Το ότι αφέθηκε ελεύθερος ο βιαστής Λιγνάδης ενώ έχει καταδικαστεί σε 12 χρόνια κάθειρξη, έδειξε περίτρανα τη μεγάλη κινητοποίηση ενός τμήματος του πολιτικού κόσμου και των μηχανισμών του κράτους – πρώτα για να συγκαλύψουν την υπόθεση, και στη συνέχεια για να πέσει στα μαλακά ο καλός «γόνος» Λιγνάδης, ώστε τώρα να κυκλοφορεί ελεύθερος και μάλιστα προκαλώντας ασύστολα με τις δηλώσεις του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο απλός άνθρωπος λέει το «έχει γερές πλάτες» ή «τους κρατά στο χέρι». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Το ίδιο το γεγονός δείχνει ότι ένα ολόκληρο σύστημα είναι βαθιά σαπισμένο, διαβρωμένο και εντελώς αδιάφορο για την πορεία του τόπου και της κοινωνίας. Σαπίζει όλο το σώμα της χώρας μέσα στο ημιαποικιακό ή σκέτα αποικιακό περιβάλλον που έχει εγκαθιδρυθεί από το 2010 μέχρι σήμερα. Η είδηση περνά λίγο απαρατήρητη: στην Αλεξανδρούπολη αράζει μεγάλο πλοίο των ΗΠΑ, βγαίνουν στη στεριά 1.200 ναύτες, κατακλύζουν όλα τα εστιατόρια και καταναλώνουν σε μία μέρα για το πρωινό τους 7.000 αυγά (δεν προλαβαίνουν οι κότες να γεννούν αυγά, λένε οι μαγαζάτορες) και όλες τις προμήθειες μπέικον που είχε η περιοχή, κάνουν ουρές σε ένα τατουαζάδικο, και είναι πολύ ευχαριστημένοι για τις χαμηλές τιμές. Αφήνουν και κάποιο πουρμπουάρ. Φυσικά δεν απέχει πολύ η κατάσταση από να μετατραπεί η περιοχή σε μια νέα Τρούμπα ή Γλυφάδα, που γνώριζαν μέρες δόξας επί 6ου Στόλου σε περασμένες δεκαετίες.
Σαπίζει η χώρα και η κοινωνία, όταν αχαλίνωτες οι ελίτ επιδεικνύουν τη χλιδή τους, διαφημίζουν τις κοσμικές εκδηλώσεις τους ή γίνεται γνωστός ο εξωφρενικός λογαριασμός μιας μπριζόλας ή μιας ξαπλώστρας στη Μύκονο και σε αντίστοιχα μέρη.
Σαπίζει ο τόπος όταν βαρόνοι και ολιγάρχες ελέγχουν λιμάνια, πόλεις και κυκλώματα, όταν διαχέονται μέσω των ομάδων και στα μίντια και στην πολιτική ζωή του τόπου.
Κάτι βαθιά σάπιο υπάρχει όταν σε πολλές υποθέσεις κατ’ εξακολούθηση βιασμών οι θύτες αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι – όταν φυσικά ανήκουν σε ανώτερα στρώματα της κοινωνίας. Το μήνυμα είναι απλό: Οι «ημέτεροι» κάθε είδους μπορούν να συνεχίσουν να «παράγουν έργο» σε όλους τους τομείς.
Με μια έννοια, ένα εντελώς σάπιο τμήμα της κοινωνίας, το ανώτερο της κοινωνικής κλίμακας, νοιώθει πως πλέον πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Και εντελώς ξεδιάντροπα και ελεύθερα να συνεχίζουν από τη μια να πλουτίζουν με το πλιάτσικο που γίνεται σε βάρος της χώρας, να μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν (παρανομίες, βίτσια, καταπάτηση δημόσιας περιουσίας κ.λπ.) χωρίς καμία επίπτωση (ατιμωρητί), και από την άλλη να δηλητηριάζουν ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας. Επειδή τίποτα δεν γίνεται χωρίς να διαχέεται, χωρίς να δίνει ένα παράδειγμα, χωρίς να προσκαλεί και άλλους σε αυτόν τον δρόμο.
