Πόσα "ξέχασαν" να μας πούν...

Του Θανάση Κ.
Βγαίνουν τελευταία διάφοροι και μας "ενημερώνουν", ότι ΔΕΝ μπορεί λέει, να ζητάμε όσα... το Διεθνές Δίκαιο ρητά μας δίνει στις θαλάσσιες ζώνες.
Γιατί αυτό συνιστά, λέει... "μαξιμαλισμό" από την πλευρά μας!
Κατά τη γνώμη τους είναι "μαξιμαλισμός" ό,τι... ΔΕΝ αρέσει στην Τουρκία.
Η οποία παρεμπιπτόντως δεν ζητάει από την Ελλάδα να πάρει "κάπως λιγότερα" απ' ό,τι προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας!
Η Τουρκία ουσιαστικά αμφισβητεί ΣΥΝΟΛΙΚΑ το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Ελλάδα). Και το παραβιάζει ανοικτά όπου το βρει (Τουρκολυβικό μνημόνιο κλπ.), ενώ δημιουργεί συνεχώς καινούργια "τετελεσμένα" σε βάρος μας, παραβιάζοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου (κι όχι μόνο το Δίκαιο της Θάλασσας).
Κατά τη γνώμη τους λοιπόν, ΔΕΝ είναι η Τουρκία που παραβιάζει τα πάντα και προκαλεί παντού. Είναι η Ελλάδα... "μαξιμαλιστική" (που απλώς επιμένει σε όσα σαφώς δικαιούται)...
Όλα αυτά τα υποστηρίζουν ξαφνικά "δικοί" μας, υποτίθεται.
Που βγαίνουν ξαφνικά και απροκάλυπτα ως "παπαγάλοι" της Άγκυρας!
Ένας μάλιστα - μεγαλο-δημοσιογράφος, παρακαλώ - ο πιο "αχαρακτήριστος" απ' όλους, βγήκε και μας είπε ξαφνικά ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, γιατί, λέει, στα σημεία που τα ελληνικά νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια, αυτό θα σήμαινε ότι θα επεκτείναμε τα χωρικά μας ύδατα ΜΕΣΑ στην... τουρκική ενδοχώρα!
Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό είναι τόσο ηλίθιο, που ΟΥΤΕ οι ίδιοι οι Τούρκοι διανοήθηκαν ποτέ να το υποστηρίζουν.
Γιατί απλούστατα όταν επεκτείνεις τα χωρικά σου ύδατα σταματάς πάντα στη "μέση γραμμή" από τους απέναντι.
Άλλωστε και τώρα που τα χωρικά μας ύδατα είναι επισήμως στα 6 μίλια και κάποια νησιά μας βρίσκονται ένα μίλι από την Τουρκία, ΔΕΝ επεκτείνεται η αιγιαλίτιδα ζώνης μας κατά 5 μίλια... μέσα στην Τουρκία!
Πρέπει να είσαι πολύ ανόητος για να λες τέτοια πράγματα.
Ή να είσαι εντελώς άσχετος. Ή να περνάς για ηλίθιους όσους σε ακούν.
Ή όλα αυτά μαζί...
Στην πραγματικότητα η Τουρκία δεν θέλει επέκταση των ελληνικών θαλασσίων ζωνών, όχι για να μη... μπούμε μέσα στην ενδοχώρα της (προς τη δική της την πλευρά), αλλά για να μην επεκταθεί η κυριαρχία μας και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην ΑΝΤΙΘΕΤΗ πλευρά!
Δεν ανησυχούν μην επεκταθεί η ΑΟΖ μας, από το Καστελόριζο ας πούμε,  προς τα τουρκικά παράλια. Τέτοιο θέμα ΔΕΝ υπάρχει γιατί μεσολαβεί η "μέση γραμμή". ΔΕΝ θέλουν με τίποτα να επεκταθεί η ΑΟΖ του Καστελόριζου προς την ΑΛΛΗ πλευρά, προς την Αίγυπτο.
Θέλουν να εγκλωβιστεί το Καστελόριζο (και όλα τα νησιά μας, ακόμα και πολύ μεγαλύτερα, ακόμα και η Κρήτη) σε τουρκικής δικαιοδοσίας θαλάσσιες ζώνες.
Το παράνομο Τουρκολυβικό μνημόνιο ΑΥΤΟ ακριβώς κάνει στην Κρήτη!
Δεν είναι μόνο ο εν λόγω... μυαλοφυγόδικος "μεγαλο-δημοσιογράφος" που αποφάσισε ξαφνικά να βγει και να υιοθετήσει τους ισχυρισμούς της Άγκυρας και μάλιστα με τρόπο και σε βαθμό που ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι εθνικιστές διανοήθηκαν ποτέ...
Υπάρχουν και πολύ πιο "σοβαροί" - πανεπιστημιακοί, δικαστές, διπλωματικοί εμπειρογνώμονες - που βγαίνουν και μας λένε ότι σε όποιο δικαστήριο και να πάμε, δεν πρόκειται να πάρουμε όσα διεκδικούμε!
Και πως όπου πούμε έξω αυτά που διεκδικούμε, θα... γελάσουν!
Και πώς υπάρχει πλήθος αποφάσεων Διεθνών Δικαστηρίων που δείχνουν πως οι ισχυρισμοί της Τουρκίας θα "δικαιωθούν"...
Ισχύουν όλα αυτά;
Μόνοι σας θα το κρίνετε:
* Προσέξτε ΔΕΝ μας λένε ότι το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας είναι "αντίθετο" με όσα διεκδικεί η Ελλάδα.
Δεν μπορούν άλλωστε. Γιατί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας σαφώς προβλέπει (στο άρθρο 121 παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά έχουν "πλήρη επήρεια" σε θαλάσσιες ζώνες. Για την ακρίβεια ότι τα νησιά, εφ' όσον δεν είναι σκέτοι "βράχοι", δηλαδή εφ' όσον είναι "κατοικήσιμα" (μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη ζωή ή και οικονομική δραστηριότητα) έχουν ακριβώς τα ίδια κυριαρχικά δικαιώματα (δηλαδή και σε ΑΟΖ), όπως ακριβώς οι "ηπειρωτικές" περιοχές. Αυτό σημαίνει: "πλήρης επήρεια".
Η Ελλάδα επισήμως ΑΥΤΟ ακριβώς λέει. Αυτό και τίποτε άλλο!
Γιατί τάχα αυτό είναι "εξωφρενικό" ή... "μαξιμαλιστικό";
Και γιατί τα Διεθνή Δικαστήρια έχουν πάρει "αντίθετες" αποφάσεις;
Τι ξέχασαν να μας πουν;
* "Ξέχασαν" να μας πουν, ότι την πλήρη επήρεια όλων των ελληνικών νησιών - ΚΑΙ του Καστελόριζου - ΔΕΝ την διεκδικεί η Ελλάδα. Την προβλέπουν τουλάχιστον δύο διεθνείς ημιεπίσημοι χάρτες (της Σεβίλλης και της ίδιας της Κομισιόν), οι οποίοι συντάχθηκαν ΟΧΙ από Έλληνες, αλλά από ξένους ειδικούς...
Κανείς δεν γελάει! Τα προβλέπουν χάρτες που συνέταξαν "ανεξάρτητοι ξένοι" εις εφαρμογή των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου αναφορικά με την Ελλάδα.
* "Ξέχασαν" επίσης να μας πουν, ότι οι περισσότερες αποφάσεις Διεθνών Δικαστηρίων που με τα σημερινά δεδομένα ΔΕΝ "συμφέρουν" την Ελλάδα (δηλαδή δέχονται "μειωμένη επήρεια" των νησιών) βγήκαν ΠΡΙΝ γίνει "εθιμικό" το Δίκαιο της Θάλασσας, δηλαδή ΠΡΙΝ το 1995.
Πράγματι, πριν ψηφιστεί (και πριν ισχύσει διεθνώς) το Δίκαιο της Θάλασσας, όταν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προσπαθούσε να διευθετήσει διακρατικές διαφορές για το εύρος των θαλασσίων ζωνών, επικαλούνταν διάφορες γενικόλογες "αρχές Δικαίου" και διάφορα ad hoc κριτήρια...
Το Δίκαιο της Θάλασσας ψηφίστηκε το 1982, μεταξύ άλλων για να βάλει ΤΕΛΟΣ σε αυτό το "κενό Δικαίου". Και έκανε την "επανάσταση" να ορίσει ότι τα νησιά (εφ' όσον δεν είναι απλοί ύφαλοι) έχουν "πλήρη επήρεια".
Αυτό λοιπόν, που "ξέχασαν" οι διάφοροι "ειδήμονες" να μας πουν, είναι ότι επικαλούνται αποφάσεις Διεθνών Δικαστηρίων όπου οι περισσότερες (ενδεικτικά οι 12 από τις 19) βγήκαν ΠΡΙΝ γίνει "εθιμικό" το Δίκαιο της Θάλασσας, δηλαδή πριν το 1995, δηλαδή μας παραπέμπουν σε αποφάσεις που βγήκαν με το ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ "νομικό καθεστώς"...
* "Ξέχασαν" επίσης να μας πουν, ότι ακόμα και οι αποφάσεις που βγήκαν ΜΕΤΑ το 1995 - και στις σημερινές συνθήκες ΔΕΝ συνάδουν με τις ελληνικές διεκδικήσεις - αφορούν είτε ΑΛΛΑ πράγματα, είτε δίκασαν για "βράχους" που ρητά εξαιρεί το Δίκαιο της Θάλασσας. Δηλαδή όχι για κανονικά "νησιά".
