Του Κώστα Κόλμερ
Επειδή πολλές, μικρές αλήθειες ελέχθησαν κατά τον απολογισμό της 50ετούς αποκατάστασης της δημοκρατίας από τους πολιτικούς, που την διαχειρίσθησαν, όπως λχ. «ό,τι από το έτος 2000 ήταν γνωστό ότι θα χρεοκοπήσουμε» (Άννα Διαμαντοπούλου), «η μη (επίλυση του) ασφαλιστικού προβλήματος οφείλεται στους συνδικαλιστές του Πασόκ» (Τάσος Γιαννίτσης), οι εξοπλισμοί των ενόπλων δυνάμεων ενεγράφησαν στο κρατικό προϋπολογισμό στην παραγγελία κι όχι κατά την παράδοση τους (Γιώργος Παπανδρέου) κι ό,τι «η Τρόικα άσκησε αφόρητες πιέσεις να αθωωθεί ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ από την Ελληνική δικαιοσύνη, στη δίκη για το πραγματικό ύψος του δημοσίου ελλείμματος» (Ευκλείδης Τσακαλώτος) και άλλα σπαραξικάρδια από διαφόρους μετάσχοντες στο συνέδριο (βλ. σχ. Μανώλη Κοττάκη , ΕΣΤΙΑ 4.3.24) επέστη ο καιρός να αποκατασταθή ολόκληρη η εικόνα για τα δεινά του Ελληνικού λαού κατά την Μεταπολίτευση. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η Ελλάς απελευθερώθη από τον Οθωμανικό ζυγό με την Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση(ΜΕΠ) του 1821, όταν λαός κι οι προύχοντες ξεσηκώθηκαν, με μία φωνή «ελευθερία ή θάνατος», ν’ αποτινάξουν τον ζυγόν της δουλείας. Εμφιλοχώρησε όμως η διχόνοια μεταξύ των «κοτσαμπάσηδων» (ποίος να διαχειρισθεί το Αγγλικό δάνειο) κι ενώ η ΜΕΠ θα μπορούσε να έχει απελευθερώσει την Ελλάδα τα δύο πρώτα χρόνια, ο πόλεμος με τους Τούρκους διήρκεσε επί επτά έτη, με ποταμούς Ελληνικού αίματος.
Το 1827 επενέβησαν οι τρείς Ευρωπαϊκές δυνάμεις, Γαλλία, Ρωσία και Μεγάλη Βρετανία και ανάγκασαν τον Σουλτάνο να αναγνωρίσει το 1830 περιορισμένη ανεξαρτησία στο νέο Ελληνικό κράτος ενώ την προστασία του ανέλαβε κυρίως η Αγγλία με τον στόλο της.
Την πρώτη εκατονταετία το κράτος αυτό επιτέλεσε σημαντικά βήματα που του επέτρεψαν να αναπτυχθεί οικονομικά και ηθικά και μάλιστα, να απελευθερώσει το 1912-13 ολόκληρη την περιοχή της παλαιάς Ελλάδος, πλην της Μικράς Ασίας, όπου κατοικούσαν 1,5 -2 εκατομμύρια Έλληνες το γένος και χριστιανοί ορθόδοξοι.
Γύρω στο 1914-16, επήλθε νέος διχασμός μεταξύ των υποστηρικτών της του Στέμματος, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο βασιλέα που πλαισίωνε η πατροπαράδοτη συντηρητική αντίδραση και του Ελευθερίου Βενιζέλου που ετάχθη με την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία, κυρίως στον α΄ παγκόσμιο πόλεμο, για την απολύτρωση του λαού από τα δεσμά του.
Η διχασμός όμως επέφερε την Καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού (ΚΜΕ), ο οποίος επεβίωσε μεταφερθείς στη Μακεδονία και Θράκη. Είχε το ξερίζωμα ένα αδόκητο θύμα: την αποξένωση μέρους του λαού από τα εθνικά ιδεώδη, μετά την ίδρυση του ΚΚΕ και την εγκατάσταση του ΚΜΕ, στην Αθήνα και Θεσ/κη, έπειτα απ’ το 1917.
