεν κατάφεραν να εισαχθούν στις τάξεις των Αγίων και έτσι, στο σημείο αυτό η Ρωσική Αυτοκρατορική παράδοση πέρασε σε νέα επίπεδα.

Το πόνημα κοσμούν πλήθος φωτογραφιών του τελευταίου τσάρου και της οικογένειάς του, με έμφαση στο μεγαλείο, τα χρυσά, αλλά και την αγιότητά τους.

Αν νομίζετε ότι αντιλαμβάνεστε το εθνικιστικό/θρησκευτικό παραλήρημα του αφιερώματος του Russia Today, απατάσθε. Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Τη νύχτα της 16ης προς 17η Ιουλίου 1918, οι Μπολσεβίκοι εκτέλεσαν την οικογένεια του τελευταίου Ρώσου τσάρου, Νικολάου Β’. Συνολικά σκοτώθηκαν έντεκα άτομα: ο αυτοκράτορας, η αυτοκράτειρα, πέντε από τα παιδιά τους και τέσσερις βασιλικοί υπηρέτες. Τα λείψανα θάφτηκαν κρυφά σε ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο, η τοποθεσία του οποίου παρέμεινε κρυφή μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η οικογένεια του Νικολάου Β’ αγιοποιήθηκε στη συνέχεια από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και τα τελευταία 30 χρόνια, στα μέσα Ιουλίου, χριστιανοί από όλο τον κόσμο συμμετέχουν σε μια εκκλησιαστική πομπή από τον τόπο της δολοφονίας στο Αικατερίνμπουργκ σε ένα μοναστήρι στη Γκανίνα Γιάμα. Ένας ανταποκριτής του RT έμαθε την ιστορία αυτής της εξωδικαστικής σφαγής και μίλησε με τους προσκυνητές για τη στάση τους απέναντι στους Αγίους Βασιλικούς Φορείς των Παθών (sic!).»

Αφού σημειώσουμε ότι ναι μεν η Άγια Αυτοκρατορική Οικογένεια αγιοποιήθηκε αλλά όχι και οι Αυτοκρατορικοί υπηρέτες, πράγμα όσο νάναι άδικο, να δούμε λίγο ακόμη το κείμενο. Εδώ έχουμε μια αναλυτική περιγραφή της διαδικασίας της εκτέλεσης με φρικτές λεπτομέρειες, οι οποίες μπορεί να είναι αλλά μπορεί και να μην είναι ακριβείς. Ενδιαφέρον εδώ παρουσιάζει η επισήμανση ότι οι σφαίρες δεν μπορούσαν να διαπεράσουν τα ενδύματα των παιδιών, όπως και του αυτοκρατορικού γιατρού και της κυρίας επί των τιμών. Το αφιέρωμα μάλλον αφήνει τον υπαινιγμό ότι επρόκειτο για θαύμα, αλλά, από τις ίδιες αμφισβητούμενες πηγές που χρησιμοποιεί γνωρίζουμε ότι η αιτία ήταν η τεράστια ποσότητα διαμαντιών και πολυτίμων λίθων που οι αυτοκράτορες είχαν ράψει μέσα στα ρούχα των παιδιών, του γιατρού και της κυρίας επί των τιμών για τη “δύσκολη ώρα”.

Η Αγία Τσαρική Οικογένεια, που έχει κανονικά καταταχθεί στων “Αγίων τον Χορό”

