Εξ αφορμής της (νέας) απρεπείας του κ. Γεραπετρίτη
Γράφει ο Ηλίας Ηλιόπουλος
Επληροφορήθημεν ότι το κρατούν Τροτσκιστικόν, εθνομηδενιστικόν καθεστώς εν Αθήναις, διά του επί των εξωτερικών υπουργού του, προέβη εις μίαν εισέτι απρέπειαν: απέκλεισε τους εκπροσώπους της Ρωσσικής Ομοσπονδίας από της συμμετοχής εις τις εορταστικές εκδηλώσεις επί τη επετείω της Μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821! Αφήνομε κατά μέρος, προς ώρας, την κραυγαλέαν, χάσκουσαν αντίφασιν του (προδήλως υποκριτικού, διά το θεαθήναι και άνευ ουσίας και αναφοράς εις το «1821») «εορτασμού» της Εθνικής Παλιγγενεσίας από ένα καθεστώς εθνικής υποτελείας, η ιθύνουσα γραφειοκρατική ελίτ και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του οποίου απορρίπτουν και λυσσωδώς καταπολεμούν την θεμελιώδη έννοιαν του Έθνους καθώς και την στοιχειώδη αρχήν του Εθνικού Κράτους, τάσσονται δε ανεπιφυλάκτως υπέρ της Αποδομήσεως του Ελληνικού Έθνους και της καταλύσεως του Κυριάρχου Εθνικού Κράτους χάριν υπερεθνικών υβριδικών μορφωμάτων και ήδη από πολλών ετών εργάζονται νυχθημερόν, δολίως και μεθοδικώς προς τον σκοπόν αυτόν, ομνύουν δε φανατικώς εις τα δόγματα και τις ιδεοληψίες του Τροτσκιστικής καταγωγής Ολοκληρωτικού Μεταεθνικού Προοδευτισμού και Εθνομηδενισμού. Και προβαίνομε εις μίαν εξέτασιν του τι οφείλουν η Ελλάς και ο Ελληνισμός του 1821 εις την Αγίαν Ρωσσικήν Αυτοκρατορίαν του Οίκου των Ρωμανώφ. Ποίαν σχέσιν είχε – εάν είχε – η Ρωσσία με την ευόδωσιν της Ελληνικής Επαναστάσεως και την ίδρυσιν Ελληνικού Κράτους. Θα είμεθα κατά το δυνατόν ευσύνοπτοι, διά προδήλους ευνοήτους λόγους.
Την 4ην Απριλίου 1826 υπεγράφετο εν μυστικότητι μεταξύ Ρωσσίας και Αγγλίας το μείζονος ιστορικής σημασίας διά το Ελληνικόν Έθνος Πρωτόκολλον της Πετρουπόλεως, κατόπιν πρωτοβουλίας του Αυτοκράτορος πασών των Ρωσσιών Νικολάου Α΄, προς τον σκοπόν της δυναμικής επιλύσεως του «Ελληνικού Ζητήματος», ήτοι της ειρηνεύσεως της Ελλάδος διά της ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους. Μετ’ ου πολύ προσεχώρησε εις το Πρωτόκολλον και η Γαλλία – οπότε το μυστικόν, αρχικώς, Πρωτόκολλον της Αγίας Πετρουπόλεως μετεβλήθη, την 6ην Ιουλίου 1827, εις (φανεράν και επίσημον) Τριμερή Συνθήκην, την επονομασθείσαν Συνθήκην του Λονδίνου (του 1827).
Το αποκληθέν “Πρωτόκολλον περί των Ελληνικών πραγμάτων” υπήρξε τεραστίας σημασίας για την περαιτέρω ύπαρξιν του Ελληνισμού, και δη για την δημιουργίαν της Ελλάδος ως Κράτους.
Είναι το πρώτον διεθνές διπλωματικόν κείμενον στην Ιστορία, το οποίον κάνει λόγον περί «Ελλάδος»!
Διά πρώτην φοράν εχρησιμοποιήθη στην γλώσσαν της Διεθνούς Διπλωματίας η λέξις «Ελλάς» ως όρος, ο οποίος υπεδήλωνε πολιτικήν οντότηταν.
Το Πρωτόκολλον έθεσε τα πολιτικά, διπλωματικά και νομικά (διεθνοδικαϊκά) θεμέλια της ιδρύσεως ανεξαρτήτου Ελληνικού Κράτους.
Τι είχε συμβεί; Ο νεοενθρονισθείς Αυτοκράτωρ πασών των Ρωσσιών (ήγουν της πρώτης, αρχαίας, Μικράς Ρωσσίας – δηλαδή της σήμερα εσφαλμένως και δολίως καλουμένης «Ουκρανίας» –, της μετέπειτα επεκταθείσης Μεγάλης Ρωσσίας, δηλαδή της σημερινής Ρωσσίας, και της Λευκής Ρωσσίας, ήτοι της σημερινής Λευκορωσσίας) Νικόλαος Α΄, ο οποίος είχε διαδεχθεί στον Θρόνον της Αγίας Πετρουπόλεως τον αδελφόν του Αλέξανδρον Α΄, ευθύς αμέσως μετά την ανάρρησίν του, εσηματοδότησε με απόλυτον σαφήνειαν προς πάσαν κατεύθυνσιν (και δη προς την πλευράν του Λονδίνου) την σιδηρά βούλησίν του προς ριζικόν επαναπροσδιορισμόν της Ρωσσικής Πολιτικής επί του Ελληνικού Ζητήματος, κατά μήκος της παρακαταθήκης της Μεγάλης Αικατερίνης και, συνεπώς, προς επίλυσιν του Ελληνικού Ζητήματος διά των ρωσσικών όπλων.
