Όταν ο καθηγητής Εμανουέλ Τοντ προέβλεψε την πτώση του κομμουνισμού (το 1989) 13 χρόνια πριν συμβεί ήταν ο «εκλεκτός» των δυτικών μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, μιλάει για ήττα της Δύσης και νίκη της Ρωσίας, γενικότερη και όχι μόνο στην Ουκρανία, και χαρακτηρίζεται πουτινόφιλος. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
O Τοντ παραδέχεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει τελειώσει αλλά «η Δύση έχει βγει από την ψευδαίσθηση μιας πιθανής ουκρανικής νίκης».
Εξηγεί ακόμα: «Δεν ήταν ακόμη σαφές σε όλους όταν έγραφα, αλλά σήμερα, μετά την αποτυχία της αντεπίθεσης αυτό το καλοκαίρι και την παρατήρηση της ανικανότητας των ΗΠΑ και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ να παράσχουν αρκετά όπλα στην Ουκρανία, το Πεντάγωνο θα συμφωνούσε μαζί μου».
Όπως σημειώνει, η παρατήρησή του πηγάζει από τρεις παράγοντες. Οι τρεις παράγοντες που «δείχνουν» την ήττα της Δύσης «Η παρατήρησή μου για την ήττα της Δύσης βασίζεται σε τρεις παράγοντες.
Πρώτον, η βιομηχανική υστέρηση των ΗΠΑ με την αποκάλυψη της πλασματικής φύσης του αμερικανικού ΑΕΠ. Στο βιβλίο μου, ξεφουσκώνω αυτό το ΑΕΠ και δείχνω τις βαθύτερες αιτίες της βιομηχανικής παρακμής: την υστέρηση στην κατάρτισης μηχανικών και γενικότερα την πτώση του μορφωτικού επιπέδου, από το 1965 στις ΗΠΑ», αναφέρει αρχικά ο Τοντ πριν προσθέσει:
«Βαθύτερα, η εξαφάνιση του αμερικανικού προτεσταντισμού είναι ο δεύτερος παράγοντας της πτώσης της Δύσης. Το βιβλίο μου είναι βασικά η συνέχεια του Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού του Max Weber. Αυτός σκεφτόταν, τις παραμονές του πολέμου του 1914, ότι η άνοδος της Δύσης ήταν στην ίδια την καρδιά του προτεσταντικού κόσμου – Αγγλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γερμανία ενοποιημένη από την Πρωσία, τη Σκανδιναβία. Η τύχη της Γαλλίας ήταν να κολλήσει γεωγραφικά στην κορυφαία ομάδα. Ο προτεσταντισμός δημιούργησε ένα υψηλό μορφωτικό επίπεδο, πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, καταργώντας τον αναλφαβητισμό, γιατί απαιτούσε κάθε πιστός να μπορεί να διαβάζει μόνος του τις Άγιες Γραφές. Επιπλέον, ο φόβος της καταδίκης και η ανάγκη να αισθανόμαστε επιλεγμένοι από τον Θεό προκάλεσαν μια εργασιακή ηθική, μια ισχυρή ατομική και συλλογική ηθική. Με, αρνητική, μερικούς από τους χειρότερους ρατσισμούς που υπήρξαν – κατά των μαύρων στις ΗΠΑ ή κατά των Εβραίων στη Γερμανία – από τότε που, με τους εκλεκτούς του και τους καταραμένους του, ο Προτεσταντισμός απαρνήθηκε την καθολική ισότητα των ανθρώπων. Η εκπαιδευτική πρόοδος και η εργασιακή ηθική προκάλεσαν σημαντική οικονομική και βιομηχανική πρόοδο».
«Σήμερα, συμμετρικά, η πρόσφατη κατάρρευση του προτεσταντισμού πυροδότησε μια πνευματική παρακμή, μια εξαφάνιση της εργασιακής ηθικής και της μαζικής απληστίας (επίσημη ονομασία: νεοφιλελευθερισμός): η άνοδος μετατρέπεται σε πτώση της Δύσης. Αυτή η ανάλυση του θρησκευτικού στοιχείου δεν υποδηλώνει καμία νοσταλγία ή ηθικολογικό θρήνο μέσα μου: είναι μια ιστορική παρατήρηση. Επιπλέον, ο ρατσισμός που σχετίζεται με τον προτεσταντισμό εξαφανίστηκε και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τον πρώτο μαύρο πρόεδρό τους, τον Ομπάμα. Δεν μπορούμε παρά να το χαιρετίσουμε αυτό», αναφέρει ο Τοντ.