Ο εκμαυλισμός της κοινωνίας πάει χέρι-χέρι με το σχέδιο γενικού εξανδραποδισμού της συντριπτικής πλειοψηφίας. Σε περιπτώσεις σαν την Ελλάδα, που έχουν περιπέσει στην κατάσταση της οργανικής αποικίας, η «Μεγάλη Επανεκκίνηση», τα λοκντάουν και οι καραντίνες, η «πράσινη οικονομία», η υποταγή στο ΝΑΤΟ προχωρούν με ιδιαίτερη ζέση δουλικότητας. Εξυπηρετούνται από ντόπιους υποτελείς, και οδηγούν σε μια ακόμα μεγαλύτερη διάλυση της κοινωνίας, του τόπου, της χώρας.
Αυτός ο σχεδιασμός έχει στη μήτρα του (αλλά και αναπαράγει) εκφυλισμό, διαφθορά, σήψη σε μεγάλη έκταση και σε πολλαπλές δόσεις.
Τα «κάτω η σαπίλα», «κάτω η μπόχα», «κάτω η υποκρισία και το ψέμα» μπορούν να γίνουν αιχμές, μαζί με όλα τα αιτήματα για επιβίωση, για καταπολέμηση της ακρίβειας, για μέτρα υπεράσπισης των στοιχειωδών αναγκών διαβίωσης, μαζί με όλη την καταγγελία της «πολεμικής οικονομίας» των έκτακτων μέτρων που προετοιμάζονται, καθώς και της εχθρότητας απέναντι στον λαό σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο. Και βεβαίως να αναδειχθεί η ουσία: είναι η φύση του καθεστώτος που επικρατεί η αιτία που «ανθίζουν» όλα αυτά τα «μπουμπούκια» σαπίλας και δυσωδίας. Δεν πρόκειται για εξαιρέσεις. Η κοινωνία βουλιάζει σε αυτήν την κινούμενη άμμο ρεμούλας, διαφθοράς, εκφυλισμού. Η υπεράσπιση της κοινωνίας, του τόπου, του λαού περνά μέσα από το γκρέμισμα αυτού του καθεστώτος και τη διεκδίκηση μιας πραγματικής δημοκρατίας με κοινωνική και εθνική συνοχή. Τίποτα λιγότερο. Σε αυτήν την προοπτική, κάθε τμήμα της κοινωνίας, και τα ιδιαίτερα ζητήματα που αντιμετωπίζει, πρέπει να βρουν τη θέση τους. Μακριά από «Σειρήνες» και παιχνίδια του πολιτικού συστήματος, καθρεφτάκια (επιδόματα) και χάντρες (πλατφόρμες)…
================
Γιατί τόσος θόρυβος για την ιδιαίτερη μεταχείριση του θεατρανθρώπου από την ελλαδική δικαιοσύνη;
Του Γιώργου Β. Μιχαήλ
Τι άλλο περιμένατε δηλαδή; Και, προπάντων, γιατί το περιμένατε;
Για μιαν ακόμα φορά, η ελλαδική (και όχι ελληνική) δικαιοσύνη λειτούργησε με απόλυτη συνέπεια προς τις αρχές της. Και δεν ευθύνεται η ίδια για το γεγονός ότι οι πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν την συμπεριφορά της.
Οι αρχές αυτές απορρέουν από τον μείζονα αυτοπροσδιορισμό της δικαιοσύνης (ως σύστημα και εργαλείο):
Εγγυήτρια της βασισμένης σε μη ηθικούς (=εκτός ηθικής, όχι ανήθικους) κανόνες τάξης.
Ας το συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, άπαντες.
Εδώ και πολύν καιρό, κάτω από το φανταχτερό μοδέρνο ένδυμά της, η ελλαδική δικαιοσύνη κρύβει ένα βάρβαρο σαρκίο που τρέφεται και αναπτύσσεται με δικαιικά συστατικά της προκλασικής αρχαιότητας, δηλαδή της αριστοκρατικής, μη δημοκρατικής εποχής.
Στην ελληνική γλώσσα, δικαιοσύνη είναι η κατάσταση εκείνου που είναι δίκαιος. Το επίθετο «δίκαιος» προέρχεται από το ουσιαστικό «δίκη». Συνεπώς, ο ορισμός της λέξης «δίκη» καθορίζει το εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων «δίκαιος» και «δικαιοσύνη».
