Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
– «Oι εμπρησμοί αποτελούν ένα οργανωμένο σχέδιο των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων, πολλαπλών στόχων. Οικονομικός στόχος: η καταστροφή της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Κοινωνικός: η λαϊκή εξαθλίωση. Πολιτικός: η τρομοκρατία (εδώ αποκαλυπτική είναι και η ιστορική συνιστώσα: το φαινόμενο της τρομοκρατίας και το φαινόμενο των εμπρησμών, ως πάγια και σταθερά φαινόμενα, έχουν την ίδια ιστορική αφετηρία…)»
– «Οι
εμπρησμοί είναι η πιο μακάβρια μορφή τρομοκρατίας του πολυεθνικού
κεφαλαίου, η θηριώδης υλοποίηση των στόχων του. Είναι η επιβολή, μέσω
της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής εξαθλίωσης και τρομοκρατίας
όλων αυτών που προωθεί πολιτικά η Νέα Τάξη και ο εγχώριος υπηρέτης της: η
κυβέρνηση [Χ]. Μόνο όσοι δεν θέλουν να σκεφτούν δεν το βλέπουν…» ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
– «Ο πόλεμος σήμερα δεν γίνεται ανάμεσα στις γνωστές μεγάλες δυνάμεις, αλλά γίνεται από τον πλανητικό ιμπεριαλισμό (ένωση των ιμπεριαλιστών-ληστών) ενάντια στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Η αναμέτρηση αυτή […] είναι η μεγαλύτερη και η κρισιμότερη στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Η νέα εποχή δεν είναι μια εποχή αρμονίας, ανάπτυξης, προόδου και ειρήνης, όπως προπαγανδίζεται από τα φερέφωνα της πλανητικής λεηλασίας. Είναι μια εποχή καταστροφών και πολέμων. Μια εποχή εφιαλτική για τον άνθρωπο, αν δεν αναχαιτιστούν και συντριβούν οι δυνάμεις του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού»
– Η πλανητική ιδεολογία είναι η ιδεολογία της «μιας σκέψης, της μιας πλανητικής εξουσίας: της “Νέας Τάξης”. Δηλαδή, ολοκληρωτικός φασισμός!»
– «Η Νέα Τάξη επιδιώκει την αγελοποίηση του κόσμου, δηλαδή τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη ατόμων, σε ένα “μοναχικό πλήθος” πρόθυμο να δέχεται διαταγές, να κάνει ό,τι απαιτούν από αυτό, να εφαρμόζει καλά στην παγκόσμια μηχανή, χωρίς τριβή»
Η «συνήθεια», η «προσαρμογή» και η «υποταγή» αποτελούν συστατικά στοιχεία της φιλοσοφίας του οικονομικού, πολιτικού και πνευματικού κατεστημένου. Τα συστατικά αυτά επιβάλλουν τον αποκλεισμό της διαφορετικότητας και της πολυπλοκότητας της σκέψης. Όσο πιο βάρβαρο είναι ένα καθεστώς τόσο πιο επίπεδη, σχηματική και ρουτινιάρικη είναι η σκέψη του, τόσο πιο εχθρικό γίνεται στη διαφορετικότητα και πολυπλοκότητα της σκέψης.
Στην Ελλάδα της νεοταξικής «εκσυγχρονιστικής» παραφροσύνης, ο σχηματικός, επίπεδος και τυποποιημένος λόγος έχει πάρει ακραίες μορφές. Η πολύπλοκη σκέψη έχει εξοριστεί. Και έχει εξοριστεί γιατί είναι μια σκέψη οργανωτική που προσπαθεί να συνδέσει τις ιστορικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αρθρώσεις της γνώσης. Τέτοιες συνθέσεις της σκέψης δεν είναι προσαρμόσιμες στην «εκσυγχρονιστική» ομοιομορφία, είναι επικίνδυνες για το πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο.
Έτσι βλέπουμε να αποθεώνονται τα γεγονότα της καθημερινής ρουτίνας και να συγκαλύπτονται τα ουσιαστικά ή, στην καλύτερη περίπτωση, να φωτογραφίζονται κάποιες εξωτερικές τους όψεις. Όσο πιο σοβαρό είναι ένα γεγονός τόσο περισσότερο σιδερώνεται και αφυδατώνεται από τα πολιτικά και πνευματικά ιερατεία της εξουσίας. Ο ρόλος αυτών των ιερατείων συνίσταται ακριβώς στη συγκάλυψη του ουσιώδους. Στην ισοπέδωση, δηλαδή, της πολυπλοκότητας της σκέψης.
