Στην Ευρώπη διαμορφώνονται σταδιακώς, εν δυνάμει προεπαναστατικές συνθήκες. Από το παρελθόν έρχεται το πιο ελπιδοφόρο φάντασμα.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο άνθρωπος των τραπεζών ο οποίος δεν έχει δει τι θα πει φτώχεια ούτε με το τηλεσκόπιο, καλεί τους Γάλλους να ξεχάσουν τις μέρες της αφθονίας. Τους ίδιους Γάλλους που πυροβολούσε με πλαστικές σφαίρες όταν διαμαρτύρονταν τα κίτρινα γιλέκα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Ο ανύπαρκτος Μπορέλ μας καλεί να μείνουμε πειθαρχημένοι στη φτώχεια μας, ενώ ο ίδιος τα… κουτσοβολεύει με κάτι δεκάδες χιλιάδες ευρώ τον μήνα.
Ο Μητσοτάκης, των εισιτηρίων των 3.000 δολαρίων για να παρακολουθεί αγώνες NBA, αφήνει τους Έλληνες να καούν από τους λογαριασμούς της ενέργειας και από την καθημερινή ακρίβεια σε όλα σχεδόν τα είδη, με πρώτα τα πλέον λαϊκά και απαραίτητα. Η απάντησή του είναι να επιδοτούμε όλοι εμείς, δια του κρατικού προϋπολογισμού, τους ολιγάρχες της ενέργειας, στους οποίους ο ίδιος και οι προκάτοχοί του έδωσαν τα φιλέτα της ΔΕΗ, προκειμένου να κερδοσκοπούν εις βάρος μας.
Και ο καλύτερος από όλους, ο πρωθυπουργός του Βελγίου (ναι υπάρχει πρωθυπουργός του Βελγίου), Αλεξάντερ Ντε Κρο, μας ενημέρωσε ότι οι επόμενοι 5-10 χειμώνες θα είναι δύσκολοι. Θα ‘ναι 5, θα ‘ναι 10, ίσως 15, ποιος ξέρει…
Δύσκολοι για εμάς βεβαίως, όχι για εκείνους. Οι εντεταλμένοι των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, ούτε θα κρυώσουν, ούτε θα αγχωθούν. Αυτά είναι για την «πλέμπα». Μόνο που η «πλέμπα» καταπίνει ολοένα περισσοτέρους από τους μέχρι πρότινος «μεσαίους», σε έκταση και ένταση που κάνουν τα μνημόνια να φαντάζουν φυσιολογική περίοδος.
Πρόκειται για «Μαρίες Αντουανέτες» που λειτουργούν με όρους εγκληματικών οργανώσεων.
Εν τω μεταξύ, το τσουνάμι σε όλη τη Δύση είναι ήδη εδώ. Στις καλύτερα από εμάς, προστατευμένες ΗΠΑ, 1 στα 6 νοικοκυριά δυσκολεύεται να πληρώσει τους λογαριασμούς της ενέργειας.
Η βιομηχανική παραγωγή στην Ε.Ε. φθίνει ήδη πριν από τον καταστροφικό χειμώνα ενόψει, μετά από τις επιπτώσεις της πανδημίας. Ο πληθωρισμός για τα μεσαία και λαϊκά στρώματα είναι «υψηλά» διψήφιος και συνδυάζεται με ήδη παρούσα ύφεση για τα στρώματα αυτά, η οποία προφανώς θα συμπαρασύρει το σύνολο των εθνικών οικονομιών, καθιστώντας τον 21ο αιώνα, τον αιώνα που γκρεμίζει όσα πέτυχε ο 20ος και στη Δύση.
Όσο η φτώχεια πλαταίνει και βαθαίνει, όσο οι ανισότητες γίνονται πραγματικά χαοτικές, με τη φιλοδοξία μιας άλλης κοινωνίας και μιας άλλης βιολογίας για τους πλουσίους να εγκαθίσταται, τόσο η προκλητικότητα των τελευταίων και των υπαλλήλων τους θα εντείνεται, μαζί με την πολύπτυχη καταστολή.
Ανακύπτει ωστόσο ένα τριπλό πρόβλημα: το πρώτο είναι ότι τα προπαγανδιστικά άλλοθι καταρρέουν ακόμα ταχύτερα από την οικονομική δραστηριότητα στην Ε.Ε.. Παρά την τεράστια επικοινωνιακή καμπάνια συμπάθειας προς τον Ζελένσκι και την Ουκρανία, με χρηματοδότηση από κάθε λογής εμφανείς και αφανείς δρώντες, το ενδιαφέρον για την Ουκρανία, όπως προκύπτει από τις αναζητήσεις στην Google, έχει ελαχιστοποιηθεί. Όσο μάλιστα η οικονομική κρίση εμφανίζεται ως αναγκαίο συνοδευτικό της υπεράσπισης της Ουκρανίας, τόσο η αδιαφορία για τη χώρα θα μετατρέπεται σε αντιπάθεια εναντίον της. Βεβαίως, υπάρχουν οι προβοκάτσιες. Αυτές όμως κοστίζουν πολύ και δεν πετυχαίνουν το σκοπό τους πάντα.
Δεύτερον, η Ε.Ε. και ειδικότερα το Ευρώ αντιμετωπίζουν ένα πραγματικό αδιέξοδο, το οποίο μόλις που έχει αρχίσει να διαφαίνεται. Για να το θέσουμε επί της αρχής: σε συνθήκες πολέμου και μάλιστα εν δυνάμει γενικευμένου, γιατί να επενδύσει κανείς στο νόμισμα μιας κεντρικής τράπεζας χωρίς κράτος, αντί για τα νομίσματα των πραγματικών κρατών ή σε εμπορεύματα; Γιατί να συνεχίσει να εμπιστεύεται τα ομόλογα που αγοράζει μια κεντρική τράπεζα χωρίς κράτος αντί για εκείνα των πραγματικών κρατών, με φυσικούς πόρους και με βιομηχανία;
Τα κράτη της Ευρωζώνης έχουν μπει για τα καλά σε μια φάση πρωτοφανούς υπερχρέωσης. Πριν καλά- καλά εισέλθουμε στην κύρια φάση της ενεργειακής κρίσης, έχουν δώσει επιδοτήσεις υποτίθεται στους πολίτες τους αλλά στην πραγματικότητα στα ολιγοπώλια, αξίας 280 δισ. ευρώ.
Μέχρι τώρα, οι δανειστές εμπιστεύονται, χωρίς πολλά- πολλά την ΕΚΤ, κυρίως γιατί πίσω της υπάρχει (ή υπήρχε;) ο ισχυρός βιομηχανικός πυρήνας της Ε.Ε.. Αυτός ο πυρήνας έχει πολύ σοβαρά προβλήματα πλέον και κυρίως προβλήματα, τα οποία σε αυτήν την έκταση δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ, τις πολλές τελευταίες δεκαετίες. Γιατί λοιπόν να συνεχίσει να εμπιστεύεται κανείς την ΕΚΤ;
Το σχήμα «δανεικά με εγγύηση ΕΚΤ- επιδοτήσεις φτώχειας- υπό εξαφάνιση, κοινωνική συναίνεση», εκτροχιάζεται. Πρώτα θα εξαϋλωθεί η κοινωνική συναίνεση και μετά θα κριθεί η επιβίωση της Ευρωζώνης. Ο κρίσιμος μάλιστα κρίκος θα είναι όπως αναλύσαμε και σε προηγούμενο άρθρο μας, οι εσωτερικές συγκρούσεις του βιομηχανικού και τραπεζικού κατεστημένου της Ε.Ε..
Το τρίτο πρόβλημα είναι το πολιτικό προσωπικό της Δύσης: ένας πρόεδρος των ΗΠΑ που ασθενεί και κατακρημνίζεται. Ένας πρόεδρος της Γαλλίας στην αποδρομή του, την οποία παρατείνει το μοναρχικού τύπου σύνταγμα της Γαλλίας. Αγγλία, Ιταλία χωρίς πρωθυπουργούς. Μια απίθανη κοπέλα στο Βορρά, η οποία «κλείνει το μαγαζί» από Παρασκευή μεσημέρι μέχρι Δευτέρα πρωί, λες και είναι μια οποιαδήποτε δημόσιος υπάλληλος. Ενδεικτική της σύγχρονης νοοτροπίας που βλέπει την πολιτική, όχι ως στράτευση αλλά σαν μια δουλειά ακόμα. Πολωνία και Βαλτικές χώρες, με ηγέτες που λυσσομανούν νεοσυντηρητικό, παρανοϊκό ρατσισμό και αντιρωσισμό. Στην περιφέρεια της Ευρώπης δε, ηγέτες, οι οποίοι πέφτουν με ρυθμούς πολυβόλου, μέσα στη διαφθορά και τις εκτροπές.
- Χάρτινοι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες. Και στη Γερμανία ένας καγκελάριος, ταυτοχρόνως αλαζονικός και ταπεινωμένος, ο οποίος σε λίγο δεν θα τολμά να κυκλοφορήσει στον δρόμο. Όσο ανίκανοι, τόσο αλαζονικοί. Και τα δύο, σε εγκληματικό βαθμό.
Στην Ευρώπη διαμορφώνονται σταδιακώς, εν δυνάμει προεπαναστατικές συνθήκες. Το φάντασμα των «πλατειών» είναι το προφανές και το εύκολο. Από το παρελθόν έρχεται το πιο ελπιδοφόρο, φάντασμα του λενινισμού: άρνηση να υπηρετήσεις τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
- Πολιτική άμεσης ειρήνης, επανάκτησης των μέσων παραγωγής και αναδιανομής του πλούτου. (ΒLOGGER: Βλέπε σχετικά:
Οι μισοί ψηφοφόροι των Τόρηδων υποστηρίζουν την κρατικοποίηση εταιριών ενέργειας
Φαντάζουν υπερβολικά και εκτός εποχής; Υπομονή. Όσο το κατεστημένο γίνεται πιο αντικοινωνικό, τόσο θα πριονίζει το κλαδί που κάθεται. Το αν θα βρεθεί λενινισμός κάποιας μορφής για να το τραβήξει κάτω ή ναζισμός για να το υποστηρίξει θα κριθεί. Και μάλιστα, στο πολύ κοντινό μέλλον.
===============
Σχόλια