Ο Τοντ παρουσιάζει και τον τρίτο παράγοντα. «Ο τρίτος παράγοντας της ήττας της Δύσης είναι ότι ο υπόλοιπος κόσμος συντάχθηκε με τη Ρωσία. Έχει ανακαλύψει παντού διακριτικούς οικονομικούς συμμάχους. Μια νέα ήπια συντηρητική (αντι-LGBT) ρωσική ήπια δύναμη λειτούργησε ταχύτατα καθώς κατέστη σαφές ότι η Ρωσία άντεχε στο οικονομικό σοκ. Η πολιτιστική μας νεωτερικότητα φαίνεται στην πραγματικότητα αρκετά τρελή στον έξω κόσμο, μια παρατήρηση που έγινε από έναν ανθρωπολόγο και όχι από έναν ρετρό ηθικολόγο. Και επιπλέον, καθώς ζούμε από την κακοπληρωμένη εργασία ανδρών, γυναικών και παιδιών από τον πρώην τρίτο κόσμο, η ηθική μας δεν είναι αξιόπιστη.
Σε αυτό το βιβλίο, το τελευταίο μου, θέλω να ξεφύγω από τη συγκίνηση και τη μόνιμη ηθική κρίση που μας τυλίγουν και προσφέρω μια απαθή ανάλυση της γεωπολιτικής κατάστασης. Προσοχή, διανοούμενος που πλησιάζει: Στο βιβλίο μου ενδιαφέρομαι για τις βαθύτερες και μακροπρόθεσμες αιτίες του ουκρανικού πολέμου, θρηνώ για την εξαφάνιση του πνευματικού μου πατέρα στην ιστορία, Emmanuel Le Roy Ladurie, και ομολογώ τα πάντα: Δεν είμαι πράκτορας του Κρεμλίνου, είμαι ο τελευταίος εκπρόσωπος της γαλλικής ιστορικής σχολής των Annales!», λέει ο Τοντ.
Κέρδισε πράγματι η Ρωσία; Ο Τοντ προβλέπει πως «οι Αμερικανοί θα επιδιώξουν πράγματι ένα status quo που θα τους επέτρεπε να κρύψουν την ήττα τους. Οι Ρώσοι δεν θα το δεχτούν. Έχουν επίγνωση όχι μόνο της βιομηχανικής και στρατιωτικής τους υπεροχής σήμερα, αλλά και της μελλοντικής δημογραφικής τους αδυναμίας».
Ο Γάλλος στοχαστής τονίζει πως «ο Πούτιν σίγουρα θέλει να επιτύχει τους πολεμικούς του στόχους σώζοντας άνδρες και παίρνει το χρόνο του. Θέλει να διατηρήσει τα επιτεύγματα της σταθεροποίησης της ρωσικής κοινωνίας. Δεν θέλει να επαναστρατιωτικοποιήσει τη Ρωσία και θέλει να συνεχίσει την οικονομική της ανάπτυξη. Ξέρει όμως επίσης ότι έρχονται δημογραφικά κενές ηλικίες και ότι η στρατολόγηση θα είναι πιο δύσκολη σε λίγα χρόνια (τρία, τέσσερα, πέντε;). Επομένως, οι Ρώσοι πρέπει να νικήσουν την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ τώρα, χωρίς να τους δώσουν καμία ανάπαυλα. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η ρωσική προσπάθεια θα ενταθεί».
Παρατηρεί ακόμα πως «η άρνηση της Δύσης να σκεφτεί τη ρωσική στρατηγική στη λογική της, με τους λόγους, τις δυνάμεις της, τα όριά της, έχει ως αποτέλεσμα τη γενική τύφλωση. Οι λέξεις επιπλέουν στην ομίχλη».
