Το να λέμε τώρα – μετά από 70 χρόνια περίπου ευρωπαϊκών «ενώσεων» και «συνασπισμών» που απέτυχαν παταγωδώς, ιδίως από πολιτική και κοινωνική σκοπιά και το μόνο που πέτυχαν ήταν η παραγωγή μιας τεράστιας διακρατικής και υπερκρατικής οικονομικής μαφίας με αρχηγό το ίδιο εκείνο κράτος που προκάλεσε 100.000.000 νεκρούς στους δυο παγκόσμιους πολέμους που εξαπέλυσε, μια μαφία που μόνο «ένωση» δεν μπορεί να λέγεται όντας συνώνυμο αποτρόπαιης «διαίρεσης» σε λίγους πλούσιους και πάμπολλους φτωχούς – το να μιλάμε, λοιπόν, για «Ευρώπη» ως Ευρωπαϊκή «Ένωση», είναι ό, τι πιο αναχρονιστικό και παράλογο θα μπορούσε να ειπωθεί. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Μήτε επίσης μπορούμε να παίρνουμε σαν παράδειγμα τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή/και άλλες «Ηνωμένες» τοιαύτες αλλού στον κόσμο υποθέτοντας πως κάτι ανάλογο έχει συμβεί ή θα ήταν εφικτό και με τα ευρωπαϊκά κράτη σαν «πολιτείες» μιας «Ηνωμένης Ευρώπης».
Και ακόμη είναι βλακώδες μόνο το να συζητάμε για κάτι παρόμοιο κάνοντας πως δεν ξέρουμε/δεν καταλαβαίνουμε ότι μια «ένωση» της ιδίας περιεκτικότητας για τις χώρες της Ευρώπης αποκλείεται παντελώς. Ούτε καν per absurdum!
Όπως είναι γνωστό στους πάντες από την Ιστορία, στις ΗΠΑ η «ένωση» άρχισε από το μηδέν: από «πολιτείες» οι οποίες μόνο τότε άρχιζαν να έχουν μια «ιστορία», μια «κουλτούρα», μια «οικονομία», μια «οντότητα». Προηγουμένως ήταν το μηδέν μέσα στα σκόρπια αποικιακά συντρίμμια όπου οι διάφορες «ενότητες» πληθυσμού ήταν τα πάντα εκτός από «ιστορικούς λαούς» με μεγάλο ή μικρό παρελθόν.
Οι μόνοι «ιστορικοί λαοί» μέσα στην επικράτεια της τότε βόρειας αμερικάνικης ηπείρου ήταν οι «Ινδιάνοι», που οι «πολιτισμένοι» λευκοί διαφόρων συνοθυλευμάτων μερίμνησαν με περίσσιο ζήλο να εξοντώσουν όσο πιο βάρβαρα μπορούσαν και συστηματικά, πραγματοποιώντας τη πρώτη πιστοποιημένη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ στη μοντέρνα ιστορία του πλανήτη Γη.
Ήδη από τότε κιόλας οι πρωτο-αμερικάνοι έδειξαν στην ανθρωπότητα τι εστί η pax americana. Ποιος ξέρει; ζήτησαν καμιά συγγνώμη για το μακελειό που έκαναν;
Έτσι «τσιμεντώθηκε» η αμερικάνικη οντότητα από το τίποτα και από τις στάχτες του πολέμου, δίχως κανένα «βαρίδιο» αξεδιάλυτων παρελθόντων και με μόνη προοπτική το Μέλλον, όταν όλοι οι «διαφορετικοί» κόσμοι που κατοικούσαν τη χώρα, παρθένοι και ελεύθεροι από ιστορικές ή άλλες υποθήκες, ξεκίνησαν μια διαδρομή που διέθετε μόνο παρόν και μέλλον και κανένα αξιόλογο παρελθόν.