Με την στάσιν του εκείνην, ο Ρώσσος Αυτοκράτωρ εξηνάγκασε, κατ’ ουσίαν, την Αγγλία – άσπονδον και δολίαν εχθράν της Ελλάδος και του Ελληνισμού, όχι μόνον όταν ήτο αναφανδόν φιλότουρκος, επί πολλές γενεές, όπως και σήμερα, αλλ’ ακόμη και όταν, ενίοτε, ενεφανίζετο ως δήθεν «φίλη» – να αλλάξει στάσιν και να συρθεί όπισθεν της Ρωσσικής Πολιτικής. Η Γηραιά Αλβιών υπεχρεώθη να ανακρούσει πρύμναν, προκειμένου να προλάβει ρωσσικήν επιρροήν και διείσδυσιν στο αναδυόμενον ελληνικόν κρατικόν μόρφωμα, να προσδώσει εις αυτό το υπό της ιδίας επιθυμητόν γεωπολιτικόν πρόσημον και να προσδιορίσει το πλαίσιον και τα όρια ενεργείας του νέου εθνοκρατικού στρατηγικού δρώντος.
Δυνάμει των όρων του Πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως ετίθετο τέρμα στην πολυετή σύγκρουσιν, της οποίας θέατρον ήσαν τμήματα της ηπειρωτικής Ελλάδος (Πελοπόννησος και Στερεά Ελλάς) καθώς και το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου, και συνεφωνείτο υπό των συμβαλλομένων Δυνάμεων η δημιουργία ελευθέρου Ελληνικού Κράτους. Ως αφετηρία και βάσις του Πρωτοκόλλου εγένετο δεκτόν το ενδιαφέρον, το οποίον επέδειξε η Αυτού Μεγαλειότης ο Αυτοκράτωρ πασών των Ρωσσιών Νικόλαος Α΄, όπως «επέλθη ειρήνη εν Ελλάδι, επί τη βάσει των αρχών της θρησκείας, της δικαιοσύνης και της φιλανθρωπίας». Συγχρόνως ετίθεντο ως βάσεις συνδιαλλαγής μεταξύ Ελλάδος και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι ακόλουθοι όροι: Το υπό ίδρυσιν Ελληνικόν Κράτος θα ήτο μεν Ηγεμονία φόρου υποτελής εις την Υψηλήν Πύλην, η οποία θα διατηρούσε την ονομαστικήν Κυριαρχίαν της επ’ αυτού, θα είχε όμως διοίκησιν χωριστήν και ανεξάρτητον της Υψηλής Πύλης. Προεβλέπετο εκτίμησις των οθωμανικών ακινήτων κτημάτων εις την Πελοπόννησον και τις Νήσους εκείνες, οι οποίες θα περιήρχοντο εις την επικράτειαν του νέου Κράτους, και εκχώρησις των εν λόγω τουρκικών κτημάτων εις τους Έλληνες έναντι χρηματικής αποζημιώσεως.
Το Πρωτόκολλον της Πετρουπόλεως απετέλεσε λαμπρά νίκη της Ρωσσικής Διπλωματίας αλλά και της βουλήσεως του αποφασιστικού Τσάρου Νικολάου Α΄ καθ’ όσον κατόρθωσε να αποσπάσει την διπλωματικήν αναγνώρισιν ενός Αυτονόμου Ελληνικού Κράτους εκ μέρους της Αγγλίας, η οποία σχεδόν πάντοτε ήτο παραδοσιακώς φιλότουρκος (και παραμένει αδιατάρακτα, και πάλιν, φανατικώς φιλότουρκος, από της δεκαετίας του 1950 μέχρι και σήμερα), εβυσσοδομούσε δε και οργίαζε κατά της Ελληνικής Επαναστάσεως και των Αγωνιστών του 1821, διά των διπλωματών της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και διά του διαβοήτου Άγγλου Υπάτου Αρμοστού των Ιονίων Νήσων Μαίτλαδ.
Κρισιμωτάτης σημασίας δε για την ελευθερία της Ελλάδος ήτο ο όρος, τον οποίον επέβαλε ο Τσάρος – παρά την σφοδράν και πεισματώδη αντίδρασιν του Άγγλου Πρωθυπουργού, Δουκός του Ουέλλιγκτων – ότι, εις περίπτωσιν αρνήσεως διπλωματικής αναγνωρίσεως των Ελλήνων επαναστατών εκ μέρους της Υψηλής Πύλης, θα επεχειρείτο μεσολάβησις των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ο Σουλτάνος απέρριψε πάσαν διεθνή μεσολάβησιν. Και έτσι, χάρις στην επιμονή και τις έντονες και διαρκείς διπλωματικές και στρατιωτικές ενέργειες της Ρωσσίας, καταλήξαμε στην ίδρυσιν ελευθέρου Βασιλείου της Ελλάδος το 1830.
Πράγματι, η Συνθήκη της Αδριανουπόλεως, την οποίαν επέβαλε η Ρωσσία στην Τουρκία την 14ην Σεπτεμβρίου 1829, υπήρξε, κατ’ ουσίαν, η γενέθλιος πράξις του νεωτέρου Ελληνικού Κράτους.
Η διαπίστωσις αυτή ίσως ξενίζει αρκετούς φίλους αναγνώστες, καθώς, εις «επιστημονικά» (υποτίθεται!) συνέδρια, ψευδοϊστορικές εκπομπές της ΕΡΤ και γνωστών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών των Ολιγαρχών και άλλες ρηχές «συζητήσεις» εις άπαντα (!) τα καθεστωτικά, νεομαρξιστικά (τροτσκιστικά), εθνομηδενιστικά Μέσα Μαζικής Εξαπατήσεως (και, εν τω μεταξύ, «εκπουστεύσεως», κατά τον όρον του μακαρίτη Σαράντου Καργάκου) ακούμε και διαβάζουμε – σήμερα μάλιστα μετ’ επιτάσεως, περισσότερο παρά ποτέ κατά το παρελθόν – το τετριμμένον ότι, δήθεν, «η Δύση μας απελευθέρωσε από τους Τούρκους στο Ναυαρίνο» – υπονοουμένης, μάλιστα, εν προκειμένω, εν πολλοίς, της Αγγλίας!
Ουδείς λόγος, βεβαίως, γίνεται για το πώς εφθάσαμε στο Ναυαρίνον! Ουδόλως αναφέρεται το αδιάψευστον ιστορικόν γεγονός ότι, ως προανεφέρθη, ήτο ο μόλις ενθρονισθείς Αυτοκράτωρ πασών των Ρωσσιών Νικόλαος Α΄ εκείνος ο οποίος, αμέσως μετά την άνοδόν του στον Θρόνον, ετροχοδρόμησε την σειράν εκείνων των διπλωματικών και στρατιωτικών ενεργειών, που οδήγησαν στην δυναμική επίλυσιν του Ελληνικού Ζητήματος και στην δημιουργίαν της ελευθέρας Ελλάδος.