«Σε στρατιωτικό επίπεδο», συνεχίζει, «τα χειρότερα έρχονται για τους Ουκρανούς και τη Δύση. Η Ρωσία θέλει αναμφίβολα να ανακτήσει το 40% του ουκρανικού εδάφους και ένα ουδέτερο καθεστώς στο Κίεβο. Και στις τηλεοράσεις μας, ακριβώς τη στιγμή που ο Πούτιν επιβεβαιώνει ότι η Οδησσός είναι ρωσική πόλη, εξακολουθούμε να λέμε ότι το μέτωπο σταθεροποιείται».
Αυταρχική δημοκρατία η Ρωσία Ο Γάλλος στοχαστής αναγνωρίζει πως «η Ρωσία είναι σίγουρα μια αυταρχική δημοκρατία (που δεν προστατεύει τις μειονότητες της) με συντηρητική ιδεολογία, αλλά η κοινωνία της κινείται, γίνεται πολύ τεχνολογική με όλο και περισσότερα στοιχεία που λειτουργούν τέλεια».
«Περιγράφοντας αυτή την πραγματικότητα ορίζομαι ως σοβαρός ιστορικός και όχι ως πουτινόφιλος. Κάθε υπεύθυνος πουτινόφοβος θα έπρεπε να έχει μετρήσει τον αντίπαλό του. Τονίζω επίσης συνεχώς ότι η Ρωσία, όπως ακριβώς αυτή τη Δύση που πίστευε ότι ήταν παρακμιακή, έχει δημογραφικό πρόβλημα. Η ρωσική νομοθεσία κατά των LGBT, αν και μάλλον γοητεύει τον υπόλοιπο κόσμο, δεν οδηγεί τους Ρώσους να γεννούν περισσότερα παιδιά από εμάς. Η Ρωσία δεν είναι απρόσβλητη από τη γενική κρίση της νεωτερικότητας. Δεν υπάρχει ρωσικό αντιμοντέλο», αναφέρει ο Τοντ.
«Ωστόσο, είναι δυνατό η γενική εχθρότητα της Δύσης να δομεί και να δίνει όπλα στο ρωσικό σύστημα, προκαλώντας μαζικό πατριωτισμό. Οι κυρώσεις επέτρεψαν στο ρωσικό καθεστώς να ξεκινήσει μια πολιτική προστατευτικής υποκατάστασης σε τεράστια κλίμακα, την οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβάλει στους Ρώσους, και η οποία θα δώσει στην οικονομία τους ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι αυτής της ΕΕ. Ο πόλεμος ενίσχυσε την κοινωνική τους σταθερότητα, αλλά έχουν και αυτοί ατομικιστική κρίση, με τα υπολείμματα της «πατριαρχικής» οικογενειακής δομής να είναι απλώς κατευναστικά. Ο ατομικισμός που μεταλλαγμένος πλήρως σε ναρκισσισμό αναπτύσσεται μόνο σε χώρες όπου βασιλεύει η πυρηνική οικογένεια, ειδικά στον αγγλοαμερικανικό κόσμο. Ας τολμήσουμε έναν νεολογισμό: η Ρωσία είναι μια κοινωνία ελεγχόμενου ατομικισμού, όπως η Ιαπωνία ή η Γερμανία», εξήγησε στη συνέχεια.
«Το βιβλίο μου παρουσιάζει μια περιγραφή της ρωσικής σταθερότητας, στη συνέχεια, κινούμενο προς τα δυτικά, αναλύει το αίνιγμα μιας ουκρανικής κοινωνίας σε αποσύνθεση που βρήκε στον πόλεμο ένα νόημα για τη ζωή της, στη συνέχεια προχωρά στον παράδοξο χαρακτήρα της νέας ρωσοφοβίας των πρώην λαϊκών δημοκρατιών, μετά στην κρίση της ΕΕ και τέλος στην κρίση των αγγλοσαξονικών και σκανδιναβικών χωρών. Αυτή η πορεία προς τα δυτικά μας οδηγεί βήμα-βήμα προς την καρδιά της αστάθειας του κόσμου. Είναι μια βουτιά σε μια μαύρη τρύπα. Ο αγγλοαμερικανικός προτεσταντισμός έχει φτάσει σε μηδενικό στάδιο της θρησκείας, πέρα από το στάδιο των ζόμπι, και δημιούργησε αυτή τη μαύρη τρύπα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αρχές της τρίτης χιλιετίας, ο φόβος του κενού μεταλλάσσεται σε θεοποίηση του τίποτα, σε μηδενισμό», ανέφερε ακόμα ο Τοντ.