Αυτή η πολιτική στειρότητα και πνευματική κενότητα αποτυπώνεται πιο καθαρά και έντονα στις κοινωνικές συγκρούσεις και τα κοινωνικά δράματα. Πρόσφατο παράδειγμα το πελώριο κοινωνικό δράμα που προκλήθηκε από τους εμπρησμούς.
Όλοι θρηνολογούν γοερά για τις πυρκαγιές και αποκαλύπτουν τις τρομακτικές συνέπειες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, αλλά, όταν πρέπει να διαβούν το κατώφλι της σχεδιασμένης και οργανωμένης εμπρηστικής πράξης, η σκέψη και η διερεύνηση σταματά. Το κενό καλύπτεται με δαιμονολογίες του τύπου των «ακραίων καιρικών συνθηκών» ή με παραμύθια περί οικοπεδοφάγων…
Μπροστά σε μια οφθαλμοφανώς οργανωμένη εμπρηστική μοχθηρία, το πολιτικό και πνευματικό ιερατείο της εξουσίας δεν τολμά ούτε να ψελλίσει τη λέξη «εμπρησμός», πόσο μάλλον να αναδείξει τους κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους των εμπρηστικών σχεδίων και την πολιτική ταυτότητα των εμπρηστών.
Και όμως, αν εξέταζε κανείς την πραγματικότητα ως όλο και συνέδεε τις αρθρώσεις της, αν δηλαδή δεν είχε εξορίσει την πολυπλοκότητα της σκέψης, θα κατέληγε κατηγορηματικά σε τούτο: οι εμπρησμοί αποτελούν ένα οργανωμένο σχέδιο των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων, πολλαπλών στόχων. Οικονομικός στόχος: η καταστροφή της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Κοινωνικός: η λαϊκή εξαθλίωση. Πολιτικός: η τρομοκρατία (εδώ αποκαλυπτική είναι και η ιστορική συνιστώσα: το φαινόμενο της τρομοκρατίας και το φαινόμενο των εμπρησμών, ως πάγια και σταθερά φαινόμενα, έχουν την ίδια ιστορική αφετηρία…).
Οι εμπρησμοί είναι η πιο μακάβρια μορφή τρομοκρατίας του πολυεθνικού κεφαλαίου, η θηριώδης υλοποίηση των στόχων του. Είναι η επιβολή, μέσω της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής εξαθλίωσης και τρομοκρατίας, όλων αυτών που προωθεί πολιτικά η Νέα Τάξη και ο εγχώριος υπηρέτης της: η κυβέρνηση [Χ]. Μόνο όσοι δεν θέλουν να σκεφτούν δεν το βλέπουν…
Αν το παραπάνω κείμενο των οκτώ παραγράφων διαβαζόταν σε μια ομήγυρη τζογαδόρων και άρχιζαν να πέφτουν τα στοιχήματα αφ’ ενός για το έτος της συγγραφής του, αφ’ ετέρου για την ταυτότητα του συντάκτη του, το πιθανότερο είναι ότι οι τζογαδόροι θα έχαναν τα χρήματά τους, κάνοντας λάθος μαντεψιά.
Μολονότι το περιεχόμενο του κειμένου περιέχει αλήθειες που ταιριάζουν γάντι στα τρία τελευταία καλοκαίρια των ετών 2021-2023, κατά τα οποία κυβερνά η Νέα Δικτατορία και ο χαζοχαρούμενος βασιλιάς του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, η νοερά ομήγυρη των τζογαδόρων θα έμενε άφωνη μόλις θα πληροφορείτο ότι το κείμενο γράφτηκε τον Αύγουστο του έτους 2000, το οποίο μοιάζει να κυοφορούσε τα σατανικά συμβάντα που θα έφθαναν στην κορύφωσή τους στο πρώτο ήμισυ της διαβολοδεκαετίας 2020-2030.
Επομένως, η «κυβέρνηση [X]» που αναφέρεται στην ακροτελεύτια παράγραφο (το σημείο [X] ετέθη από τον γράφοντα για να κινηθεί η περιέργεια του αναγνώστη και να καταστεί δυνατή η έκπληξή του), δεν είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά η κυβέρνηση Σημίτη!
