Εκείνο που κυρίως συζητιέται με πάθος μεταξύ των Νεοελλήνων (αν
εξαιρέσει κανείς τον άλλο μικροεμφύλιο για την αξιολόγηση της ταινίας
του Λάνθιμου ή τις δηλώσεις Νταλάρα) είναι η δυνατότητα ομόφυλων
ζευγαριών όχι μόνον να νυμφεύονται, αλλά και να υιοθετούν-ανατρέφουν
παιδιά. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Την ίδια στιγμή ο πόλεμος μαίνεται στην Ουκρανία και εξαπλώνεται στη Μέση Ανατολή με 10 παιδιά να δολοφονούνται κάθε ώρα στη Γάζα. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα σπεύδει, χωρίς να οφείλει, να δηλώσει ένοπλη παρουσία στην Ερυθρά Θάλασσα, μετατρέποντας σε εχθρούς και άλλες χώρες με τις οποίες δεν μας χωρίζει τίποτα, επωμιζόμενη συγχρόνως εμμέσως μέρος της ευθύνης για την “γενοκτονία” εναντίον του παλαιστινιακού λαού.
Την ίδια στιγμή ενισχύει την Ουκρανία με οπλικά συστήματα που στερεί από τα απειλούμενα νησιά του Αιγαίου, ενώ ο αναδασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας προχωράει σταθερά και αθόρυβα, καθώς η Τουρκία διεισδύει περισσότερο στον οικονομικό και πολιτισμικό βίο μας (αγοράζονται ποδοσφαιρικές ομάδες, τηλεοπτικά κανάλια, αλιευτικές εταιρείες) και στελέχη των Γκρίζων Λύκων αναλαμβάνουν την προπονητική ευθύνη μεγάλων ΠΑΕ.
Την ίδια στιγμή το εισόδημα όλο και μεγαλύτερων μερίδων του πληθυσμού δεν αρκεί για να καλύψει τις δυο τελευταίες εβδομάδες του μήνα, με την αισχροκέρδεια να καλπάζει ασύδοτη, τα νοσοκομεία διαλύονται, η χώρα δημογραφικά συρρικνώνεται, η γεννητικότητα χτυπάει αρνητικά ρεκόρ. Ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά που συνιστούν υπαρξιακή κρίση για την Ελλάδα, το μέγα πρόβλημα που συνταράσσει και διαιρεί την ελληνική κοινωνία είναι η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών! Μιλάμε για μια ελαχιστότατη ομάδα, στο όριο του στατιστικά ασήμαντου – 520 είναι συνολικά οι αιτήσεις που έγιναν για συμβόλαιο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Ένα ποσοστό εξ αυτών θα είναι σε οικονομική θέση να υιοθετήσουν.
Την στιγμή, λοιπόν, που όλο και περισσότερα ζευγάρια αδυνατούν να θρέψουν παιδιά και μένουν άτεκνα, λόγω της παρατεταμένης οικονομικής δυσπραγίας , οι Νεοέλληνες διαιρούνται και διαπληκτίζονται σε υψηλούς τόνους, για το “δικαίωμα” των ελάχιστων εύπορων ομόφυλων ζευγαριών να αγοράζουν και τον ρόλο του γονέα, σε μια κοινωνία όπου τα πάντα αγοράζονται. Αν πιστέψουμε στην εικόνα που εμφανίζεται στα Μίντια και στα κοινωνικά Μίντια, η κοινωνία βρίσκεται στο κατώφλι μιας τεράστιας σημασίας τομής που χωρίζει το “αντιδραστικό” και “οπισθοδρομικό” χθες από το “προοδευτικό”, λαμπρό αύριο! Υπογραμμίζω το “εμφανίζεται” καθόσον μου φαίνεται αδιανόητο η κοινωνία από τη μια μέρα στην άλλη να παίζει τα ρέστα της σε αυτό το διακύβευμα, όπως δείχνει η μονομανής εστίαση της δημοσιότητας σε αυτό!
