Η αθάνατη τέχνη της πέτρας

Τήνος Ξερολιθιές

Η αθάνατη τέχνη της πέτρας

Αιώνες τώρα, μετατρέπουν τα άγονα εδάφη σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, δαμάζουν το νερό και κάνουν τους άνυδρους τόπους φιλόξενους για τον άνθρωπο και τις δραστηριότητές του. Ζηλευτά έργα τέχνης, φτιαγμένα με αστείρευτη υπομονή από τα ηλιοκαμένα χέρια των προγόνων μας. Αρχαίες πέτρες που, ακόμα και σήμερα, στέκουν αγέρωχες δίχως αρμούς και λάσπη, ακούνητες στο πέρασμα του χρόνου. Σέτια και ποδόμες στη Λέσβο, αρμάκες στην Κεφαλονιά, δέσες στην Ήπειρο, αιμασιές στην Άνδρο, σκάλες στην Τήνο, Χτιά ή οχτία στην Αμοργό. Μητάτα στην Κρήτη, βόλτοι στη Λευκάδα, κύφες στη Χάλκη, κελιά και καλυβάρες στην Κύθνο, κατοικίες στη Νάξο και στη Μύκονο… όλες τους «ξερο-λιθιές», δύο λέξεις που γράφουν τέλεια πάνω στη γη την ανάγκη της ύπαρξής τους.

Τι εννοούμε, όμως, με τον όρο «η τέχνη της ξερολιθιάς»;

Πρόκειται, για την κατασκευή κτισμάτων με λίθους χωρίς κανένα συνδετικό υλικό – εν ξηρώ. Μια τεχνική, που κρατάει από την αρχαιότητα, καθώς από τότε οι ξερολιθιές στήριζαν τα εδάφη για τη γεωργική χρήση τους. Οι ξερολιθικές κατασκευές στη Τήνο είναι άλλοτε έντονα ορατές, όπως εκτεταμένα εντυπωσιακά σύνολα από ταρατσωτές καλλιέργειες, και άλλοτε διακριτικές και ταπεινές, όπως τα κτίσματα γεωργοκτηνοτροφικής χρήσης. Ωστόσο, είναι πάντα καλαίσθητες και φιλικές προς το περιβάλλον. Να σημειώσουμε ότι η διαχρονική παρουσία και η λειτουργικότητα της ξερολιθιάς στον φυσικό χώρο, σε συνδυασμό με τη λελογισμένη διαχείριση των εδαφών από τον άνθρωπο της υπαίθρου, έδωσαν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή στους κατοίκους των νησιωτικών περιοχών της χώρας.

Παρακαταθήκη ζωής

Η τέχνη της ξερολιθιάς είναι μια παλιά λαϊκή παράδοση, μια τέχνη που μεταβιβαζόταν από τον πατέρα στον γιο, μια παρακαταθήκη ζωής. Με τις ίδιες πέτρες, έφτιαξαν τα σύνορα που χώριζαν του καθενός την επικράτεια και μάντρωσαν τα χωράφια τους, για να τα προστατεύσουν από τα ζωντανά. Και με τις πιο ήμερες και δουλεμένες από αυτές, ύψωσαν τους τοίχους των σπιτιών τους και έφτιαξαν τις στέγες, που τους προφύλασσαν από τη βροχή και το λιοπύρι! Με μοναδικά εργαλεία τα χέρια τους και κάποια λοστάρια, κατάφεραν να φτιάξουν ένα σύνολο όπου παντού κυριαρχούσε η πέτρα σε κάθε της μορφή. Δεν έκαναν τοίχους, δεν έφτιαξαν λάσπη, δεν στερέωσαν πέτρες, απλώς τις ακούμπησαν με αγάπη και αυτές ισορρόπησαν και κράτησαν ζωντανή την Τηνιακή ύπαιθρο. Γιατί, οι ξερολιθιές συντηρούσαν την πολύτιμη γη χωρίς να χαρακώνεται, να παρασέρνεται από τις βροχές και τον άνεμο και να χάνεται. Παράλληλα, η πετρώδης και άγονη γη εμπλουτιζόταν με τις μεθόδους και τις τεχνικές της ήπιας καλλιέργειας. Έτσι, οι αγρότες κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τη γη, χωρίς να υποβαθμίσουν το έδαφος, το περιβάλλον και το τοπίο.

Με σοφία και έμπνευση

Για να κατανοήσουμε, όμως, τον δημιουργό μιας ξερολιθιάς, πρέπει να ανατρέξουμε στην αρχή του, όταν συνειδητοποίησε ότι η γη υπό τη διαχείρισή του απαιτεί το μέτρο, τη σπουδή και τη σοφία του. Τότε έφτιαξε έργα της γης, που την ωφέλησαν, για το δικό του καλό. Και χάρη σε αυτά μια νέα φύση δημιουργήθηκε. Γιατί, η ιδέα της ξερολιθιάς ήταν φιλοσοφημένη, η αρχιτεκτονική της καλλιτεχνική και η συμπεριφορά των ανθρώπων της Τήνου προς τη γη διαπνεόταν από σεβασμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η λογική της κατασκευής της ξερολιθιάς ήταν πάντα του μέτρου και του μπορετού: Δηλαδή, τίποτα δεν θα πεταχτεί, μα και τίποτα παράταιρο ή ανάρμοστο δεν θα σταθεί. Όλα θα στερεωθούν και θα ταιριάξουν για την ολοκλήρωση του έργου. Ο αγρός θα καθαριστεί από τους λίθους και θα φτιαχτεί με τις λιθιές. Όλα αυτά, και άλλα πολλά, έδωσαν στην κατασκευή της λίθινης πεζούλας μια ιδιαίτερη αξία, όχι μόνο κατασκευαστική, αλλά και μαστορική. Συνεπώς, ο μάστορας ήταν και ο αρχιτέκτονας του τόπου του, αφού τον δομούσε με τη σοφία του, την έμπνευσή του και τη δεξιοσύνη του.

Η χτενιά και το καλέμι

Για την κατασκευή των ξερολιθικών κατασκευών χρησιμεύουν όλα τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο αγρότης για την προετοιμασία του εδάφους και τη μεταφορά υλικών (τσάπα, τσουγκράνα, φτυάρι, καρότσι). Για την προετοιμασία των δόμων αξιοποιούνται τα απλούστερα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την εξόρυξη και τη λάξευση της πέτρας: Το σφυρί, για τον διαχωρισμό των λίθων. Ο μαστρακάς και το βελόνι, ατσάλινα εργαλεία, για την πρώτη κατεργασία των λίθων. Το μπικούνι, που προσομοιάζει με το σφυρί. Η χτενιά και το καλέμι, ατσάλινα εργαλεία, για τη λείανση των επιφανειών των ογκολίθων. Η γωνιά για το «γώνιασμα» και το «αλφάδιασμα» των δόμων πριν από την εμφάνιση του αλφαδιού. Το αλφάδι για το αλφάδιασμα των δόμων. Το μυστρί για τις μεμονωμένες περιπτώσεις χρήσης κονιάματος στην εξωτερική επιφάνεια ξερολιθικών τοίχων (π.χ. επάλειψη στέρνας).

Αγροτουρισμός και καλλιέργειες

Πριν από μερικές δεκαετίες, η αποκατάσταση της ξερολιθιάς αντιστήριξης αποτελούσε μέρος της ετήσιας ρουτίνας των αγροτών. Σήμερα, τα ξερολιθικά κτίσματα στην νησιωτική Ελλάδα κατασκευάζονται κυρίως από γεωργούς, κτηνοτρόφους και, ευκαιριακά, από τεχνίτες. Η συντήρηση και η επέκταση των ξερολιθικών κατασκευών είναι σήμερα προβληματική. Προφανέστατα, η εγκατάλειψη της υπαίθρου και των παραδοσιακών τρόπων καλλιέργειας αποτελούν βασικό λόγο εξαφάνισης αυτής της τέχνης. Παραδοσιακά, η τέχνη της ξερολιθιάς μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, μεταξύ των μελών κάθε οικογένειας τεχνιτών.

«Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τα αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως»
(«Ρωμιοσύνη», Γιάννης Ρίτσος)

Φωτογραφίες : Ιουλία Παπαευτυχίου

ΠΗΓΗ : www ypaithros.gr