Tilemachos Chormovitis
Όπως γνωρίζετε, υπάρχουν πολλά θέματα που οι προοδευτικές ελίτ μας τα θεωρούν ταμπού και κάνουν ό,τι μπορούν για να φιμώσουν κάθε αντίθετη φωνή. Σε κανένα άλλο θέμα, όμως, η διαφωνία δεν τιμωρείται τόσο αμείλικτα όσο στον πόλεμο της Ουκρανίας. "Ο σατανικός Πούτιν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος γι' αυτόν τον πόλεμο που δεν μπορεί να λήξει παρά μόνο με την ολοκληρωτική νίκη της ηρωικής Ουκρανίας και η Δύση θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να το πετύχει αυτό", μας λέει η ορθόδοξη θέση στο ουκρανικό στην οποία πρέπει να υπακούουν όλα τα κόμματα και ειδικά αυτά που θέλουν να αναλάβουν κυβερνητικά καθήκοντα. Όποιος τολμήσει να πει κάτι διαφορετικό, όποιος τολμήσει να αποκλίνει έστω και στο ελάχιστο από την επίσημη γραμμή, θα νιώσει βαριά πάνω του την οργή του κατεστημένου και θα περιθωριοποιηθεί.
Αυτό το διαπίστωσε, με τον πιο πικρό τρόπο, τις τελευταίες μέρες ο Nigel Farage όταν, χωρίς να απαλλάξει τον Πούτιν από τις τεράστιες ευθύνες του, δήλωσε ότι και η Δύση, με την άφρονα πολιτική της επέκτασης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προς ανατολάς, έχει βάλει το χεράκι της στο ξέσπασμα αυτού του πόλεμου (μια απολύτως σεβαστή άποψη την οποία έχουν υποστηρίξει κορυφαίοι διεθνολόγοι της ρεαλιστικής σχολής όπως ο George Kennan, o Ηenry Κissinger και ο John Mearsheimer). Αμέσως δέχτηκε μια συντονισμένη και αμείλικτη επίθεση απ' όλους τους πολιτικούς αρχηγούς της Βρετανίας αλλά και απ' όλες τις μεγάλες εφημερίδες που -ούτε λίγο, ούτε πολύ- τον χαρακτήρισαν "φερέφωνο του Πούτιν". Όποιος διαβάζει βρετανικό Τύπο θα πρόσεξε ότι ακόμη και συντηρητικές εφημερίδες και περιοδικά που μέχρι πρόσφατα έβλεπαν με συμπάθεια τον Farage, έχουν αλλάξει στάση απέναντί του από τότε που έκανε αυτές τις δηλώσεις για την Ουκρανία και προβάλλουν περισσότερα αρνητικά δημοσιεύματα γι' αυτόν σε όλα τα θέματα. Και δυστυχώς αυτή η εκστρατεία λάσπης εναντίον του φαίνεται να αποδίδει αφού τα ποσοστά του κόμματός του στις τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν να υποχωρούν σημαντικά μετά από αρκετές εβδομάδες συνεχούς ανόδου. Πιθανόν κάτι τέτοιο να είχε φοβηθεί η Τζόρτζια Μελόνι και έτσι προτίμησε να καθησυχάσει το κατεστημένο επιδεικνύοντας τα φιλο-ουκρανικά της διαπιστευτήριά προτού αναλάβει την πρωθυπουργία και αυτή την πολιτική συνέχισε και όταν βρέθηκε στην εξουσία. Την ίδια γραμμή δείχνει να ακολουθεί και η Μαρίν Λεπέν εν όψει των εκλογών στη Γαλλία και από τις παλιές της θέσεις στο ουκρανικό διατηρεί μόνο την άρνηση αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία. (ακόμη...) Αλλά και ο Ντόναλντ Τραμπ δείχνει να φοβάται την ζημιά που μπορούν να του κάνουν τα τεράστια πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα που έχουν επιλέξει μια πολιτική σύγκρουσης με τη Μόσχα (το έχει νιώσει άλλωστε στο πετσί του την πρώτη τετραετία όταν επινοήθηκε το fake σκάνδαλο του Russiagate για να τον εμποδίσει να προσεγγίσει τη Ρωσία). Μπορεί, λοιπόν, να μιλάει ακόμη για την ανάγκη συμβιβασμού και άμεσης ειρήνευσης στην Ουκρανία αλλά την κρίσιμη στιγμή τον περασμένο Απρίλιο, όταν ήρθε προς ψήφιση ένα ακόμη πακέτο οικονομικής βοήθειας προς το Κίεβο, ο Τραμπ προτίμησε να μην εκφραστεί εναντίον του, δίνοντας έτσι ένα μήνυμα στους βουλευτές που ελέγχει και διευκολύνοντας την έγκρισή του.
Τα τελευταία χρόνια, οι δυτικές χώρες έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια ευρώ σε πακέτα που καταλήγουν στους διεφθαρμένους ουκρανούς ολιγάρχες, οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας δεν φαίνεται να την έβλαψαν ιδιαίτερα αλλά προκάλεσαν ένα άνευ προηγουμένου κύμα ακρίβειας στην ίδια τη Δύση ενώ και στο στρατιωτικό πεδίο η Ουκρανία δείχνει ανίκανη να κάνει προόδους, παρά τη τεράστια βοήθεια που δέχεται από Ευρώπη και Αμερική. Και επιπλέον, η συνέχιση αυτού του πολέμου προκαλεί συνεχείς εντάσεις με την Ρωσία που είναι άγνωστο πού μπορεί να καταλήξουν. Και όμως στη δημοκρατική Δύση δεν επιτρέπεται να γίνεται συζήτηση για ένα τόσο σημαντικό θέμα και να ασκηθεί κριτική σε αυτές τις αποτυχημένες πολιτικές, καθώς η αλήθεια στο ουκρανικό είναι μια και μοναδική και όποιος προσπαθήσει να την αμφισβητήσει θα δεχτεί τον πόλεμο και τις συκοφαντίες ολόκληρου του κατεστημένου. Και δυστυχώς, πολλά δεξιά αντισυστημικά κόμματα και πολιτικοί μοιάζουν να δέχονται σαν αναπόφευκτη τη συνέχιση αυτής της πολιτικής και παρέχουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς τις φιλελέφτ ελιτ σε αυτό το ζήτημα , ελπίζοντας ότι έτσι το κατεστημένο δεν θα τους βάλει εμπόδια στο δρόμο προς την κατάκτηση της εξουσίας και θα τους αφήσει να προωθήσουν άλλα, πιο ανώδυνα κομμάτια της ατζέντας τους. Έτσι, όμως, μοιάζουν, να μην καταλαβαίνουν πόσο ζωτικό είναι το ουκρανικό ακόμη και για τις εσωτερικές εξελίξεις και την εφαρμογή του προγράμματος τους. Γιατί σίγουρα θα χαρούμε όταν τα παιδιά μας δεν θα είναι υποχρεωμένα να μαθαίνουν στο σχολείο για τα 73 φύλα, αλλά πόση σημασία θα έχει αυτό όταν συρθούμε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο για χάρη της Ουκρανίας και του Ζελένσκι;
Σχόλια