Ποιες είναι οι ρίζες των τεχνοκρατικών και διανθρωπιστικών πολιτικών που προωθούνται επί του παρόντος στην κοινωνία; Παρακάτω εντοπίζονται δύο αιώνες βρετανικών αυτοκρατορικών μεγάλων στρατηγιστών που προσάρμοσαν το σύστημα επιστημονικής διακυβέρνησης των “άχρηστων φαγάδων” του Thomas...
Ποιες είναι οι ρίζες των τεχνοκρατικών και διανθρωπιστικών πολιτικών που προωθούνται επί του παρόντος στην κοινωνία;
Παρακάτω εντοπίζονται δύο αιώνες βρετανικών αυτοκρατορικών μεγάλων
στρατηγιστών που προσάρμοσαν το σύστημα επιστημονικής διακυβέρνησης των
“άχρηστων φαγάδων” του Thomas Malthus σε αντίθεση με τις βαθύτερες
δημιουργικές παρορμήσεις του ανθρώπινου είδους. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Ο σημερινός κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο πιθανά μελλοντικά συστήματα. Από την μία πλευρά, υπάρχει μια πολυπολική προσέγγιση για την υπεράσπιση των κυρίαρχων εθνικών κρατών που βασίζεται στην μακροπρόθεσμη σκέψη, την επιστημονική αισιοδοξία και την συνεργασία που θα ωφεληθεί από όλους ως ένα πιθανό αποτέλεσμα. Από την άλλη, υπάρχει ένα μονοπολικό παράδειγμα παγκόσμιας διακυβέρνησης, ερήμωσης και σκέψης μηδενικού αθροίσματος.
Η απόκτηση γνώσης αυτών των δύο αντίθετων παραδειγμάτων είναι πιο σημαντική τώρα από ποτέ και ένα σημαντικό μέρος για να ξεκινήσετε είναι η γένεση των ιδεολογιών που παρακινούν τους «Great Reset Architects» να ωθούν την κοινωνία σε μια «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση». Μια «επανάσταση όπου πιστεύεται ότι η αυτοματοποίηση και η Τεχνητή Νοημοσύνη θα καταστήσουν το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας ξεπερασμένο.
Μας λένε ότι αυτή η εποχή μετά την επαναφορά θα δει επίσης μια συγχώνευση της ανθρωπότητας με τις μηχανές, ένα μελλοντικό σενάριο που προαναγγέλλεται από πρόσωπα όπως ο Elon Musk, η Google και ο Ray Kurzweil προκειμένου να «παραμείνουμε σχετικοί» στην επόμενη φάση της εξέλιξής μας. Ο άνθρωπος του Νταβός, Yuval Harari, επανέλαβε αυτά τα συναισθήματα, υποστηρίζοντας ότι οι μοχλοί της εξέλιξης θα μετακινηθούν πλέον από την τυχαιότητα της φύσης στους νέους θεούς που διοικούν την Google, το Facebook και το WEF.
Σε ένα κήρυγμα του WEF το 2018, ο Harari ενήργησε ως νεοδαρβινικός προφήτης μιας νέας υπερανθρωπιστικής εποχής, λέγοντας:
«Είμαστε πιθανώς από τις τελευταίες γενιές των homo sapiens. Μέσα σε έναν ή δύο αιώνες, η Γη θα κυριαρχείται από οντότητες που διαφέρουν περισσότερο από εμάς, παρά εμείς από τους Νεάντερταλ ή τους χιμπατζήδες. Γιατί στις επόμενες γενιές, θα μάθουμε πώς να κατασκευάζουμε σώματα, εγκεφάλους και μυαλά. Αυτά θα είναι τα κύρια προϊόντα της οικονομίας του 21ου αιώνα».
Αυτή η ντετερμινιστική πίστη που μοιάζει με Μποργκ στην σύνθεση ανθρώπου-μηχανής που διαπερνά την σκέψη όλων των σύγχρονων διανθρωπιστών είναι λατρευτική, ανατριχιαστική και απλά λανθασμένη. Ωστόσο, χωρίς σωστή αξιολόγηση των ιστορικών ριζών αυτών των ιδεών, που απειλούν να ωθήσουν τον παγκόσμιο πολιτισμό σε έναν δυστοπικό εφιάλτη, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τίποτα θεμελιώδες για τα τελευταία 250 χρόνια ανθρώπινης εμπειρίας, πόσο μάλλον να δούμε πού βρίσκονται τα μοιραία ελαττώματα μέσα στο λειτουργικό σύστημα της Μεγάλης Επαναφοράς/Τρανσουμανιστών.
Αυτό το σύστημα, φυσικά, είναι απλώς ένα επανασυσκευασμένο σύστημα ευγονικής με νέο όνομα, το οποίο αναπτύχθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο κορυφαίος διανθρωπιστής νονός και πρόεδρος της British Eugenics Society, Sir Julian Huxley εξήγγειλε ρητά αυτόν τον στόχο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο ιδρυτικό του μανιφέστο της UNESCO το 1946 λέγοντας:
«Αν και είναι αλήθεια ότι οποιαδήποτε ριζοσπαστική ευγονική πολιτική θα είναι για πολλά χρόνια πολιτικά και ψυχολογικά αδύνατη, θα είναι σημαντικό για την UNESCO να δει ότι το ευγονικό πρόβλημα να εξεταστεί με την μεγαλύτερη δυνατή προσοχή και να ενημερωθεί η κοινή γνώμη για τα ζητήματα που διακυβεύονται, έτσι ώστε πολλά από αυτά που σήμερα είναι αδιανόητα να γίνουν τουλάχιστον εφικτά.»
Υπάρχουν μερικά θεμελιώδη πράγματα που πρέπει να γίνουν κατανοητά σχετικά με την ψευδοεπιστήμη της ευγονικής, ή αλλιώς γνωστή ως «η επιστήμη του καθαρισμού της ανθρώπινης γονιδιακής δεξαμενής από ανεπιθύμητη ρύπανση», η οποία εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Φανταζόμενη μια μελλοντική εποχή όπου η επιστήμη της ευγονικής θα αντικαθιστούσε την θρησκεία, ο ιδρυτής του σχολείου Sir Francis Galton (ξάδερφος του Charles Darwin) σκέφτηκε το 1905:
«Είναι εύκολο ν’ αφήσουμε την φαντασία να οργιάσει με την υπόθεση μιας ολόψυχης αποδοχής της ευγονικής ως εθνικής θρησκείας».
Closed vs Open Systems Clash τον 19ο αιώνα.
Ολόκληρο το σύστημα ευγονικής που υποστήριξαν οι Galton, Huxley et al ήταν απλώς μια επανασυσκευασία των υποκείμενων υποθέσεων των θεωριών του πληθυσμού που διαδόθηκαν από τον οικονομολόγο-σταρ της British East Company, Thomas Malthus (1766-1834). Ο Malthus προώθησε την μαθηματική θέση ότι τα επίπεδα του πληθυσμού θα τείνουν πάντα προς την γεωμετρική αύξηση, ενώ οι γεωργικοί πόροι θα τείνουν σε αριθμητική αύξηση με αποτέλεσμα σχετικά προβλέψιμα «σημεία κρίσης».
Ο Μάλθους και οι μαθητές του, γνωστοί ως «Μαλθουσιανοί», πίστευαν ότι οι κοινωνικοί μηχανικοί που εκπροσωπούν την Βρετανική Αυτοκρατορία πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτά τα «σημεία κρίσης» για να διαχειριστούν επιστημονικά το «ανθρώπινο κοπάδι».
Ο μαλθουσιανισμός είναι η ιδέα ότι η αύξηση του πληθυσμού είναι δυνητικά εκθετική, ενώ η αύξηση της προσφοράς τροφίμων ή άλλων πόρων είναι γραμμική, γεγονός που μειώνει τελικά το βιοτικό επίπεδο σε σημείο να πυροδοτήσει τον θάνατο του πληθυσμού. Αυτό το συμβάν, που ονομάζεται Malthusian catastrofe (γνωστό και ως Malthusian trap, πληθυσμιακή παγίδα, Malthusian check, Malthusian κρίση, Malthusian spectre ή Malthusian crunch) συμβαίνει όταν η πληθυσμιακή αύξηση ξεπερνά την αγροτική παραγωγή, προκαλώντας λιμό ή πόλεμο, με αποτέλεσμα φτώχεια και ερήμωση.
Μια τέτοια καταστροφή έχει αναπόφευκτα ως αποτέλεσμα να αναγκάζει τον
πληθυσμό να «διορθώσει» πίσω σε ένα χαμηλότερο, πιο εύκολα βιώσιμο
επίπεδο (αρκετά γρήγορα, λόγω της πιθανής σοβαρότητας και των
απρόβλεπτων αποτελεσμάτων των ελαφρυντικών παραγόντων που εμπλέκονται,
σε σύγκριση με τις σχετικά αργές χρονικές κλίμακες και καλά κατανοητές
διαδικασίες που διέπουν την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη ή ανάπτυξη που
επηρεάζεται από προληπτικούς ελέγχους). Ο μαλθουσιανισμός έχει συνδεθεί
με μια ποικιλία πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων, αλλά σχεδόν πάντα
αναφέρεται σε υποστηρικτές του ελέγχου των ανθρωπομαζών.
Αυτές οι έννοιες προέρχονται από την πολιτική και οικονομική σκέψη του αιδεσιμότατου Thomas Robert Malthus, όπως διατυπώθηκε στα γραπτά του το 1798, An Essay on the Principle of Population. Ο Malthus πρότεινε ότι ενώ η τεχνολογική πρόοδος θα μπορούσε να αυξήσει την προσφορά μιας κοινωνίας σε πόρους, όπως τρόφιμα, και ως εκ τούτου να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο, η αφθονία των πόρων θα επέτρεπε την αύξηση του πληθυσμού, η οποία τελικά θα επαναφέρει την κατά κεφαλήν προσφορά πόρων στο αρχικό της επίπεδο.
Μερικοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι από την βιομηχανική επανάσταση, η ανθρωπότητα έχει ξεφύγει από την παγίδα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι η συνέχιση της ακραίας φτώχειας δείχνει ότι η Μαλθουσιανή παγίδα συνεχίζει να λειτουργεί. Άλλοι υποστηρίζουν περαιτέρω ότι λόγω της έλλειψης διαθεσιμότητας τροφίμων σε συνδυασμό με την υπερβολική ρύπανση, οι αναπτυσσόμενες χώρες δείχνουν περισσότερα στοιχεία για την παγίδα. Μια παρόμοια, πιο σύγχρονη έννοια, είναι η συνομωσία του υπερπληθυσμού του ανθρώπου.
Ο νεομαλθουσιανισμός είναι η υπεράσπιση του σχεδιασμού του ανθρώπινου πληθυσμού για την διασφάλιση πόρων και περιβαλλοντικής ακεραιότητας για τους σημερινούς και μελλοντικούς ανθρώπινους πληθυσμούς καθώς και για άλλα είδη. Στην Βρετανία, ο όρος «Malthusian» μπορεί επίσης να αναφέρεται πιο συγκεκριμένα σε επιχειρήματα που διατυπώνονται υπέρ του προληπτικού ελέγχου των γεννήσεων, εξ ου και οργανώσεις όπως η Malthusian League.
Οι Νεο-Μαλθουσιανοί διαφέρουν από τις θεωρίες του Μάλθους κυρίως ως προς την υποστήριξή τους για την χρήση αντισύλληψης. Ο Μάλθους, ένας πιστός χριστιανός, (αλίμονο) πίστευε ότι ο «αυτοέλεγχος» (δηλαδή η αποχή) ήταν προτιμότερος από τον τεχνητό έλεγχο των γεννήσεων. Ανησυχούσε επίσης ότι η επίδραση της χρήσης αντισυλληπτικών θα ήταν πολύ ισχυρή για τον περιορισμό της ανάπτυξης, σε αντίθεση με την κοινή προοπτική του 18ου αιώνα (στην οποία ο ίδιος ο Μάλθους υιοθέτησε) ότι ένας σταθερά αυξανόμενος πληθυσμός παρέμενε απαραίτητος παράγοντας για την συνεχιζόμενη «πρόοδο της κοινωνίας», γενικά. Οι σύγχρονοι νεομαλθουσιανοί ανησυχούν γενικά περισσότερο από τον Μάλθους για την περιβαλλοντική υποβάθμιση και τον καταστροφικό λιμό παρά για την φτώχεια.
Ο μαλθουσιανισμός έχει προσελκύσει κριτική από διάφορες σχολές σκέψης, συμπεριλαμβανομένων γεωργιστών, μαρξιστών και σοσιαλιστών, ελευθεριακών και λάτρεις της ελεύθερης αγοράς, φεμινίστριες και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χαρακτηρίζοντάς τον ως υπερβολικά απαισιόδοξο, μισάνθρωπο ή απάνθρωπο. Πολλοί επικριτές πιστεύουν ότι ο Μαλθουσιανισμός έχει απαξιωθεί από την δημοσίευση της Αρχής του Πληθυσμού, αναφέροντας συχνά τις προόδους στις γεωργικές τεχνικές και τις σύγχρονες μειώσεις της ανθρώπινης γονιμότητας.
Ορισμένοι σύγχρονοι υποστηρικτές πιστεύουν ότι η βασική ιδέα της αύξησης του πληθυσμού που τελικά ξεπερνά τους πόρους εξακολουθεί να ισχύει θεμελιωδώς και ότι είναι πιθανό να υπάρξουν θετικοί έλεγχοι στο μέλλον της ανθρωπότητας εάν δεν ληφθούν μέτρα για να περιοριστεί σκόπιμα η πληθυσμιακή αύξηση. Παρά την ποικιλία των επικρίσεων εναντίον του, το επιχείρημα των Μαλθουσιανών παραμένει ένας σημαντικός λόγος βάσει του οποίου προωθούνται εθνικοί και διεθνείς περιβαλλοντικοί κανονισμοί.
Ο
Thomas Malthus και η γεωμετρική αναλογία που υποτίθεται ότι «ανακάλυψε»
αποδεικνύοντας ότι η γεωργία αυξάνεται αριθμητικά ενώ οι ανθρώπινοι
πληθυσμοί αυξάνονται γεωμετρικά.
Το θεωρητικό επιχείρημα του Μάλθους.
Το 1798, ο Thomas Malthus πρότεινε την υπόθεσή του στο An Essay on the Principle of Population. Υποστήριξε ότι αν και οι ανθρώπινοι πληθυσμοί τείνουν να αυξάνονται, η ευτυχία ενός έθνους απαιτεί παρόμοια αύξηση στην παραγωγή τροφίμων.
«Η ευτυχία μιας χώρας δεν εξαρτάται, απολύτως, από την φτώχεια της, ή τα πλούτη της, από την νιότη της ή την ηλικία της, από το ότι είναι αραιή ή πλήρως κατοικημένη, αλλά από την ταχύτητα με την οποία αυξάνεται, από τον βαθμό στην οποία η ετήσια αύξηση των τροφίμων προσεγγίζει την ετήσια αύξηση ενός απεριόριστου πληθυσμού.
Ωστόσο, η τάση για αύξηση του πληθυσμού οδηγεί επίσης σε έναν φυσικό κύκλο αφθονίας και ελλείψεων: Θα υποθέσουμε ότι τα μέσα επιβίωσης σε οποιαδήποτε χώρα είναι ίσα με την εύκολη υποστήριξη των κατοίκων της. Η συνεχής προσπάθεια προς τον πληθυσμό…αυξάνει τον αριθμό των ανθρώπων πριν αυξηθούν τα μέσα διαβίωσης. Επομένως, τα τρόφιμα που προηγουμένως υποστήριζαν επτά εκατομμύρια, πρέπει τώρα να μοιραστούν σε επτά και μισό ή οκτώ εκατομμύρια. Κατά συνέπεια, οι φτωχοί πρέπει να ζήσουν πολύ χειρότερα, και πολλοί από αυτούς υποφέρουν σε σοβαρή αγωνία.
Ο αριθμός των εργαζομένων είναι επίσης μεγαλύτερος από το ποσοστό της εργασίας στην αγορά, η τιμή της εργασίας πρέπει να τείνει προς την μείωση. ενώ η τιμή των προβλέψεων θα έτεινε ταυτόχρονα να ανέβει. Επομένως, ο εργάτης πρέπει να δουλέψει σκληρότερα για να κερδίσει τα ίδια που έβγαζε πριν. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου στενοχώριας, οι αποθαρρύνσεις για το γάμο και η δυσκολία της ανατροφής μιας οικογένειας είναι τόσο μεγάλες, που ο πληθυσμός βρίσκεται σε στάση.
Στο μεταξύ, η φθηνή εργασία, η αφθονία των εργαζομένων και η αναγκαιότητα μιας αυξημένης βιομηχανίας μεταξύ τους, ενθαρρύνουν τους καλλιεργητές να απασχολούν περισσότερη εργασία στην γη τους. να αναζωογονηθεί το φρέσκο έδαφος, να κοπριαστεί και να βελτιωθεί πληρέστερα αυτό που είναι ήδη στο όργωμα. μέχρις ότου τελικά τα μέσα διαβίωσης γίνουν στην ίδια αναλογία με τον πληθυσμό με την περίοδο από την οποία ξεκινήσαμε. Η κατάσταση του εργάτη είναι και πάλι ανεκτά άνετη, οι περιορισμοί στον πληθυσμό έχουν χαλαρώσει σε κάποιο βαθμό. και επαναλαμβάνονται οι ίδιες ανάδρομες και προοδευτικές κινήσεις ως προς την ευτυχία». -Thomas Malthus, 1798. An Essay on the Principle of Population, Κεφάλαιο II.
«Ο λιμός φαίνεται να είναι ο τελευταίος, ο πιο τρομερός πόρος της φύσης. Η δύναμη του πληθυσμού είναι τόσο ανώτερη από τη δύναμη της γης να παράγει επιβίωση για τον άνθρωπο, που ο πρόωρος θάνατος πρέπει με κάποιο τρόπο ή άλλο να επισκεφτεί την ανθρώπινη φυλή. Οι κακίες της ανθρωπότητας είναι ενεργοί και ικανοί υπουργοί ερήμωσης του πληθυσμού. Είναι οι πρόδρομοι στον μεγάλο στρατό της καταστροφής και συχνά τελειώνουν οι ίδιοι το τρομερό έργο. Αλλά αν αποτύχουν σε αυτόν τον πόλεμο εξόντωσης, οι άρρωστες εποχές, οι επιδημίες, η επιδημία και η πανούκλα προχωρούν σε τρομερή σειρά και σαρώνουν τις χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες τους. Αν η επιτυχία είναι ακόμα ημιτελής, ο γιγαντιαίος αναπόφευκτος λιμός κυλά στο πίσω μέρος και με ένα δυνατό χτύπημα ισοπεδώνει τον πληθυσμό με το φαγητό του κόσμου.» -Thomas Malthus, 1798. An Essay on the Principle of Population.
Ο Μάλθους αντιμετώπισε την αντίθεση των οικονομολόγων τόσο κατά την διάρκεια της ζωής του όσο κι από τότε. Ένας φωνητικός κριτικός αρκετές δεκαετίες αργότερα ήταν ο Φρίντριχ Ένγκελς.
Ο Μάλθους πίστευε ότι η φύση παρείχε στην άρχουσα τάξη ορισμένα εργαλεία που θα της επέτρεπαν να ολοκληρώσουν αυτό το σημαντικό έργο (δηλαδή τον πόλεμο, την πείνα και τις ασθένειες). Ο Μάλθους δήλωσε ψυχρά τα εξής στο Δοκίμιό του για τον Πληθυσμό του 1799:
«Θα πρέπει να διευκολύνουμε, αντί να προσπαθούμε ανόητα και μάταια να εμποδίσουμε, τις λειτουργίες της φύσης για την παραγωγή αυτής της θνητότητας. Και αν φοβόμαστε την πολύ συχνή επίσκεψη της φρικτής μορφής της πείνας, θα πρέπει να ενθαρρύνουμε σιωπηλά τις άλλες μορφές καταστροφής, τις οποίες αναγκάζουμε την φύση να χρησιμοποιήσει. Στις πόλεις μας θα πρέπει να κάνουμε τους δρόμους πιο στενούς, να συνωστίσουμε περισσότερο κόσμο στα σπίτια και να προσκαλέσουμε την επιστροφή της πανώλης».
Φέρνοντας αυτή την ψυχρή λογική στα άκρα, ο «σεβασμιότατος» Μάλθους επέκτεινε την λογική του στην «πρακτική» εξάλειψη ακατάλληλων παιδιών των οποίων η αξία είναι «συγκριτικά» χαμηλή για την κοινωνία:
«Θα πρότεινα να γίνει ένας κανονισμός που να δηλώνει ότι κανένα παιδί που γεννήθηκε από γάμο που τελείται μετά την παρέλευση ενός έτους από την ημερομηνία του νόμου και κανένα νόθο παιδί που γεννήθηκε δύο χρόνια από την ίδια ημερομηνία, δεν θα πρέπει ποτέ να δικαιούται ενοριακή βοήθεια… Το βρέφος, συγκριτικά, έχει μικρή αξία για την κοινωνία, καθώς άλλοι θα καλύψουν αμέσως την θέση του».
Η εφαρμογή από την Βρετανία της «επιστήμης» του Malthus για την διαχείριση του πληθυσμού ήταν μοχθηρή. Στην Αγγλία, οι νόμοι για τους φτωχούς του 1838 εξασφάλιζαν ότι δεν θα παρείχε κρατική βοήθεια πέρα από τα σπίτια εργασίας για τις μάζες των εξαθλιωμένων υπηκόων της Αυτοκρατορίας. Μεταξύ 1845-1851, η κατάργηση των νόμων για το καλαμπόκι και ο Ιρλανδικός λιμός της πατάτας είχαν ως αποτέλεσμα να πεθάνουν από την πείνα ένα εκατομμύριο Ιρλανδοί σε μια χώρα με άφθονες σοδειές.
Εκείνη την εποχή, οι συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου απαιτούσαν να διατηρηθούν οι εξαγωγικές ποσοστώσεις ακόμη και στο σημείο των όπλων, παρά την μαζική πείνα. Μόνο το 1877, πάνω από δέκα εκατομμύρια Ινδοί πέθαναν από λιμούς που κατευθύνθηκαν από την Βρετανία καθώς το σύστημα του Μάλθους εφαρμόστηκε σε πλήρη ισχύ και σε ολόκληρη την Βρετανική αυτοκρατορία.
Προς τα τέλη του 19ου αιώνα, αυτό το κλειστό μονοπολικό σύστημα αντιπροσώπευε μια κεντρική δομή διοίκησης που προσπαθούσε να κρατήσει όλους τους παγκόσμιους πολιτισμούς και τα έθνη υποταγμένα στις απαιτήσεις των «πιο ικανών». Ωστόσο, η κυριαρχία του ήταν αδύνατη. Σε αντίθεση με την θλιβερή επιστήμη των Βρετανών κοινωνικών μηχανικών, ένα αντίθετο παράδειγμα εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά, που έβλεπε το ανθρώπινο μυαλό και τις ικανότητές του να ανακαλύπτει νόμους της δημιουργίας ως πρωταρχικό όλων των κανόνων που οι ολιγάρχες απαιτούσαν να τηρούνται.
Η Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν καεί άσχημα από τους βρετανικούς γεωπολιτικούς χειρισμούς κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου. Οι Ινδικές εξεγέρσεις είχαν διαμορφώσει ολόκληρη την περίοδο 1859-1861 και η θηριωδία των Κινέζων στον απόηχο του δαπανηρού 2ου Πολέμου του Οπίου προκάλεσε κρουστικά κύματα αγανάκτησης στους συμπαθούντες σε όλο τον κόσμο.
Η ικανότητα της ένωσης να επιβιώσει από έναν τετραετή εμφύλιο πόλεμο που χειραγωγήθηκε από την Βρετανία (κυρίως λόγω της παρέμβασης της Ρωσίας το 1863) άλλαξε το παιχνίδι.
Ενώ το υπερβολικά εκτεταμένο (και υπερβολικά φουσκωμένο) σύστημα αυτοκρατορίας της Βρετανίας έτρεμε κάτω από την δική του ακαμψία, ένα νέο σύστημα συνεργασίας, προστατευτισμού, σιδηροδρομικής ανάπτυξης, βιομηχανικής ανάπτυξης, εθνικής τραπεζικής και τεχνολογικής προόδου άρχισε να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, απειλώντας να αναιρέσει το κλειστό σύστημα κληρονομικής εξουσίας που είχε διατηρήσει τον έλεγχο για αιώνες.
Η προοπτική ενός συνασπισμού εθνών που θα ανέπτυσσαν τους πόρους τους ως χερσαίες δυνάμεις, με σιδηρόδρομο, βιομηχανική ανάπτυξη, προστατευτισμό και εθνικές τραπεζικές διαδικασίες ήταν ανάθεμα στην βάση της παγκόσμιας λεηλασίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας: ελεύθερο εμπόριο με ιδιωτική χρηματοδότηση, καλλιέργεια μετρητών και γενική εξάρτηση από την Βρετανική θαλάσσια κυριαρχία.
Η
Βρετανική Αυτοκρατορία στο αποκορύφωμά της λειτουργούσε ως ένα μοντέλο
πρωτοκυβερνητικής κλειστού συστήματος με μια εξαιρετικά κατακερματισμένη
γραφειοκρατία που διαχειριζόταν τον κόσμο με ένα μικρό νευρικό κέντρο
στο Λονδίνο που θα μπορούσε να δει και να ελέγχει ολόκληρο το σύστημα.
The Rise of Thomas Huxley’s X Club
Οι αυτοκρατορίες δεν εξαφανίζονται ποτέ χωρίς μάχη και η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν αποτελούσε εξαίρεση. Πριν ολοκληρωθεί ο Εμφύλιος Πόλεμος στις ΗΠΑ, μια νέα αυτοκρατορική μεγάλη στρατηγική αναδιατυπώθηκε στο Κέιμπριτζ και στα κεντρικά γραφεία της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας στο Λονδίνο.
Από αυτά τα δίκτυα προέκυψε μια νέα φυλή αυτοκρατορικής διαχείρισης με την μορφή του Huxley’s X Club (περίπου 1865), του οποίου ηγήθηκε ένας νεαρός, ταλαντούχος μισάνθρωπος ονόματι Thomas Huxley (γνωστός και ως «Darwin’s Bull Dog»). Ο Χάξλεϋ είχε επιφορτιστεί με την διαμόρφωση μιας νέας μεγάλης στρατηγικής για την διατήρηση της αυτοκρατορίας.
Αναλογιζόμενος την ανάπτυξη της Γερμανικής, της Ρωσικής και της Αμερικανικής εκβιομηχάνισης και συνεργασίας, ο Χάξλεϋ έγραψε το 1887 ότι «η Βρετανία έμπαινε στον πιο σοβαρό αγώνα ύπαρξης στον οποίο είχε ποτέ δεσμευτεί αυτή η χώρα. Τα τελευταία χρόνια του αιώνα υπόσχονται να μας δουν σε έναν βιομηχανικό πόλεμο πολύ πιο σοβαρής σημασίας από τους στρατιωτικούς πολέμους των χρόνων έναρξης του».
Γνωρίζοντας ότι το πιο σημαντικό επίπεδο του πολέμου βρίσκεται στις επιστημονικές αντιλήψεις που έχει η κοινωνία (καθώς το πρότυπό μας για πολιτική αυτορρύθμιση βασίζεται τελικά και ενημερώνεται από τα πρότυπα και τους νόμους που υπάρχουν στην φύση), το Huxley’s X Club είχε στόχο να ενώσει όλους τους μεγάλους κλάδους της φυσικής, της βιολογίας, της οικονομίας και της κοινωνιολογίας κάτω από μια μοναδική συνεκτική ερμηνεία που βασίζεται στην σταδιακή, περιγραφική, αναγωγική επιστήμη.
Αυτή θα ήταν μια νέα ενοποιημένη, εσωτερικά συνεπής επιστήμη που θα εξαφάνιζε τα στοιχεία όλων των δημιουργικών αλμάτων που διαμορφώνουν όλη την ζωντανή και μη ζωντανή φύση. Αυτή η ομάδα συνειδητοποίησε ότι εάν η φύση μπορούσε να μοντελοποιηθεί ως μια κλειστή, παρακμάζουσα και τυχαία διαδικασία, τότε θα στερούνταν επίσης από οποιαδήποτε πραγματική έννοια αρχής, δικαιοσύνης ή ηθικής.
Αυτή θα ήταν μια αντίληψη της φύσης που οι αυτοκρατορίες θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν για πάντα την εκμετάλλευση των θυμάτων τους.
Περιγράφοντας το X Club, ο ιστορικός Jules Evans έγραψε:
«Όπως μια ρωμαϊκή φάλαγγα, το X-Club υπερασπίστηκε την υπόθεση του Δαρβινισμού και του επιστημονικού νατουραλισμού (δηλαδή την πεποίθηση ότι κανένας Θεός και άλλες υπερφυσικές οντότητες δεν υπήρχαν ή τουλάχιστον δεν παρενέβησαν στον φυσικό κόσμο). Τα μέλη χρησιμοποίησαν επίσης την επιρροή τους για να υποστηρίξουν ο ένας το έργο του άλλου και να κερδίσουν τις κορυφαίες θέσεις για τον εαυτό τους και τους συμμάχους τους. Ήταν μια νέα συντεχνία, ένα νέο ιερατείο.»
Ο Κάρολος Δαρβίνος και ο χειριστής του Τόμας Χάξλεϋ. Ανάμεσά τους βρίσκεται η σελίδα τίτλου του Δοκιμίου του Μάλθους για την Αρχή του Πληθυσμού που έδωσε στον Δαρβίνο την βάση της «θεωρίας της φυσικής επιλογής» του.
Το «μετασύστημα» που ενώνει όλους αυτούς τους διάφορους κλάδους της περιγραφικής «επιστήμης» θα βασιζόταν στις θεωρίες του Κάρολου Δαρβίνου για την φυσική επιλογή και την «επιβίωση του ισχυρότερου». Η υποτιθέμενη ανάγκη της ανθρώπινης κοινωνίας να εξαλείψει τα ακατάλληλα βασιζόταν σε ορισμένες θεμελιώδεις παραδοχές, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν:
1) ότι η ανθρωπότητα είναι ένα σύστημα εξ ολοκλήρου διαμορφωμένο από υλικές δυνάμεις περιβαλλοντικών περιορισμών και γενετικής,
2) ότι αυτό το σύστημα ήταν θεμελιωδώς κλειστό και ως εκ τούτου εντροπικό (υπόκειται σε αμετάβλητους νόμους φθίνουσας απόδοσης που καθοδηγείται από έναν αναπόφευκτο θερμικό θάνατο),
3) ότι η δημιουργική δύναμη των γενετικών μεταλλάξεων που καθοδηγούσε την εμφάνιση ενός νέου βιολογικού μηχανισμού ήταν θεμελιωδώς τυχαία,
4) ότι αυτή η τυχαιότητα μπορούσε μόνο να ξεπεραστεί με την άνοδο μιας νέας εποχής κοινωνικών μηχανικών που διαχειρίζονται την ανθρωπότητα σε όλα τα επίπεδα-οικονομικό, ψυχολογικό, πολιτιστικό και ακόμη και γενετικό.
Ένα από τα εργαλεία προπαγάνδας που δημιουργήθηκαν από το X Club ήταν ένα περιοδικό που ονομαζόταν «Nature Magazine», το οποίο το 1869, παρουσίαζε άρθρα του Huxley και πολλών μελών του X Club. Ο βαθύτερος σκοπός του X Club και του περιοδικού του, όπως περιγράφεται σε μια έκθεση του 2013 με τίτλο «Hideous Revolution: The X Club’s Malthusian Revolution in Science», ήταν προσανατολισμένος προς τον επαναπροσδιορισμό όλων των κλάδων της επιστήμης γύρω από μια στατιστική-εμπειρική ερμηνεία του σύμπαντος που αρνούνταν την ύπαρξη δημιουργικού λόγου στην ανθρωπότητα ή την φύση. Η επιστήμη μετατράπηκε από την απεριόριστη μελέτη και τελειότητα της αλήθειας σε μια μαθηματικά σφραγισμένη «επιστήμη των ορίων».
Ο Δαρβινισμός επανασυσκευάζει τον Μάλθους.
Η υποστήριξη του Δαρβινισμού από το X Club ήταν λιγότερο επιστημονική απόφαση από αυτή την άποψη και περισσότερο πολιτική. Όπως παραδέχτηκε αργότερα ο Δαρβίνος στην αυτοβιογραφία του, η δική του θεωρία προέκυψε απευθείας από την μελέτη του για τον Μάλθους:
“Τον Οκτώβριο του 1838, δεκαπέντε μήνες αφότου άρχισα την συστηματική μου έρευνα, έτυχε να διαβάσω για διασκέδαση τον Μάλθους για τον πληθυσμό και να είμαι έτοιμος να εκτιμήσω τον αγώνα για ύπαρξη που συνεχίζεται παντού, από την μακροχρόνια παρατήρηση των συνηθειών των ζώων και των φυτών, μου έκανε αμέσως εντύπωση ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες οι ευνοϊκές παραλλαγές θα έτειναν να διατηρηθούν και οι δυσμενείς να καταστραφούν.
Το αποτέλεσμα θα ήταν ο σχηματισμός ενός νέου είδους. Εδώ, λοιπόν, είχα επιτέλους μια θεωρία βάσει της οποίας να δουλέψω». Καθολικοποιώντας τον Μάλθους σε όλη την ζωντανή δημιουργία, το X Club απέκρυψε την ποιοτική διαφορά μεταξύ ανθρώπων και πιθήκων που ήταν πλεονεκτική για μια αυτοκρατορία που μπορεί να ελέγξει τους ανθρώπους μόνο όταν υιοθετούν τον νόμο της ζούγκλας ως πρότυπα ηθικής πρακτικής και διαμόρφωσης ταυτότητας και όχι οτιδήποτε πραγματικά ηθικό.”
Αν και οι σύγχρονοι υπερασπιστές του Δαρβίνου διακηρύσσουν ότι ο βιολόγος ήταν αθώος για οποιεσδήποτε κατηγορίες για την προώθηση του κοινωνικού δαρβινισμού που καινοτόμησε ο συνεργάτης του X Club, Χέρμπερτ Σπένσερ, το γεγονός των λόγων του ίδιου του Δαρβίνου δείχνει ότι όχι μόνο γνώριζε αλλά υποστήριξε την κοινωνική εφαρμογή της ιδεολογίας του για την επιβίωση του ισχυρότερου στα ανθρώπινα συστήματα. Στο έργο του “Η κάθοδος του ανθρώπου” του 1871, ο Δαρβίνος σημείωσε:
«Τα αδύναμα μέλη των πολιτισμένων κοινωνιών προπαγανδίζουν το είδος τους. Κανείς που ασχολήθηκε με την εκτροφή οικόσιτων ζώων δεν θα αμφιβάλλει ότι αυτό πρέπει να είναι πολύ επιβλαβές για την φυλή του ανθρώπου. Είναι εκπληκτικό το πόσο σύντομα μια έλλειψη φροντίδας ή η λανθασμένα κατευθυνόμενη φροντίδα οδηγεί στον εκφυλισμό μιας εγχώριας φυλής αλλά εκτός από την περίπτωση του ίδιου του ανθρώπου, σχεδόν κανένας δεν είναι τόσο αδαής ώστε να επιτρέψει στα χειρότερα ζώα του να αναπαραχθούν».
Σε μια επιστολή του 1869 προς τον Γκάλτον, ο Δαρβίνος έγραψε:
«Αγαπητέ μου Γκάλτον, έχω διαβάσει μόνο περίπου 50 σελίδες του βιβλίου σου, αλλά πρέπει να εκτονωθώ, διαφορετικά κάτι θα πάει στραβά μέσα μου. Δεν νομίζω ότι σε όλη μου την ζωή να διάβασα κάτι πιο ενδιαφέρον και πρωτότυπο και πόσο καλά και ξεκάθαρα έθεσες κάθε σημείο… Έχεις κάνει έναν αντίπαλο να προσηλυτιστεί.»
Απλώς για να γίνει σαφές για όσους μπορεί ακόμα να μπερδεύονται: η θεωρία του Μάλθους χρησίμευσε ως βάση της ερμηνείας του Δαρβίνου για την φυσική επιλογή. Αυτό, με την σειρά του, χρησίμευσε ως βάση της θεωρίας της ευγονικής του Galton και της θεωρίας του κοινωνικού δαρβινισμού του Herbert Spencer (τελικά μια πιο «απομακρυσμένη» προσέγγιση για την εξάλειψη των ακατάλληλων σε έναν αγώνα για φθίνουσες αποδόσεις).
Αντιδαρβινικές προσεγγίσεις στην εξέλιξη.
Παρόλο που μας λένε πολύ συχνά σήμερα ότι δεν υπήρξε ποτέ εναλλακτικό σύστημα εκτός της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου, μια πιο προσεκτική εξέταση της ιστορίας της επιστήμης κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα αποδεικνύει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, μια αντιδαρβινική επιστημονική επανάσταση άνθιζε στις βιοεπιστήμες υπό την ηγεσία μορφών όπως ο James Dwight Dana, ο Jean-Baptiste Lamarck, ο Alexander von Humboldt, ο Georges Cuvier, ο Karl-Ernst von Baer και ο Benjamin Silliman.
Αυτοί οι επιστήμονες όχι μόνο άρχισαν να αμφισβητούν την στατική θεωρία της φύσης όπως προέρχεται από μια κυριολεκτική ανάγνωση της Βίβλου, αλλά έκαναν τεράστια βήματα στην πραγματοποίηση των ανώτερων αιτιακών μηχανισμών που καθορίζουν την ροή της εξέλιξης.
Σε αντίθεση με πολλούς από τους σύγχρονους επιστήμονές μας, αυτές οι φιγούρες δεν είδαν ποτέ μια διχοτόμηση που να χωρίζει την επιστήμη από την θρησκεία, καθώς η «επιστήμη» κατανοήθηκε ως τίποτα λιγότερο από την διερεύνηση και την συμμετοχή στην “Δημιουργία του Θεού” και ως εκ τούτου η βιόσφαιρα και όλες οι «μονάδες» μέσα σε αυτήν καθορίστηκαν σιωπηρά ως κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών της και όλες οι θεωρίες εξέλιξης που πλησίαζαν γρήγορα και καθοδηγούνταν από την πρόθεση, την αρμονία και την κατευθυντικότητα.
Αυτή η προοπτική παρουσιάστηκε έξοχα από τον μεγάλο φυσιοδίφη και εμβρυολόγο Karl Ernst von Baer, ο οποίος έγραψε στο έργο του On the Purpose of Nature (1876):
«Οι αμοιβαίες διασυνδέσεις των οργανισμών μεταξύ τους και η σχέση τους με τα συμπαντικά υλικά που τους προσφέρουν τα μέσα για την διατήρηση της ζωής, είναι αυτό που ονομάστηκε αρμονία της φύσης, δηλαδή μια σχέση αμοιβαίας ρύθμισης. Ακριβώς όπως οι τονική αρμονία που δημιουργείται μόνο όταν συνδέονται μεταξύ τους σύμφωνα με ορισμένους κανόνες, έτσι και οι επιμέρους διαδικασίες στην ολότητα της φύσης μπορούν να υπάρχουν και να διαρκέσουν μόνο εάν βρίσκονται σε ορισμένες σχέσεις μεταξύ τους. Η πιθανότητα δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει κάτι διαρκές, μάλλον είναι ικανή μόνο για καταστροφή».
Η αυτοκρατορική σχολή του Huxley’s X Club αρνήθηκε όχι μόνο την ύπαρξη της δημιουργικότητας από αυτή την ανώτερη μεταφυσική σκοπιά, αλλά αρνήθηκε επίσης το γεγονός ότι η ανθρωπότητα μπορεί να μεταφράσει μοναδικά τους καρπούς αυτών των δημιουργικών ανακαλύψεων σε νέες μορφές επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου που είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του είδους μας την ικανότητά μας να υπερβούμε τα «όρια ανάπτυξης» μας (ή όπως το έχουν ονομάσει οι σύγχρονοι νεο-Μαλθουσιανοί, «φορητική ικανότητα» μας).
Η Μαλθουσιανή παγίδα στα αριστερά και η ενημερωμένη Μαλθουσιανή παγίδα αναβίωσης του 1972 της Λέσχης της Ρώμης στα δεξιά, η οποία επέβαλε τεχνητούς απόλυτους περιορισμούς στο ανθρώπινο δυναμικό με βάση μια μαθηματική ερμηνεία της ανθρωπότητας, των οικοσυστημάτων και του ίδιου του μυαλού.
Ο χορός των μαθηματικών και της φυσικής στον 20ο αιώνα: Ποιος ηγείται και ποιος ακολουθεί;
Τους πρώτους μήνες του νέου αιώνα, έλαβε χώρα ένα σημαντικό γεγονός που πήγε πολύ στην εφαρμογή της αποστολής του Χάξλεϋ. Το Συνέδριο Future of Mathematics του Αυγούστου 1900 ήταν ένα παγκόσμιο γεγονός που προσέλκυσε περισσότερους από 160 από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς που ήθελαν να αντιμετωπίσουν προβλήματα αιχμής στην επιστήμη και να ασχοληθούν με την σχέση φυσικής και μαθηματικών. Προφανώς, αυτά τα δύο γήπεδα χόρευαν μαζί, αλλά το ερώτημα παρέμενε: ποιο θα οδηγούσε και ποιο θα ακολουθούσε;
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός εξακολουθούσε να ήταν πολύ κάτω από τα δύο δισεκατομμύρια εκείνη την εποχή, η πυκνότητα των επιστημονικών ανακαλύψεων σε όλους τους τομείς εμφανιζόταν με ρυθμό αόρατο στην ανθρώπινη ιστορία.
Από τις νέες ανακαλύψεις στην βιολογία, την εμβρυολογία, την ατομική φυσική, τον ηλεκτρομαγνητισμό, την αεροδυναμική και την χημεία, η απάντηση στο ερώτημα μαθηματικών εναντίον φυσικής γινόταν όλο και πιο προφανής. Το γεγονός ήταν ότι η ανάπτυξη της ανθρώπινης γνώσης ξεπερνούσε γρήγορα τα όρια της μαθηματικής γλώσσας που χρησιμοποιούσαν οι επιστήμονες.
Με τον καιρό, νέα μαθηματικά συστήματα θα αναπτυχθούν για να περιγράψουν τις νέες δημιουργικές ανακαλύψεις που έγιναν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι η δημιουργική σκέψη πρωτοστατούσε σε αυτόν τον χορό. Αυτό που ήταν επίσης αναμφισβήτητο ήταν πώς αυτές οι νέες ιδέες βελτίωναν δραματικά τις συνθήκες αμέτρητων ανθρώπων μέσα από αυτά τα μεγάλα άλματα στην επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο.
Ο Χίλμπερτ και ο Ράσελ διαμορφώνουν ένα νέο παράδειγμα.
Δύο ιδιαίτερα σημαντικές προσωπικότητες που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην δολιοφθορά της επιστήμης κατά την Διάσκεψη του Παρισιού το 1900 και των οποίων οι ιδέες συνδέονται άρρηκτα με την μετέπειτα εξέλιξη της ευγονικής, της κυβερνητικής και του διανθρωπισμού, ήταν ο Λόρδος Μπέρτραντ Ράσελ του Κέμπριτζ και ο μαθηματικός του Γκότινγκεν, Ντέιβιντ Χίλμπερτ.
Το δίδυμο δεν στόχευε σε τίποτα λιγότερο από την αναγωγή ολόκληρου του σύμπαντος σε μια σειρά από πεπερασμένες, εσωτερικά συνεπείς μαθηματικές προτάσεις και αξιώματα. Ο Χίλμπερτ ανακοίνωσε τα 23 προβλήματά του για τα μαθηματικά που θα έπρεπε να λυθούν από μαθηματικούς του 20ου αιώνα, κατά την διάρκεια του συνεδρίου του το 1900. Ενώ πολλά από αυτά τα προβλήματα ήταν πραγματικά σημαντικά, το πιο καταστροφικό για τους σκοπούς αυτού του άρθρου επικεντρώθηκε στην ανάγκη «να αποδειχθεί ότι όλα τα αξιώματα της αριθμητικής είναι συνεπή» [πρόβλημα 2] και να «αξιωματοποιηθούν εκείνες οι φυσικές επιστήμες στις οποίες τα μαθηματικά παίζουν σημαντικό ρόλο» [πρόβλημα 6].
Χρειάστηκαν 13 χρόνια για να επιτύχει αυτόν τον στόχο ο Ράσελ με την μορφή του Principia Mathematica, το οποίο συνέγραψε με τον πρώην εκπαιδευτή και συνάδελφό του, τον Απόστολο του Κέιμπριτζ, Άλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ.
Οι τρεις τόμοι Principia Mathematica των Bertrand Russell και Alfred Whitehead που δημοσιεύτηκαν μεταξύ 1910-1913 έθεσε το σκηνικό για την τελευταία ανάπτυξη της κυβερνητικής και της θεωρίας της πληροφορίας από τον μαθητή του Russell, Norbert Wiener
Το όνομα «Principia Mathematica» επιλέχθηκε ρητά ως φόρος τιμής στο «Principia Mathematica» του Νεύτωνα, το οποίο είχε δημοσιευτεί 200 χρόνια νωρίτερα. Την εποχή της έναρξης του έργου Russell-Hilbert το 1900, οι επίπεδες ερμηνείες του φυσικού χωροχρόνου τόσο του Ευκλείδη όσο και του Νεύτωνα κατέρρευσαν γρήγορα με την έλευση των νέων ανακαλύψεων από τους Riemann, Curie, Weber, Planck και Einstein που όλοι έδειχναν ότι σχήμα του φυσικού χωροχρόνου είχε ζωντανό, δημιουργικό χαρακτήρα.
Με κάθε δημιουργική ανακάλυψη, μια αμοιβαία διασύνδεση μεταξύ του «υποκειμενικού» εσωτερικού χώρου της ανθρώπινης γνώσης και του «αντικειμενικού» εξωτερικού χώρου του ανακαλύψιμου σύμπαντος καθιερωνόταν όλο και πιο σταθερά.
Αποδεικνύοντας αυτήν την όμορφη διορατικότητα και το πάθος για αναζήτηση του άγνωστου, που ήταν κοινό μεταξύ μεγάλων επιστημόνων κατά την διάρκεια αυτής της γόνιμης επαναστατικής περιόδου, ο Αϊνστάιν δήλωσε: «Θέλω να μάθω πώς δημιούργησε ο Θεός αυτόν τον κόσμο. Δεν με ενδιαφέρει αυτό ή εκείνο το φαινόμενο, το φάσμα αυτού ή εκείνου του στοιχείου. Θέλω να μάθω τις σκέψεις Του, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες».
Αντικατοπτρίζοντας την ίδια άποψη με τον δικό του τρόπο, ο Max Planck δήλωσε:
«Η επιστήμη ενισχύει την ηθική αξία της ζωής, επειδή προωθεί την αγάπη για την αλήθεια και τον σεβασμό – η αγάπη για την αλήθεια εμφανίζεται στην συνεχή προσπάθεια να φτάσει σε μια πιο ακριβή γνώση του κόσμου του μυαλού και της ύλης γύρω μας και της ευλάβειας, γιατί κάθε πρόοδος στην γνώση, μας φέρνει αντιμέτωπους με το μυστήριο της ίδιας της ύπαρξής μας».
Ο Max Planck και ο Albert Einstein ήταν δύο παραδείγματα επιστημόνων που αναγνώρισαν τα όρια των γραμμικών μαθηματικών όταν προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την φύση των μη γραμμικών (ανοιχτών) συστημάτων που απαιτεί μια ανεπτυγμένη γνώση της μουσικής δημιουργικότητας.
Η εντροπία του κλειστού συστήματος πρέπει να ορίζει το σύμπαν!
Τα εντροπικά μαθηματικά του κλειστού συστήματος του Russell ήταν μια άμεση αντανάκλαση της μισανθρωπικής του άποψης για μια ανθρωπότητα που προορίζεται για την εντροπία, η οποία μπορεί να φανεί ρητά στην δήλωσή του το 1903:
«Αυτός ο άνθρωπος είναι προϊόν αιτιών που δεν είχαν καμία πρόβλεψη για το τέλος που θα πετύχαιναν, ότι η καταγωγή του, η ανάπτυξή του, οι ελπίδες και οι φόβοι του, οι έρωτές του και οι πεποιθήσεις του, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα τυχαίας συνεγκατάστασης ατόμων. Καμία φωτιά, κανένας ηρωισμός, καμία ένταση σκέψης και συναισθήματος, δεν μπορεί να διατηρήσει την ατομική ζωή πέρα από τον τάφο. Όλοι οι κόποι των αιώνων, όλη η αφοσίωση, όλη η έμπνευση, όλη η μεσημεριανή λάμψη της ανθρώπινης ιδιοφυΐας, προορίζονται να εξαφανιστούν στον απέραντο θάνατο του ηλιακού συστήματος και ότι ολόκληρος ο ναός των επιτευγμάτων του ανθρώπου πρέπει αναπόφευκτα να θαφτεί από κάτω από τα συντρίμμια ενός σύμπαντος σε ερείπια – όλα αυτά τα πράγματα, αν όχι εντελώς αδιαμφισβήτητα, είναι σχεδόν βέβαια που καμία φιλοσοφία που τα απορρίπτει δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα σταθεί… Μόνο μέσα στην σκαλωσιά αυτών των αληθειών, μόνο στην σταθερή βάση της ανυποχώρητης απόγνωσης, μπορεί στο εξής να χτιστεί με ασφάλεια η κατοικία της ψυχής».
Όταν αναλογιστούμε ποιο σύνολο μεταφυσικών απόψεων έχει μεγαλύτερη αξίωση για την αλήθεια που παρουσιάζεται παραπάνω, αξίζει να τεθεί το ερώτημα: Ποιος έκανε στην πραγματικότητα αποδείξιμες ανακαλύψεις στην δημιουργία και ποιος απλώς διατύπωσε μοντέλα πύργων από ελεφαντόδοντο χωρίς κανένα πραγματικό στοιχείο ανακάλυψης;
Μέρος της φόρμουλας για την επιτυχία στο μυαλό του Ράσελ εξαρτιόταν από την εμμονή του με την μαθηματική ισορροπία σε όλα τα πράγματα. Όταν εφαρμόστηκε στην κοινωνία, δεν ήταν περίεργο ότι ο Ράσελ ήταν ένας πιστός Μαλθουσιανός και υποστηρικτής της ευγονικής και του ελέγχου του πληθυσμού για μια ζωή.
Μία από τις πολλές επιδείξεις τέτοιων απόψεών του έγινε στις Προοπτικές του Βιομηχανικού Πολιτισμού του 1923, όπου δήλωσε:
«Ο σοσιαλισμός, ειδικά ο διεθνής, είναι εφικτός ως σταθερό σύστημα μόνο εάν ο πληθυσμός είναι στάσιμος ή σχεδόν στάσιμος. Μια αργή αύξηση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με βελτιώσεις στις γεωργικές μεθόδους, αλλά μια ταχεία αύξηση πρέπει στο τέλος να οδηγήσει ολόκληρο τον πληθυσμό σε ανέχεια… ο λευκός πληθυσμός του κόσμου σύντομα θα πάψει να αυξάνεται. Οι ασιατικές φυλές θα είναι μεγαλύτερες και οι νέγροι ακόμα περισσότεροι, προτού ο ρυθμός γεννήσεώς τους πέσει αρκετά ώστε να σταθεροποιηθεί ο αριθμός τους χωρίς την βοήθεια του πολέμου και της επιδημίας… Μέχρι να συμβεί αυτό, τα οφέλη που στοχεύει ο σοσιαλισμός μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο εν μέρει και οι λιγότερο παραγωγικές φυλές θα πρέπει να αμυνθούν ενάντια στους πιο παραγωγικούς με μεθόδους που είναι αηδιαστικές ακόμα κι αν είναι απαραίτητες».
Τα μεταγενέστερα γραπτά του Russell στο The Scientific Outlook (1930) επεκτείνουν τις απόψεις του για μια σταθερή παγκόσμια κοινωνία στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όπου ορίζει την ανάγκη να υπάρχει όχι ένας, αλλά δύο ξεχωριστοί τρόποι εκπαίδευσης: ένας για την ελίτ της κύριας τάξης, που θα γίνει κυρίαρχος και ένας για την κατώτερη τάξη των σκλάβων.
Ο Russell περιγράφει τις δύο κάστες με τους ακόλουθους όρους:
«Οι επιστημονικοί άρχοντες θα παρέχουν ένα είδος εκπαίδευσης για τους απλούς άντρες και τις γυναίκες και άλλο για εκείνους που πρόκειται να γίνουν κάτοχοι επιστημονικής δύναμης. Οι απλοί άνδρες και γυναίκες αναμένεται να είναι υπάκουοι, εργατικοί, ακριβείς, αλόγιστοι και ικανοποιημένοι. Από αυτές τις ιδιότητες πιθανώς η ικανοποίηση θα θεωρείται η πιο σημαντική. Για την παραγωγή του, θα έρθουν στο παιχνίδι όλοι οι ερευνητές της ψυχανάλυσης, του συμπεριφορισμού και της βιοχημείας. Όλα τα αγόρια και τα κορίτσια θα μάθουν από νεαρή ηλικία να είναι αυτό που ονομάζεται «συνεταιρισμός», δηλαδή να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν όλοι. Η πρωτοβουλία θα αποθαρρύνεται σε αυτά τα παιδιά και η ανυπακοή, χωρίς να τιμωρείται, θα εκπαιδεύεται επιστημονικά από αυτά».
Για την άρχουσα τάξη: «Εκτός από το ένα θέμα της πίστης στο παγκόσμιο κράτος και στην δική τους τάξη, τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα ενθαρρύνονται να είναι περιπετειώδη και γεμάτα πρωτοβουλία. Θα αναγνωριστεί ότι είναι δουλειά τους να βελτιώνουν την επιστημονική τεχνική και να κρατούν τους χειρώνακτες εργάτες ικανοποιημένους με συνεχείς νέες διασκεδάσεις.» εξήγησε ο Ράσελ. Όλα τα μεταγενέστερα γραπτά του Russell προωθούν πολιτικές όπως: ο προληπτικός πυρηνικός βομβαρδισμός της Ρωσίας, μια Παγκόσμια Κυβέρνηση που διοικείται από μια επιστημονική δικτατορία και μαθαίνει στα παιδιά να πιστεύουν ότι «το χιόνι είναι μαύρο» πρέπει να διαβαστεί έχοντας κατά νου την ρατσιστική φιλοσοφική κοσμοθεωρία του.
Norbert Wiener και η άνοδος της κυβερνητικής
Το 1913, καθώς εκτυπωνόταν ο τρίτος και τελευταίος τόμος του Ράσελ της Principia Mathematica, ένας νεαρός προστατευόμενος των μαθηματικών έφτασε στο Κέιμπριτζ από τις ΗΠΑ με υποτροφία. Το όνομά του ήταν Norbert Wiener και σύντομα βρέθηκε ανάμεσα σε μια μικρή ομάδα αγοριών που είχαν στενή καθοδήγηση από τον Bertrand Russell και τον David Hilbert. Υπό τον Russell, ο Wiener διδάχθηκε λογική και φιλοσοφία, ενώ ο Hilbert του δίδαξε διαφορικές εξισώσεις. Μιλώντας για τον Russell, ο Wiener είπε: «Όταν ήρθα να σπουδάσω κοντά στον Bertrand Russell στην Αγγλία, έμαθα ότι είχα χάσει σχεδόν κάθε θέμα αληθινής φιλοσοφικής σημασίας». Ονόμασε τον Χίλμπερτ «ως μια πραγματικά καθολική ιδιοφυΐα των μαθηματικών».
Ο μαθητής του Μπέρτραντ Ράσελ, Νόρμπερτ Βίνερ, μηρυκάζει την αναπόφευκτη αντικατάσταση των ανθρώπων με υπολογιστικές μηχανές.
Σε όλη του την ζωή, ο Wiener διακατέχονταν από την εμμονή να εκφράσει το λογικό, κλειστό σύστημα του Russell με πρακτικούς τρόπους. Παρά το γεγονός ότι μια νεαρή ιδιοφυΐα Leibnizian ονόματι Kurt Gödel έριξε ένα σημαντικό κλειδί στο πρόγραμμα Principia του Russell μέσω της λαμπρής επίδειξης του 1931 ότι κανένα λογικό σύστημα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πραγματικά συνεπές με τον εαυτό του λόγω της αυτοανακλαστικής φύσης όλων των υπαρχόντων συστημάτων, ο Russell ώθησε προς τα εμπρός με το έργο του σε πλήρη ισχύ και ο Wiener ήταν ο κορυφαίος απόστολος του Russell.
Οπαδοί του Ράσελ που προώθησαν τις θεωρίες του για την μηχανική μάθηση περιελάμβαναν ονόματα όπως ο Άλαν Τούρινγκ, ο Όσκαρ Μόργκενστερν, ο Κλοντ Σάνον και ο Τζον φον Νόιμαν. Ενώ κάθε μαθηματικός είχε την δική του ιδιαίτερη καινοτομία να προσφέρει, όλους τους ένωνε η ακλόνητη πίστη ότι το ανθρώπινο μυαλό ήταν ένα μείγμα κτηνωδών παρορμήσεων που καθοδηγούνται από την λογική μηχανής κλειστού συστήματος και τίποτα περισσότερο.
Σε έναν υπολογιστή, το σύνολο δεν είναι παρά το άθροισμα των μερών και πρέπει να είναι τέτοιο σε όλα τα συστήματα πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων εγκεφάλων, των οικοσυστημάτων και του σύμπαντος στο σύνολό του. «Μεταφυσικές» αρχές όπως η ψυχή, ο σκοπός, ο Θεός, η δικαιοσύνη και η ελεύθερη βούληση δεν είχαν θέση στο μυαλό αυτών των ανθρώπινων αριθμομηχανών.
Μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εργασία του Wiener για τους βρόχους ανάδρασης στην αεροναυπηγική και το ραντάρ οδήγησε τον μαθηματικό να επινοήσει μια νέα γλώσσα για την διαχείριση πολύπλοκων ανθρώπινων συστημάτων, τα οποία σύντομα ανακάλυψε ότι είχαν εφαρμογές σε επιχειρήσεις, στρατιωτικές υποθέσεις και ολόκληρα έθνη. Ο όρος που έδωσε σε αυτό το νέο εργαλείο ελέγχου ήταν «κυβερνητική». Περιγράφοντας την εφεύρεσή του, ο Weiner δήλωσε:
«Cybernetics, που άντλησα από την ελληνική λέξη Kubernetes, ή steersman, την ίδια ελληνική λέξη από την οποία τελικά αντλούμε την λέξη κυβερνήτης».
Βασιζόμενος σε μηχανές υπολογιστών δυαδικού, κλειστού συστήματος ως το μοντέλο του για το ανθρώπινο μυαλό, ο Weiner απαίτησε να θεωρηθεί ότι οι μεταφυσικές έννοιες δεν υπάρχουν πέρα από τα απλά φυσικά χαρακτηριστικά των μετρήσιμων ηλεκτροχημικών ιδιοτήτων του εγκεφάλου. Περιγράφοντας αυτό το ανάλογο του νου υπολογιστή, ο Weiner δήλωσε:
«Μας κατέστη σαφές ότι η εξαιρετικά γρήγορη υπολογιστική μηχανή, ανάλογα με τις διαδοχικές συσκευές μεταγωγής πρέπει να αντιπροσωπεύει σχεδόν ένα ιδανικό μοντέλο των προβλημάτων που προκύπτουν στο νευρικό σύστημα και το ότι πρόβλημα της ερμηνείας της φύσης και των ποικιλιών της μνήμης στο ζώο έχει το παράλληλό του στο πρόβλημα της κατασκευής τεχνητών αναμνήσεων για την μηχανή».
Κυβερνητική για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Προβλέποντας το αναπόφευκτο των συστημάτων παγκόσμιου ελέγχου της πληροφορίας (και συνεπώς του πλήρους πολιτικού ελέγχου από μια θεϊκή κυβερνητική τάξη) καθώς και της τεχνητής νοημοσύνης, ο Weiner έγραψε:
«Όπου πηγαίνει ο λόγος ενός ανθρώπου και όπου πηγαίνει η δύναμη της αντίληψής του, σε εκείνο το σημείο επεκτείνεται ο έλεγχός του και κατά μία έννοια η φυσική του ύπαρξη. Το να βλέπεις και να δίνεις εντολές σε ολόκληρο τον κόσμο είναι σχεδόν το ίδιο με το να είσαι παντού».
Το κλειδί για την κατανόηση της έλξης της κυβερνητικής σε μια επιστημονική δικτατορία που επιθυμεί απόλυτη παντογνωσία και παντοδυναμία είναι το εξής: Στο πλαίσιο ενός μεγάλου πλοίου, μόνο ο τιμονιέρης χρειάζεται να έχει μια ιδέα για το σύνολο. Όλοι οι άλλοι χρειάζεται μόνο να κατανοήσουν τον τοπικό, κατακερματισμένο ρόλο τους. Με την εφαρμογή της κυβερνητικής στην οργάνωση των οικονομικών συστημάτων, αναδύθηκαν τεράστιες πολύπλοκες γραφειοκρατίες με μικρούς μόνο κόμβους «τιμονιέρηδες» ενσωματωμένους στο νεοαναδυόμενο σύμπλεγμα «βαθιάς πολιτείας» που είχαν πρόσβαση σε ένα όραμα του συνόλου.
Αυτή η ιδέα προωθήθηκε από τον Sir Alexander King του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ο οποίος ίδρυσε την Λέσχη της Ρώμης και βοήθησε στην εφαρμογή αυτών των ιδεών σε όλες τις κυβερνήσεις της υπερατλαντικής κοινότητας κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Αυτό το σύστημα θεωρήθηκε από τους υποστηρικτές του ως το τέλειο λειτουργικό σύστημα για μια υπερεθνική τεχνοκρατία για τον έλεγχο των μοχλών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.
Ένας από τους πιο ενθουσιώδεις εφαρμοστές αυτού του νέου συστήματος κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου μετασχηματισμού ήταν ο Pierre Elliot Trudeau (ο τότε πρόσφατα επιβεβλημένος Πρωθυπουργός του Καναδά) που διαμόρφωσε μια τεράστια κυβερνητική επανάσταση της Καναδικής κυβέρνησης μεταξύ 1968-1972 μέσω του Γραφείου του Συμβουλίου Ιδιωτών του Καναδά. Κατά την διάρκεια ενός συνεδρίου τον Νοέμβριο του 1969 με θέμα “Η κυβερνοδυναμική στην κυβέρνηση”, ο Trudeau δήλωσε:
«Γνωρίζουμε ότι οι πολλές τεχνικές της κυβερνητικής, μεταμορφώνοντας την λειτουργία ελέγχου και την χειραγώγηση των πληροφοριών, θα μεταμορφώσουν ολόκληρη την κοινωνία μας. Με αυτή την γνώση, είμαστε πολύ ξύπνιοι, σε εγρήγορση και ικανοί να δράσουμε, δεν είμαστε πλέον τυφλές, αδρανείς δυνάμεις της μοίρας».
Εδώ, την λατρεία του Τριντό για την Κυβερνητική είχε μοιραστεί ο Ρώσος Νικήτα Χρουστσόφ, ο οποίος αποκατέστησε την απαγορευμένη «αστική ψευδοεπιστήμη» μετά τον θάνατο του Στάλιν. Τον Οκτώβριο του 1961 στο 22ο Συνέδριο του Κόμματος, ο Χρουστσόφ δήλωσε:
«Είναι επιτακτική ανάγκη να οργανωθεί ευρύτερη εφαρμογή της κυβερνητικής, των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των εγκαταστάσεων ελέγχου στην παραγωγή, την έρευνα, την σύνταξη και το σχεδιασμό, τον προγραμματισμό, την λογιστική, την στατιστική και την διαχείριση».
Ο Τριντό συνεργάστηκε στενά με τον Sir Alexander King και τον Aurelio Peccei στο σχηματισμό του νέου τους οργανισμού, του Club of Rome, ο οποίος είχε βαθύ αντίκτυπο στην παγκόσμια διακυβέρνηση από το 1968 έως σήμερα. Ο Τριντό ήταν πιστός υποστηρικτής αυτής της νέας οργάνωσης, η οποία σύντομα έγινε κέντρο της νεομαλθουσιανής αναβίωσης κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970. Ο Τριντό μάλιστα προήδρευσε του καναδικού παραρτήματος της Λέσχης της Ρώμης και διέθεσε χρήματα για την χρηματοδότηση της μελέτης MIT Club of Rome «Limits to Growth», η οποία έγινε ιερό βιβλίο για την σύγχρονη περιβαλλοντική οργάνωση.
Ο Alexander King και το μοντέλο υπολογιστή που έγινε διάσημο το 1972 στο βιβλίο Limits to Growth επέβαλαν ένα νέο σχίσμα μεταξύ της επιθυμίας της ανθρωπότητας να αναπτυχθεί και της υποτιθέμενης επιθυμίας της φύσης να αναπαυθεί σε μαθηματική ισορροπία.
Αυτό το νεομαλθουσιανό μοντέλο υπολογιστή χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την σφαγή των ακατάλληλων και υπερπληθυσμιακών “άχρηστων φαγάδων” και στην συνέχεια ενσωματώθηκε στην τρίτη επίσημη συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) στο Νταβός, όπου ο Aurelio Peccei παρουσιάστηκε από τον Klaus Schwab και παρουσίασε την μαγεία των Ορίων της Ανάπτυξης σε χιλιάδες υποστηρικτικούς παρευρισκόμενους.
Αυτή η συγκεκριμένη συνάντηση χρηματοδοτήθηκε από τον Πρίγκιπα Bernhardt της Ολλανδίας, έναν άνθρωπο που είχε ήδη διακριθεί μεταξύ των ανώτερων στελεχών της αυτοκρατορίας ιδρύοντας τις περίφημες συναντήσεις Bilderberg το 1954 και, αργότερα, το World Wildlife Fund for Nature το 1961 (μαζί με τον Julian Huxley και τον πρίγκιπα Φίλιππο Μάουντμπάτεν).
Εκτός από την ενσωμάτωση μοντέλων πληθυσμού της Λέσχης της Ρώμης στον προγραμματισμό που βασίζεται στην κυβερνητική, αυτή η σύνοδος παρουσίασε επίσης την επίσημη αποκάλυψη του «Μανιφέστου του Νταβός», ενός εγγράφου που επισημοποίησε την έννοια του «Καπιταλισμού των Ενδιαφερομένων» και της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης στο κυβερνητικό μανιφέστο του σ’ αυτή την ετήσια σύνοδο κορυφής «Junior Bilderberger».
Σε αντίθεση με τον Russell, ο οποίος αρνήθηκε όλες τις περιπτώσεις αντιεντροπίας, ο Weiner επέτρεψε την ύπαρξη απομονωμένων νησιών περιορισμένης αντιεντροπίας στην περίπτωση της βιολογίας και των ανθρώπινων συστημάτων που έτειναν να λειτουργούν με τρόπους που έβλεπαν την εντροπία (γνωστή και ως: τάση των συστημάτων να καταρρέουν σε ισορροπία) να μειώνεται.
Ωστόσο, όπως ακριβώς ο Russell, ο Wiener πίστευε ότι η κυβερνητική και η θεωρία της πληροφορίας διαμορφώθηκαν εξ ολοκλήρου από την εντροπία, λέγοντας:
«Η έννοια της ποσότητας των πληροφοριών συνδέεται πολύ φυσικά με μια κλασική έννοια της στατιστικής μηχανικής: αυτή της εντροπίας». [γνωστός κι ως: ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής].
Στο μυαλό του Wiener, το σύμπαν ήταν ένα αποσυντιθέμενο πεπερασμένο μέρος που διαμορφώθηκε από τον θάνατο που θα κατέστρεφε αναπόφευκτα τις περιορισμένες καταστάσεις της αντιεντροπικής ζωής, ζωής που εμφανίστηκε καθαρά τυχαία σε τυχαία μέρη του «χώρου» και του «χρόνου». Ο Wiener δήλωσε τα εξής το 1954:
«…είναι πολύ πιθανό ότι ολόκληρο το σύμπαν γύρω μας θα πεθάνει από τον θερμικό θάνατο, κατά τον οποίο ο κόσμος θα μετατραπεί σε μια απέραντη θερμοκρασιακή ισορροπία, στην οποία δεν θα συμβαίνει ποτέ τίποτα πραγματικά καινούργιο. Δεν θα μείνει τίποτα άλλο παρά μια μονότονη ομοιομορφία».
Μια απλοποιημένη αναπαράσταση του υποτιθέμενου δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής (γνωστός και ως: Εντροπία) που προϋποθέτει ότι όλα τα συστήματα είναι 1) κλειστά και επομένως 2) τελεολογικά καλωδιωμένα για να κινηθούν ντετερμινιστικά προς τον θερμικό θάνατο, αφού τίποτα ποιοτικά νέο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει ποτέ σε οποιοδήποτε σύστημα δεν ήταν ήδη στο εν λόγω σύστημα από την αρχή.
The Macy Conference on Cybernetics.
Από το 1943 έως το 1953, η κυβερνητική του Wiener και η απόρροια της θεωρίας πληροφοριών του έγιναν το σημείο συγκέντρωσης για ένα νέο επιστημονικό ιερατείο. Αυτό το ιερατείο θα συγκέντρωνε κορυφαίους στοχαστές κάθε κλάδου της γνώσης, μια προσπάθεια παρόμοια με αυτή που είχε κάνει προηγουμένως ο Thomas Huxley και το Royal Society X Club του.
Αυτά τα συνέδρια χρηματοδοτήθηκαν από το Ίδρυμα Josiah Macy, το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον Ταξίαρχο Marlborough Churchill (ξάδερφο του Winston Churchill) το 1930 με πρωταρχικό στόχο την μεταφορά κεφαλαίων στην ευγονική έρευνα τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Γερμανία, μαζί με την αδελφική του οργάνωση “The Rockefeller Foundation”.
Το Ίδρυμα Ροκφέλερ θα χρηματοδοτούσε τον κορυφαίο Ναζί ευγονιστή Ερνστ Ρούντιν από το 1928 καθ’ όλη την δεκαετία του 1930, ενώ θα χρηματοδοτούσε επίσης έρευνα με επικεφαλής τις Βρετανικές και Αμερικανικές ευγονικές εταιρείες.
Όπως επισημαίνει ο Anton Chaitkin στο British Psychiatry from Eugenics to Assassination, ο ιδρυτής και ελεγκτής του Ιδρύματος Macy, στρατηγός Marlborough, ήταν προηγουμένως επικεφαλής του Black Chamber της στρατιωτικής υπηρεσίας από το 1919 μέχρι την διάλυσή του το 1929.
Το Black Chamber διασυνδέθηκε στενά με την Βρετανική υπηρεσία πληροφοριών και υπηρετούσε ως ένα μοντέλο για την Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSA). Στις 5 Μαρτίου 1946, η NSA ενσωματώθηκε στην υποδομή πληροφοριών της Βρετανικής Κοινοπολιτείας με την υπογραφή της Συμφωνίας Πληροφοριών Σημάτων Ηνωμένου Βασιλείου-ΗΠΑ που γέννησε την συμμαχία «Five Eyes». Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι αυτό συνέβη την ίδια μέρα που ο Ουίνστον Τσόρτσιλ εκφώνησε την διαβόητη ομιλία του «Σιδηρούν Παραπέτασμα» στο Φούλτον του Μιζούρι, η οποία επισημοποίησε τον Ψυχρό Πόλεμο.
Ξεκινώντας το 1945 και έχοντας απεγνωσμένη ανάγκη να αποτραπεί η εξάπλωση του Αμερικανικού Συστήματος Πολιτικής Οικονομίας και ενός διεθνούς New Deal που είχε τεθεί σε κίνηση από τον Πρόεδρο Franklin D. Roosevelt, τα Συνέδρια Macy για την Κυβερνοδυναμική άρχισαν να συνεδριάζουν κάθε έξι μήνες.
Αυτά τα συνέδρια συγκέντρωσαν ψυχιάτρους, βιολόγους, νευρολόγους, μηχανικούς υπολογιστών, κοινωνιολόγους, οικονομολόγους, μαθηματικούς, ακόμη και θεολόγους, συνδεδεμένους με το Tavistock. Ο Wiener περιέγραψε αυτά τα συνέδρια, τα οποία διαμόρφωσαν την πορεία της δυτικής πολιτικής κατά τα επόμενα 75 χρόνια, λέγοντας ότι
“Για την ανθρώπινη οργάνωση, ζητήσαμε την βοήθεια των ανθρωπολόγων γιατρών Gregory Bateson και Margaret Mead, ενώ ο Dr. Oskar Morgenstern του Institute of Advanced Study ήταν ο σύμβουλός μας στο σημαντικό πεδίο της κοινωνικής οργάνωσης που ανήκει στην οικονομική θεωρία… Ο Δρ Kurt Lewin εκπροσώπησε το νεότερο έργο σχετικά με την μελέτη της δειγματοληψίας γνώμης και την πρακτική της διατύπωσης γνώμης”.
Η Κοινωνική Μηχανική οδηγεί την μεταπολεμική τάξη.
Για όσους ίσως δεν γνωρίζουν, ο Δρ. Bateson ήταν ο κορυφαίος ελεγκτής του προγράμματος MK-Ultra της CIA, το οποίο διεξήχθη από το 1952 έως το 1973 ως μια μυστική επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που σχεδιάστηκε για την μελέτη των επιπτώσεων της «αποδιαμορφώσεως» τόσο σε άτομα όσο και σε ομάδες που χρησιμοποιούν μείγματα θεραπείας ηλεκτροσόκ, βασανιστηρίων και ναρκωτικών. Ο Oskar Morgenstern ήταν ο καινοτόμος της «Θεωρίας Παιγνίων», η οποία έπαιξε κυρίαρχο ρόλο τόσο στον στρατιωτικό σχεδιασμό του πολέμου του Βιετνάμ όσο και στα οικονομικά συστήματα για τα επόμενα 70 χρόνια.
Ο Δρ. Kurt Lewin ήταν κορυφαίος ψυχίατρος από την Κλινική Tavistock του Λονδίνου και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης που οργάνωσε ένα συντονισμένο πρόγραμμα για την εξάλειψη της ασθένειας του εθνικού πατριωτισμού, της πίστης στην αλήθεια και της οικογενειακής αγάπης σε όλη την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Ένα εξέχον μέλος του συνεδρίου και σχεδιαστής αυτής της επιχείρησης ήταν ο Sir Julian Huxley. Ο Χάξλεϋ ήταν κορυφαίος ευγονιστής και αυτοκρατορικός μεγάλος στρατηγός που συνεργάστηκε στενά με τον άλλο ηγέτη της Fabian Society Bertrand Russell.
Ο Χάξλεϋ συμμεριζόταν την προσηλωμένη πίστη των Ράσελ και Βίνερ στην καθολική εντροπία λέγοντας το 1953:
«Πουθενά σε όλο το απέραντο σωζόμενο ίχνος του δεν υπάρχει κανένα ίχνος σκοπού, ή ακόμη και προοπτικής σημασίας, ωθείται από πίσω από τυφλές φυσικές δυνάμεις, ένας γιγάντιος χορός τζαζ από σωματίδια και ακτινοβολίες στον οποίο η μόνη γενική τάση που είχαμε μέχρι στιγμής καταφέρει να ανιχνεύσουμε είναι αυτή που συνοψίζεται στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής – την τάση να εξαντλείται».
Καθώς άρχιζε να διατυπώνει την αντίληψή του για τον «μεταανθρωπισμό» και ενώ διοργάνωνε τα συνέδρια Macy Cybernetics, ο Τζούλιαν βρήκε επίσης τον χρόνο να δημιουργήσει τον Οργανισμό Επιστημών και Πολιτισμού της Εκπαίδευσης των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO) το 1946, συντάσσοντας το ιδρυτικό του μανιφέστο. Η εντροπική του άποψη για την βιολογία και την φυσική εκφράστηκε ξεκάθαρα στις ανατριχιαστικές πολιτικές του απόψεις όπου γράφει:
«Το ηθικό δίδαγμα για την UNESCO είναι ξεκάθαρο. Το καθήκον που της έχει ανατεθεί για την προώθηση της ειρήνης και της ασφάλειας δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί πλήρως με τα μέσα που του ανατίθενται – εκπαίδευση, επιστήμη και πολιτισμός. Πρέπει να οραματιστεί κάποια μορφή παγκόσμιας πολιτικής ενότητας, είτε μέσω μιας ενιαίας παγκόσμιας κυβέρνησης είτε με άλλο τρόπο, ως το μόνο βέβαιο μέσο αποφυγής του πολέμου… στο εκπαιδευτικό της πρόγραμμα μπορεί να τονίσει την απόλυτη ανάγκη για μια παγκόσμια πολιτική ενότητα και να εξοικειώσει όλους τους λαούς με τις επιπτώσεις της μεταβίβασης της πλήρους κυριαρχίας από ξεχωριστά έθνη σε έναν παγκόσμιο οργανισμό».
Δουλεύοντας παράλληλα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας – που δημιουργήθηκε από έναν ψυχίατρο Tavistock ονόματι G. Brock Chisholm και χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από το Macy Foundation – ο Huxley οργάνωσε την δημιουργία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγείας (WFMH).
Το WFMH εποπτευόταν από τον Montagu Norman της Τράπεζας της Αγγλίας και διευθυνόταν από τον επικεφαλή της κλινικής Tavistock του Λονδίνου, στρατηγό John Rawlings Rees, τον οποίο διόρισε απευθείας ο Montagu. Ο Chaitkin επισημαίνει ότι μεταξύ των πρώτων έργων που οργάνωσαν από κοινού το WFMH και το Ίδρυμα Macy ήταν τα «Συνέδρια για τα προβλήματα της υγείας και ανθρωπίνων σχέσεων στην Γερμανία» το 1949-1950, τα οποία εξασφάλισαν ότι η θέση της Αυταρχικής Προσωπικότητας της Σχολής της Φρανκφούρτης είχε σφηνωθεί στο μυαλό όλων των παιδιών της Γερμανίας.
Ο στόχος ήταν να πειστεί ο γερμανικός λαός ότι το όλο λάθος της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία δεν βρισκόταν στην αναζήτηση διεθνών συνωμοσιών ή στην χειραγώγηση της πόλης του Λονδίνου/Γουόλ Στριτ … αλλά μάλλον στην «αυταρχική ψυχολογική-γενετική» διάθεση των Γερμανών δηλαδή στους ίδιους τους ανθρώπους.
Αυτό το πρόγραμμα εποπτεύτηκε από τον διευθυντή της Tavistock, Kurt Lewin, ο οποίος τότε έγινε ηγετική φυσιογνωμία της Σχολής της Φρανκφούρτης και καινοτόμος μιας νέας τεχνικής πλύσης εγκεφάλου που ονομάζεται «εκπαίδευση ευαισθησίας», η οποία βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην χρήση συμπλεγμάτων ενοχής και ομαδικής πίεσης για να σπάσει την θέληση μιας ομάδας στόχου είτε σε μια τάξη είτε στο χώρο εργασίας και απορροφώντας τυχόν πρωτότυπους στοχαστές σε καταστάσεις ομαδικής σκέψης.
Η δουλειά του Lewin με το WFMH και το Tavistock έγινε επίσης το θεμέλιο για τα σημερινά δόγματα της Κριτικής Θεωρίας που απειλούν να υπονομεύσουν ολόκληρο το πεδίο του δυτικού πολιτισμού.
“Στον βαθμό που τα άτομα σκέφτονται μόνα τους και κατευθύνονται εσωτερικά από παράγοντες 1) δημιουργικής λογικής και 2) συνείδησης, τα συστήματα ομαδικής σκέψης δεν συμπεριφέρονται πλέον σύμφωνα με το είδος των στατιστικά προβλέψιμων κανόνων εντροπίας και ισορροπίας, τους οποίους απαιτούν οι διψασμένοι για έλεγχο ολιγάρχες και τεχνοκράτες”.
Διαγράφοντας αυτόν τον παράγοντα της «απρόβλεψης» προβάλλοντας το επιχείρημα ότι όλοι οι ηγέτες που ομολογούν την αλήθεια είναι απλώς «αυταρχικές προσωπικότητες» και «νέοι χιτλερικοί τύποι», η αρετή των όχλων υψώθηκε πάνω από την αρετή της ατομικής ιδιοφυΐας και πρωτοβουλίας που συνεχίζει να μαστίζει την κόσμο μέχρι σήμερα.
Τα Συνέδρια Κυβερνητικής εξελίχθηκαν κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1960-1970, βρίσκοντας τους εαυτούς τους όλο και περισσότερο ενσωματωμένους με διεθνείς οργανισμούς όπως τα Ηνωμένα Έθνη, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το ΝΑΤΟ και τον ΟΟΣΑ.
Καθώς συνέβη αυτή η ενοποίηση, οι νέοι τεχνοκράτες άρχισαν να ασκούν ολοένα μεγαλύτερη επιρροή στον καθορισμό των προτύπων του νέου παγκόσμιου λειτουργικού συστήματος. Εν τω μεταξύ, οι εθνικές κυβερνήσεις βρέθηκαν όλο και πιο καθαρές από εθνικιστές ηθικούς ηγέτες όπως ο John F. Kennedy, ο Charles DeGaulle, ο Enrico Mattei και ο John Diefenbaker. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την βαθύτερη ενσωμάτωση τόσο της ανάλυσης συστημάτων όσο και της κυβερνητικής στο κυβερνητικό πλαίσιο μιας νέας διεθνικής δομής εξουσίας.
Αφού ο Julian Huxley επινόησε τον όρο «μεταανθρωπισμός» το 1957, η λατρεία της Τεχνητής Νοημοσύνης –καθοδηγούμενη από την πίστη στην αναπόφευκτη συγχώνευση ανθρώπου και μηχανής– γιγαντώθηκε ολοένα και περισσότερο με σημαντικά γεγονότα όπως η διατριβή συμβίωσης ανθρώπου-υπολογιστή του JCR Licklider το 1960 και την εφαρμογή αυτών των συστημάτων σε προγράμματα του Υπουργείου Άμυνας όπως τα συστήματα εντολών wargames, το SAGE (Semi Automatic Ground Environment) και τα αμυντικά δίκτυα μη επανδρωμένων αεροπλάνων της DARPA.
Οι δυάδες Augmented Cognition Computer-Soldier ήταν μια ακόμη έκφραση αυτής της διεστραμμένης ιδέας με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν για την δημιουργία ενισχυμένων στρατιωτών cyborg. Με τα χρόνια, οι οπαδοί αυτής της νέας λατρείας βρέθηκαν σύντομα να λειτουργούν ως τιμονιέρηδες στο νέο παγκόσμιο πλοίο της γης, δημιουργώντας μια νέα παγκόσμια τάξη ελίτ τεχνοκρατών και ολιγαρχών που είναι πιστοί μόνο στην κάστα και την ιδεολογία τους.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν το μυαλό τους όλο και πιο κοντά στο μοντέλο των μηχανών υπολογιστών ιδεών ικανών για λογική, αλλά όχι αγάπη ή δημιουργικότητα. Όσο περισσότερο αυτοί οι λατρευτικοί τεχνοκράτες –όπως ο Yuval Harari, ο Ray Kurzweil, ο Bill Gates ή ο Klaus Schwab– θα μπορούσαν να σκέφτονται σαν ψυχροί υπολογιστές, ενώ παράλληλα θα έκαναν τις μάζες της γης να κάνουν το ίδιο, τόσο περισσότερο θα μπορούσαν να διατηρήσουν την παρανοϊκή θέση τους ότι “οι υπολογιστές πρέπει να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη σκέψη”.
@ Ion Maggos/ terrapapers.com / 2023
Σχόλια