Ναγκόρνο Καραμπάχ: Στην προσφυγιά οι Αρμένιοι υπό το φόβο εθνοκάθαρσης – «Ξέρουμε ότι δεν θα γυρίσουμε ποτέ»
Στο λόμπι του ξενοδοχείου, τα παιδιά κρατούν πλαστικές σακούλες γεμάτες σνακ, ενώ οι ηλικιωμένοι συγκεντρώνονται γύρω από έναν άνδρα που βγάζει ένα προς ένα τα φάρμακα από ένα κουτί, φωνάζοντας ονόματα και δίνοντας τα χάπια. Σε έναν καναπέ στη γωνία, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κωφών κάνει νοήματα ο ένας στον άλλο, ενώ, έξω, μισή ντουζίνα ανοιχτά φορτηγά περνούν, με τους επιβάτες στο πίσω μέρος να προστατεύονται από τη βροχή κάτω από πλαστικά καλύμματα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Το πλήθος των μερικών δεκάδων προσφύγων έχει στοιβαχτεί στο ξενοδοχείο Goris, ένα σωρό σοβιετικής εποχής που είναι ένας από τους πρώτους σταθμούς για τους ανθρώπους που καταφεύγουν στην Αρμενία από την εμπόλεμη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αλλά τέτοιες σκηνές γίνονται γρήγορα όλο και πιο συνηθισμένες σε όλη τη συνοριακή περιοχή με το Αζερμπαϊτζάν, καθώς η έξοδος αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς
Σύμφωνα με το Politico την περασμένη Τρίτη, το Αζερμπαϊτζάν εξαπέλυσε μια αστραπιαία επίθεση στο αρμενικό έδαφος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το οποίο βρίσκεται εξ ολοκλήρου εντός των συνόρων του, αναγκάζοντας την de facto διοίκηση να παραδοθεί εντός μιας ημέρας. Μία εβδομάδα μετά, οι άνθρωποι τρέχουν σε φυγή σε αυξανόμενους αριθμούς, φοβούμενοι εθνοκάθαρση στα χέρια του στρατού του Αζερμπαϊτζάν.
Από τους περίπου 100.000 ανθρώπους που ζουν στην περιοχή, η επίσημη αρμενική εκτίμηση είναι ότι περισσότεροι από 13.550 άνθρωποι είχαν ήδη περάσει απέναντι από τις 8 το πρωί της Τρίτης, ενώ εικόνες που ελήφθησαν από την πρωτεύουσα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Στεπανακέρτ, έδειχναν μεγάλες ουρές οχημάτων που περίμεναν στην ουρά για να φύγουν, συνοδευόμενα από Ρώσους ειρηνευτές.
Εν τω μεταξύ, σε έναν σταθμό έκτακτης βοήθειας του Ερυθρού Σταυρού στα σύνορα, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και η κυβέρνηση πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τον αριθμό των εισερχομένων. Οι αστραπές τρίζουν και ξαφνικά το ρεύμα πέφτει, αφήνοντας μια σκηνή γεμάτη οικογένειες να κάθονται στο σκοτάδι, καθώς οι υπολογιστές που χρησιμοποιούνται για την καταγραφή τους κόβονται.
«Πράγματα που δεν μπορώ να περιγράψω»
Από το Σάββατο, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ έχουν πακετάρει τα ελάχιστα υπάρχοντά τους σε μπαούλα και σακούλες με άπλυτα, φορτώνοντάς τα πάνω σε αυτοκίνητα και λεωφορεία. «Φέραμε μόνο τα ρούχα που φοράμε στην πλάτη μας», δήλωσε η Λιάνα, μια 36χρονη νοσοκόμα από το Στεπανακέρτ. «Ο αδελφός μου είναι βαριά τραυματισμένος, μεταφέρθηκε στο Ερεβάν. Αλλά ευτυχώς ο σύζυγός μου, τα παιδιά μου και εγώ μπορέσαμε να βγούμε έξω. Είδαμε πράγματα που δεν μπορώ καν να περιγράψω – πώς μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους Αζέρους μετά από αυτό;».
