Ο πόλεμος στην Ουκρανία ως Παγκόσμιος Πολιτιστικός Πόλεμος

Γιώργος Ρωμανός

Η «αδιανόητα» ανέντιμη Δύση

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

Λέγεται και γράφεται κατά κόρον ότι «ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκίνησε το 1946 και τελείωσε το 1991». Και οι δύο ημερομηνίες δεν ισχύουν, αφενός διότι ο «Ψυχρός Πόλεμος» ξεκίνησε το 1945, πριν καλά καλά τελειώσει ο Β΄ΠΠ, αφετέρου γιατί δεν τελείωσε ποτέ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί μία θερμή εναλλαγή στον τρόπο με τον οποίο η Δύση πολεμά τη Ρωσία, αυτή τη φορά με αντιπρόσωπο τον Ουκρανικό στρατό. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Όπως αποκαλύπτουν πολλά αδιάσειστα στοιχεία (ένα από τα οποία θα αναφέρουμε στη συνέχεια) η ημερομηνία έναρξης του «Ψυχρού Πολέμου» ορίστηκε από τους δυτικούς το 1946 προκειμένου να καλυφθεί η «αδιανόητα» ανέντιμη Δύση η οποία ήταν έτοιμη να ξεκινήσει πόλεμο κατά της Ρωσίας, ήδη από το 1945!

Δύο κρίσιμες ημερομηνίες στο τέλος του Β΄ΠΠ ήταν οι εξής:

Η 11η Φεβρουαρίου 1945 οπότε ολοκληρώθηκε η Διάσκεψη της Γιάλτας και το μοίρασμα του κόσμου σε δυτική και ανατολική σφαίρα επιρροής και η 9η Μάϊου 1945, με την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Μέχρι τότε υπήρχε ενότητα στις αποφάσεις των Τριών Μεγάλων (The big three), Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ, Στάλιν. Αλλά τότε ακριβώς(!) η Αγγλία ξεκίνησε παρασκηνιακά ενέργειες με στόχο την επίθεση κατά της συμμάχου της Ρωσίας. Με εντολή του Τσόρτσιλ δημιουργήθηκαν δύο στρατιωτικά επιθετικά σχέδια κατά των Σοβιετικών με την ονομασία, «Αδιανόητη Επιχείρηση». Στόχος, όπως γράφεται σε σχετικό έγγραφο να: «επιβάλλουν στη Ρωσία τη βούληση των ΗΠΑ και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας». 

Το 1988 αυτά τα δύο σχέδια δόθηκαν στην δημοσιότητα από τους Αμερικανούς. Το αντίγραφο που διαθέτουμε έχει κωδικό: CAB120/641–1090/Αντίγραφο 15/22 Μαΐου 1945. Σε αυτό το έγγραφο αναγράφεται ως ημερομηνία έναρξης της επίθεσης της Μεγάλης Βρετανίας κατά της Σοβιετικής Ένωσης η 1η Ιουλίου 1945. Δηλαδή, μόλις ένα μήνα μετά την συνθηκολόγηση των Γερμανών και τέσσερις ημέρες πριν διεξαχθούν γενικές εκλογές στην Μεγάλη Βρετανία στην οποία ήταν πρωθυπουργός ο Τσόρτσιλ. Τα δύο σχέδιά του προέβλεπαν άμεση, αιφνιδιαστική Αμερικανο-βρετανική επίθεση στην περιοχή της Δρέσδης, με 47 Μεραρχίες. Το σύνολο των δυνάμεων που θα εμπλέκονταν έφτανε τα 2.500.000 άνδρες οι οποίοι όμως αποτελούσαν το 50% των διαθέσιμων δυνάμεων των δυτικών συμμάχων. Το εγχείρημα γινόταν εξαιρετικά δύσκολο διότι ο Σοβιετικός στρατός διέθετε στην Ευρώπη περισσότερες δυνάμεις και όπλα από τους Δυτικούς.  

Αυτό όμως που έκανε το «Αδιανόητο Σχέδιο» πραγματικά «αδιανόητο» ήταν ότι ο Τσόρτσιλ λογάριαζε να χρησιμοποιήσει κατά του Σοβιετικού Στρατού εκτός από τις βρετανικές και αμερικανικές δυνάμεις και τις δυνάμεις του νικημένου ναζιστικού στρατού. 

Τελικά, ο Τσόρτσιλ έχασε τις εκλογές της 5ης Ιουλίου 1945 και παρόλο που υποστήριξε με φανατισμό και πείσμα τα σχέδιά του αυτά παραμερίστηκαν. 

Η πρωτοφανής πρόθεση των Άγγλων να χρησιμοποιήσουν τα νικημένα ναζιστικά στρατεύματα κατά του νικητή Σοβιετικού στρατού αποτελεί την κορυφαία ανίερη μεταπολεμική συμμαχία Δύσης με τους Ναζί. Η έκτοτε υπόγεια διατήρηση των ναζιστικών ιδεών μέχρι σήμερα εκδηλώθηκε και στην Ουκρανία με τους συνεχιστές των ναζιστικών ιδεών Μπαντέρα. 

Το 1945 με επίκεντρο το διχοτομημένο Βερολίνο ξέσπασε ιδεολογικός πόλεμος για τις ευθύνες και τα εγκλήματα του ναζισμού αρχικά μεταξύ των δύο Γερμανιών και κατόπιν σε όλο τον κόσμο. Στη Δυτική Γερμανία η ορολογία «απελευθέρωση από τον ναζισμό» ήταν επώδυνη και γινόταν πάντοτε με «σφιγμένα δόντια». Ωστόσο τα πάντα τα αλλάξουν μετά από ένα γεγονός παγκόσμιας σημασίας, την ένταξη της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, στις 20 Οκτωβρίου 1954, πράγμα που επηρέασε καταλυτικά τις σχέσεις Δύσης–Μόσχας. Την ένταξη επιδίωξε με επιμονή ο προβαλλόμενος σαν «ειρηνοποιός» Γερμανός Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος δήλωσε πως το έπραξε αυτό, ως «ένδειξη εμπιστοσύνης στις δημοκρατικές αρχές της χώρας του» προς τον υπόλοιπο κόσμο, παραβλέποντας όμως, ότι το ΝΑΤΟ ήταν από τότε το κορυφαίο ψυχροπολεμικό όπλο των ΗΠΑ.

Ένα χρόνο μετά, το 1955, ο Αντενάουερ στην επίσκεψή του στο Παρίσι για τα δέκα χρόνια από το τέλος του πολέμου είχε δηλώσει, πως: «Ο γερμανικός λαός πλήρωσε τις πράξεις, που έγιναν στο όνομά του από μια τυφλωμένη ηγεσία, με ατέλειωτο πόνο. Μέσα από αυτά τα δεινά πέρασε από διαδικασία εξαγνισμού και μεταμορφώθηκε.» Και σε αυτή την επίσημη δήλωση του που είναι προσεκτικά διατυπωμένη αποφεύγει να αναφερθεί στον καταδικασμένο Ναζισμό.