Το μόνο πρόβλημα που έπρεπε να «λυθεί» υπήρξε η ανάγκη μιας «ομογενοποίησης» των διαφόρων ευρωπαίων «μεταναστών» που συνέρρεαν με ατέλειωτες καραβιές(το είπαμε: οι «ιθαγενείς» Ινδιάνοι νομικά ήταν «ανύπαρκτοι» και ακόμη χειρότερα οι «μαύροι» που κουβαλούσαν από την Αφρική!) σε μια διαδικασία απόκτησης μιας μονο-αμερικάνικης ταυτότητας ενός έθνους και ενός λαού.
Τότε οι ΗΠΑ ήταν γεγονός και πραγματικότητα!
Τώρα όμως ας διαρωτηθούμε:
1) κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί και στην ευρωπαϊκή ήπειρο;
2) οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν κάποιες αναλογίες με τους πολλούς μη αμερικανικούς λαούς που ενώθηκαν και συγκρότησαν το αμερικανικό έθνος;
3) υπάρχουν κοινοί παρανομαστές μεταξύ των υπαρχόντων και δεδομένων «ηνωμένων αμερικανικών κρατιδίων» και των παρόντων και φαντασιακών «ηνωμένων ευρωπαϊκών κρατών»;
Είναι προφανές πως σε αυτές τις τρεις ερωτήσεις θα απαντήσουμε αρνητικά. Το γιατί το ξέρουμε όλοι: στην Ευρώπη, η υπερβολική ιστορία, η υπερβολική εθνική προσωπικότητα, τα υπερβολικά θρησκευτικά προγενέστερα και παρόντα και τα υπερβολικά «στερεωμένα» πολιτιστικά που διαθέτει το κάθε ευρωπαϊκό κράτος αποκλείεται να επιτρέψουν τη δημιουργία κάποιου είδους «ένωσης» κρατών μέσα στην οποία να μπορούν να εξαφανιστούν όλες αυτές οι καθιερωμένες πια «κληρονομιές» και να δημιουργηθεί μα τεράστια ομογενοποίηση με έναν βασικό και απαράγραπτο εθνικό ευρωπαϊκο κορμό.
Οι Ευρωπαίοι «οραματιστές» του 1950 και μετέπειτα, έβλεπαν με αγαθό μάτι, με υπερβάλλοντα συναισθηματικό ζήλο και υπερβάλλουσα καλή πίστη μια «συνένωση» των δυτικο-ευρωπαϊκών χωρών (μου είναι αδύνατον να φανταστώ ότι συμπεριλάμβαναν και τις σκανδιναβικές και ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες!), ίσως και πεπεισμένοι πως η κάποια γενική κοινή πολιτιστική και πολιτισμική «περιουσία» που υπήρχε θα αρκούσε, με λίγη καλή διάθεση, να ενώσει τα αιώνες χωρισμένα, να «ομοιογενοποιήσει» τα ανόμοια (όπως είχε γίνει στις ΗΠΑ) και να αφομοιώσει τα αναφομείωτα.
Ίσως και κάποια στιγμή αυτοί οι «οραματιστές» και οι επίγονοί τους να νόμισαν επίσης ότι το να υιοθετήσουν μια γενική και υποχρεωτική γλωσσική έκφραση (τα αγγλικά), με μόνο «βοηθητικές» όλες τις άλλες γλώσσες και, αργότερα, ένα κοινό, μοναδικό νόμισμα (το ευρώ), θα ήταν αρκετό ώστε οι αιωνόβιες, γονιδιακές ή μη, ακατάλυτες όμως διαφορετικότητες να μπορούσαν να «συμφιλιωθούν» και να συγχωνευτούν σε μια συνολική, περιληπτική και προσδιοριστική μονο-ευρωπαϊκή ταυτότητα, σε «έναν» λαό από cives europeos, ίσους και ισάξιους με τους πέραν του Ατλαντικού cives americanos.
Οι επίγονοι των «οραματιστών» όμως θέλησαν να το παρακάνουν και να είναι «βασιλικότεροι του βασιλιά», δηλαδή πιο αμερικανολάγνοι των αμερικανών, οπ ότε και επινόησαν, με την πονηρή «ηθική» υποστήριξη των ΗΠΑ, την περίφημη και ηλίθια «ολοκλήρωση» του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος»: ένας πραγματικός σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ και μια τερατώδης «κοινοτική κυβέρνηση» των 30.000 παράσιτων πλουσιοπάροχα αμειβόμενων γραφειοκρατών πάνω σε έναν πληθυσμό 450 εκατομμυρίων κατοίκων, η μεγαλύτερη οικονομική στον κόσμο με μέτρο το ΑΕΠ.