Το Αζερμπαϊτζάν επιμένει ότι θέλει να “επανεντάξει” τους εκτιμώμενους Αρμένιους της περιοχής και λέει ότι οι “παράνομοι στρατιωτικοί σχηματισμοί” στο διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφός του έχουν αρχίσει να παραδίδουν τα όπλα, ενώ οι συνομιλίες συνεχίζονται για την αποδοχή της διακυβέρνησης ως μέρος της χώρας.
Όμως, με τη ροή των ανθρώπων πέρα από τα σύνορα να μην δείχνει σημάδια ύφεσης, ο Χικμέτ Χατζίγιεφ, ο κορυφαίος σύμβουλος του Αζερμπαϊτζάν για θέματα εξωτερικής πολιτικής του προέδρου, επέμεινε ότι οι αναχωρήσεις δεν εξαναγκάζονται από τον στρατό. Σε τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στο POLITICO, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του Μπακού «λυπάται» για την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητά της να διασφαλίσει τα δικαιώματα και την ασφάλειά τους, αλλά πρόσθεσε: «Πρόκειται για ελεύθερη μετακίνηση του πληθυσμού – έχουν επιλογή».
Τη Δευτέρα, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επισκέφθηκε τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ στο αζερικό εξκλάβιο του Ναχτσιβάν, πλέκοντας το εγκώμιο των στενών συμμάχων του για τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια των 24 ωρών σφοδρών μαχών που είδαν τα στρατεύματα του Μπακού να ξεπερνούν τη γραμμή επαφής και να καταλαμβάνουν μια σειρά από στρατηγικές πόλεις και χωριά.
Το Ναχτσιβάν είναι ένας συμβολικά σημαντικός προορισμός για την προεδρική συνάντηση – και δίνει κάποια ένδειξη για τον επόμενο στρατηγικό στόχο του Αζερμπαϊτζάν – καθώς το Μπακού ήθελε πάντα να συνδέσει αυτό το απομονωμένο ορεινό έδαφος με την υπόλοιπη χώρα μέσω του διαδρόμου Ζανγκεζούρ, μέσω της Αρμενίας, κατά μήκος των ιρανικών συνόρων. Πρόκειται για μια φιλοδοξία που η Τεχεράνη αντιμετωπίζει εδώ και καιρό με εξαιρετική ανησυχία.
«Είναι θέμα υπερηφάνειας ότι η επιχείρηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία σε σύντομο χρονικό διάστημα, με απόλυτη ευαισθησία στα δικαιώματα των αμάχων», δήλωσε ο Ερντογάν. Τώρα, υποστηρίζει ο Χατζίγιεφ, μια συνολική ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας είναι «πιο κοντά από ποτέ» – και η κυβέρνησή του έχει ως στόχο να εξασφαλίσει τα δικαιώματα του διαδρόμου Ζανγκεζούρ, που συνδέει το Ναχτσιβάν με το υπόλοιπο έθνος.
Ζωές που έμειναν πίσω
Προς το παρόν, οι φιλοδοξίες του Αζερμπαϊτζάν προς το διάδρομο Ζανγκεζούρ παραμένουν μια διαφαινόμενη πρόκληση, ενώ οι Αρμένιοι αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν την πτώση της αρχαίας πατρίδας των προγόνων τους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
«Λόγω της υπερφορτωμένης κατάστασης και της κυκλοφοριακής συμφόρησης στον αυτοκινητόδρομο Stepanakert-Goris, επί του παρόντος είναι αδύνατο να οργανωθεί η μεταφορά των σοβαρά και σοβαρά τραυματιών, καθώς και οι εισαγωγές των απαραίτητων ιατρικών προμηθειών και ανθρωπιστικών αγαθών», ανέφεραν τη Δευτέρα οι αρμενικές αρχές του Καραμπάχ. «Ταυτόχρονα, αναζητώντας βενζίνη, οι πολίτες προκαλούν μεγάλες συμφορήσεις κοντά στα πρατήρια καυσίμων, παραλύοντας την κυκλοφορία και την ομαλή λειτουργία της πόλης». Προτρέπουν τώρα τους πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους, ενώ διαβεβαιώνουν ότι όσοι και όσες θέλουν να φύγουν θα μπορέσουν να φύγουν εν ευθέτω χρόνω.
