Οι αρνητικές συνέπειες της πολιτικής κατευνασμού της Τουρκίας: Οι Δυτικοί έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη

Άρθρο γνώμης στο Politico επισημαίνει ότι παρά τις περίεργες στρατηγικές επιλογές της Τουρκίας ως μέλους του ΝΑΤΟ, η Δύση συνεχίζει να συναλλάσσεται ως συνήθως με την Άγκυρα.

Οι δυτικές δυνάμεις για άλλη μια φορά δικαιολογούν τον Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν (Recep Tayyip Erdoğan), κατανοώντας τις μυστηριώδεις «νόμιμες ανησυχίες για την ασφάλεια» της Τουρκίας. Όμως, κατευνάζοντάς τον για χάρη της «διατήρησης» της χώρας στο ΝΑΤΟ, χάνουν το νόημα ότι ο Τούρκος ηγέτης δεν είναι τόσο διαφορετικός από τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν (Vladimir Putin) και ότι για άλλη μια φορά, μια πολιτική κατευνασμού απλά δεν θα λειτουργήσει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία εξελίσσεται, η Τουρκία αφέθηκε να επιδοθεί στο μακροχρόνιο διπλό παιχνίδι της, με τη Ρωσία και τη Δύση παραδίδοντας drones στο Κίεβο αφενός, ενώ αγνοεί τις κυρώσεις κατά της Μόσχας και αντιτίθεται στις αιτήσεις της Φινλανδίας και της Σουηδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ.

• Όμως, καθώς οι άσκοπες προσφορές για τη διαμεσολάβηση της ειρήνης από τον πρόεδρο της Τουρκίας «έπεισαν» τη Δύση για τη «στρατηγική αξία» της Άγκυρας, ο Erdoğan επιστρέφει στην παγκόσμια σκηνή για άλλη μια φορά. Ακόμη και η κυβέρνηση Biden έχει αρχίσει να ασκεί πιέσεις στο Kογκρέσο για να συμφωνήσουν στην παράδοση μαχητικών αεροσκαφών στην Άγκυρα.

Ωστόσο, οι ομοιότητες μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας σήμερα, καθώς και οι ισχυροί που τις έχουν διαμορφώσει, κάνουν έναν προφανή και δυσοίωνο παραλληλισμό που πρέπει να λάβουν υπόψη οι δυτικοί ηγέτες.

Στην κορυφή της λίστας των καταγγελιών πολιτών ενώπιον του ΕΔΔΑ, τα συστήματα που έχουν δημιουργήσει ο Erdoğan και ο Putin αδιαφορούν για το κράτος δικαίου και το αντικαθιστούν με την κυριαρχία του ενός ανθρώπου, καθώς και οι δύο περιτριγυρίζονται από ολιγάρχες και yes-men.

Και οι δύο χώρες είναι αντιδημοκρατικές, οι εκλογές τους ούτε ελεύθερες ούτε δίκαιες, τα καθεστώτα τους προωθούν αφηγήσεις και επιδιώκουν ενέργειες αλυτρωτικές, αναθεωρητικές και πολεμοχαρείς.

Τόσο στη Ρωσία όσο και στην Τουρκία, η αντιπολίτευση — ή ό,τι απομένει από αυτήν — καταδιώκεται συστηματικά και καταπιέζεται, οι ηγέτες της επιτίθενται ή φυλακίζονται, όπως στην περίπτωση του Alexei Navalny και του Selahattin Demirtaş. Και υπάρχουν ακόμα μεγάλα πλήθη που υποστηρίζουν απερίσκεπτα τα καθεστώτα «τους».

Στην Ευρώπη, η Γερμανία έπαιξε κεντρικό ρόλο στον κατευνασμό αυτών των δικτατόρων όλα αυτά τα χρόνια. Και ενώ η ελίτ της χώρας έχει αρχίσει να αναθεωρεί δειλά την πολιτική της απέναντι στη Ρωσία στον απόηχο της εισβολής της Ουκρανίας, παραμένει προσηλωμένη στον κατευνασμό και τη δέσμευση με την Τουρκία.

• Γίνεται αναφορά στη στάση προσέγγισης του Erdogan από την πρώην καγκελαρίο Angela Merkel, παρά τις επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία ή την τεκμηριωμένη από τον ΟΗΕ στήριξη της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας.

Αυτή η κυνική ατζέντα καθοδηγείται από τον φόβο της απώλειας της «εταίρου Τουρκίας στο ΝΑΤΟ» από τη Ρωσία. Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι αποφεύγουν να θέσουν σε κίνδυνο τα οικονομικά τους συμφέροντα στην Τουρκία και φοβούνται να θέσουν σε κίνδυνο τη συμφωνία για τους πρόσφυγες με την Άγκυρα.

Έχουν επίσης τρομοκρατηθεί μήπως κάνουν οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει μια κοινωνική κατάρρευση, παρά το γεγονός ότι ο κατευνασμός δεν είναι επαρκής απάντηση σε καμία από αυτές τις αγωνίες.

Όσο περισσότερο τον κατευνάζουν η ΕΕ και η Δύση, τόσο πιο θρασύς και περιχαρακωμένος γίνεται ο Erdogan και τόσο πιο θρασύς και επικίνδυνος είναι για τους άλλους. Ακριβώς όπως ο Putin, σημειώνεται μεταξύ άλλων.

ΠΗΓΗ: Politico – Appease and enable: The West’s disastrous Russia and Turkey policies