Πενήντα δύο (απλές) Πολιτείες αυτοί (οι ΗΠΑ);! Είκοσι επτά (ολόκληρα) Κράτη εμείς (η ΕΕ)! 200 εκατομμύρια πολίτες αυτοί, 450 εκατομμύρια εμείς!
Και οι Αμερικανοί βεβαίως δεν έχασαν την ευκαιρία να βοηθήσουν θερμά την καταστροφική (αυτοί το ήξεραν απ’ την αρχή, εμείς όχι!) «ολοκλήρωση» της βαβελικής «Ενωμένης Ευρώπης» που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «Ηνωμένα Κράτη της Ευρώπης» και ακόμη λιγότερο «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».
Και ο πιο βλάκας των ανθρώπων θα μπορούσε να καταλάβει πως ένα συνεχώς αυξανόμενο συνονθύλευμα ανθρώπων και εθνών φυλετικά και πολιτιστικά ανομοιογενές ποτέ δε θα μπορούσε να παράγει μια αρμονική ενότητα πολιτών και εθνών, μια μοναδική περιεκτική ταυτότητα.
Δυστυχώς για τους Ευρωπαίους λαούς, οι Αμερικανοί είναι σαν τον μαϊντανό και χειρότερα: όχι μόνο φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνεις, αλλά υπάρχουν και οι «καλοί ευρωπαίοι ηγέτες» που τους σπέρνουν οι ίδιοι στις χώρες τους χωρίς ασφαλώς να ρωτήσουν τους λαούς τους αν τους θέλουν ή όχι!
Οπότε, ας δούμε λοιπόν εν συντομία πού «μπαίνουν» αυτοί οι «μαϊντανοί», συνήθως απρόσκλητοι ή εκβιαστικοί, έτσι, για να ξέρουμε τί συμβαίνει και τί μας λάχει :
– Αν υπάρχει η ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει το ευρώ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει η ευρωπαϊκή οικονομική διάλυση, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει η μουσουλμανική(ασιατικο-αφρικανική) εισβολή στην ΕΕ(και η αμερικανόφιλη Ελλάδα θα το «νιώθει» αυτό για πολύ καιρό ακόμη) με την ευγενή συνδρομή της Τουρκίας, την οποία η περίοπτη εγκληματική Κομισιόν προσδοκά να «χώσει» στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» διαλύοντάς την, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχουν οι «επαναστατικές» περιπτώσεις της «Νέας Ευρώπης», αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει ο τεράστιος πολιτικο-οικονομικός προβληματισμός με τη Ρωσία και η ζημιά για την Ευρώπη, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει η διάχυτη ανασφάλεια σε ολόκληρη της ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ, που επεμβαίνουν (θα λέγαμε: χώνουν τη μύτη τους) σε όλες τις χώρες και σπέρνουν αναμπουμπούλες παντού.
– Αν υπάρχει ο κίνδυνος πολέμου στις πόρτες της ΕΕ με πρώτη καταστραμμένη την ίδια, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ, με τις επιθετικές βάσεις της παντού σπαρμένες, τον επιθετικό «προσηλυτισμό» με παρελάσεις πυραύλων στις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, τις επιθετικές κινήσεις του ΝΑΤΟ και τον ψυχρό πόλεμο που «παίζουν» αποκλειστικά σε ευρωπαϊκό έδαφος (όχι βέβαια σε αμερικανικό!).
– Αν όλη η Ε .Ε. βασανίζεται και καταπιέζεται από τον πόλεμο Ρωσία-Ουκρανία, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ και στη longa manus τους, το ΝΑΤΟ
– Αν υπάρχει κίνδυνος να ξεσπάσει πόλεμος στο κέντρο της ευρωπαϊκής ηπείρου, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ για τους ίδιους λόγους που εκφράστηκαν λίγο πριν.
