Του Δρ. Σωτήρη Καμενόπουλου.
Σύμφωνα με πρόσφατη ειδησεογραφία η ExxonMobil αποφασίζει γεώτρηση στην Κρήτη καθώς υπάρχουν ενδείξεις για μεγάλη δομή/κοίτασμα φυσικού αερίου (η είδηση εδώ). Ίσως στο παιγνίδι μπει και η Chevron; Πέραν του γεγονότος πως τελικά «πετρέλαιο υπάρχει» πιθανώς σε πολύ μεγάλες ποσότητες, ένα άλλο σημείο της είδησης είναι σημαντικό. Όπως αναφέρθηκε «το πιθανότερο σενάριο είναι η όποια κίνηση χρονικά να γίνει στα τέλη του 2025 με αρχές του 2026, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξει κάποια προσφυγή και δικαστική προστριβή. Οι αντιδράσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων, που είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθούν το επόμενο διάστημα, αποτελούν και τη μεγαλύτερη αβεβαιότητα σε σχέση με την πρόοδο των ερευνών. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη διενέργεια των σεισμικών ερευνών η σχετική προσφυγή στο ΣτΕ μπλόκαρε τις διαδικασίες για διάστημα σχεδόν 3 ετών, καθώς η εκδίκαση της υπόθεσης αναβλήθηκε τέσσερις φορές». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Μία από τις γενεσιουργίες αιτίες πίσω από την οποίες η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες δεν αξιοποιεί τους ορυκτούς της πόρους αποτελεί ο φόβος που διακατέχει το πολιτικό προσωπικό της χώρας έναντι των ψευδο-οικολογικών αντιδράσεων. Οι επενδύσεις στο χώρο των εξορύξεων υποφέρουν από τις κωλυσιεργίες οι οποίες δημιουργούνται συνήθως με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος, και αυτό, παρά το γεγονός πως πάντα περιλαμβάνονται σχετικές έγκριτες μελέτες από άξιους επιστήμονες για την προστασία του περιβάλλοντος. Η «βιομηχανία» των προσφυγών εναντίον των επενδύσεων καλά κρατεί. Η προστασία του περιβάλλοντος, δυστυχώς, κινδυνεύει ορισμένες φορές να μετατραπεί σε όργανο εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων τα οποία δεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον παρά μόνο για τα κέρδη που προσπορίζουν από τις εισαγωγές ανταγωνιστικών προϊόντων. Αυτό ίσως αποκτά και αντεθνικές διαστάσεις. Διαστάσεις που αγγίζουν τα όρια της Εθνικής Ασφάλειας. Καιρός είναι λοιπόν ίσως να αρχίσουν ορισμένοι στον κρατικό μηχανισμό να αναρωτιούνται για τις πραγματικές διαστάσεις ορισμένων (όχι όλων) «οικολόγων» οι οποίοι χρησιμοποιούν τις πραγματικές διαστάσεις της προστασίας του περιβάλλοντος ώστε να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς, εντελώς άσχετους με τα θέματα του περιβάλλοντος. Αυτό το πράττουν αποπροσανατολίζοντας τις τοπικές κοινωνίες με διαρκή «μασάζ» της κοινής γνώμης και προπαγανδιστικές μεθόδους που αγγίζουν τα όρια της κοινωνικής μηχανικής (social engineering). Πολλές φορές για να διαπιστώσει κάποιος αν ισχύουν τέτοια θέματα απλά δεν έχει παρά να ακολουθήσει το δρόμο του χρήματος (follow the money). Σε αυτό το σημείο ας θυμίσουμε πως τα θέματα της διαφθοράς, τουλάχιστον σε ορισμένες χώρες αντιμετωπίζονται ως θέματα Εθνικής Ασφάλειας.
Επιπροσθέτως, με ελάχιστα χρήματα (πχ. 150-300 ευρώ κόστος παράβολου;) μπορεί ο οποιοσδήποτε να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας παρακωλύοντας ουσιαστικά επενδύσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Αν το παράβολο μίας προσφυγής στο ΣτΕ εναντίον μίας επένδυσης είναι 250 ευρώ και το ύψος της επένδυσης είναι 10 εκατ. ευρώ, τότε το ποσοστό του παράβολου είναι της τάξης του 0,0025%. Δεν γίνεται με 250 ευρώ να σταματά κάποιος μία επένδυση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ! Αυτό είναι τρέλα! (Για την έκδοση διαβατηρίου απαιτούνται μόλις 85 ευρώ, δηλαδή με το τριπλάσιο ποσό η πολιτεία σου δίνει το δικαίωμα να μπλοκάρεις μία επένδυση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ!). Αυτό είναι εντελώς παράλογο: ως χώρα λειτουργούμε αυτοκτονικά - πυροβολούμε τα πόδια μας - εδώ και δεκαετίες εν ονόματι μίας λαϊκίστικης νοοτροπίας περί δήθεν απονομής Δικαιοσύνης για όλους παραγνωρίζοντας το γεγονός πως εμμέσως με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά επωφελούνται κάποια συγκεκριμένα ολιγαρχικά-ελιτίστικα συμφέροντα σε βάρος χιλιάδων ανέργων συμπολιτών μας. Επωφελούνται οι λίγοι που απολαμβάνουν κέρδη εκατομμυρίων ευρώ σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Μήπως το θέμα των προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όταν πρόκειται για περιπτώσεις επενδύσεων, θα έπρεπε να αναθεωρηθεί ώστε τουλάχιστον να αποκρούονται φαινόμενα όπως τα παραπάνω; Μήπως π.χ. όταν πρόκειται για προσφυγές εναντίον επενδύσεων τα δικαστικά έξοδα να αναλογούν σε ένα ορισμένο ύψος-ποσοστό επί της προτεινόμενης επένδυσης; Πχ. εάν πρόκειται για μία επένδυση 10 εκατ. ευρώ ας τεθεί ένα παράβολο της τάξης τουλάχιστον των 10 χιλιάδων ευρώ, δηλαδή το 0,1% της επένδυσης (και λίγο είναι: ίσως θα πρέπει να τεθεί ακόμη πιο υψηλό τίμημα, πχ. για μία επένδυση των 10 εκατ. ευρώ ας τεθεί παράβολο αξίας 100 χιλιάδων ευρώ = 1% της επένδυσης και ας ανεβαίνει κλιμακωτά αναλόγως του ύψους της επένδυσης). Με πιθανό ενδεχόμενο τα δημοσιο-οικονομικά οφέλη από την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων να ξεπερνούν τα 250 δις ευρώ (το ήπιο σενάριο) τότε το παράβολο για μία προσφυγή στο ΣτΕ θα έπρεπε να είναι της τάξης των 250 εκατομμυρίων ευρώ. Η μόνη λύση για αυτές τις προσφυγές είναι να τεθεί κατώτατο πλαφόν στο παράβολο της προσφυγής με ποσοστιαία σχέση με την πραγματική αξία του έργου εναντίον του οποίου προσφεύγει κάποιος. Όπου η «πραγματική αξία» ισούται με το κόστος του έργου συν τα παραγόμενα μελλοντικά οφέλη του έργου. Έτσι απλά...αιρετικά.
