Η εσχάτη προδοσία έγκειται εις το ακατάληπτο γεγονός να εκριζώνει η ίδια η εν Ελλάδι Πολιτεία την παράδοσή σου ή να παραχαράσσει τη δαψιλή ιστορία σου, προσβάλλοντας τοιουτοτρόπως τη μνήμη των πεσόντων ηρώων του ενδόξου παρελθόντος σου, οι οποίοι, διά της θυσιαστικής αυταπαρνήσεως, εισέτι και της ιδίας της ζωής των, απεμπόλησαν ευθαρσώς τη φυγομαχία, κατακτώντας διά του αίματός των την περιπόθητη λυτρωτική συλλογική ελευθερία του ελληνικού έθνους και την επανάκτηση των αιματοβαμμένων εδαφών της καθημαγμένης και ταλαίνης πατρίδας μας, υπό του τότε τυραννικού τουρκικού ζυγού, κατά την Παλιγγενεσία του 1821.
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Το ηροστράτειο σύνδρομο του μισελληνισμού και συνακολούθως του ανθελληνισμού επί ήμισυ του αιώνος δίκην ενός συγκεχυμένου και ανεδαφικού προοδευτισμού αποτελεί τη γενική κατευθυντήρια γραμμή του ελλαδικού κράτους, απτό γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι η πατρίς ουδόλως και ποσώς κυβερνιέται υπό των Ελλήνων, αλλά από τρίτα πρόσωπα, έμμισθα φερέφωνα συγκεκριμένων υπερεθνικών μηχανισμών, τα οποία οργανικά εντέλλονται ως μίσθαρνα όργανα να αντιμετωπίζουν το έθνος ως χώρο και να καταδιώκουν απηνώς το αδούλωτο ελληνικό φρόνημα.
Η έλλειψη επαρκούς ιστορικής γνώσεως καθώς η έντεχνη και σοβούσα πρόσαψη του στίγματος του ολοκληρωτισμού διαμορφώνει ένα αυτοματοποιημένα αποκρυσταλλωμένο κλίμα εις τους κόλπους της κοινωνίας, το οποίο απορρίπτει διαρρήδην και εξ ενστίκτου οτιδήποτε γόνιμο και επωφελές ταυτίζεται άνευ ετέρου τινός με το ένδοξο έθνος μας, τουτέστιν, τα ελληνικά σύμβολα, καίτοι η συνταγματική έννομη τάξη αναφέρεται ευθέως εις το έθνος και τον συνταγματικό εν γένει πατριωτισμό. Τηρουμένων των αναλογιών το αυτό συνέβη με τις εξαιρετικές επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών, τις προάλλες, δηλονότι οι εν λόγω αθλητές αγωνίσθηκαν άνευ ουδεμίας κρατικής αρωγής αλλά ούτε και αποτελούν γόνους οικογενειών όπως αντίστοιχα οι υφιστάμενοι πολιτικοί μας, αλλά απλοί, αξιομίμητοι βιοπαλαιστές, οι οποίοι αναγόρευσαν την ιδέα του Ελληνισμού ως εκείνο το ισχυρό ελατήριο διά την ηθική καταξίωση του πνεύματος και του ήθους, η οποία μετριέται με την έγερση της ελληνικής σημαίας εις το περίοπτον βάθρον των πρωταθλητών και το ανάκρουσμα του Εθνικού μας Υμνου.
Οι αγωνιστές αυτοί, ήτοι η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, ο Μίλτος Τεντόγλου, η Κατερίνα Στεφανίδη, ύψωσαν την Ελλάδα εις τα ουράνια ως προσήκει ως μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού, πλην όμως το δοτό ανθελληνικό κράτος δεν τους τίμησε δεόντως, ακριβώς επειδή ρέει το ιερό και θυσιαστικό αίμα των προγόνων μας, ήτοι του μέτρου, της καλλιέπειας και της ευθείας αλήθειας, εις τον αντίποδα. Αν ασφαλώς ήταν μετανάστες ή μη Ελληνες ή εισέτι και δεδηλωμένοι ομοφυλόφιλοι, θα έστεργαν της ενδεδειγμένης αναγνωρίσεως από το διεφθαρμένο, εκφυλισμένο και σηψαιμικό ελλαδικό κράτος, το οποίο επιχειρεί την ταπείνωση και τον διασυρμό του ελληνικού πολιτισμού, επί τω τέλει να αναδειχθεί ο πολύφερνος, πλην ανύπαρκτος και διά κλεψιτύπων κίβδηλος πολιτισμός των κοσμο-εξουσιαστών ή, αλλέως ειπείν, οι δολοφόνοι του Ιωάννη Καποδίστρια ίσως ζουν ανάμεσά μας διά των διαδόχων τους.
*Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Σχόλια