– Αν υπάρχει, εκτός από τα φονικά ΤΤΙΡ, TiSA, CETA, τώρα και η Privacy Shiel, μια άλλη ετεροβαρή για την ΕΕ «συμφωνία» με θέμα ούτε λίγο ούτε πολύ την αποθήκευση στις ΗΠΑ των προσωπικών δεδομένων των πολιτών της ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν η κοινοτική Ευρώπη είναι ανίκανη να οργανώσει μια σύνθετη δομή στρατιωτικής άμυνας, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ
Επομένως, αυτών και πολλών άλλων δοθέντων, ων ουκ εστί τέλος, ο ρόλος των ΗΠΑ στα δρώμενα της Ευρώπης υπήρξε και είναι καταλυτικά ολέθριος, πίσω από όλες τις όμορφες «βιτρίνες» φιλίας και συμμαχίας..
Είναι ήδη ένας αιώνας που η Ευρώπη προσφέρει στις ΗΠΑ το καλύτερο έδαφος επίδειξης υπεροχής – και φαίνεται πως το ζητάει ο οργανισμός των Ευρωπαίων να έχουν από πάνω τους Αμερικανούς αφέντες και να χαίρονται επιπλέον σαν τέλειοι μαζόχες!
Μια Ευρώπη, μια ΕΕ η οποία – υπερβολικά, ή μάλλον καταστροφικά για την ίδια δέσμια των αμερικανικών επιλογών και γεωστρατηγικών στόχων, θα ‘λεγε κανείς πιο σωστά «πουλημένη» – υπήρξε απελπιστικά και εγκληματικά ανίδεη και ανίκανη διαχρονικά σνα ασκήσει εξωτερική πολιτική (όχι που στην εσωτερική πολιτική τα πήγε καλύτερα!) όχι μόνο στις διηπειρωτικές εξακτινώσεις με μακρινές χώρες, αλλά ούτε και στην ίδια την γειτονιά της, στα άμεσα σύνορά της! Αφάνταστα μειωτικό.
Ένα τεράστιο μηδέν, ντροπιαστικό για μια υποτιθέμενη μεγάλη υπερεθνική οργάνωση με μεγάλες δυνατότητες έκφρασης στη παγκόσμια σκακιέρα.
Και μεγάλα, πολύ μεγάλα τα λάθη της, λάθη από μια μυωπική, πλήρως υποταγμένη, διαχρονικά νάνα ηγεσία. Όντως τεράστια τα τέσσερα κύρια λάθη της τα οποία ούτε και τώρα που βρίσκεται με το νερό στο λαιμό εννοεί να τα διορθώσει, δηλαδή:
1) η λεγόμενη «ολοκλήρωση»
2) η άρνηση ενσωμάτωσης της Ρωσίας στο κοινοτικό οικονομικό πεδίο
3) η άκριτη ζημιογόνα συμμετοχή στην «συμφεροντολογική» αμερικανική επίθεση στη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας
4) η ανόητη χορήγηση στην Ουκρανία του status υποψήφιου μέλους της ΕΕ μολονότι περισσότερο από φανερά η χώρα αυτή δεν πληροί με κανέναν τρόπο τα κριτήρια που απαιτούνται από άλλους υποψήφιους.
Ναι, αυτή η Ουκρανία που ήρθε τώρα για να ξεσκεπάσει τη γύμνια και μηδαμινότητα της ΕΕ, την απόλυτη έλλειψη διορατικότητας της ΕΕ, την απόλυτη περιφρόνησή της των συμφερόντων και δικαιωμάτων των δικών της πολιτών προς όφελος τρίτων (που συνωμοτούν εις βάρος της – βλ. ΗΠΑ – και είναι τελείως ανάξιοι δημοκρατικά – βλ. Ουκρανία).
Αλλά, με την ευκαιρία, ας πούμε, παρενθετικά, δύο λόγια γι’ αυτή την Ουκρανία για την οποία χύνονται τόνοι δακρύων, ψεύτικων ή αληθινών, και όλοι οι κοινοτικοί λαοί ειδικά αναγκάζονται να υποφέρουν χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα, και στην οποία πάντως η ΕΕ, με την δύναμη του χρηματοοικονομικού βάρους της (ούτε λίγο ούτε πολύ, χρηματοδοτεί τους Ουκρανούς για την διαμετακόμιση των υδρογονανθράκων στους αγωγούς που διατρέχουν το ουκρανικό έδαφος!) θα έπρεπε σε όλα αυτά τα οκτώ χρόνια πολέμου στο Ντονμπάς να είχε επιβληθεί για μια εφικτή ολική διπλωματική λύση και όχι να εξουθενώνει τα κράτη-μέλη της με έναν πόλεμο τον οποίο η ίδια δείχνει πως δεν θέλει να τελειώσει!
Σχετικά με την Ουκρανία όμως οι πάμπλουτοι κοινοτικοί ιθύνοντες ακόμη μια φορά μας έδειξαν την ελαφρότητα του μυαλού τους διότι παντελώς και πολύ κακώς αμέλησαν να μελετήσουν και να λάβουν υπόψη τους τα εξής σημαντικά και βασικά «ουκρανικά στοιχεία»:
– στο Global D emocracy Index 2020 του The Economist η Ουκρανία κατέχει την 79η θέση, πρώτη ευρωπαϊκή θέση, μεταξύ των λιγότερο δημοκρατικών χωρών.
– ως προς την «ποιότητα της δημοκρατίας», στο Ranking of Countries by Quality of Democracy του Πανεπιστημίου του Wurzburg για το 2020, η Ουκρανία βρίσκεται στην 92η θέση πίσω από την Βιρμανία και μπροστά από την Σρι Λάνκα.
– όσο για την διαφθορά, ο Corruption Perceptions Index του 2021 τοποθετεί την Ουκρανία στην 122η θέση μεταξύ 180 χώρες, ενώ σχετικά με τις ανθρώπινες ελευθερίες το Human Freedom Index μαζί με το Friedrich NaumannFoundation for Freedοm βλέπουν την Ουκρανία στην 98η θέση.
– για τις οικονομικές ελευθερίες, ειδικά, η Economic Freedοm Heritage Foundation τοποθετεί την Ουκρανία στην 130ή θέση, πίσω από χώρες όπως ο Νίγηρας, η Μαυριτανία, αι η Μπουρκίνα Φάσο.
– κάπως καλύτερα βρίσκεται στην ανάλυση των Reporters Sans Frontiéres για την ελευθερία Τύπου με την 106η θέση πίσω από το Γκαμπόν και το Τσαντ, μπροστά όμως από το Μπουρούντι.
– και last but not least, αναφορικά με την διαφθορά και το οργανωμένο έγκλημα, όλοι γνωρίζουν τα ουκρανικά πρωτεία, από την εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ κιόλας, όταν πούλησαν για δισεκατομμύρια δολάρια τα σοβιετικά όπλα που είχαν μείνει στην Ουκρανία (για όλα βλ.G. Gaiani, La U.E. “a tutto gas” verso il disastro econοmico e irrιlevanza strategica, www.analisidifesa.it).
Άλλωστε το ίδιο απαράλλαχτο γίνεται και σήμερα με τη αφθονία των δυτικών όπλων, κυρίως αμερικανικών, όπως εκφράζονται απορίες και αμφιβολίες στην Washington Post του Μαΐου 2022, στην New York Times του Ιουνίου 2022, αλλά και στα πλαίσια της Ίντερπολ, πάλι τον Ιούνιο 2022, με τα ερώτημα «πού θα καταλήξουν τα όπλα που χορηγούνται στην Ουκρανία;» μαζί με τον φόβο της τροφοδότησης των παράνομων εμπόρων όπλων γα μακρινές χώρες και εγκληματικές/τρομοκρατικές οργανώσεις.
Πώς γίνεται επομένως και ο Ζελένσκι ζητά συνέχεια νέα όπλα από τους Δυτικούς γιατί δεν αρκούν εκείνα που συνέχεα λαμβάνει επειδή πουλιούνται στη ουρανική μαφιόζικη μαύρη αγορά.
