Σχετικά με την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου στα Σχολεία.

Konstantinos Lampropoulos (από Pantelis Savvidis)

Η υφυπουργός Παιδείας (σχετική έννοια πλέον) κ.Δόμνα Μιχαηλίδου απάντησε σε κοινοβουλευτική ερώτηση πως η Έπαρση Σημαίας και η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου στα σχολεία  είναι "επιστροφή στο χθες" και η εθνική συνείδηση καλλιεργείται μέσω της συμπεριληπτικής διαφορετικότητας.
Πρόκειται για την επιτομή της ιδεοληπτικής πολιτικοποιημένης προσέγγισης που αφορά έναν χαλαρό ορισμό (loose definition) o οποίος διασυνδέεται με τη λογική της Πρώιμης Παγκοσμιοποίησης και έχει καταντήσει mainstream στους αδαείς ψευδοφιλελεύθερους...
Αναφέρομαι σε ψευδοφιλελεύθερους γιατί οι κορυφαίοι θιασώτες του Κλασικού Φιλελευθερισμού αναφέρονται σε εθνική ταυτότητα βασισμένη σε κοινή γλώσσα θρησκεία αξιακό κώδικα ιστορική συνέχεια και κοινό αίσθημα του ανήκειν στο έθνος.
Οι τρεις κορυφαίοι κοινωνιολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες Walker Connor Samuel Huntington και Anthony Smith προς επίρρωση των απόψεων του Max Weber αναφέρθηκαν εκτενώς στα συστατικά της εθνικής ταυτότητας που απηχούν την ιστορική συνέχεια σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και την γνησιότητα  της έννοιας του έθνους.
Η κυρία Μιχαηλίδου καλό θα είναι να διαβάσει   τους προαναφερθέντες και να αναπτύξει μια κριτική σκέψη πέραν των στερεοτύπων που επιβάλλει η μετεξέλιξη των criticals του νεομαρξιστή Benedict Arnold με τα imagined communities.
Ας ανατρέξει και στον μαρξιστή Ernest Gellner ο οποίος παρά το γεγονός οτι είναι ο θεωρητικός της κοινωνικής κατασκευής του Έθνους στην εποχή του Μοντερνισμού, εντούτοις παραδέχεται την ύπαρξη Αρχαίων Εθνών όπως οι Έλληνες οι Κινέζοι οι Ιάπωνες οι Αιγύπτιοι οι Ισραηλινοί και οι Πέρσες.
Είναι πραγματικά ντροπή να συνεχίζεται απ το Υπουργείο Παιδείας επί ΝΔ η εγκληματική και αντεθνική λογική Γαβρόγλου.
Το να αντιγράφονται ρήσεις και θέσεις του Τριντό στον Καναδά για τη συμπερίληψη στη διαμόρφωση μιας νεοκαναδικής εθνικής ταυτότητας για τη βέλτιστη ενσωμάτωση μεταναστών είναι το λιγότερο ενδεικτικό πολιτικής ένδειας.
Η ελαφρότητα με την οποία τίθενται τέτοια ζητήματα είναι δείγμα  πολιτικού αναλφαβητισμού και δυνητικά επικίνδυνο για τη χώρα.
Και εν πάση περιπτώσει, καλό θα είναι η κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει ποιά είναι η κατεύθυνση της Παιδείας στη Χώρα.Αρκετά με το "πανηγύρι των αδαών".
Υγ Η Έπαρση της Σημαίας είναι χρέος και τιμή κυρία αδαή υπουργέ στους πεσόντες-ήρωες που κατέστησαν το Ελληνικό Έθνος ελεύθερο.
Και αυτό το χρέος και την τιμή οφείλουν να τη μάθουν όλα τα Ελληνόπουλα.
Θα πρεπε να ντρέπεστε!

 ----------------------

• Ναι στα δικαιώματα των άλλων όχι στα δικαιώματα του Ελληνισμού!

την Σεπτεμβρίου 27, 2023 

------------

• Νομιμοποίηση 300.000 μεταναστών και πληθυσμιακή μηχανική

την Σεπτεμβρίου 28, 2023

 =================

• Εξοργιστικό: Για τη Δόμνα Μιχαηλίδου ανήκουν στο χθες ο εθνικός ύμνος και η έπαρση σημαίας στα σχολεία!

   Τα όσα είπε σήμερα στη Βουλή η υφυπουργός Παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου, αποδεικνύουν που ακριβώς ονειρεύεται να οδηγήσει την Παιδεία η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
  
  Η κυρία υφυπουργός απάντησε σε επίκαιρη ερώτηση του Δημήτρη Νατσιού της «ΝΙΚΗΣ» ζητώντας να επανέλθει ο Εθνικός Ύμνος και η έπαρση της σημαίας στα σχολεία, που είχε καταργήσει ο τότε υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Γαβρόγλου.
  
  Όπως αναφέρει στην επίκαιρη ερώτησή του:
  
  «Αναφορικά με την κατάργηση της έπαρσης της σημαίας και την απαγγελία του εθνικού ύμνου από τους μαθητές των σχολείων υποχρεωτικής εκπαίδευσης, υπενθυμίζω τα εξής:
  Το 1998, επί Υπουργού Παιδείας Γεράσιμου Αρσένη, το άρθρο 13 παράγραφος 5 β του Προεδρικού Διατάγματος 201/1998 προέβλεπε πως «η σημαία παραμένει ανηρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες κατά τις εργάσιμες ημέρες. Υποστολή της σημαίας γίνεται όταν αυτό κριθεί σκόπιμο από τον σύλλογο διδασκόντων. Επίσημη έπαρση της σημαίας γίνεται: (1) την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα (από το σχολείο της πρωινής βάρδιας), (2) στις εθνικές επετείους και στις τοπικές εορτές, (3) όταν κρίνεται σκόπιμο από τον σύλλογο διδασκόντων ή ορίζεται από τις αρμόδιες αρχές».
  Η πρακτική της έπαρσης της ελληνικής σημαίας, με τους μαθητές να λένε τον εθνικό μας ύμνο, λειτουργούσε παιδαγωγικά για τους μαθητές μας, εφαρμόζοντας το πνεύμα του Συντάγματος το οποίο στο άρθρο 16 παρ. 2 αναφέρει ότι «η παιδεία απoτελεί βασική απoστoλή τoυ Kράτoυς και έχει σκoπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τoυς σε ελεύθερoυς και υπεύθυνoυς πoλίτες.»
  Το 2017, επί Υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, το άρθρο 3 παράγραφος 7 του Προεδρικού Διατάγματος 79/2017, καταργεί την επίσημη έπαρση της σημαίας, αναφέροντας απλώς ότι «η σημαία παραμένει ανηρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως προβλέπεται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες».
  Τότε στελέχη της Νέας Δημοκρατίας κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ για κομμουνιστικές πρακτικές.
  Η μετέπειτα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ωστόσο διατήρησε την κατάργηση της έπαρσης της ελληνικής σημαίας, επιβραβεύοντας στην πράξη όσα έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση».
  
  Σήμερα λοιπόν η Δόμνα Μιχαηλίδου ξεπέρασε κάθε όριο προκλητικότητας λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αυτές οι θέσεις ανήκουν στο… χθες! Δηλαδή είναι αναχρονιστική η έπαρση της ελληνικής σημαίας και ο εθνικός ύμνος στα σχολεία!
  
  Εγκάλεσε δε, τον πρόεδρο της Νίκης «για πλειστηριασμό πατριωτισμού με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων» και λέγοντας ότι «δεν ξέρω αν θέλετε να γυρίσετε τη χώρα στο χθες, εμείς θέλουμε την Ελλάδα να πηγαίνει μπροστά».
  
  Είπε ακόμα ότι η εθνική και η θρησκευτική συνείδηση καλλιεργείται «με την εδραίωση της πίστης μας στη δημοκρατία και τους θεσμούς της, τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, την καταπολέμηση διακρίσεων και κοινωνικών ανισοτήτων, την αποδοχή της διαφορετικότητας και τον σεβασμό προς τον άλλον».

==================

Υψηλόβαθμο στέλεχος του Υπουργείου Παιδείας διαφώνησε με την επαναφορά της έπαρσης της ελληνικής σημαίας στα σχολεία. Είναι λογικό.

Το υπουργείο αυτό δεν είναι ούτε κατ' όνομα Εθνικής Παιδείας πλέον.

Πολλοί μαθητές δεν γνωρίζουν ούτε τον Εθνικό Ύμνο ούτε τον Εθνικό μας ποιητή πλέον.

Ούτε το Πάτερ Ημών πλέον.

Ούτε τον Ακάθιστο Ύμνο πλέον.

Το κακό επλεόνασε!

Το στέλεχος απεφάνθη ότι η εθνική συνείδηση διδάσκεται κάθε μέρα μέσα στην τάξη και όχι έξω από την τάξη. Ναι, είδαμε!

Κάθε μέρα βλέπουμε την εθνική - κοινωνική συνείδηση του "Έλληνα".

Μόνο συντροφιά με τους νεκρούς νιώθεις Ελλάδα...

Τα ντεμοντέ κλισέ του στελέχους θύμισαν προκάτοχα αυτού στελέχη που λέγαν αντίστοιχα περί σεβασμού σοφά:

Ο σεβασμός πρέπει να δείχνεται με την ουσία και όχι με τους τύπους...

Και χάθηκαν οι τύποι και ο σεβασμός μαζί. Και η σχολική τάξη κατάντησε λυπηρός ευφημισμός.

Σαν κάτι βολικά που δίδασκε τη δεκαετία του 70 ο Δόκτωρ Σποκ: να μην πιέζουμε το παιδί να λέει ευχαριστώ - παρακαλώ, να μεγαλώνει ανεξάρτητο, αλλά χωρίς ευθύνες κιόλας.

Βολικά λαϊκιστικό για παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς. Ανεξαρτησία χωρίς ευθύνη.

Και γεμίσαμε 3 γενιές ανεξάρτητων και ανεύθυνων εγωιστικών και φιλοτομαριστικών παρασίτων.

Χθες 2 έκγονοι αυτού του συστήματος αγωγής τόλμησαν να με ρωτήσουν πώς μπορούν να αποφύγουν τη στρατιωτική θητεία, πώς να βγάλουν κάνα... τρελόχαρτο. Για τους τρόπους αποφυγής αυτού του αρχαίου δημοκρατικού καθήκοντος τους παρέπεμψα σε κάποιον νεοφανή διάττοντα της μικροπολιτικής. Που πολύ φοβάμαι, πως μέχρι να εξαφανιστεί, όπως ξαφνικά εμφανίστηκε, θα γίνει μετεωρίτης της καταστροφής.

Όντως καμιά εθνική σημαία δεν ταιριάζει πάνω από τα κεφάλια τέτοιων ανδραπόδων. Πόσο μάλλον η ελληνική.

Η ελληνική σημαία πρέπει να απαγορευθεί από κάθε δημόσιο εγκαθίδρυμα. Αν μπορούσε, θα το ζητούσε.

Μόνο πάνω από κάποιους τάφους ταιριάζει.

Γιάννης Σ. Καργάκος

===================

Π. Ήφαιστος, Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Συμπεριλαμβάνει απόσπασμα από το «Κοσμοθεωρία των Εθνών»

Εάν το νεοελληνικό κράτος επιβιώσει και εάν και όταν η καταστολή της Εθνικής Ανεξαρτησίας  τερματιστεί, μια προϋπόθεση αλλαγής Παραδείγματος είναι η κατανόηση του σαθρού και ανυπόστατου ιδεολογικού φαινομένου και το γεγονός πως οι εμφύλιοι και τα μέχρι σήμερα διαιρετικά σύνορα σε αριστερούς, δεξιούς αριστεροδεξιοαναρχικούς και οπαδούς άλλων παρόμοιων ονοματολογιών είναι σημαντικά αίτια της συγκαιρινής συμφοράς. Αποπροσανατολίζουν από την έννοια πατρίδα / κράτος, εθνική ανεξαρτησία / συλλογική ελευθερία, ασφάλεια και επιβίωση.

Αποτελεί τραγωδία συνάμα και αξιοθρήνητη στάση όταν αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι κληρονόμοι του πολιτισμού  και των πολιτικών παραδόσεων της διαχρονικής, οικουμενικής και άφθαρτης Ελληνικότητας (δηλαδή αυτοί που ζουν σε ένα κράτος που ονομάζεται Ελλάδα, που τους ρωτούν τι είναι και απαντούν «Έλληνας», που έχουν στο μέσο της πρωτεύουσας τον Παρθενώνα και τόσα άλλα, που μιλούν κάποιου είδους, τέλος πάντων, «Ελληνικά», και τα λοιπά) υιοθετούν ιδεολογικές ονοματολογίες για να αυτοπροσδιοριστούν πολιτικά και να διαιρεθούν πολιτικά ακυρώνοντας κάθε δυνατότητα δημοκρατικού προσανατολισμού.