Βεβαίως, το δημοσίευμα-αφιέρωμα της Russia Today δεν αναφέρεται καθόλου στον απολύτως απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης του Νικολάου του II, όπως, για παράδειγμα, στο γεγονός ότι η Ρωσική αυτοκρατορία στις αρχές του 20ου αιώνα δεν διέθετε καν κοινοβούλιο “κατ’ εντολή του τσάρου”. Ούτε αναφέρεται στις χιλιάδες των εκτελεσμένων, βασανισμένων και εκτοπισμένων από το καθεστώς του. Ο ίδιος ο Νικόλαος ο ΙΙ είχε προσωπικά δώσει εντολή να πυροβολήσουν οι Κοζάκοι πάνω στο πλήθος που είχε μαζευτεί ειρηνικά την Κυριακή 9 (22) Ιανουαρίου του 1905 στην Αγία Πετρούπολη για να επιδώσει αιτήματα στον ίδιο, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και να τραυματιστούν πολλές εκατοντάδες άνθρωποι. Με χαρακτηριστική λεπτομέρεια το γεγονός ότι το συγκεντρωμένο πλήθος κάθε άλλο παρά αντι-τσαρική διάθεση έδειχνε: είχαν επικεφαλής έναν κληρικό, κρατούσαν θρησκευτικές εικόνες και εικόνες του Νικολάου του ΙΙ, έψελναν θρησκευτικούς ύμνους και το βασικό σύνθημα τους ήταν το «είθε ο Θεός να σώζει τον Τσάρο». Γι’ αυτό και ο Λένιν έγραψε την επομένη το γνωστό «Σήμερα πυροβολήθηκε η πίστη του λαού στον τσάρο».

9 Ιανουαρίου στην Πύλη Νάρβα της Αγίας Πετρούπολης, λίγο πριν τη σφαγή. Χαρακτικό αγνώστου καλλιτέχνη

Ούτε το δημοσίευμα αναφέρεται στο ότι επί των ημερών του Αγίου Τσάρου Νικολάου του Β’ η αυτοκρατορία είχε καταντήσει να διοικείται για μεγάλο διάστημα από έναν παρανοϊκό μοναχό, τον διαβόητο Ρασπούτιν, ούτε ότι επί των ημερών του εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσων σφαγιάστηκαν στις μάχες με τους Γερμανούς λόγω της ανικανότητας της αυτοκρατορικής διοίκησης, ούτε ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 ο Άγιος Νικόλαος ο Β’ αρνιόταν στοιχειώδεις κοινοβουλευτικές και δημοκρατικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις.

Ο χαρακτηριστικός περίβολος στο μοναστήρι της Γκανίνα Γιάμα. Ανεγέρθηκε στο ορυχείο όπου—σύμφωνα με την άποψη που θεωρεί πλαστά τα φερόμενα ως άγια λείψανα, δηλαδή αυτά που ετάφησαν παρουσία του Γιέλτσιν στην Αγία Πετρούπολη—στην πραγματικότητα βρίσκονται θαμμένα τα υπολείμματα του Αγίου Αυτοκράτορα. Σύμφωνα με το αφιέρωμα του RT «Το πρώην ορυχείο περικλείεται τώρα από μια στοά γεμάτη με πορτραίτα των Βασιλικών Παθών και των πιστών υπηρετών τους.»

Αν και το θέμα μας, όπως δείχνει ο τίτλος αυτού του σημειώματος, δεν είναι τα εθνοθρησκευτικά παραληρήματα του Russia Today, αξίζει να παραθέσουμε ακόμη λίγα αποσπάσματα, κυρίως όσο αφορά τη λατρεία των αυτοκρατορικών λειψάνων, τα οποία, εάν είναι τα γνήσια, πλέον αποκτούν και τις θαυματουργικές ιδιότητες που αποδίδει ο κλήρος στα λείψανα των αγίων. Όμως, η ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι η ευσεβής εκκλησία σπαράσσεται από διχόνοια όσο αφορά την αυθεντικότητα των λειψάνων. Διότι τι γίνεται αν π.χ. τα λείψανα τοποθετήθηκαν βολικά στον τόπο ανασκαφής από τους αναζητητές τους; Σκεφθείτε να λατρεύουν οι πιστοί λείψανα προϊόν απάτης! Δεν έχει ξαναγίνει!!

