Ο φόβος ξορκίζεται με την αφήγηση. Την αφήγηση που διασκεδάζει το σκοτάδι και καλεί τις σκιές ν’ ανταμώσουν τα σώματα˙ αυτήν που εκριζώνει τον θάνατο, τον ένθρονο φόβο, από τις καρδιές των ανθρώπων. Κι εκεί η αφήγηση, από στόμα σε αυτί, γλιστρά στον νου, διασκεδάζοντας το πεπερασμένο του βίου, με το χρώμα, την γενναιότητα, το φως, το αστείο. Όποιος δεν φοβάται το τέλος αυτής της ύπαρξης, είναι αδύνατον να φοβηθεί ο,τιδήποτε υπάρχει μέσα σε αυτήν.
Οι απολίτιστοι το γνώριζαν καλά αυτό. Και κάποιοι λίγοι από τους πολιτισμένους, επίσης. Οι αφηγήσεις τους ήταν πέρα από το λεγόμενο καλό και κακό – δεν περιείχαν αιώνιες τιμωρίες, καζάνια και διαβόλους, μεταφυσικό σαδισμό κι αυτομαστίγωμα. Δεν επιζητούσαν την αιώνια ζωή στην ταλαίπωρη Γη˙ τους αρκούσε να είναι γεμάτες συναίσθημα και εμπειρία οι στιγμές τους. Δίχως προχωρημένες γνώσεις φυσικής και μαθηματικών, είχαν πλήρη συνείδηση πως ο θάνατος είναι ένα πέρασμα, μια αλλαγή ενεργειακής κατάστασης, από το αισθητό μη πραγματικό, στο πραγματικό μη αισθητό. Δεν ένιωθαν λοιπόν φόβο για τον θάνατο, τον διασκέδαζαν μέσα από την αφήγηση, μετατρέποντας την ουσία του σε κάτι απόλυτα κατανοητό – όχι μόνο για το κορμί τους, αλλά και για το πνεύμα και την Ψυχή τους, που ήταν ενιαία κι αδιαίρετη με τα Πάντα.
Ακολουθεί ένας μύθος τον Blackfoot, για την ζωή, τον θάνατο και την αξία της ενσυναίσθησης.
Μια φορά, ο Γέροντας είπε στη Γερόντισσα, «οι άνθρωποι δεν θα πεθαίνουν ποτέ». «Ω!», είπε αυτή, «αυτό είναι αδύνατον – αν οι άνθρωποι ζουν για πάντα, θα γίνουν άπειροι στον κόσμο». «Λοιπόν», είπε ο Γέροντας, «δεν θέλουμε όμως να πεθαίνουμε για πάντα. Θα πεθαίνουμε για τέσσερις μέρες κι έπειτα θα επιστρέφουμε στην ζωή». «Ω, όχι!», είπε η Γερόντισσα, «θα είναι προτιμότερο να πεθαίνουμε για πάντα, έτσι ώστε να νιώθουμε συμπόνια ο ένας για τον άλλον». «Λοιπόν», είπε ο Γέροντας, «θα αποφασίσουμε με τον εξής τρόπο: θα ρίξουμε μια σβουνιά βούβαλου στο νερό· αν επιπλεύσει, θα επανερχόμαστε στην ζωή, αν βυθιστεί θα πεθαίνουμε για πάντα». «Λοιπόν», απάντησε αυτή, «ρίξε την στο νερό». Όμως, η Γερόντισσα κατείχε μαγικές δυνάμεις κι έτσι μετέτρεψε την σβουνιά σε πέτρα, να βουλιάξει σίγουρα.
Για τον λόγο, λοιπόν, αυτόν όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για πάντα.
μετάφραση-απόδοση:
Ιθαγενής στην ψηφιακή ζούγκλα
Ο εν λόγω μύθος των Blackfoot εμπεριέχεται στο βιβλίο Mythology of the Blackfoot Indians, C.Wissler & D.C Duvall (1908).
Σχόλια