Η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στην Ευρώπη αποτελεί κανονικότητα και μη αντιστρεπτή διαδικασία, εφόσον δεν διαταράσσονται η ροή των ευρωπαϊκών χρημάτων και η διαχείρισή τους από τα κόμματα εξουσίας.
Στο προηγούμενο άρθρο αναλύθηκε η οικονομική διάσταση του πολιτικού όρου μητσοτακισμός, ως η πολιτική θεωρία και πράξη που αποσκοπεί στα οικονομικά οφέλη της ολιγάριθμης πολιτικής ολιγαρχίας. Η υλοποίηση γίνεται με τη βαριά φορολογία και τη λεηλασία των ευρωπαϊκών χρημάτων. Ενώ η κακοδιαχείριση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων υπήρξε κοινό χαρακτηριστικό των κομμάτων εξουσίας, ο μητσοτακισμός, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, επέβαλε τη βαρύτατη φορολογία σε ό,τι «κινείται, αναπνέει και υπάρχει σε στεριά, αέρα και θάλασσα». Αναγκαία και ικανή συνθήκη επιβίωσης και δραστηριοποίησης του μητσοτακισμού είναι η ανυπαρξία πολιτικών και κοινωνικών αντιδράσεων.
Υλοποιείται με την αντικατάσταση της πολιτικής δομής του έθνους-κράτους με την πολιτική θεώρηση που στερείται ιδεολογικών αναφορών. Αυτή χαρακτηρίζεται αφενός από την πολυεθνική πληθυσμιακή διάσταση και αφετέρου από την ιδεολογία της αποδόμησης των παραδοσιακών κοινωνικών και πολιτικών δομών. Πράγματι, ο Μητσοτάκης δήλωσε «αντινατιβιστής», δηλαδή πολέμιος των αυτοχθόνων Ελλήνων και ταυτόχρονα «υπερήφανος που η Ελλάδα μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική και πολυεθνική (μουσουλμανική) κοινωνία». Σε όλες τις ομιλίες και τις πολιτικές αναφορές του τοποθετείται επί των «ευρωπαϊκών κεκτημένων» και της «σύγκλισης με την Ευρώπη». Ομως, όπως απέδειξαν τα γεγονότα, η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στην Ευρώπη αποτελεί κανονικότητα και μη αντιστρεπτή διαδικασία, εφόσον δεν διαταράσσονται η ροή των ευρωπαϊκών χρημάτων και η διαχείρισή τους από τα κόμματα εξουσίας.
Εάν αυτό συμβεί, τότε ο μητσοτακισμός επεμβαίνει και αρχίζει να επικαλείται το εθνικό συμφέρον, το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ανύπαρκτο ή υποδεέστερο άλλων εθνικών συμφερόντων. Ο μητσοτακισμός ως ιδεολογία και πράξη έχει διαπεράσει την πολιτική ιδεολογία όλων των κομμάτων. Επί παραδείγματι, οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ., πλην της κυρίας Βόζεμπεργκ, ψήφισαν υπέρ της κατάργησης του βέτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή ο μητσοτακισμός απεμπόλησε το μοναδικό όπλο που διέθετε η χώρα μας, με το οποίο υπερασπιζόταν τα συμφέροντά της στην Ευρώπη.
Ο Μητσοτάκης πρόσφατα δήλωσε ότι η «ευρωπαϊκή προοπτική της Βορείου Μακεδονίας δεν θα προχωρήσει εάν δεν υλοποιηθεί η Συμφωνία των Πρεσπών». Προφανώς, μετά την αρνητική ψήφο από τη Ν.Δ. επί του βέτο, καθώς και από τα άλλα κόμματα, πλην ΚΚΕ και Ελληνικής Λύσης, η χώρα αδυνατεί να σταματήσει την πορεία της γειτονικής χώρας προς την Ευρώπη, όπως αδυνατεί να ασκήσει εθνική πολιτική εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μετά τη σημιτική λαίλαπα, η τελευταία χρονική περίοδος ύπαρξης της Ελλάδος ως πολιτικής οντότητας έθνους-κράτους ήταν υπό την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Από το 2008 και μετά, τα πολιτικά και κοινωνικά εθνικά ανακλαστικά της χώρας εξαφανίστηκαν, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να εισέλθει στα Μνημόνια.
Ο μητσοτακισμός επιχειρεί να αποβάλει κάθε ιδεολογικό και πολιτικό δεσμό με το παρελθόν, με αποτέλεσμα η Ελλάδα σήμερα να αποτελεί την αντανάκλαση του μηδενός. Στην Ελλάδα δεν παράγεται επιστήμη, τεχνολογία, τέχνη, πολιτική. Οι διανοούμενοι είναι ανύπαρκτοι, ενώ οι ελάχιστοι γραφικοί ακόμα σέρνονται πίσω από την ιδεολογία της Μεταπολίτευσης. Η εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια, ο ακαδημαϊκός κόσμος, η τέχνη, όλοι οι νευρώνες του συστήματος εξουσίας εξυπηρετούν τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας και τον μητσοτακισμό. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εκούσιας και ακούσιας σύγκλισης με τον τρίτο κόσμο και τη μετάβαση της χώρας από τη μεσογειακή φινέτσα στις αραβικές συμπεριφορές. Μέσα σε πέντε χρόνια ο μητσοτακισμός μετέτρεψε τη χώρα σε χώρο.
Επιχειρεί να αντικαταστήσει την ελληνική κουλτούρα με την ισοπεδωτική ιδεολογία του μετα-νεωτερικού ανθρώπου (woke), αποσκοπώντας οι πολίτες να μετατραπούν σε οικονομικές μηχανές που θα εργάζονται αποκλειστικά και μόνο για να αυξάνουν τα πλούτη των πολιτικών και της οικονομικής ελίτ. Η χώρα βιώνει το τέλος μίας ταχύτατης μετάβασης από την κατάσταση του έθνους-κράτους σε μία δυστοπία, η οποία, προφανώς, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, δεν θα έχει αίσιον τέλος.
================
Σχόλια