Η ομηρία δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη για το αν θα έχουν να φάνε ψωμί και άλλα προϊόντα, μετά την απόσυρση της Ρωσίας από την Συμφωνία των Σιτηρών, αφού είχε προηγηθεί για πολλοστή φορά επίθεση στην γέφυρα που ενώνει την ρωσική επικράτεια με την Κριμαία, φέρνει στο φως και μια ακόμη πτυχή της όλης υπόθεσης που αφορά εθνικά παιχνίδια και στρατηγική μυωπία στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Του Βασίλη Κοψαχείλη
Είναι πολλά τα συμφέροντα γύρω από τον πόλεμο φθοράς Ρωσίας-Ουκρανίας. Και είναι πολλά τα κέντρα, που άναρχα, παίζουν παιχνίδια στην πλάτη δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε τελική ανάλυση, με πρόσφατο παράδειγμα το χτύπημα για πολλοστή φορά στη γέφυρα που συνδέει τη ρωσική επικράτεια με την Κριμαία την μέρα που έληγε η Συμφωνία των Σιτηρών, με τον ΟΗΕ να δίνει ανταλλάγματα στη Μόσχα για να δώσει το πράσινο φως στη συνέχιση της Συμφωνίας και την Μόσχα να διαπραγματεύεται σκληρά εκβιάζοντας το ψωμί δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Το αποτέλεσμα ήταν να αποσυρθεί η Ρωσία από τη Συμφωνία και να ψάχνονται άνθρωποι και βιομηχανία σε όλο τον κόσμο για εναλλακτικές που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, με την συνολική έννοια της ασφάλειας εφοδιασμού.
Η όλη υπόθεση φέρνει στο φως τουλάχιστο δυο πτυχές του ζητήματος που αφορούν τα κράτη της Ευρώπης και την ΕΕ ως θεσμό.
Να πιάσουν τιμή τα δικά μας…
Ο πόλεμος δεν είναι το μόνο πρόβλημα για τα ρωσικά και κυρίως τα ουκρανικά σιτηρά. Πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα εθνικά συμφέροντα στον αγροτικό τομέα στα κράτη της ΕΕ, που βλέπουν το πρόβλημα λόγω του πολέμου στην Ουκρανία ως ευκαιρία προστασίας των δικών τους σιτηρών και όπως χαρακτηριστικά άκουσα να λέγεται, είναι μια «καλή ευκαιρία να πιάσουν τιμή τα δικά μας σιτηρά». Δηλαδή, δεν μας νοιάζει αν η παραγωγή φτάνει να καλύψει διεθνώς τις ανάγκες. Μας νοιάζει απλά να βγάλουμε κέρδη από το πρόβλημα. Και φυσικά αυτό μεταφέρεται από το εθνικό επίπεδο και στις Βρυξέλλες σε συλλογικό επίπεδο, όπου όλοι βλέπουν τις Βρυξέλλες ως ταμείο για επιδοτήσεις προς παραγωγούς και καταναλωτές. Επίσης, τα εθνικά συμφέροντα στον αγροτικό τομέα του κάθε κράτους κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη είναι και εκείνα που μπλοκάρουν τις όποιες προοπτικές χερσαίων μεταφορών από την Ουκρανία προς την Ευρώπη και προς ασφαλέστερα λιμάνια, με κόστη ανταγωνιστικά αυτών της θαλάσσιας μεταφοράς από τη Μαύρη Θάλασσα.
Υποδομές παγωμένες στο χρόνο…
Κλείνοντας τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας στα ουκρανικά σιτηρά, πρακτικά εναλλακτικός δρόμος με ανταγωνιστικά κόστη δεν υπάρχει. Και αυτό για δυο λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι το εύρος των γραμμών στο ουκρανικό και ανατολικοευρωπαϊκό σιδηροδρομικό δίκτυο είναι διαφορετικό από αυτό στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό δίκτυο, με αποτέλεσμα να απαιτούνται χρονοβόρες μεταφορτώσεις από τρένο σε τρένο για τα σιτηρά και τέτοιες μεταφορτωτικές δυνατότητες επίσης δεν υπάρχουν. Τρεις και πλέον δεκαετίες μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, ακόμη το σιδηροδρομικό δίκτυο αναφέρεται σε διαφορετικά στάνταρ. Αν αυτό δεν είναι στρατηγική μυωπία, τότε τι είναι;
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η μεταφορά σιτηρών μέσου του δικτύου φορτηγίδων στο Δούναβη μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να μεταφέρει κάτι λιγότερο από την μισή ποσότητα που φορτώνεται μηνιαίως στα πλοία και μεταφέρεται από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας προς τις αγορές. Άρα, και αυτή η οδός δεν καλύπτει επαρκώς τις ανάγκες.
Δύσκολο σκηνικό
Οι δυο αυτοί λόγοι και δεκάδες άλλοι μικρότερης σημασίας έχουν σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα. Από τη μία λοιπόν εκτοξεύονται οι τιμές στα σιτηρά και από την άλλη, γνωρίζοντας καλά η Μόσχα το πρόβλημα, να πιέζει την διεθνή κοινότητα για περισσότερες εκπτώσεις στις κυρώσεις.
Με αυτά ως δεδομένα, να πούμε για ακόμη μια φορά πόσο σημαντική είναι η επένδυση που κάναμε στην Αλεξανδρούπολη ως εναλλακτικού δρόμου εφοδιασμού από τους υφιστάμενους της Μαύρης Θάλασσας, και που δεν πέσαμε στην προ δεκαπενταετίας ρωσική παγίδα στην περιοχή και να είμαστε σήμερα μέρος του προβλήματος αντί για λύση.
Σχόλια