Το 1970 ο Σοσιαλδημοκράτης Γερμανός Καγκελάριος Βίλι Μπραντ υπέγραψε τις «Συμφωνίες της Βαρσοβίας και της Μόσχας». Με αυτές γινόταν πράξη η συμφιλίωση με τους πρώην εχθρούς, όπως τη Σοβιετική Ένωση και την Πολωνία. Οι Συμφωνίες αυτές αποτελούν ορόσημο της λεγόμενης Οστπολιτίκ. Γι’ αυτή τη δράση του ο Βίλι Μπραντ, το 1971, τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης. Αλλά, ούτε ο Μπραντ στην ομιλία του της 8ης Μαΐου 1970 δεν τόλμησε να χρησιμοποιήσει την λέξη “απελευθέρωση” αναφερόμενος στην Γερμανία, αλλά μετατοπίζει το επίκεντρο του λόγου του στο να εξάρει τη συμβολή των γυναικών, των προσφύγων και των εκδιωχθέντων στην εν γένει ανοικοδόμηση της Γερμανίας, λέγοντας επί λέξει, πως: «επαινεί τους συμπατριώτες μας στην Ανατολική Γερμανία, οι οποίοι υπό πολύ δύσκολες συνθήκες και κοινωνικές προϋποθέσεις, τις οποίες δεν επέλεξαν, σημείωσαν επιτυχίες, για τις οποίες μπορούν να είναι υπερήφανοι και που πρέπει να αναγνωρίσουμε». Είναι φανερό ότι ακόμη και ο πατέρας της Οστπολιτίκ δεν αποδεχόταν κατά βάθος ότι αυτό που πραγματικά συνέβη στην Γερμανία με τον Β΄ΠΠ ήταν η απελευθέρωσή της από τα δεσμά του Ναζισμού. 

Σήμερα λέει πολλά η ευκολία με την οποία η Γερμανία του Σολτς και της Μπέρμποκ στηρίζει λυσσαλέα το καθεστώς του Κιέβου και την ιδεολογία του. Αποδεικνύεται έτσι ότι διαχρονικά στην Γερμανία δεν εξαφανίζονται τα ιδεολογικά αίτια με τα οποία αυτή προκαλεί πολέμους. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που αποδεικνύει ότι κατά βάθος οι Γερμανοί ουδέποτε παραδέχονται την ήττα τους. Αυτό συνέβη και μετά τον Α΄Π Π, όταν η πλειοψηφία των Γερμανών αρνήθηκε να αποδεχτεί την ήττα, πράγμα που οδήγησε στον Β΄Π Π. 

Ο Παγκόσμιος Πολιτισμικός Πόλεμος με επίκεντρο την Ουκρανία και οι νέες «ιδεολογίες» της Δύσης

Ο κόσμος πλέον έχει περάσει από το παλιό παγκόσμιο διπολικό σύστημα, ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης, σε ένα νέο διεθνές πολυπολικό σύστημα το οποίο αρνούνται να αποδεχτούν οι ΗΠΑ, η ελεγχόμενη από αυτές Δύση και οι δορυφόροι τους. Αυτή είναι η κυρίαρχη αιτία του πολέμου που διεξάγεται σήμερα στην Ουκρανία. 

Ταυτόχρονα όμως κλιμακώνεται ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου καθώς υπάρχουν και μικρότερες εστίες στη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ισραήλ, την Ερυθρά Θάλασσα, το Ιράκ, την Αρμενία την Αφρική και αλλού. Ειδικά στην Αφρική οι γηγενείς εκδιώκουν τις αποικιακές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας και τις αντικαθιστούν με μισθοφορικές δυνάμεις ρωσικής επιρροής, ενώ παράλληλα δέχονται την διείσδυση της Κίνας και άλλων χωρών, όπως η Τουρκία. Η ανακατανομή δυνάμεων στον πλανήτη είναι πασιφανής και συμβαίνει σε βάρος των ΗΠΑ και της «Συλλογικής Δύσης».

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει και την σημαντικότατη θρησκευτική του παράμετρο μετά από όσα συνέβησαν μεταξύ των εκκλησιών Κιέβου, Ρωσίας και Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Αντίστοιχα θρησκευτική παράμετρος υπάρχει και στον πόλεμο του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, με το ζήτημα να επιδεινώνεται από τα συνεχιζόμενα χτυπήματα των ΗΠΑ και του Ισραήλ εναντίον της Συρίας, του Λιβάνου, του Ιράκ, της Υεμένης. Παράλληλα, επικρέμαται η απειλή ενός ολοκληρωτικού πολέμου του Ισραήλ κατά του Ιράν πράγμα που θα προκαλέσει γενικότερη ανάφλεξη. 