Διά της σιδηράς αποφασιστικότητός του αλλά και των ευφυών διπλωματικών χειρισμών του, ο Τσάρος υπεχρέωσε, ουσιαστικώς, την Αγγλία να μεταβάλει γραμμήν πλεύσεως και να συρθεί όπισθεν της ρωσσικής πολιτικής, υπογράψασα το Πρωτόκολλον της Αγίας Πετρουπόλεως του 1826 και την επακολουθήσασα Συνθήκη του Λονδίνου του 1827, προκειμένου να μη χάσει κάθε πολιτικόν έρεισμά της στο υπό σύστασιν Ελληνικόν Κράτος – του οποίου, άλλως τε, την μελλοντικήν στρατηγικήν σύζευξιν με την Αγίαν Ρωσσίαν είχε ήδη επιτυχώς αποπειραθεί να αποτρέψει, μέσω του «Αγγλικού Κόμματος», του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, των κομπραδόρων αντιπροσώπων της Αγγλικής Εταιρείας της Ανατολής και των διαβοήτων «Δανείων του Αγώνος».
Έτσι, η πονηρά και δολερά Αλβιών υπεχρεώθη να συμπράξει, μετά του Ρωσσικού και του Γαλλικού Πολεμικού Στόλου, στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου (όπου – σημειωτέον – το Ρωσσικόν Αυτοκρατορικόν Ναυτικόν αντιμετώπισε το κέντρον βάρους του Τουρκοαιγυπτιακού Στόλου του Τουρκαλβανού Ιμβραήμ και είχε βαρύτατον φόρον αίματος). Αλλά και μετά την ναυμαχίαν του Ναυαρίνου, η λαμπρά εκείνη νίκη θα παρέμενε κενή περιεχομένου όσον αφορά το Ελληνικόν Ζήτημα – αφού ο Σουλτάνος δεν εννοούσε να αναγνωρίσει ύπαρξιν Ελληνικού Κράτους – εάν ο Ρώσσος Αυτοκράτωρ δεν ανελάμβανε νέα, δυναμική πρωτοβουλία. Το «Ναυαρίνον», όπως άλλοτε και το «Λεπάντο» (η Ναυμαχία της Ναυπάκτου του 1571) δεν ήτο «Αποφασιστική Ναυμαχία», με όρους Ναυτικής/Στρατιωτικής Ιστορίας (οι αναγνώστες οι προερχόμενοι εκ του Πολεμικού Ναυτικού ευχερώς με εννοούν!), καθ’ όσον δεν παρήγαγε μονιμώτερες συνέπειες επί του στρατηγικού πεδίου, και θα παρέμενε ένα απλούν συμβάν της Ναυτικής Ιστορίας, εάν δεν ανελάμβανε εκ νέου δυναμικήν δράσιν η Ρωσσία:
Πράγματι, με νέον, αστραπιαίον Ρωσσο-Τουρκικόν Πόλεμον (1828-1829), η Στρατιά του (γερμανικής καταγωγής, όπως πολλοί ευγενείς της Αγίας Ρωσσίας) Στρατηγού Ιωάννου Δείμπιτς έφθασε μέχρις Αδριανουπόλεως (!) και έτσι η Οθωμανική Υψηλή Πύλη υπεχρεώθη πανικόβλητος να υπογράψει την ομώνυμη Συνθήκη της Αδριανουπόλεως (14 Σεπτεμβρίου 1829) και να αποδεχθεί τα γεωπολιτικά αποτελέσματα του Ναυαρίνου και, επομένως, την ίδρυσιν διακριτού Ελληνικού Κράτους, έστω και αυτονόμου, την οποίαν, έως τότε, ηρνείτο πεισμόνως.
Υπό την απειλήν περαιτέρω προελάσεως των Ρωσσικών Στρατευμάτων προς Κωνσταντινούπολιν, ο Σουλτάνος διεκήρυξε την πλήρη συναίνεσίν του εις τις διατάξεις της Συνθήκης του Λονδίνου (1827) – οι οποίες ήσαν σχεδόν πανομοιότυπες προς εκείνες του μυστικού Πρωτοκόλλου της Αγίας Πετρουπόλεως (1826) – δυνάμει των οποίων ανεγνωρίζετο, διά πρώτην φοράν, η Ελλάς ως Κράτος, φόρου υποτελές μεν εις την Υψηλήν Πύλην αλλά με πλήρη αυτοκυβέρνησιν και ελευθερίαν εσωτερικής διοικήσεως, θρησκεύματος και διεξαγωγής εμπορίου, διατηρουμένων ορισμένων μόνον επιφυλάξεων της Πύλης. Συγχρόνως, ο Σουλτάνος υπεχρεώθη διά των ρωσσικών όπλων να αποδεχθεί τους όρους του Πρωτοκόλλου από 22ας Μαρτίου 1829, το οποίον αφορούσε την χάραξιν των συνόρων του Ελληνικού Κράτους και τον καθορισμόν του φόρου υποτελείας. Προσέτι, ως προς τους εν Ελλάδι εγκατεστημένους «Τούρκους» (όρος διά του οποίου νοούνται, τω καιρώ εκείνω, οι Μουσουλμάνοι), προεβλέπετο εκ της Συνθήκης της Αδριανουπόλεως η μετανάστευσίς των στην επικράτειαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έναντι αποζημιώσεως της ακινήτου περιουσίας των υπό του Ελληνικού Κράτους.