Όταν ο Ιταλικός φασισμός επετέθη στην Ελλάδα το 1940, ο Μουσολίνι ανέμενε την παράδοση της χώρας από την εσωτερική διάσπαση. Χάρις όμως στον τότε κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, η χώρα όχι μόνον αντέστη επιτυχώς αλλά απέπλυνε και την ήττα του Ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία.
Στην διάρκεια της τριετούς τριπλής κατοχής, οι Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι υποδαύλισαν την εχθρότητα μεταξύ του ΚΚΕ και της εθνικής αντιστάσεως στους κατακτητές, μ’ αποτέλεσμα να ξεσπάσουν τρείς γύροι κομμουνιστικής ανταρσίας. Ο πρώτος το 1942, ο δεύτερος με το κίνημα των Αθηνών στα τέλη του 1944 κι ο τρίτος, στα βουνά μεταξύ 1946-49, οπότε η Ελλάς έγινε θέατρο ενός οιονεί πολέμου μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, γνωστού ως Ψυχρού Πολέμου.
Τελικώς, επικράτησε ο Εθνικός στρατός στα βουνά του Γράμμου και Βίτσι ιδίως όταν ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας αποσκίρτησε από την Κομμιντέρν. Τον ρόλο του προστάτου της ελευθέρας Ελλάδος ανέλαβαν οι Αμερικανοί εις αντικατάστασιν των Βρετανών που δεν μπορούσαν πια να σηκώσουν το βάρος – ήδη είχαν σώσει την Αθήνα, με σημαντικές απώλειες τον Δεκέμβριο 1944 - Ιανουάριο 1945.
Μεταπολεμικώς, κατεβλήθη μεγάλη προσπάθεια αφ’ ενός να συντηρηθεί ο λαός και αφ’ ετέρου να ανασυγκροτηθεί η Ελληνική οικονομία από μία δεκαετία καταστροφής (1940-49). Το βάρος έφερε ο Αμερικανός φορολογούμενος οποίος προσέφερε το Σχέδιον Μάρσαλ (δωρεάν 3,5 δις. $), ιδιωτικές επενδύσεις και σύγχρονη τεχνογνωσία (πχ. η μεγαλύτερη τότε Ελληνική επιχείρηση ΔΕΗ).
Ως αντίδωρο της αποκατασταθείσης δημοκρατίας, η Ελλάς ενετάχθη στο ΝΑΤΟ κι η εξωτερική πολιτική και στρατός διοικείτο από τους Αμερικανούς. Η άρνηση της Μ. Βρετανίας ν’ απελευθερώσει την Κύπρο δηλητηρίασε τις σχέσεις του Ελληνικού λαού με τους «σωτήρες» του που βεβαίως κινήθησαν από ίδιον συμφέρον. Λάθη της Κυπριακής και Ελληνικής ηγεσίας χειροτέρευσαν τις σχέσεις των Αθηνών με το Λονδίνο και Ουάσιγκτον αλλά οι πονηροί Βρετανοί ανέμιξαν τον από αιώνων πολέμιο του Ελληνισμού, την Τουρκία, με αποτέλεσμα το Κυπριακό πρόβλημα να μείνει άλυτο μέχρις τώρα.
Το λάθος της Ελληνικής χούντας να στραφεί κατά του Κυπρίου προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου έφερε την άλλη χούντα, του Τουρκικού στρατού στην Κύπρο, με τον Αττίλα Ι και κυρίως ΙΙ στην μεγαλόνησο που κατέλαβε το 38%. Η εντεύθεν Μεταπολίτευση, με τις «μπαγιονέτες του Ετσεβίτ» έφερε την δημοκρατία στην Ελλάδα.