Γιατί εάν είναι Έλληνες φορείς και όχι αχθοφόροι των πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας [είτε είναι πολίτες είτε διανοούμενοι / φορείς επιστημονικών τίτλων είτε πολιτικοί], ο άξονας της πολιτικής τους σκέψης απαιτείται να είναι η λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δημοκρατία δε δεν είναι κάποια πολιτική κατάσταση που κατασκευάζεται στην βάση ιδεολογικών δογμάτων. Όσο γρηγορότερα το κατανοήσουν οι νεοέλληνες τόσο το καλύτερο, εάν βέβαια δεν είναι ήδη πολύ αργά.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι κάτι το ρευστό και εξελισσόμενο. Υπάρχει εάν το Πολιτικό γεγονός είναι μέσα σε ένα στέρεο καράβι που ταξιδεύει προς την πολιτική ελευθερία, δηλαδή την Ιθάκη της Δημοκρατίας, όπου ο αυτεξούσιος πολίτης είναι εντολοδόχος της εξουσίας και η κοινωνία κάτοχος του κράτους. Όχι η αξιοθρήνητη κατάσταση ξενοκρατούμενων “κρατικών” δομών που μας επιβλήθηκαν μετά την Επανάσταση και που συντηρούνται επί δύο αιώνες αποδυναμώνοντας και ροκανίζοντας την κοινωνία και το κράτος.
Οι βαθμίδες της δημοκρατίας είναι ζωντανές, ρευστές και υπό διαρκή διαμόρφωση σύμφωνα με την συλλογική βούληση των πολιτών μόνο όταν οι πολίτες απαλλαγμένοι έξωθεν καταναγκασμών (εθνική ανεξαρτησία) επιδίδονται στο άθλημα του συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου, διαμορφώνουν την διανεμητική δικαιοσύνη που ανά πάσα στιγμή προσδιορίζει το δίκαιο και τον συλλογικό τρόπο ζωής και νομιμοποιούν αδιαλείπτως τις κανονιστικές δομές και που ασφαλώς ανά πάσα στιγμή τις αλλάζουν σύμφωνα με την κυρίαρχη συλλογική βούληση της κοινωνίας, τις (πραγματικές) ανάγκες και τον σκοπό της αυτοσυντήρησης, της ασφάλειας και της επιβίωσης.
Η Πολιτειακή δομή – επειδή ποτέ δεν υπήρξε μια παγκόσμια κοινωνία αλλά πολλές, και κάθε κοινωνία διαθέτει την ιστορικά διαμορφωμένη πολιτικοανθρωπολογική ετερότητά της – για να είναι βιώσιμη απαιτείται να είναι συμβατή με την οντολογική ετερότητα της (της Ελληνικής αλλά παρόμοια και κάθε άλλης) κοινωνίας όπως διαμορφώθηκε ιστορικά, όπως είναι και όπως εξελίσσεται.
Τίθεται το εύλογο ερώτημα: Πως θα μπορούσε αυτό το «θαύμα» συγκρότησης και συγκράτησης ενός εθνοκράτους να κατασκευαστεί στην βάση του ενός ή άλλου ιδεολογικού δόγματος που επινόησε ο ένας ή άλλος Σμίθ, Μάρξ ή οποιοσδήποτε άλλος ορίσει μια πολιτική κατασκευή των φαντασιώσεών του που παραβλέπει ή παρακάμπτει την ύπαρξη πολλών κοινωνιών διαφορετικής οντολογικής και πολιτικοανθρωπολογικής ετερότητας όπως αυτή διαμορφώθηκε ιστορικά!
Δομή εντός της οποίας οι άνθρωποι θα κατασκευαστούν πολιτικά βάση δόγματος, από την οποία θα εκτοπιστούν τα πνευματικά κριτήρια και παράγοντες για να φύγει το «ταραχοποιό πνεύμα» και μέσα στην οποία η δικαιοσύνη, οι νόμοι και οι θεσμοί δεν θα ορίζονται από τους πολίτες στο πλαίσιο ενός αθλήματος δημοκρατίας αλλά από τους αντιπροσώπους κάποιου εσχατολογικού ιδεολογικού δόγματος. Δόγματος που ως εξ αντικειμένου και εξ ανάγκης αντί-πνευματικό και υλιστικό (πως διαφορετικά θα είναι πλανητικής αναφοράς) θα κατασκευάσει τον πλανητικό κομμουνιστή και τον πλανητικό πολιτικά αδιάφορο ωφελιμιστή έμπορο. Τι γνωρίζουμε όμως από την πρόσφατη ιστορία; Αγγλοσαξονικούς παραδείσους στην Βόρεια Αμερική («πεπρωμένο του έθνους» καταληκτικά δόγμα αιτιολόγησης των εθνοκαθάρσεων και των γενοκτονιών), εθνικά αδιάφορους ευρωπαϊστές (ωφελιμισμός, εμποροκρατία, κτλ που θα καθιστούσαν το κράτος περίπου περιττό
και θα έφερναν μια αγνώστου περιεχομένου υπερεθνική δομή), εποικοδομήματα επιφάσεων μέσα στα οποία θα κατασκευαστεί ο πλανητικός κομμουνιστής και οτιδήποτε άλλο ενδιάμεσο ή παραπλήσιο ορίζεται ως «ιδεολογικό δόγμα» που πάντα σκοπό έχει να κατασκευάσει πολίτες βάση δόγματος.
Έχουμε αλλού και συχνά εξηγήσει ότι όλα αυτά είναι είτε ασυναρτησίες και αφέλειες παραμυθιασμένων οπαδών είτε, κατά κύριο λόγο, προπαγάνδα των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων που πάντα στην ιστορία εφευρίσκουν οικουμενικίστικα δόγματα μεταμφίεσης των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος [Edward H. Carr].
Ομολογώ όμως ότι μετά από μακρά πορεία βασανιστικού προβληματισμού που συχνά καταντά στοχαστικός μαζοχισμός, πείστηκα ότι ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε δίκαιο: «Οι άνθρωποι ας κάνουν ότι θέλουν»,  καθότι ένας πολιτικός στοχαστής δεν μπορεί να ξέρει τι θέλουν τα μέλη μιας κοινωνίας, πως εξελίσσονται οι επιθυμίες τους και εάν εν τέλει διαθέτουν συλλογικό ένστικτο επιβίωσης. Και έτσι είναι. Αποστολή του πολιτικού στοχαστή είναι μόνο να περιγράφει αξιολογικά ελεύθερα, διαφορετικά είναι φαντασιόπληκτος ή προπαγανδιστής. Ο Κονδύλης σε συνέντευξή του έχει πει το “οι άνθρωποι ας κάνουν ότι θέλουν” αλλά μου το έχει πει και εμένα σε μια από τις συνομιλίες μας.
Οι άνθρωποι είναι ετερότητες και οι κοινωνίες ρευστές και υπό συνεχή ανθρωπολογική διαμόρφωση. Είναι συλλογικές οντότητες που ανά πάσα στιγμή διαθέτουν την δική τους τυπική λογική. Αφού υπάρχουν πολλές τέτοιες κοινωνίες διαφορετικής συλλογικής τυπικής λογικής πως θα ορίσει μια τυπική λογική για όλες τις κοινωνίες; Τόσο απλό και τόσο αυτονόητο πλην όσοι πείθονται από τα ιδεολογικά δόγματα πιστεύουν ότι αξίζει να εγκαταλείψουν την έννοια πατρίδα / κράτος και να στηρίξουν την πολιτικοανθρωπολογική ένωση των Γάλλων με τους Ιταλούς, των Κινέζων με τους Σουηδούς, των Αιγυπτίων με τους Ιρανούς, των Αμερικανών των ΗΠΑ με τους Κινέζους και όλων των άλλων με όλους τους άλλους.
Ανεξαρτήτως ονόματος ή χρώματος αυτό σημαίνει διεθνιστική ή κοσμοπολίτικη ιδεολογία πέραν και υπεράνω των κρατών και των κοινωνιών τους για την οποία Ιθαγενείς λιγότερο ισχυρών κρατών έκαναν εμφυλίους και που συνεχίζουν να διαιρούνται στην βάση αριστεροδεξιών συνόρων εκατέρωθεν των οποίων θεωρούν το κράτος, την κρατική κυριαρχία και την πατρίδα περιττά και αναλώσιμα πράγματα!
Συντομογραφικά υπογραμμίζουμε ότι διόλου τυχαία όλες οι ιδεολογίες όποιο όνομα και να φέρουν –διεθνιστικός φιλελευθερισμός και οι πολλές ρευστές αμφιταλαντευόμενες εκδοχές του, ο φασισμός και όλες οι αποχρώσεις του κομμουνισμού– καταντούν να είναι ανθρωπολογικά εξομοιωτικές και πολιτικά εξισωτικές με σύνηθες αποτέλεσμα όταν η «συμμόρφωση» είναι δύσκολη οι εκάστοτε ιδεολόγοι ηγέτες και οπαδοί να επιδίδονται σε θανατώσεις που γεμίζουν μεγάλα νεκροταφεία.