Υπάρχουν και τα παιδιά…
Είναι βεβαίως λογικό και αναντίρρητο οι ενήλικοι να μπορούν ελεύθερα να χτίζουν την προσωπική τους ζωή, σύμφωνα με τις δικές τους σεξουαλικές προτιμήσεις, χωρίς διακρίσεις και χωρίς τον παραμικρό στιγματισμό. Ωστόσο, το ζήτημα της τεκνοθεσίας είναι διαφορετικό, καθώς πλέον αφορά και τη ζωή ανθρώπων που δεν μπορούν να έχουν κάνει την επιλογή τους ακόμα. Έχουμε το δικαίωμα οι υπόλοιποι να αποφασίσουμε πως δεν έχει καμία σημασία για την καλή διάπλασή και ανατροφή τους, αν θα μεγαλώσουν σε μια οικογενειακή δομή, όπου θα απουσιάζει εξ αρχής η μητέρα ή ο πατέρας;
Είμαστε τόσο σίγουροι ότι η απουσία αυτή δεν θα έχει επίπτωση στη διαμόρφωση του συναισθηματικού κόσμου και του ψυχισμού τους; Και δεν μιλάμε ασφαλώς εδώ για την ανοησία πως “παιδιά ομοφυλοφίλων γίνονται ομοφυλόφιλοι”, αλλά για το κατά πόσον πραγματικά χρειάζεται κανείς μητέρα και πατέρα, όχι για να γίνει “καλός άνθρωπος” ούτε καν “κανονικός”, αλλά για να βιώσει συναισθήματα θεμελιώδη για την υγιή ψυχική δόμηση κάθε έλλογου έμβιου όντος.
Θα προβληθεί το ερώτημα: τι είναι υγιές, πώς το προαποφασίζουμε εμείς για λογαριασμό μη ενηλίκων; Το πρόβλημα δεν υφίσταται βέβαια για όσους πιστεύουν πως υπάρχουν όχι δύο, αλλά 72 φύλα – ζητώ συγγνώμη αν αναγνωρίστηκε στο μεταξύ και 73ο! Επειδή όμως η κοινωνία μας δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ την μέτρηση, καλό είναι οι νόμοι να μην προτρέχουν των κοινωνικών δομών και εμπεδωμένων πρακτικών. Στην αντίθετη περίπτωση, οι νόμοι είτε καταρρέουν παταγωδώς είτε οδηγούν σε τραγέλαφους. Από τους τελευταίους όμως είμαστε πλήρεις ως Πολιτεία και μάλλον δεν μας χρειάζονται κι άλλοι.
Αντί να παριστάνουμε τους εκ του προχείρου ειδικούς επιστήμονες, χωρίς να συμβουλευτούμε εκείνους που έχουν την γνώση και την ερευνητική εποπτεία του πεδίου, σπεύδουμε να κάνουμε σημαίες τα ιδεολογήματά μας σε μια διαμάχη μεταξύ προκαταλήψεων και ψευδοχειραφέτησης, όπου βασιλεύει η αμετροέπεια και η υπερβολή. Θα μπορούσαμε να αφήσουμε το θέμα, ως μη επείγον και να το επανεξετάσουμε εν καιρώ, όταν η κοινωνία θα έχει αφομοιώσει βαθύτερη γνώση και αν δείξει πως πραγματικά ζητάει μια τέτοια ρύθμιση. Και εν πάση περιπτώσει, εάν και όταν θα έχει επιβιώσει από τις φοβερές φουρτούνες που την συνταράζουν τόσα χρόνια και που προοιωνίζονται ακόμα σφοδρότερες προσεχώς.
Η Δεξιά και το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια
Το πρόβλημα έχει διαιρέσει την Δεξιά, που ιστορικά κατάφερε κουτσά στραβά να φτιασιδώσει τον ατομιστικό συμφεροντολογισμό, τον μεταπρατισμό και την εξάρτησή της, πίσω από το πειστικό για χρόνια ιδεολογικό τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Σήμερα ηγείται μιας “εκσυγχρονιστικής” σταυροφορίας διάλυσης και των τριών αυτών αξιών, των οποίων ήθελε να εμφανίζεται ως ο προνομιακός, ακοίμητος φρουρός και φύλακας άγγελος.
Ποια “Πατρίδα”, όταν η συνθήκη που ορίζει τα σύνορα της επικράτειας θεωρείται από αυτήν την παράταξη “παρωχημένη”, όπως το θέλει και ο επίβουλος γείτονας, άρα “υπό διαπραγμάτευση”. Και μάλιστα χωρίς πόλεμο – παγκόσμια ιστορική πρωτοτυπία αυτό. Ποια πατρίδα, όταν αφοπλίζονται τα υπό αμφισβήτηση σημεία των θαλασσίων συνόρων, για να εξοπλιστούν οι εχθροί της παραδοσιακά φίλης Ρωσίας που πλέον γίνεται εχθρός, όπως εχθρός γίνεται το Ιράν, επειδή έτσι το θέλει η κλονιζόμενη υπερδύναμη, η οποία κυβερνά τη χώρα δια της εδώ πρεσβείας της, δίκην αποικιακής εντολής;
Ποια “Θρησκεία”, όταν επιβιώνει απλώς το φάντασμα μιας αποστεωμένης, αποξενωμένης από τον λαό κρατικοδίαιτης ιεραρχίας (επίτηδες χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο αντί του όρου “Εκκλησία” που θεολογικά σημαίνει κάτι εντελώς άλλο), με προκλητικά πολυτελή παράσταση, αλλά χωρίς πνοή, με νομιμοφροσύνη, αλλά χωρίς πίστη, με Καίσαρα, αλλά χωρίς Θεό. Πολύ ευάλωτη και σκιώδης και βουτηγμένη στα σκάνδαλα και “ώριμη” να δεχθεί προσεχώς σαρωτική επίθεση.