-- Για παράδειγμα η διαφορά μεταξύ Νικαράγουας και Κολομβίας στα νησιά Providance της Καραϊβικής: Πράγματι τα νησιά αυτά πήραν "μειωμένη επήρεια", αλλά αυτό έγινε γιατί η Νικαράγουα αντάλλαξε κυριαρχία επί των νησιών με κυριαρχικά δικαιώματα στη θάλασσα που τα περιβάλλει. Με βάση τις συνθήκες του Καράκας και της Μπογκοτά πριν 100 χρόνια!
Καμία σχέση με το Αιγαίο ή την Κρήτη ή το Καστελόριζο, όπου η Τουρκία δεν έχει καμία "κυριαρχία" επί των νήσων, για να την "ανταλλάξει" με αυξημένη επήρεια στις θαλάσσιες περιοχές γύρω από τα νησιά.
-- Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση πρόσφατης απόφασης Διεθνούς Δικαστηρίου, μετά το 1995, (για την ακρίβεια το 2009) - που υποτίθεται ότι ΔΕΝ μας συμφέρει και δημιουργεί προηγούμενο "υπέρ της Τουρκίας" - αφορά το Φιδονήσι, στη Μαύρη Θάλασσα, μεταξύ Ουκρανίας (στην οποία ανήκει το Φιδονήσι) και Ρουμανίας, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι.
Τότε λοιπόν, αποφασίστηκε πράγματι ότι το Φιδονήσι έχει "μειωμένη επήρεια".
Αλλά ούτε αυτό έχει την παραμικρή σχέση με μάς!
Γιατί το Φιδονήσι είναι ένας βράχος μέσα στη Θάλασσα! Δεν είναι ούτε "κατοικημένο", ούτε "κατοικήσιμο". Ούτε μπορεί να συντηρήσει ανθρώπινη ζωή ή οικονομική δραστηριότητα. Το Φιδονήσι δεν εντάσσεται στο άρθρο 121 παράγραφος 2 του Δικαίου της Θάλασσας που προβλέπει ότι τα νησιά έχουν πλήρη επήρεια. Το Φιδονήσι ανήκει σε αυτά που ΕΞΑΙΡΕΙ το άρθρο αυτό (στην παράγραφο 3), δηλαδή στους βράχους που ΔΕΝ έχουν πλήρη επήρεια. Καμία σχέση με οποιοδήποτε ελληνικό νησιωτικό σύμπλεγμα, συμπεριλαμβανομένου του Καστελορίζου.
Σημειωτέον ακόμα, πως όταν απέρριψε το Δικαστήριο το αίτημα της Ουκρανίας για το Φιδονήσι, ΔΕΝ επικαλέστηκε το μήκος των αντικείμενων παραλίων, αλλά το γεγονός ότι Φιδονήσι είναι ένας απομονωμένος βράχος καταμεσίς του Πελάγου, χωρίς καμία "συνέχεια" με άλλα νησιωτικά συγκροτήματα.
* Υπάρχει μια ακόμα σοβαρή απόφαση για το νησί St Martins στον Κόλπο της Βεγγάλης, που ανήκει στο Μπαγκλαντές, αλλά βρίσκεται πολύ κοντά στα παράλια της Μιανμάρ (παλαιάς Βιρμανίας). Με απόφαση του 2012 το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, έδωσε ΠΛΗΡΗ επήρεια στο νησί αυτό του Μπαγκλαντές. Παρά το γεγονός ότι είναι απομονωμένη νησίδα.
Μπορεί το Μπαγκλαντές να μην πήρε όλα όσα διεκδικούσε (γιατί εδώ είχαμε πραγματικά "μαξιμαλιστικές" επιδιώξεις εκ μέρους του), αλλά στο νησάκι St. Martin's δόθηκε πλήρης επήρεια!
Όπως το διαβάσατε: Πλήρης επήρεια!
Το Μπαγκλαντές πήρε τον αποκλειστικό έλεγχο τεράστιας έκτασης σε ΑΟΖ κι όλο αυτό καταγράφηκε ως μεγάλη νίκη της χώρας αυτής.
Παρά το γεγονός ότι το νησί είναι μικρό και ΔΕΝ ανήκει σε σύμπλεγμα άλλων νησιών. Σε αντίθεση με το δικό μας Καστελόριζο, που αποτελεί το ίδιο νησιωτικό σύμπλεγμα (το σύμπλεγμα της Μεγίστης) και ανήκει σε ευρύτερο νησιωτικό σύμπλεγμα (των Δωδεκανήσων).
Και αυτά, βέβαια, "ξέχασαν" να σας τα πουν...
* Όπως "ξέχασαν" να σας πουν ότι οι αποφάσεις αυτές πάρθηκαν από το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας - κι όχι από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Και η Χάγη λαμβάνει "λιγότερο" υπ' όψιν το Δίκαιο της Θάλασσας και περισσότερο προηγούμενες "αρχές Δικαίου" ή ad hoc κανόνες που ίσχυαν σε παλαιότερες εποχές.