Ενώ λοιπόν αφού σου έλαχε να βασανίζεσαι με την πολιτική θεωρία κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι μέσα στον ωκεανό των ιδεολογικών ασυναρτησιών είναι άσκοπο να λες το αυτονόητο, πασίδηλο, πραγματικό και αληθές, κάτι τι το βαθύτερο σε κάνει να συνεχίσεις να γράφεις και να δημοσιεύεις. Ακόμη πιο ενδότερη είναι εκείνη η δύναμη που σε κάνει ευαίσθητο για την δική σου πατρίδα. Ως προς τούτο όταν ρώτησαν τον αείμνηστο Παναγιώτη Κονδύλη  γιατί τόσο ενδιαφέρον για την Ελλάδα επικαλέστηκε τους «υπαρξιακούς δεσμούς». Ασφαλώς, αποτελεί μοναδική περίπτωση πολιτικού στοχαστή που παρά τους υπαρξιακούς δεσμούς κατόρθωνε να μένει περιγραφικός και αξιολογικά ελεύθερος ακόμη και όταν ανέλυε ελληνικές υποθέσεις.
Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση ότι το ιδεολογικό φαινόμενο καταπλάκωσε αναρίθμητους και τους κρατά ομήρους παρωχημένων ασυναρτησιών ή ηγεμονικής προπαγάνδας η απόφαση είναι κανείς να μιλά με σεβασμό για όσους άγονται και φέρονται ιδεολογικά –και παραφράζοντας τον Θουκυδίδη: να «μακαρίζουμε την αθωότητά τους αλλά να μην ζηλεύουμε την αφροσύνη τους». Κανείς εύλογα διερωτάται εάν όταν στρατιές ασυνάρτητων και προπαγανδιστών επελαύνουν απαιτείται να έχει επίγνωση ότι είτε θα μπει μέσα σε αυτό το ανορθολογικό ποτάμι είτε τελικά αν μη τι άλλο για λόγους αξιοπρέπειας δικής του και των άλλων να στέκεται κανείς στις πνευματικές και στοχαστικές Θερμοπύλες έστω και αυτές οι στρατιές των Μήδων ήδη πέρασαν ή και συνεχίζουν να περνούν. Ταπεινά βέβαια γιατί έστω και αν αυτό δημιουργεί Θερμοπύλες δεν είναι κάποιο μεγάλο επίτευγμα εάν και όταν λες τα αυτονόητα. Το μείζον πρέπει να πούμε, δεν είναι αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση στην οποία αναφερόμαστε η κοινωνία και τα μέλη της να καθίστανται αυτεξούσιοι, να ορίζουν, ελέγχουν και αλλάζουν την εξουσία και να κινούνται όπως είπαμε προσανατολισμένοι προς την πολιτική ελευθερία.
Το παρόν σύντομο σχόλιο σκοπό έχει να υπενθυμίσει ένα ζήτημα που ο Παναγιώτης Κονδύλης έχει αναλύσει εξαντλητικά, δηλαδή τις αντί-Αριστοτελικές αφετηρίες της Νεοτερικής πολιτικής σκέψης που την επηρέασαν δραστικά και που συνεχίζουν να την επηρεάζουν μέχρι σήμερα. Το ζήτημα αυτό, μεταξύ πολλών άλλων και πιο συγκεκριμένα για τον τρόπο με τον οποίο ο μεταμοντερνισμός διαδέχθηκε τον μοντερνισμό, το επεξεργάστηκα περαιτέρω στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» για να δω την εξέλιξη του διεθνούς συστήματος μετά τον 15ο αιώνα μέχρι και σήμερα.

Αποτελεί ένα νέο προσανατολισμό σκέψης που επιχειρεί παρά την βεβαρημένη ιδεολογικά πολιτική σκέψη –το ιδεολογικό φαινόμενο κορυφώθηκε εκατέρωθεν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και εκπαίδευσε εκατομμύρια φορείς επιστημονικών τίτλων στα εκατέρωθεν πανεπιστήμια– να αναπτύξει μια «προσανατολιστική» πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος που διαθέτει οντολογική αναφορά [Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb  και Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία http://wp.me/p3OlPy-1no – http://wp.me/p3OqMa-1hI]. Το πεδίο αναφοράς δεν μπορεί να είναι κάποια οικουμενιστική ιδεολογική φαντασίωση από τις πολλές που συνεχίζουν να καταπλακώνουν τους πολίτες αλλά το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα των τελευταίων αιώνων.
Στον σύγχρονο εθνοκρατοκεντρικό κόσμο η Εθνική Ανεξαρτησία –στην Αρχαιότητα το ιδεώδες της ανεξαρτησίας που εθεωρείτο προϋπόθεση δυνατότητας να υπάρξει ελεύθερη συλλογική πολιτική ζωή μιας κοινωνίας– προσδιορίστηκε με σαφώς από όλα τα κράτη στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ το 1945 όπου και επικυρώθηκαν κοσμοθεωρητικά οι Υψηλές Αρχές του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Δηλαδή της διακρατικής ισοτιμίας, της μη επέμβασης στα εσωτερικά ενός κράτους και της συνεπαγόμενης εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας η οποία επιτρέπει την εσωτερική πολιτική αυτοδιάθεση.
Αυτά κανονικά απαιτείται να διδάσκονται στους στους πρωτοετείς φοιτητές διεθνούς πολιτικής στο πρώτο μάθημα. Είναι άξονας του σύγχρονου καθεστώτος των διεθνών σχέσεων στο  οποίο όλα τα κράτη προσχώρησαν, συνυπέγραψαν και επικύρωσαν πολιτικά και κοσμοθεωρητικά. Επικύρωσαν βασικά, την ύπαρξή τους την οποία όταν ένα κράτος είναι βιώσιμο επειδή ως συλλογικότητα η κοινωνία διαθέτει συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης το υπερασπίζεται στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας. Από εκεί και πέρα, σε ένα καλό τμήμα διεθνών σχέσεων ή σε μια καλή διπλωματική ακαδημία σε όποια χώρα και να βρίσκονται αρχίζει το άθλημα να κατανοήσουν οι ενδιαφερόμενοι τα αίτια πολέμου, τον εξαρτημένο χαρακτήρα των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου και το γεγονός ότι οι προαναφερθείσες υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου είναι όπως το λέει η λέξη, «αρχές» και όχι «κανόνες».
Αυστηρά ορθολογιστικά μιλώντας θα λέγαμε μια φυσιολογική κατάσταση πραγμάτων θα θεωρούσε την ιδεολογική συζήτηση ατύχημα (ή σε κάθε περίπτωση πολιτική και πνευματική ανωμαλία) και θα την απέφευγε, ιδιαίτερα αν αυτό συνεπάγεται δέσμευση σπάνιων πόρων σε δημόσια πανεπιστήμια. Δεν πρόκειται περί λογοκρισίας αλλά στην κλίμακα των επιστημονικών και πολιτικών σημασιών βαθμολόγηση με μηδέν των ιδεολογημάτων και θεωρημάτων που παράγουν τα ιδεολογικά δόγματα και οι αποχρώσεις τους.
Το κράτος για να είναι πολιτικοοικονομικά και στρατηγικά ορθολογιστικό απαιτείται να εδράζεται πάνω σε μια ορθολογιστικά κινούμενη δημόσια/πολιτική συζήτηση για την κοινωνικοπολιτική δόμησή του, την πνευματική/κοσμοθεωρητική του υπόσταση, τις σχέσεις του με τα άλλα κράτη και πρωτίστως τα αίτια πολέμου που παρεμβάλλονται μεταξύ των συμφωνιών και των αγαθών σκοπών.
Πρωτίστως απαιτείται εμπέδωση της κοσμοθεωρίας της εθνικής ανεξαρτησίας και συντριπτική υπερίσχυση του αυτονόητου, ότι δηλαδή η ευημερία, η ασφάλεια και η επιβίωση ενός σύγχρονου εθνοκράτους συναρτάται με την ισχύ του, την κοινωνική του συνοχή και τις ορθολογιστικές στρατηγικές αποφάσεις.
Τέλος, ας το κάνουμε  τελείως σαφές. Θεωρούμε τα πιο πάνω περιγραφικά και αξιολογικά ελεύθερα, διόλου υποκειμενικά και αναγκαίο να καταγράφονται. Αυτό γιατί όπως έχουμε αναπτύξει σε εκτενέστερο κείμενο, το κράτος είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας και η Ελευθερία είναι πέραν υποκειμενισμών και αξιολογήσεων. Βασικά, υποστηρίξαμε, η Εθνική Ανεξαρτησία ως ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας όλων των πολιτικά κυρίαρχων κοινωνιών καλό θα ήταν για κάθε αναλυτή που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους να αποτελεί δεσμευτικό κώδικα επιστημονικής δεοντολογίας και πολιτικής πράξης. Και πάλι, βέβαια, αυτό το αυτονόητο λέγοντας δεν έχω αυταπάτες ποια αυτιά το ακούνε, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αυτιά φορέων επιστημονικών τίτλων που επένδυσαν μια ζωή στην καλλιέργεια της ιδεολογικής σκέψης, για πολιτικό προσωπικό που ζει κηρύττοντας ιδεολογήματα και για δύσμοιρους οπαδούς που αδυνατούν να καταλάβουν ότι είναι πολίτες μιας πατρίδας / κράτους και όχι πολίτες του κόσμου.
Το απόσπασμα τριών σελίδων που ακολουθεί από την αρχή του κεφαλαίου 5 του «Κοσμοθεωρία των Εθνών» συνοψίζει κάποια πράγματα που φωτίζουν εν μέρει την μοιραία αντί-Αριστοτελική αφετηρία της μοντερνιστικής πολιτικής σκέψης, την διολίσθησή της στον αντί-πνευματικό υλισμό, την συνεπαγόμενη διεθνιστική τάση της και την σάρωσή της από τον μεταμοντερνισμό που στον τίτλο του κεφαλαίου 4 αλλά και σε άλλα σημεία του βιβλίου αβασάνιστα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι συμβολίζει την αναβίωση των Σοδόμων και Γομόρρων.

Απόσπασμα από το κεφ. 5 του “Κοσμοθεωρία των Εθνών” σελ. 183-186 (δεν συμπεριλαμβάνει τις θεμελιωτικές σημειώσεις τέλους )

5. Η ακάθεκτη πορεία των δυτικών κοινωνιών προς την ανθρωπολογική εκμηδένιση (και) της ιδιωτικής σφαίρας

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε για να αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο˙ ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά). Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους –που πια καιρός– μας συνεπαίρνει. 

Τελειωμένα , Καβάφης

5.1. Η εγγενής αναντιστοιχία μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας κάθε συνεπούς υλιστικής κοινωνικοπολιτικής δομής
5.1.1. Αντιαριστοτελισμός: Το μοιραίο σφάλμα του μοντερνισμού
Το κυριότερο πολιτικοστοχαστικό χαρακτηριστικό της διαδρο- μής της νεοτερικότητας από τον 16ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας είναι η σταδιακή αλλά σταθερή οντολογική αναβάθμιση των υλιστικών παραδοχών εις βάρος της μεταφυσικής και του πνεύμα- τος ως διαμορφωτών της δημόσιας σφαίρας. Στο προηγούμενο κεφάλαιο καταληκτικά συμπεράναμε ότι οι ύστερες μεταμοντέρνες παραδοχές οδηγούν στην εσχάτη λογική της απόληξη, δηλαδή τον ανθρωπολογικό εκμηδενισμό της ιδιωτικής σφαίρας.
Πιο συγκεκριμένα, συμβατότητα της υλιστικής δημόσιας σφαίρας με την ιδιωτική σφαίρα συνεπάγεται εκμηδένιση της παρουσίας του πνεύματος όχι μόνο στην πρώτη σφαίρα αλλά και στη δεύτερη. Τουτέστιν, πνευματικό μηδενισμό του ατόμου για να είναι λειτουργικά προσαρμόσιμος σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα υλικά κριτήρια και οι παράγοντες. Είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας να γίνει κατανοητό ότι μια τέτοια διολίσθηση προς την απόλυτη υλικότητα, ίσαμε τις λογικές και έσχατες συνέπειές της, σημαίνει φιλοτομαρισμό, φιλαυτία, εγωπάθεια, ισοπέδωση των ανθρώπινων βιολογικών ιδιοτήτων, πνευματική εξουδετέρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, παράβλεψη βιοψυχικών κριτηρίων και συνολικά επιστροφή στο μέλλον του La Mettrie και μαρκήσιου de Sade.
Στο τέλος του κατηφορικού μεταμοντέρνου τούνελ βρίσκεται ο άνθρωπος-μηχανή και η ύλη ως η νέα θεότητα. Ο μεταμοντερνισμός στις εσχατιές του είναι, βασικά, μια «υλιστική θεοκρατία». Επίγειοι ερμηνευτές της «υλιστικής θείας βούλησης» δεν είναι κάποιος εστεμμένος Πάπας αλλά οι μυριάδες περιφερόμενοι πιστοί ιδεολογικών δογμάτων υπέρ της ανθρωπολογικής αποδόμησης. Η βαθμίδα αυτής της αποδόμησης ποικίλει όπως ποικιλόχρωμες είναι και οι αναρίθμητες «κριτικές», «θεσμικές», «νεοθεσμικές», «λειτουργιστικές», «νεολειτουργιστικές», «οικονομικιστικές», «μαρξιστικές», «παλαιομαρξιστικές», «νεομαρξιστικές» και άλλες μοντερνιστικές ιδεολογίες, ιδεολογήματα και θεωρήματα.167 .
Ο μεταμοντέρνος ανθρωπότυπος ίσαμε τη λογική του απόληξη κυριαρχείται από ζωώδεις ορμές, είναι απαλλαγμένος ηθικών. δεσμεύσεων, περιφρονεί τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, απορρίπτει τους οικογενειακούς δεσμούς και τις σταθερές ταυτίσεις. Όλα αυτά υποτάσσονται στην ωφελιμοκρατία, στη χρησιμοθηρία, στις αγελαίες ταυτίσεις, στη μαζικοκατανάλωση και κάθε άλλη αναγκαία συνθήκη που θέτει η υλιστική θεότητα ως προϋπόθεση αποτελεσματικής λειτουργίας της μαζικοπαραγωγικής και της μαζικοκαταναλωτικής κοινωνίας.
Αυτές οι ελάχιστα συμβατικές θέσεις που βαίνουν αντίρροπα στη μοντερνιστική πολιτικοστοχαστική ορθότητα μας υποχρεώνουν να περιγράψουμε ακόμη πιο αδρά και ακόμη πιο περιεκτικά τη διαδρομή και τα αίτια που οδηγούν στην ενίσχυση των συγκαιρινών μεταμοντέρνων τάσεων. Κύριο μέσο θα συνεχίσει να είναι η κριτική και συγκριτική αντιπαράθεση των υλιστικών ιδεολογιών με την Αριστοτελική νοηματοδότηση του Κοινωνικοπολιτικού γεγονότος.
Το κεντρικό ερώτημα της πολιτικής οργάνωσης όλων των εποχών είναι το εξής: Ποια είναι η θέση των πνευματικών κριτηρίων και παραγόντων στη διαμόρφωση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων του Κοινωνικού γεγονότος και πώς αυτές οι προϋποθέσεις επηρεάζουν τους πολιτικούς θεσμούς και τις πολιτικές λειτουργίες; Πώς διαμορφώνεται η δημόσια σφαίρα; Αποκλειστικά υλικά όπως υποστηρίζουν οι συνεπείς μοντέρνες και μεταμοντέρνες παραδοχές ή αντίστροφα με ολοκλήρωση του πνευματικού κόσμου των πολιτών στο   Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός; Αν ο πνευματικός κόσμος των πολιτών εισρεύσει στη δημόσια σφαίρα θα συμπεριλαμβάνει και τη Θρησκεία και υπό πιο πρίσμα, ανθρωποκεντρικό ή θεοκεντρικό-θεοκρατικό;168
Κατ’ αρχάς κρίνεται αναγκαίο να σημειώσουμε ότι ιστορικά η πρόσληψη της μεταφυσικής στην κοινωνικοπολιτική ζωή των ανθρώπων διακρίνεται: α) σε εκείνες τις νοηματοδοτήσεις του Κοινωνικού και του Πολιτικού που είναι ανθρωποκεντρικές και β) σε εκείνες τις νοηματοδοτήσεις του Κοινωνικού και του Πολιτικού που είναι θεοκεντρικές και ενίοτε θεοκρατικές.169
Αυτή η διάκριση δεν φαίνεται να λήφθηκε επαρκώς υπόψη με αποτέλεσμα, ήδη στις αφετηρίες της νεοτερικότητας (16ο και 17ο αιώνα), ο υλισμός να αρχίσει να εισρέει ως φιλοσοφική παραδοχή μέσα από μια αμφισβήτηση της (ανθρωποκεντρικής) Αριστοτελικής οντολογικής ιεραρχίας. Ουσιαστικά αυτό σήμαι- νε βαθμιαία μία αντιπνευματική νοηματοδότηση της δημόσιας ζωής. Γύρω από αυτά τα ερωτήματα περιστράφηκε, βασικά, ο κόσμος κατά τη διάρκεια των Νέων Χρόνων από τον 16ο μέχρι τον 20ό αιώνα. Διαδοχικά, παρατηρούμε τα εξής:
Οι πρώτοι νεοτερικοί φιλόσοφοι αμφισβήτησαν τις ουσίες και τα νοήματα στην κλίμακα των φυσικών/μεταφυσικών και τον τρό- πο που αυτά σύμφωνα με την κλασική πολιτική σκέψη αφορούν τη γνώση, την πίστη και τις πολιτικές ιεραρχίες. Αμφισβητώντας ευθέως την Αριστοτελική οντολογική ιεραρχία ο αρχικός σκοπός των μοντερνιστών στοχαστών ήταν το έμμεσο ροκάνισμα της γνωστικής ενότητας της (θεοκεντρικής και συχνά θεοκρατικής) μεσαιωνικής θεολογικής μεταφυσικής.170  Ο Αριστοτέλης, όμως, ήταν λάθος στόχος. Η πολιτική ελευθερία των Ευρωπαίων δεν κινδύνευε από την κοινωνιοκεντρική και ανθρωποκεντρική Αριστοτελική νοηματοδότηση της πολιτικής, αλλά από τη θεοκρατία.
Ακριβολογούμε αν πούμε ότι οι μοντερνιστικές υλιστικές ιδεολογίες είναι εκτρωματικά επινοήματα μιας εξαρχής άνισης αναμέτρησης, ανάμεσα στον ανυπέρβλητο Αριστοτελικό στοχασμό και στους αντιθεοκρατικούς φιλοσόφους, με αποτέλε σμα οι τελευταίοι να τροχοδρομήσουν το μοντερνισμό προς την ιδεολογία, τον υλισμό, τη φυσιοκρατία, τον κατεξουσιασμό και τον δεσποτισμό. Αυτό μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά: Έσφαλλαν οι αρχικοί νεοτερικοί φιλόσοφοι και μάλιστα αυτοκτονικά. Έσφαλλαν, γιατί είναι ένα πράγμα η θεοκρατία και άλλο (βασικά το αντίθετο) η κοινωνιοκεντρική Αριστοτελική νοηματοδότηση της ζωής.
Αντί λοιπόν να πολεμήσουν τη θεοκρατία με τα όπλα του Αριστοτελισμού ατύχησαν, γιατί βάλθηκαν να καταπολεμούν τον Αριστοτελισμό νομίζοντας πως έτσι κτυπούν τη θεοκρατία. Κατέληξαν να νομίζουν ότι «σκότωσαν τον Θεό» ενώ στην πραγματικότητα αυτοπαγιδεύτηκαν σε μια πορεία εξόντωσης του πνεύματος του ανθρώπου πρώτα στη δημόσια σφαίρα (ο μοντερνισμός) και στη συνέχεια στην ιδιωτική σφαίρα (ο μεταμοντερνισμός).
Στην αστική φάση και στον βαθμό που εξυπηρετούσε τις αστικές και ταξικές ιεραρχίες, η θρησκεία και το πνεύμα δεν εξοστρακίστηκαν πλήρως, παρά μόνο επιστρατεύονταν στην εξυπηρέτηση των αστικών δομών και ιεραρχιών του αστικού κράτους το οποίο, εν πολλοίς, διαιώνισε τις μεσαιωνικές ανισότητες. Ταυτόχρονα, υπενθυμίζεται ότι το μεταμεσαιωνικό κράτος λόγω δουλοπαροικίας χαρακτηριζόταν από εξαιρετικά μεγάλη ανθρωπολογική διαφοροποίηση. Αυτό το γεγονός κατέστη μοιραίο για εκατομμύρια Ευρωπαίους, όταν στην αστικοφιλελεύθερη φάση η ενδυνάμωση των εθνοσοβινιστικών νοηματοδοτήσεων της κρατικής οντότητας οδήγησε σε βίαιες ανθρωπολογικές εξομοιώσεις.
5.1.2. Αναντιστοιχία υλιστικής δημόσιας σφαίρας και της ανθρωπολογίας στην ιδιωτική σφαίρα.
Οι ιδεολογικές-υλιστικές αντιλήψεις κέρδισαν ακόμη μεγαλύτερο έδαφος κατά τη διάρκεια της αστικοφιλελεύθερης φάσης. Ο αστικοφιλελευθερισμός γεννήθηκε α) μέσα από μια πιο τολμηρή υλιστική πολιτική φιλοσοφία, β) μέσα από την ανάμειξη κάποιων εθνοαστικών παραδοχών και των αντιφατικών αρχών της Γαλλικής Επανάστασης (και κυρίως το «κοινωνικό συμβόλαιο», δηλαδή την ιδέα συγκρότησης της κοινωνίας με όρους «σύμβασης») και γ) μέσα από μια σταδιακή καθιέρωση στον Δυτικό κόσμο της ιδεολογικής παραδοχής ότι, για να αντιμετωπιστεί η ανθρωπολογική διαφοροποίηση στο εσωτερικό των κοινωνιών θα πρέπει να διαιρεθεί παντελώς η δημόσια σφαίρα από την ιδιωτική σφαίρα.
Πρακτικά αυτό σημαίνει το εξής: Στην ιδιωτική σφαίρα ο καθένας είναι «ό,τι θέλει και όπως θέλει». Η δημόσια σφαίρα, όμως, θα πρέπει να είναι δομημένη αποκλειστικά υλιστικά. Όμως, ανθρωπολογικά μιλώντας, η δημόσια σφαίρα και η ιδιωτική σφαίρα είναι συγκοινωνούντα «δοχεία». Ακόμη και νήπια μπορούν να σκεφτούν λογικά και να αναρωτηθούν κατά πόσο μπορεί να υπάρξει επί μακρόν ανθρωπολογική αναντιστοιχία μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας. Κτίζοντας υλιστικά τείχη γύρω από τη δημόσια σφαίρα, στοιχειώδης συμβατότητα μεταξύ των δύο συγκοινωνούντων δοχείων του Κοινωνικοπολιτικού γεγονότος, απαιτεί όπως η ιδιωτική σφαίρα να είναι συμβατή, δηλαδή υλιστική. Αυτό δεν μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε άλλο παρά μόνο επιβολή μιας υλιστικής ανθρωπολογίας μέσα στην ιδιω- τική σφαίρα με αποδόμηση του προσώπου και μετατροπή του σε λειτουργικό συντελεστή της υλιστικά νοούμενης δημόσιας πολιτικής. Όμως, οι νομικοτεχνικές ρυθμίσεις δεν είναι εγγύηση πως η δημόσια σφαίρα και πολύ περισσότερο η ιδιωτική θα είναι ανθρωπολογικά υλιστικές. …….
……………….

Βλ. επίσης

• «Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη» https://wp.me/p3OlPy-1Ku
• ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv 

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

 ==================

Δόμνα, πάρ’ το αλλιώς

• Ποιον ενοχλούν η έπαρση της Σημαίας και ο Εθνικός Ύμνος στα σχολεία; Μόνο τους μηδενιστές...

 Στις δεύτερες εκλογές ψήφισα Ν.Δ. και κάλεσα και τον κόσμο να το κάνει για να έχει ισχυρή εντολή. Αυτό μου δίνει, ως ενεργός πολίτης, ένα παραπάνω δικαίωμα να κάνω κριτική και να επισημάνω με έντονη ανησυχία κάποια δυσάρεστα φαινόμενα.

Ο κορμός των πατριωτών, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, δεν είναι το ποσοστό που πήραμε με τον Θάνο, το 0,81%, ούτε το ποσοστό της ΝΙΚΗΣ, του γνωστού φιδέμπορα ή των μεταμφιεσμένων χρυσαυγιτών.

Ο κορμός των πατριωτών ήταν και είναι στη Ν.Δ. Συμβιβάζεται, κάνει σε κάποια πράγματα τα στραβά μάτια, για να μην έρθουν οι άλλοι οι ανεκδιήγητοι, γιατί θέλουν σταθερότητα και ασφάλεια, όμως μέσα τους πλειοψηφικά είναι πιστοί στο Εθνος, σέβονται και τιμούν τις παραδόσεις του λαού μας, είναι, είμαστε, πιστοί Χριστιανοί, σέβονται τη Σημαία και όλα όσα συμβολίζουν την τιμή, τις θυσίες και τις μακραίωνες παραδόσεις του Εθνους.

Χωρίς αυτούς, χωρίς την ψήφο τους, τη στήριξή τους, η Ν.Δ. θα ήταν ένα μικρό κόμμα, οι περισσότεροι βουλευτές της θα βλέπανε τη Βουλή με τα κιάλια. Η αντίληψη «βάζουμε νερό στο κρασί μας, πάμε κέντρο για να φτιάχνουμε μεγάλη πλειοψηφία» δεν μπορεί να φτάνει στο μαστίγωμα του πυρήνα, της πλειονότητας των οπαδών της παράταξης, με το μαστίγιο της αριστερίλας.

Η Δόμνα ίσως νομίζει πως τον πυρήνα της παράταξης αποτελούν ψευτοφιλελεύθεροι, από αυτό το είδος που βλέπει την κοινωνία ταξικά αλλά από την ανάποδη, από την πλευρά των ισχυρών και προνομιούχων και που αισθάνονται καλά μόνο όταν υιοθετούν την ατζέντα της πολιτισμικής αριστεράς, όλη τη σχιζοφρένεια του δικαιωματισμού και την απέχθεια στα σύμβολα του Εθνους και της Ορθοδοξίας.

Πιθανώς, όπως και άλλοι εντός και εκτός της κυβέρνησης και στους χώρους διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου, νομίζουν πως μοντέρνο είναι να είσαι χυλός, να είσαι πολτός, χώρος και όχι χώρα, πληθυσμός και όχι Εθνος. Το ζητούμενο είναι και την εθνική ταυτότητά σου και τις παραδόσεις να διατηρείς και ταυτόχρονα να έχεις ισχυρό και σύγχρονο κράτος.

Ποιον ενοχλούν η έπαρση της Σημαίας και ο Εθνικός Υμνος στα σχολεία; Μόνο τους μηδενιστές και πιθανώς κάποιους μη αφομοιώσιμους αλλοδαπούς.

Από την πολύ «συμπεριληπτικότητα» θα γίνουμε υπό διωγμό οι Ελληνες και τα σύμβολά μας μέσα στην ίδια μας τη χώρα; Αυτοί οι οι περίεργοι, οι αλλιώτικοι πρέπει να προσαρμοστούν και όχι εμείς με αυτούς.

Τι απίστευτη μπούρδα ήταν αυτή που ξεστόμισε η Δόμνα; Πού νομίζει πως ζει, σε ποιους απευθύνεται, υπέρ ποιων ασκεί εξουσία; Κάποιος να ξανακάτσει αυτήν και τους ομόφρονές της στο θρανίο και να ξαναδιαβάσουν το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, το προνόμιο, το άρθρο 16 και πολλά άλλα, που δείχνουν τι είδους κράτος ήθελαν και έφτιαξαν οι αγωνιστές και δωρητές της ελευθερίας μας.

Τον πατριωτισμό, την αγάπη για την Ελλάδα, τα σύμβολα, τους Ηρωες και την Ιστορία της, οφείλει η Παιδεία να τα καλλιεργεί σε όλους, όχι να τα μειώσει και στερήσει από τους πολλούς, μην ενοχληθούν οι λίγοι. Αυτό δεν είναι φιλελευθερισμός, είναι αριστερίλα.

Δεν υπάρχει παλιός και νέος Πατριωτισμός. Ή είναι ή δεν είναι. Δεν είναι φούστες ή τσάντες ο Πατριωτισμός για να καθορίζεται από μόδες.

Η Σημαία μας σκεπάζει τους Ηρωές μας, προηγείται των τμημάτων στην παρέλαση, δεν χαμηλώνει για κανέναν, αντιθέτως κάθεται σούζα μπροστά της και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Εθνικός Υμνος μας συμβολίζει την ίδια μας την ύπαρξη, τον αέναο αγώνα του Εθνους μας για Ελευθερία. Είναι τώρα πασέ, μπας κλας και η μόδα είναι οι παρλαπίπες των ελληνοφοβικών; Για να συνέλθουμε.

Μαζί με την αμηχανία και την υποχωρητικότητα στο λαθρομεταναστευτικό, που ξεκίνησε μετά το έγκλημα των διακινητών και ΜΚΟτζήδων μαφιόζων στην Πύλο, μια έντονη δυσαρέσκεια υπάρχει σε μεγάλο μέρος των ανθρώπων που αποτελούν τον ψυχή της παράταξης και την ψήφισαν με άλλες υποσχέσεις και προσδοκίες.

Υπάρχει χρόνος για επαναφορά στον ορθό δρόμο της κοινής λογικής και του εθνικού συμφέροντος. Αλλιώς η δυσαρέσκεια θα γίνει απογοήτευση και η απογοήτευση αποχή ή ακόμη χειρότερα αρνητική, τιμωρητική ψήφος. Και ξαναθυμίζω αυτό που λένε και στο χωριό του Τyler: «All politics are local politics».

Στο τέλος ψηφίζουν οι Ελληνες, ούτε η κυρα-Ιβα που πλέκει, ούτε οποιοσδήποτε ξένος. Και τα διάφορα παραδείσια πουλιά του δικαιωματισμού και της «συμπεριληπτικότητας» είναι μικρή μειοψηφία. Η πλειοψηφία καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα και απαιτεί συνέπεια και σεβασμό.

Στα χωριά και στις πόλεις μας υπάρχουν ηρώα με κατεβατά ονόματα Ελλήνων που στάθηκαν προσοχή σε προαύλιο σχολείων και τραγούδησαν τον Εθνικό Υμνο και έκαναν έπαρση και υποστούν Σημαίας. Επεσαν στο καθήκον για να μπορεί σήμερα η κυρία υφυπουργός να λέει τέτοιες μεταμοντέρνα χαριτωμενιές.

Θα πρότεινα να κάνει καταρχήν κάτι απλό και της κάνω δώρο το μελάνι προς τούτο: να πάρει πρωτοβουλία να ξαναγίνει το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας…

 =================

Νίκος Σταθόπουλος

 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ...

..........η Δόμνα Μιχαηλίδου, εκ των επικεφαλής της νεοφιλελεύθερης εθνοαποδομητικής κουλτούρας, και σε πλήρη σύμπνοια με τον "τομέα Παιδείας" του εθνομηδενιστικου Σύριζα, απέρριψε την έπαρση κ υποστολή σημαίας στα σχολεία..

...............πρέπει, λέει, "να πάμε μπροστά", ταυτίζοντας το "μπροστά" με τον εθνικό αποχρωματισμό δια της επιβολής "σύγχρονων" ανακλαστικών...μα αυτό είναι ξεκάθαρη Οργουελική επαναρρύθμιση!..

............πρώτο σχόλιο, η απόλυτη βαθιά ταύτιση "Προόδου" κ "Δεξιάς" στα "πυρηνικά" θέματα της εθνοπολιτισμικής αναπαραγωγής, στην αποδοχή των παγκοσμιοποιητικών προταγμάτων...γουρούνια όπως ο δηλωμένα αρνησίπατρις Φίλης και ο τυχοδιώκτης της κονόμας (Έλλην....) Γεωργιάδης, "πατριώτες" και "διεθνιστές", συνεργάζονται αγαστά ως βιζιτούδες του Χίλτον και ως κατεδαφιστές της εθνικής υπόστασης...

............Αριστερά κ Δεξιά, πλέον ομογνωμούν στην κατάργηση των Πατρίδων και τη μετατροπή τους σε "επενδυτικά πεδία κοινωνικοταξικών δυνάμεων"..

............ θα συμφωνήσω με τον Δ.Νατσιό, ότι η Παιδεία πρέπει να διατηρεί αυστηρά μια ισχυρή Συντηρητική Πλευρά, διότι με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η εθνική κ πολιτισμική συνέχεια, η παγίωση των θεμελιωτικών ηθικών αντιλήψεων, και η "κοινωνικοποίηση της Κοινοτικής Αρχής κ των Ανθρωπιστικών Αξιών"...

............ουσιωδώς συντηρητικό είναι οτιδήποτε υποτάσσει τον άνθρωπο στην εκάστοτε "άριστη αιώνια τάξη" των Ελίτ, οτιδήποτε ακυρώνει το ανθρώπινο συνεχές και το υποκαθιστά από το εκάστοτε ιδεολογικοποιημένο συμφέρον της Εξουσίας...

...............ναι μεν οι Ποιότητες (π.χ. η εθνική συνείδηση) συνδέονται εις βάθος με το περιεχόμενο σπουδών κ τη γενική πολιτιστική πλαισίωση, ΑΛΛΑ :

.............α) η επαναληπτική Σημειολογία, η Τελετή, εμπεδώνει μια Οικειότητα Ψυχής, ένα Αυτονόητο, ενσωματώνει την αίσθηση χρέους στην κανονικότητα της όλης λειτουργίας...

............καμιά Πίστη κ Σχέση δεν μεσολαβείται απόλυτα από τον Ορθό Λόγο...αφήστε τα κουτοπόνηρα, αγύρτες!...

............β)το τρέχον γενικό πολιτιστικό πλαίσιο είναι ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ , και, συνεπώς, το Σχολείο πρέπει οπωσδήποτε να διατηρεί τον πρωταρχικό του ρόλο ως Σύμβαση Πολιτισμικού Δεσμού ..

.............Δεξιοί κ Αριστεροί κ Κεντρώοι κ Ακροδεξιοί Ιμάντες της πολιτικής διαμεσολάβησης, πειθήνια ανδράποδα της Ε.Ε. και της Νέας Τάξης, προσαρμόζονται στα παραγγέλματα της Παγκοσμιοποίησης, με διπλό στόχο : και για να "τελειώνουν" την Εθνική Εστία(αφήνοντας τον άνθρωπο χωρίς Ταυτότητα Ζωής, άρα Άθυρμα) , και για να παραπλανούν τους "κάτω" με "προόδους" που αφορούν στην εξαφάνιση κάθε πραγματικού εδάφους για τους δίκαιους αγώνες τους..

................πρέπει να υπερασπίσουμε κάθε ψηφίδα του συλλογικού μας Προσώπου, κάθε σύμβολο κ τελετή που καθιστούν αυτό το πρόσωπο απτό, ορατό, οικοδομήσιμο...

...........αυτή η Σημαία "κωδικοποιεί" τη ματωμένη συλλογική μνήμη Ελευθερίας κ Αξιοπρέπειας, και οι μαθητές πρέπει να το βιώνουν καθημερινά με όρους Συμβολικής Μύησης...

...........αποσύρουν τη Σημαία κ τις Εικόνες για να νιώθουν "σπίτι τους" οι μετανάστες και να προάγεται η πολυπολιτισμική πολτοποίηση....ε όχι!....