Συντάκτης του κειμένου είναι ο δημοσιογράφος Θύμιος Παπανικολάου, ο οποίος το συμπεριέλαβε σε μια συλλογή από είκοσι δύο «πολεμικά κείμενα» («πολεμικά», επειδή «αντικαθρεφτίζουν τη δυναμική των πολιτικών και πνευματικών εντάσεων που δημιουργήθηκε από τα ίδια τα καταλυτικά γεγονότα της περιόδου που ζούμε»), δημοσιευμένα το 2001 υπό τον τίτλο «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι» (εκδ. Παραβάσεις/Κάκτος).
Το εδώ αναπαραχθέν κείμενο, το οποίο αρχικώς είχε γραφτεί τον Αύγουστο 2000, είναι το δέκατο έβδομο και έχει τίτλο «Εμπρησμοί: Πολιτική με άλλα μέσα», προφανώς εμπνευσμένος από την περίφημη φράση του Κλαούζεβιτς «ο πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», άρα εν προκειμένω ο πόλεμος, τον οποίο οι απανταχού της γης τρομολάγνοι Νεοταξίτες επικαλούνται «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», είναι η συνέχιση της πολιτικής με τα μέσα του εμπρησμού.
Η συγκλονιστική διαχρονικότητα του κειμένου που είχε γράψει για τους εμπρησμούς ο Θύμιος Παπανικολάου, ο οποίος, μάλιστα, είχε φυλακισθεί στην διάρκεια της Χούντας λόγω αντιδικτατορικής δράσης, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι επί 23 ολόκληρα χρόνια δεν έχει αλλάξει το παραμικρό:
Ούτε από την πλευρά της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία, διά των αντιπροσώπων της στην Ελλάδα, εξακολουθεί να κατακαίει, πλέον με λυσσαλέο τρόπο, όποια δάση έχουν απομείνει στην κατακα(η)μένη χώρα μας, ούτε από την πλευρά του λαού, ο οποίος στρογγυλοκάθεται μπροστά στο διαβολόκουτο της τηλεόρασης και, όπως παρακολουθεί κάποιες αθλητικές αναμετρήσεις, έτσι παρακολουθεί και την αναμέτρηση των πυροσβεστών ή των κατοίκων με την περιώνυμη «μανία της πύρινης λαίλαπας» σε περιγραφή αργυρώνητων και τηλεσαδιστών δημοσιογράφων. Στην πρώτη περίπτωση, οι μαζάνθρωποι ψυχαγωγούνται βλέποντας κάτι ευχάριστο, στην δεύτερη ψυχορραγούν βλέποντας κάτι απάνθρωπο.
Χωρίς να έχει εξαναγκασθεί από κανέναν, η συμπαγής πλειοψηφία βγάζει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια, αφού επιλέγει αυτοβούλως να κοιτά την οθόνη με καρφωμένα τα μάτια της στις αδηφάγες φλόγες, που φυσικά δεν άναψε η Φύση για να εκδικηθεί τον άνθρωπο, αλλά το επιτελείο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, το οποίο φαίνεται πως έχει δαιμονισθεί τόσο πολύ, ώστε δεν θα αφήσει ούτε ένα αληθινό δέντρο, απαραίτητο για να ανασαίνει και να ευφραίνεται το πλάσμα του Θεού που ως γνωστόν μισείται παράφορα από τον διάβολο και τους υπηρέτες του (δεν αποκλείεται το νεοταξίτικο σχέδιο να περιλαμβάνει καθολική αντικατάσταση των αληθινών από έξυπνα-συνθετικά δέντρα ανάμεσα σε άφθονες ανεμογεννήτριες!).
Έτσι, παράγεται το εξής αλλόκοτο φαινόμενο: Οι πολίτες σκοτώνουν τον χρόνο τους μπροστά στην τηλεόραση, σκοτώνοντας ταυτοχρόνως το μυαλό και την ψυχή τους.