Η Αγγλία προέβαλλε λυσσαλέαν άρνησιν αποδοχής, ιδίως, των όρων των αφορώντων εις την ανεξαρτησίαν και εις τα σύνορα της Ελλάδος, ισχυριζομένη ότι η ενδεχομένη διπλωματική αναγνώρισις της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου Κράτους στην Ανατολή θα αποτελούσε παράγοντα ανησυχίας – εξ ου και η διαρκής και συστηματική εκστρατεία υπονομεύσεως του Καποδίστρια και, εν τέλει, ανατροπής του (Régime Change, με σημερινούς όρους). Η πονηρά Αλβιών εδέησε, τελικώς, να συναινέσει εις την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, μετά πάροδον πέντε μηνών περίπου, οπότε και συνυπέγραψε, μετά της Ρωσσίας και της Γαλλίας, το Πρωτόκολλον του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 – αλλά μόνον υπό τον όρον ότι το νέον κράτος θα εσμικρύνετο γεωγραφικώς. Στην πράξιν αυτό εσήμαινε την τελικήν χάραξιν των χερσαίων συνόρων της Ελλάδος κατά μήκος της νοητής γραμμής Αχελώου–Σπερχειού, αντί Αμβρακικού–Παγασητικού (επ’ αυτού υπήρξε, επίσης, σφοδροτάτη και μακρά διαμάχη μεταξύ Ουέλλιγκτων και λοιπών Άγγλων ιθυνόντων, αφ’ ενός, και Καποδίστρια, αφ’ ετέρου).
Έτσι, λοιπόν, άνοιξε ο δρόμος – χάρις εις τον Ρώσσον Αυτοκράτορα και τον νικηφόρον Ρωσσικόν Στρατόν – διά την συνομολόγησιν του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου του 1830, που εσήμανε την ίδρυσιν ανεξαρτήτου, πλέον, Ελληνικού Κράτους. Αυτό, άλλως τε, ομολογούν άπαντες οι διπλωμάτες αλλά και οι ιστορικοί (Δυτικοί και Τούρκοι) και λοιποί συγγραφείς του καιρού εκείνου αλλά και μεταγενεστέρως. Και αυτός ο Λόρδος Άμπερντην, Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας, θα ομολογούσε, μετά πάροδον πολλών ετών, ότι το ζήτημα της πλήρους ανεξαρτησίας της Ελλάδος ήτο συνέπεια του Ρωσσοτουρκικού πολέμου και της Συνθήκης της Αδριανουπόλεως.
Αυτός δε ήτο και ο λόγος της εκδήλου αντιπαθείας, αν όχι και μίσους, που έτρεφαν κατά της νέας Ελλάδος και των Ελλήνων ο Κάρολος Μαρξ, ο Φρειδερίκος Έγκελς και οι ομογάλακτοί των, πρώτοι «Μαρξιστές» συγγραφείς και διανοούμενοι της Δύσεως: ότι η Ελλάς χρωστούσε την ύπαρξίν της στην – τόσον μισητήν τους – Ρωσσία των Ρωμανώφ! Προβαίνουν μάλιστα, στις μεταξύ των επιστολές, και εις ονομαστικές αναφορές στον Καποδίστρια, άκρως αρνητικές! Για τον αντίστροφον λόγον, εξ άλλου, ο Μαρξ, ο Έγκελς και οι όμοιοί των σχεδόν ελάτρευαν τους Τούρκους – φθάνοντες, πολλές φορές, στα κείμενα και στις μεταξύ των επιστολές, εις απερίγραπτους εξωραϊσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποίαν έβλεπαν ως φυσικόν εχθρόν και ανάχωμα της «δεσποτικής» Τσαρικής Ρωσσίας. Το μίσος τους προς την Αγία Ρωσσία τους παρασύρει εις το να εξιδανικεύουν την Οθωμανικήν διοίκησιν και την κατάστασιν, που επικρατούσε στην επικράτειαν του Σουλτάνου, με κάποιους εξ αυτών να αποφαίνονται ότι το οθωμανικόν πολίτευμα είναι σήμερα (στα μέσα του 19ου αιώνος) το …καλλίτερον επί της γης (!) – κάτι που θα εζήλευαν πολλοί καθεστωτικοί «ιστορικοί» σήμερα εν Ελλάδα!
Συμπερασματικώς, η Αγία Ρωσσία εφαίνετο διεθνώς ως εκείνη η Μεγάλη Ευρωπαϊκή (και Χριστιανική) Δύναμις, ήτις επέλυσε το Ελληνικόν Ζήτημα – και απέτρεψε την γενοκτονίαν του ελληνικού πληθυσμού της Παλαιάς Ελλάδος και την Αντικατάστασιν Πληθυσμού, την οποίαν σχεδίαζε και ήδη εκτελούσε ο Ιμβραήμ – και η οποία γενοκτονία και Μεγάλη Αντικατάστασις του ιθαγενούς ελληνικού πληθυσμού, κατά μίαν φοβεράν ειρωνείαν της Ιστορίας, συντελούνται σήμερα, από τριών δεκαετιών ήδη, υπό του κρατούντος Τροτσκιστικού, εθνομηδενιστικού καθεστώτος, διά του μαζικού Εποικισμού της Ελλάδος με πολλά εκατομμύρια αλλογενών και αλλοφύλων, αλλ’ αυτό είναι μία άλλη οδυνηρά ιστορία…
===============
Του Ηλία Παπαναστασίου
Έπρεπε να έλθει η εθνική μας επέτειος για να συνειδητοποιήσουμε το όνειδος της εθνικής μας χαμέρπειας που συγκαταβατικά και αρκούντως διπλωματικά αποκαλείται «εθνική αχαριστία απέναντι στην Ρωσία», δημιουργώντας μιας χλαλοή, μια «χλαπαταγή αρνητικών συναισθημάτων αιδούς» για το μέγεθος της οποίας σαν λαός αισθανόμαστε –όσοι από εμάς αισθανόμαστε...– μια διαρκή αιδημοσύνη προς έναν λαό στον οποίο οφείλουμε την κρατική μας υπόσταση
Ο έπαρχος της Αμερικανικής Αποικίας που ονομάζεται «Ελλάδα» μαζί με τον χιλίαρχό του και οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Πρωθυπουργός και ΥΠΕΞ» αντίστοιχα, δεν θεωρήσαν πρέπον (!) να προσκαλέσουν για τον εορτασμό της 203ης επετείου της Επανάστασης του 1821 την Ρωσική Κυβέρνηση μέσω του εκπροσώπου της, ως όφειλαν εάν και εφόσον είχαν μια στοιχειώδη ευπρέπεια Ηθικών κανόνων, μια ευκοσμία συμπεριφορά ή μια κοσμιότητα κανόνων διπλωματικής εθιμοτυπίας. Ήταν η καταλληλότερη μέρα του συνθήματος Carpe diem (Άδραξε την ημέρα) της Εθνικής μας επετείου για μια –έστω μερικού χαρακτήρα...– «αποκατάσταση» ενός φιλικότερου κλίματος μεταξύ της χώρας μας και της Ρωσίας, της μεγάλης χώρας των Ρως, χάριν στην γενναιότητα της οποίας και τα νικηφόρα όπλα της, οι κυριότεροι παράγοντες κατά την διάρκεια του Ρωσο/Τουρκικού Πολέμου του 1828-29, υποχρέωσε τον Σουλτάνο να δεχθεί την Ανεξαρτησία της Ελλάδος, τσακίζοντας τον Οθωμανικό στρατό και φθάνοντας 40 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη.
.jpg)
Ταπεινωμένος ο Σουλτάνος και μετά τις πετυχημένες και άοκνες προσπάθειες του πρώην Υπουργού του Τσάρου και τότε Κυβερνήτη της χώρας, Ιωάννου Καποδίστρια υπέγραψε –εκών άκων– την Συνθήκη της Αδριανουπόλεως στις 14/9/1829, αναγνωρίζοντας την ελληνική ανεξαρτησία και την οποία έως τότε αρνιόταν ο ίδιος μετά βδελυγμίας, προτείνοντας μέχρι την υπογραφή της συνθήκης της Αδριανούπολης «Φόρου Υποτελές» κράτος όπως την πρόσταζε η φιλο/Τουρκική ύαινα της Μεσογείου, η Μ. Βρετανία.
Εννοείται πως τίποτε από τα παραπάνω δεν συνέβη. Η Ελλάδα, πιστή στην παράδοση της Βρεττανο/Αμερικανικής Αποικιοκρατίας των τελευταίων 200 ετών και πιστότερη στην «Κουλτούρα Αχαριστίας και διαρκούς Αγνωμοσύνης» η οποία χαρακτηρίζει όχι μόνο την «επίσημη Ελλάδα» αλλά και ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού της, έκλεισε κάθε δίαυλο επικοινωνίας με την Ρωσία, συμπεριφερόμενη ως η «αγαπημένη Γκέισα του Αυτοκράτορα» και «ευνοούμενη του χαρεμιού», με τον λεγόμενο «Δυτικό κόσμο» ως χαρέμι και τον Αμερικανό Προέδρο ως Σουλτάνο. O tempora o mores!
Έτσι, η χώρα όπου «ανθεί
η φαιδρά πορτοκαλέα» ασκεί τα διπλωματικά της καθήκοντα υπακούοντας στα κελεύσματα
των Αμερικανο/Βρεττανών, λειτουργώντας ως
«πρόθυμος ηλίθιος» και προμηθεύοντας αναφανδόν με όπλα τον «απατεώνα και τοκογλύφο της γειτονιάς»
που είναι ο Ζελένσκυ, εξασθενώντας παράλληλα
την άμυνά της προς όφελος της Τουρκίας του Ερντογάν –η σύγκριση Ερντογάν με
Μητσοτάκη ισοδυναμεί με σύγκριση Ναπολέοντα και δεκανέα λόχου διοικήσεως στον Έβρο–
και στοχοποιώντας παντί τρόπω την Ελλάδα στα αντίποινα της Ρωσίας σε επικείμενο πόλεμο που πιθανότατα θα καταλήξει
σε πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ωραιότατη εξέλιξη δεν νομίζετε;
Όμως δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πολλά περισσότερα για την στάση της ελληνικής κυβέρνησης και την οποία «ψυχαναλύσαμε πολιτικά» τα τελευταία πέντε χρόνια, χωρίς βέβαια να λησμονούμε και τον «αριστερό φιλο/αμερικανισμό» (!) του Τσίπρα και άλλων λεβεντόπαιδων της «Αριστεράς» και οι οποίοι αποδείχθηκαν «βασιλικότεροι του βασιλέως».
Όμως ας έλθουμε και στην «Αριστερά».
Εικοσιπέντε (25) μήνες πολέμου στην Ουκρανία
–Πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Αμερικανο/Ευρώπης είναι και όχι μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας,
όπως έχουμε γράψει πολλές φορές– όπως έχει φανεί μέχρι σήμερα, δεν έχουν διδάξει
απολύτως τίποτε στην ελληνική «Αριστερά». Δεν
έχουν καταλάβει– ούτε στο παραμικρό– πως εάν νικηθεί η Ρωσία και «φύγει από
την μέση» τεμαχιζόμενη ή διαλυόμενη, όλα
τα «Αριστερά» κόμματα, κομματίδια και ανθυποκομματίδια, θα εξαφανιστούν από τον
χάρτη γιατί απλούστατα θα επιβληθεί μια απόλυτη κυριαρχία για τους επόμενους αιώνες των Αγγλοσαξόνων και ειδικότερα
των Αμερικανών. Η Ελλάδα δεν θα συνεχίσει να υπάρχει ως Αμερικανική Αποικία όπως
ακριβώς είναι σήμερα αλλά σαν Πολιτεία
των ΗΠΑ δηλαδή σαν έδαφος «Απόλυτης Κυριαρχίας του μοντέλου Δικτατορικής
Ψευδο-Δημοκρατίας και ασύδοτου νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού χωρίς κανένα φραγμό
και έλεος για τους «κάτω» όπως ακριβώς είναι εγγεγραμμένο αυτό το μοντέλο Κοινωνίας
στο DNA
του
«Καπιταλισμού της Παρακμής» δηλαδή της λεγομένης «Δύσης» που καταρρέει και προκειμένου
να μην χαθούν τα προνόμια της Ελίτ, δεν
θα διστάσει να προχωρήσει σε Πυρηνικό Πόλεμο.
Το
να εξισώνεις την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία και
τον πόλεμο που διεξάγει και ο οποίος πόλεμος από μεριάς της Ρωσίας είναι πόλεμος για την ύπαρξη και επιβίωσή της
με την δόλια, ύπουλη και υποχθόνια παρέμβαση των Αμερικανο/Ευρωπαίων είτε μέσω αποστολής
στρατευμάτων –Μισθοφόροι, αξιωματικοί και τακτικά στρατεύματα από ΗΠΑ, Μ. Βρετανία,
Γαλλία κλπ.– άφθονου πολεμικού υλικού,
εκατοντάδων δις και διαρκών, συνεχών, καθημερινών και ακατάπαυστων προκλήσεων
και παρεμβάσεων, δεν είναι απλώς «αφελές»
αλλά στρατηγικά ηλίθιο, πολιτικά εγκληματικό και ιδεολογικά παράλογο.
Η ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή «Αριστερά» όχι μόνο υποστήριξε και συνεχίζει να υποστηρίζει το εμπάργκο εναντίον της Ρωσίας αλλά η ανεκδιήγητη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη γελώντας (!) πριν μερικούς μήνες είχε υποστηρίξει σε συνέντευξή της σε γνωστό Τηλεοπτικό Σταθμό πως «Εμείς –δηλαδή η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ– διώξαμε πρώτοι τους Ρώσους!!!».
Ακόμη και μετά την εγκληματική ενέργεια στο στάδιο της Μόσχας όπου εκτελέστηκαν εν ψυχρώ σχεδόν 150 –νέοι ως επί το πλείστον– από τους πληρωμένους εγκληματίες των Ουκρανών και πιθανότατα Αμερικανο/Ευρωπαίων, τα υποκριτικά «συλλυπητήρια» των «Αριστερών» κομμάτων δεν απευθυνθήκαν στην Ρωσία σαν Κυβέρνηση, Κρατική οντότητα ή Έθνος αλλά μόνο στις οικογένειες των θυμάτων!!! Λες και δεν υπήρχε Ρωσία σαν Κρατική οντότητα αλλά μόνο δολοφονημένοι αθώοι Ρώσοι που δεν έχουν Κράτος, Κυβέρνηση ούτε ανήκουν σε κάποιο Έθνος! Φοβούνται να αναφέρουν ακόμη και το όνομα της Ρωσίας σαν ανεξάρτητης χώρας μη τους κάνουν «ντα» οι Αμερικανοί!
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε εκ νέου την μνημειώδη και κατάπτυστη «απαγόρευση» πρόσκλησης στην Ρωσική Κυβέρνηση για να συμμετέχει στους εορτασμούς της 203ης επετείου της Επανάστασης του 1821 από μέρους της Κυβέρνησης της Αμερικανικής Αποικίας που λέγεται Ελλάδα. Όμως τα «Αριστερά» κόμματα γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν; Γιατί δεν έβγαλαν ούτε μια ανακοίνωση; Λησμονήσαν οι δήθεν «Αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας «Αριστεράς» ή του ΚΚΕ την τεράστια και καθοριστική συνεισφορά της Ρωσίας μέσω του Ρωσο/Τουρκικού Πολέμου του 1828/29, της συντριβής των Τούρκων και της Συνθήκης της Αδριανούπολης πως μόνο έτσι δημιουργήθηκε το ξεχωριστό Ελληνικό Κράτος; Λησμονήσαν τι έγραφαν οι (αληθινά) Αριστεροί Ιστορικοί και Ιστοριογράφοι για τον απίστευτα θετικό ρόλο της Ρωσίας μέσω της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774) όταν μέσω της συνθήκης αυτής δημιούργησαν οι Έλληνες Πολεμικό Στόλο που χρησιμοποίησαν στην Επανάσταση του 1821 και όλα αυτά αποκλειστικά με την δυναμική παρέμβαση και με την μεσολάβηση της Ρωσίας; Μήπως «λησμόνησαν» την Ίδρυση ξεχωριστού Ελληνικού Κράτους μέσω της Συνθήκης της Αδριανούπολης το 1829 και πάλι με τον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Τουρκίας;
Μήπως λησμόνησαν οι πανάθλιοι γιάπηδες της «Αριστεράς» και τα 27 εκατομμύρια των Ρώσων που σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συντρίβοντας τον Χίτλερ; Ποια θα ήταν η μοίρα της Ελλάδας ή της Ευρώπης εάν νικούσε ο Χίτλερ; Και φυσικά της ίδιας της Αριστεράς;
Οι αμνήμονες και αγνώμονες της ελληνικής «Αριστεράς» που μιλούν για «παράνομη και βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία» δεν γνωρίζουν πως οι Αμερικανο/Ευρωπαίοι υποσχέθηκαν από το 1990 στον Γκορμπατσώφ και Γιέλτσιν πως δεν θα επεκταθούν στη Α. Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ ούτε θα εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, όπου μέσω της Ουκρανίας ο στόχος ήταν να εγκαταστήσουν Πυραύλους Πυρηνικούς εναντίον της Ρωσίας και οι οποίοι λόγω μικρής απόστασης από Μόσχα και Α. Πετρούπολη θα έφθαναν στην Μόσχα σε 15 δευτερόλεπτα; (Για να μην μιλήσουμε για τους 14.000 χιλιάδες Ρώσους που εξόντωσαν στην Ανατολική Ουκρανία οι Ναζί Ουκρανοί. Σύμφωνα με τους Έλληνες «αριστερούς» θα έπρεπε οι Ρώσοι να «κοιτάζουν» τον σφαγιασμό των συμπατριωτών τους και να μην βγάζουν τσιμουδιά...). Αλήθεια, τι θα έκανε η Αμερικανική Κυβέρνηση εάν εγκαθιστούσε η Ρωσία στα σύνορα του Μεξικού ή του Καναδά Πυρηνικούς Πυραύλους που θα έφταναν στην Ν. Υόρκη σε 20 δευτερόλεπτα; Δεν θα επενέβαινε, δεν θα έκανε στρατιωτική επέμβαση ή μήπως θα κερνούσε τους Ρώσους καφέ; Δεν έγινε το ίδιο το 1962 όταν ζήτησαν απειλητικά οι Αμερικανοί από τους Ρώσους να αποσύρουν τους Πυραύλους από τη Κούβα και οι Ρώσοι αμέσως συμφωνήσαν και απέσυραν τους Πυραύλους;
Ας έλθουμε και στο –εξίσου– ανεκδιήγητο ΚΚΕ. Σύμφωνα με το ΚΚΕ και την ψευδο-ανάλυσή του –ας σημειώσουμε πως το ΚΚΕ δεν έχει σχεδόν καμμιά σχέση με την διαλεκτική/Μαρξική θεωρία την οποία έχει «δολοφονήσει»– σύμφωνα λοιπόν με το ΚΚΕ, τα κράτη που έχουν καπιταλιστική οικονομία ανήκουν «πυραμιδωτά» στον Ιμπεριαλισμό, συνεπώς λίγο-πολύ συμμετέχουν μέσω των «αστικών τους τάξεων» στον Ιμπεριαλιστικό Καταμερισμό. Ουσιαστικά για τους φωστήρες του ΚΚΕ όλα τα κράτη του ΟΗΕ –περίπου 200– εφόσον είναι καπιταλιστικά είναι και «οιονεί ιμπεριαλιστικά». Οπότε οι επαναστάτες με την «κόκκινη σημαία στην ούγια» θα πρέπει να τηρούν ουδέτερη στάση στους Ανταγωνισμούς μεταξύ των Ιμπεριαλιστικών χωρών, σχεδόν όλων των χωρών του Πλανήτη δηλαδή.
Έτσι, εάν η Μαδαγασκάρη
–πρώην Γαλλική αποικία με «καπιταλισμό»– πολεμήσει με την Γαλλία, πρώην μητροπολιτική
κυρίαρχη χώρα και νυν ούλτρα–Ιμπεριαλιστική, η σωστή στάση θα ήταν «Ενάντια στον
Πόλεμο, ενάντια στις δυο Αστικές Τάξεις Μαδαγασκάρης-Γαλλίας»! (Με λίγα λόγια,
η καθημαγμένη αποικία Μαδαγασκάρη, εξισώνεται με τον δήμιό της, την μητροπολιτική
Γαλλία). 
Πως σας φαίνεται αυτό το «μαργαριτάρι», υποψήφιο για Βραβείο Νόμπελ
Γεωστρατηγικής;
Σύμφωνα με την λογική του ΚΚΕ, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ένωση θα έπρεπε, όταν χτυπήθηκε από τους Γερμανούς Ναζί, να αρνηθεί κάθε βοήθεια από τους Αγγλο/Αμερικανούς, κάθε συμμαχία μαζί τους και κάθε «κατηγοριοποίηση» του αντιπάλου (Άλλο «Φασιστική Δύναμη», άλλο Αστική/Καπιταλιστική Δύναμη με αστικό δημοκρατικό χαρακτήρα υποστήριζαν οι Σοβιετικοί τότε και πολύ σωστά. Πολεμάμε τους Φασίστες, συμμαχούμε με τους Αστούς Δημοκράτες εναντίον των Φασιστών ήταν η τακτική τους και πάλι σωστά). Σύμφωνα με το ΚΚΕ, θα έπρεπε να πει η Σοβιετική Ηγεσία και ειδικότερα ο Στάλιν «Α πα πα! Δεν θέλουμε καμμιά συμμαχία με τους Αγγλο/Αμερικανούς Ιμπεριαλιστές! Πολεμάμε τους Ναζί και παράλληλα πολεμάμε και τους Αγγλο/Αμερικανούς!» . Είσαστε σίγουροι πως θα άντεχαν οι Σοβιετικοί – τότε– δυο μέτωπα και όχι ένα;
Μετά την πτώση του Σοβιετικού
κρατικού σοσιαλισμού και την κυριαρχία ενός διαρκώς και περισσότερο ελεγχόμενου –εποχή Πούτιν– καπιταλισμού, ο πόλεμος
σύμφωνα με το ΚΚΕ είναι «Πόλεμος Δυο Αστικών Τάξεων, της Δυτικής και της Ρωσικής»
οπότε το ΚΚΕ, ζηλεύοντας την δόξα του Πόντιου Πιλάτου μετά 2.000 χρόνια, παριστάνει
τον Πόντιο Πιλάτο Νο 2 χωρίς να ενδιαφέρεται
ποιος θα νικήσει. Λησμονώντας πως η Ρωσία, δεν υπήρξε ποτέ αποικιοκρατική Δύναμη γι’ αυτό έχει τους λαούς
της Αφρικής και Ασίας με το μέρος της. Δεν
εκμεταλλεύτηκε οικονομικά λαούς και ό,τι κατάφερε οικονομικά, κοινωνικά, επιστημονικά
και τεχνολογικά το κατάφερε μόνη της και με το σπαθί της.
Η Ρωσία δεν υπήρξε ποτέ «κλασσική χώρα» του Καπιταλισμού. Ακόμη και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, δεν συγκρίνεται η καπιταλιστική κυριαρχία και παντοδυναμία των Αμερικανικών και Δυτικών Εταιρειών με τις δικές της που είναι και πολύ περισσότερο ελεγχόμενες.
Στο Οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό υποσυνείδητο και DNA των Ρώσων διατηρείται η «Κοινοτική και συμβιωτική παράδοση του Κοινοτισμού της Κοινότητας του Μιρ» αλλά και το «Κοινοτιστικο/σοσιαλιστικό χαρακτηριστικό του Ορθοδόξου Κολεκτιβιστικού Χριστιανισμού» που δεν έχει καμμιά σχέση με τον Προτεσταντικό Χρηματοπιστωτικό Καπιταλισμό. Τέλος,
Το να συγκρίνεται ο Ναζιστικός, Φασιστικού τύπου Καπιταλισμός των Ναζί Ουκρανών του Αζόφ με την Ρωσία και το χειρότερο να εξισώνονται σαν δυο όμοια μεγέθη, δεν δείχνει μόνο πλήρη ιστορική άγνοια αλλά έναν απερίγραπτο «ιδεολογικό κρετινισμό» στρατηγικού τύπου που θυμίζει τις χειρότερες περιόδους του ελληνικού Τροτσκισμού. Εκεί κατέληξε το ΚΚΕ, σαν μια Τροτσκιστική παραφυάδα που ζει μόνη της σε «διακριτό Σύμπαν», σε «Άλλο Κόσμο» και η οποία επικοινωνεί με τον πραγματικό κόσμο μέσω επικίνδυνων φαντασιώσεων.
Όποιος δεν παίρνει θέση στη σημερινή σύγκρουση μεταξύ Αμερικανο/Ευρωπαίων και Ρωσίας παριστάνοντας τον «ουδέτερο» ή τον Πόντιο Πιλάτο, ουσιαστικά ταυτίζεται με τον κύριο και μοναδικό πόλο, αυτόν του Αμερικανό/Ευρωπαϊκού Ιμπεριαλισμού που ζητά και επιδιώκει την Παγκόσμια Κυριαρχία και απειλεί μάλιστα με Πόλεμο Πυρηνικών όπλων εάν χάσει –όπως χάνει –τον πόλεμο στο Ουκρανικό έδαφος.
Ας το έχει υπόψη του ο ελληνικός λαός και ειδικότερα η Κυβέρνησή του που νομίζει πως θα «την γλυτώσει», παριστάνοντας κουτοπόνηρα και δουλοπρεπώς τον εαυτό της ως «Αμερικανότερο των Αμερικανών» και δεχόμενοι άκριτα και οι δυο τους, την ψυχοπαθολογικού και υστερικού τύπου αντι/Ρωσική προπαγάνδα, ας το έχει επίσης υπόψη της η ελληνική «Αριστερά» που θα εξαϋλωθεί σε χρόνο dt στην απίθανη περίπτωση Ρωσικής ήττας/εξαφάνισης και Αμερικανικής νίκης. Ούτε όλοι οι ΛΟΑΤΚΙ+ του Γαλαξία δεν θα σώσουν τους Κασσελάκηδες του ΣΥΡΙΖΑ ή τους Βαρώνους και τις Μαρίες Αντουανέτες της Νέας Αριστεράς (Οι Αριστεριστές δεν «χρήζουν μνείας», απλά αρκετοί από αυτούς με αυτά που γράφουν για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον λυσσαλέο αντι/Ρωσισμό που αποπνέουν, μάλλον ψυχολόγο και ψυχοθεραπευτή χρειάζονται). Τέλος, ας σοβαρευτεί και το ΚΚΕ – γνωρίζουμε πως του βάζουμε «δύσκολα καθήκοντα» αλλά η προσπάθεια μετράει...– αναλογιζόμενο, έστω και μια φορά, πως γίνεται κάθε φορά που κινδυνεύει με κατάρρευση η Κυρίαρχη Τάξη –1944, 1946, 1989, 2015 αλλά και 2022-24 λόγω πολέμου– με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του να της προσφέρει «σωσίβιο σωτηρίας» και να μας «κουφαίνει όλους» με τα απίθανα που σερβίρει πλασάροντάς τα μάλιστα ως Ταξική και «Μαρξιστική» (!!!) ανάλυση; Εντάξει, τον Μαρξ δεν τον ρώτησε αφήνοντας τα κόκκαλά του να τρίζουν στον τάφο του, εκεί μακριά στο Heygate του Λονδίνου, εμείς όμως τι φταίμε να ταλαιπωρούμαστε και υποφέρουμε διαβάζοντας τις ψευδο-αναλύσεις του; Ψυχή δεν έχουμε;
ΥΓ.
Στο «Ριζοσπάστη» της 23/3/24 –επ’ ευκαιρία των 25 ετών
από τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας έχει γραφτεί κατά λέξη το εξής: «Ο κατακερματισμός
της Γιουγκοσλαβίας ήταν αναγκαίος για να προχωρήσει ο ευρωατλαντικός σχεδιασμός
στα Βαλκάνια ειδικά απ’ όταν η καπιταλιστική
πλέον Ρωσία δεν έδειχνε διατεθειμένη να παραιτηθεί από τα οικονομικά και πολιτικά
ερείσματά της στην Βαλκανική».
 |
| Bondsteel, πιο σύγχρονη αμερικάνικη βάση που εμφυτεύτηκε στην Ευρώπη |
Όπως το καταλαβαίνετε κι εσείς αγαπητοί αναγνώστες, σύμφωνα με το
ΚΚΕ, ο σχεδιασμός του ΝΑΤΟ του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας ήταν αναγκαίος «επιταχύνθηκε» όμως η αναγκαιότητά του ειδικά από
όταν η Ρωσία δεν έδειχνε «διατεθειμένη (!) να παραιτηθεί(!) από τα ερείσματά
της στη Βαλκανική»(!). Προηγουμένως κατηγορήσαμε ευθέως το ΚΚΕ σαν δεκανίκι της Κυρίαρχης Τάξης σε κρίσιμες περιόδους,
όποτε η Κυρίαρχη Ελίτ «βλέπει τον Χάρο με τα μάτια της». Με την υποστήριξη σε
στυλ Ποντίου Πιλάτου που παρέχει σήμερα στον Αμερικανό/Ευρωπαϊκό Ιμπεριαλισμό
στον πόλεμο στην Ουκρανία και σε βάρος της Ρωσίας, τώρα βλέπουμε πως παρέχει υποστήριξη, άμεσα και έμμεσα και με «αναδρομική
ισχύ» και στο έγκλημα των Δυτικών κατά της Σερβίας. Όπως διαβάζετε και στο προαναφερθέν
απόσπασμα, οι ευθύνες για την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας σύμφωνα με το ΚΚΕ «Διαμοιράζονται
μεταξύ ευρωατλαντικών και Ρωσίας», εάν δε προσέξουμε και την λέξη «ειδικά» τότε όπως φαίνεται και στο κείμενο,
η Ρωσία του 1999 ήταν «πιο υπεύθυνη» (!) για τον Βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας
από την Αμερικανο/Ευρώπη.
Φαίνεται πως το ΚΚΕ, κάθε δεκαετία «αναβαθμίζεται». Από «δεκανίκι της Άρχουσας Τάξης» έχει πάρει προαγωγή σε «δεκανίκι των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ». Και σ’ ανώτερα!
Διαβάστε και εδώ:
Σχόλια