Αλλά εμείς δεν μπορούμε να προσφύγουμε στο Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας (όπου θα είχαμε πιο ευνοϊκή αντιμετώπιση), γιατί η Τουρκία ΔΕΝ έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας.
Πράγμα που σημαίνει ότι τα πάντα θα κριθούν στο ΣΥΝΥΠΟΣΧΕΤΙΚΟ που θα υπογράψουμε μαζί με την Τουρκία, πριν προσφύγουμε στο Δικαστήριο της Χάγης.
Κι αν σε αυτό το "συνυποσχετικό" θα δεχόμαστε να ισχύσουν γενικώς "κανόνες δικαίου" που ίσχυαν παλαιότερα (και που παρακάμπτουν τις προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας για πλήρη επήρεια των νησιών), θα έχουμε ΜΟΝΟΙ μας απεμπολήσει τα δικαιώματα μας ΠΡΙΝ αρχίσει να δικάζεται η υπόθεση.
Κι αυτό, βέβαια, "ξέχασαν" να σας το πουν...
* Όπως επίσης "ξέχασαν" να σας πουν, ότι αν η Τουρκία επιμένει στα πρόσφατα τετελεσμένα της (Τουρκολυβικό μνημόνιο) και στην αμφισβήτηση ελληνικής κυριαρχίας επί 150 νησιών και βραχονησίδων στο Αιγαίο (πέρα από την ΑΟΖ του Καστελόριζου στην Ανατολική Μεσόγειο), τότε είναι αδύνατο να πάμε ακόμα και στη Χάγη, γιατί η Ελλάδα έχει αρνηθεί τη δικαιοδοσία της Χάγης σε θέματα κυριαρχίας. Ήδη από τον Ιανουάριο του 2015...
Επομένως δεν μπορεί καν να υπογραφεί συνυποσχετικό!
Εκτός και αν η Ελλάδα κάνει ακόμα μια μείζονα "παραχώρηση". Αλλά γι' αυτό δεν μας λένε τίποτα.
* Το πιο ουσιώδες "επιχείρημα" που μας λένε, είναι ότι αν δεν λυθεί με κάποιο τρόπο το πρόβλημα τώρα, η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που υπάρχουν στις θαλάσσιες περιοχές (ελληνικής δικαιοδοσίας) δεν θα υπάρξει ποτέ, αφού στο μέλλον η χρήση υδρογονανθράκων θα απαγορευθεί.
Εδώ όμως υπάρχουν δύο ενστάσεις.
-- Πρώτον, ΜΗΝ το δένετε ότι η χρήση υδρογονανθράκων θα απαγορευθεί στο μέλλον! Όλες οι χώρες της γης (και της ευρύτερης περιοχής μας) ψάχνουν να βρουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις θάλασσές τους. Το κάνουν γιατί ΞΕΡΟΥΝ ότι παγκόσμια ζήτηση - για φυσικό αέριο τουλάχιστον - θα υπάρχει για πολλές-πολλές δεκαετίες ακόμα...
-- Δεύτερον, εμείς οι ίδιοι, ΜΟΝΟΙ μας και χωρίς εδώ να μας "φταίει" η Τουρκία σε τίποτα, έχουμε δηλώσει ότι ΔΕΝ μας ενδιαφέρει να τρυπήσουμε για υδρογονάνθρακες, κι ότι ακόμα κι αν υπάρχουν κοιτάσματα, εμείς είμαστε, λέει, με την "πράσινη ανάπτυξη"! Θέλουμε μόνο ανεμογεννήτριες...
Επομένως, το επιχείρημα ότι πρέπει οπωσδήποτε να χωρίσουμε τις θαλάσσιες ζώνες γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να μην τις εκμεταλλευτούμε ποτέ, είναι προσχηματικό: Μόνοι μας δηλώνουμε ότι ΔΕΝ μας ενδιαφέρει να βγάλουμε και να εκμεταλλευτούμε κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Μόνοι μας τα καθυστερήσαμε ακόμα και σε περιοχές που ΔΕΝ "εμπλέκεται" η Τουρκία.
Μόνοι μας "αναγκάσαμε" ξένες εταιρίες έρευνας που είχαν συμβόλαια, να φύγουν (Total).
Mόνοι μας δηλώνουμε ότι, αν βρούμε πετρέλαιο (που συνήθως συνυπάρχει στα κοιτάσματα με αέριο) ΔΕΝ το θέλουμε!
Μόνοι μας τορπιλίζουμε τα δικά μας.
Κι ύστερα "βιαζόμαστε"... να τα "δώσουμε" στην Τουρκία!
Μόνοι εμείς ΔΕΝ τα θέλουμε, και θεωρούμε "μαξιμαλισμό" να διεκδικούμε όσα το Διεθνές Δίκαιο θεωρεί ότι εμπίπτουν στη δική μας δικαιοδοσία και διεθνείς Χάρτες που έβγαλαν τρίτοι τα θεωρούν "δικά μας".
ΚΑΙ αυτό "ξέχασαν" να μας το πουν...
Μαζί με κάμποσα άλλα, βέβαια...
Δουλευόμαστε μεταξύ μας, έτσι;

================

Pantelis Savvidis

1 ημ.  ·

Μας προετοιμάζουν. Ξέρουν πού πηγαίνουν;

Υπάρχει μια διάχυτη ανησυχία και στην προβληματιζόμενη κοινωνία και σε θεσμούς όπως το στράτευμα για το πού οδεύει η χώρα. Και η ανησυχία επιτάθηκε από τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι μπορεί να κάνει πίσω ακόμη και σε ζητήματα κυριαρχίας. Δήλωση που όχι μόνο δεν διευκρινίστηκε καθησυχαστικά, αλλά ενισχύθηκε από τις παρεμβάσεις των προπαγανδιστών του κυβερνητικού λόγου.

Το μοτίβο τους είναι λίγο πολύ πως το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη, αλλά ανήκει και στην Τουρκία. Με την επίκληση παιδαριωδών ισχυρισμών προς επιβεβαίωση των λεγομένων τους.

Ένας μάλιστα διερωτήθηκε: «Εκεί που η απόσταση Ελλάδας-Τουρκίας είναι μικρότερη των 12 μιλίων, τι θα κάνουμε; Θα μπούμε μέσα στο τουρκικό έδαφος;». Λόγω της ιδιότητάς του δεν νομίζω να μην γνωρίζει πώς γίνεται η διευθέτηση με το Διεθνές Δίκαιο. Αλλά απευθύνονται στα πλέον ανενημέρωτα στρώματα για να διαμορφώσουν κοινωνική δυναμική στις υποχωρήσεις.