Η παγιωμένη πλέον πολιτική ανεπάρκεια των Αμερικανών επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα. Ενώ μέχρι το 2011 οι ΗΠΑ αποτελούσαν ρυθμιστικό παράγοντα στην Υεμένη, κατέληξαν ορκισμένος εχθρός των ανταρτών Χούθι με αποτέλεσμα σήμερα τα αμερικανικά πολεμικά και εμπορικά πλοία να αποτελούν στόχο προτίμησης για τους αντάρτες. Μετά την καταστροφική, και για τα αμερικανικά συμφέροντα, «Αραβική Άνοιξη» (και αυτή αμερικανικής έμπνευσης), η Υεμένη των Χούθι, απέδειξε πώς μία μικρή και εξοπλιστικά αδύναμη χώρα μπορεί να προκαλεί πλήγματα στην παγκόσμια ναυσιπλοΐα, στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και στην Διώρυγα του Σουέζ που έχει ήδη υποστεί τεράστια οικονομική ζημία η οποία αντανακλά και στην Ευρώπη. 

Όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία οφείλονται στον επί δεκαετίες σοβούντα Παγκόσμιο Πολιτισμικό Πόλεμο, στον οποίον συγκρούεται ο αμερικανικός και δυτικός πολιτιστικός χυλός της Νέας Τάξης Πραγμάτων με τον κόσμο της ιστορικής επανεμφάνισης των εθνών και των πολιτισμών, όπως της Ρωσίας, των αραβικών κρατών, της Αφρικής, της Ινδίας, της Κίνας, της Ινδονησίας, του Βιετνάμ, μέχρι και της Νοτίου Αμερικής. Σημαιοφόρος στην αποκαθήλωση των ΗΠΑ είναι το Δολάριο το οποίο βρίσκεται σε σταδιακή πτώση, ως πάλαι ποτέ πλανητικά κυρίαρχου αποθεματικού–επενδυτικού νομίσματος. 

Το παγκόσμιο πολιτισμικό χάσμα που δημιούργησαν και καθημερινά διευρύνουν μεταπολεμικά οι ΗΠΑ και η «Συλλογική Δύση» έχει φτάσει σε πρωτοφανείς διαστάσεις και συνεχώς επιδεινώνεται με το να θέλουν να επιβάλλουν στην Ανθρωπότητα μια σειρά από δομικές πολιτισμικές και ανθρωπολογικές αλλαγές. Αλλαγές που φτάνουν μέχρι και στην κατάργηση της φυλογενετικής υπόστασης του Ανθρώπου, όπως αυτή είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη από της εμφανίσεως του ανθρωπίνου είδους επί της γης. 

Στη «Συλλογική Δύση» διεξάγεται λυσσώδης αγώνας για την πολιτειακή και κοινωνική διαγραφή των δύο φύλων και όχι μόνο. Έχει προηγηθεί η συστηματική υπονόμευση της παραδοσιακής οικογένειας με στόχο την πλήρη κατάργησή της και την εξαφάνιση των εννοιών του Έθνους, της Ατομικής ταυτότητος και κάθε επιμέρους ιδιαίτερου πολιτιστικού στοιχείου σε οποιαδήποτε χώρα επιβληθούν οι διαλυτικές ιδεολογίες της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Όχημα ιδεολογικής διακίνησης είναι η θεωρία του Δικαιωματισμού, το κίνημα Woke και η φασίζουσα ριζοσπαστικοποίηση των απανταχού ΛΟΑΤΚΙ. 

Σκανδαλωδώς προβεβλημένος (σε σχέση με το όλως ασήμαντο έργο του) θεωρητικός των ως άνω ιδεών είναι και ο Γιουβάλ Χαράρι, Ισραηλινός «στοχαστής» (κατά δήλωσή του) και συγγραφέας που προωθεί με ενθουσιασμό στα βιβλία του την θεωρία του περί «Μετα-Ανθρώπου». Δηλαδή μιας κοινωνίας χωρίς τα επί χιλιετίες βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ανθρώπου. Η ομοιότητα αυτού του «Μετα-Ανθρώπου» με τον Υπερ-Άνθρωπο των Ναζί είναι ανατριχιαστική. Κάποιοι οραματίζονται μία νέα «Αρεία Φυλή» αποτελούμενη από παντός είδους Δικαιωματιστές και ΛΟΑΤΚΙ προκειμένου να ελέγξουν τον πλανήτη. Ο Χαράρι είναι σύμβουλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του Κλάους Σβαμπ και ο ουσιαστικός δημιουργός της θεωρίας της «Μεγάλης Επανεκκίνησης». Είναι φανερό πως ένας νέου τύπου παγκόσμιος Φασισμός χτυπάει την πόρτα κάθε πολίτη. Την δια των όπλων διάδοση αυτών των ιδεών έχει αναλάβει το ΝΑΤΟ το οποίο έχει εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη υπερβαίνοντας κατά πολύ τον αρχικό του ρόλο.

Αντίθετοι με αυτές τις θεωρίες-ιδεολογήματα εμφανίζονται μία σειρά Ρώσων θεωρητικών και φιλοσόφων, όπως οι: Αλεξάντρ Ντούνκιν, Αλεξάντρ Προχάνοφ, Μπαρντάν Μπαγκντασαριάν και άλλοι. Παρά τις μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές τους ενώνει το ότι όλοι θεωρούν πως ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία είναι πρωτίστως η αντιπαράθεση της Ρωσίας με την Δύση σε έναν Παγκόσμιο Πολιτιστικό Πόλεμο. Η Μόσχα που παρακολουθεί με ενδιαφέρον αυτή την ιδεολογική ζύμωση έχει αναθέσει την εποπτεία ανάλογων θεμάτων στον Σεργκέι Κιριγιένκο, Υπεύθυνο Συντονισμού του Κρεμλίνου για θέματα Εσωτερικής Πολιτικής και Αναπληρωτή Επικεφαλής της Διοίκησης της ρωσικής Προεδρίας.

Οι θεωρίες των σύγχρονων Ρώσων στοχαστών και φιλοσόφων που αντιπαρατίθενται στις αντίστοιχες της Δύσης συγκλίνουν στα εξής σημεία: 

1. Νέοι πολιτισμοί βρίσκονται σε άνοδο, συμπεριλαμβανομένων των κινεζικών, ισλαμικών, ινδικών, αφρικανικών και λατινοαμερικανικών. Η Ρωσία τους βλέπει ως πιθανούς συμμάχους και εταίρους σε μια γνήσια και δίκαιη πολυπολική τάξη.
2. Η τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων βρίσκεται σε μεταβατική κατάσταση. Υπάρχει μία σαφής μετατόπιση από τον μονοπολικό κόσμο, που προέκυψε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ, προς έναν νέο πολυπολικό κόσμο. 

Τα θεμέλια αυτού του πολυπολικού κόσμου γίνονται όλο και πιο εμφανή, με βασικούς παίκτες τις: Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Νότιο Αφρική, τον αραβικό κόσμο, αλλά και χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Αυτές οι διαφορετικές εθνικές και θρησκευτικές οντότητες που αντιπροσωπεύουν και διαφορετικούς πολιτισμούς συμμαχούν στον όμιλο BRICS. Μετά τη σύνοδο κορυφής του ομίλου στο Γιοχάνεσμπουργκ, το 2023, συμπεριλήφθηκαν στους κόλπους του σημαντικές χώρες, όπως το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, το Ιράν, η Αίγυπτος, η Αιθιοπία, αλλά και η Αργεντινή, ενισχύοντας περαιτέρω την παρουσία των εθνών της Νότιας Αμερικής στους BRICS.

Αυτό που δεν κατάλαβαν οι ΗΠΑ και η «Συλλογική Δύση» είναι ότι δύο πράγματα στον πλανήτη και την ανθρώπινη Ιστορία είναι «ασυμπίεστα», όπως στη Φυσική Επιστήμη είναι ασυμπίεστα τα υγρά, ο πολιτισμός και το νόμισμα, πόσο μάλλον όταν αυτό θέλει να επιβληθεί σε όλο τον κόσμο. Η πτώση του Δολαρίου θα σημάνει και την πτώση των ΗΠΑ.  

3. Η Ρωσία, ως διακεκριμένος πόλος του νέου πολυπολικού κόσμου, βρίσκεται σε πόλεμο με τη Δύση στην Ουκρανία, ακριβώς επειδή οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την ηγεμονία που απαιτούν στον φαντασιακά δικό τους μονοπολικό πλανήτη. 
4. Ο αγώνας μεταξύ του νέου πολυπολικού κόσμου κατά της Αμερικής ως μονοπολικού διεκδικητή διεξάγεται όχι μόνο προς το συμφέρον της Ρωσίας, αλλά και προς το συμφέρον όλων των άλλων αναδυόμενων γεωπολιτικών πόλων. Αυτό το κατανοεί η Κίνα που στηρίζει τη Ρωσία, όπως και το Ιράν. Είναι αξιοσημείωτο ότι ουσιαστική στήριξη στη Μόσχα παρέχουν και μία σειρά μεγάλων και μικρών χωρών τηρώντας μια διαφανή «ουδετερότητα», η οποία καταλήγει υπέρ της Ρωσίας και αποτελεί τεράστιο πλήγμα κατά των ΗΠΑ και της «Συλλογικής Δύσης».
5. Η νέα γεωπολιτική συνείδηση μεγάλης κλίμακας που διαμορφώνεται στις ισλαμικές κοινωνίες η οποία εκτός από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο και την Τουρκία εξαπλώνεται και στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο. Το Παλαιστινιακό ζήτημα λειτουργεί ως ενωτική δύναμη η οποία φέρνει σε συνεργασία Σουνίτες, Σιίτες, Τούρκους και Ιρανούς. 

Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις κατά του Ισραήλ συμμετέχουν μουσουλμάνοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Αφρικής, με τις φοιτητικές εξεγέρσεις να μεταφέρονται στα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Στο ζήτημα εμπλέκονται εμμέσως και χώρες όπως το Πακιστάν, η Ινδονησία, η Μαλαισία και το Μπαγκλαντές, ενώ μέτωπο κατά του Ισραήλ συναποτελούν και μια σειρά από ένοπλες οργανώσεις στην Υεμένη, τη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ, τη Λιβύη κ.α. 

Παρά τις όποιες πολιτικές τους διαφορές, οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και την περιοχή του ποταμού Ιορδάνη ενώνονται σε μια συλλογική προσπάθεια προκειμένου να διαφυλάξουν την ύπαρξη και την αξιοπρέπειά τους. Παρά τις ασφυκτικές πιέσεις των ΗΠΑ σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες τα ΜΜΕ κατηγορούν το Ισραήλ του Νετανιάχου, ως διενεργόν γενοκτονία κατά του λαού της Παλαιστίνης με την ουσιαστική στήριξη των ΗΠΑ. 

Οι ισλαμικές χώρες συνδέουν πλέον τους λόγους και τους στόχους του μακροχρόνιου ισραηλινο-παλαιστινιακού πολέμου με εκείνους που προκάλεσαν και την αντίδραση της Ρωσίας στην Ουκρανία, αποκαλύπτοντας ότι και πίσω από τους δυο αυτούς πολέμους κρύβονται αμερικανικά κέντρα.

6. Προέχον γεγονός, ξεχωριστής γεωπολιτικής βαρύτητος, αποτελούν και οι προσπάθειες για στενότερη συνεργασία μεταξύ Σαουδικής Αραβίας, Ιράν και Τουρκίας. 

Είναι σαφές ότι όσο ο ισλαμικός κόσμος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως παγκόσμιο πόλο δύναμης με ξεχωριστό πολιτισμό, τόσο πιο κατανοητή θα γίνεται η γεωπολιτική της Ρωσίας η οποία έχει δική της στόχευση και τα δικά της πολιτιστικά προτάγματα.

7. Το πρόσφατο πολλαπλό πυραυλικό χτύπημα του Ιράν κατά του Ισραήλ, και η κλιμάκωση της επιθετικότητος στη Ράφα από τον ισραηλινό στρατό ενέχει την δυναμική μιας γενικότερης ανατροπής και τον κίνδυνο μιας σημαντικής ανακατανομής ισχύος στη γεωπολιτική σκακιέρα του πλανήτη. Το ότι οι ΗΠΑ τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις και την πολιτική Νετανιάχου είναι κάτι που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους.
8. Ο παράγοντας Πούτιν: Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, ο πρόεδρος Πούτιν εκτός από το ότι στη χώρα του αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλής λαμβάνοντας στις εκλογές του 2024 ποσοστό που ξεπέρασε το 87%, αναδείχθηκε και ως ηγέτης παγκοσμίου κύρους, ειδικά σε μη δυτικές χώρες. 

Η επιρροή των ΗΠΑ, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, περιορίστηκε στο 35% του πληθυσμού του πλανήτη. Αντίθετα στο 65% η στρατηγική του Ρώσου προέδρου αποκτά ένα απολύτως σαφές νόημα και δικαίωση γιατί πιστεύουν πως: «η Ρωσία μάχεται δυναμικά και κερδίζει ενάντια στη μονοπολικότητα, δηλαδή ενάντια στην δυτικόστροφη παγκοσμιοποίηση και υποταγή στις ΗΠΑ.» 

Η υποστήριξη του δυτικού κόσμου στον Ουκρανό Πρόεδρο Ζελένσκι  υπαγορεύτηκε από την αγωνιώδη προσπάθεια των ΗΠΑ να μη ξαναγίνει η Ρωσία ένας παγκόσμια αυτόνομος παράγοντας χωρίς να τα καταφέρνει. Ο πρόεδρος Πούτιν στα χρόνια της πολιτικής κυριαρχίας του ενίσχυσε την παγκόσμια πολιτική και στρατιωτική παρουσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας και προοδευτικά επέβαλε να γίνει αποδεκτό, ότι το καθεστώς της Ρωσίας αποτελεί ανεξάρτητο πολιτισμό που αντιτίθεται στη δυτική ηγεμονία και απορρίπτει το σύστημα αξιών της. 

Η Ρωσία στηρίζει ξεκάθαρα τη δέσμευσή της στις παραδοσιακές αξίες του Ανθρώπου, του Έθνους και της Κοινωνίας. Αποκρούει σθεναρά τον δυτικό φιλελευθερισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων και την προώθηση της Woke ατζέντας με τα αντιδημοκρατικά καταχρηστικά δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Η Μόσχα απορρίπτει όλα τα σύγχρονα δυτικά «ιδεολογικά πρότυπα τα οποία θεωρεί εκτροπές από το φυσιολογικό και αποκλίσεις.»

Με αυτά τα μέχρι σήμερα δεδομένα τα πάντα θα κριθούν βάσει ενός θεμελιώδους δόγματος της Θεωρίας του Πολέμου που λέει ότι: «Για να ξεσπάσει ένας πόλεμος απαιτείται η συσσώρευση μιας κρίσιμης μάζας ανεπίλυτων προβλημάτων τα οποία μπορούν να επιλυθούν μόνο δια των όπλων. Όμως, μετά την κήρυξη κάθε πολέμου αυτό που απομένει είναι να κερδηθεί…» 

Ένα είναι βέβαιο, ότι με το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος!