Κουράγιο γονέα 1, κουράγιο γονέα 2, κουράγιο και στους τυχόν υπόλοιπους

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

 Για να μη φαίνεται το παιχνίδι εντελώς σικέ, πρέπει κυβέρνηση και «αντιπολίτευση» να διαφωνούν και σε κάτι.

Θέλω πριν από οτιδήποτε άλλο να μοιραστώ σήμερα μαζί σας τη μεγάλη χαρά μου για μια ανακάλυψη που έκανα. Εγώ νόμιζα (το είχε πει άλλωστε περίπου και ο ίδιος) ότι ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης είναι μεγάλος φαν των ανισοτήτων, όπως και όλοι οι νεοφιλελεύθεροι άλλωστε, που τις θεωρούν κινητήρια δύναμη του πολιτισμού. Πίστευα επίσης ότι η κυβέρνησή του είναι η αποδοτικότερη μετά το 1821 στην κατεδάφιση του συστήματος δημόσιας υγείας και παιδείας της χώρας, δηλαδή των δικαιωμάτων των Ελλήνων. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ομολογώ ότι είχα κάνει τραγικό λάθος. Η μανία του να λύσει το πρόβλημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και την εξέγερση του ίδιου του κόμματός του, κόντρα και στο 70% του ελληνικού λαού κατά τις δημοσκοπήσεις, απέδειξε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ο Μητσοτάκης είναι ένας από τους παγκόσμιους πρωταθλητές του αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ισότητας των ανθρώπων. Ούτε κομμουνιστής να ήταν. Ζητώ ταπεινά συγνώμη για τους έως τώρα χαρακτηρισμούς μου εναντίον του και πλέω σε πελάγη ευτυχίας γιατί έχουμε έναν τέτοιο πρωθυπουργό, του οποίου οι επιδόσεις, είμαι απολύτως βέβαιος, θα υπερκαλύψουν κατά πολύ αυτές του πατρός του (λυπάμαι που τον ονομάζω έτσι, αλλά στην εποχή του δεν μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε γονέα 1 ή 2 και επιπλέον δεν ξέρω ποιος γονέας πρέπει να ονομάζεται 1 και ποιος 2. Αν κάποιος αναγνώστης ξέρει το κριτήριο για το πώς να λέω τους πρώην γονείς, παρακαλώ να με ενημερώσει σχετικά).

Τις τελευταίες μέρες κάνω βασικά δύο πράγματα. Διαβάζω τον Δον Κιχώτη, για να παίρνω κουράγιο από το λαμπρό του παράδειγμα και σκέφτομαι παράλληλα τα θέματα της «τεκνοθεσίας» (κάθε νέα εποχή και νέες λέξεις, νέα γλώσσα, νέα νοήματα, νέος «Άνθρωπος»). Έχω βάλει στην μπάντα και ένα βιβλίο με τελευταία γράμματα ανθρώπων που τους πάνε για εκτέλεση, να το διαβάσω όταν σκουρύνουν πιο πολύ τα πράγματα.

Πρέπει να σας ομολογήσω ότι έχω πονοκεφαλιάσει με τα θέματα του γάμου και της «τεκνοθεσίας». Βλέπετε δεν είχα ασχοληθεί μέχρι τώρα συστηματικά με αυτά τα θέματα. Ούτε καν το Δεύτερο Φύλο της Σιμόν ντε Μποβουάρ δεν διάβασα ο ανεπρόκοπος και νά που τώρα έχω να αντιμετωπίσω θέματα που αφορούν όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά τα 107 παρακαλώ φύλα που υφίστανται αυτή τη στιγμή, και των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα ο ηλίθιος έως τώρα, φύλα που συναπαρτίζουν τη διαρκώς διευρυνόμενη (τύφλα νά’χει το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε.) ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ+! (Σ.Σ. Το θαυμαστικό είναι σημείο στίξης, όχι φύλο και παρακαλώ να μη μπούνε ιδέες σε κανένα).

Μητσοτάκης και Κασσελάκης: Δύο αγαπημένοι «αντίπαλοι»

Μέσα στην αναπόφευκτη θολούρα που προκάλεσαν στο άσχετο μυαλό μου όλα αυτά, καθώς πάσχιζα να τα βάλω σε κάποια τάξη και δεν μπαίνανε, ξύπνησα προχτές μέσα στην άγρια νύχτα και τον αέρα έξω να λυσσομανάει, και το μυαλό μου εστιάστηκε σε αυτές τις δύο φιγούρες, τους γίγαντες της σύγχρονης Ελλάδας, τα δυο λαμπρά άστρα του εθνικού μας βίου: τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Στέφανο Κασσελάκη.

Πόσο ευτυχής, πόσο τυχερός, πόσο αξιοζήλευτος είναι ένας λαός, ένα έθνος, που καθοδηγούνται στην ιστορική τους πορεία (προς το τέλος στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά τι σημασία έχει;) από ηγέτες όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Στέφανος Κασσελάκης; Θα μπορούσε άραγε να περάσει τη μεταρρύθμισή του για την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους ο Μητσοτάκης, αν δεν διοικούσε την Αριστερά του Κυρίου ο Κασσελάκης (που έφτασε μάλιστα στο σημείο να απειλήσει τους βουλευτές του με διαγραφή αν δεν ψηφίσουν τον νόμο Μητσοτάκη!); Καθόλου βέβαιο. Πάλι πίσω θα είχαμε μείνει, πάλι θα απογοητεύαμε τους «Αμερικανούς φίλους», πάλι θα γινόμαστε το «μαύρο πρόβατο» όλης της πολιτισμένης Δύσης.

Και αν με ρωτήσετε ποιος είναι ο Κύριος του οποίου Αριστερά είναι ο Στέφανος και Δεξιά ο Κυριάκος, ε, δεν κρατιέμαι, θα σας το πω! Είναι το δίκτυο επιρροής της χαριτωμένης τράπεζας Goldman Sachs με το οποίο αμφότεροι συνδέονται όπως βεβαίως και με τα υπόλοιπα κέντρα του ελεύθερου κόσμου. Ο Κασσελάκης δούλεψε σε αυτήν την τράπεζα και εκεί βρήκε την πρώτη της δουλειά η κόρη του πρωθυπουργού, τον οποίο, θυμίζω ότι, ήδη από τον Ιανουάριο του 2003, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός είχε ονομάσει ως «Παγκόσμιο ηγέτη του Αύριο» (Global Leader of Tomorrow). Από τότε φρόντιζαν οι τόσο φιλέλληνες άρχοντες του πλανήτη ποιόν θα στείλουν να μας βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο μας. Και, αν κρίνω από τις επιστολικές και τις ψήφους των ομογενών, όπως και από τη Singular Logic, αυτοί οι δύο κύριοι θα μας κυβερνάνε πλην απροόπτου όσο υπάρχουμε.

Καθώς έψηνα τον καφέ μου το μυαλό μου πήγε στον πρόεδρο της Goldman Sachs, τον Lloyd Blankfein, o Θεός να τον έχει καλά, κι ας μας μεταχειρίστηκε, εμάς τους Έλληνες, πιο μοχθηρά και από το μοχθηρό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης που διακονεί. Πόσο δίκιο είχε, σκεφτόμουν, όταν έλεγε ότι οι τραπεζίτες κάνουν τη δουλειά του Θεού. Χωρίς την τράπεζά του θα είχαμε άραγε Μητσοτάκη σήμερα, θα είχαμε Κασσελάκη, θα βρισκόταν η Ελλάς στη σημερινή λαμπρή κατάσταση, που μόνο με την Ελβετία μπορεί να συγκριθεί (όπως μας ενημερώνουν καθημερινώς τα κανάλια μας) και θα είχαν επιτέλους οι ομοφυλόφιλοι γενικώς και ο Κασσελάκης με τον Τάιλερ ειδικώς τη δυνατότητα να αποκτήσουν παιδάκια; Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω.

Βέβαια, για να μη φαίνεται το παιχνίδι εντελώς σικέ, πρέπει κυβέρνηση και «αντιπολίτευση» να διαφωνούν και σε κάτι. Ε, ορίστε, του Κυριάκου δεν του αρέσει η ιστορία των παρένθετων μητέρων ούτε οι «εξτρεμισμοί» των Γονέων 1 και 2. Ε, εντάξει μην τον πολυπαίρνετε στα σοβαρά. Κολπάκια είναι όλα αυτά για να καθησυχάσει το νεοδημοκρατικό του «ποίμνιο» και να φανεί μετριοπαθής έναντι του εξτρεμιστή Κασσελάκη. Όπως λένε όλοι οι νομικοί, η απαγόρευση στους ομοφυλόφιλους να κάνουν παιδί μέσω παρένθετων θα καταπέσει στα δικαστήρια ως αντιβαίνουσα στην ισότητα των πολιτών, αφού ο Μητσοτάκης λέει μεν ότι ανατριχιάζει με την ιδέα των παρένθετων, αλλά δεν τις καταργεί για τους ετεροφυλόφιλους (ούτε και το εξαιρετικά προσοδοφόρο σχετικό εμπόριο). Σας συνιστώ να μην παίρνετε ούτε και την αντίθεση του Κυριάκου στη χρήση των όρων Γονέας 1 και 2 στα σοβαρά. Θέμα τακτικής είναι η αντίθεσή του. Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα έρθουν, πιθανώς και μέσω Κομισιόν (ήδη τους υπερψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), αυτή η λέσχη ανθρώπων που πληρώνονται ένα σκασμό λεφτά κάθε μήνα για να καταστρέφουν την Ευρώπη και τη Δημοκρατία. Τώρα προηγείται η πρώτη μεγάλη έφοδος προς τον ουρανό με την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, να σπάσει το μεγάλο ταμπού. Τα υπόλοιπα θα έρθουν στην ώρα τους και μάλλον σύντομα.

Η οικογένεια Κασσελάκη

Συνερχόμουν πια σιγά-σιγά ρουφώντας τον καφέ μου, όταν το μυαλό μου πέταξε στις Σπέτσες, εκεί που συνεδρίαζαν τα μεγάλα πνεύματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπό τον αγαπητό Στέφανο που παρολίγον να γίνει, όπως μάθαμε, υπουργός του Μητσοτάκη το 2019, δυστυχώς όμως δεν έγινε, με αποτέλεσμα να πρέπει σήμερα να ασχολούμαστε μαζί του.

Το πρωί, δεν ξέρω γιατί, η φαντασία μου γίνεται τούρμπο, δουλεύει ακατάπαυστα. Μερικές φορές βλέπω και όνειρα στον ξύπνιο μου! Τώρα φαντάστηκα την οικογένεια Κασσελάκη, Τάιλερ και των δύο αγοριών που θέλουν να αποκτήσουν. Δεν θα μου έμπαινε ασφαλώς στο μυαλό να ασχοληθώ με τα προσωπικά τους, αν ο ίδιος ο Κασσελάκης δεν είχε φροντίσει να τονίσει τόσο πολύ τα ζητήματα της προσωπικής του ζωής. Διερωτώμαι και εγώ τώρα: Τι θα συμβουλεύουν άραγε τα παιδάκια τους; Να γίνουν ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι; Και αν ομοφυλόφιλοι, σε ποια ακριβώς από τις 107 κατηγορίες; Απλοί γκέι ή μήπως τρανσέξουαλ;

Το φύλο, μας λένε οι οπαδοί όλων αυτών των νεωτερισμών, δεν είναι βιολογική, είναι κοινωνική κατασκευή. Άρα, στην περίπτωση της οικογένειας Κασσελάκη, αν δεν το καθορίζει η φύση, θα το καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το ζεύγος Στέφανου-Τάιλερ. Και είναι πιθανότατο, αφού οι ίδιοι είναι ομοφυλόφιλοι, να θέλουν και τα παιδιά τους να είναι. Αλλά, αν είναι έτσι, γιατί έχουν ξεσκιστεί οι οπαδοί της «μεταρρύθμισης» να βγαίνουν στα παράθυρα και να γράφουν άρθρα ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων δεν έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες από τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων να γίνουν ομοφυλόφιλοι; Κάτι δεν πάει καλά με τους συλλογισμούς τους.

Τι θα απαντάνε άραγε τα αγοράκια των Στέφανου και Τάιλερ στους συμμαθητές τους που θα τους ρωτάνε «γιατί έχετε δύο μπαμπάδες;», «που είναι η μαμά σας;», «πληρώθηκε η μαμά σας για να σας κάνει;». Αυτοί θα είναι χαρούμενοι που έχουν παιδιά, τα παιδιά θα είναι χαρούμενοι που τους έχουν μπαμπάδες χωρίς μαμά;

Αλήθεια, γιατί ο κ. Στέφανος θέλει αγόρια; Οι γυναίκες είναι κατώτερο φύλο; Και εν πάσει περιπτώσει πάλι ξεχάστηκε; Αφού είναι κοινωνικά και όχι βιολογικά ορισμένο το φύλο των παιδιών τι σημασία έχει το βιολογικό τους φύλο; Σπαζοκεφαλιά, τι λέτε και σεις;

Τι θα γίνει άραγε όταν τα αγόρια του Στέφανου και του Τάιλερ μεγαλώσουν και θελήσουν να βρούν τη γυναίκα που τα γέννησε; Ξέρετε οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πολύ καθυστερημένοι, δεν είναι σαν την εντιμότατη ηγεσία της ΝΔ ούτε τη ριζοσπαστική του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Έχει παρατηρηθεί ότι μεγαλώνοντας, ακόμα και μετά την παρέλευση δεκαετιών, τα παιδιά αναζητούν λυσσωδώς τους γονείς τους, πιθανώς θα αναζητήσουν και τη γυναίκα που μέσα της μεγάλωσαν και θα μπορούσε να είναι και η μάνα τους αν ο Στέφανος και ο Τάιλερ δεν της είχαν πάρει το μωρό από την αγκαλιά.

Γλυκέ μου Στέφανε σε παρακαλώ, λύσε μου τις απορίες, δεν θα ξέρω τι να ψηφίσω αύριο! Είναι και άλλοι σαν εμένα.

Πόσοι αλήθεια από όλους αυτούς που τάσσονται υπέρ των μεταρρυθμίσεων Μητσοτάκη θα τους άρεσε οι ίδιοι ή τα παιδιά τους να είναι στη θέση των παιδιών του Στέφανου και του Τάιλερ;

Κουράγιο Γονείς, κουράγιο Παιδιά

Α, δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το άρθρο. Όλο παρεμβολές, παράσιτα μου κάνει το απείθαρχο μυαλό μου. Να τώρα θυμήθηκα, όχι ακριβώς θυμήθηκα, είναι κάτι σαν όνειρο στο μυαλό μου, μια κραυγή από κάποιον που δεν βλέπω, εμένα μικρό παιδάκι να με πηγαίνει η μάνα μου στο θέατρο να δω τη μοναδική ιέρεια του ελληνικού Θεάτρου, την Κατίνα Παξινού, να παίζει τον τελευταίο ρόλο στη ζωή της, τη Μάνα Κουράγιο του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Αχ ρε μάνα. Αχ ρε Μπέρτολτ. Δεν ζήσατε στη σημερινή φωτισμένη εποχή μας. Στο σκοτάδι καταδικασμένοι δεν ευτυχήσατε να δείτε να ανατέλλουν τα νέα Φώτα ( Lumières, Διαφωτισμός). Δεν πρόλαβα κι εγώ Μάνα την ευτυχία να σε πω Γονέα 2 (ή μήπως 1; ή και 3, 4, 5 κ.ο.κ. Αφού καταργούμε το βιολογικό προσδιορισμό γιατί να τσιγγουνευτούμε τον κοινωνικό, τον φαντασιακό προσδιορισμό;).

Και συ καημένε Μπρεχτ; Δεν πρόκανες τις νέες ανακαλύψεις της επιστήμης, να γράψεις αντί για τη «Μάνα Κουράγιο» το «Γονέα 1» ή «Γονέα 1 Κουράγιο». Αχ κακόμοιρε Όμηρε, με τις μανάδες σου, την Εκάβη και την Αντίκλεια. Ω θλιβεροί Περλ Μπακ, Μαξίμ Γκόρκι, ‘Αγγελε Σικελιανέ και τόσοι και τόσοι άλλοι που λατρέψατε τη Μάνα, χωρίς να ξέρετε ότι δεν περιλαμβάνεται στο μέλλον της ανθρωπότητας. Με τη φόρα που έχουμε πάρει, μάλλον θα πρέπει να ξαναγραφτεί η μισή και πλέον παγκόσμια λογοτεχνία.

Και η λογοτεχνία μπορεί, έστω και με δυσκολία, να ξαναγραφτεί. Με όλους αυτούς τους πίνακες «Η μάνα και το παιδί» που είχαν την επιπολαιότητα να ζωγραφίσουν ο Πάμπλο Πικάσο, ο Μονέ, ο Ρενουάρ και τόσοι ακόμα τι θα γίνει; Με τη «Μητρότητα» του Νικηφόρου Λύτρα τι θα κάνουμε; Δεν ομιλώ για τη <άνα του Χριστού, φαντάζομαι ότι αυτά θα τα συζητάει ο κ. Κασσελάκης με τον Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο.