Απαντώντας σε ερώτημα αν μιλώντας για αυταρχική δημοκρατία «κολακεύει» τη Ρωσία ο Τοντ σχολίασε:
«Πρέπει να απομακρυνθούμε από την αντίθεση της φιλελεύθερης δημοκρατίας εναντίον της τρελής απολυταρχίας. Οι πρώτες είναι πιο φιλελεύθερες ολιγαρχίες, με μια ελίτ αποκομμένη από τον πληθυσμό – κανένας εκτός των μέσων ενημέρωσης δεν ενδιαφέρεται για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Για την άλλη πλευρά, πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη έννοια για να αντικαταστήσουμε αυτές του αυταρχισμού ή του νεοσταλινισμού.
Στη Ρωσία, η πλειοψηφία του πληθυσμού υποστηρίζει το καθεστώς, αλλά οι μειονότητες -είτε ομοφυλόφιλοι, είτε εθνοτικοί ή ολιγάρχες- δεν προστατεύονται: είναι μια αυταρχική δημοκρατία, που τρέφεται από τα υπολείμματα της ρωσικής κοινοτικής ιδιοσυγκρασίας που δημιούργησε τον κομμουνισμό. Ο όρος «αυταρχικός» έχει για μένα τόση βαρύτητα όση ο όρος «δημοκρατία»».
================
===================
Ότι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία δυο χρόνια, γι αυτό που συμβαίνει στην Δύση !
Και όχι δεν μου δημιουργεί έκπληξη το κύκνειο άσμα του σπουδαίου Εμμανουέλ Τοντ …
Παρακαλώ ρίξτε μια μάτια επίσης σε ένα βιβλίο από το μακρινό παρελθόν 1977
«Η δύση της Δύσης» του Γκέμερέυ Λαυρέντιου(εκδόσεις Παπαζήση)
Από Maria Kanata
Ο Emmanuel Todd, ιστορικός, δημογράφος, ανθρωπολόγος, κοινωνιολόγος και πολιτικός αναλυτής, ανήκει σε μια φυλή που πεθαίνει: ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες εκφραστές της γαλλικής διανόησης της παλιάς σχολής – κληρονόμος εκείνων όπως ο Braudel, ο Sartre, ο Deleuze και ο Foucault που θάμπωσαν διαδοχικές νέες γενιές του Ψυχρού Πολέμου από τη Δύση μέχρι την Ανατολή.
Το πρώτο ψήγμα σχετικά με το τελευταίο του βιβλίο, La Défaite de L'Occident («Η ήττα της Δύσης») είναι το μικρό θαύμα που εκδόθηκε στην πραγματικότητα την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία, ακριβώς μέσα στη σφαίρα του ΝΑΤΟ: μια χειροβομβίδα ενός βιβλίου, από έναν ανεξάρτητο στοχαστή, βασισμένη σε γεγονότα και επαληθευμένα στοιχεία, ανατινάζοντας ολόκληρο το οικοδόμημα της ρωσοφοβίας που στήθηκε γύρω από την «επιθετικότητα» του «τσάρου» Πούτιν.
Τουλάχιστον ορισμένοι τομείς των αυστηρά ελεγχόμενων από ολιγάρχες εταιρικών μέσων ενημέρωσης στη Γαλλία απλά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν τον Todd αυτή τη φορά για διάφορους λόγους. Κυρίως επειδή ήταν ο πρώτος δυτικός διανοούμενος, ήδη από το 1976, που προέβλεψε την πτώση της ΕΣΣΔ στο βιβλίο του La Chute Finale, με την έρευνά του να βασίζεται στα σοβιετικά ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας.
Ένας άλλος βασικός λόγος ήταν το βιβλίο του 2002 Apres L'Empire, ένα είδος προεπισκόπησης της παρακμής και της πτώσης της αυτοκρατορίας που δημοσιεύθηκε λίγους μήνες πριν από το Shock &; Awe στο Ιράκ.
Τώρα ο Todd, σε αυτό που έχει ορίσει ως το τελευταίο του βιβλίο («Έκλεισα τον κύκλο») επιτρέπει στον εαυτό του να πάει για ρήξη και να απεικονίσει σχολαστικά την ήττα όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και της Δύσης στο σύνολό της - με την έρευνά του να επικεντρώνεται μέσα και γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Λαμβάνοντας υπόψη το τοξικό περιβάλλον του ΝΑΤΟσταν όπου κυριαρχεί η ρωσοφοβία και η cancel culture και κάθε παρέκκλιση είναι αξιόποινη, ο Todd ήταν πολύ προσεκτικός ώστε να μην πλαισιώσει την τρέχουσα διαδικασία ως ρωσική νίκη στην Ουκρανία (αν και αυτό υπονοείται σε όλα όσα περιγράφει, που κυμαίνονται από διάφορους δείκτες κοινωνικής ειρήνης έως τη συνολική σταθερότητα του «συστήματος Πούτιν»). που είναι «προϊόν της ιστορίας της Ρωσίας και όχι έργο ενός ανθρώπου»).
Αντίθετα, επικεντρώνεται στους βασικούς λόγους που οδήγησαν στην πτώση της Δύσης. Μεταξύ αυτών: το τέλος του έθνους-κράτους. αποβιομηχάνιση (η οποία εξηγεί το έλλειμμα του ΝΑΤΟ στην παραγωγή όπλων για την Ουκρανία) · ο «βαθμός μηδέν» της θρησκευτικής μήτρας της Δύσης, του Προτεσταντισμού. η απότομη αύξηση των ποσοστών θνησιμότητας στις ΗΠΑ (πολύ υψηλότερη από ό, τι στη Ρωσία), μαζί με τις αυτοκτονίες και τις ανθρωποκτονίες. και την υπεροχή ενός αυτοκρατορικού μηδενισμού που εκφράζεται από την εμμονή με το Forever Wars.
Η κρίση στην Ουκρανία δεν θα τελειώσει έως ότου οι χορηγοί του ΝΑΤΟ ωθήσουν το Κίεβο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων
-Η κατάρρευση του Προτεσταντισμού
Ο Todd αναλύει μεθοδικά, διαδοχικά, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Ανατολική Ευρώπη, τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Σκανδιναβία και τέλος την Αυτοκρατορία. Ας επικεντρωθούμε στο ποιες θα ήταν οι 12 μεγαλύτερες επιτυχίες της αξιοσημείωτης άσκησής του.
1. Κατά την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (SMO) τον Φεβρουάριο του 2022, το συνδυασμένο ΑΕΠ της Ρωσίας και της Λευκορωσίας ήταν μόνο 3,3% της συνδυασμένης Δύσης (στην περίπτωση αυτή η σφαίρα του ΝΑΤΟ συν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα). Ο Todd εκπλήσσεται πώς αυτό το 3,3%, ικανό να παράγει περισσότερα όπλα από ολόκληρο τον δυτικό κολοσσό όχι μόνο κερδίζει τον πόλεμο, αλλά μειώνει τις κυρίαρχες έννοιες της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας» (ποσοστά ΑΕΠ) σε χάος.
2. Η «ιδεολογική μοναξιά» και ο «ιδεολογικός ναρκισσισμός» της Δύσης – ανίκανη να κατανοήσει, για παράδειγμα, πώς «το σύνολο του Μουσουλμανικού κόσμου φαίνεται να θεωρεί τη Ρωσία ως εταίρο και όχι ως αντίπαλο».
3. Ο Todd αποφεύγει την έννοια των «βεμπεριανών κρατών» - προκαλώντας μια υπέροχη συμβατότητα οράματος μεταξύ του Πούτιν και του επαγγελματία της ρεαλπολιτίκ των ΗΠΑ John Mearsheimer. Επειδή αναγκάζονται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον όπου μόνο οι σχέσεις εξουσίας έχουν σημασία, τα κράτη ενεργούν τώρα ως «χομπσιανοί πράκτορες». Και αυτό μας φέρνει στη ρωσική έννοια ενός έθνους-κράτους, επικεντρωμένου στην «κυριαρχία»: την ικανότητα ενός κράτους να καθορίζει ανεξάρτητα τις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές του, χωρίς καμία ξένη παρέμβαση.