Τώρα, επιστρέφοντας στις res europeae, ένα μόνο συμπέρασμα «βγαίνει» από όλο το «αισιόδοξο» παρελθόν, το δυσοίωνο παρόν και το αποσαθρωτικό μέλλον της ΕΕ: η «εταιρική» σχέση των μελών της είναι τελείως παρά φύση και δεν στέκεται στα πόδια της.
Το να ζητάς επομένως αγωνιωδώς να κρατήσεις εν ζωή ένα ον που ψυχορραγεί χωρίς ελπίδα ανάνηψης, παραδομένο όπως είναι σε μια τρομερά και αποκλειστικά ωφελιμιστική πανδαισία και σε έναν πόλεμο αντίθετο με τα κοινοτικά συμφέροντα που ωφελεί μόνο τρίτους, είναι σαν να θέλεις να συντηρήσεις κάποιον σε κωματώδη κατάσταση παραγνωρίζοντας ότι η ζωή που θέλεις να κάνει δεν είναι ζωή, αλλά ένας ατέρμονος προθάλαμος θανάτου.
Όπου και να κοιτάξεις, μόνο «Ένωση» δεν βλέπεις στο «κοινοτικό οικοδόμημα»: ο κάθε ισχυρός κάνει τα δικά του, ο κάθε αδύναμος κάνει ό, τι τον υποχρεώνει να κάνει ο ισχυρός, όλοι ζητούν, όλοι θέλουν να πάρουν, κανένας δεν δίνει. Η ίδια η ιδέα μιας «Ενωμένης Ευρώπης» του σημερινού είδους είναι και θα είναι εντελώς και παντοιοτρόπως «υπαρξιακά» αδόκιμη, παραπλανητική, άψυχη και στείρα φαντασιακή.
Ουσιαστικά: ανυπόστατη! Μια αέναη εξαπάτηση που ωφέλησε και ωφελεί μόνο και αποκλειστικά τους κερδοσκόπους της οικονομίας (όπως τώρα οι Αμερικανοί, καλή ώρα, με το πανάκριβο τους και τελείως ασύμφορο LNG με το οποίο «σκλάβωσαν» τους βλάκες Κοινοτικούς) και τα χρηματο-εμπορικά λόμπι. Οτιδήποτε άλλο: μια σκέτη απογοήτευση.
Τελικά, όταν κάποιος διερωτάται: «πού είναι το όραμα της ενωμένης Ευρώπης;», θα πρέπει προκαταρτικά να διερωτηθεί: «μα υπήρξε ποτέ ουσιαστικά αυτό το όραμα;» Και: «ήταν στ’ αλήθεια ένα όραμα;». Επίσης: «μήπως ήταν μόνο ένας ευσεβής πόθος;»
Απ’ ό, τι φαίνεται, δεν υπήρξε κανένα πραγματικό «όραμα» και, εάν ποτέ υπήρξε, δεν θα πρέπει να ήταν τόσο αληθινό ώστε να είναι και να μείνει πραγματικό. Ή ακόμα αι να υπήρξε ποτέ ρομαντικά (όπως «νοσταλγικά» μας υ[ενθυμίζουν κάθε τόσο), εύκολα χάθηκε μέσα στη λεγόμενη «ολοκλήρωση» της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» η οποία όχι μόνο δεν «ολοκλήρωσε» τίποτα το συμφέρον, αλλά και πάει να
την «τελειώσει» με νέα «κρατικά εξογκώματα» που υπολογίζει να προσθέσει στο σώμα της που διόλου απίθανο να είναι και η άδοξη λήξη της.
Εξάλλου, τί απέμεινε από τα περίφημα «θεμέλια» που δήθεν οι «Συνθήκες» τοποθέτησαν για μια «πολιτική ένωση» των Ευρωπαίων; Το απόλυτο τίποτα, ή μάλλον όχι: μόνο μια αποπνιχτική οικονομικο-χρηματιστική δημαγωγία και ένα δογματικά διεφθαρμένο κατεστημένο: περιχαρακωμένος αυτοσκοπός που παράγει μόνο αδιέξοδα τα οποία αδυνατεί να λύσει και διάχυτες δημοκρατικές ελλείψεις.
Ας κρίνουν οι πολίτες κατά πόσο αυτό αρκεί για να συνεχίσουν να ζουν σε μια τέτοια μοιραία «Ένωση».
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Συγγραφέας Ελληνιστής
=============
Mathieu Bock-Côté : «Ursula von der Leyen et la nomenklatura européiste»
Le Figaro : Η ΕΕ έχει μετατραπεί με την πάροδο του χρόνου σε μία τεχνοδομή, που θέλει να ρυθμίζει όλους τους τομείς της ύπαρξης. Ενα μεγάλης κλίμακας ιδεολογικό πείραμα.
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επιζητεί μία νέα θητεία ως Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενώ όλα δείχνουν νίκη του ευρωσκεπτικισμού στις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Το προφίλ της είναι αινιγματικό. Για πολύ καιρό, προσπαθούσαμε να ταυτίσουμε την Ευρώπη ως πολιτικό οργανισμό με ένα πρόσωπο. Σίγουρα, ο Ζακ Ντελόρ και ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ είχαν αφήσει το στίγμα τους. Παρόλα αυτά θεωρούνταν, και δικαιολογημένα, πολύ περισσότερο τεχνοκράτες παρά πολιτικοί. Δεν ισχύει το ίδιο για τη φον ντερ Λάιεν, η οποία φαίνεται να βλέπει τον εαυτό της ως την πρώτη Πρόεδρο της Ευρώπης.
Η μέθοδός της ξεπερνά κατά πολύ την τακτική προβολή της από τα μέσα ενημέρωσης. Ουσιαστικά προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε κρίση, οι οποίες συσσωρεύονται, για να ενισχύσει τις εξουσίες της Επιτροπής, που φαίνεται να θέλει να συγκροτηθεί, με την συγκατάθεση ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών, με τον τρόπο μιας πραγματικής ευρωπαϊκής κυβέρνησης . Από τον Covid μέχρι τον πόλεμο στην Ουκρανία, επιχειρούσε να καθιερωθεί ως το πρόσωπο της Ευρώπης, η οποία πλέον αποκτούσε, χάρη σε αυτήν, ένα νούμερο τηλεφώνου (αναφορά στην περίφημη φράση του Κίσινγκερ «Ευρώπη ; Ποιο είναι το νούμερο του τηλεφώνου της ; ). Είναι πάντα σε ευρωπαϊκό επίπεδο που υποτίθεται ότι πρέπει να επιλυθούν τα μεγάλα προβλήματα ή τουλάχιστον να αντιμετωπιστούν.
Η ίδια η αρχή της ΕΕ, όπως την ερμηνεύει, είναι να εμβαθύνεται διαρκώς - δηλαδή να συγκεντρωποιείται. Τα έθνη δεν καλούνται να εξαφανιστούν τυπικά αλλά να εκκενωθούν από το περιεχόμενο της έννοιας τους. Το είπε άλλωστε στον πρόλογό που έγραψε για την νέα έκδοση των Απομνημονευμάτων του Ζαν Μονέ, μιλώντας για τα κεφάλαια που συγκεντρώθηκαν από την ΕΕ στην κεφαλαιαγορά : «Αυτοί οι πόροι χρησιμοποιούνται στη βάση μιας νέας ιδέας : τα εθνικά σχέδια να εφαρμόζουν τις κοινές ευρωπαϊκές προτεραιότητες σε επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις σε τοπικό επίπεδο» και το χαρακτήρισε ως «ένα νέο βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».
Με άλλα λόγια, στις Βρυξέλλες πρέπει τώρα να προσδιορίζονται οι κύριες κατευθυντήριες γραμμές για τις χώρες που απαρτίζουν την ΕΕ : η αποστολή τους θα είναι απλώς να τις εφαρμόζουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Περιορίζονται στον τομέα της διαχείρισης. Ο μηχανισμός αυτός στοχεύει να κάνει κάθε νέο στάδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μη αναστρέψιμο. Τα κράτη θα είναι όλο και πιο εξαρτημένα από τις οικονομικές μεταγγίσεις. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως σύστημα εξημέρωσης των λαών. Συμβαίνει δε το εκπληκτικό : χώρες που δίνουν περισσότερα στην Ευρώπη από όσα λαμβάνουν να θεωρούν ότι δεν θα ήταν πλέον σε θέση να επιβιώσουν χωρίς αυτήν.
Η ΕΕ γίνεται ο αξεπέραστος ορίζοντας πολιτικής δράσης και όποιος σκοπεύει να παρεκκλίνει από τον δρόμο που χαράζει, ακόμη και στο πλαίσιο εθνικών εκλογών, θα επανέρχεται στην τάξη. Δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε τη δήλωση της φον ντερ Λάιεν μετά το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών του 2022, που εξηγούσε ότι είχε τα μέσα να επαναφέρει την Ιταλία στην τάξη, εάν η κατάσταση «έπαιρνε άσχημη τροπή». Η έννοια του «άσχημης τροπής» είχε αν μην τι άλλο την αρετή της σαφήνειας : εάν ένας λαός ψηφίσει άσχημα, για παράδειγμα επιλέγοντας ένα κόμμα υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και όχι ένα ευρωπαϊστικό, θα μπορούν να του επιβληθούν κυρώσεις. Οι απειλές απέδωσαν προφανώς.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσιάζεται ως πραγματική νομενκλατούρα αλλά και ως Politburo της υπό κατασκευής Ευρώπης. Ορισμένες προσωπικότητες ξεχωρίζουν, όπως η Ylva Johansson, η Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων, πρώην μέλος του Σουηδικού Κομμουνιστικού Κόμματος για την οποία η μετανάστευση δεν είναι πρόβλημα αλλά project. Ως εκ τούτου, εργάζεται για να καταστεί δυνατή η δημογραφική μετατόπιση από την Αφρική στην Ευρώπη, χωρίς την οποία η τελευταία θα ήταν προφανώς καταδικασμένη να σβήσει. Ο ευρωπαϊσμός φαίνεται αδιαχώριστος από την πολυπολιτισμικότητα. Μήπως αυτό εξηγεί και το πόσο ευπρόσδεκτες είναι οι ισλαμιστικές απαιτήσεις στην καρδιά της Ευρώπης ;
Και τι θα κάνουμε με αυτούς που δεν συμφωνούν με μια τέτοια Ευρώπη ; Ο Τιερί Μπρετόν, ο Επίτροπος της εσωτερικής αγοράς, με τον κανονισμό του για τις ευρωπαϊκές ψηφιακές υπηρεσίες, έδωσε την απάντηση πριν από λίγο καιρό θέλοντας να συμπεριλάβει τα «περιεχόμενα που καλούν σε εξέγερση» ως κριτήριο κυρώσεων κατά των κοινωνικών δικτύων. Αργά ή γρήγορα, η αντίθεση στη μαζική μετανάστευση θα ερμηνευθεί ως έκκληση για εξέγερση και φυσικά το ίδιο θα συμβεί με την αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όσους ζητούν έξοδο από την ΕΕ. Ίσως το ίδιο θα συμβεί και με τους αγρότες που εξεγέρθηκαν.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ΕΕ έχει μετατραπεί με την πάροδο του χρόνου σε μία τεχνοδομή, που θέλει να ρυθμίζει όλους τους τομείς της ύπαρξης. Είναι ένα μεγάλης κλίμακας ιδεολογικό πείραμα. Στόχος του είναι να καθοδηγείται από την καθαρή λογική και την «αναπόφευκτη πορεία» της ιστορίας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει να πιλοτάρει την ΕΕ μέσω ενός τελειοποιημένου συστήματος διακυβέρνησης απαλλαγμένο από τις εκλογικές διαθέσεις των εθνών που την αποτελούν. Ένα ανομολόγητο αυτοκρατορικό και μεταδημοκρατικό σύστημα.
Mathieu Bock-Côté
Le Figaro
2/3/24
via Babis Georges Petrakis
Σχόλια