Πολλοί από τους νεοαφιχθέντες φοβούνται ότι μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους – παρά τη δέσμευση του Χατζίγιεφ ότι το Αζερμπαϊτζάν θα διασφαλίσει ότι τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και η ελεύθερη κυκλοφορία θα γίνουν σεβαστά. Η ταλαιπωρημένη αρμενική κυβέρνηση, η οποία αντιμετωπίζει μεγάλες διαμαρτυρίες για τον χειρισμό της κρίσης, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι θα βρεθούν σπίτια, σχολεία και θέσεις εργασίας για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα.
Ο Parkev Agababyan είναι μόλις 43 ετών, αλλά έχει μετατραπεί δύο φορές σε πρόσφυγα. Γεννημένος στο Μπακού, τότε πρωτεύουσα του σοβιετικού Αζερμπαϊτζάν, κατέφυγε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ως ορφανός κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αρμενία που ακολούθησε την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί, στην πόλη Askeran, παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Anush, και απέκτησε δύο παιδιά – σήμερα 10 και 13 ετών.
Τώρα, η οικογένεια αναγκάστηκε να μαζέψει τα λίγα υπάρχοντα που μπόρεσε να πάρει μαζί της και να αναζητήσει ασφάλεια στο Goris.
«Έπρεπε να φύγουμε – είχαμε 10.000 στρατιώτες, αλλά δεν είχαμε τον εξοπλισμό και τα όπλα που είχαν οι Αζέροι», είπε, καθισμένος σε καρέκλες στον διάδρομο του ξενοδοχείου Goris. «Όταν περάσαμε τα σύνορα, οι Αζερμπαϊτζανοί μας είπαν ότι δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Απλώς έλεγξαν τα έγγραφά μας. Αλλά τώρα που είμαστε εδώ, δεν μπορούμε να καλέσουμε συγγενείς», είπε.
Πίσω στο Ασκεράν, ο Parkev είχε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και έναν κήπο γεμάτο αγγούρια και ντομάτες. «Είχα τα πάντα. Τώρα δεν έχω τίποτα. Άφησα εκεί 2 εκατομμύρια», αναστενάζει – που αντιστοιχούν σε έξι χρόνια ετήσιου μέσου μισθού. «Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω».
ieidiseis.gr
===========
Konstantinos Lampropoulos
Οι γενοκτόνοι δεν αλλάζουν ποτέ..
Στο σήμα των Αζέρων στρατιωτών απεικονίζεται ο Ενβέρ Πασάς με σύνθημα Αρμένιε μη τρέχεις θα πεθάνεις από εξάντληση..παραπέμποντας στη Γενοκτονία του 1915.
Το ελληνικό κράτος να συνδράμει άμεσα τον αδελφικό λαό των Αρμενίων προσφέροντας άσυλο σ όσους το επιθυμούν.
Υγ Ο τούρκος σέβεται όχι την ισχύ αλλά το σπαθί..ο νοών νοείτω.
======================
Χρίστος Σταθόπουλος
Του φίλου Κώστα Ξανθού
Ακούστε ποιοί είναι οι άνθρωποι του Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ) που σήμερα υφίστανται εθνοκάθαρση με τη συνενοχή όλων μας...!!!
Στην δεύτερη επίσκεψη μου στην Αρμενία το 2019 (είχε προηγηθεί η πρώτη το 2010) είχα θέσει βέτο στην παρέα (το γιό μου και δύο φίλους) ότι θα πάμε οπωσδήποτε και στο Καραμπάχ...!!!
Η πρόταση έγινε δεκτή και από το Γκιουμρι περάσαμε στις παρυφές του Γιερεβαν και κατηφορησαμε για το Αρτσάχ...!!!
Περάσαμε τά σύνορα όπου γίναμε δεκτοί με ενθουσιασμό από τους φρουρούς που πάντα χαίρονται όταν βλέπουν Έλληνες να επισκέπτονται οδικώς τή γη τους, και συνεχίσαμε το διάδρομο του Λατσιν με κατεύθυνση την πρωτεύουσα Στεπανακερτ...!!!
Στο δρόμο σταθήκαμε να αγοράσουμε λίγα άγρια βατόμουρα (η σπεσιαλιτέ της περιοχής) από κάτι πάμφτωχες οικογένειες που ζούσαν από αυτή τη δουλειά μαζεύοντας φρούτα του δάσους και πουλώντας τα στους περαστικούς...!!!