Προς τους ενημερωμένους, ασχολούμενους με τα ελληνοτουρκικά και ανησυχούντες ανέλαβε να απευθυνθεί μια ομάδα ακαδημαϊκών με ένα κείμενο του οποίου το βασικό περιεχόμενο περιστρεφόταν γύρω από την αναγκαιότητα συνομιλιών με την Τουρκία. Τις συνομιλίες με την Τουρκία κανείς δεν τις αρνείται· συνομιλίες όμως σε τι και γιατί;

Το κρίσιμο σημείο στο οποίο δεν απαντά κανείς εκ των υποστηρικτών της κυβερνητικής άποψης και βούλησης είναι ότι ακόμη και αν η Τουρκία θελήσει να πάει στη Χάγη για τις θαλάσσιες ζώνες μόνο, θα θέσει θέμα κατοχής των νησιών τα οποία αμφισβητεί. Θα δεχθεί η ελληνική κυβέρνηση να αναθέσει στους δικαστές να αποφανθούν ποια νησιά ανήκουν στην ελληνική επικράτεια;

Θα αφήνονταν στην κρίση διεθνών δικαστών, όπως έγραψε ο Γιάννης Βαληνάκης, τόσο η ελληνική κυριαρχία επί κάθε εδαφικού σχηματισμού (νησιά, νησίδια, βραχονησίδες) στο Αιγαίο, όσο και το δικαίωμα άμυνάς τους; Και ακόμη, «δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς την Τουρκία να απόσχει από υπόγειο επηρεασμό των δικαστών, όπως και τελικά να αποδεχθεί μια απόφαση του ΔΔΧ που θα θεωρήσει μη συμφέρουσα».

Σε αυτά τα ζητήματα δεν απαντούν οι φιλελεύθεροι ακαδημαϊκοί υποστηρικτές της κυβερνητικής θέσης. Εδώ βρίσκεται η ουσία και όχι στη διαπίστωσή τους ότι μέχρι σήμερα έχουν δοθεί 400 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς, όσο και το χρέος της χώρας. Λησμονούν ότι τα κράτη δεν είναι επιχειρήσεις που επιδιώκουν το κέρδος. Βεβαίως, ο πλούτος χρειάζεται για την ευημερία των πολιτών τους, αλλά πριν από την ευημερία τα κράτη πρέπει να υπάρξουν ως κυρίαρχα. Και την κυριαρχία τους πρέπει να την επιβεβαιώνουν όταν αμφισβητείται.

Οι ισχυρισμοί τους σε άρθρο που προκάλεσε αίσθηση τις προηγούμενες ημέρες είναι έωλοι σε αρκετά σημεία, εντούτοις κορυφαία λανθασμένη αντίληψή τους είναι η διαπίστωση πως ο χρόνος αυτή τη στιγμή είναι ευνοϊκός για την Ελλάδα κυρίως λόγω των οικονομικών αναγκών της Τουρκίας τις οποίες αναζητά να ικανοποιήσει από τη Δύση και οι οποίες μπορεί να γίνουν εκμεταλλεύσιμες στις διαπραγματεύσεις.

Πέραν του ότι η Τουρκία ακόμη και αν έλθει σε μια συνεννόηση με την Ελλάδα αυτή θα έχει προσωρινό χαρακτήρα μέχρι να θέσει και άλλα ζητήματα, από πού συνάγεται ότι η Δύση θα δεχθεί να υποστηρίξει την Ελλάδα και όχι δικά της αιτήματα προς την Τουρκία; Εκείνο, για παράδειγμα, που διαπιστώνουμε σε μια ευρωτουρκική προσέγγιση είναι μια ειδική σχέση της Τουρκίας με την Ένωση κατά την οποία η Άγκυρα θα παίρνει αλλά δεν θα δίνει τίποτε στα ελληνοτουρκικά. Εντέχνως επιχειρείται η παράκαμψη των ελληνικών/κυπριακών αντιρρήσεων και συμφερόντων και η απάλειψη οποιασδήποτε ουσιαστικής υποχρέωσης από την τουρκική πλευρά. Το εγχείρημα βαφτίζεται απλώς «θετική ατζέντα» – για την Τουρκία.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε τις προηγούμενες ημέρες και η είδηση ότι η αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων υπερψήφισε τροπολογία στο νομοσχέδιο για τον αμυντικό προϋπολογισμό (NDAA) για την επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα, με ιδιαίτερη έμφαση στα νησιά. Με λίγα λόγια, η Ουάσινγκτον ενδιαφέρεται να εγκαταστήσει δυνάμεις της στα νησιά.

Υπενθυμίζεται ότι όταν ανακοινώθηκε η υπογραφή της αμυντικής συμφωνίας Ελλάδας-ΗΠΑ είχε σχολιαστεί αρνητικά η άρνηση των Αμερικανών να δεχθούν παρουσία τους στην Σκύρο ή στη Λήμνο λόγω των αντιρρήσεων της Τουρκίας.

Μια αμερικανική στρατιωτική παρουσία στα νησιά –πέρα από τα ισχυρά νομικά επιχειρήματα της Ελλάδας– αμφισβητεί de facto την αποστρατιωτικοποίησή τους, γεγονός που βρίσκει απολύτως αντίθετη την Άγκυρα. Η Τουρκία άλλωστε έχει καταφέρει να θέσει εκτός ΝΑΤΟϊκών αμυντικών σχεδιασμών νησιά που αμφισβητεί, όπως η Λήμνος.

Όσοι είδαν θετικά την αμερικανική πρόθεση που εκφράστηκε με την προαναφερθείσα τροπολογία, θεωρούν πέραν του θέματος της αποστρατιωτικοποίησης ότι οι ΗΠΑ θα βοηθήσουν σε μια ενδεχόμενη τουρκική στρατιωτική ενέργεια, κάτι που δυνάμει είναι πιθανό αλλά δεν επιβεβαιώνεται από το παρελθόν.

Υπάρχει και ο αντίλογος σ’ αυτή την αμερικανική πρόθεση, ο οποίος εστιάζει στην προσπάθεια να εξευρεθεί μια λύση στο θέμα των νησιών που να ικανοποιεί την Άγκυρα. Και η λύση είναι να διασκεδαστούν οι ελληνικές ανησυχίες, με την παρουσία των Αμερικανών σε νησιά και την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι απολύτως καταστρεπτικό και δεν θα λαμβάνει υπόψη την ιστορία με την αποχώρηση της Μεραρχίας από την Κύπρο που κατέστησε το νησί εύκολη λεία στις τουρκικές ορέξεις.

Τέλος, η υπόθεση συνδυάζεται επίσης με παλαιότερες δηλώσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του χαρακτηρισμού των νησιών ως ΝΑΤΟϊκών. Η αμερικανική δηλαδή παρουσία θα αποτελεί το πρώτο βήμα της ΝΑΤΟποίησής τους με τρόπο που θα ικανοποιεί την Τουρκία.

Το παρασκήνιο σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές αλλαγές στην περιοχή είναι πολύ ρευστό και θέλει και την πρόταση για ναύσταθμο στον Βόλο να συνδέεται με τις αμερικανικές προθέσεις να μεταφέρονται από εκεί πεζοναύτες σε περιοχές ενδιαφέροντος.

Η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να αποσείσει επικοινωνιακά τις ευθύνες της για τις πυρκαγιές –και κυρίως την εικόνα διάλυσης που δόθηκε με τις εκρήξεις στη Νέα Αγχίαλο– χειρίστηκε εντελώς άγαρμπα και προσβλητικά για το στράτευμα την υπόθεση, παραδίδοντας βορά στην κοινή γνώμη τον διοικητή της μονάδας, ο οποίος θεωρείται ένας από τους καλύτερους επιχειρησιακούς διοικητές. Πληροφορίες που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές φέρουν το πόρισμα της ΕΔΕ να δικαιώνει τον διοικητή και παρασκηνιακά να του προτείνεται η επιστροφή στην Πτέρυγα Μάχης που διοικούσε – αλλά ο ίδιος να μην το επιθυμεί.

Ο τρόπος που συμπεριφέρεται στο στράτευμα η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει έντονη ανησυχία.

Τα πράγματα γενικά είναι στην πραγματικότητα πολύ χειρότερα απ’ όσο φαίνονται. Οδηγούν τη χώρα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.