Ο τηλεμηχανισμός της παγκόσμιας δικτατορίας ευνουχίζει και υπνωτίζει την συμπαγή πλειοψηφία εμβολιάζοντάς την νυχθημερόν από την μια πλευρά με την τρομολαγνεία της νεοταξίτικης προπαγάνδας και από την άλλη πλευρά με τις αποχαυνωτικές-ψυχαγωγικές εκπομπές, ώστε να επέρχεται, όπως έξοχα σημειώνει ο Παπανικολάου, η ισοπέδωση της πολυπλοκότητας της σκέψης, η πολιτική στειρότητα, η πνευματική κενότητα και, εν τέλει, η «εκσυγχρονιστική» (διάβαζε ορθά: οπισθοδρομική) ομοιομορφία, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε υπερεθνικό επίπεδο.
Έτσι, ο κόσμος μοιάζει αποκαμωμένος σαν κακοποιημένο βρέφος και, ταυτοχρόνως, μαστουρωμένος εξαιτίας της ακατάπαυστης χρήσης τηλεναρκωτικών ουσιών, ανήμπορος γι’ αυτό να αντιληφθεί το σατανικό παιχνίδι που παίζουν σε βάρος του οι δήθεν υπερπροστατευτικές κυβερνήσεις, αποτελούμενες από αξιοθρήνητες μαριονέτες, οι οποίες, αν δεν ασκούσαν το σαδιστικό επάγγελμα του πολιτικού, θα ήταν καταδικασμένες σε ισόβια ανεργία, αν όχι σε ισόβια κάθειρξη λόγω των μαζικών εγκλημάτων που, με την καθοδήγηση του αόρατου μαριονετίστα, συνεχίζουν να τελούν εναντίον των ανυποψίαστων πολιτών.
Και πάλι με τα λόγια του Παπανικολάου από το προαναφερθέν βιβλίο του (σελ. 33):
«Σήμερα, λοιπόν, με τους μύθους του “εθνικού συμφέροντος” και της “νομιμότητας”, όλοι αυτοί οι καταχθόνιοι προπαγανδιστές και πασίδηλοι αριβίστες δεν εξωραΐζουν απλώς την πλανητική βαρβαρότητα, αλλά μας διδάσκουν και την παθητικότητα του θύματος, τη μοιρολατρία και την υποταγή. […] Επιχειρούν να αποκοιμίσουν, να θαμπώσουν και να τρομοκρατήσουν τους πολίτες με το μύθο της “Τάξης”. […] Για τούτο κανείς από όλο αυτό το κοσμικό ιερατείο της καθεστωτικής προπαγάνδας δεν αναφέρεται στη φιλοσοφία, την πολιτική πρακτική και τα ήθη της “Νέας Τάξης”. Παρασιωπάται επιμελώς ότι η “Νέα Τάξη” είναι η συνήθεια του αίσχους: μια δικτατορία που “καθιστά τον άνθρωπο κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει”».
Ο ίδιος καταλήγει :
«Ο πόλεμος σήμερα δεν γίνεται ανάμεσα στις γνωστές μεγάλες δυνάμεις, αλλά γίνεται από τον πλανητικό ιμπεριαλισμό (ένωση των ιμπεριαλιστών-ληστών) ενάντια στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Η αναμέτρηση αυτή […] είναι η μεγαλύτερη και η κρισιμότερη στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Η νέα εποχή δεν είναι μια εποχή αρμονίας, ανάπτυξης, προόδου και ειρήνης, όπως προπαγανδίζεται από τα φερέφωνα της πλανητικής λεηλασίας. Είναι μια εποχή καταστροφών και πολέμων. Μια εποχή εφιαλτική για τον άνθρωπο, αν δεν αναχαιτιστούν και συντριβούν οι δυνάμεις του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού» (σελ. 39).
«Η ιδεολογία της νέας εποχής είναι η ιδεολογία του Ολοκληρωτισμού της αγοράς: της γενικευμένης και αχαλίνωτης εμπορευματοποίησης της φύσης και των πραγμάτων, των σωμάτων και των πνευμάτων, των λέξεων και του πολιτισμού. Είναι μια ιδεολογία που δεν ισοπεδώνει μόνο τις ταξικές οριοθετήσεις, αλλά και την πολυεθνικότητα, τις πολιτισμικές κληρονομιές, τη διαφορετικότητα. Η πλανητική ιδεολογία είναι η ιδεολογία της «μιας σκέψης, της μιας πλανητικής εξουσίας: της “Νέας Τάξης”. Δηλαδή, ολοκληρωτικός φασισμός!» (σελ. 41).
«Οι πολυεθνικές μορφές κεφαλαίου δεν έχουν πλέον ανάγκη τα παλιά ιδεολογήματα του εθνικισμού και ρατσισμού. Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και η υπονόμευση των εθνικών κρατών δεν μπορεί να στηριχτεί σε ιδεολογήματα των εθνικών ιμπεριαλισμών. Σήμερα απαιτούνται ακριβώς αντίθετοι ιδεολογικοί μύθοι για την ισοπέδωση των εθνικών αντιστάσεων: η απάτη των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και της “πολυπολιτισμικότητας”. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι η ιδεολογία της νέας εποχής παράγει αντιεθνικιστικούς και αντιρατσιστικούς μύθους. Ξαφνικά οι δυνάμεις της πλανητικής λεηλασίας και τρομοκρατίας μεταβλήθηκαν σε διεθνιστές και άσπονδους εχθρούς του ρατσισμού και του εθνικισμού… […] Οι έννοιες “εθνικισμός”, “ρατσισμός” κ.λπ. έχουν μετατραπεί σήμερα σε σκιάχτρα της πλανητικής ιδεολογίας, σε μυθολογίες ακρωτηριασμού του πνεύματος» (σελ. 41/42).
«Η Νέα Τάξη επιδιώκει την αγελοποίηση του κόσμου, δηλαδή τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη ατόμων, σε ένα “μοναχικό πλήθος” πρόθυμο να δέχεται διαταγές, να κάνει ό,τι απαιτούν από αυτό, να εφαρμόζει καλά στην παγκόσμια μηχανή, χωρίς τριβή. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εχθρικά ασυμφιλίωτη με κάθε συλλογικότητα, με καθετί που ενώνει τους ανθρώπους. Θέλει την κοινωνία διαιρεμένη όχι σε συλλογικές οντότητες που αντιστέκονται και αναπτύσσουν τη σκέψη και τη συνείδηση μέσω της διαπάλης των ιδεών και των οργανωμένων αγώνων, αλλά διαιρεμένη σε ανίσχυρα μεμονωμένα άτομα που να μπορούν να καθοδηγούνται χωρίς βία, να ποδηγετούνται χωρίς ηγέτες, να παρακινούνται χωρίς σκοπό. Η Νέα Τάξη είναι ασυμφιλίωτα εχθρική προς κάθε μορφή συλλογικής συνείδησης. Γι’ αυτό επιδιώκει την κατεδάφιση του έθνους-κράτους, των πολιτικών κομμάτων, των συνδικάτων, της Εκκλησίας…» (σελ. 50).
Τέλος, δεν πρέπει να μείνει ασχολίαστη η υπερχειλίζουσα αλαζονεία των λύκων που είναι ντυμένοι γιαγιάδες και λιγουρεύονται τις αμέτρητες κοκκινοσκουφίτσες:
Των οικιών ημών εμπιπραμένων υμείς άδετε και χορεύετε στις πίστες. Αλλά το ίδιο ακριβώς κάνει και η αγέλη των προβάτων: προέχουν τα μπάνια του λαού κατά τον παγκοσμίως καθιερωμένο διακοπομήνα Αύγουστο.
Ένας λαός, όμως, που έχει στο τιμόνι της εκάστοτε κυβέρνησης εναλλασσόμενους Νέρωνες δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι ο ίδιος αποτελείται από πυρομανείς:
«κατὰ τὸν ἡγούμενον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν» (Σοφία Σειράχ).
Μέχρι τώρα εξασκούμαστε σταθερά στην αριθμητική των συμφορών, προσπαθώντας να καταλάβουμε ποια είναι η μέχρι στιγμής μεγαλύτερη, αλλά και επιμένοντας να δείχνουμε παροιμιώδη απάθεια. Γι’ αυτό, η γενικευμένη αφύπνισή μας απαιτεί ένα πολύ ισχυρό σοκ. Εκτός κι αν κοντοζυγώνει η καταστροφή της «ελληνικής Ρώμης», οπότε το μενού της ιστορίας είναι λογικό να μην προβλέπει ενδιάμεση παιδαγωγία.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί εμπλουτισμένη εκδοχή του ομότιτλου άρθρου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΜΗΟΚΡΑΤΙΑ, 13/8/2023, σελ. 06β/21.
Σχόλια