Η στάση ενίων Ελλήνων αρθρογράφων και δημοσιολόγων απέναντι
στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, θα ήταν τραγική αν δεν ήταν κωμική.
Δεν είναι απλώς ότι δεν βρίσκουν τίποτε αρνητικό στην δράση της
κυβέρνησης και στο «δεν εξαιρείται κανείς από τις παρακολουθήσεις».
Θα μπορούσε να πει κανείς δικαίωμά τους να θέλουν να ζήσουν στην
κοινωνία του “Μεγάλου Αδελφού”. Αλλά βρε αδελφέ, η δημοσιογραφία είναι
για να ελέγχει την εξουσία, όχι να παίζει ρόλο “σωματοφύλακα” του
Κυριάκου. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Προφανώς η άποψή τους για τις παρακολουθήσεις είναι ότι αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις, γιατί να μην θέλεις να σε παρακολουθούν. Μέχρι εδώ καλά. Το πρόβλημα είναι ότι ορμάνε σε όσους τολμούν να ασκήσουν κριτική στον πρωθυπουργό. Είναι μία κατηγορία για τους οποίους η αποστολή της δημοσιογραφίας δεν είναι να ελέγχει την εξουσία, αλλά να επιτίθεται –ενίοτε κάνοντας bullying– σε όσους επιχειρούν να ελέγξουν την εξουσία. Είπαμε, σε ρόλο “σωματοφύλακα” του Κυριάκου!
Το εάν κινούνται αυτοβούλως ή σε διατεταγμένη υπηρεσία είναι ερωτηματικό και δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε τέτοιες εκτιμήσεις. Το γεγονός έχει σημασία. Και το γεγονός είναι π.χ. ότι ο Απόστολος Δοξιάδης ανέλαβε να απαντήσει στους New York Times για λογαριασμό του πρωθυπουργού, επιχειρώντας να αποδομήσει το άρθρο του Alexander Clapp με τίτλο “Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι ορατή σε όλους”. Αλλά η εφημερίδα δεν δημοσίευσε την απάντησή του. Αυτό όμως ήταν αδιάφορο για τους Έλληνες δημοσιογράφους που αναπαρήγαγαν το άρθρο του, το οποίο τελικά δημοσιεύτηκε στην “Καθημερινή”.
Ο Απόστολος Δοξιάδης εξέφρασε την αγωνία ενός απλού πολίτη, ξεχνώντας προφανώς ότι είναι σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη όπως είχε υπάρξει και του πατρός Μητσοτάκη παλαιότερα. Κυρίως είναι κορυφαίο στέλεχος του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Αφού οι New York Times γλίτωσαν από τον Απόστολο Δοξιάδη, τους περιέλαβε ο Στάθης Καλύβας, ο οποίος “κατεδάφισε” το κύρος τους, γράφοντας ότι «είναι πιο κοντά στις πρακτικές του New York Post, με τέτοιους τίτλους-καθρεφτάκια για ιθαγενείς δηλαδή, όχι για σκεπτόμενους αναγνώστες».
>Σε ρόλο “σωματοφύλακα” του Κυριάκου
Όσο για τον Alexander Clapp, αυτόν τον ανέλαβαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι. Ένας ανακάλυψε ότι κατάγεται από το ίδιο χωριό με τον Αλέξη Τσίπρα, όπερ έδει δείξαι, γι’ αυτό γράφει ό,τι γράφει! Άλλος έγραψε ότι πληρώνει για τα άρθρα του 28.000 δολάρια, έτερος ότι είναι μόνο συνεργαζόμενος κι ότι εν ολίγοις δεν είναι και τίποτε σπουδαίο να γράφεις σε μία από τις ισχυρότερες εφημερίδες του πλανήτη.
Συριζαία όμως έβγαλαν και την Νεκταρία Σταμούλη του Politico, συμπτωματικά –τι άλλο;– μετά την αντίστοιχη επίθεση του κυβερνητικού εκπροσώπου στην δημοσιογράφο. Παραδόξως, ενώ την πρώτη μέρα δεν είχαν τίποτε να γράψουν για το αποκαλυπτικό δημοσίευμα του Politico, την επόμενη έγραψαν ότι ανασκεύασε, αναπαράγοντας την κυβερνητική γραμμή. Τί όμως ανασκεύασε; Άστο καλύτερα…
Οι δικοί μας επικαλούνται ότι είναι δικαίωμά τους να ασκούν κριτική (προς θεού όχι στην κυβέρνηση), ενώ στην πραγματικότητα διαπράττουν “δολοφονία χαρακτήρα”. Είναι αμφίβολο αν κατανοούν ότι άλλο η κριτική στην όποια άποψη κι άλλο η προσωπική επίθεση σε εκείνον που τόλμησε να ασκήσει κριτική στον πρωθυπουργό. Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι ο Έλληνας δημοσιογράφος αυτής της κατηγορίας κοιτάζει το δάχτυλο.
Και το “βαρύ πυροβολικό”
Ο Γιάννης Πρετεντέρης, το άλλοτε “βαρύ πυροβολικό” του συστήματος (από τον Σημίτη στον Κυριάκο) ανέλαβε να απαξιώσει τον συνάδελφό μας Θανάση Κουκάκη με φτηνή επιχειρηματολογία: “σιγά, ποιος είναι ο Κουκάκης για να ασχοληθούν μαζί του και να τον παρακολουθούν”. Συνέχισε κάνοντας επίθεση στον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Ξενοφώντα Κοντιάδη.
Το επιχείρημά του ήταν συγκλονιστικό: ο Ξενοφών Κοντιάδης είναι κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως είναι κατά του Κυριάκου και ο Ερντογάν! Το συμπέρασμα αυτονόητο, ο συνταγματολόγος είναι περίπου εθνικά ύποπτος! To Liberal επιτέθηκε στους «καθηγητές ευκαιρίας» αναφερόμενο στους Νίκο Αλιβιζάτο και Ξενοφώντα Κοντιάδη ενώ ο Σάκης Μουμτζής έχει αναλάβει να πειθαρχεί τη Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, μήπως και οι βουλευτές σκεφθούν να αντιδράσουν.
Όλοι οι ανωτέρω, όμως, ωχριούν μπροστά στον Μιχάλη Τσιντσίνη, ο οποίος ανέλαβε να “κατεδαφίσει” το Νίκο Αλιβιζάτο, καταλογίζοντάς του εν ολίγοις ότι το Σύνταγμα είναι όπως το βλέπει κανείς και ότι ο καθηγητής συγχέει το νομικό με το πολιτικό όταν ζητά την παραίτηση του πρωθυπουργού. Με τις λίγες νομικές γνώσεις που απέκτησα στη Νομική, αμφιβάλω αν κατάλαβε τι έγραφε ο Νίκος Αλιβιζάτος.
Το βασικό τους επιχείρημα είναι αξιοπρόσεκτο γι’ αυτό που τελικώς συνεπάγεται: μπορεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να καταπατά τον πυρήνα της φιλελεύθερης δημοκρατίας (αυτή την υπερασπίζονται μόνο όταν είναι στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ!), μπορεί να έχουμε την υψηλότερη τιμή ρεύματος στην Ευρώπη, μπορεί να έχουμε τον μεγαλύτερο αριθμό νεκρών από Covid, αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει να είναι στο Μαξίμου ο Κυριάκος, γιατί εάν ανατραπεί θα έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Αυτό από μόνο του αρκεί για να σβήσει κάθε αμαρτία!
=======================
Σχόλια