Το 1918, ο Λένιν έγραψε ένα άρθρο στην Ιζβέστια, να εμψυχώσει τους κατοίκους της Πετρούπολης καθώς μετακινούσε την κυβέρνησή του στη Μόσχα για τον φόβο των Γερμανών και το ξεκινούσε με τους στοίχους του Νεκράσωφ «Μάνα Ρωσία».

Φανταστείτε πόσο πιο αποτελεσματικός θα ήταν αν έλεγε «Γονέα 2 Ρωσία».

Καταλαβαίνετε με αυτά τα παραδείγματα πόσο πολύ προχώρησε ο πολιτισμός σε έναν αιώνα μέσα και ιδίως τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Σε τι σκοταδισμό ζούσαμε μέχρι πρόσφατα! Ο Έριχ Φρομ για παράδειγμα, που παρίστανε και τον αριστερό τρομάρα του, τον φροϋδομαρξιστή παρακαλώ, έγραφε το εξής κατάπτυστο (που θα έλεγε και το Kontra) απόσπασμα: «Η αγάπη της μητέρας, από τη φύση της, δεν υπόκειται σε όρους. Η μητέρα αγαπά το νεογέννητο γιατί είναι παιδί της, και όχι γιατί αυτό εκπλήρωσε κάποιο ειδικό όρο ή ανταποκρίθηκε σε κάποια ιδιαίτερη προσδοκία. Η σχέση με τον πατέρα είναι τελείως διαφορετική. Η μητέρα είναι το σπίτι από το όποιο προερχόμαστε, είναι η φύση, το έδαφος, ο ωκεανός. Ο πατέρας δεν εκπροσωπεί τη φυσική μας καταγωγή. Οι σχέσεις του πατέρα με το παιδί στα πρώτα χρόνια τής ζωής του είναι ελάχιστες σε σύγκριση με αυτές της μητέρας, και η σημασία τους για το παιδί σε αυτή την πρώτη περίοδο δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημασία της μητέρας… Η πατρική αγάπη είναι αγάπη υπό όρους. Η αρχή της είναι : “Σε αγαπώ γιατί ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες μου, γιατί κάνεις το καθήκον σου, γιατί μου μοιάζεις” […]. Η μητρική αγάπη είναι αγάπη άνευ όρων… Σε αυτή την εξέλιξη της στοργής, που έχει επίκεντρο πρώτα τη μητέρα και ύστερα τον πατέρα, στην τελική σύνθεσή της βρίσκεται η όαση της πνευματικής υγείας και της ανέλιξης προς την ωριμότητα». (Έριχ Φρομ: Η Τέχνη της Αγάπης, Μπουκουμάνης, Αθήνα, 2006).

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για έναν συγγραφέα που γράφει τέτοια πράγματα, που, αν μη τι άλλο, υπονοούν εμμέσως πλην σαφώς, ότι χωρίς μάνα και πατέρα δεν υπάρχει πνευματική υγεία και δεν μπορούμε να φτάσουμε την ωριμότητα. Τι άλλο από ομοφοβία είναι αυτά; Το μόνο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον Φρομ ως ελαφρυντικό είναι ότι δεν είχε τη δυνατότητα να διαβάσει στην εποχή του Κασσελάκη, Αχτσιόγλου (αυτήν ιδίως, για την queer theory με την οποία θέλει να ανανεώσει τον μαρξισμό τρομάρα της!), Τσίπρα, Μαραντζίδη και άλλους πρωτοπόρους της σύγχρονης αριστερής σκέψης και δράσης.

Ευτυχώς αφήνουμε τώρα πίσω την προϊστορία της ανθρωπότητας και απαλάσσουμε επιτέλους τον Νέο Άνθρωπο από το βάρος της Μάνας.

Μπορεί ορισμένοι από σας να τα βρίσκετε κάπως αστεία ή γελοία, αλλά πάντως ασήμαντα όλα αυτά. Ήδη όμως, με δεδομένο ότι κανείς δεν θέλει να καταπολεμήσει τις θεωρίες του τρανσεξουαλισμού, για να μην του επιτεθεί το ισχυρότατο λόμπι που τις υποστηρίζει, αρχίζουν να κάνουν θραύση σε μερίδα της νεολαίας, ιδίως της μικρο-μεσοαστικής και να τη διχάζουν σε δύο πολύ φανατισμένα στρατόπεδα. Τα πράγματα έχουν προχωρήσει κάμποσο. Κάποιοι φοιτητές έφτασαν μάλιστα στο σημείο να δημιουργήσουν την ουδέτερου γένους λέξη «φοιτητά» για να μην παρεξηγούνται οι τρανς! Όσο για την «Εποχή» είχε τον εξής ανεκδιήγητο τίτλο: Πολιτικός Γάμος για όλους, όλες και όλα