Αντιγράφουμε από το RT: «Το 1998, μετά από πολυάριθμες εξετάσεις, τα λείψανα θάφτηκαν στον Καθεδρικό Ναό Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη παρουσία του Γιέλτσιν. Εκείνη την εποχή, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνώριζε τη γνησιότητα των λειψάνων και ο Πατριάρχης Αλέξιος Β΄ δεν παρέστη στην κηδεία….. Τον Μάρτιο του 2022, ο πρώην Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, δήλωσε ότι “Έχουμε πλέον σαφείς και επαρκείς αποδείξεις ότι τα “λείψανα του Αικατερίνμπουργκ” είναι τα γνήσια λείψανα μελών της βασιλικής οικογένειας… Μου φαίνεται ότι τα επιχειρήματα που υποστηρίζουν τη γνησιότητα των “λειψάνων του Αικατερίνμπουργκ” υπερτερούν σημαντικά των όποιων επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να τα αντικρούσουν”. Η εκκλησία θα μπορούσε να είχε αναγνωρίσει επίσημα τη γνησιότητα των λειψάνων στη Σύνοδο των Επισκόπων τον Μάιο, αλλά αυτό έπρεπε να αναβληθεί.» Το αφιέρωμα του RT δεν διευκρινίζει τους λόγους που προκάλεσαν για άλλη μια φορά την αναβολή της λήψης απόφασης επί της γνησιότητας των με μεγάλες τιμές θαμμένων λειψάνων.

Και το δημοσίευμα συνεχίζει περιγράφοντας τις σύγχρονες λατρευτικές τελετές για τους Αγίους Ρομανόφ: «Εξήντα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, το σπίτι του Ιπάτιεφ [ΣΗΜ: Το σπίτι που διέμενε η αυτοκρατορική οικογένεια σε περιορισμό από την άνοιξη του 2018, στην περιοχή του Αικατερίνμπουργκ] κατεδαφίστηκε. Ο Γιέλτσιν ήταν τότε ο πρώτος γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής του Σβερντλόφσκ του ΚΚΣΕ. Το 2003, ανεγέρθηκε σε αυτό το σημείο η Εκκλησία επί του Αίματος και το 1992 γεννήθηκε η παράδοση της διεξαγωγής λιτανείας. Η σημερινή διαδρομή της καθιερώθηκε το 1994….. Το 2018, ο Πατριάρχης Κύριλλος συμμετείχε στη λιτανεία. Μετά από τέσσερα χρόνια, οι πιστοί περπατούν και πάλι περίπου 20 χιλιόμετρα από την Εκκλησία επί του Αίματος μέχρι το μοναστήρι των Αγίων Βασιλικών Παθών στην περιοχή Γκανίνα Γιάμα. Φέτος, υπήρχαν 50.000 προσκυνητές, σύμφωνα με το Ίδρυμα της Αγίας Αικατερίνης. Σε συζητήσεις με το RT κατά τη διάρκεια της πομπής, οι πιστοί μοιράστηκαν τις απόψεις τους σχετικά με το αν η Εκκλησία θα πρέπει να αναγνωρίσει επίσημα τα βασιλικά λείψανα. Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτό θα ήταν το σωστό, βάζοντας τέλος στο “μεγαλύτερο έγκλημα” στη ρωσική ιστορία. Άλλοι, αντίθετα, δεν πιστεύουν ότι τα λείψανα που βρήκε ο Avdonin είναι αυθεντικά, θεωρώντας ότι πιθανόν καταστράφηκαν στη Γκανίνα Γιάμα.»

Η Λιτανεία στη μνήμη των αγίων Ρομανόφ. Δεν ξέρουμε αν η εκτίμηση για 50,000 προσκυνητές προερχόμενους από όλες τις χώρες της υφηλίου είναι ακριβής—το RT δεν ανάρτησε φωτογραφίες που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τον αριθμό—αλλά ας αρκεστούμε στην παρούσα φωτογραφία από το αφιέρωμά του.

Το συγκινητικό αφιέρωμα, που υπογράφει ο Μοσχοβίτης δημοσιογράφος Mark Bratchikov-Pogrebisskiy, τελειώνει ως εξής: «Η πομπή αρχίζει στις 2:30 π.μ. ώρα Ουραλίων. Επικεφαλής της είναι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και ακολουθεί μια μακρά φάλαγγα ορθόδοξων χριστιανών, οι οποίοι προέρχονται όχι μόνο από τη Ρωσία, αλλά και από τη Δυτική Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική και την Ασία. Σε λιγότερο από τέσσερις ώρες, οι πρώτοι προσκυνητές εμφανίζονται στο τελικό σημείο της διαδρομής – στο μοναστήρι της Γκανίνα Γιάμα. Ορθόδοξοι χριστιανοί με άνετα αθλητικά παπούτσια που κρατούν μπουκάλια με νερό τραγουδούν χαρούμενα “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας!”. Το πρώην ορυχείο περικλείεται τώρα από μια στοά γεμάτη με πορτραίτα των βασιλικών παθών και των πιστών υπηρετών τους. Το RT μίλησε με ανθρώπους που γεννήθηκαν στα Ουράλια και οι οποίοι λένε ότι συμμετείχαν στην πομπή ως παιδιά και τώρα βοηθούν τους ηλικιωμένους γονείς τους να περπατήσουν κατά μήκος αυτής της μακράς διαδρομής».

ΓΙΑΤΙ, ΠΑΡΟΛ’ ΑΥΤΑ Η ΔΥΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Το λαμπρό αφιέρωμα της Russia Today προφανώς είναι ακόμη ένα δείγμα της προσπάθειας της Ρωσικής ελίτ να κατασκευάσει μια αφήγηση ιστορικού μεγαλείου. Όλοι έχουμε δει τις φωτογραφίες του Πούτιν στο παλάτι με τους χρυσοστολισμένους φρουρούς και τις περίτεχνες θύρες.

Η περίοδος της ΕΣΣΔ αποτέλεσε μια διακοπή στην ιστορική ακολουθία των “μεγαλείων” που ενδεχομένως να μην είχε διασπαστεί αν η δυναστεία του Αγίου Αυτοκράτορα των Ρομανόφ είχε επιδείξει στοιχειώδη προσαρμοστικότητα, όπως επέδειξαν τόσες και τόσες Ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες—οι Γλύξμπουργκ εξαιρούνται. Φαίνεται ότι ο Ρωσικός εθνικισμός στις μέρες μας αισθάνεται την ανάγκη να εφεύρει ένα αφήγημα μιας τέτοιας ιστορικής συνέχειας. Αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στα πατροπαράδοτα Ευρωπαϊκά τζάκια και προσπαθεί να υπεραναπληρώσει; Ποιος ξέρει;

Όμως, αυτά τα καμώματα δεν πρέπει να μας κάνουν να χάσουμε την ιστορική προοπτική από το οπτικό μας πεδίο. Ο κίνδυνος για την Ευρώπη και όλο τον κόσμο δεν προέρχεται από την αναβίωση του Ρωσικού εθνικισμού, η οποία, τουλάχιστον προς το παρόν, βρίσκεται σε νηπιακή κατάσταση συγκρινόμενος με τις επιδιώξεις και τα κατορθώματα των Αμερικανο-νατοϊκών. O βασικός κίνδυνος προέρχεται από την ανάγκη του Δυτικού ιμπεριαλισμού να αναπτυχθεί προς ανατολάς.

Την ιεράρχηση αυτή στηρίζουμε στην εξής βασική θέση, που έχουμε αναπτύξει αναλυτικότερα αλλού. Γράφαμε εκεί:

«Άποψη μας είναι ότι και η ΕΣΣΔ παλιότερα, αλλά κυρίως η Ρωσία σήμερα έχει επιλεγεί ως ο κύριος εχθρός των ΗΠΑ όχι επειδή με οποιονδήποτε τρόπο απειλεί την σταθερότητα του μονοπωλιακού καπιταλισμού—δηλαδή του ιμπεριαλισμού—των ΗΠΑ ή την κυρίαρχη θέση τους στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, αλλά επειδή η Ρωσία, εάν ελεγχθεί και κατακερματιστεί, θα αποτελέσει λύση για την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού για πολλές δεκαετίες. Η μεγαλύτερη, και με μεγάλη διαφορά, σε έκταση χώρα του κόσμου, με τεράστια αποθέματα πρώτων υλών, με δυνατότητα ελέγχου σημαντικών εμπορικών δρόμων που ανοίγουν μέσω της αρκτικής ζώνης και με χαμηλή συγκέντρωση κεφαλαίου, θα αποτελέσει τερατώδες απόκτημα για όποια ιμπεριαλιστική δύναμη μπορέσει να την καταλάβει/ελέγξει.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε την επίσης τερατώδη συγκέντρωση λιμναζόντων κεφαλαίων στον Δυτικό κόσμο, τα οποία, μη μπορώντας να βρουν διεξόδους προς νέες αγορές ούτε να ελέγξουν νέες σοβαρές πηγές πρώτων υλών, τα τελευταία 40-50 χρόνια δημιουργούν διαρκώς πληθωριστικές «φούσκες» σε διάφορες σφαίρες της παραγωγής και της κυκλοφορίας του κεφαλαίου—ακίνητα, μετοχικές αξίες, αξίες σε νέους τεχνολογικούς τομείς, κ.ο.κ. Η επέκταση προς ανατολάς θα ήταν μια εξαιρετική διέξοδος για τα λιμνάζοντα αυτά κεφάλαια που θα βοηθούσε στο ξεπέρασμα των αλλεπάλληλων κρίσεων που δημιουργεί η κυκλοφορία τους στις Δυτικές οικονομίες».

Από αυτή την αφετηρία ξεκινώντας, ερμηνεύουμε τις κινήσεις των Αμερικανο-νατοϊκών κατά, τουλάχιστον, τα τελευταία πενήντα χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος της διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς παρά την κατάρρευση του στρατόπεδου των λεγόμενων χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, αυτός είναι ο λόγος της επίμονης άρνησης ενός Ευρωπαϊκού συστήματος αμοιβαίας ασφάλειας και της απόρριψης των παλαιότερων προτάσεών της να ενταχθεί και η ίδια η Ρωσία στο ΝΑΤΟ. Κοντολογίς, αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που η συνολική Δύση μάχεται με τέτοια μανία στην προσπάθειά της να ματώσει τη Ρωσία.

Για κάποιον ανυποψίαστο παρατηρητή, η μανία αυτή, που σήμερα οδηγεί σε πληθωριστικό κύμα, οικονομική ύφεση και χρεοκοπίες εταιρειών στη Δ. Ευρώπη κυρίως, αλλά και στις ΗΠΑ, δεν κάνει νόημα. Ένας τέτοιος παρατηρητής θα έλεγε ότι οι πολιτικές ηγεσίες των Δυτικών έχουν τρελαθεί. Αλλά είναι στ’ αλήθεια έτσι;

Η απάντηση είναι “δυστυχώς όχι”. Οι μανιώδεις προσπάθειες να καταστρέψουν τη Ρωσία, να ανατρέψουν το καθεστώς της , να διαλύσουν το κράτος της, που έχουν ομολογηθεί ανοιχτά από τις πιο ανώτατες πηγές (π.χ. Μπάιντεν) οφείλονται—το ξαναλέμε—στα τεράστια πλούτη αυτής της χώρας σε πρώτες ύλες, στην ύπαρξη εκεί ενός μορφωμένου εργατικού δυναμικού και στη χαμηλή συγκέντρωση του κεφαλαίου, που αποτελεί ιδιαίτερο και κεντρικό χαρακτηριστικό της παράλληλα με την ύπαρξη των λεγόμενων “ολιγαρχών”, δηλαδή μιας ιδιόμορφης μεγαλοαστικής τάξης που δεν είναι διαχωρισμένη από τον κρατικό μηχανισμό και την μεγάλη κρατική ιδιοκτησία.

Η περίεργη δομή της Ρωσικής αστικής τάξης και η χαμηλή συγκέντρωση του κεφαλαίου ιδιαίτερα, δημιουργεί προσδοκίες ότι θα μπορούσε να υποστηριχτεί η ανάπτυξη μιας κομπραδόρικης αστικής τάξης στη Ρωσία, η οποία θα λειτουργούσε ακριβώς όπως επιδιώχθηκε να γίνει επί Γιέλτσιν, συνεργαζόμενη και λειτουργώντας διαμεσολαβητικά για τα εισρέοντα δυτικά κεφάλαια, διευκολύνοντάς τα στη λεηλασία της χώρας.

