Ilias Karavolias
«Η μνήμη φθάνει πάντα στον προορισμό της»
(Elizabeth Rudinesco)
Οι Έλληνες εφαρμόζουμε σε όλη μας την ύπαρξη την διαλεκτική του αδύνατου και της αλήθειας.
Και γι αυτό οι περισσότεροι λένε «καλή η περιγραφή του γίγνεσθαι αλλά τι κάνουμε είναι το θέμα, πως αντιδρούμε για το καλό μας, πως να δράσουμε».
Δεν είναι όμως μάλλον αυτά τα ερώτηματα που θα μας δώσουν τις χρήσιμες απαντήσεις.
Aυτές είναι οι εύκολες απορίες επειδή δεν κατανοούμε ότι μέσα μας σκέφτεται ένας ολόκληρος κόσμος, αυτός έξω από τον εαυτό μας.
Και ο κόσμος έξω από εμάς δείχνει ότι δεν υπάρχει στην ουσία «πρόβλημα» σε αυτή τη χώρα : τα ακίνητα έφθασαν σε ιστορικά υψηλά, οι δρόμοι γέμισαν πάλι πολυτελή αυτοκίνητα ενώ δεν βρίσκουν εργαζόμενους τα ξενοδοχεία, τα μαγαζιά και τα εστιατόρια
Κοινώς : όλοι τα βολεύουν με κάποιο τρόπο. Οι πάντες επιβιώνουν και μάλιστα οι περισσότεροι περνάνε αρκετά καλά.
Μπορεί αυτή η φαινομενική κανονικότητα να είναι το μέσο συγκάλυψης της πραγματικότητας (χρέη, ακρίβεια,ανισότητες) αλλά λειτουργούμε σαν να μη. υπάρχει κανένας λόγος να «χωριζόμαστε» νοερά σε τάξεις.
Σαν να μην υφίσταται καμία ανάγκη να κοιταχτούμε στον καθρέφτη ως κοινωνία και να δούμε την «αληθινή κανονικότητα» : την οικονομική διαστρωμάτωση και τους παράλληλους βίους.
Επιλέγουμε μαζικά την αποδοχή του φαινομενικού. Αγκυροβολούμε στην κανονικότητα των μεγάλων αριθμών (πλεόνασμα, ανάπτυξη, επενδύσεις) που μας σερβίρουν στην οθόνη.
Η εθνική νάρκωση όμως στηρίζεται στον εθισμό της κατανάλωσης, στην ροπή για πολυτέλεια και ανέσεις ανεξαρτήτως εισοδημάτων και υποχρεώσεων.
Αυτό όμως το διηνεκές leasing του ιδρώτα κάθε γενιάς, αυτή η χρονομίσθωση στις ανθρωποώρες που πάντα γίνονται εργατοώρες, είναι το κρυμμένο χαρτί της εκάστοτε εξουσίας.
Είναι το «καλυμμένο πραγματικό» που έθρεψε τις ανίκανες πολιτικές ηγεσίες, την διαφθορά, την κρατική σπατάλη.
Είναι αυτό το «εικονικό-αληθινό» που έφερε λιτότητα και κρίση, με δημόσιο και ιδιωτικό χρέος να είναι σήμερα δυο φορές μεγαλύτερο από τον πλούτο που παράγουμε.
Οπότε ας μην αναρωτιόμαστε «τι κάνουμε » αφού επιλέξαμε σαν κοινωνία να μην βλέπουμε «τι κάναμε»…
============
Blogger:
...φαίνεται ότι είμαστε υποκείμενα χειραγώγησης μιας υπερμηχανής. Η πραγματική εξουσία έχει ήδη κατακτήσει τον εγκέφαλό μας, αφού μέσω της τηλεόρασης (και γενικά των ΜΜΕ) μας έχει εγχαράξει εικόνες, που η ύπαρξή τους θα αποτελέσει της βάση για τις επόμενες εικόνες που δεν θα είναι παρά διαφορετικά προδιαγεγραμένα όμως, μονοπάτια που ως καταναλωτές θα "επιλέξουμε". (Μ' άλλα λόγια οι εικόνες και οι ιστορίες που αποτελούν την τροφή μας ορίζουν και τις μελλοντικές συμπεριφορές μας). Στο πλαίσιο αυτό η επίθεση στην ιστορική μνήμη και τις ταυτότητες υπηρετεί αυτόν τον σκοπό του απόλυτου ελέχχου. Χωρίς μνήμη- άρα χωρίς μέλλον ζεις μονίμως σ' ένα ατελείωτο αγχωτικό παρόν ως καταναλωτής, τη μόνη ιδιότητα για την οποία σου επιτρέπεται να ζεις...
------------------------
Σχόλια