Το 2022 είναι αναμφισβήτητα η χρονιά της εισόδου πέραν πάσης
αμφιβολίας, στον παγκόσμιο πόλεμο. Στον πόλεμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας σε
πρώτη φάση, με την Κίνα να έπεται. Γράφουμε “πέραν πάσης αμφιβολίας”,
διότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια διαδικασία η οποία ετέθη σε
κίνηση πολλά χρόνια πριν, με καταλυτικά γεγονότα την επιχείρηση αλλαγής
καθεστώτος στη Συρία και κυρίως, την πραξικοπηματική αλλαγή καθεστώτος
στην Ουκρανία το 2014. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Ο πόλεμος αυτός έχει πολλά μέτωπα. Το πλέον προφανές και το κυρίαρχο είναι αυτό της Ουκρανίας. Εκεί θα κριθεί η επιβίωση της Ρωσίας από τη μια και η πειστικότητα έως και επιβίωση του ΝΑΤΟ από την άλλη. Το δεύτερο έχει να κάνει με την απόπειρα της Ουάσιγκτον να στραγγαλίσει τεχνολογικώς και οικονομικώς την Κίνα, δια του “πολέμου των ημιαγωγών”, (chips). Πρόκειται για έναν πόλεμο αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος απειλεί την περαιτέρω εξέλιξη της κινεζικής οικονομίας και όχι μόνο, ενώ επιπλέον συμπεριλαμβάνει και το ζήτημα της Ταϊβάν, δεδομένου ότι το de facto αποσχισθέν νησί αποτελεί “πρωτεύουσα” της παραγωγής ημιαγωγών.
Το τρίτο αφορά τις επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων που διάκεινται φιλικά προς τη Ρωσία και την Κίνα, με κομβικότερο αυτό του Ιράν. Οι διαδηλώσεις εναντίον του Ιράν φαίνεται ότι κάμπτονται, ενώ ταυτοχρόνως ο εμπλουτισμός ουρανίου από πλευράς των Ιρανών προχωρά, με αποτέλεσμα το ζήτημα της στρατιωτικής επίθεσης εναντίον του να επανέρχεται. Προφανώς, ο σχηματισμός της πλέον ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραήλ ιστορικώς, δε βοηθά ιδιαιτέρως στην κατεύθυνση αποτροπής του πολέμου.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι με επίκεντρο την Ουκρανία δεν μιλούμε για ένα πόλεμο δια αντιπροσώπων μόνο, αλλά και για έναν άμεσο, απευθείας πόλεμο, ο οποίος ακόμα διεξάγεται με ελεγχόμενο τρόπο και μέσα σε ό,τι αφορά τους κύριους αντιπάλους. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αποτελούν τον πλέον κομβικό παράγοντα διεξαγωγής του πολέμου στην Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας, όχι μόνο δια της αποστολής οπλισμού, αλλά και δια της άμεσης συμμετοχής στις εχθροπραξίες με συλλογή πληροφοριών, καθοδήγηση των ουκρανικών δυνάμεων, οικονομική συντήρησή τους (όπως και όλης της Ουκρανίας) αλλά και με αποστολή ελίτ δυνάμεων, υπό τη μορφή μισθοφόρων.
Μάλιστα έχει εμπλακεί το σύνολο του στρατιωτικό- βιομηχανικού συμπλέγματος της Δύσης, των ολιγαρχών της συμπεριλαμβανομένων, με πλέον χαρακτηριστική την περίπτωση του Ίλον Μασκ και του Starlink. Η Ουκρανία έχει μετατραπεί σε πλήρες προτεκτοράτο των ΗΠΑ και στον πλέον ικανό στρατό του ΝΑΤΟ. Στην περίπτωση της Κίνας και του Ιράν, οι ΗΠΑ επίσης δεν κάνουν καν τον κόπο να προσπαθήσουν να καμουφλάρουν το ρόλο τους.
Ολοταχώς, προς ολοκληρωτικό πόλεμο
Με επίκεντρο λοιπόν την Ουκρανία έχουμε έναν μη κατακλυσμιαίο ακόμα, παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος ενοποιεί διαφορετικά μέτωπα επειδή ως διακύβευμα έχει, όπως και κάθε άλλος παγκόσμιος πόλεμος, την πλανητική αρχιτεκτονική για τις επόμενες δεκαετίες. Ωριμάζοντας μέσα από τον ίδιο τον πόλεμο και τις ήττες πριν από αυτόν, η Ρωσία, η Κίνα (και μια σειρά ακόμα αναδυομένων δυνάμεων) συνειδητοποιούν την ανάγκη ενός πολυκεντρικού κόσμου. Δεν είναι ακόμα πολύ σαφές πώς θα μοιάζει ένας τέτοιος κόσμος, ούτε και το αν θα αποδειχτεί βιώσιμος ως τέτοιος ή η ίδια του η καπιταλιστική φύση θα τροφοδοτήσει νέα μονοπώλια και νέους επίδοξους κυρίαρχους του πλανήτη (θα ποντάραμε στην τελευταία αυτή εκδοχή εφόσον ο καπιταλισμός παραμείνει το κυρίαρχο μοντέλο).
Ωστόσο, η υποχώρηση και η ήττα του μόνου ολοκληρωμένου ιμπεριαλιστικού κέντρου, των ΗΠΑ, θα ανοίξει ένα έστω σύντομο παράθυρο δυνατοτήτων και άρα μεγαλύτερης ελευθερίας για τους λαούς. Οι ΗΠΑ και οι κανιβαλιζόμενοι από την Ουάσιγκτον “σύμμαχοί” τους (στην πραγματικότητα, υποτακτικοί τους) δίνουν μια απελπισμένη μάχη προκειμένου να διατηρήσουν ζωντανό τον κόσμο της πρώιμης, μεταψυχροπολεμικής περιόδου. Θα πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, μέχρι τον τελευταίο Ταϊβανέζο, μέχρι τον τελευταίο Κούρδο, θα ρημάξουν την οικονομία της ΕΕ και τελικώς θα διακινδυνεύσουν και έναν κατακλυσμιαίο πόλεμο.
Για την πλευρά του “πολυκεντρισμού” η ολοκληρωτική ήττα της Ουκρανίας και η περιέλευσή της στο ρωσικό έλεγχο αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση σε μια μακρά περίοδο συγκρούσεων, που συμπεριλαμβάνει τη μείωση έως εκμηδενισμό της επιρροής των ΗΠΑ συνολικώς στην Ευρώπη και στην Ασία.
Για την πλευρά της αμερικανοκρατίας, η αποσοβιετοποίηση 2.0 (δηλαδή η διάλυση της Ρωσίας), όπως και η αλλαγή καθεστώτος και ο ακρωτηριασμός της Κίνας αποτελούν επίσης μονόδρομο αν θέλουν να επικρατήσουν. Στην παρούσα φάση, όχι μόνο η εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο πλευρών είναι μηδενική αλλά επιπλέον, οι στρατηγικοί στόχοι τους είναι μετωπικώς, συγκρουσιακοί. Δε μιλούμε για έναν ψυχρό αλλά για ένα θερμό, ολοκληρωτικό πόλεμο.
Τί φέρνει το 2023
Το 2023 επομένως, ο πόλεμος θα συνεχιστεί και πιθανώς θα επεκταθεί. Μαζί με αυτόν βεβαίως και η οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση θα ενταθεί διότι οι επιπτώσεις των αυτοκτονικών για τη Δύση και ειδικότερα για την ΕΕ, κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, του Ιράν, της Βενεζουέλας και η επιδείνωση των σχέσεων με το Κατάρ και ίσως τη Σαουδική Αραβία, θα επιδράσουν σωρευτικώς στις δυτικές και κυρίως στις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Όλα δείχνουν ότι η πραγματική οικονομία θα πάρει την εκδίκησή της, αποδεικνύοντας ότι χωρίς πρώτες ύλες δεν υπάρχει βιομηχανία και χωρίς βιομηχανία δε στέκεται καμιά σύγχρονη οικονομία. Σε ένα τέτοιο σενάριο, η κρίση θα περάσει μοιραία και στον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, όπως και στις κεντρικές τράπεζες. Η κρίση έχει όλες τις προοπτικές για να αποδειχτεί πολύ χειρότερη από εκείνη του 2007-2008.
Πρώτον, γιατί αφορά την πραγματική ικανότητα, βιομηχανικής παραγωγής. Δεύτερον, γιατί έρχεται μετά από δύο προηγούμενες κρίσεις (των ενυπόθηκων δανείων και της πανδημίας). Τρίτον, γιατί οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον τροφοδοτούμενο από την ενέργεια πληθωρισμό με αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, δηλαδή καταδικάζοντας τους δανειολήπτες και προκαλώντας νέα αναδιανομή πλούτου προς τα πάνω, εν μέσω ύφεσης. Έτσι, όμως, θα πλήξουν ακόμα περισσότερο και τις εμπορικές τράπεζες. Τέταρτον, διότι ουκ ολίγες φούσκες κινδυνεύουν να σκάσουν. Πέμπτον, διότι η ΕΕ ολόκληρη και όχι μόνο το Ευρώ αναδεικνύεται σε αυτό που πάντα ήταν: Ένας γίγαντας με πήλινα πόδια και διεφθαρμένη ηγεσία.
Εν συντομία, αν το 2022 ήταν ιστορικό (και ήταν) το 2023 έχει όλα τα στοιχεία εκείνα, που μπορούν να το καταστήσουν ακόμα πιο ιστορικό. Με πολλές καταστροφές αλλά για να μην είμαστε απαισιόδοξοι (πλην όμως όχι και αφελείς) και με δυνατότητες μέσα σε αυτό το αιματοβαμμένο περιβάλλουν για τους λαούς, προκειμένου να επαναστατήσουν.
Σχόλια