Όμηροι της κλεπτοκρατίας!

την

Γιατί μπήκαμε στα Μνημόνια; 

Γιατί εκτός από το γεγονός ότι, πρώτον, η Ελλάς φορτώθηκε ένα υπέρογκο δημόσιο χρέος σε γερμανικές εξοπλιστικές και φαρμακευτικές εταιρίες ως διόδια για την είσοδό της στην ΟΝΕ, δεύτερον, έχασε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της λόγω της σκληρής ισοτιμίας ένταξης ευρώ έναντι της δραχμής και, τρίτον, τα 2/3 των κρατικών δαπανών κατευθύνονταν προς ένα πανάκριβο ασφαλιστικό σύστημα πολυτελείας, υπάρχει ακόμη ένας λόγος: Το κόστος της κλεπτοκρατίας. Της διαπλοκής. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

  • Από τον Μανώλη Κοττάκη

Δεν έχει ακόμη μετρηθεί πόσο επιβάρυνε τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας η διαφθορά πολιτικών και ολιγαρχών, αλλά το βέβαιον είναι ότι ακόμη και αυτοί οι Γερμανοί (που είχαν λόγους να σιωπούν) το κατάλαβαν! Μεγάλο μέρος της ευθύνης για την υπαγωγή στα Μνημόνια έχει η ελληνική κλεπτοκρατία. Το είπε ο Σόιμπλε, που στην αρχή τα έβαζε άδικα με τον ελληνικό λαό, το είπε και η Μέρκελ: Η κλεπτοκρατία! Γι’ αυτό και απαίτησαν από τον υπάκουο κ. Τσίπρα να εξοντώσει τρεις ολιγάρχες τον καιρό που αυτός ήταν εν τη βασιλεία του. Εναν εκδότη, έναν τραπεζίτη και έναν εκτός συναγωνισμού.

Αν δεν βλέπαμε να επαναλαμβάνονται οι ίδιες συμπεριφορές και σήμερα (που υποθετικά είμαστε έξω από τα Μνημόνια), δεν θα υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να επιστρέψουμε στο θέμα. Αλλά δυστυχώς βλέπουμε ακριβώς τα ίδια. Και χειρότερα. Και ας έχουν αλλάξει οι κουμανταδόροι. Μόλις η Ελλάς κατάφερε να βγάλει λίγο το κεφαλάκι της έξω από το νερό, παλιά μου τέχνη κόσκινο. Πάλι τα ίδια. Η απληστία και η αδηφαγία στα μέγιστα όριά τους. Εκπληκτοι αυτόν τον καιρό μαθαίνουμε: Γνωστός επιχειρηματίας φέρεται ότι εξαγόρασε εβδομαδιαία εφημερίδα η οποία στο παρελθόν ήταν εξαιρετικώς επιθετική προς το πρόσωπό του.

Φ

έρεται επίσης ότι διεκδικεί και δεύτερη άδεια τηλεοπτικού σταθμού, δεν έφτανε η μία. Φέρεται επίσης ότι πιέζει δημάρχους και περιφερειάρχες να προτιμούν νεοαποκτηθείσα εταιρία του σε διαγωνισμούς δημόσιων έργων επί ποινή αποκλεισμού τους από τα πλείστα μέσα ενημέωσης τα οποία διαθέτει. Άλλος επιχειρηματίας φέρεται ότι εξαγόρασε γνωστή εταιρία δημοσκοπήσεων, η οποία θρυλείται ότι θα αξιοποιηθεί στο μέλλον για να προωθήσει τα σχέδιά του για την επιβολή συνεργασίας μεταξύ Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ με Μητσοτάκη ή χωρίς στην πρωθυπουργία.

Ως πρώτο δείγμα της εταιρίας αυτής θα είναι, όπως θα δείξει το μέλλον, η απότομη μείωση της δημοτικότητας του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ανάδειξη της αναγκαιότητας των κυβερνήσεων συνεργασίας, η υποβάθμιση του ζητήματος των υποκλοπών. Με τελικό στόχο να πιεστεί να συνεργαστεί ο κ. Ανδρουλάκης με τη Ν.Δ. Τρίτος επιχειρηματίας χωρίς φανερή εμπλοκή σε ΜΜΕ μαθαίνουμε ότι πιέζει ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους για ψηφιακά έργα του Ταμείου Ανάκαμψης. Τέταρτος επιχειρηματίας πίεζε ασφυκτικά μέχρι προσφάτως κορυφαίο αιρετό της Αυτοδιοίκησης να υπονομεύσει-καθυστερήσει υποδομή που θα ενίσχυε τον ανταγωνιστή του σε εθνική διοργάνωση.

Αν αθροίσουμε τα τελευταία νέα με όλα όσα έχουν προηγηθεί τους τελευταίους μήνες με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, διαπιστώνουμε ότι αυτή η χώρα δεν έχει… σωσμό. Το κυρίαρχο αίτημα των τρόπος του λέγειν «εθνικών πρωταθλητών» είναι η κατάργηση του ανταγωνισμού. Και η εξουδετέρωση κάθε θεσμού ελέγχου προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, με πρώτο θύμα την ελευθεροτυπία. Βγάζει αυτό πουθενά; Φοβάμαι πως ναι.

Οι ίδιες αμαρτίες οδηγούν στο τέλος στα ίδια αποτελέσματα. Η κλεπτοκρατία (τίτλος βιβλίου του Γάλλου δημοσιογράφου Πατρίκ Μενό για όλα όσα συνέβαιναν στη Σοβιετική Ενωση τη δεκαετία του 1980, «Ροές») θα μας γυρίσει πάλι στα Μνημόνια.


Και δυστυχώς όσα διαβάζω για τους μελλοντικούς συνδυασμούς δυνάμεων μετά τις εκλογές με πείθουν ακόμη περισσότερο ότι η περιπέτεια προβάλλει στον ορίζοντα. Σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Ιταλία είναι ήδη μπροστά μας. Οποια λύση και αν προκύψει θα είναι προβληματική. Θα της λείπει η μακρά πνοή.

Καθώς οι επόμενες κυβερνήσεις θα είναι «όμηροι» της κλεπτοκρατίας. Δεν ξέρω, διερωτώμαι, τι μπορεί να εύχεται ο κ. Μητσοτάκης στον εαυτό του! Να εκλεγεί αυτοδύναμος με πλειοψηφία μίας δύο εδρών με την πιθανότητα να του ελέγχει η διαπλοκή έναν δύο βουλευτές, να τον εκβιάζει και να τον αποσταθεροποιεί κάθε μέρα; Να επιδιώξει κυβέρνηση συνεργασίας με την Ελληνική Λύση για να ανακαλύψει στον δρόμο ότι, όπως ο κ. Σαμαράς είχε συγκυβερνήτη τον Ευάγγελο Βενιζέλο, εκείνος θα έχει συγκυβερνήτη, και θα τελεί υπό την ομηρία αυτού (πιθανώς και άλλων δυνάμεων), τον αντιπρόεδρο του κόμματός του; Να επιδιώξει συνεργασία με τη στήριξη επιχειρηματικών δυνάμεων με μεμονωμένους αποστάτες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Ελληνικής Λύσης; Μα, μια τέτοια κυβέρνηση, την οποία η Ν.Δ. χαρακτήριζε απαξιωτικά «κουρελού» όταν ο Τσίπρας έπραξε κάτι ανάλογο, θα έχει μετά βεβαιότητος βραχύ ορίζοντα. Να συνεργαστεί, τέλος, με το ΠΑΣΟΚ; Μα, στην πραγματικότητα, αν ποτέ συνέβαινε αυτό, η κυβέρνηση αυτή θα είχε άτυπο επόπτη τις δυνάμεις εκείνες που έλεγξαν κάθε μικρό κόμμα της Κεντροαριστεράς που γεννήθηκε μέσα στα Μνημόνια.

Και αναλόγως των εξελίξεων το κρατούσαν στα σχήματα ή το… απέσυραν. Ίσως να τα λέμε ολίγον χύμα και ολίγον τσουβαλάτα σήμερον, αλλά ειλικρινώς βαρεθήκαμε να βλέπουμε επί διακυβερνήσεως Ν.Δ. όλο το σύστημα της κλεπτοκρατίας -με τις λαμπρές εξαιρέσεις ορισμένων επιχειρηματιών που πληρούν τον τίτλο του «ευπατρίδη»- να υιοθετεί όλες τις πρακτικές που εφάρμοζε επί εκσυγχρονισμού του κ. Σημίτη. Με την αλαζονική πεποίθηση, όπως έδειξε και η αθώωση όλων των υπευθύνων για τα μαύρα ταμεία της Siemens, πως στην Ελλάδα, ό,τι κι αν κάνεις, δεν τιμωρείσαι.

Βεβαίως, ευθύνη για την εκτροπή που έχει αρχίσει να συντελείται και θα κορυφωθεί στον δρόμο προς τις εκλογές έχει και η ίδια η κυβέρνηση, η οποία, αντί να κοιτά προς τη Μόσχα για να της επιρρίψει ευθύνες αποσταθεροποίησης, καλό θα είναι να κοιτάξει τις εδώ παρέες της.

Δεν έβαλε όρια δυστυχώς η κυβέρνηση στις σχέσεις της με την κλεπτοκρατία, επέτρεψε την υπέρμετρη συγκέντρωση ισχύος. Δεν οριοθέτησε τις ζώνες εντός των οποίων η πολιτική θα έχει το απόλυτο προβάδισμα έναντι της αγοράς. Δεν έκανε εκλογές τότε που μπορούσε να λάβει από 40% και πάνω και να κάψει την απλή αναλογική.

Τα έλεγε τότε ο Καραμανλής στον Μητσοτάκη, αλλά κάποιοι στο ευρύτερο Μαξίμου είχαν στον νου τους πώς θα μοιράσουν το «πακέτο». Μου το είχε προβλέψει και ο Θόδωρος Τσουκάτος τον περασμένο χειμώνα: «Αυτοί με τόσα ευρωπαϊκά κονδύλια στη φαρέτρα τους θα κάνουν εκλογές την άνοιξη του 2023».

Ναι. Μόνο που χάριν της διανομής υπονομεύεται το ακριβό αγαθό της σταθερότητας, το οποίο η Ελλάς απόλαυσε ηρεμούσα στο σύνολό της, είτε συμφωνούσε είτε διαφωνούσε με τον κ. Μητσοτάκη. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο: τα νταραβέρια κομμάτων και επιχειρηματιών στη δεύτερη θητεία των κυβερνήσεων, όπου οι επιρροές εξασθενούν, συνήθως κλονίζουν τη σταθερότητα και βλάπτουν την πραγματική οικονομία. Είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Και κανείς δεν μιλά.

==================

την
την
την
την

Προφανώς, η δικαστική παραγραφή του σκανδάλου τον δωροδοκιών πολιτικών κομμάτων και προσώπων, στην Ελλάδα, από την πολυεθνική εταιρία Siemens, είναι απολύτως εξοργιστική, αλλά, δυστυχώς, είναι το άρθρο 111 του Ποινικού Κώδικα αυτό, που προβλέπει τον θεσμό της παραγραφής, ακόμη και των βαριών ποινικών εγκλημάτων, με ανώτερο χρόνο παραγραφής την 20ετια, από την τέλεση τους.

Ας δούμε την σχετική διάταξη του Ποινικού Κώδικα για να αντιληφθούμε το περί τίνος πρόκειται. Η διάταξη του άρθρου 111 του Ποινικού Κώδικα έχει ως εξής :

“1. Το αξιόποινο εξαλείφεται με την παραγραφή.

2. Τα κακουργήματα παραγράφονται μετά είκοσι έτη αν ο νόμος προβλέπει γι’ αυτά την ποινή της ισόβιας κάθειρξης και μετά δέκα πέντε έτη σε κάθε άλλη περίπτωση, εκτός αν ο νόμος προβλέπει διαφορετικά.
3. Τα πλημμελήματα παραγράφονται μετά πέντε έτη.
4. Οι πιο πάνω προθεσμίες υπολογίζονται κατά το ισχύον ημερολόγιο.
5. Αν ο νόμος ορίζει διαζευκτικά περισσότερες από μία ποινές, οι πιο πάνω προθεσμίες υπολογίζονται σύμφωνα με τη βαρύτερη απ’ αυτές”. 

(Σημείωση, επί του νόμου : Αυτός είναι ο νέος Ποινικός Κώδικας, όπως κωδικοποιήθηκε, με τον Ν. 4619/2019, επι κυβερνήσεως Αλέξη Τσίπρα, με ημερομηνία ισχύος την 1η Ιουλίου 2019. Προφανώς, ο θεσμός της παραγραφής είναι παλαιός, δεν είναι καινούργιος, αλλά η διατήρησή του, στον νέο Ποινικό Κώδικα και η αλλαγή του, προς το χειρότερο, από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι χρήσιμο να καταγραφεί).


Η εξοργιστική απόφαση, με την οποία αθωώθηκαν προχθές, 26/9/2022, οι κατηγορούμενοι, για το σκάνδαλο Siemens, ένα από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, που επικρατεί, είτε το καθεστώς είναι αστικοδημοκρατικό, είτε είναι αυταρχικό, ή ημιολοκληρωτικό, ή είναι, αυθεντικά, ολοκληρωτικό. 

Το πρόβλημα της πολιτικής και οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχικής, αλλά και της γενικότερης διαφθοράς είναι εγγενές και συστημικό. Έτσι, πρέπει να το βλέπουμε και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. 

Δεν είναι ότι η εξάλειψη των σύγχρονων ολιγαρχικών καθεστώτων και η αντικατάστασή τους, από ελευθεριακά συστήματα θα εξαφανίσουν κάθε εστία διαφοράς. Είναι ότι η κατάργηση των ολιγαρχικών καθεστώτων θα αποτρέψει τον συστημικό χαρακτήρα της κοινωνικής διαφοράς, η οποία έτσι θα περιοριστεί και θα είναι αντιμετωπίσιμη.

Προφανώς, θα αντιταχθεί, σε αυτό μου το επιχείρημα, ότι ελευθεριακά συστήματα, στην κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξουν. Δεν θα αντικρούσω αυτό το επιχείρημα, ως μη πραγματικό. Είναι πολύ πιθανό και προφανώς, είναι το πιθανότερο σενάριο, αλλά αυτό είναι ένα άλλης τάξεως ζήτημα, που αφορά μιαν άλλη συζήτηση και δεν αλλάζει τα πράγματα, όσον αφορά την συστημικότητα και τον ενδογενή χαρακτήρα της σύγχρονης, αλλά και της παλαιότερης ολιγαρχικής και κατευθυνόμενης κοινωνικής διαφθοράς.

Για τους λόγους αυτούς, αυτό που, έχει σημασία, είναι η συζήτηση, για την ολιγαρχική συστημική διαφθορά, να επικεντρωθεί, στα υπάρχοντα δεδομένα των καθεστώτων του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού και να αποφευχθούν οι αοριστολογικές γενικότητες και γενικεύσεις, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, καθοδηγούνται, από το σύγχρονο σύστημα, προκειμένου η κοινή γνώμη να πειστεί ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά και δι’ αυτού του τρόπου, να αποδεχθεί, ως κάτι το φυσιολογικό, την ύπαρξη και την διαιώνιση της γενικευμένης συστημικής πολιτικοοικονομικής διαφθοράς, που επικρατεί, ως εργαλείο των εργασιών της σύγχρονης ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, που την υπηρετεί.

Άλλωστε, σε τελική ανάλυση και το ίδιο το γενικότερο νομικό πλαίσιο των σύγχρονων καπιταλιστικών αστικοδημοκρατικών καθεστώτων έχει και δίδει το πεδίο εκείνο, μέσα στο οποίο, μέσω των μέτρων των αντισταθμίσεων και των εσωτερικών ισορροπιών των διαφόρων εξουσιών, μπορεί να γίνει ένας διαρκής και επίμονος αγώνας, για την αποτροπή, την αντιμετώπιση και την πάταξη πολλών εκδοχών του φαινομένου της συστημικής ολιγαρχικής και λοιπής διαφθοράς. Και αυτά τα πλαίσια και τα πεδία, που υφίστανται, ως κοινωνικές κατακτήσεις, χρήσιμο είναι να χρησιμοποιούνται και να μην μένουν ανεκμετάλλευτες.

Μέσα σε αυτά τα δεδομένα κινείται και θέλει να επιμείνει και το παρόν δημοσίευμα, γεγονός το οποίο πιστεύω ότι το καθιστά χρήσιμο, αναγκαίο και απαραίτητο, προκειμένου να μπορέσουν να διαδοθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι απόψεις και οι δικές μου αλλά και πολλών άλλων, για την συστημικότητα και τον ολιγαρχικό πυρήνα και τον ενδογενή χαρακτήρα της σύγχρονης πολιτικοοικονομικής διαφθοράς, η οποία, σε κάθε περίπτωση, πρέπει και να καταδεικνύεται και να υποδεικνύεται και να καταπολεμείται, με όποιο χρήσιμο εργαλείο μπορούμε να έχουμε στην διάθεσή μας και φυσικά, ουσιαστικό όπλο αποτελεί και η έκφραση γνώμης, όπως και η ελευθερία, στην διακίνηση των απόψεων, που, ευτυχώς, υπάρχει, ακόμη, μέσα στα σύγχρονα αστικοδημοκρατικά πλαίσια και πάλι, ως καρπός των παλαιότερων και των νεότερων γενεών.

Όλα τα παραπάνω νομίζω, μαζί με την καταγραφή των προβλέψεων του άρθρου 111 του Ποινικού Κώδικα, για την παραγραφή και των βαρέων εγκλημάτων, δείχνουν, χαρακτηριστικά, την συστημικότητα της σύγχρονης πολιτικοοικονομικής ολιγαρχικής διαφθοράς ένα φαινόμενο της οποίας είναι και το πολύκροτο σκάνδαλο των δωροδοκιών πολιτικών προσώπων και κομμάτων, από την πολυεθνική εταιρία Siemens και το οποίο είναι γενικευμένο, όπως δείχνει και το ανάλογο φαινόμενο των δωροδοκιών της πολυεθνικής εταιρείας Novartis, το οποίο και αυτό κουκουλώθηκε, όπως συνέβη την περασμένη Δευτέρα και επίσημα, με απόφαση του σύγχρονου αστικού καπιταλιστικού δικαστικού συστήματος (το οποίο, καταχρηστικώς και παραπλανητικώς, αποκαλείται Δικαιοσύνη), με το σκάνδαλο της Siemens.

Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να θυμηθούμε την αποκαλυπτική αφήγηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού της διεφθαρμένης κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, του Χάρη Καστανίδη, που τον Μάιο του 2011, στην συζήτηση του πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής, για την υπόθεση της Siemens, ως υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, ο Χάρης Καστανίδης, αναφέρθηκε στην απόφαση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, να απορρίψει, το 1997, την πρόταση, που είχε υποβάλει ο Καστανίδη, για την σύσταση Ανεξάρτητης Αρχής για τις προμήθειες. Η πρόταση του Καστανίδη, ως υπουργού Μεταφορών, το 1996 και αρμόδιου, για τις συμβάσεις, είχε, αρχικά, γίνει αποδεκτή από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος που ζήτησε την επίσπευση της κατάθεσης του σχετικού νομοσχεδίου. Αλλά, στην συνέχεια, ο, τότε, πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη και εν απουσία του Καστανίδη, συγκλήθηκε υπουργικό συμβούλιο, το οποίο, κατευθυνόμενα, απέρριψε τις νομοθετικές προτάσεις Καστανίδη, με το επιχείρημα ότι το θεσμικό πλαίσιο ήταν επαρκές και δεν χρειάζονταν αλλαγές, κάτι το οποίο υποστήριξε και αργότερα, ο Κώστας Σημίτης. 

Ο Χάρης Καστανίδης δεν παράτησε την υπόθεση αυτή και επανήλθε, με εναλλακτική πρόταση, ώστε, τουλάχιστον, στον τομέα της δικής του αρμοδιότητας, στο υπουργείο Μεταφορών να θεσπιστούν μέτρα που θα εγγυώνται διαφάνεια στις προμήθειες. Αλλά δεν πήρε απάντηση και τον Αύγουστο του 1997, υπέβαλε την παραίτησή του. 

«Με το που ανέλαβα υπουργός Μεταφορών είχα μπροστά μου να διαχειριστώ τρισεκατομμύρια», είπε το 2011, στην βουλή, ο Καστανίδης «και ζήτησα δημιουργία ανεξάρτητης αρχής, φοβούμενος παρενέργειες κι άρα έπρεπε, μια και καλή, να κοπεί ο ομφάλιος λώρος, μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικών». 

Όμως, ο, εκ των εκσυγχρονιστών της στενής ομάδας του, τότε, πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, Τάσος Μαντέλης, διάδοχός του, στο υπουργείο, προχώρησε, αντί διεθνούς διαγωνισμού, σε σειρά προγραμματικών συμβάσεων του ΟΤΕ, που συνιστούσαν απευθείας ανάθεση, στις εταιρείες Siemens και την Intracom του Σωκράτη Κόκκαλη, οι οποίες συμβάσεις συγκροτούν ένα σημαντικό κομμάτι του γιγαντιαίου σκανδάλου, που είχε χαρακτηριστεί, ως το κυρίαρχο σκάνδαλο διαφθοράς, παγκοσμίως. Μάλιστα, η Αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς χαρακτήρισε την υπόθεση των «μαύρων ταμείων της Siemens», ως την μεγαλύτερη υπόθεση διαφθοράς, στην ιστορία των παγκόσμιων αγορών. 

Αργότερα, τo 2015, δύο χρόνια, μετά την έναρξη της δίκης του, για την υπόθεση της Siemens, ο Τάσος Μαντέλης απολογήθηκε ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων και είπε, για το ποσό των 230 χιλιάδων ευρώ, που είχε λάβει, σε δύο δόσεις, από την μητρική Siemens, ότι τα χρήματα αυτά αποτελούσαν χορηγία, για την προεκλογική του εκστρατεία και ότι δεν συνδέονται, με τις συμβάσεις που υπέγραψε. Εκείνη την περίοδο, που μπήκαν, σε τραπεζικό  λογαριασμό του, τα χρήματα, είπε ο πρωην υπουργός Μεταφορών, «η πολιτική κατάσταση, στην χώρα, δεν ήταν σταθερή και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ήταν υπαρκτό».

Αλλά τα πράγματα δεν σταματούσαν εκεί, αφού αποκαλύφθηκε αργότερα ο γιος του Μαντέλη εργαζόταν στη Siemens, ως «υπεύθυνος λύσεων υπηρεσιών», στην εταιρεία Nokia Siemens Networks και από την 1/11/2004 έως την 31/3/2007, εργαζόταν, στην Siemens, στο τμήμα SIS. 

Τελικά, το 2018, το δικαστήριο μείωσε την πρωτόδικη ποινή της 8ετούς κάθειρξης του Τάσου Μαντέλη, για την υπόθεση των 230.000 ευρώ, που είχε λάβει από την Siemens, επιβάλλοντάς του φυλάκιση 5 ετών και όρισε ποσό 140.000 ευρώ, σε δόσεις, προκειμένου να εξαγοράσει την ποινή του και να παραμείνει ελεύθερος. 

«Δεκαπέντε χρόνια δεν μίλησα, αλλά θεωρώ βαρύ, πλέον, το χρέος της ιστορικής μου ευθύνης», είπε, τον Μάιο του 2011, ο Χάρης Καστανίδης. «Αν είχαμε πράξει διαφορετικά, η πορεία του τόπου, σήμερα, δεν θα ήταν αυτή. Δεν το πράξαμε και οι συνέπειες είναι μοιραίες».

Βέβαια, ο Χάρης Καστανίδης σφάλλει, λέγοντας ότι, αν είχαν πράξει διαφορετικά, όσον αφορά το ζήτημα της καταπολέμησης της ολιγαρχικής διαφθοράς, το 1997, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, λόγω της  υποτιθέμενης πάταξης, ή του περιορισμού της διαφθοράς αυτής, που συνέχει το ελληνικό πολιτικοοικονομικό καθεστώς. 

Όπως έχω γράψει άπειρες φορές το πρόβλημα είναι συστημικό και δομικό. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική χρεωκοπία θα ερχόταν, έτσι κι αλλιώς, εξαιτίας της συστημικής στρατηγικής επιλογής της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και του ίδιου του Χάρη Καστανίδη, για την ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στο ευρώ και την ζώνη του. 

Αλλά κι αυτή η συστημική επιλογή της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, δεν είναι άσχετη, με την συστημική διαφθορά, που υπάρχει, στην ελληνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, αφού η στρατηγική της ένταξης της ελληνικής οικονομίας, στην ευρωζώνη, είναι προϊόν της απόφασης της γενικής ολιγαρχίας της χώρας μας να αντικαταστήσει την δραχμή, με το ευρώ, προκειμένου να έχει την δυνατότητα που δεν είχε, μέχρι το 2002, μέσω της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων, να μεταφέρει, στο εξωτερικό, χωρίς κανέναν περιορισμό, τα κεφάλαια της, προς οποιαδήποτε κατευθύνση του πλανήτη, με αποτέλεσμα, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, την χρεωκοπία, μέσα από ένα εσωτερικευμένο ξένο νόμισμα (το ευρώ), την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, αφού, με τον τρόπο αυτόν, έφυγαν, στο εξωτερικό, από το 2002, μέχρι το 2022, ποσά, άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ.  

Όπως γίνεται κατανοητό, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Είναι πολύ σύνθετα, μέσα στην απλότητά τους αλλά η συνολική εικόνα της επικρατούσας κατάστασης μας εξηγεί, πάρα πολύ εύκολα, το γιατί, πριν από κάποιο καιρό αθωώθηκε ο Θόδωρος Τσουκάτος με το ένα εκατομμύριο μάρκα, από τα μαύρα ταμεία της Siemens, στα μαύρα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και γιατί, προχθές, αθωώθηκαν και επίσημα, λόγω παραγραφής, ο Μιχάλης Χριστοφοράκος και οι συγκατηγορούμενοί του, για τα μαύρα ταμεία της Siemens και την παράνομη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων και προσώπων, στην Ελλάδα. 

Πιο απλά και πιο κατανοητά, δεν θα μπορούσα να περιγράψω την  κατάσταση και νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνονται αυτό, για το οποίο πρόκειται.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου