Γρίβας Κώστας
Εδώ και πολλά χρόνια, η ελληνική στρατηγική –αν μπορεί να
ονομαστεί έτσι αυτή η καρικατούρα– θεωρεί ότι το σύστημα στην περιοχή
μας ελέγχεται αποτελεσματικά από τις ΗΠΑ. Άρα, αν μη τι άλλο, έχουμε
εξασφαλισμένο τον πυροσβεστικό ρόλο των Αμερικανών σε περίπτωση που
συμβεί μία στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Συνεπώς, έλεγαν, καθώς η
Τουρκία γίνεται το “κακό παιδί” της περιοχής, η Ουάσινγκτον θα την
τιμωρήσει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Φτάσαμε, λοιπόν –με βάση αυτή τη λογική– και επειδή το ελληνικό σύστημα εξουσίας δεν δέχεται την πολυπολική φύση του διεθνούς συστήματος (έχει μείνει σε παρελθόντα χρόνο, όταν οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική υπερδύναμη, κλείνοντας τα μάτια σε σημαίνουσες εξελίξεις όπως την διεύρυνση των BRICS) να εγκλωβιστούμε. Έχουμε εγκλωβιστεί σε μία εθνική στρατηγική, η οποία οδηγεί στην αυτοεξάλειψη της Ελλάδας. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο ταύτισης με τον αμερικανικό παράγοντα, που αν το έβλεπε ακόμα και ο Παναγιώτης Πιπινέλης, (υπουργός Εξωτερικών επί Χούντας, 1967-1970) θα συνιστούσε στις εγχώριες ελίτ να συγκρατηθούν, να μην ταυτίζονται τόσο με τους Αμερικανούς!
Δεν είναι μόνο η ταύτιση. Είναι ότι δεν έχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα συνεργασιών με τις ΗΠΑ, που θα ήταν κάτι το συζητήσιμο. Είναι η λογική ότι εξαφανιζόμαστε ως γεωπολιτικός δρων στην περιοχή και περιμένουμε ότι δια της αυτοεξάλειψής μας θα εμφανιστεί κάποιος μεγάλος παράγοντας για να αναχαιτίσει την επεκτατική Τουρκία. Αυτό είναι χειρότερο από φαντασίωση. Είναι σαν να περιμένουμε ότι θα έρθουν οι εξωγήινοι να μας βοηθήσουν! Είναι τέτοιου επιπέδου στρατηγική ανάλυση…
Έχουμε ενώπιον μας μία νέα Τουρκία, που έχει αποδείξει ότι είναι πολύ πιο φιλόδοξη από ό,τι πιστεύαμε, ότι λειτουργεί μέσα σε ένα διεθνές σύστημα που αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο αργό από ό,τι πιστεύαμε. Επειδή, λοιπόν, δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τη γεωγραφία, η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται σε ένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη, η κυριαρχία του οποίου είναι κρισιμότατης σημασίας για την παγκόσμια κυριαρχία στο μέλλον. Ταυτοχρόνως, η Τουρκία, παρά το “φιλειρηνικό” προσωπείο που δείχνει, εξακολουθεί να ομογενοποιεί την εξωτερική της πολιτική με πυρήνα την προβολή στρατιωτικής ισχύος, όπως έδειξαν τα επεισόδια εις βάρος των δυνάμεων του ΟΗΕ στην Κύπρο.
Το επεισόδιο στην Κύπρο
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφερθώ στο γεγονός ότι επικαλούμαστε συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο, λες και υπάρχει ο “παγκόσμιος χωροφύλακας” που με βάση το Διεθνές Δίκαιο θα τιμωρήσει τον παρανομούντα. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τo πρόσφατο επεισόδιο στην περιοχή Άρσους-Πύλας στην Κύπρο. Στόχος της Τουρκίας, μέσω των εγκάθετων της στα κατεχόμενα, είναι η υφαρπαγή εδαφών στην νεκρή ζώνη της Κύπρου, δηλαδή εδάφους που έχει παραχωρηθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία στην Ειρηνευτική Δύναμη του ΟΗΕ, ως ζώνη ασφαλείας. Οι ενέργειες της συνιστούν σημαντική παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Και όμως η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, οι υποτιθέμενοι μεγάλοι παίκτες του διεθνούς συστήματος περιορίζονται σε ρητορικές καταδίκες. Αν, λοιπόν, μία κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου ουσιαστικά μένει ατιμώρητη, υπάρχει κανείς που πιστεύει ακόμα ότι θα εκφέρει ο οποιοσδήποτε ακόμα και έναν λόγο συμπάθειας π.χ. για την ΑΟΖ του Καστελλόριζου;
Όποιος το πιστεύει είναι, μάλλον, εκτός πραγματικότητας. Άρα, είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε μόνοι μας σε έναν εχθρικό κόσμο με έναν πολύ φιλόδοξο και επεκτατικό γείτονα. Αν θέλουμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτήν τη ρεαλιστική ανάλυση.
Από την αμερικανολαγνεία στην τουρκολαγνεία
Φοβάμαι, όμως, ότι οι ελληνικές ελίτ παθαίνουν αναφυλαξία, όταν τους λες ότι πρέπει να λειτουργήσουν εθνικά και ανεξάρτητα. Το μόνο που συζητούν είναι το ποιος θα είναι ο αφέντης πάνω από το κεφάλι τους. Δεν διανοούνται να κάνουν πράξη την εθνική ανεξαρτησία, ότι θα λειτουργούμε με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα. Αυτό είναι μία επικίνδυνη ουτοπία, αν όχι έγκλημα καθοσιώσεως στα μάτια των ελληνικών ελίτ, πολιτικών και όχι μόνο.
- Το επόμενο στάδιο μετά την αμερικανολαγνεία είναι η τουρκολαγνεία. Ήδη ακούμε ότι αφού η Τουρκία “είναι ο φυσικός ηγεμόνας της περιοχής”, “πρέπει να προσαρμοστούμε”, παραχωρώντας της κυριαρχικά δικαιώματα που διεκδικεί (π.χ. ΑΟΖ) και γιατί όχι και έδαφος (βραχονησίδες), προκειμένου να εξασφαλίσουμε την ειρήνη! Το “Ελευθερία ή Θάνατος” των προγόνων μας, μάλλον ακούγεται στα αυτιά τους σαν επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός!
Προς το παρόν τουλάχιστον, το δίλημμα δεν είναι για τους Έλληνες το “Ελευθερία ή Θάνατος”. Το δίλημμα είναι εάν θα προσπαθήσουμε η Ελλάδα να επαναδιεκδικήσει τον εαυτό της ως ανεξάρτητο μέγεθος μέσα στο διεθνές σύστημα. Γιατί εάν δεν κάνουμε αυτό, δια παραλείψεως θα παραδοθούμε, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να υποστεί μεγάλο και βίαιο γεωπολιτικό ακρωτηριασμό. Καλά τα εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά για να παίξουν τον ρόλο τους πρέπει να συνοδεύονται από την αντίστοιχη και δεδηλωμένη πολιτική βούληση.
Σχόλια