Η προκλασική -και πιθανότατα αρχική- σημασία της λέξης «δίκη» είναι: έξις, συνήθεια, τρόπος / πορεία, μονοπάτι. Στην δε αιτιατική πτώση («δίκην») η λέξη λειτουργεί ως επίρρημα και σημαίνει: κατά τον τρόπο, κατά την συνήθεια (π.χ. δίκην φιλολόγου = με τον τρόπο του φιλόλογου, σαν φιλόλογος).
Συνακόλουθα, «δίκαιος» είναι αυτός που ενεργεί σύμφωνα με την συνήθειά του, με τον τρόπο του, αυτός που πορεύεται στο δικό του ξεχωριστό μονοπάτι. Αυτός που, για να θυμηθώ την πλατωνική Πολιτεία, σκέφτεται μόνον την δουλειά του -την δική του δουλειά, όχι των άλλων. Και «δικαιοσύνη» είναι η κατάστασή του.
Κατά προέκταση, δίκη είναι ο συνήθης τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρεται μια κοινωνική ομάδα ή τάξη. Αυτή η συμπεριφορά θεωρείται φυσιολογική και αναμενόμενη. Η δε «δίκη» της άρχουσας τάξης ή ομάδας εξυψώνεται σε αναμφισβήτητη «φυσική πορεία των πραγμάτων».
Προσέξτε, δεν χωρούν εδώ αξιολογικές και ηθικές αποχρώσεις, δεν νομιμοποιούμαστε να κρίνουμε αυτήν την «δίκη», την συμπεριφορά, την πορεία ως σωστή ή λανθασμένη, καλή ή κακή. Είναι αυτή που είναι, και οφείλουμε να την αποδεχτούμε ως τέτοια.
Η ελλαδική, λοιπόν, δικαιοσύνη έχει υιοθετήσει προ πολλού το παραπάνω εννοιολογικό σχήμα. Δεν είναι παρά ο τρόπος, η συνήθεια, το μονοπάτι της ομάδας που εξουσιάζει την χώρα. Ή, καλύτερα, είναι το σύστημα των (μη ηθικών) κανόνων που θέτει η άρχουσα ομάδα για να επιβάλει την δική της τάξη, τον δικό της τρόπο, και είναι ταυτόχρονα το εργαλείο εφαρμογής των κανόνων και χάραξης της πορείας, του μονοπατιού.
Ένα ακόμα σημείο που πρέπει να προσέξουμε:
Άλλο οι νόμοι, άλλο η ερμηνεία τους, και άλλο η εφαρμογή τους.
Το σώμα των νόμων δεν είναι παρά ένα σύνολο αλληλοδιαπλεκόμενων άψυχων κειμένων, τα οποία επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών. Από μόνοι τους, οι νόμοι είναι «νεκρές φύσεις», σχήματα καμωμένα από χώμα και νερό, από χαρτί και μελάνι. Οι ερμηνευτές είναι αυτοί που θα εμφυσήσουν στο νεκρό σώμα την πνοή τους, προκειμένου να του δώσουν ζωή.
Αλλά οι ερμηνευτές είναι τα έμψυχα (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) εργαλεία της άρχουσας ομάδας. Συνεπώς, εργαλειακή είναι η από μέρους τους ερμηνεία των νόμων, και τον τρόπο των ιδιοκτητών τους αντικατοπτρίζει.
Ας μην γελιόμαστε, οι προκλασικού τύπου σύγχρονοι ελλαδικοί ερμηνευτές των νόμων εντολές εκτελούν. Εντολές που είτε έρχονται κατευθείαν από τα ανάκτορα είτε απορρέουν αβίαστα από το βασιλικό σαβουάρ βιβρ. Όποιος αρνιέται, στίβεται και πετιέται. Τόσο απλά.
Τα περί ανεξαρτησίας τους αποτελούν τροφή (χαμηλής θρεπτικής αξίας σε φανταχτερή συσκευασία) προς κατανάλωση από το πόπολο, που μονίμως εκπλήσσεται -αν και μονίμως υπνώττει.
Έμψυχα (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) εργαλεία στα χέρια της άρχουσας ομάδας είναι και αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν, να εκτελέσουν τις αποφάσεις των ερμηνευτών.
Ως εργαλεία, οι ερμηνευτές και οι εκτελεστές των νόμων (δηλαδή των κανόνων που θέτει η άρχουσα ομάδα) στερούνται ηθικών αρχών γενικώς αποδεκτών. Και αρετήν διαθέτουν μόνον τόσην όση τους χρειάζεται για να είναι αρεστοί στους ιδιοκτήτες τους. Τελεία και παύλα.
Η σύγχρονη ελλαδική δικαιοσύνη είναι αναπόφευκτα βάρβαρη, αφού βάρβαρη είναι (παρά τα αριστοκρατικά της φτιασίδια) και η άρχουσα ομάδα μας.
Δεν αντιλέγω, υπάρχουν ακόμα τόποι πιο βάρβαροι από τον δικό μας. Αλλά έχω τυφλή εμπιστοσύνη σε όλους τους αρχόντους μας, και είμαι βέβαιος πως λίαν συντόμως θα τους καταπιούμε αυτούς τους τόπους, θα τους υποχρεώσουμε να βλέπουν την πλάτη μας και να ρουφάνε την σκόνη μας. Κοντολογίς, είμαι βέβαιος πως θα κατακτήσουμε μιαν ακόμα πρωτιά, πως θα σπάσουμε στην κυριολεξία το διεθνές βαρβαρόμετρο. Εκτός κι αν… Αλλά ας μην ξεφεύγω σε ονειροπολήσεις.
Κάθε αριστοκρατίζουσα βαρβαρική ομάδα, αφού πρώτα χαράξει ευδιάκριτα σύνορα ανάμεσα σε αυτήν και τους υποτελείς της, την πλέμπα, το πόπολο, αυτοδομείται κατόπιν στην βάση ενός ψηφιδωτού με ομόκεντρους κύκλους, στους οποίους τοποθετούνται όλες οι εντός των τειχών έμψυχες (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) ψηφίδες.
Φανταστείτε ως τέτοιους ομόκεντρους κύκλους, για παράδειγμα, το παλάτι, την αυλή, τους εξωαύλειους χώρους, και την έκταση ανάμεσα στο ανακτορικό συγκρότημα και τα τείχη.
Όσο πιο κοντά στο κέντρο βρίσκεται ο κύκλος στον οποίον ανήκει μια έμψυχη (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) ψηφίδα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι απολαβές της.
Φυσικά, όλοι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι επικοινωνούν μεταξύ τους και είναι δυνατή η μετεγκατάσταση των ψηφίδων από τον έναν κύκλο στον άλλον. Μόνο που, ενώ είναι εύκολο να βρεθείς από τους εσωτερικούς κύκλους στους εξωτερικούς, είναι εξαιρετικά δύσκολη η αντίστροφη πορεία. Και, φυσικά, ακόμα πιο δύσκολη είναι η μετάβαση από τις εκτός των τειχών περιοχές στο εντός των τειχών ψηφιδωτό.
Ως εγγυήτρια της βασισμένης σε μη ηθικούς (=εκτός ηθικής, όχι ανήθικους) κανόνες τάξης, η δικαιοσύνη ενεργοποιείται (ή δεν ενεργοποιείται) και αποφασίζει με γνώμονα όχι την βαρύτητα της πράξης, αλλά την βαρύτητα της θέσης που κατέχει ο πράττων στην εντός και εκτός των τειχών σκακιέρα.
Τοποθετήστε, τώρα, τον εν λόγω θεατράνθρωπο στον σωστό ομόκεντρο κύκλο, και θα γίνει πάραυτα ευκόλως ερμηνεύσιμη η στάση της ελλαδικής δικαιοσύνης.
Κλείνω με μιαν υπενθύμιση:
Δεν υπάρχουν άρχοντες χωρίς υποτελείς. Και υποτελής δεν γίνεται κάποιος επειδή ένας άλλος αποφασίζει να τον προσδιορίσει ως τέτοιον. Απολύτως αναγκαίος είναι ο αυτοπροσδιορισμός. Γι’ αυτό, πρόσεξε πώς αυτοπροσδιορίζεσαι…
Σχόλια