Το μέγα ψέμα στους Έλληνες: «Η Ευρώπη θα εγγυηθεί την ασφάλεια μας»! Ποιοι μας έπεισαν; Β.Γεωργίου

 

===================

Blogger:

Πολλά προαπετούμενα της εισόδου της χώρας στην ΕΕ ήταν πολιτικό παραμύθι. Δεν θα γίνει κάποτε ένας απολογισμός και να αποδοθούν ευθύνες; Το πολιτικό προσωπικό δεν έχει την ανάγκη να εξηγήσει τόσες λάθος προβλέψεις;

================

ΠΗΓΗ

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 η διαμάχη για την ένταξη μας στην ΕΟΚ ήταν έντονη στην ελληνική κοινωνία. Όσοι υποστήριζαν την ένταξη μας στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», έριξαν στο τραπέζι ένα επιχείρημα που έπεισε πολλούς από τους δύσπιστους: «Μπαίνοντας στην ΕΟΚ δεν θα έχουμε πρόβλημα ασφάλειας από την Τουρκία»! Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ψεύδη που ειπώθηκε ποτέ στους Έλληνες. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί που το έλεγαν είχαν ήδη πάρει τα μηνύματα από τους Ευρωπαίους που είχαν κάνει σαφές ότι δεν επρόκειτο να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους αν η ελληνοτουρκική «τριβή» γινόταν σύγκρουση! Το ερώτημα ήταν ξεκάθαρο: Τι θα έκαναν οι Ευρωπαίοι –δηλαδή η ΕΟΚ/Ε.Ε.‒ αν η Ελλάδα, όντας μέλος της, δεχόταν τουρκική επίθεση; Κάποιοι στην Αθήνα, τη δεκαετία του 1970, είχαν την απάντηση εύκολη: «Εάν ένα από τα μέλη της Κοινότητας επρόκειτο να υποστεί έξωθεν επίθεση, τα υπόλοιπα θα κινητοποιούντο υπέρ αυτού κατά ποικίλους τρόπους και σε πλείονα επίπεδα» έγραφε μεγάλη εφημερίδα. «Η Ελλάδα αποκτά γερές πλάτες» ήταν οι παχιοί τίτλοι μιας άλλης. Η πορεία των εξελίξεων θα αποδείκνυε πως τέτοια δημοσιεύματα θα ισοδυναμούσαν με ένα είδος «προληπτικών» fake news. Ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Γεωργίου, μέσα από έρευνα στα αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών ‒που έρχονται στο φως για πρώτη φορά‒ και δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου της εποχής δείχνει πως το αμυντικό επιχείρημα της ένταξης, της προστασίας από την Τουρκία, άρχισε να εξασθενίζει ήδη από τους πρώτους μήνες των διαπραγματεύσεων τη δεκαετία του 1970. Το βιβλίο "Ελλάς-ΕΟΚ: Εμπιστευτικό" (εκδόσεις Ποιότητα) φωτίζει πτυχές της ελληνικής ένταξης που μέχρι σήμερα ήταν άγνωστες. Η Ε.Ε. δεν κατάφερε να προσφέρει στην Ελλάδα υποστήριξη, ενώ η Τουρκία αναβάθμιζε συνεχώς τη θέση της σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, ανεξαρτήτως αν στο τιμόνι βρίσκονταν δικτάτορες ή αυταρχικοί ηγέτες. Τόσο τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων σε Αιγαίο και Κύπρο, όσο και η αδέξια «πελατειακή» στάση της Αθήνας έναντι των δυτικών είναι μερικά μόνο δείγματα της γραμμής που ακολουθεί η Ελλάδα που όμως ‒όπως αποκαλύπτει ο συγγραφέας‒ χαράχτηκαν, ευλαβικά, ήδη από την «αδιαφανή» περίοδο των διαπραγματεύσεων για την ένταξη στην ΕΟΚ. Γι’ αυτό και o δημοσιογράφος Αντώνης Παπαγιαννίδης, με ειδίκευση στα ευρωπαϊκά θέματα και στα θέματα Τύπου, σχολιάζει «…πώς να μην παρακολουθήσει κανείς το σοκάρισμα του συγγραφέα όταν, βήμα-βήμα, βλέπει ότι «οι ελληνικές ελίτ της εποχής έπεσαν έξω»; Ή μάλλον ότι επέλεξαν να πέσουν έξω…». Διαβάστε περισσότερα στο https://www.militaire.gr •Ενισχύστε το κανάλι του Militaire.gr στο YouTube, κάνοντας κλικ στο κουμπί ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ. Είναι σημαντικό για να μπορέσουμε να κάνουμε περισσότερα. Ενημερωθείτε για το πρόγραμμα JOIN-ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ του Υοu Tube.