Και εσχάτως πλέον, ποια “Οικογένεια”; Ποια Οικογένεια με ν+1 αριθμό φύλων, χωρίς πατέρα, χωρίς μητέρα χωρίς παππού και γιαγιά. Η κυβερνώσα Δεξιά πρωτοστατεί στο ξήλωμα όλης της κοινωνικής διάρθρωσης και μαζί και της δικής της παλαιάς ταυτότητας, εκτελώντας συμβόλαια που έχει επιβάλει το ιδεολογικό πρόταγμα της παγκοσμιοποίησης και οι τεράστιες δυνάμεις που δίνουν απελπισμένες και γι’ αυτό πολύ επικίνδυνες μάχες οπισθοφυλακών για να κρατήσουν ό,τι μπορούν από την καταρρέουσα ηγεμονία τους.
Ο δικαιωματισμός της συριζογενούς Αριστεράς
Ένας Δυτικός Κόσμος αδειασμένος από περιεχόμενο, που βαδίζει σε μια παγκόσμια σύγκρουση με τις ανερχόμενες παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις που διεκδικούν πλέον σοβαρά και πειστικά το μερίδιό τους στην πολιτική ηγεμονία του κόσμου. Και η Ελλάδα, ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ως ο αυτονόητα δεδομένος υπηρέτης των πάλαι ποτέ “πλανηταρχών”, δεδομένος και μη αμειβόμενος –παρά τις τεράστιες προσωπικές αμοιβές που προσδοκούν οι πολιτικοί του ταγοί– βαδίζει ως πρόβατον επί σφαγήν.
Και η Αριστερά; Η αποβλακωμένη πλέον συριζογενής Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ+Νέα Αριστερά) τάσσεται με ενθουσιασμό υπέρ της γενικής αποδόμησης! Οι αντιστάσεις των πιο συντηρητικών κομματιών της παραδοσιακής Δεξιάς της προσφέρουν το άλλοθι να εμφανίζεται σαν υπέρμαχος μιας “προοδευτικής” ατζέντας. Ο ενθουσιασμός του νέου ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του δεν κρύβεται. Οι νέες τάσεις της οικογενειακής νομοθεσίας αρμόζουν πλήρως και στο προφίλ του τελευταίου, αλλά και στο ιδεολογικό στίγμα του κόμματος. Οι επιφυλάξεις που διατυπώσαμε σε πρόσφατο άρθρο μας σχετικά με την “έκπληξη” της προσπάθειάς του να παρουσιάσει ένα πολιτικό προφίλ “Πατριωτικής Αριστεράς”, γίνονται πλέον ακόμα μεγαλύτερες.
Ως φαίνεται, δεν πρόκειται παρά για φραστικά πυροτεχνήματα, που έχουν τη θέση τους σε μια κατανομή ρόλων μεταξύ κομμάτων που έχουν αναλάβει την υλοποίηση της ατζέντας της πλήρους αμερικανοποίησης της χώρας – ως νεοαποικίας βεβαίως και όχι ως 51ης Πολιτείας των ΗΠΑ. Οι κραδασμοί που αναμένεται να προκύψουν από πατριωτικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς θα πρέπει να απορροφηθούν κατά τρόπο που θα τις καθιστά ανώδυνες.
Κάποιοι λοιπόν πρέπει να πουλήσουν “πατριωτισμό” σαν μαξιλαράκια ανώδυνης απορρόφησης των κραδασμών και κάποιοι άλλοι να εμφανιστούν σαν πιο τολμηροί και ευαίσθητοι στα κελεύσματα της “προόδου” και της νέας παγκόσμιας αναδιάταξης. Ένας πολιτικός χώρος αυτοπαγιδευμένος στον δικαιωματισμό και τον “προοδευτισμό” είναι πολύ δύσκολο να μην ακολουθήσει αυτή την πορεία, στην οποία μάλιστα βρίσκει και ρόλο.
Η Νέα Αριστερά –νομιμοποιήθηκε ως κοινοβουλευτική ομάδα χάρη στους δύο μουσουλμάνους βουλευτές που αυτοχαρακτηρίζονται “Τούρκοι”– μπορεί να κρατάει πιο χαμηλούς τόνους, αλλά είναι ακόμα πιο ενθουσιώδης υποστηρικτής κάθε woke εφευρήματος. Ενθουσιασμός που δεν κρύβεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου με χυδαιότητα διασύρεται και συκοφαντείται σαν “επιστροφή στον Μεσαίωνα” κάθε σκεπτικισμός ως προς το θέμα της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών. Κύριος αποδέκτης των επιθέσεων αυτών, η Εκκλησία και ο γ.γ. του ΚΚΕ, θεσμούς που έσπευσαν να ταυτίσουν γελοιογραφικά.
