Le Figaro : Από το Παρίσι στο Crépol η Γαλλία που αποσυντίθεται.
Η επίθεση που διέπραξε στο Παρίσι ένας ριζοσπαστικοποιημένος ισλαμιστής και η τραγωδία του Crépol αποκαλύπτουν την τύφλωση και την ανικανότητα των δημόσιων αρχών.
Αλληλουχίες γεγονότων της επικαιρότητας προκαλούν ανατροπές που χρόνια πολιτικής διαμάχης δεν θα επαρκούσαν για να προκαλέσουν. Σε ένα δεκαπενθήμερο γίναμε μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων που το επιβεβαιώνουν. Μεταξύ του δράματος του Crépol, της πολιτικο-μιντιακής υποβάθμισης του που επιχειρήθηκε, η εξάντληση της αυστηρότητας της δικαιοσύνης για την καταστολή ενός ασήμαντου γκρουπούσκουλου ακροδεξιών που διαδήλωσε σε «ένδειξη αλληλεγγύης για την οικογένεια του θύματος» ορισμένοι από τους οποίους καταδικάστηκαν με αυστηρές ποινές φυλάκισης ενώ είχαν λευκό ποινικό μητρώο, οι δηλώσεις του Σαββάτου του Προέδρου της Δημοκρατίας που επέκρινε σιωπηρά το Ισραήλ για την άμυνά του ενάντια σε μια τρομοκρατική οργάνωση, την Χαμάς, και η πολλοστή επίθεση με μαχαίρι στο Παρίσι που διέπραξε ισλαμιστής ριζοσπάστης γνωστός στις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας, που είχε ήδη καταδικαστεί αλλά είχε αφεθεί ελεύθερος, κάνουν σαφές ότι η αλληλουχία των γεγονότων καταδεικνύει τόσο τύφλωση όσο και ανικανότητα εκ μέρους των δημοσίων αρχών, με την πρώτη να εξηγεί τη δεύτερη.
Η επικοινωνιακή αντιμετώπιση του δράματος του Crépol και τα όσα ακολούθησαν θα εκληφθούν από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών χωρίς αμφιβολία ως φτηνές δικαιολογίες με αποκλειστικά προπαγανδιστικό κίνητρο που κρύβουν την ανικανότητα των δημόσιων αρχών. Τα γεγονότα και οι διαπιστώσεις είναι αμείλικτα. Βιώνουμε την πλήρη αποσύνθεση μιας ολόκληρης σειράς ψευδαισθήσεων με τις οποίες πολλές γενιές ηγετών της δεξιάς και της αριστεράς ήθελαν να αποκοιμίσουν τους Γάλλους για πολλές δεκαετίες. Ο μακρονισμός ήταν η τελευταία μεταμόρφωση ενός συστήματος που αρνούνταν επίμονα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Βρισκόμαστε ενώπιον του τέλους του κύκλου.
Αυτός ο κύκλος που ξεδιπλώθηκε σε μάκρος πολλών χρόνων ήταν αυτός ενός δειλού εφησυχασμού, ένα μείγμα προοδευτισμού χωρίς πίστη σε αυτονόητες αξίες και μίας παγκοσμιοποίησης χωρίς έθνη. Με πρόσχημα έναν αγώνα κατά του λαϊκισμού για να διατηρηθεί καλύτερα στην εξουσία, ντοπαριζόμενος διαρκώς με επίκληση αφηρημένων αρχών για να αποφεύγει να κατονομάζει και να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα αυτός ο δειλός εφησυχασμός έχει διαψευστεί στα θεμέλια του. Όλα έγιναν στο όνομα ενός «να ζήσουμε μαζί» αυτής της όμορφης διατύπωσης του Ρενάν της οποίας σκόπιμα τόσα χρόνια διαστρεβλώθηκε το νόημα. Επειδή για να υπάρχει «συμβίωση», ο Ρενάν διευκρίνισε ότι έπρεπε να ικανοποιείται ένας όρος : «η επιθυμία να ζήσουμε μαζί». Αυτή η επιθυμία όχι μόνο ξεχάστηκε, αλλά και εκμηδενίστηκε αφού η ίδια η ιδέα του έθνους απονομιμοποιήθηκε. Έτσι εισήχθη στην πόλη ο δούρειος ίππος των κακών μας και πληρώνουμε τις αιματηρές συνέπειες χωρίς σταματημό.
Το μόνιμο τείχος προστασίας που αντιτίθεται στην κριτική της κυβερνητικής δράσης είναι πάντα το ίδιο : "δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε", "δεν πρέπει να εργαλειοποιούμε τα γεγονότα", ψυχιατροποίηση των δολοφονικών ενεργειών με υποβάθμιση τους από τα μέσα ενημέρωσης. Η επίθεση με μαχαίρι από έναν τζιχαντιστή στην Quai de Grenelle συνδυάζει από μόνη της δύο από αυτές τις παραμέτρους : την κυβερνητική ανακοίνωση που τονίζει τη γαλλική υπηκοότητα του δράστη, του οποίου δεν διευκρινίζεται ότι είναι στην πραγματικότητα naturalisé το 2002 και « ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση» βέβαια αλλά συνοδευόμενη από ψυχιατρικές διαταραχές ωσάν να αποτελούσε ελαφρυντικό... Οσοι κατονομάζουν τα γεγονότα και δίνουν την αληθινή τους διάσταση πρέπει να περιθωριοποιούνται. Το αφήγημα όμως έγινε ξύλινη γλώσσα. Και δεν πείθει κανέναν.
Arnaud Benedetti
Le Figaro
3/12/23
via Babis Georges Petrakis
----------------
Σχόλια