Η μοναδική πρωτοτυπία των εκλογών είναι ότι αυτές δεν βγάζουν
μόνο κυβέρνηση. Τα “καθεστωτικά” ΜΜΕ έχουν ήδη αναδείξει αντιπολίτευση,
μια αντιπολίτευση ειδικού χαρακτήρα με προσδιορισμένη αποστολή. Εκτός
από αυτή που θα εμφανιστεί νόμιμα στη Βουλή από τις εκλογές. Μια
αντιπολίτευση “λαϊκή”, ιδιότυπη και ανεπανάληπτη, με ετοιματζίδικο αλλά
καλοραμμένο κοστούμι, σκούρο σαν το παραβάν. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Λίγο η κυβέρνηση, λίγο τα δικαστήρια, λίγο τα ΜΜΕ, όλοι μαζί έχουν “εκλέξει” από τώρα, πριν από τις εκλογές, ποιος θα είναι η άτυπη αντιπολίτευση, η (υποτίθεται) δυναμική, που θα έρθει η ώρα να πάρει τη ρεβάνς. Μιλάω για τον Κασιδιάρη, σύμβολο της νέας Δεξιάς. Όχι προς θεού τον Μιχαλολιάκο, που βρίζει και ουρλιάζει για προδοσία (του Κασιδιάρη) ότι αποστάτησε, ξεπουλήθηκε κλπ. Αυτός ξεπουλήθηκε πριν από δεκαετίες, στους “ίδιους” κυρίους αλλά σε άλλους καιρούς. Νέοι καιροί, νέοι ήρωες.
Σε ένα πολιτικό σκηνικό στημένο, δεμένο χεροπόδαρα με χίλιους δυο τρόπους, με παρακολουθήσεις, με μυστικά που τα ξέρει, τα μαθαίνει, τα υποψιάζεται, όχι μόνο η “κουτσή” αλλά και η “κουτή Μαρία”, ενώ μόνο ο Ανδρουλάκης δεν κατάφερε (;) να μάθει γιατί τον παρακολουθούσαν. Σε ένα τέτοιο σκηνικό, όπου πολλοί ανακαλύπτουν αίφνης τα αγαθά των κυβερνήσεων συνεργασίας, καταραμένων έως χθες, σε ένα σκηνικό όπου είναι κοινή αίσθηση ότι “όλοι τα παίρνουν” και όλοι ρουσφετολογούν, κατά το “άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις”, κάποιος έξυπνος (άτομο; οργανισμός; μυστικές υπηρεσίες; η παντοδύναμη ανθρώπινη βλακεία;) είχε την λαμπρή ιδέα ότι σ’ ένα τέτοιο σύστημα δεν φτάνει να έχεις δέσει τον γάιδαρό σου στο επίπεδο των κυβερνώντων.
Αλλά, είναι εξίσου απαραίτητο να ελέγχεται οργανωμένα και ο ποικίλος χώρος του λαού. Με στόχο ένα ειδικό κοινό: Όχι τον ήδη ελεγχόμενο υπόκοσμο, αλλά όσους είναι απλώς χαζοί, αιθεροβάμονες, ανόητοι ρομαντικοί ή απλώς “ηλίθιοι”, όπως εκείνος του Ντοστογιέφσκι. Αυτοί μπορούν, εκεί που δεν το περιμένεις, να γίνουν ξαφνικά επικίνδυνοι και ανεξέλεγκτοι. Αυτοί δεν παίρνουν από λόγια. Τους χρειάζεται μια δαχτυλοδεικτούμενη αντιπολίτευση, “ηρωική” αλλά ακυρωμένη εκ των προτέρων, κατασκευασμένη από σκάρτα υλικά, μια αντιπολίτευση-προστάτης για όσους “κυρίους” ανακατεύονται με τα πίτουρα αλλά δεν πρέπει να τους φάνε οι κότες. Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι, “έρημοι κι απρόσωποι”, είναι “λίγοι” για να τα βγάλουν πέρα.
Ο ιδεώδης αρχηγός, πρέπει να είναι κάποιος με το πολύπλοκο χρίσμα του “περιθωριακού”, του παληκαριού που πολεμάνε οι “διεφθαρμένοι”, που έμαθε τη ζωή μαχητής στο έγκλημα αλλά που πλήρωσε (;) το αντίτιμο, ξεπλύθηκε (;) και παραδόθηκε στην κοινωνία ελεύθερος κι ωραίος. Αγαπησιάρης, (λαϊκά: γκόμενος) “πατριώτης” και προπαντός ξεσκολισμένος. Σε μια κοινωνία ήδη διαβρωμένη από ελληνικές και ξένες συμμορίες, συνεργατικές και ανταγωνιστικές, όπου ως συνήθως, τα όρια του νόμου και του παράνομου γίνονται δυσδιάκριτα, ένας τέτοιος αρχηγός είναι εγγύηση ότι θα είναι αιχμή του δόρατος ενάντια στους ιδεολόγους και αντιρρησίες κάθε ποικιλίας και χρώματος. Ο καταλληλότερος.
Τι θα γίνει στο Αιγαίο
Κατά τα άλλα, ως φαίνεται ο Ερντογάν είναι ο νικητής των σεισμών και της ένδειας με το ένα δυνατό του επιχείρημα: το μεγαλείο της Τουρκίας. Με αυτό συσπείρωσε (τους μισούς) και κερδίζει. Στον αντίποδα των δικών μας που ψέλνουν παράφωνα “περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις”. Επειδή δεν τα διεκδικούν.
Δεν λέω και τα επιδόματα καλά είναι. Αλλά εύκολα ξεχνιούνται. Ιδίως όταν η Λαγκάρντ δήλωσε “τέρμα οι επιδοτήσεις” αλλά στην Αθήνα κάνουν ότι δεν άκουσαν….ως τις εκλογές. Εδώ, λοιπόν, μόλις κλείσουν οι κάλπες θα ανοίξουν οι εκκρεμότητες με το Αιγαίο και τη μοιρασιά του, λένε τα δημοσιεύματα. Οι ψιθυριστές έπιασαν δουλειά ότι θα γίνουμε Ελντοράντο, γη της Επαγγελίας. Αρκεί να ξεπουλήσουμε ότι μας απόμεινε, το τελευταίο περιουσιακό στοιχείο της χώρας. Το Αιγαίο έχει πλούτο αλλά η αξία του δεν είναι ο (πιθανός ή σίγουρος) ορυκτός πλούτος, το πετρέλαιο.
Χωρίς το Αρχιπέλαγος, το Αιγαίο, η χώρα χάνει κάθε είδους αξία στα μάτια του λαού της και στα μάτια όλων των άλλων, των γειτόνων, των ισχυρών της Γης, των πάντων. Κανείς δεν έχει σεβαστεί την Ελλάδα λόγω του αρχαίου πολιτισμού της, η ρημαγμένη Ακρόπολη είναι μάρτυρας. Αντίθετα η ανεξαρτησία μας κερδήθηκε με τον αγώνα του 1821.
Η Τουρκία θέλει να ξαναγίνει μεγάλη δύναμη, έστω μεσαία. Για αυτό θέλει το Αιγαίο, όλο το Αιγαίο, ούτε το ένα τρίτο ούτε το μισό, το θέλει ολόκληρο γιατί μόνο έτσι μπορεί να διεκδικήσει αξιόλογη θέση στην περιοχή. Δεν θέλει τη Χάγη γιατί εκεί δεν μπορεί να πάρει όσα θέλει. Η Αθήνα θέλει Χάγη γιατί νομίζει ότι οι υποχωρήσεις της θα αποκτήσουν διεθνές κοστούμι και οι υπεύθυνοι θα διασωθούν.
Η Τουρκία δεν έχει προσχωρήσει στη Ρωσία, όπως διαδίδουν μερικοί στην Αθήνα. Απλώς σπάει την απόλυτη πειθαρχία που απαιτούν οι ΗΠΑ. Η οριακή νίκη του Ερντογάν δεν του προσφέρει ασφάλεια, αλλά, μάλλον τον υποχρεώνει σε προσεκτικά βήματα. Αν η Αθήνα δεν πιεστεί αφόρητα, αν αντέξει, από εντός-εκτός παράγοντες, να προσφέρει αμέσως “γη και ύδωρ” οι απειλές περί το Αιγαίο θα παραπεμφθούν για αργότερα, γιατί ποιος θέλει τώρα πρόσθετες φασαρίες και διχασμούς στο ΝΑΤΟ, καθώς το Αιγαίο (και άλλα) δεν είναι διμερή ελληνοτουρκικά αλλά εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο του μέλλοντος του Ουκρανικού, των αμερικανικών εκλογών, της τύχης της Ευρώπης;
Σχόλια