-----------------
Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών και ιδίως ζευγαριών ανδρών χωρίς εγχρήματη συναλλαγή και χωρίς παρένθετη μητρότητα σε μεγάλη έκταση, κατανοεί την επιθυμία του σαν πραγματικότητα. Δεν γίνεται πρακτικά. Οταν αυξηθεί πολύ η ζήτηση για παιδιά προς υιοθεσία (ομόφυλα ζεύγη συν ετερόφυλα ζεύγη), θα συμβούν τα εξής: Πρώτον, θα αυξηθεί πολύ ο διαδικαστικός χρόνος για τα ετερόφυλα ζεύγη, αφού θα υπάρχει μεγάλος αριθμός αιτούντων ζευγών και μεγάλος χρόνος αναγκαίων νομικών και ελεγκτικών διαδικασιών. Δεύτερον, όταν στην αγορά υπάρχει μεγάλη ζήτηση, υπάρχει και αύξηση των ανταλλαγμάτων ή του τιμήματος, καθώς και οργάνωση παραγωγής κατά κλίμακα. Επειδή δεν θα φτάνουν οι υιοθεσίες από τα ιδρύματα, κι αυτές συχνά σκοτεινές, θα χρειαστεί να αυξηθεί η προσφερόμενη εργατική δύναμη που παράγει παιδιά, δηλαδή οι παρένθετες μητέρες, πάντοτε φτωχές, συχνά μετανάστριες. Οσοι λοιπόν καλοπροαίρετα γράφουν θέλουμε τεκνοθεσία ομόφυλων αλλά "όχι βρε παιδί μου και παρένθετες μητέρες", είναι σαν αυτούς στην Αγγλία τον 19ο αιώνα που ήθελαν ωραία βαμβακερά πουκάμισα από τις ΗΠΑ αλλά "προς Θεού όχι από την εργασία δούλων στις φυτείες βαμβακιού". Οταν τα παιδιά γίνονται εμπορεύματα - κάτι που ξεκίνησε με τα ετερόφυλα ζευγάρια προ πολλού και τώρα θα αυξηθεί πολύ με τα ομόφυλα - λειτουργεί ο νόμος της αξίας συν η προσφορά και ζήτηση. Και αν η εμπορευματοποίηση των παιδιών από ετερόφυλα ζεύγη χάριν της υιοθεσίας κάπως εξισορροπούνταν ηθικά από το ότι θα έβρισκαν ένα μέσο οικογενειακό περιβάλλον, μια θετή μητέρα και έναν θετό πατέρα, δύο διακριτά συναισθηματικά πρότυπα, τώρα χάνεται και αυτό. Μένει μόνο η αγορά και η πώληση και η εργατική δύναμη που παράγει το σώμα - εμπόρευμα η έστω η μητέρα μικροεμπορευματική παραγωγός αν δεν την διαμεσολαβούν κυκλώματα, που και αυτό δεν είναι σίγουρο καθόλου. Οι αστοί αυτό το λένε παραδοσιακά «Πρόοδο» ή «Ανάπτυξη». Οι αποικιοκράτες βελτίωση της διοικητικής οργάνωσης στην αποικία τους. Ο νεοφεμινισμός δεν φαίνεται να αντιδικεί με αυτό. Οταν παράγονται επί χρήμασι τέκνα για ομόφυλα ζεύγη, η φυσική μητέρα δουλεύει για την Πρόοδο η είναι enterpreneur for herself. Οταν οι βιολογικοί γονείς ζητούν κίνητρα για να κάνουν παιδιά με φυσική μέθοδο η έστω με ιατρική στήριξη, χωρίς παρένθετη μητέρα, είμαστε στο βασίλειο των γυναικών - κουνελιών και της Άκρας Δεξιάς η Alt Right. Το εν γένει δημογραφικό λογίζεται προνόμιο της Ακροδεξιάς, ενώ οι ανάγκες ειδικών κατηγοριών λογίζονται ως απαύγασμα Προόδου. Ως που μπορεί κανείς να αντιδικεί με το παράλογο και ιδίως με εκείνο το παράλογο που συγκεντρώνει μεγάλα συμφέροντα πίσω του και όχι μόνο οικονομικά αλλά και άμεσα πολιτικά, το παράλογο της ανακατασκευής του κόσμου από την ελίτ; Επενδύουν στην κούραση του Λόγου έναντι του Παραλόγου.
Αρθρο του Δημήτρη Μπελαντή.
Σχόλια