Μια προφητική γεωπολιτική ανάλυση

την

 Μια προφητική και εμπεριστατωμένη γεωπολιτική ανάλυση

του Subcomandante Marcos,
τέως ηγέτη του Zapatista National Liberation Army (EZLN),
άλλως Zapatistas.
Θα σας πάρει λίγη ώρα η ανάγνωση,
αλλά κάντε σήμερα ένα δωράκι στον εαυτό σας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Τα εφτά χαλαρά κομμάτια του παγκόσμιου παζλ"
Subcomandante Marcos, 
Mexico, June 1997.
«Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο καινούργιος πόλεμος για την κατάκτηση της υφηλίου. Το τέλος του ψυχρού πολέμου δεν σημαίνει ότι τελείωσε η κατάσταση διπολισμού και η σταθερότητα απεκατεστάθη υπό την κυριαρχία του νικητή. Επίσης, ενώ είναι γνωστή η ταυτότητα του ηττημένου, είναι άγνωστο ποιος είναι ο νικητής, οι ΗΠΑ, η ΕΟΚ, η Ιαπωνία, ή και οι τρεις μαζί. Η ήττα της «αυτοκρατορίας του κακού» άνοιξε νέες αγορές και ο αγώνας για την επικράτηση σε αυτές οδηγεί στον τέταρτο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις, αυτός ο πόλεμος υποχρεώνει τα κράτη να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά τους, ενώ η παγκόσμια τάξη δείχνει να επιστρέφει σε εποχές και πρακτικές που θυμίζουν την κατάκτηση της Αμερικής, της Αφρικής και της Αυστραλίας.
Τεράστιες εκτάσεις, πλούτος και διαθέσιμο εργατικό δυναμικό περιμένουν τον νέο κυρίαρχο του κόσμου και καθώς είναι πολλοί οι υποψήφιοι που θεωρούν ότι εκπροσωπούν την «αυτοκρατορία του καλού», είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο. Ο επονομαζόμενος ψυχρός πόλεμος ανέβασε τελικά πολύ υψηλές θερμοκρασίες, από την υπόγεια διεθνή κατασκοπία στην διαστημική κατασκοπεία του προγράμματος Reagan «War of Stars», από τις παραλίες του κόλπου των Χοίρων στην Κούβα, στο δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ στο Βιετνάμ, από την φρενίτιδα των πυρηνικών εξοπλισμών στα αιματηρά πραξικοπήματα της λατινικής Αμερικής, από τους παρανοϊκούς χειρισμούς του ΝΑΤΟ, στις ίντριγκες των πρακτόρων της CIA στην Βολιβία, προκειμένου να εξοντωθεί ο Che Guevara, όλα είχαν στόχο να υποβαθμιστεί ο σοσιαλισμός σαν εναλλακτικό κοινωνικό σύστημα.
Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος φανέρωσε τα οφέλη του ολοκληρωτικού πολέμου για τον νικητή καπιταλισμό. Στην μεταπολεμική περίοδο παρατηρούμε την ανάδυση ενός νέου πλανητικού σεναρίου, όπου τα κύρια συγκρουσιακά στοιχεία είναι οι αδέσποτες χώρες μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλόκ, η επέκταση της ισχύος των ΗΠΑ, ΕΟΚ και Ιαπωνίας, η παγκόσμια οικονομική κρίση και η τεχνολογική επανάσταση που στηρίζεται στην πληροφορική.
Αντίθετα με τον τρίτο πόλεμο που διεξήχθη σε συγκεκριμένα εδάφη, μεταξύ συγκεκριμένων εκπροσώπων του καλού και του κακού και με κυμαινόμενη ένταση, ο τέταρτος πόλεμος διεξάγεται μεταξύ των μεγάλων οικονομικών κέντρων, με θέατρο των επιχειρήσεων οπουδήποτε και με ένταση βίαιη και διαρκή.  
  • Χάρις στους υπολογιστές και την τεχνολογική επανάσταση, οι χρηματιστηριακές αγορές λειτουργούν από τα γραφεία των στελεχών και δημιουργούν κατά την κρίση τους νόμους της διαπλανητικής αγοράς και τους επιβάλλουν στις εθνικές κυβερνήσεις. 
Η παγκοσμιοποίηση είναι η ολοκληρωτική επέκταση των νόμων και της λογικής της χρηματιστηριακής αγοράς σε όλα τα θέματα της ζωής και της κοινωνικής δραστηριότητας.
Από τα πρώτα θύματα της παγκοσμιοποίησης είναι η εθνική αγορά. 
Η πηγή της ισχύος των συγχρόνων καπιταλιστικών κρατών, η εθνική αγορά, σφυροκοπείται από τον διεθνή καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης. Το κτύπημα είναι τόσο δυνατό ώστε κυρίαρχα κράτη αδυνατούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα όχι μόνο του απλού πολίτη, αλλά και του ιθαγενούς καπιταλιστή. 
Κρατικές εταιρείες κολοσσοί γονατίζουν μέσα σε λίγα λεπτά, παρασέρνοντας στην πτώση τους και το κράτος που θα τις υπερασπιστεί, όχι από τον άνεμο μίας λαϊκής επανάστασης αλλά από το πάτημα ενός κουμπιού στο γραφείο κάποιου χρηματιστή. Στην νέα τάξη πραγμάτων ο γιος (νεοφιλελευθερισμός) καταβροχθίζει τον πατέρα (καπιταλισμός), καταστρέφοντας μαζί και τα ψέματα πάνω στα οποία πάτησε για να επιβληθεί. 
  • Στην νέα τάξη δεν υπάρχουν οι έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας. Η παγκόσμια σκηνή μετατρέπεται σε πεδίο μάχης όπου κυριαρχεί μόνο το χάος.
Στο τέλος του δευτέρου πολέμου εμφανίσθηκε η ατομική βόμβα. Στο τέλος του 3ου (ψυχρού) πολέμου εμφανίσθηκε η βόμβα νετρονίου που καταστρέφει κάθε ζωή διατηρώντας ανέπαφα τα κτίρια. Το νέο όπλο του 4ου πολέμου ονομάζεται οικονομική βόμβα.
Η νέα βόμβα έχει την δυνατότητα να μετατρέπει τους στόχους σε κομμάτια στο παζλ της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και μετασχηματίζει την εργατική δύναμη που διέθετε ο στόχος, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς εργασίας. Αποτέλεσμα της έκρηξης δεν είναι σωροί ερειπίων και πτωμάτων, απλά μία καινούργια γειτονιά προστίθεται ως πελάτης στην πλανητική υπεραγορά, ενώ οι κάτοικοι της γειτονιάς υποχρεώνονται να παρέχουν την εργασία τους σύμφωνα με τις ανάγκες της υπεραγοράς και με αντάλλαγμα τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους, που είναι απαραίτητη για όσο διάστημα είναι σε θέση να προσφέρουν την εργασία τους. 
Τα χρήσιμα κράτη δεν καταργούνται. 
Τους ανατίθενται νέες λειτουργίες, τους προσδιορίζονται νέα σύνορα και νέες προοπτικές και γίνονται τμήματα της νεοφιλελεύθερης μεγαεπιχείρησης. 
  • Έτσι ο νεοφιλελευθερισμός από τη μία καταστρέφει και αποδομεί κοινωνίες και από την άλλη ανακατασκευάζει και αναδιοργανώνει περιοχές και έθνη, σύμφωνα με τις ανάγκες του. 
  • Τα προβληματικά κράτη που είναι επισκευάσιμα, καταστρέφονται και αναδομούνται εξ αρχής, παραλείποντας τα άχρηστα στοιχεία όπως τους ιθαγενείς, μετακινώντας πληθυσμούς ολοκλήρων πόλεων ώστε να εξυπηρετείται σε εργάτες η τάδε μεγαλοβιομηχανία, αλλάζοντας το είδος των καλλιεργειών σύμφωνα με τις απαιτήσεις των σαλονιών και των ακριβών εστιατορίων των αστικών κέντρων και προσφέροντας από την άλλη μεριά φτηνή αλλά ανθυγιεινή λύση των μεταλλαγμένων προϊόντων που δεν ασθενούν διότι είναι βουτηγμένα στα χημικά και αποδίδουν τρεις και τέσσερις συγκομιδές αντί της μίας καθώς έχουν εμφυτευτεί στον γονιδιακό τους τύπο ανθεκτικά γονίδια από άλλα άσχετα φυτά ή και ζώα.
Έτσι είναι προδιαγεγραμμένη η μοίρα των 300 εκατομμυρίων ιθαγενών του πλανήτη που έχουν την ατυχία να ζουν σε περιοχές που καλύπτουν το 60% των πλουτοπαραγωγικών εκτάσεων του πλανήτη. 
  • Οι ιθαγενείς, όσοι τουλάχιστον δεν αφομοιωθούν από την τουριστική μεγαλοβιομηχανία, πρέπει να μετακινηθούν ή να εξαφανιστούν, είτε είναι άραβες, είτε ινδιάνοι, είτε ινδονήσιοι, καθώς όπως υπέδειξε και ο Ian Chambers, διευθυντής του International Labour Organisation για την κεντρική Αμερική, ο πληθυσμός των ιθαγενών ανέρχεται παγκοσμίως σε 300 εκατομμύρια ενώ οι ιθαγενείς ζουν σε περιοχές όπου υπάρχει το 60% των φυσικών πόρων του πλανήτη. 
 Έτσι δεν πρέπει να εκπλήξουν οι μελλοντικές συγκρούσεις για την χρήση και το μέλλον αυτών των εδαφών. Η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η τουριστική βιομηχανία, η μόλυνση, η πορνεία, τα ναρκωτικά και το HIV, όλα παράγωγα του δυτικού πολιτισμού, θα είναι η αιτία του αφανισμού των ιθαγενών
  • Στην νέα τάξη της παγκόσμιας αγοράς δεν υπάρχει πολιτική αφού οι πολιτικοί χρησιμεύουν πλέον σαν εταιρικοί μάνατζερ και όχι σαν οργανωτές του κράτους.
Οι ηγέτες της νέας τάξης δεν έχουν ανάγκη να κυβερνούν οι ίδιοι αφού οι εθνικές κυβερνήσεις αναλαμβάνουν αυτό τον ρόλο για λογαριασμό τους. Τα κράτη είναι απλά επιχειρήσεις με μάνατζερ μεταμφιεσμένους σε κυβερνήσεις, ενώ οι διάφοροι συνασπισμοί θυμίζουν περισσότερο διαφορετικές γειτονιές ή εμπορικές λεωφόρους παρά πολιτικές ομοσπονδίες. (Blogger: έτσι δεν πρέπει να σας ξενίζει η ομοιότητα των ΝΔ, ΠαΣΟκ,  &ΣΥΡΙΖΑ...) 
 
Η ενιαιοποίηση που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός είναι οικονομική και μόνο. Στο παγκόσμιο σουπερμάρκετ μόνο τα προϊόντα κυκλοφορούν ελεύθερα, όχι οι άνθρωποι.
Απαραίτητο εργαλείο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης είναι και το μοντέλο σκέψης που περιγράφεται στην φράση " The American way of life", αφού οι Αμερικάνοι των ΗΠΑ μέσω της καταστροφής της ιστορίας και της κουλτούρας, ζουν αλλά δεν σκέφτονται. 
  • Το μοντέλο αυτό ακολούθησε τα αμερικανικά στρατεύματα στην Ευρώπη κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, μετά στο Βιετνάμ και πρόσφατα στο Ιράκ. Εθνικές κουλτούρες και πολιτισμοί αιώνων πρέπει να καταστραφούν ή να υποβαθμισθούν αφού η σοφία, η ιστορία και η εθνική παιδεία είναι μειονεκτήματα για τον ομογενοποιημένο πελάτη που πρέπει να έχει τις ίδιες ανάγκες και τον ίδιο τρόπο σκέψης, the American way of life, που χρειάζεται για να λειτουργήσει το παγκόσμιο εμπόριο. 
  • Ο πόλεμος που διεξάγει ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στην ανθρωπότητα είναι ο χειρότερος και πιο βάρβαρος παγκόσμιος πόλεμος που έχει γίνει ποτέ.
Στην προσπάθεια ερμηνείας του πάζλ της νέας τάξης πραγμάτων υπάρχουν διαθέσιμα επτά κομμάτια για την δημιουργία των πιθανών εικόνων.
1) Η κατανομή πλούτου και φτώχειας.
Ο νεοφιλελευθερισμός κινείται μεταξύ δύο πόλων:
Α) την συγκέντρωση του πλούτου στους «ελάχιστους», που προϋποθέτει ικανοποιητικό επίπεδο ζωής για την υποστηριχτική τάξη των «ημετέρων», στην οποία οι «ελάχιστοι» στηρίζονται και
Β) την συσσώρευση της φτώχειας στα δισεκατομμύρια των «άλλων». Οι «ελάχιστοι» στηρίζονται σε 500 εκατομμύρια «ημετέρων» που έχουν ανεκτό επίπεδο ζωής, ενώ τα υπόλοιπα 4,5 δισεκατομμύρια της υδρογείου ζουν σε επίπεδο φτώχειας. Ο πλούτος που έχουν συγκεντρώσει οι 358 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη είναι ίσος με τον πλούτο που έχουν συγκεντρώσει 2,6 δισεκατομμυρίων των φτωχών. Εξάλλου η οικονομική ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιρειών είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ευημερία των κρατών υποδοχέων, αφού από τα υπερκέρδη εξοφλούνται πρωτίστως οι πολιτικοί μάνατζερ και η υποστηριχτική τάξη, ενώ για «άλλους», δεν εξασφαλίζεται καν η επιβίωση. Το πρώτο κομμάτι του παζλ ας το ζωγραφίσουμε με το σύμβολο του χρήματος, δολάριο για παράδειγμα και ας το βάψουμε με το πράσινο του δολαρίου..
2) Η παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσης.
Ένα από τα ψέματα του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι η οικονομική ανάπτυξη των πολυεθνικών δημιουργεί απασχόληση και καλύτερη κατανομή του πλούτου. Το δόγμα είναι τόσο ψέμα όσο ότι ένας πλούσιος βασιλιάς έχει και πλούσιους υπηκόους. Το Κεφάλαιο δεν έχει συμφέρον και δεν βελτιώνει σε βάρος του την κατανομή του πλούτου και δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας αν δεν μπορεί να τις εκμεταλλευτεί με τον πιο απολυταρχικό τρόπο. Το κεφάλαιο δεν μπορεί να ανθίσει χωρίς την φτώχεια, την ανεργία και την αβεβαιότητα. Στις δεκαετίες του 1960 και 1970, ο αριθμός των πτωχών με εισόδημα λιγότερο από ένα δολάριο ημερησίως (όπως ορίζεται ο φτωχός από την Παγκόσμια Τράπεζα) ήταν 200 εκατομμύρια. Στις αρχές του 1990 ο αριθμός αυτός έφτανε στα 2 δισεκατομμύρια. Επομένως το οικονομικό σύστημα αυξάνει τους φτωχούς ή αυτούς που στην πορεία φτωχαίνουν, ενώ λιγοστεύει τον αριθμό των μελλοντικών πλουσίων ή αυτών που υπήρξαν πλούσιοι. Αυτά είναι συμπεράσματα ήδη από το πρώτο κομμάτι του πάζλ. 
 
Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα εκμοντερνίζει την παραγωγή, κυκλοφορία και κατανάλωση των προϊόντων του. Η νέα τεχνολογική επανάσταση (τεχνολογία της πληροφορίας) και η επανάσταση στην πολιτική (η μεγαπολιτική που αναδύεται από τα ερείπια ενός έθνους), παράγουν μία νέα κοινωνική επανάσταση. Η νέα επανάσταση περιλαμβάνει επαναπροσδιορισμό και επαναδιοργάνωση των κοινωνικών δυνάμεων και ειδικότερα του εργατικού δυναμικού. Το 1960 ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός ήταν 1,38 δισεκατομμύρια και το 1990 2,37 δισεκατομμύρια. Αυτή είναι μια τεράστια αύξηση του πληθυσμού που είναι ικανός για εργασία και παραγωγή πλούτου. Η αυξημένη εργατική δύναμη ανακατανέμεται σύμφωνα με τις ανάγκες των πολυεθνικών της νέας τάξης, σε ειδικότερες γεωγραφικές και παραγωγικές περιοχές και η λειτουργία της επαναπροσδιορίζεται σύμφωνα με το πρόγραμμα της παγκοσμιοποίησης. Ο οικονομικά ενεργός - παραγωγικός πληθυσμός κατά τομέα, έχει υποστεί ριζικές αλλαγές τα προηγούμενα 20 έτη. Η γεωργία και αλιεία με απασχόληση του 22% το 1970, πέφτει στο 12% το 1990 και ο τομέας κατασκευών από 25% στο 22% για το ίδιο διάστημα, αφού τα εξελιγμένα μηχανήματα και τα ρομπότ αντικαθιστούν τον άνθρωπο και οι πλεονάζοντες χρησιμοποιούνται σε νέους τριτογενείς τομείς του εμπορίου, όπως στις μεταφορές, συσκευασίες, διαφήμιση ή σε τραπεζικές εργασίες, με αποτέλεσμα οι τριτογενείς τομείς να σημειώσουν αύξηση, από 42% σε 56%. Στις αναπτυσσόμενες χώρες ο τριτογενής τομέας με απασχόληση στο 40% το 1970, αυξάνεται σε 57% το 1990, ενώ την ίδια εποχή η γεωργία και αλιεία υφίστανται κάμψη από 30% σε 15%.
Τα νούμερα αυτά αποδεικνύουν ότι η αύξηση του οικονομικά – παραγωγικά ενεργού πληθυσμού, διοχετεύτηκε από το νεοφιλελεύθερο σύστημα σε τομείς και δραστηριότητες που έχουν σχέση, όχι με την αύξηση της παραγωγής που θα έλυνε το πρόβλημα της ασιτίας στον 3ο κόσμο, αλλά σε τομείς που σχετίζονται με την καλύτερη, ταχύτερη, ασφαλέστερη και φτηνότερη προώθηση του προϊόντος στον τελικό καταναλωτή.
Η αύξηση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού οφείλεται και στην αύξηση της παιδικής εργασίας, αφού για τις φτωχές οικογένειες αυτό είναι η έσχατη λύση επιβίωσης. Ο νεοφιλελευθερισμός απασχολεί σήμερα στις πάσης φύσεως δραστηριότητές του που περιλαμβάνουν και την παιδική πορνογραφία (pleasure industries) την εργασία των ανηλίκων. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ από τα 1,15 δισεκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως, τα 100 εκατομμύρια ζουν άστεγα στους δρόμους και 400 εκατομμύρια υποχρεώνονται να παρέχουν εργασία, ενώ στα κράτη του βορά 100 εκατομμύρια παιδιά υποχρεώνονται να εργάζονται για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους ή απλά για να επιβιώσουν. Μόνο στην Ασία απασχολούνται στις κατασκευές 146 εκατομμύρια παιδιά. Επίσης σύμφωνα με τον ΟΗΕ, κάθε χρόνο 1 εκατομμύριο παιδιά παραδίδονται στο κύκλωμα της πορνογραφίας.
Η ανεργία και η εργασιακή αβεβαιότητα είναι μια πραγματικότητα που η νέα τάξη δεν προτίθεται και δεν έχει συμφέρον να αντιμετωπίσει, αφού στις δεξαμενές των ανέργων θα βρει άμεσα απεργοσπάστες ενώ οι όροι των συμβάσεων εργασίας γίνονται ολοένα και πιο αδιαπραγμάτευτοι για τους εργαζόμενους. Η ανεργία στα κράτη μέλη του Organisation for Economic Cooperation and Development (OECD), από 3,8% το 1966 εκτοξεύτηκε σε 6,3% το 1990. Την ίδια περίοδο η ανεργία στην Ευρώπη ανήλθε από 2,2% σε 6,4%. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά καταστρέφει τις μικρές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Με την εξαφάνιση των τοπικών αγορών οι μικροί και μικρομεσαίοι παραγωγοί δεν είναι πλέον σε θέση να ανταγωνιστούν τις γιγαντιαίες πολυεθνικές, με αποτέλεσμα την διόγκωση του ρεύματος της ανεργίας.
Ένας από τους παραλογισμούς του νεοϊμπεριαλισμού είναι η αύξηση της παραγωγής χωρίς την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και μάλιστα με την καταστροφή πολλών παλαιών. 
Ο ΟΗΕ αναφέρεται στο φαινόμενο σαν «ανάπτυξη χωρίς εργασία». Περαιτέρω οι εργαζόμενοι υπό την απειλή της ανεργίας υποχρεώνονται να δεχτούν μειωμένες συνθήκες εργασιακής ασφάλειας, περισσότερες ώρες εργασίας και χαμηλότερα ημερομίσθια. 
  • Οι μη εργαζόμενοι δεν μπορούν να επιβιώσουν αφού το κράτος-μάνατζερ δεν έχει πλέον καμιά κοινωνική μέριμνα –σύμφωνα με τις εντολές των πολυεθνικών- αφού αυτός που δεν παράγει, δεν καταναλώνει και δεν δανείζεται από τις τράπεζες, είναι αναλώσιμος ως παθητικό για το παγκόσμιο σύστημα αγοράς. 
Κάθε μέρα τα μεγάλα οικονομικά κέντρα επιβάλλουν τους νόμους τους σε κράτη και ομάδες κρατών σε όλο τον κόσμο.  
 
Το δεύτερο κομμάτι του παζλ ας το ζωγραφίσουμε με ένα τρίγωνο που συμβολίζει την πυραμίδα της παγκόσμιας εκμετάλλευσης.
3) Ο εφιάλτης της περιπλάνησης.
Υπάρχουν στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων χώρες – αγορές, που περιμένουν να κατακτηθούν, όπως οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ή να επανακατακτηθούν. Στην κατάσταση εμπλέκονται τα οικονομικά κέντρα με στρατηγική τριών σημείων:
Α) πολλαπλασιασμός των τοπικών πολέμων και εσωτερικών συγκρούσεων,
Β) άτυπη συσσώρευση κεφαλαίου μέσω των συγκρούσεων στους εκατέρωθεν πολέμαρχους και τους συν αυτοίς προκειμένου να «διευκολυνθούν» οι πολεμικές επιχειρήσεις σε έκταση και ένταση και
Γ) στρατιές εργατικού δυναμικού που εγκαταλείπουν τις εμπόλεμες ζώνες, είτε από τον φόβο του πολέμου είτε από οικονομικές αιτίες.
Αποτέλεσμα ένα ποτάμι μεταναστών που μετακινείται εντός του πλανήτη, υποχρεωμένων λόγω των συνθηκών να συμβιβαστούν με την ρατσιστική αντιμετώπιση των υποδοχέων, να αποδεχθούν αβέβαιες εργασίες, την αστυνομική καταπίεση, την πείνα, την απώλεια της κουλτούρας, την φυλακή και το έγκλημα. Σύμφωνα με την Επιτροπή για τους Πρόσφυγες του ΟΗΕ United Nations High Commission for Refugees (UNHCR), στην ζώνη ευθύνης του ΟΗΕ, το 1975 εισήλθαν 2.000.000 πρόσφυγες, και το 1995 εισήλθαν 27.000.000. Στόχος της πολιτικής για την μετανάστευση του νεοφιλελευθερισμού δεν είναι ο περιορισμός των αιτίων που προκαλούν την μετανάστευση, αλλά η αποσταθεροποίηση της αγοράς εργασίας και η μετακίνηση φτηνού, ελεγχόμενου και χωρίς δικαιώματα εργατικού δυναμικού, εκεί όπου το χρειάζονται οι πολυεθνικές.
Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος με τους μηχανισμούς καταστροφής / ερήμωσης και ανακατασκευής / αναδόμησης, περιλαμβάνει την εκτόπιση εκατομμυρίων ανθρώπων. 
 
Μοίρα τους είναι να περιπλανώνται στην υδρόγειο κουβαλώντας τον εφιάλτη τους, έτσι ώστε να αποτελούν ρεαλιστική απειλή για όσους εργαζόμενους έχουν εργασία, ένα εξιλαστήριο θύμα σχεδιασμένο να κάνει τους εργάτες να ξεχάσουν ή να υποβαθμίσουν τα προβλήματα με την εργοδοσία και να να αντιμετωπίσουν ρατσιστικά τους εκτοπισμένους. 
  • Το τρίτο κομμάτι του παζλ ας το ζωγραφίσουμε με ένα κύκλο που συμβολίζει τον περιπλανώμενο εφιάλτη της παγκόσμιας μετανάστευσης στο παγκόσμιο τσίρκο του τρόμου.
4) Παγκοσμιοποίηση και εγκληματικότητα.
 
Στην περίοδο του τρίτου πολέμου, το οργανωμένο έγκλημα βγήκε από τα σκοτάδια και τις σκιές, οργανώθηκε κατά τα πρότυπα των μοντέρνων επιχειρήσεων, διείσδυσε βαθιά στα πολιτικά και οικονομικά συστήματα των κρατών και απέκτησε ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο.
Με την έναρξη του 4ου πολέμου το οργανωμένο έγκλημα παγκοσμιοποίησε τις δραστηριότητές του. Οι εγκληματικές οργανώσεις των πέντε ηπείρων ενώθηκαν για την κατάκτηση της παγκόσμιας αγοράς και επενδύουν σε νόμιμες επιχειρήσεις, προκειμένου αφ ενός να ξεπλύνουν το «βρώμικο» χρήμα, αφ ετέρου για να αποκτήσουν κεφάλαιο για περαιτέρω παράνομες δραστηριότητες. Οι προτιμώμενες δραστηριοποιήσεις είναι στις πολυτελείς επενδύσεις, στην βιομηχανία ελευθέρου χρόνου, στα μίντια και στις χρηματιστηριακές - τραπεζικές εργασίες.
Ο Ali Baba και οι σαράντα τραπεζίτες λοιπόν; Χειρότερο και από αυτό. Οι τράπεζες χρησιμοποιούν το «βρώμικο» χρήμα του οργανωμένου εγκλήματος για τις νόμιμες δραστηριότητές τους. Σύμφωνα με αναφορά του ΟΗΕ η εμπλοκή των συνδικάτων του εγκλήματος διευκολύνεται από τα αναδιαρθρωτικά προγράμματα που οι υπερχρεωμένες χώρες είναι υποχρεωμένες να αποδεχθούν ώστε να έχουν πρόσβαση σε δάνεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF).
  • Το οργανωμένο έγκλημα επίσης βασίζεται στην ύπαρξη των 55 «φορολογικών παραδείσων». Μεταξύ αυτών και οι νήσοι Cayman, πέμπτος κατά σειρά σπουδαιότητας παράδεισος σαν τραπεζικό κέντρο, με περισσότερες τράπεζες και εγγεγραμμένες εταιρείες, από τους κατοίκους τους. Οι παραπάνω παράδεισοι εκτός από πλυντήρια χρήματος είναι και οι συνήθεις τόποι επαφών μεταξύ κυβερνήσεων, επιχειρηματιών και των ηγετών της Μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος.
Το τέταρτο κομμάτι του παζλ ας το ζωγραφίσουμε με ένα ορθογώνιο που συμβολίζει τον τετράγωνο καθρέφτη, όπου η νομιμότητα και το παράνομο αλλάζουν κάθε στιγμή τα είδωλα. 
Σε πια πλευρά του καθρέφτη βρίσκεται ο εγκληματίας και σε ποια αυτός που τον καταδιώκει;
5) Νομιμοποίηση της βίας των παράνομων εξουσιών.
Στο καμπαρέ της παγκοσμιοποίησης, το κράτος επιδίδεται σε ένα striptease.  
Στο τέλος μένει να φορά μόνο τα τελείως απαραίτητα, τις δυνάμεις καταπίεσης. 
  • Μετά την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και με μια πολιτική τάξη μαριονέτα στις επιταγές των μεγαεπιχειρήσεων, ότι απομένει από την αρχική σύλληψη του κυρίαρχου κράτους είναι οι μηχανισμοί καταστολής στην υπηρεσία των μεγαεπιχειρήσεων του νεοφιλελευθερισμού, ενός νεοφιλελευθερισμού που προτιμά να επενδύει στην βελτίωση των εργαλείων αποτελεσματικού ελέγχου συνειδήσεων και συμπεριφορών, παρά να επενδύει σε κοινωνικές παροχές.
Έτσι η καταστολή παύει να έχει προέλευση το κράτος και τους νόμους του αλλά προέρχεται και επιβάλλεται πλέον από τους νόμους της αγοράς.  
Η κρατική βία δεν ασκείται πλέον εν ονόματι του λαού από τον οποίο και μόνο θα μπορούσε να αντλεί την νομιμοποίησή της, αλλά εν ονόματι των οικονομικών κέντρων και του οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχουν μονοπωλιακά τους πολιτικούς, την κυβέρνηση και τους θεσμούς. 
  • Το μονοπώλιο της άσκησης βίας δεν ανήκει πλέον στο κράτος, αλλά δημοπρατείται από την αγορά που νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί ιδιωτικούς στρατούς και αστυνομίες.
Οι εθνικοί στρατοί και οι αστυνομίες δεν είναι πια μηχανισμοί άμυνας για την έξωθεν επιθετικότητα, αλλά για την εσωτερική καταστολή, αφού η νέα τάξη οφείλει πρωτίστως να διαφυλάξει την υπόσταση του «κράτους σουπερμάρκετ» μέσω του οποίου προωθεί τις πωλήσεις των προϊόντων της. Και όταν έρθει η στιγμή που η βία ασκείται από τον λαό, χάριν του λαού και στο όνομα του λαού, η παγκόσμια τάξη την αντιμετωπίζει σαν εισβολή.  
  • Έτσι οι μειονότητες των «ανήσυχων» ή απλά των καταπιεσμένων που εξεγείρονται και παρενοχλούν την λειτουργία του καταστήματος, ανατίθενται στους μηχανισμούς καταστολής με εντολή την με κάθε τρόπο εξουδετέρωσή τους.
Αυτή είναι η περίπτωση της επανάστασης των ιθαγενών του Zapatista National Liberation Army ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό.
Το πέμπτο κομμάτι του παζλ ας το ζωγραφίσουμε με ένα πεντάγωνο που συμβολίζει την αμερικανική στρατιωτική δύναμη. 
  • Η νέα τάξη χρειάζεται εθνικούς στρατούς και αστυνομίες σαν σώματα ασφαλείας που θα εγγυώνται την τάξη σύμφωνα με την μεγαπολιτική του νεοφιλελευθερισμού.
6) Οικονομικοί μετασχηματισμοί και οι νάνοι τους.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, τα κράτη υπό την επίθεση των οικονομικών αγορών υποχρεώνονται από τις μεγαπολιτικές να ενωθούν σε μεγαλοσχηματισμούς (ΕΟΚ, NAFTA κλπ).
Ο νεοφιλελευθερισμός όμως δεν εξαντλεί την παρέμβασή του στην «ένωση» κρατών και περιοχών, αλλά επιδιώκει και επιτυγχάνει το «σπάσιμο» του αρχικού κράτους ή περιοχής κρατών, σε άλλα μικρότερα. Αυτό είναι μία παράδοξη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, ενώ δηλαδή ενοποιεί τεράστιες περιοχές καταργώντας τα οικονομικά σύνορα, με το «σπάσιμο» των κρατών σε μικρότερα κομμάτια, αυξάνει τα κρατικά σύνορα. Αν κανείς αμφιβάλει ότι αυτού του είδους η παγκοσμιοποίηση είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τις συγκρούσεις που ακολούθησαν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας και την βαθιά κρίση που συγκλόνισε όχι μόνο τους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς αυτών των κρατών αλλά και την κοινωνική τους συνοχή.
Τόσο η κατασκευή των οικονομικών μεγασχηματισμών όσο και ο τεμαχισμός των κρατών αποσκοπούν στην καταστροφή του εθνικού κράτους. Είναι η κατασκευή και ο τεμαχισμός ανεξάρτητα και παράλληλα γεγονότα; Είναι προάγγελος της επερχόμενης μεγακρίσης; Η είναι ξεχωριστά και απομονωμένα περιστατικά;
Μάλλον πρόκειται για μία εγγενή αντίφαση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης.
Το τεμαχισμένο κράτος είναι το ιδανικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού. Η εξαφάνιση των εμπορικών συνόρων, η έκρηξη των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, οι πανταχού παρούσες αγορές και οι διεθνείς συνθήκες ελευθέρου εμπορίου, όλα αυτά συντελούν στην καταστροφή του εθνικού κράτους και των εσωτερικών αγορών. Παραδόξως ο νεοφιλελευθερισμός παράγει ένα τεμαχισμένο κόσμο απομονωμένων κομματιών με στεγανά διαμερίσματα που μπορούν να συνδεθούν μόνο με εύθραυστες οικονομικές διόδους. Στη συνέχεια ο νεοφιλελευθερισμός οργανώνει το πολιτικοοικονομικό κέντρο που διευθύνει αυτόν τον πόλεμο. Οι εθνικές πολιτικές παγκοσμιοποιούνται με την έννοια ότι συνδέονται σε αυτό το ΚΕΝΤΡΟ που λειτουργεί με την λογική της αγοράς.
Στο όνομα αυτής της αγοράς αποφασίζονται οι πόλεμοι, τα δάνεια, οι διεθνείς επενδύσεις, οι διπλωματικές σχέσεις, οι αγορές και πωλήσεις των εθνικών προϊόντων, τα εμπάργκο, η πολιτική υποστήριξη, οι συγκρούσεις μεταξύ των κρατών, οι εμπορικές ομάδες, οι νόμοι της μετανάστευσης, οι νόμοι της εργασίας, με λίγα λόγια το ΚΕΝΤΡΟ θα είναι αυτό που θα αποφασίσει την επιβίωση ενός κράτους, ή το σβήσιμο του από τον χάρτη.
Το ΚΕΝΤΡΟ δεν ενδιαφέρεται για τους πολιτικούς σχηματισμούς των κρατών. Δεν το ενδιαφέρει το πολιτικό προφίλ και πιστεύω του εθνικού ηγέτη, δεν το απασχολεί αν κυβερνά μια αριστερή κυβέρνηση ή μια στρατιωτική δικτατορία, εφ’ όσον δεν υιοθετούν βλαπτικά μέτρα για το κυρίαρχο μοντέλο της αγοράς.
Ότι όμως μετράει για το ΚΕΝΤΡΟ είναι ο σεβασμός στα οικονομικά του προγράμματα, ότι έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι να επιβληθεί η οικονομική πειθαρχία. Το κράτος που δεν θα πειθαρχήσει θα απορροφηθεί από κάποιο πειθαρχημένο γειτονικό κράτος και θα εξαφανιστεί. Για την μεγαπολιτική, οι εθνικές πολιτικές διευθύνονται από νάνους από τους οποίους απαιτείται να εφαρμόσουν τις επιταγές του οικονομικού γίγαντα του ΚΕΝΤΡΟΥ.
Στο έκτο κομμάτι του παζλ ας ζωγραφίσουμε μία μουτζούρα που συμβολίζει την λογική της μεγαπολιτικής.
7) Οι θύλακες αντίστασης.
Σύμφωνα με τον ορισμό του Tomás Segovia, είναι άλλο η αντίσταση και άλλο η πολιτική εναντίωση. 
  • Η πολιτική εναντίωση δεν αντιτίθεται σε μια εξουσία, αλλά σε μια κυβέρνηση και βρίσκει την πολιτική της φόρμα ως αντιπολίτευση. Η αντίσταση από την άλλη μεριά, δεν μπορεί να γίνει κόμμα, η αντίσταση εξ ορισμού δεν είναι προορισμένη να κυβερνήσει αλλά να αντισταθεί. (Tomαs Segovia, "Alegatorio", Mexico, 1996).
Το αλάθητο της παγκοσμιοποίησης έρχεται σε σύγκρουση με την ανυπακοή της πραγματικότητας. Ενώ ο νεοφιλελευθερισμός διεξάγει τον πόλεμό του, ομάδες διαδηλωτών και επαναστατικοί πυρήνες σχηματίζονται σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η αυτοκρατορία των χρηματοδοτών του ΚΕΝΤΡΟΥ αντιμετωπίζουν τους εξεγερμένους σαν θύλακες αντίστασης, μίας αντίστασης που δημιουργείται από τους εναπομείναντες σκεπτόμενους αλλά και όλους εκείνους που το ΚΕΝΤΡΟ θεωρεί αναλώσιμους, εξαιρούμενους και περιθωριοποιημένους.
Μόνο κοινό σημείο αυτών που αντιστέκονται είναι η επιθυμία να αντισταθούν στην νέα τάξη πραγμάτων και το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττεται με τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί αφ’ ενός να καθυποτάξει εκατομμύρια ανθρώπων που του είναι χρήσιμοι και αφ’ ετέρου να απαλλαγεί από εκατομμύρια που δεν έχουν θέση στην νέα τάξη πραγμάτων. Στο Μεξικό για παράδειγμα, το πρόγραμμα "Programme for Integral Development of the Tehuantepec Isthmus" έχει στόχο την κατασκευή μιας τεράστιας βιομηχανικής ζώνης, που θα περιλαμβάνει εργοστάσια, διυλιστήρια για την επεξεργασία του ενός τρίτου του ακατέργαστου πετρελαίου της χώρας και βιομηχανίες πετροχημικών προϊόντων. Προβλέπονται ακόμη οδοί που θα ενώνουν τους δύο ωκεανούς, σιδηροδρομικό δίκτυο και ενδεχομένως και μία νέα διώρυγα. Αυτές οι εγκαταστάσεις θα απασχολήσουν 2.000.000 ιθαγενείς. Με τον ίδιο τρόπο στα νοτιανατολικά του Μεξικού στο δάσος του Lacandona υπάρχει μακρόπνοο σχέδιο ανάπτυξης που έχει σκοπό να παραδώσει στο κεφάλαιο τις εκτάσεις των ιθαγενών που είναι πλούσιες σε πετρέλαιο και ουράνιο.
Προϋπόθεση για την παράδοση στο κεφάλαιο αυτών των εκτάσεων και στην καλύτερη δυνατή τιμή, είναι η απομάκρυνση των ιθαγενών Chiapas που δεν πρόκειται να απασχοληθούν ως εργαζόμενοι στις σχεδιαζόμενες εγκαταστάσεις. Το που θα καταφύγουν, το αν απορροφηθούν, το αν επιβιώσουν, είναι κάτι που δεν απασχολεί το ΚΕΝΤΡΟ, αφού οι Chiapas για τους σχεδιασμούς του, είναι απλά αναλώσιμοι.
Στο έβδομο κομμάτι του πάζλ ας ζωγραφίσουμε μία τσέπη που συμβολίζει τους θύλακες αντίστασης.
Έχοντας ζωγραφίσει τα επτά κομμάτια του πάζλ, διαπιστώνουμε ότι δεν εφαρμόζουν.
Αυτό είναι το πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης που επιχειρεί να συγκολλήσει κομμάτια που δεν ταιριάζουν.
  • "Αν δεν μπορείς να έχεις με το μέρος σου και το δίκαιο και την δύναμη, πάντα να διαλέγεις το δίκαιο και να αφήνεις την δύναμη στον εχθρό. Και βέβαια τη μάχη δεν θα την κερδίσει αυτός που έχει το δίκαιο αλλά αυτός που έχει την δύναμη, όμως ο πόλεμος σαν σύνολο θα κερδηθεί από αυτόν που έχει το δίκαιο. Ο δυνατός ποτέ δεν θα μπορέσει να παράγει δίκαιο από τη δύναμή του, ενώ ο δίκαιος μπορεί να παράγει δύναμη από το δίκαιό του."
"If you cannot have both reason and strength,
always choose reason, and leave strength to the enemy.
In many battles, it is force that makes it possible to win a victory,
but the struggle as a whole can only be won by reason.
The strong man will never be able to draw reason from his strength,
whereas we can always draw strength from our reason.
-------------------------------------------- Old Antonio.”»
==================
από τον τοίχο του: Θανάσης Πολυζόπουλος

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου