Το συγκεκριμένο είδος, που δεν το λες μουσική, το κάναμε εισαγωγή από το Αμέρικα, όπου ευδοκιμεί στις περιθωριακές ομάδες των συμμοριών και της αμερικανικής αληταρίας.
Ναρκομανείς, μαφιόζοι, φυλακόβιοι, έμποροι ναρκωτικών, δολοφόνοι και μαχαιροβγάλτες είναι η «μουσική» ομάδα που παράγει τον συγκεκριμένο ήχο. Είναι πολύ άντρες, πολύ μάγκες, έχουν ακριβά αυτοκίνητα, όπλα, γυναίκες και ναρκωτικά.
- Οι «στίχοι των τραγουδιών» είναι ένα υβρεολόγιο κουτσαβακίου της Τρούμπας της παλαιάς εποχής και υμνούν τη βία, τα ναρκωτικά, τους φόνους, τους βιασμούς, τη γυναίκα ως βίζιτα και γύναιο για τα κέφια τους.
- Η εμφάνισή τους είναι gangsta και σηματοδοτεί τον νέο κουτσαβακισμό. Όσο γελοίοι ήταν οι κουτσαβάκηδες με τη μουστάκα, το στραβό καπέλο και το σακάκι με το ένα μανίκι αφόρετο, το ίδιο είναι και οι τύποι με τα τατού από πάνω μέχρι κάτω, τις φόρμες, το γυαλί ηλίου, τις αλυσίδες και το στιλ «είμαι πολύ μάγκας και μόλις πήρα τη δόση μου».
Αυτή την αλητεία που στον υπόλοιπο κόσμο ανήκει στο περιθώριο, στη δική μας Μπανανία την έχουμε κορόνα στο κεφάλι μας, παίζουμε trap και στις σχολικές γιορτές, την προβάλλουμε και στην τηλεόραση.
Κάθε μέρα φροντίζουμε τα ΜΜΕ να ενημερώνουν τον κόσμο για το τι έκανε ο ένας και ο άλλος τράπερ, τους παίρνουμε συνεντεύξεις, τους δείχνουμε ως κάτι άξιο λόγου.
Το είδος αυτό και το περιθώριο που το εκπροσωπεί έχει μεγάλη πέραση στους εφήβους, καθώς έχουμε αφαιρέσει κάθε δυνατότητα αντίστασης στα παιδιά, αφού διαλύσαμε πλήρως την παιδεία και τις οικογένειες. Αποδομήσαμε επίσης αρκετά επιτυχώς τα στερεότυπα, δηλαδή τις αξίες που κρατούσαν μέχρι σήμερα όρθια την κοινωνία. Η έννοια της ευπρέπειας και του σεβασμού έχει εξαλειφθεί εντελώς. Μάθαμε στις νέες γενιές να σέβονται το διαφορετικό, το περιθωριακό δηλαδή, και να μισούν τη νόρμα ως κάτι κακό.
Έτσι η κουλτούρα των ναρκωτικών, του μαχαιρώματος, της βίας και της αλητείας έγινε status quo στην ελληνική νεολαία. Με αποτέλεσμα να ακούμε όλο και πιο συχνά για συμμορίες εφήβων και μαχαιρώματα. Με αποτέλεσμα τα ναρκωτικά να κάνουν θραύση. Με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν παιδιά που δεν ανήκουν σε αυτές τις κανιβαλικές ομάδες από τους κανίβαλους.
Το μέγεθος της παρακμής φαίνεται και από το γεγονός ότι η trap προβάλλεται ως μουσική και ο gangsta trapper ως πρότυπο που τον τιμάμε και σε μουσικά βραβεία. Αντί να τους κυνηγήσουμε, τους βραβεύουμε κιόλας. Ελλάς το μεγαλείο σου!
Άρθρο στη Δημοκρατiα στις 24/6/2022 ΠΗΓΗ
-----------------------
...η κρίση είναι και κρίση αισθητικής, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Τα σκουπίδια στον αφρό για να συνηθίσουμε την επιβαλόμενη αθλιότητα.
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015 | 2:01 μ.μ.
«…Και οι άνθρωποι λησμόνησαν όλους τους θεούς
εκτός από τοκογλυφία, λαγνεία, εξουσία»,
T. Eliot.
«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία»· κωμικοτραγικές συνθήκες ζει η αποικία.
Πανηγυρίζουν οι πολιτικοί γιατί η βουλή υπερψήφισε των αποικιοκρατών τα μέτρα και με τις οδηγίες τους θα νομοθετήσει.
Μαζί τους, το πλήθος των αργόσχολων που εκτρέφει η μητρόπολη της αποικίας· μαζί τους και η ανώτερη τάξη, που θα δει τα κέρδη της να αυξάνουν.
Γιατί, το Ράιχ που διοικεί την αποικία δεν αποσκοπεί μόνο σε κέρδη απ’ τη λεηλασία αλλά και στην υποταγή του λαού στην εξουσία, ώστε λιτά να ζει με φτηνό κόστος εργασίας.
Στην αποικία ο τρόμος μιας επερχόμενης καταστροφής απλώνεται: μη τυχών το νόμισμα αλλάξει, που η μητρόπολη επέβαλε για να την ελέγχει.
Γι αυτό η κυβέρνηση που εντολή πήρε τους αποικιοκράτες για να διώξει, τελικά, συμφώνησε μαζί τους ότι πιο αυστηρά μέτρα απαιτούνται για να παραμείνει το νόμισμα στην αποικία που τους θεούς της αντικατέστησε.
«Χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», αλλά με «πόνο ψυχής», ο πρωθυπουργός-που ανακηρύχτηκε σε εθνικό ηγέτη- ανακοίνωσε ότι η ταπεινωτική συνθήκη έγινε για το νόμισμα της αποικίας· γι αυτό πανηγυρίζουνε στην αποικία-αν και αυτό ήταν επιλογή της Αυτοκρατορίας που δεν ανέχεται την όποια εθνική ανεξαρτησία.
Στην αποικία, η Δημοκρατία-αλλά και η ελευθερία- είναι ένα εθνικό μνημείο σαν τον Παρθενώνα, αφού οι αποφάσεις παίρνονται από το Ράιχ και την Αυτοκρατορία και ο λαός προσχηματικά ρωτιέται.
Και όσοι αντιστέκονται ή αναρωτιούνται, θεωρείται ότι σπέρνουν τη διχόνοια και καταστρέφουν την ομοψυχία ή είναι προδότες που αμφισβητούν τον «εθνικό μονόδρομο» του έθνους που είναι η υποταγή στο Ράιχ.
Και όσοι πολιτικοί αμφισβητούν τις αποφάσεις απαξιώνονται με επιχειρήματα σαν αυτά που εκστόμισε υπουργός υποστηρικτής της συμφωνίας:
«Τώρα αντιληφθήκανε ότι ζούσαμε (κι ευημερούσαν μερικοί ακόμα και «συνοδοιπόροι») ως τριτοκοσμική χώρα κι ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι συμβατός με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία;»
Οι ευρωπαίοι είπαν:«μια νεο-αποκία δεν είναι αρκετή, θέλουμε μια κανονική αποικία». (Paul Murphy)
«να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή» (Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, Καβάφης
Όμως, το πείραμα που γίνεται στην αποικία δεν θα ευοδωθεί αν ο λαός δεν δείξει συναίνεση στον αυτοεξευτελισμό του, μετά τη δέουσα πλύση εγκεφάλου.
Γι αυτό, για την αναμόρφωση της αποικίας, οι λέξεις έχουν μεγάλη σημασία, ώστε να εμπεδωθεί το πνεύμα της σύγχυσης, της υποταγής και της απελπισίας:
Το όχι σημαίνει ναι,
η αξιοπρέπεια δουλεία,
η ελπίδα απελπισία,
η ευθύνη υποταγή,
η εμπιστοσύνη εξαπάτηση,
η πρόοδος φτώχεια,
η δημοκρατία αυθαιρεσία,
ο πατριωτισμός εθελοδουλία,
η ευθύνη συμμόρφωση,
η εθνική ευθύνη προδοσία,
το καθήκον δοσιλογισμός,
η ανάπτυξη λεηλασία,
η μεταρρύθμιση εκμετάλλευση,
η αριστερά δεξιά,
ο ευρωπαϊσμός αυτοεξευτελισμός.
Σχόλια