4. Η κατάρρευση, βήμα προς βήμα, της κουλτούρας WASP, η οποία οδήγησε, «από τη δεκαετία του 1960», σε «μια αυτοκρατορία στερημένη από ένα κέντρο και ένα σχέδιο, έναν ουσιαστικά στρατιωτικό οργανισμό που διοικείται από μια ομάδα χωρίς πολιτισμό (με την ανθρωπολογική έννοια)». Αυτός είναι ο Todd που ορίζει τους νεοσυντηρητικούς των ΗΠΑ.
5. Οι ΗΠΑ ως «μετα-ιμπεριαλιστική» οντότητα: απλώς ένα κέλυφος στρατιωτικού μηχανισμού στερημένου από μια κουλτούρα που βασίζεται στις πληροφορίες, οδηγώντας σε «έντονη στρατιωτική επέκταση σε μια φάση μαζικής συρρίκνωσης της βιομηχανικής βάσης τους». Όπως τονίζει ο Todd, « σύγχρονος πόλεμος χωρίς βιομηχανία είναι οξύμωρο».
6. Η δημογραφική παγίδα: Ο Todd δείχνει πώς οι στρατηγοί της Ουάσιγκτον «ξέχασαν ότι ένα κράτος του οποίου ο πληθυσμός απολαμβάνει υψηλό εκπαιδευτικό και τεχνολογικό επίπεδο, ακόμη και αν μειώνεται, δεν χάνει τη στρατιωτική του δύναμη». Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Ρωσίας κατά τη διάρκεια των ετών του Πούτιν.
7. Εδώ φτάνουμε στην ουσία του επιχειρήματος του Todd: η μετά τον Max Weber επανερμηνεία του The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism, που δημοσιεύθηκε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα πριν, το 1904/1905: «Αν ο Προτεσταντισμός ήταν η μήτρα για την άνοδο της Δύσης, ο θάνατός του, σήμερα, είναι η αιτία της αποσύνθεσης και της ήττας».
Ο Todd ορίζει σαφώς πώς η αγγλική «Ένδοξη Επανάσταση» του 1688, η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1776 και η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ήταν οι πραγματικοί πυλώνες της φιλελεύθερης Δύσης. Κατά συνέπεια, μια διευρυμένη «Δύση» δεν είναι ιστορικά «φιλελεύθερη», επειδή επίσης μηχανεύτηκε «τον ιταλικό φασισμό, τον γερμανικό ναζισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό».
Εν συντομία, ο Todd δείχνει πώς ο Προτεσταντισμός επέβαλε την καθολική παιδεία στους πληθυσμούς που ήλεγχε, «επειδή όλοι οι πιστοί πρέπει να έχουν άμεση πρόσβαση στην Αγία Γραφή. Ένας εγγράμματος πληθυσμός είναι ικανός για οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη. Η προτεσταντική θρησκεία διαμόρφωσε, τυχαία, ένα ανώτερο, αποτελεσματικό εργατικό δυναμικό. Και με αυτή την έννοια η Γερμανία ήταν «στο επίκεντρο της δυτικής ανάπτυξης», ακόμη και αν η Βιομηχανική Επανάσταση έλαβε χώρα στην Αγγλία.
Η βασική διατύπωση του Τοντ είναι αδιαμφισβήτητη: «Ο κρίσιμος παράγοντας της ανόδου της Δύσης ήταν η προσκόλληση του Προτεσταντισμού στην αλφαβητοποίηση».
Επιπλέον, ο Προτεσταντισμός, τονίζει ο Todd, βρίσκεται δύο φορές στην καρδιά της ιστορίας της Δύσης: μέσω της εκπαιδευτικής και οικονομικής κίνησης - με το φόβο της καταδίκης και την ανάγκη να αισθανόμαστε επιλεγμένοι από τον Θεό δημιουργώντας μια εργασιακή ηθική και μια ισχυρή, συλλογική ηθική - και μέσω της ιδέας ότι οι Άνθρωποι είναι άνισοι (θυμηθείτε το Βάρος του Λευκού Ανθρώπου).
Η κατάρρευση του Προτεσταντισμού δεν μπορούσε παρά να καταστρέψει την εργασιακή ηθική προς όφελος της μαζικής απληστίας: δηλαδή, του νεοφιλελευθερισμού.
-Τρανσέξουαλ και η λατρεία του ψεύτικου
Η έντονη κριτική του Todd στο πνεύμα του 1968 θα άξιζε ένα εντελώς νέο βιβλίο. Αναφέρεται σε «μία από τις μεγάλες ψευδαισθήσεις της δεκαετίας του 1960 – μεταξύ της αγγλοαμερικανικής σεξουαλικής επανάστασης και του Μάη του 68 στη Γαλλία». «Να πιστεύουμε ότι το άτομο θα ήταν μεγαλύτερο αν απελευθερωνόταν από το συλλογικό». Αυτό οδήγησε σε μια αναπόφευκτη καταστροφή: «Τώρα που είμαστε ελεύθεροι, μαζικά, από μεταφυσικές πεποιθήσεις, θεμελιώδεις και παράγωγες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή εθνικιστές, ζούμε την εμπειρία του κενού». Και κάπως έτσι γίναμε «ένα πλήθος μιμητών που δεν τολμούν να σκεφτούν μόνοι τους – αλλά αποκαλύπτονται τόσο ικανοί για μισαλλοδοξία όσο οι πιστοί των αρχαίων χρόνων».
9. Η σύντομη ανάλυση του Todd για το βαθύτερο νόημα του τρανσέξουαλ συντρίβει εντελώς την Εκκλησία του Woke – από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη σφαίρα της ΕΕ, και θα προκαλέσει σειριακές κρίσεις οργής. Δείχνει πώς ο τρανσέξουαλ είναι «μία από τις σημαίες αυτού του μηδενισμού που ορίζει τώρα τη Δύση, αυτή την ορμή να καταστρέψει, όχι μόνο πράγματα και ανθρώπους, αλλά και την πραγματικότητα».
Και υπάρχει ένα πρόσθετο αναλυτικό πλεονέκτημα: «Η ιδεολογία των τρανς λέει ότι ένας άντρας μπορεί να γίνει γυναίκα και μια γυναίκα μπορεί να γίνει άντρας. Αυτή είναι μια ψευδής επιβεβαίωση, και από αυτή την άποψη, κοντά στη θεωρητική καρδιά του δυτικού μηδενισμού». Επιδεινώνεται, όταν πρόκειται για τις γεωπολιτικές προεκτάσεις. Ο Τοντ δημιουργεί μια παιχνιδιάρικη ψυχική και κοινωνική σύνδεση μεταξύ αυτής της λατρείας του ψεύτικου και της ταλαντευόμενης συμπεριφοράς του Ηγεμόνα στις διεθνείς σχέσεις. Παράδειγμα: ο ιρανικός πυρηνικός δεσμός αγκυροβόλησε υπό τον Ομπάμα και έγινε ένα σκληροπυρηνικό καθεστώς κυρώσεων υπό τον Τραμπ. Τοντ: «Η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι, με τον δικό της τρόπο, ρευστή έμφυλη».
10. Η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» της Ευρώπης. Ο Τοντ μας θυμίζει πώς η Ευρώπη στην αρχή ήταν το γαλλογερμανικό ζευγάρι. Στη συνέχεια, μετά την οικονομική κρίση του 2007/2008, αυτό μετατράπηκε σε «έναν πατριαρχικό γάμο, με τη Γερμανία ως κυρίαρχη σύζυγο να μην ακούει πλέον τον σύντροφό της». Η ΕΕ εγκατέλειψε κάθε αξίωση υπεράσπισης των συμφερόντων της Ευρώπης - αποκόπτοντας την ενέργεια και το εμπόριο με τον εταίρο της Ρωσία και επιβάλλοντας κυρώσεις στον εαυτό της. Ο Τοντ προσδιορίζει, σωστά, τον άξονα Παρισιού-Βερολίνου που αντικαταστάθηκε από τον άξονα Λονδίνο-Βαρσοβία-Κίεβο: αυτό ήταν «το τέλος της Ευρώπης ως αυτόνομου γεωπολιτικού παράγοντα». Και αυτό συνέβη μόλις 20 χρόνια μετά την κοινή αντίθεση Γαλλίας-Γερμανίας στον πόλεμο των νεοσυντηρητικών στο Ιράκ.
11. Ο Τοντ ορίζει σωστά το ΝΑΤΟ εμβαθύνοντας στο «ασυνείδητό τους»: «Σημειώνουμε ότι ο στρατιωτικός, ιδεολογικός και ψυχολογικός μηχανισμός του δεν υπάρχει για να προστατεύει τη Δυτική Ευρώπη, αλλά για να την ελέγχει».
