Συμπεριληπτικότητα – Ανθεκτικότητα – Βιωσιμότητα: Νεοταξίτικες καραμέλες μιας παγκόσμιας ιδιολέκτου
Ο Γάλλος συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Σαιντ-Μπεβ (Charles-Augustin Sainte-Beuve, 1804-1869) έγραφε:
«Υπάρχουν λέξεις κυρίαρχοι. Λέξεις ισχυρότεραι από μονάρχας, τρομερώτεραι από στρατιάς. Λέξεις ζωνταναί ως άνθρωποι, επίφοβοι ως κατακτηταί, απόλυτοι ως τύραννοι, άσπλαγχνοι ως δήμιοι» (βλ. Δημ. Δημόπουλο, Η Νέα Τάξις, εκδ. Επτάλοφος, Αθήναι 1979, σελ. 123).
Είναι εντυπωσιακό αλλά και άκρως ανησυχητικό πόσο ορολογικά ευθυγραμμισμένοι (ο όρος παραπέμπει στην χιτλερικής εμπνεύσεως ευθυγράμμιση, την Gleichschaltung) είναι οι εγχώριοι αλλά και παγκόσμιοι βραχίονες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, οι οποίοι αναμασούν τις ίδιες λέξεις-κλειδιά (buzzwords) που έπλασε τα τελευταία χρόνια το σύστημα, για να προσηλυτίσει τους ανυποψίαστους και ευκολόπιστους πολίτες: Ο κόσμος μας, διακηρύττουν οι Νεοταξίτες, πρέπει να είναι «συμπεριληπτικός, ανθεκτικός και βιώσιμος».
Όποιος, με τρεμάμενα χέρια, ανοίξει τον φουσκωμένο λογαριασμό της ΔΕΗ θα βρει ένα ένθετο φυλλάδιο στο οποίο θα διαβάσει την εξής φράση:
«ΔΕΗ και ΙΚΕΑ μαζί για ένα πιο βιώσιμο μέλλον».
Επίσης, όποιος οδηγήσει στην λεωφόρο Βουλιαγμένης στο ύψος της Γλυφάδας θα δει στο δεξί του χέρι ένα αγγλικό σύνθημα της ADIDAS αναρτημένο σε κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας: Where some see sustainability, we see responsibility, ελληνιστί:
«εκεί που κάποιοι βλέπουν την βιωσιμότητα, εμείς βλέπουμε την υπευθυνότητα!».
Όποιος άκουσε ή διάβασε την φετινή ομιλία της Προέδρου της Δημοκρατίας στην 48η επέτειο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η οποία συμπίπτει με τον 3ο χρόνο εορτασμού της εγκαθίδρυσης της υγειονομικής δικτατορίας, σίγουρα θα εντυπωσιάστηκε ιδίως από τις νεοταξίτικες λέξεις «ανθεκτικότητα» και «συμπερίληψη» που περιείχε ο προεδρικός λόγος:
«Η κοινωνική μας συνοχή και ανθεκτικότητα», τόνισε η κυρία Πρόεδρος, προϋποθέτουν παρεμβάσεις αναδιανομής και ανάπτυξης, ιδίως για τους νέους, που πλήττονται από την ανεργία, και τις ευάλωτες ομάδες».
Σε άλλο σημείο του λόγου της είπε:
«Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο δυνατότητες και αντιθέσεις, μεγάλες ελευθερίες και ισχυρούς καταναγκασμούς. Η συνύπαρξή μας εδραιώνεται στην ανεκτικότητα και τη συμπερίληψη, την ευχέρεια όλων μας να διαμορφώνουμε και να πετυχαίνουμε τα σχέδιά μας».
Τώρα, λοιπόν, γνωρίζουμε άριστα ότι η ΔΕΗ, η ΙΚΕΑ, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η ADIDAS και η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (και φυσικά ο πρωθυπουργός, τα μέλη της κυβέρνησης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς και εταιρείες, οργανισμοί, ιδρύματα ων ουκ εστιν αριθμός) μιλούν την ίδια ακριβώς γλώσσα με τον Πάπα Φραγκίσκο και τον Κλάους Σβάμπ:
Ο Πάπας στηρίζει τη «Μεγάλη Επανεκκίνηση» μέσω του «Συμβουλίου για τον Συμπεριληπτικό Καπιταλισμό» (Council for Inclusive Capitalism), το οποίο ιδρύθηκε από την Lynn Forester de Rothschild. Στόχος του είναι –υποτίθεται– η δημιουργία ενός κόσμου περισσότερο δίκαιου, συμμετοχικού-συμπεριληπτικού (inclusive), ανθεκτικού (resilient) και βιώσιμου (sustainable).
[Παρατηρήστε στην φωτογραφία αυτή τις ανεμογεννήτριες που φιγουράρουν πίσω από το νεοταξίτικο σύνθημα «Δημιουργώντας έναν κόσμο περισσότερο συμπεριληπτικό και βιώσιμο». Είναι οι ίδιες ανεμογεννήτριες με τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση έχει γεμίσει την Ελλάδα, καταστρέφοντας το φυσικό της περιβάλλον]
Αντιστοίχως, ο Σβαμπ στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Συμμετοχικός Καπιταλισμός. Καπιταλισμός των ενδιαφερόμενων μερών» μιλά για «συστημικές αλλαγές που θα ήταν αναγκαίες για τα επόμενα 50 ή 75 χρόνια, ώστε να υπάρξει η εγγύηση ενός κόσμου πιο δίκαιου, βιώσιμου και ανθεκτικού για τις μελλοντικές γενιές».
Πέραν αυτών, και το Ίδρυμα Ροκφέλερ, στο πλαίσιο μιας μελέτης σχετικά με την ανάλυση τεσσάρων σεναρίων για το μέλλον της Τεχνολογίας και της Διεθνούς Ανάπτυξης (Scenarios for the Future of Technology and International Development) αυτοδιαφημίζεται ως ένα ίδρυμα το οποίο:
«ενισχύει την ανθεκτικότητα σε κοινωνικές, οικονομικές, υγειονομικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις, επιβεβαιώνοντας την πρωτοπόρο φιλάνθρωπη [sic] αποστολή του για την “προώθηση της ευημερίας” [sic] της ανθρωπότητας, η οποία ξεκίνησε το 1913» (strengthens resilience to social, economic, health, and environmental challenges — affirming its pioneering philanthropic mission, since 1913, to “promote the well-being” of humanity).
Είναι εντυπωσιακό με τι συχνότητα και συντονισμό χρησιμοποιείται παγκοσμίως ο όρος ανθεκτικότητα –είτε μόνος του είτε σε συνδυασμό με την βιωσιμότητα ή/και την συμπεριληπτικότητα– από όσους υπηρετούν το εξαιρετικά επικίνδυνο σχέδιο μεταμόρφωσης της κοινωνίας μας και εν ταυτώ εγκαθίδρυσης μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων με κολοβωμένα ή και εξαφανισμένα τα πάλαι ποτέ θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη (πρβλ. και τα «συμπεράσματα του Συμβουλίου [της Ευρώπης] σχετικά με την πρόσβαση σε φάρμακα και ιατροτεχνολογικά προϊόντα για μια ισχυρότερη και ανθεκτική ΕΕ 2021/C 269 I/02»: https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/?uri=uriserv%3AOJ.CI.2021.269.01.0003.01.ELL&toc=OJ%3AC%3A2021%3A269I%3AFULL). Τα γλωσσικά φετίχ δείχνουν, αν μη τι άλλο, ρητορική συστράτευση για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού.
Από την ομάδα των θιασωτών της νεοταξίτικης Νεομιλίας δεν λείπουν δυστυχώς και κάποιοι διακεκριμένοι καθηγητές Νομικών Σχολών. Επί παραδείγματι, ο Αντώνης Καταμπατζός, καθηγητής Αστικού Δικαίου στην Νομική Σχολή ΕΚΠΑ, σε ένα αφιέρωμα με τίτλο «Επανεκκίνηση ή Νέα Εποχή;» (Συνήγορος, τ. 142/2020, σελ. 17 επ.), είχε διατυπώσει την εξής θέση (τίτλος του κειμένου του: «Προς μία νέα συμπεριληπτική εποχή»):
«Στη χώρα μας, μετά το πέρας της πανδημίας, η αποτελεσματική αντιμετώπιση των νέων –αλλά και των παλαιών– ανισοτήτων θα πρέπει να διέλθει μέσα από ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, που θα βασιστεί στους πόρους του νέου ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης. Το μοντέλο αυτό θα πρέπει να είναι όσο πιο συμπεριληπτικό (inclusive) γίνεται, να καταλαμβάνει δηλαδή όσο το δυνατόν περισσότερες πληθυσμιακές ομάδες και προφανώς να μην υπηρετεί αντιλήψεις κλειστής διανομής του πλούτου. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να επιτύχουμε μία ταχεία, βιώσιμη και, προπάντων, δίκαιη ανάπτυξη».
«Η νέα συμπεριληπτική εποχή θα πρέπει να ξεκινήσει μέσα στο 2021, με την άμεση εφαρμογή μιας σειράς μεταρρυθμίσεων ευρέος φάσματος στο πλαίσιο του νέου αναπτυξιακού μοντέλου (με άμεσες παρεμβάσεις λ.χ. στον πολύπαθο χώρο της δικαιοσύνης κ.ο.κ.). Η χώρα μας έχει μια μεγάλη ευκαιρία αλλαγής νοοτροπιών δεκαετιών. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη, τόσο ως πολιτικό σύστημα όσο και ως κοινωνία».
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι όλοι όσοι παπαγαλίζουν την «φετιχιστική γλώσσα» που, μεταξύ άλλων, εμπεριέχει τους όρους «ανθεκτικότητα», «βιωσιμότητα» και «συμπεριληπτικότητα» έχουν καθίσει στα θρανία του ίδιου ταχύρρυθμου φροντιστηρίου, όπου διδάχθηκαν την φιλοσοφία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, την οποία τώρα εφαρμόζουν με θαυμαστή προσήλωση στην πάλαι ποτέ Ψωροκώσταινα.
Εύλογα θα αναρωτηθούν οι αναλυτές των ξύλινων λόγων της κυρίας Προέδρου:
Όταν χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο που της εμβολίασαν οι νοσηροί εγκέφαλοι της Νέας Τάξης Πραγμάτων απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες, ακόμη και σε ηλικιωμένους που δεν γνωρίζουν αγγλικά, ώστε να συσχετίσουν τον νεολογισμό «συμπερίληψη» με την αντίστοιχη αγγλική λέξη «inclusion»; (πρβλ. την εννοιολογική εξοικείωση που επιχειρείται από πολλών ετών με φράσεις του τύπου «πακέτα διακοπών all inclusive»).
Ή μήπως η κυρία Πρόεδρος απευθύνεται μόνο στους ομοϊδεάτες-«συμμαθητές» της, καθώς και στα κέντρα της διεθνούς ελίτ που υπηρετεί με απαράμιλλο ζήλο;
Άραγε, η κυρία Κατερίνα είναι Πρόεδρος όλων των Ελλήνων ή μόνο εκείνων που μιλούν ευθυγραμμισμένα την ίδια ξύλινη γλώσσα, συμμετέχοντας στην επιχείρηση κατεδάφισης του παλιού-παραδοσιακού κόσμου και στην ανέγερση ενός νέου-ψηφιακού κόσμου, διαρκώς και καθολικώς επιτηρούμενου;
Η υποκρισία της Προέδρου δεν έχει ιστορικό προηγούμενο:
Μιλά για αντιθέσεις, για μεγάλες ελευθερίες, για ανεκτικότητα και για συμπερίληψη, την ίδια στιγμή που δέχεται να αποκλείονται από τον εργασιακό τους χώρο και να περιθωριοποιούνται κοινωνικά οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί, εκείνοι δηλαδή που στην αρχή της πανδημίας είχαν λατρευθεί ως ήρωες, αλλά τώρα εξέπεσαν σε εξοβελιστέους παρίες.
Συμπερίληψη à la carte ή Θαυμαστός Ανάποδος Κόσμος!
Μήπως, όμως, εκτός από ανάποδος, ο κόσμος μας είναι και καμπαλιστικός; Διότι η συμπεριληπτικότητα (πρβλ. τον όρο «συμπεριληπτικό σχολείο» της Ν. Κεραμέως) αποτελεί ένα από τα ιδανικά της εβραϊκής στοάς Μπένε Μπερίτ (B’nei B’reith): να χωράμε όλοι μαζί σε μια ενότητα.
Τουλάχιστον, μιλώντας για «ισχυρούς καταναγκασμούς», η κ. Σακελλαροπούλου ομολόγησε μια πικρή αλήθεια, μόνο που την έκρυψε ανάμεσα στις πομφόλυγες περί «αν(θ)εκτικότητος» και «συμπεριλήψεως». Αλήθεια, πώς γίνεται να συνυπάρχουν οι «μεγάλες ελευθερίες» και οι «ισχυροί καταναγκασμοί»;
Σε ό,τι αφορά την πολυχρησιμοποιημένη έννοια της ανθεκτικότητας, οι Eileen Derolf και Jan van Helsing στο βιβλίο τους με τίτλο «Θα αφανίσουμε τη μισή ανθρωπότητα – και θα το κάνουμε γρήγορα» (Wir töten die halbe Menschheit – und es wird schnell gehen, Amadeus Verlag, Fichtenau 2020, σελ. 59 επ.) επισημαίνουν ότι η «ανθεκτικότητα» διαφημίζεται ως υλοποιήσιμη μόνο μέσω της κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία προϋποθέτει να παραχωρηθεί από τους πλούσιους και τους εύρωστους μέρος του πλούτου ή του πλεονάσματός τους στους φτωχούς και ευάλωτους. Με άλλα λόγια, επιδιώκεται η επιβολή μιας μορφής σοσιαλισμού, ο οποίος, όμως, όπως διδάσκει η ιστορία, ποτέ δεν καρποφόρησε. Υπό αυτό το πρίσμα, η «ανθεκτικότητα» και η «συμπεριληπτικότητα» αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.
Οι δύο ως άνω συγγραφείς δικαίως καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη αντίληψη είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική, διότι υπό το πρόσχημα της βοήθειας των φτωχών και των ευάλωτων θα επιχειρηθεί η ανάληψη του απόλυτου ελέγχου όλων των πολιτών.
Ταυτοχρόνως, το σοσιαλιστικό πνεύμα διαχείρισης ολόκληρου του πλανήτη έχει και μια άλλη, πολύ επικίνδυνη διάσταση, την οποία ήδη γευτήκαμε από τον τρόπο αντιμετώπισης της παρούσας υγειονομικής κρίσης:
Επί δύο χρόνια, ο στόχος της ανθεκτικότητας υπηρετήθηκε μονόπλευρα υπέρ του κοινωνικού αγαθού της δημόσιας υγείας. Αντιθέτως, τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, καθώς και η αξία του ανθρώπου, θυσιάσθηκαν ελαφρά τη καρδία στον βωμό του «κοινού καλού». Έτσι, η «ανθεκτικότητα» που ευαγγελίζονται μονότονα οι «σωτήρες» μας δεν συμπεριλαμβάνει ό,τι αποτελεί πυλώνα ενός Συντάγματος.
Με την ίδια λογική αναμένεται ότι θα επιχειρηθεί η καταπολέμηση και των λοιπών κρίσεων. Όπως, λοιπόν, επί τη βάσει του σοσιαλιστικού-κολλεκτιβιστικού σχεδιασμού, κάθε πολίτης οφείλει να παραδίδει το μπράτσο του για τρύπημα, προκειμένου να χτισθεί το τείχος ανοσίας (ορθότερα: ανοησίας), έτσι θα αξιωθεί από αυτόν να σταματήσει να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του ή να τρώει κρέας, επειδή πρόκειται για συνήθειες που σωρευτικά επιβαρύνουν το περιβάλλον και, εν τέλει, τον πλανήτη.
Μάλιστα, αν κριθεί ότι η μη χρήση γραβάτας συμβάλλει στην εξοικονόμηση ενέργειας, τότε δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε απαγόρευση η πρόσφατη σύσταση του Ισπανού πρωθυπουργού προς τους δημόσιους λειτουργούς της χώρας του να μη φορούν γραβάτα (διότι έτσι μειώνεται η χρήση των κλιματιστικών).
Η παραπάνω αναφορά στην έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης καθιστά εξαιρετικά επίκαιρο έναν στοχασμό που είχε συμπεριλάβει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στο βιβλίο του «Η ζωή σε απόσταση» (Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1986, σελ. 77):
«Για να κυβερνήσει άνετα ένας δικτάτορας πρέπει να καταστήσει, στον κοινωνικοπολιτικό τομέα, τους υπηκόους του ομοειδείς κουτούς. Το ομοειδές αυτό δεν θίγεται από το αν ένας τυχαίνει να είναι ακαδημαϊκός και ο άλλος χειρώνακτας. Η ισοπέδωση σε αυτόν τον ευρύ χώρο –η ισοπέδωση προς τα κάτω– είναι όρος για να στριμωχθούν τα άτομα έτσι που να γίνουν μάζα, εκουσίως ή ακουσίως, ομοειδώς κουτοί, και για να γίνει η αποβλάκωση πιο εύκολα παραδεκτή. Όλοι αυτοί γίνονται μια πίττα πασπαλισμένη με μια αιθέρια ζάχαρη που την ονομάζουν κοινωνική δικαιοσύνη».
Βομβαρδιζόμενοι οι μαζάνθρωποι καθημερινώς από την καμπαλιστική τριάδα «συμπεριληπτικότητα – ανθεκτικότητα – βιωσιμότητα», αδυνατούν να αντιληφθούν ότι έχουν παγιδευθεί στον ιστό μιας έξυπνης, παγκόσμιας δικτατορίας, που αποσκοπεί στον εγκλεισμό του πολίτη μέσα σε ένα ψηφιακό πανοπτικό, όπου κάθε δράση του αλλά και κάθε σκέψη του θα είναι διάτρητη. Οι βαρύγδουπες λέξεις-κλειδιά που κωδικοποιούν τους ωραιοποιημένους παγκόσμιους στόχους είναι το καμουφλάζ της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία έχει σχεδιάσει έναν κόσμο με εντελώς ανάποδα χαρακτηριστικά: γεμάτο αποκλεισμούς, εξουθενωτικό και εν τέλει αβίωτο!
Η παγκόσμια αυτή δικτατορία, για να λειτουργήσει απρόσκοπτα, χρειάζεται μεταξύ των άλλων (π.χ. παγκόσμιο νόμισμα, παγκόσμια θρησκεία κ.λπ.) και μια παγκόσμια ιδιόλεκτο. Σε αυτήν ανήκει οπωσδήποτε η τριάδα Σ.Α.Β.: «Συμπεριληπτικότητα – Ανθεκτικότητα – Βιωσιμότητα». Άλλοι όροι που εντάσσονται στην νέα παγκόσμια ιδιόλεκτο, την οποία αναπαράγουν τα ευθυγραμμισμένα μέλη της παγκόσμιας ελίτ είναι, φέρ’ ειπείν, η «αλλαγή συμπεριφοράς», η «ατομική ευθύνη» και ο εκάστοτε «φονικός αόρατος εχθρός» (βλ. ήδη Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 17).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί ελαφρώς εμπλουτισμένη εκδοχή του ομότιτλου άρθρου που δημοσιεύθηκε στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7.8.2022, σελ. 08β/24.
Σχόλια