Οι τεράστιοι όγκοι λιμναζόντων κεφαλαίων στη Δύση που απεγνωσμένα αναζητούν διέξοδο είναι αποτέλεσμα κλασικών οικονομικών λειτουργιών του “ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού”, δηλαδή αυτό που οι Μαρξιστές ονομάζουν ιμπεριαλισμό. Τα κεφάλαια αυτά, όπως είπαμε, μετακινούνται από τη μία σφαίρα παραγωγής/κυκλοφορίας στην άλλη, προκαλώντας συνεχώς φούσκες στις διάφορες αγορές (αξιών, γης , πρώτων υλών, κ.ο.κ.). Η μεγάλη κρίση του 2008 ήταν ένα παράδειγμα των κινδύνων που δημιουργεί για τις Δυτικές οικονομίες αυτή η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων. Για τη Δύση είναι πραγματικά επείγον να βρεθεί μια διέξοδος πριν την επόμενη μεγάλη οικονομική κρίση, που θα έρθει αναπόφευκτα αν συνεχιστεί αυτή η υπερσυσσώρευση.

Η Ρωσική Ομοσπονδία, εφόσον καταφέρουν να την διαλύσουν και να διεισδύσουν στα εδάφη της, θα αποτελέσει την τέλεια λύση, ένα πραγματικό Ελντοράντο για τα Δυτικά κεφάλαια. Δεν έχουν λοιπόν τρελαθεί οι πολιτικοί εκπρόσωποι του σύγχρονου καπιταλισμού, δεν “πυροβολούν τα πόδια” τους με όσα κάνουν. Αντίθετα, τους κινητοποιεί ένα όραμα και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την παρούσα ευμάρειά τους—άλλωστε δεν θα την πληρώσουν οι ίδιοι, αλλά οι λαοί τους—μπροστά στα μελλοντικά αμύθητα πλούτη που ονειρεύονται.

Οι ιδέες αυτές έχουν εκφραστεί και ανοιχτά: Από Ινστιτούτα και Δεξαμενές Εγκεφάλων μέχρι γραφικούς πρώην (όπως ο Λεχ Βαλέσα) και νυν (όπως οι Ουκρανοί) ηγέτες Δυτικών χωρών. Όμως, το ζήτημα αυτό δεν έχει αναδειχτεί όπως πρέπει από την Αριστερά των Δυτικών χωρών, ίσως γιατί και η ίδια έχει μετεξελιχθεί σε συνένοχο, έστω και κακομοίρη, των αστικών ελίτ των χωρών αυτών.

Σε πρόσφατο άρθρο γνώμης στη ναυαρχίδα του καπιταλιστικού οικονομικού τύπου, την Wall Street Journal, οι ιδέες της διάλυσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας ενδύονται–και αυτό είναι το σύνηθες επιχείρημα των υποστηρικτών τους–την αμφίεση της “προοδευτικότητας”. Η Ρωσία, λένε, είναι μια αποικιακή δύναμη που έχει συγκροτήσει τη Ρωσική Ομοσπονδία εκμεταλλευόμενη δεκάδες λαούς και περιοχές, των οποίων την “απελευθέρωση” η Δύση οφείλει να στηρίξει και να προωθήσει. Διότι, όπως γράφει ο συγγράψας το πόνημα, “Μέχρις ότου η Ρωσία να απο-αποικιοποιηθεί, θα απειλεί την παγκόσμια σταθερότητα και ασφάλεια”.

Η προμετωπίδα του άρθρου γνώμης της WSJ. Οι λαοί της Ρωσικής Ομοσπονδίας κοιτάζουν δυστυχισμένοι τον γύπα Πούτιν, ενώ το συμπέρασμα είναι “προφανές”: Μέχρις ότου διαλυθεί η Ρωσική Ομοσπονδία, η “παγκόσμια σταθερότητα και ασφάλεια” θα κινδυνεύει.