Δώσαμε ένα 10ευρω και βάλαμε μια χούφτα βατόμουρα σέ ένα σακουλάκι...!!!
Μας κυνήγησαν μέχρι την απέναντι πλευρά του δρόμου που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητό μου, παρακαλώντας μας κυριολεκτικά να πάρουμε ολόκληρο τον κουβά με τα βατόμουρα και κάτι χαρτονομίσματα δικά τους για ρέστα, αφού η αξία του 10ευρου υπερέβαινε κατά πολύ την αξία ενός ολόκληρου κουβά με βατόμουρα...!!!
Ήταν απίστευτα συγκινητικό να βλέπεις τόσο φτωχούς ανθρώπους να είναι τόσο πολύ τίμιοι...!!!
Πήραμε ακόμα μισή χούφτα βατόμουρα από τον κουβά για να μην τους προσβάλλουμε και φύγαμε γρήγορα διότι οι φουκαραδες ήταν ικανοί για το ασήμαντο 10ευρω που τους δώσαμε να μας δώσουν όλη την πραμάτεια τους από ευγνωμοσύνη...!!!
Όμως η επίθεση αγάπης των βασανισμένων ακριτών του Αρτσάχ δεν είχε τελειώσει...!!!
Στην πρωτεύουσα Στεπανακερτ κατά τή διάρκεια του γεύματος σέ ταβέρνα της πόλης,ο ένας φίλος μου είχε λιποθυμικο επεισόδιο...!!!
Και εκτός από εμάς που ανησυχησαμε σφόδρα εκείνα τά δευτερόλεπτα που ο φίλος μας είχε χάσει τίς αισθήσεις του, σύντομα διαπιστώσαμε μέσα στον πανικό μας ότι ΌΛΟΙ οι άνθρωποι που βρισκόταν εκεί, προσωπικό του μαγαζιού και πελάτες, είχαν κινητοποιηθεί ΌΛΟΙ για να βοηθήσουν...!!!
Άλλος έφερε νερό να ρίξουμε στο πρόσωπο του φίλου μας, άλλος έβγαλε το μπλουζάκι του, το διπλωσε και το έβαλε σάν μαξιλάρι για να μην ακουμπάει το κεφάλι του ασθενούς στο πάτωμα, άλλος πήγε και αγόρασε από το υστέρημα του ένα γάλα από το διπλανό περίπτερο και μας το έφερε και άλλοι ειδοποίησαν ασθενοφόρο, αφού εμείς βέβαια δεν είχαμε ιδέα για το πώς θα καλέσουμε πρώτες βοήθειες σέ ξένη χώρα...!!!
Εγώ συνοδεψα το φίλο μου μέσα στο ασθενοφόρο, αφήνοντας το γιό μου με τον έτερο φίλο μου στην ταβέρνα με την εντολή να με περιμένουν για να μην χαθούμε...!!!
Ο ασθενής μεταφέρθηκε σε ένα μεγάλο και πολυτελές νοσοκομείο, ανάλογο με το δικό Διαβαλκανικό της Θεσσαλονίκης, του οποίου η πληρότητα σέ μέσα και ανέσεις ερχόταν σέ ευθεία αντίθεση με τη φτώχεια της περιοχής και που μάλλον ήταν προϊόν της γενναιοδωρίας κάποιου μεγαλόσχημου ή κάποιας συλλογικότητας Αρμενίων του εξωτερικού από την περιώνυμη Αρμενική διασπορά...!!!
Στην υπερσύγχρονη αυτή κλινική λοιπόν υπέβαλαν το φίλο μου σέ όλες τις αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις και αφού το πόρισμα ήταν καθησυχαστικο (τυχαίο συμβάν μάλλον από δυσπεψία) και οι εξετάσεις ήταν όλες καθαρές, κράτησαν τον ασθενή για ολιγοωρη νοσηλεία για να ξεκουραστεί...!!!!
Μου διέθεσαν δικό τους αυτοκίνητο με οδηγό για να με πάει πίσω στην ταβέρνα που βρισκόταν στην άκρη της πόλης και όπου με περίμεναν ακόμη ο γιος μου και ο φίλος μου...!!!
Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο μας (όλοι οι άνθρωποι που βρισκόταν ακόμα στο εστιατόριο μας ρωτούσαν ανήσυχοι και με ενδιαφέρον σχετικά με την εξέλιξη της υγείας του ασθενούς και μας γέμισαν ευχές) και ξαναγυρίσαμε στο νοσοκομείο για να περιμένουμε τόν δικό μας να ξυπνήσει για να πάρουμε εξιτήριο και να τόν παραλάβουμε...!!!
Αφού ηρεμήσαμε επειδή ο όποιος κίνδυνος ζωής είχε ξεπεραστεί οριστικά για το φίλο μας, αρχίσαμε να ανησυχούμε για το πόσο θα μας κοστίσει αυτή η ιστορία...!!!
Ξέραμε ότι σέ όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ οι ιατρικές υπηρεσίες χρεώνονται πανάκριβα στους επισκέπτες και γι αυτό οι πιο πολλές από αυτές τις χώρες απαιτούν να αγορασεις στά σύνορα "Στραχοβκα", δηλαδή ασφάλεια υγείας για να μην σου τύχει τίποτα και μείνεις χωρίς λεφτά από τά έξοδα νοσηλείας...!!!
Εμείς τέτοια ασφάλεια δεν είχαμε και τους είπα "παιδιά ευτυχώς γλιτώσαμε τά χειρότερα από την πλευρά της υγείας, αλλά τώρα θα μας ξεκωλιασουν για τά νοσηλεια, σέ τέτοιο πολυτελές νοσοκομείο όπου μου παρείχαν μέχρι και ιδιωτικό αυτοκίνητο"...!!!
Λέγαμε ότι θα ήμασταν ευχαριστημένοι αν πληρώναμε κάνα 500αρικο ευρώ για την άμεση επέμβαση, τίς εξετάσεις και τή βραχεία νοσηλεία...!!!
Πήγαμε λοιπόν να πάρουμε σέ λίγη ώρα το εξιτήριο του ασθενούς και φυσικά ρωτήσαμε τους γιατρούς (έναν άνδρα και μια γυναίκα) τί ποσόν οφείλουμε για τίς υπηρεσίες τους....!!!
Κοιταχτηκαν μεταξύ τους, χαμογέλασαν λίγο και μας έδωσαν μια απάντηση που θα θυμάμαι όλη μου τη ζωή...!!!
"Εμείς κύριε, έτσι κι αλλιώς, δεν παίρνουμε χρήματα από τους επισκέπτες μας...!!!
Αλλά κι αν παίρναμε, δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση να πάρουμε χρήματα από τους Έλληνες αδερφούς μας...!!!"
Τρανταχτηκε το στήθος όλων μας από τή συγκίνηση - εγώ κοντεψα να κλάψω...!!!
Τούς χιλιοπαρακαλεσαμε να δεχτούν κάποια χρήματα, αλλά ήταν ανένδοτοι...!!!
Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν το να βρούμε ένα διανυκτερεύον σούπερ μάρκετ (η ώρα ήταν ήδη προχωρημένη) και να τους πάμε ένα μεγάλο κουτί με γλυκά σαν ελάχιστη ανταπόδοση της καλοσύνης τους....!!!
Τότε τά κατάφερα και δεν έκλαψα, αλλά τώρα που σκέφτομαι ότι ΌΛΟΙ εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι, με τά πλούσια αισθήματα που ξεχείλιζαν και την καλοσύνη που σέ σκλαβωνε, βρίσκονται υπό διωγμό, πρόσφυγες, έχοντας επιλέξει ΟΙ ΙΔΙΟΙ να χάσουν τά πάντα για να μην έρθουν αντιμέτωποι με την εκδικητική μανία της πιο αιμοβορας και δολοφονικής ράτσας που γνώρισε ποτέ ο πλανητης, μου έρχεται να πλανταξω...!!!!
Υπόσχομαι στον εαυτό μου και υπόσχομαι σέ όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα στις δύο επισκέψεις μου στον ανυπότακτο Αρμένικο θύλακα να πάω ξανά εκεί, μαζί τους, αμέσως μόλις η ιερή γη του Αρτσάχ με την τρισχιλιετη ιστορία ξαναγίνει Αρμενική....!!!
Είθε....!!!
Σχόλια