Το αποτέλεσμα δεν το έχουμε δει ακόμα πλήρως στην Ελλάδα, το έχουμε δει όμως στην Αμερική και σε ευρωπαϊκά κράτη, όπου παρατηρείται έκρηξη «δυσφοριών φύλου» που οδηγούν σε πολύ επικίνδυνες «φυλομεταβάσεις» και σε έντονες και αποσταθεροποιητικές συγκρούσεις των παιδιών με τους γονείς τους.

Στην εποχή μας, εποχή του ατομισμού, βλέπουμε τα θέματα αυτά ως ζητήματα προσωπικής ελευθερίας, που την αντιλαμβανόμαστε ανεξάρτητη από οποιεσδήποτε κοινωνικές και ηθικές δεσμεύσεις, αλλά ακόμα και από την αντικειμενική πραγματικότητα. Εστιάζουμε στο δικαίωμα και τις επιθυμίες του ομοφυλόφιλου ατόμου, ούτε καν του παιδιού του. Μας διαφεύγει η γενικότερη εικόνα του πού πάει μια κοινωνία που ετοιμάζεται να αμφισβητήσει τις πιο βασικές ανθρωπολογικές και ψυχολογικές σταθερές της. Για να μην πάμε στους Αρχαίους, η βάση του διαβήματος, της ηθικής και της αισθητικής, του τι θεωρείται δηλαδή καλό και όμορφο, της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, του Σοσιαλισμού και της Οικολογίας είναι η ίδια η Φύση, είναι αυτό που διατηρεί και αναπαράγει τη ζωή. Πάνω στην αμφιγονική αναπαραγωγή έχει στηριχτεί το είδος μας, η συναισθηματική του συγκρότηση και ο πολιτισμός μας για μερικές χιλιάδες χρόνια. Υπάρχει ασφαλώς χώρος σε μια δημοκρατική πολιτεία για όσους δεν θέλουν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο και θέλουν να έχουν μια διαφορετική ζωή. Πρέπει να προστατεύονται πλήρως και αποτελεσματικά από τυχόν διακρίσεις. Αλλά δεν είναι δυνατόν να θέλουν να επιβάλλουν τον τόνο στην ανθρωπότητα και την εξέλιξή της. (Στην πραγματικότητα, ούτε αυτό συμβαίνει. Χρησιμοποιούνται στην πραγματικότητα για τους δικούς του σκοπούς από ένα ισχυρότατο λόμπι στην καρδιά του δυτικού καπιταλισμού, για το οποίο θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο).

Ποια κοινωνία θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα αν επικρατήσουν αυτές οι ιδέες; Ποια δύναμη θα κυριαρχήσει σε αυτόν τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» συγχισμένων και μπερδεμένων ατόμων χωρίς στέρεη ταυτότητα, που σημαίνει χωρίς ιστορία και χωρίς σχέδιο για το μέλλον;

Θεού (με την έννοια του Φρομ) θέλοντος συνεχίζεται…

==

Επί τροχάδην, μερικές σκέψεις για το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών κλπ.

Πρώτον. Δεν είναι ένα ζήτημα που προέκυψε από τα κάτω, από την κοινωνία,  ως μαζικό κοινωνικό αίτημα. Αντίθετα, συστηματικά προωθείται από συστημικούς μηχανισμούς και φορείς, από τα πάνω και με όρους, συχνά, εξοργιστικής προπαγάνδας, η οποία κάνει ότι μπορεί για να επιβάλλει την "identity politics" ατζέντα της κόντρα στη βούληση ποσοστών της κοινωνίας που αγγίζουν το 70%, όπως έδειξε ακόμα και πρόσφατη έρευνα της GPO - του κυβερνητικού παρατρεχάμενου Θεοδωρικάκου. Και ας μην αναρωτηθεί κανείς καν για το ταξικό "πρόσημο" αυτού του πλειοψηφικού ρεύματος: ανάμεσα στο Αιγάλεω και το Κερατσίνι από τη μια και την Κηφισιά και τη Φιλοθέη από την άλλη, υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει σε ποιες περιοχές τα ποσοστά του "ναι" είναι υψηλοτέρα και σε ποιες χαμηλότερα;