12. Σε συνδυασμό με αρκετούς αναλυτές στη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και μεταξύ ανεξάρτητων στην Ευρώπη, ο Todd είναι βέβαιος ότι η εμμονή των ΗΠΑ - από τη δεκαετία του 1990 - να αποκόψουν τη Γερμανία από τη Ρωσία θα οδηγήσει σε αποτυχία: «Αργά ή γρήγορα, θα συνεργαστούν, καθώς «οι οικονομικές τους εξειδικεύσεις τις ορίζουν ως συμπληρωματικές». Η ήττα στην Ουκρανία θα ανοίξει το δρόμο, καθώς μια «βαρυτική δύναμη» αποπλανεί αμοιβαία τη Γερμανία και τη Ρωσία.
Πριν από αυτό, και σε αντίθεση με σχεδόν οποιονδήποτε δυτικό «αναλυτή» σε όλη την Επικρατούσα σφαίρα του ΝΑΤΟ ο Todd κατανοεί ότι η Μόσχα πρόκειται να κερδίσει εναντίον ολόκληρου του ΝΑΤΟ, όχι μόνο της Ουκρανίας, επωφελούμενη από ένα παράθυρο ευκαιρίας που εντόπισε ο Πούτιν στις αρχές του 2022. Ο Todd στοιχηματίζει σε ένα παράθυρο 5 ετών, δηλαδή ένα φινάλε μέχρι το 2027. Είναι διαφωτιστικό να το συγκρίνουμε με τον υπουργό Άμυνας Shoigu, πέρυσι: το SMO θα τελειώσει μέχρι το 2025.
Όποια και αν είναι η προθεσμία, ενσωματωμένη σε όλα αυτά είναι μια συνολική νίκη της Ρωσίας - με τον νικητή να υπαγορεύει όλους τους όρους. Καμία διαπραγμάτευση, καμία κατάπαυση του πυρός, καμία παγωμένη σύγκρουση – καθώς ο Ηγεμόνας τώρα περιστρεφεται απελπισμένος.
-Το Νταβός αναπαριστά τον θρίαμβο της Δύσης
Η άφθονη αξία του Todd, τόσο εμφανής στο βιβλίο, είναι ότι χρησιμοποιεί την ιστορία και την ανθρωπολογία για να μεταφέρει την ψευδή συνείδηση της δυτικής κοινωνίας στο ντιβάνι. Και κάπως έτσι, εστιάζοντας για παράδειγμα στη μελέτη πολύ συγκεκριμένων οικογενειακών δομών στην Ευρώπη, καταφέρνει να εξηγήσει την πραγματικότητα με έναν τρόπο που ξεφεύγει εντελώς από τις συλλογικές μάζες της Δύσης που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και παραμένουν κάτω από τον στρεβλό-νεοφιλελευθερισμό.
Είναι αυτονόητο ότι το βιβλίο του Todd που βασίζεται στην πραγματικότητα δεν θα έχει επιτυχία μεταξύ των ελίτ του Νταβός. Αυτό που συμβαίνει αυτή την εβδομάδα στο Νταβός ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικό. Όλα είναι ανοιχτά.
Από όλους τους συνήθεις υπόπτους – την τοξική Μέδουσα φον ντερ Λάιεν της ΕΕ· Ο πολεμοκάπηλος Στόλτενμπεργκ του ΝΑΤΟ; Η BlackRock, η JP Morgan και διάφοροι honchos κάνουν χειραψία με το ιδρωμένο φούτερ παιχνίδι τους του Κίεβου - το μήνυμα «Θρίαμβος της Δύσης» είναι μονολιθικό.
Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η Ουκρανία δεν χάνει και η Ρωσία δεν κερδίζει. Αν διαφωνείτε μαζί μας – σε οτιδήποτε – θα λογοκριθείτε για «ρητορική μίσους». Θέλουμε τη Νέα Παγκόσμια Τάξη - ό, τι κι αν θέλετε εσείς οι ταπεινοί αγρότες - και την θέλουμε τώρα.
Και αν όλα αποτύχουν, μια προκατασκευασμένη Ασθένεια Χ έρχεται να σας πάρει.
==============
Σχόλια