Αν η ανάλυσή μας είναι σωστή, είναι σαφές ότι η Ρωσία, παρ’ όλες τις ενδεχομένως αποκρουστικές προσπάθειές ορισμένων ηγετικών κύκλων της να βρουν μια παλαιο-αυτοκρατορική ταυτότητα και να ξεθάψουν τους σταυραετούς και τα σιρίτια, δεν πρέπει να χάσει τη μάχη. Η διαφθορά του στελεχικού δυναμικού της εργατικής τάξης που επιχειρείται στη Δύση με την έμμεση υπόσχεση μεριδίου από τα μελλοντικά κέρδη, η μετεξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας σε γεράκια του ιμπεριαλισμού—βλέπε Σουηδία και Φιλανδία—που ενδιαφέρονται όλο και λιγότερο να κρατούν την επαφή με τους λαούς τους, η εμφάνιση μιας σειράς ακραία επιθετικών κρατών-νάνων (βλέπε Βαλτικές χώρες) που τα σάλια τους τρέχουν στις ονειρώξεις της μεγάλη επέκταση προς ανατολάς, η επανεμφάνιση ψωραλέων ημι-αυτοκρατοριών που διαγκωνίζονται πώς θα γίνουν βασιλικότεροι των Αμερικανών—βλέπε Ηνωμένο Βασίλειο και Πολωνία—όλα αυτά προοιωνίζονται απέραντη δυστυχία για τους λαούς όλου του κόσμου, αν ο ιμπεριαλισμός δεν χάσει αποφασιστικά τη μάχη που δίνει στην Ουκρανία. Διότι το κεφάλαιο δεν έχει όρια στο πού μπορεί να φτάσει και πόση δυστυχία μπορεί να προκαλέσει για να πετύχει τους στόχους του, που στην προκειμένη περίπτωση γίνονται και η μοναδική διέξοδός του, αν είναι να διατηρηθεί το μέχρι σήμερα υπόδειγμα λειτουργίας των οικονομικών αγορών.

Ρώσοι στρατιώτες υψώνουν “τη σημαία της νίκης” στη Χερσώνα κατά τις πρώτες ημέρες της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία. Μάλλον θα τρίζουν τα κόκκαλα του Άγιου Αυτοκράτορα Νικολάου του Β, όπου κι αν αυτά τελικά βρίσκονται.

Δεν είμαστε ούτε με τον Πούτιν ούτε με τον Ρωσικό εθνικισμό. Είμαστε εναντίον του ιμπεριαλισμού στην απτή, πραγματική του λειτουργία. Και αυτό απαιτεί να επιτύχουν οι στόχοι της αποστρατικοποίησης της Ουκρανίας, της ήττας της Δύσης εκεί, του αποφασιστικού χτυπήματος του ναζισμού και νέο-φασισμού που αποτελούν κοινωνικά επακόλουθα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Πλατιές κοινωνικές δυνάμεις αντιλαμβάνονται χωρίς πολλές-πολλές αναλύσεις την πραγματική κατάσταση, παρόλη την επιβολή ενός Οργουελικού καθεστώτος ομοφωνίας στα ΜΜΕ. Οι εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης στο διαδίκτυο αυξάνουν καθημερινά την επισκεψιμότητά τους. Πληττόμενα στρώματα (π.χ. αγρότες στην Ολλανδία) κινητοποιούνται. Οι δυτικές ελίτ ήδη τρέμουν στην σκέψη μιας εξέγερσης των λαών τους αυτό τον χειμώνα. Όμως, το γεγονός ότι δεν υποχωρούν δείχνει ότι το μέλλον θα είναι δύσκολο και σκληρό.

Οι ανοησίες κάποιων Ρώσων που ψάχνουν να ανακαλύψουν την ιστορική αλληλουχία αυτοκρατόρων και αγίων δεν μας αφορούν. Εμείς δεν είμαστε για λιτανείες.