Δεύτερον. Αν προς στιγμήν αφήσουμε εκτός συζήτησης το αν και κατά πόσο έχει "δικαίωμα" ή όχι ένα ομόφυλο ζευγάρι στο να ανατρέφει παιδιά (από τη στιγμή που η επιλογή του συνιστά άρνηση της φυσικής διαδικασίας γέννησης αυτών των παιδιών), τότε είναι φανερό ότι το δικαίωμα αυτό για τα ομοφυλόφιλα άτομα στην Ελλάδα είναι νομικά κατοχυρωμένο ήδη από το 1946, με την θέσπιση δικαιώματος υιοθεσίας σε κάθε μεμονωμένο άτομο, ακόμα και εκτός γάμου. Κανείς λοιπόν δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η συζήτηση που γίνεται αφορά στην κάλυψη ενός πραγματικού νομικού κενού και στην κατοχύρωση ενός , τάχα, ανεκπλήρωτου ως σήμερα, ανθρώπινου δικαιώματος.

Τρίτον. Η δυνατότητα τεκνοθεσίας ενός ομόφυλου ζεύγους μέσω παρένθετης μητέρας είναι τουλάχιστον το ίδιο προβληματική όσο και για ένα ετερόφυλο. Στην ουσία μιλάμε για την απογείωση της λογικής της γυναίκας ως "συσκευής αναπαραγωγής". Και μην πει κανείς για το "δικαίωμα ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί" γιατί εδώ το κυρίαρχο στοιχείο είναι το οικονομικό - ταξικό: το κόστος μιας εγκυμοσύνης μέσω παρένθετης μητέρας κυμαίνεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ (>70k), έτσι ώστε μόνο οικογένειες από πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν αυτό το "δικαίωμα". Να "νοικιάσουν" δηλαδή μια γυναικεία μήτρα για να κυήσει και να γεννήσει το παιδί τους. Μιλάμε για την πλήρη στρέβλωση της έννοιας της μητρότητας. Αντί λοιπόν να συζητάμε (και το γυναικείο κίνημα να απαιτεί!) την κατάργηση ή έστω τη θέσπιση πολύ αυστηρών προϋποθέσεων εφαρμογής του θεσμού της παρένθετης μητέρας, συζητάμε για την επέκταση του ώστε να καλύπτει και ζευγάρια των οποίων η επιλογή εξ ορισμού αποκλείει την έννοια της απόκτησης παιδιών με τη μόνη διαδικασία που γνωρίζει η φύση. Κι αυτό ορισμένοι, το ονομάζουν... "προοδευτισμό"!!!

Τέταρτον. Για να πάμε και στην ουσία. Οι επιλογές ζωής του κάθε ατόμου είναι σεβαστές και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η λογική των διακρίσεων εξαιτίας αυτών των επιλογών. Όπως, όμως, καθετί στη ζωή, έτσι και αυτή η αρχή δεν είναι υπεράνω των περιορισμών που θέτουν οι σιδερένιοι νόμοι κίνησης της φύσης και της κοινωνίας. Για το μαρξισμό, η ουσία της ελευθερίας συνίσταται όχι στην άγνοια ή το χλευασμό, αλλά στη γνώση και στη συνειδητή αξιοποίηση των νομοτελειών που διέπουν τη φυσική και κοινωνική ζωή, με στόχο μια ζωή καλύτερη για όλους, σε ισορροπία του φυσικού και του κοινωνικού κόσμου. Αν αυτό κάποιοι το ονομάζουν "διακρίσεις" κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο "αριστερό" μας χωριό, σύντροφοι. 

Έτσι, η επιλογή της ομόφυλης σχέσης (οφείλει να) συνεπάγεται και την συνειδητοποίηση και αποδοχή της απάρνησης της ίδιας της γονεϊκής διαδικασίας. Τα παιδιά δεν "φυτρώνουν" για να τα βρίσκει όποιος θέλει για να ικανοποιεί τη (μικρο- ή μεγαλο-)αστική του ματαιοδοξία. Γεννιούνται μέσα από μια, καθορισμένη από τις φυσικές νομοτέλειες, διαδικασία, στην οποία τα δύο φύλα παίζουν σημαντικό και αναντικατάστατο ρόλο. Το να αρνείσαι το ρόλο του βιολογικού φύλου στη σύλληψη και γέννηση, αλλά να θες συγχρόνως να γίνεις γονιός και να αναθρέψεις ένα παιδί είναι μια κραυγαλέα εσωτερική αντίφαση, που αναδεικνύει και την ουσία του προβλήματος: η φιλολογία της woke προπαγάνδας μιλάει για "αγάπη", αλλά μισεί τη μητρότητα. Μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη γυναίκα στο ρόλο της "νοικιασμένης μήτρας". Είναι η επιτομή της υποκρισίας, μασκαρεμένη σε δήθεν "προοδευτικότητα".

