Η θεσμική θωράκιση της πατρίδας μας προαπαιτεί τη βαθιά πίστη στα δημοκρατικά ιδεώδη και τη μετουσίωση αυτών στην πράξη,
προκειμένου να επιτευχθεί η κοινωνική ευημερία. Πλην όμως η ως άνω
διατύπωση μόνον ουτοπία φαντάζει σε ένα κράτος το οποίο λυμαίνονται οι
κομματικοί μηχανισμοί, εις βάρος της εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Η αβελτηρία και ολιγωρία των θεσμών, οι οποίοι εν γένει αποτελούν εγγυητική λειτουργία εις το σύνολο της διοικήσεως διά την πρόοδο και την εξέλιξη του έθνους, ενδημούν σε υπέρμετρο βαθμό, διά τον λόγο ότι οι ίδιοι οι θεσμοί έχουν καθ’ ολοκληρίαν υποκατασταθεί από τις οιονεί «συμμορίες» των κομμάτων, οι οποίες διά πράξεων και παραλείψεων λεηλατούν τη Δημόσια Διοίκηση.
Η έλλειψη αξιοκρατίας αλλά και η συστηματική κατάλυση των συνταγματικών θεσμών αποδεικνύουν το γεγονός ότι το κράτος, δεν λειτουργεί όπως δει.
Τούτο το βλέπουμε με την εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών τόσο από τη Δημόσια Διοίκηση όσο και ιδίως από τη Δικαιοσύνη, όπου -κατά το δοκούν- καθίσταται «βασιλικότερη του βασιλέως» και ενίοτε «καθεύδει τον νήδυμο ύπνο», στρουθοκαμηλίζοντας εκκωφαντικά σε κατάφωρα παράνομες πράξεις, οι οποίες, αφενός, αντιβαίνουν προς το δημόσιο συμφέρον και, αφετέρου, βλάπτουν σφόδρα το εθνικό.
Τούτο ασφαλώς συμβαίνει με τον ενδοτισμό της Ελλάδας στα εθνικά θέματα, όπου αφήνει έκθετη την εθνική μας κυριαρχία, με αποτέλεσμα να τιτρώσκεται το κύρος του ελληνικού έθνους, αλλά και με την ιταμή εκδήλωση απαξίας προς τη δεσπόζουσα βούληση του ελληνικού λαού.
Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω ορισμένες διαχρονικές κερκόπορτες εις τον νόμο και εν γένει εις τη νομολογία, που αποτελούν θρυαλλίδες προαγωγής αντι-εθνικών και αντιλαϊκών μέτρων: Αυτές δεν είναι άλλες από αόριστες αξιολογικά έννοιες, όπως «δημόσιο συμφέρον», «δημόσια υγεία».
Εν άλλοις λόγοις, πρόκειται διά τον κρατικό πατερναλισμό, ο οποίος εξαίφνης καταργεί τη θεμελιώδη ελευθερία των πολιτών και αυτοκλήτως υποκαθιστά τη συλλογική βούληση βιαίως, ούτως ώστε να χειραγωγήσει τους πολίτες, προς ορισμένη ανοχή πράξεως. Καίτοι αυτή αντίκειται σφόδρα και προδήλως προς την αληθή βούληση των πολιτών, υπό το πρόσχημα της πρωτοκαθεδρίας του κοινού καλού, το οποίο εν τέλει μόνον το ίδιο το κράτος αυθεντικά ορίζει.
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Σχόλια