Η διαρκής παρεμπόδιση των εξορυκτικών επενδύσεων με πρόσχημα-«πιπίλα» τη δήθεν προστασία του περιβάλλοντος κινδυνεύει να στραφεί τελικώς εναντίον του περιβάλλοντος. Σίγουρα στρέφεται εναντίον του Ελληνικού λαού. Ήδη πάνω από 500 χιλιάδες Έλληνες συμπολίτες έχουν φύγει στο εξωτερικό (brain drain) αναζητώντας μία καλύτερη τύχη εξαιτίας ακριβώς τέτοιων ιδεοληπτικών αγκυλώσεων από τις οποίες (αγκυλώσεις) κερδίζουν μόνο οι λίγοι. Μη ξεχνάμε επίσης πως η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων θα συμβάλλει σημαντικά και στο οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα.
Η μεγαλύτερη ζημιά στην προστασία του περιβάλλοντος θα δημιουργηθεί όταν πια ο κόσμος, η κοινωνία, δεν θα ακούει πια τους «οικολόγους», όπως ακριβώς συνέβη στο παραμύθι «Ο Πέτρος και ο λύκος». Αυτός δυστυχώς είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το περιβάλλον: αν η κοινωνία διαπιστώσει πως υφίσταται διαρκή κοροϊδία από τις διάφορες «οικολογικές οργανώσεις» οι οποίες εξυπηρετούν εμμέσως, ίσως και εν αγνοία τους, αλλότρια οικονομικά συμφέροντα, ίσως εξωχώρια(;), άσχετα με την προστασία του περιβάλλοντος, ίσως τότε θα αρχίσει να στρέφεται στην εντελώς αντίθετη πλευρά αποδεχόμενη οποιαδήποτε εξορυκτική επένδυση άνευ όρων. Η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει το περιβάλλον από τους «οικολόγους» και να διερευνήσει τί κρύβεται πίσω από αυτά τα συμφέροντα. Αν αναφέρει κάποιος σε έναν ξένο επενδυτή πως ο οποιοσδήποτε διαθέτει 250 ευρώ μπορεί να καθυστερήσει για πολλά χρόνια μία επένδυση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ δεν θα πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα. Το υψηλότατο κόστος για τα παράβολα στις προσφυγές είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν επιτέλους οι κατά συρροήν προσφυγές εναντίον των επενδύσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Εδώ που έχουμε φτάσει ως χώρα, στον πάτο του βαρελιού, πρέπει να ληφθούν δραστικά μέτρα και να σπάσουν αυγά. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο επαναχάραξης του παραγωγικού της μοντέλου. Από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν, όπου άνθισαν οι κάθε είδους επιδοτήσεις και οι τραπεζικοί δανεισμοί μέσω των κομματικών διαπλοκών, η χώρα υπέστη πλήρη αποβιομηχάνιση. Τα έθνη που δεν αξιοποιούν τους ορυκτούς τους πόρους είναι καταδικασμένα να εξαφανισθούν. Οι Ελληνικοί ορυκτοί πόροι πρέπει να αξιοποιηθούν. Είναι θέμα επιβίωσης της Ελλάδας.
Ας τελειώσει το άρθρο με τούτη την παρατήρηση: η Κυβέρνηση σε ένα θέμα το οποίο δίχασε την Ελληνική κοινωνία (γάμοι ομόφυλων ζευγαριών) έσπασε αυγά και συγκρούστηκε με πολύ μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας (καλώς, κακώς, δεν θα σχολιασθεί σε αυτό το άρθρο). Το έπραξε μάλιστα αυτό με τη συνδρομή της Αντιπολίτευσης. Θα τολμήσει λοιπόν σε ένα θέμα που άπτεται την Εθνική Ασφάλεια της χώρας, την οικονομία και το δημογραφικό να σπάσει αυγά; Ή θα συρθεί πίσω από το ψευδο-οικολογικό κίνημα (το οποίο ευθύνεται και για την πράσινη ακρίβεια που μαστίζει τους πολίτες); Μη ξεχνούν ορισμένοι πως το ποσοστό των «οικολόγων» στην Ελλάδα δεν ξεπερνά το 0,5-1%...
=================
Σχόλια