Πέμπτον. Γιατί όλο αυτό και γιατί τώρα; Φυσικά, υπάρχει και το στοιχείο του πολιτικού αποπροσανατολισμού από τις πραγματικές πολιτικές τομές που συντελούνται και μετατρέπουν (έχουν ήδη μετατρέψει δηλαδή) τη χώρα σε "πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι". Φυσικά και είναι μια πολύ βολική "αντιπαράθεση" για το καθεστώς, μιας και διχάζει το λαό πάνω σε ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και συμβάλλει στην αναπαραγωγή ψεύτικων, δήθεν "προοδευτικών" και "αριστερών" ιδεολογημάτων που συκοφαντούν και εκθέτουν στο λαό την Αριστερά, τις ιδέες και τις παραδόσεις της, ενώ συγχρόνως συσκοτίζουν τα φλέγοντα καθήκοντα μιας αριστερής, αντιιμπεριαλιστικής εναλλακτικής, προβάλλοντας ατόφια τη συστημική ατζέντα με μπόλικο... ροζ περιτύλιγμα. 

Είναι όμως και κάτι πέρα και πάνω από αυτά τα τρέχοντα, είναι και κάτι που έχει βαθύτερο, στρατηγικό χαρακτήρα: η αστική τάξη στην εποχή μας, είναι μια τάξη που σαπίζει και μαζί της σαπίζει κι ο κόσμος στον οποίο κυριαρχεί. Η πλήρης συντριβή κάθε συλλογικής κοινωνικής δομής, της οικογένειας συμπεριλαμβανομένης, η ταξικά καθοδηγούμενη ευγονική (πάντα στο όνομα της ..."επιστήμης", βεβαίως, μιας "επιστήμης" που ζέχνει Μένγκελε και ναζισμό), που ετοιμάζει το δυστοπικό μέλλον στο οποίο"κατώτερες φυλές" ανθρώπων και στρατοί ΑΙ-βιορομποτ θα υπηρετούν την "ανώτερη ελίτ" που θα επιλέγει προσεκτικά την αναπαραγωγή της, είναι μια φρικιαστική προοπτική που αρχίζει να φαίνεται όλο και πιο καθαρά πίσω από την ωμή, ξεδιάντροπη, ναζιστικής κοπής δυτική ιμπεριαλιστική και νεοαποικιοκρατική επιθετικότητα.

Απέναντι σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, το ερώτημα για κάθε συνειδητό επαναστάτη, κάθε αταλάντευτο δημοκράτη, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο δεν είναι το αν, αλλά μόνο το πώς θα θα οργανωθεί ένα μαζικό τείχος αντίστασης. Η μάχη για την ήττα και την ανατροπή του σαπισμένου δυτικού ιμπεριαλισμού δε θα οδηγήσει - γιατί αντικειμενικά δε μπορεί ο τροχός της ιστορίας να γυρίσει οριστικά πίσω - προς έναν "ανανεωμένο" καπιταλισμό, όσο κι αν υπάρχουν δυνάμεις που δίνουν τη μάχη ενάντια στη Δύση με αυτό το πρόταγμα ή, τουλάχιστον, για να υπερασπιστούν τον δικό τους, αυτόνομο ρόλο στο παγκόσμιο καπιταλιστικό πλαίσιο. Τουναντίον, η συντριβή του Δυτικού, σαπισμένου, χρεωκοπημένου ιμπεριαλισμού θα ανοίξει διάπλατα τις λεωφόρους για την ορμητική επάνοδο των λαών στο προσκήνιο της Ιστορίας, για την αναγέννηση και αντεπίθεση των ιδεών και της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση. Οφείλουμε να δώσουμε κι αυτή τη μάχη, ενάντια στον δήθεν "προοδευτικό" δικαιωματισμό με την ίδια αυταπάρνηση, με την ίδια αποφασιστικότητα που δίνουμε τη μάχη για την ήττα του ιμπεριαλισμού. 

Είναι η ίδια μάχη. Εμπρός λοιπόν!
Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη

Σχόλια