==============================

Spyros Stalias

Γιατί η Ευρωζώνη είναι ένα αντιδημοκρατικό, καταθλιπτικό και καταπιεστικό κατασκεύασμα.

Οι Λαοί της ευρωζώνης βρίσκονται υπό καθεστώς γκεμπελικής προπαγάνδας, ότι αν καταστραφεί το ευρώ θα έρθει ανάποδα ο κόσμος λες και αυτό δεν έχει συμβεί. Αυτός ο φόβος αργά ή γρήγορα θα καταστρέψει την Ευρώπη. Ποιά είναι τα κατασκευαστικά λάθη της της ευρωζώνης.

1. Με την αποδοχή του κοινού νομίσματος, ενός ξένου νομίσματος, οι χώρες της ευρωζώνης απώλεσαν οικειοθελώς, το δικαίωμα να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, εμπορική πολιτική, εισοδηματική πολιτική (μισθοί) και συναλλαγματική πολιτική, που την ασκεί, σε κάθε χώρα του κόσμου, η κυβέρνηση της χώρας. Τι σημαίνουν τα παραπάνω.

2. Η άσκηση ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής σημαίνει ότι η κάθε κυβέρνηση να μπορεί να θέτει τα επιτόκια της στο ύψος που αυτή επιθυμεί, χωρίς να γίνεται έρμαιο των αγορών. Αν η χώρα είναι σε ύφεση έχει ανάγκη από χαμηλά επιτόκια και αν είναι σε φάση μεγάλης ανάπτυξης (σε μπουμ) τότε έχει ανάγκη από υψηλά επιτόκια. Η κυβέρνηση ανάλογα του οικονομικού κύκλου, θέτει τα επιτόκια εκεί που αυτή νομίζει. Στην ευρωζώνη αυτό αποκλείεται. Το κράτος δεν μπορει να ορίσει τα επιτόκια του στα δάνεια του, που λόγω ευρώ είναι σε ξένο νόμισμα, και ούτε γνωρίζει αν θα έχει την προσφορά χρηματος που έχει αναγκη από την ΕΚΤ.

3. Η άσκηση ανεξάρτητης δημοσιονομικής πολιτικής σημαίνει ότι η κυβέρνηση ανεξαρτήτως των αγορών, ορίζει αυτή, στο επίπεδο που επιθυμεί, τις δαπάνες της, και πόσο χρήμα θα αφαιρέσει από την οικονομία με την φορολογία που θα επιβάλλει. Όταν η οικονομία είναι σε ύφεση και η χώρα έχει ανεργία, κάθε χώρα, εκτός από τα χαμηλά επιτόκια, έχει ανάγκη από μεγάλες δημόσιες δαπάνες. Εφ’ όσον η κυβέρνηση ασκεί ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, με άλλα λόγια εκδίδει το νόμισμα της, μπορεί να δαπανήσει όσο απαιτείται για να οδηγήσει την χώρα στην ανάπτυξη. Όταν φτάσει σε φάση πλήρους απασχόλησης μπορει να φορολογήσει και να αφαιρέσει χρήμα για να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό και να προστατεύσει την αξία του νομίσματος. Αυτό στην ευρωζώνη απαγορεύεται ή επιτρέπεται, με την σύμφωνη γνώμη των αγορών που σημαίνει ότι κάθε χώρα θα είναι εσαεί χρεωμένη και σε διαρκή λιτότητα.

4. Η παράδοση της συναλλαγματικής πολιτικής σημαίνει ότι οι χώρες της ευρωζώνης παρέδωσαν το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτει κάθε κυβέρνηση στον κόσμο, να μπορεί να μεταβάλει την ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματός της με στόχο την καταπολέμηση των ελλειμμάτων του εξωτερικού τομέα. Λόγω ευρώ αυτό δεν μπορεί να το κάνει και έτσι η λυση είναι η προσφυγή στη λιτότητα.

5. Η δασμολογική πολιτική ασκείται από κάθε κυβέρνηση στον κόσμο για να προστατεύσει την εγχώρια παραγωγή. Αυτό το όπλο δεν είναι διαθέσιμο πιά στην ευρωζώνη, αφού υπάρχει κοινή δασμολογική πολιτική η οποία δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες κάθε ευρωπαϊκής οικονομίας ξεχωριστά.

6. Η εισοδηματική πολιτική ασκείται αναλόγως της ανταγωνιστικότητας της κάθε μιάς οικονομίας. Οίκοθεν νοειται ότι όταν εχεις να αντιμετωπίσεις την Γερμανία, διότι περί αυτού πρόκειται, θα πρέπει οι μισθοί να ισοδυναμούν με μία κούπα ρύζι για να μπορούμε να βρίσκουμε ευρώ.

7. Τέλος η ΕΚΤ που ανέλαβε την εκδοση του ευρώ και την προστασία της αξίας του από τον πληθωρισμό (σημερα τι κάνει;) απεδείχθη όχι μονο ανεπαρκής, αλλά μετέτρεψε το τραπεζικό σύστημα σε καζίνο. Η χωρίς κριτήρια παροχής πιστώσεων το έκανε κέντρο κερδοσκοπίας και διαφθοράς που οδήγησε κράτη και πολίτες σε χρέη δυσβάσταχτα, και όταν κατέρρευσε απαίτησε οι Λαοί της Ευρώπης να το σώσουν.

8. Τόνιζε ο Κέϋνς ‘οι κερδοσκόποι δεν δύνανται να βλάψουν ως φυσαλίδες επί σταθερού ρεύματος επιχειρηματικότητας. Η κατάσταση καθίσταται όμως σοβαρά όταν η επιχειρηματικότητα καθίσταται μια φυσαλίδα εις τον κυκεώνα της κερδοσκοπίας. Όταν η κεφαλαιουχική ανάπτυξη μιας χώρας καθίσταται υποπροϊόν της δραστηριότητας μιας χαρτοπαικτικής λέσχης (εννοεί τραπεζικό σύστημα ), τότε η δουλειά δεν γίνεται καλά’. Με αλλά λόγια, αν οι κερδοσκόποι απωλέσουν την εμπιστοσύνη τους για ένα κερδοφόρο μέλλον ή η πίστη των τραπεζών που δανείζουν εξασθένηση, τότε η καταστροφή της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου είναι αναπόδραστη και ‘ενώ η εξασθένηση της μιας είναι αρκετή για να προκαλέσει κατάρρευσιν, η ανάρρωσης απαιτεί την αναγέννηση αμφοτέρων. Πράγματι η εξασθένηση της πίστεως αρκεί να προκαλέσει κατάρρευσιν, αλλά η ενίσχυση της, αν και αποτελεί αναγκαίον όρον αναρρώσεως δεν αρκεί.’

Τι αρκεί? Η επάνοδος στα εθνικά νομίσματα και επανασύνδεση των κρατικών δαπανών και των τραπεζικών πιστώσεων με την πραγματική οικονομία, επενδύσεις, κατανάλωση, ρευστότητα και Κεντρική Τράπεζα υπό κοινωνικό έλεγχο. Από την οικονομική ιστορία αυτό γνωρίζουμε πολυ καλά, το μάθαμε. Οι Τραπεζίτες και οι κεφαλαιούχοι σιχαίνονται την ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική που επιδιώκει επενδυτικές δαπάνες και χαμηλά επιτόκια. Αμφότερες τους αποστερούν κέρδη και ανεξέλεγκτη εξουσία. Αλλά αυτό είναι το δικό τους συμφέρον αλλά όχι δικό μας, των Λαών της Ευρώπης.

Κάτι πρέπει να κάνουμε!

 

================================

.....To 2008 η Ελλάδα ήταν μια χώρα της οποίας ο κατά κεφαλήν πλούτος ήταν 94% του επιπέδου του ευρωπαϊκού μέσου όρου, και 80% του γερμανικού επιπέδου, δίπλα στην Ισπανία και την Ιταλία. Το 2021 η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο κάτω μέρος της ευρωπαϊκής κλίμακας της οποίας το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αντιπροσωπεύει λιγότερο από 65% του μέσου όρου της ΕΕ, δηλαδή λίγο περισσότερο από το μισό του γερμανικού επιπέδου, και άρα υποβιβαζόμενη πίσω από την Κροατία, τη Βουλγαρία και μόλις λίγο μπροστά από τη Ρουμανία, τη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης.

Εδώ αναγκαίο είναι να διευκρινιστεί ότι μια τέτοια απώλεια πόρων αφορά όλα τα ατομικά εισοδήματα. Ούτε ο Κέυνς δεν είχε προβλέψει ότι οι μισθοί μπορούν να μειωθούν σε απόλυτους αριθμούς ακολουθώντας το ρητό ότι οι ονομαστικοί μισθοί είναι καθοδικά άκαμπτοι.

Τα εισοδήματα μειώθηκαν κατά 18% από το 2010 έως το 2021, ενώ αυξήθηκαν κατά 25% στη ζώνη του ευρώ και 32% στη Γερμανία. Σε μια από τις πιο άνισες χώρες της Ευρώπης, αυτό σημαίνει ακραία εξαθλίωση στο κάτω μέρος της κλίμακας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το μερίδιο του ενεργού πληθυσμού με σοβαρές υλικές και κοινωνικές στερήσεις φτάνει ακόμη και σήμερα σε σημαντικές διαστάσεις και αφορούν τόσο την εργατική τάξη όσο και τα σχετικά εύπορα μεσαία στρώματα (μεσαία στελέχη, επιστήμονες, διδάσκοντες, ερευνητές κτλ.). Η Ελλάδα εμφανίζεται μεταξύ Βουλγαρίας και Ρουμανίας στα άκρα αυτού του ευρωπαϊκού δείκτη κινδύνου.

Το 2019 οι δημόσιες δαπάνες εξακολουθούσαν να μειώνονται κατά 32% σε σύγκριση με το 2009. Ανήκουστο. Το δημοσιονομικό σοκ είναι τόσο βίαιο που γίνεται εξωπραγματικό. Και αν οι κοινωνικές περικοπές δείχνουν μικρότερης κλίμακας, συμβαίνουν ενώ οι θέσεις εργασίας και οι μισθοί πέφτουν. Ο πληθυσμός πετάχτηκε στην άβυσσο, χωρίς αλεξίπτωτο, παρόλο που είχε πριν το 2008 ένα από τα συστήματα προστασίας όσον αφορά τις παροχές, την ανεργία, τη στέγαση ή την υγεία μεταξύ των φτωχότερων στην Ευρώπη.

Με το κόψιμο των συντάξεων που αποτελούσαν το μόνο σημείο για να πιαστούν οι Έλληνες στο πλαίσιο της οικογενειακής αλληλεγγύης, χωρίς να αναπτυχθούν οι άλλοι κλάδοι κοινωνικής προστασίας, οι διαχειριστές δεν άφησαν καμία ευκαιρία στον πληθυσμό. Υπό αυτό το πρίσμα μιας χωρίς επιστροφή κατάρρευσης πρέπει να εξετάσουμε τις πρόσφατες «θετικές» επιδόσεις της οικονομίας και την εντατικοποίηση του ανταγωνισμού για την ”απασχολησιμότητα” εντός της εργατικής τάξης και μεταξύ των εργαζομένων.

Στην πραγματικότητα η χώρα είναι αποχαυνωμένη. Διαρροή εγκεφάλων κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Επενδύσεις που εξακολουθούν να γίνεται με μείωση της τάξης του 60% σε σχέση με τα επίπεδα του 2008 και που υποκλέπτουν περιουσιακά στοιχεία που υπάρχουν ήδη στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων…. Δραματική απώλεια βιομηχανικής απασχόλησης και μετανάστευση αυτής σε υπηρεσίες, ιδίως σε αυτές που σχετίζονται με τον τουρισμό. Αν ήθελε η Ελλάδα να είναι ένα εργαστήριο των πολιτικών της προσφοράς τότε οι πειραματισμοί του είναι καταστροφικοί....

• ΟΛΟ ΤΟ ΆΡΘΡΟ ΕΔΩ