Η Μεταπολιτευτική πρόσδεση της Ελλάδος στην Δύση, συμπληρώθη το 1979 με την προσχώρηση στην «ηνωμένη Ευρώπη» και ένταξη της στην Ευρωζώνη που κατήργησε την νομισματική ανεξαρτησία της χώρας το 1999.
Η Μεταπολίτευση επανέφερε τον παλαιοκομματισμό υπό τον Κων/νο Καραμανλή και κατήργησε το 1975 την βασιλευομένη, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στα 50 χρόνια που κύλησαν έκτοτε επικράτησαν στην πολιτική κονίστρα τρείς οικογένειες: του «εθνάρχη» Καραμανλή, των Παπανδρέου και του Κων/νου Μητσοτάκη αλλά το εξωτερικό χρέος της χώρας από 300 εκατομ., δολάρια το 1974 πήγε στα 522 δισ., ευρώ (406+115 TARGET) το 2023.
Άλλο ένα κοινό σημείο των τριών οικογενειών, εκτός από τον εξωτερικό δανεισμό, ήταν η εξωτερική πολιτική σεβασμού της Δύσεως και αποφυγής συγκρούσεως με την Τουρκία παρά τις απειλές και παραβιάσεις της. Αλλά στο εσωτερικό, η απόκτηση και η διατήρηση της εξουσίας υπό των τριών οικογενειών εγένετο με όλα τα μέσα: από το ασφυκτικό κρατικό έλεγχο του κέντρου, μέχρις της πλήρους χαλαρώσεως των θεσμών, από του 1981μέχρι σήμερον οπότε συμβαίνουν σημεία και τέρατα, μεταξύ των οποίων και η εισαγωγή της WOKE CULTURE.
Μία βραχυχρόνια και καιροσκοπική εναλλαγή στην εξουσία υφ’ ενός αριστεροδεξιού μορφώματος, ακριβώς επειδή εστερείτο έρματος, διαχειρίσθη καταστρεπτικώς την χρεοκοπία που είχε κηρύξει ενωρίτερον ο Γιώργος Παπανδρέου, απ’ το Καστελόριζο το 2010.
Η «διάσωση» της Ελληνικής πίστεως με 250 δισ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκάλεσε «ανήκεστο βλάβη» στον Ελληνικό λαό για να μη ζημιωθούν οι Γερμανικές και Γαλλικές Τράπεζες που κατείχαν Ελληνικά ομόλογα. Εχάθη το 1/3 έως 1/4 του εθνικού προϊόντος (ακόμη δεν έχει πιάσει το ΑΕΠ του 2009), κατεστράφη η Ελληνική αγροτική οικονομία κι η βιομηχανία, το Τραπεζικό σύστημα, απεδήμησαν 500.000 ΄Ελληνες στο εξωτερικό – ο ανθός του λαού – και κυρίως προεκλήθη οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, με την εν συνεχεία Κινεζική πανδημία (2019-22) και την μεγάλη άνοδο του κόστους ζωής απ’ τον πληθωρισμό του ευρώ που – υποτίθεται - ότι θ’ απέτρεπε η «προστασία» της Γερμανίας η οποία σήμερα κλονίζεται.
Όπως όμως σ’ όλες τις χρεοκοπίες, ο υφιστάμενος χρεοκόπος – εν προκειμένω ο Ελληνικός λαός - υφίσταται τις συνέπειες (πχ. την καταστροφή των κρατικών νοσοκομείων, την ανασφάλεια, αγραμματοσύνη) ενώ οι «σύνδικοί της πτωχεύσεως», οι τρείς δυναστικές οικογένειες ευημερούν.
Αυτή είναι ιστορία που δεν εξιστορήθη στην πρόσφατη σύναξη της «Καθημερινής» , παρά μόνον αποσπασματικά. Ήταν ένα μικρό κέρδος για τους ιστορικούς του μέλλοντος – γιατί οι του παρόντος είναι για κλάματα
==============
================
Σχόλια