Δείξαμε το γιατί αυτές οι πλατφόρμες συνιστούν μείζονα απειλή για ό,τι έχει απομείνει από δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, κριτική σκέψη, πολιτισμό και δυνατότητα αντίστασης στο κατεστημένο. Λόγω του μονοπωλιακού ή ολιγοπωλιακού χαρακτήρα τους, της δυνατότητάς τους να προσδιορίσουν τη συνείδηση των καταναλωτών των υπηρεσιών τους και να τους παρακολουθήσουν, πρακτικά οι πλατφόρμες αυτές, αν και ιδιωτικής ιδιοκτησίας, έχουν γίνει στην πραγματικότητα τμήμα της δημόσιας εξουσίας, του τομέα που οφείλει να καθορίζεται από την έκφραση της λαϊκής βούλησης, της δημόσιας σφαίρας. Γι’ αυτό πρέπει να εθνικοποιηθούν, ή, καλύτερα, να κοινωνικοποιηθούν. Δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν υπό τον έλεγχο ιδιωτών, δεν είναι δυνατό να αποφασίζουν δύο δισεκατομμυριούχοι ποιός έχει και ποιός δεν έχει δικαίωμα λόγου.
Η εθνικοποίηση δεν είναι αρκετή
«Εθνικοποιήστε το Facebook» είναι η ριζοσπαστική πρόταση του Τζεφ Σπρος (Jeff Spross) στο αμερικανικό περιοδικό The Week. Αλλά ο εθνικός έλεγχος των πλατφορμών δεν είναι επαρκής, στο μέτρο που παίζουν παγκόσμιο ρόλο. Οφείλουν να τεθούν υπό διεθνή δημοκρατικό έλεγχο.
Αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιες επιδιώξεις μοιάζουν τελείως μη ρεαλιστικές στους περισσότερους ανθρώπους. Όμως, η ιστορία του ανθρώπου έχει αποδείξει, εκτός από την αναμφισβήτητη ικανότητά του να πραγματοποιεί καταστροφές και βαρβαρότητες και την ικανότητά του επίσης να πετυχαίνει θαύματα, αλλιώς θα κατοικούσαμε ακόμα στα σπήλαια. Συχνά επίσης, η ιστορία βρίσκει εντελώς απροσδόκητους τρόπους να «εκδικείται» και να βάζει στη θέση ανθρώπους, ομάδες, τάξεις και έθνη που αλαζονικά νόμισαν ότι είναι – ή μπορεί να γίνουν – ιδιοκτήτες της.
Το παράδειγμα της Κίνας
Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, κεντρικής σημασίας για το παγκόσμιο γίγνεσθαι, η διεθνής καπιταλιστική τάξη ήλπισε ότι η είσοδος του ξένου κεφαλαίου στην Κίνα θα οδηγούσε στην υπονόμευση του καθεστώτος της και της εθνικής της κυριαρχίας, με το Πεκίνο να ακολουθεί μια πορεία ανάλογη αυτής της Σοβιετικής Ένωσης, που ασπάσθηκε τον καπιταλισμό στα τέλη της δεκαετίας του 1980 για να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη στη συνέχεια. Οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν όμως, με την Κίνα να παραμένει, από πολλές κρίσιμες απόψεις, μια μη καπιταλιστική χώρα, παρά έναν ευρύ καπιταλιστικό τομέα και να συνιστά πλέον μείζονα οικονομικό και τεχνολογικό και σταδιακά στρατιωτικό και πυρηνικό ανταγωνιστή της Δύσης.
Και με μόνη την ύπαρξή της, την ενότητά της και τον βαθμό της ανεξαρτησίας της, η Κίνα καθιστά αδύνατο το κυρίαρχο σχέδιο του δυτικού Καπιταλισμού, δηλαδή την επικράτηση μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής δικτατορίας του διεθνούς Χρηματιστικού Κεφαλαίου και των ΗΠΑ, όσο τουλάχιστο δεν ανατρέπεται το καθεστώς σχεδιασμένης οικονομίας και δεν εντάσσεται το Πεκίνο στη χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση. Η Κίνα, σε μεγάλο βαθμό, έχει αποσυνδέσει το δικό της Ίντερνετ από το αμερικανοκρατούμενο, κάτι που άρχισε να κάνει και η Ρωσία ήδη και προ του πολέμου στην Ουκρανία. Η ρωσική Βουλή ψήφισε το 2019 ένα νόμο για την κυβερνοασφάλεια που επιτρέπει στη χώρα να απομονώσει το δικό της Ίντερνετ και το 2021 έγιναν οι πρώτες δοκιμές αποσύνδεσης του ρωσικού διαδικτύου. Η σημερινή κρίση ήδη οδηγεί σε περαιτέρω μέτρα αποσύνδεσης.
Η κρίση ως δυνατότητα – Ο πόλεμος Ουτοπίας και Δυστοπίας
Μιλήσαμε προηγουμένως για θαύματα. Ένας επιπλέον λόγος που τέτοια θαύματα ενδέχεται να μπορούν να πραγματοποιηθούν (αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο, τα πάντα εξαρτώνται από την ύπαρξη ή την απουσία συνείδησης, βούλησης και δράσης), είναι ότι, αν κανείς εξετάσει την αντικειμενική κατάσταση της ανθρωπότητας, μόνο πραγματοποιώντας πολλαπλά «θαύματα», πολλαπλά ποιοτικά άλματα, μπορεί το ανθρώπινο είδος να έχει σοβαρή πιθανότητα να επιβιώσει πέραν του 2100, αν όχι πέραν του 2050.
Πηγαίνουμε με σχεδόν μαθηματική βεβαιότητα σε σειρά κρίσεων αυξανόμενης σοβαρότητας όλων των τύπων όπως ήταν (και συνεχίζει να είναι) η πανδημία και είναι τώρα ο sui generis πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, συμπτώματα ενός βαθιά άρρωστου συστήματος σε όλο και πιο απορρυθμισμένη σχέση με το φυσικό περιβάλλον του.
Οι κρίσεις αυτές μπορούν να καταστρέψουν το ανθρώπινο είδος, να διευκολύνουν μια δικτατορία «υπερανθρώπων» ή άλλες τερατωδίες, που πιθανώς επιδιώκονται και από ένα τμήμα της παρούσης ελίτ, καταστάσεις δυνάμενες προοπτικά να εξελιχθούν σε μια «Δικτατορία των Μηχανών», με ή χωρίς ανθρώπους. Ή, εναλλακτικά, μπορούν να οδηγήσουν σε βαθιές επαναστατικές αλλαγές, «ποιοτικά άλματα» του πολιτισμού, μια μετάβαση από την «προϊστορία» στην «ιστορία» της ανθρωπότητας, από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό. Τέτοιες μεταβολές είναι σήμερα εντελώς αδιανόητες, η προσέγγιση όμως των υπαρξιακών απειλών ενδέχεται να παράσχει την αναγκαία «ενέργεια» για να πραγματοποιηθούν. Τα επόμενα χρόνια και οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ο χρόνος μιας φοβερής σύγκρουσης των δυνάμεων της Ουτοπίας και των δυνάμεων της Δυστοπίας.
Στο επόμενο άρθρο μας: Ιμπεριαλισμός και Δημοκρατία, οι προτάσεις Κόρμπιν για τα κοινωνικά και τα συμβατικά μέσα.
================
Δικτατορίες και αποικίες δεδομένων: Η επίθεση στον Ανθρωπισμό και τον Ορθολογισμό
Το φαινόμενο Crowdism – Πώς μια μικρή ομάδα ανθρώπων καθοδηγεί τις μάζες και… «δημιουργεί» τα γεγονότα!
Νέος Φασισμός.
Σχόλια